Van sprookjes op kinderformaat tot afghaanse cultuur, ik proefde van vele dingen. De meesten konden me niet bekoren in de mate waarvan ik dacht dat ze me zouden bekoren, dus liet ik de ietwat hoogstaandere lectuur vallen voor de simpelere lectuur. Als je het mij vraagt zijn de stripverhalen van Jommeke een absolute topper, maar ik heb nu eenmaal de leeftijd bereikt waarop van mij verwacht wordt dat ik me waag aan literatuur die gewaardeerd wordt omdat ze dat tikkeltje meer heeft. Nu moet ik toegeven dat de laatste jaren er een aantal boeken zijn die me konden bekoren, onlangs was ik helemaal in de ban van "De vliegeraar, Khaled Hosseini" maar dit wijdt ik vooral aan het verhaal en niet zozeer de schrijfstijl. Naar mijn mening wordt een boek gelezen voor het verhaal in de eerste plaats, maar een tijdje geleden kreeg in een kaakslag van Peter Verhelst die meent dat niet het verhaal het belangrijkste is in een boek. Toegegeven, bij het lezen van "Zwellend fruit" werd ik omvergeblazen van de talrijke adjectieven en vergelijkingen die me inderdaad meer bekoorden dan elk boek dat ik ooit in mijn tot nu toe beknopte leven heb gelezen. Als je het mij vraagt verandert je stijl van lezen en interesse voor bepaalde stijlen zeer grondig, het komt er gewoon op neer met de traditionele wetten te breken zoals Peter Verhelst doet en het eens te wagen een boek te lezen in een nieuw perspectief. Want enkel dan ontdek je nieuwe interesses waarvan je nooit gedacht had dat je ze had.
Men zegt dat de afwezigheid van de geliefde het verlangen aanscherpt. Men zegt dat wie uit het oog is, uit het hart verdwijnt. Men zegt dat verliefdheid niet eeuwig kan duren. Men zegt dat een kus de beste manier is om virussen over te dragen. Men zegt dat liefde zo sterk kan zijn dat ze doodt. Men zegt dat liefde sterker is dan de dood. Men zegt zoveel
Hoe zou de wereld zijn als een ogenschijnlijk houten stokje het kan domineren? Als je het in de handen neemt en de verbintenis tussen hart en kern van het houten stokje heropleeft, als magie niet zomaar een woord meer zou zijn van vijf alledaagse banale letters. Als de verbintenis zo verpletterend zou zijn als de kracht van het woord. Het is te zom om woorden, daar net daarin schuilt het aantrekkelijke. Als het bestaat in een brien, in een mensenfantasie, waarom zou het erbuiten dan niet bestaan? Als het zot genoeg is om te bestaan in een stel kronkelig grijze materie, dan bestaat het zeker ook buiten die kronkelige materie, maar misschien heel ver hiervandaan. Of misschien net heel dichtbij, onder onze voeten, zwevend door onze uitgeademde lucht, woekerend door onze haren, ons imperfect verstand te snel af, onze keel benepen. Een ding staat in ieder geval vast, het bewijs van het bestaan ervan zou verpletterend zijn en blijven...
Paniek. Je doet je mond open. Zo wijd dat je kaken kraken. je beveelt je longen lucht binnen te halen, NU, je hebt lucht nodig, NU. Maar je luchtwegen trekken zich niets van je aan. Ze klappen samen, vernauwen zich, krimpen ineen, en ineens haal je adem door een rietje. Je mond gaat dicht en je lippen tuiten en je bent tot niet meer in staat dan een afgeknepen gepiep. Je handen wringen zich trillend in allerlei bochten. Ergens is een dam gebroken en een golf koud zweet overspoelt je hele lichaam. Je wilt schreeuwen. Je zou het doen als je kon. Maar je moet ademhalen om te kunnen schreeuwen. Paniek.
Een vrouw beminnen is de dood ontkomen, weggerukt worden uit dit aards bestaan, als bliksems in elkanders zielen slaan, te zamen liggen, luisteren en dromen, meewiegen met de nachtelijke bomen, elkander kussen en elkander slaan, elkaar een oogwenk naar het leven staan, ondergaan en verwonderd bovenkomen.
'Slaap je al?' vraag ik, maar zij antwoord niet ; woordeloos liggen we aan elkaar te denken : twee zielen tot de rand toe vol verdriet.
Ver weg van de wereld, die ons niet kan krenken, vlak bij de sterren, die betoovrend wenken. 't Is of ik dood ben en haar achterliet.
Fragment uit "De schilder en het meisje - Margriet De Moor"
Dan legt ze haar been over het been van de man. Ze zit bij hem op schoot. Ze voelt dat zijn ene hand nog in geen honder, geen duizend jaar genoeg zal krijgen van de ronding van haar schouder. Dat, nogmaals, voelt ze. Omdat zijn andere hand wat bedeesder is, drukt ze die met haar vingers een beetje aan, haar borst veert mee. Volledig gekleed zitten de twee bij elkaar. Zij draagt een jurk met een kuise v-hals en mouwen tot over de ellebogen, hij heeft zelfs zijn hoed nog op en zijn laarzen aan. Het enige wat bloot is, hoewel je dat niet kan zien, zijn haar voeten.
Beminnen is een kleur, voor ieder vrouw een andere kleur waarvoor anderen blind zijn. Het zoeken naar de ultieme beminning is als het zoeken naar een kleurpotlood die je in geen enkele potlodendoos op aarde zult vinden. Mijn kleurpotlood is een mengsel van goude tinten die het geluk weerspiegelen en een robijnrood, een rood dat de meest ultieme passie ooit uitstraalt.
Uit eigen memoires ( geïnspireerd door 'de schilder en het meisje')
Verleiden, alles draait rond verleiden. Het is de rode draad die ons leidt door de straat wanneer we ons naar talrijke plekken begeven om onderweg of eenmaal aangekomen toe te geven aan de verleiding. Alles is verleiding, je kunt er nie tom heen en ze zijn niet allemaal van hetzelfde kaliber.Verleiding is datgene waarvan je wangen een roodroze kleur gaan aannemen, je een aangename spanning voelt in je hoofd en je huid in een verwoestende brand staat. Het is hartstocht, de verleidelijkste verleiding waaraan een ziel zich meer dan vrijwillig overgeeft.
De toch wel plotselinge dood van dit schrijfwonder heeft me niet koud gelaten, hij leek me onsterfelijk, alsof hij nog talloze boeken zou schrijven. Alsof hij de wereld nog enkele memorabele werken zou schenken, zijn laatste werk is in 2006 uitgegeven denk ik en ik was van oordeel dat Mulisch misschien wat meer tijd nodig had om een nieuw werk te schrijven dat ondertussen in rijping was. Hoewel ik enkel "Twee vrouwen" van hem las, dat dateert van 1975 en dus teruggaat tot een lezersgeneratie voor mij was in onder de indruk van dit boek. Het was in 2010 geloof ik en mijn leesstijl was allesbehalve goed ontwikkeld, ik las het dus voor het verhaal en hoewel ik de onderliggende verbanden en betekennissen nog steeds niet heb ontrafeld houd ik me vast aan het plot van dit verhaal.
Verfilming The Hobbit draagt prijskaartje van 360 miljoen euro Voor de fans van The Lord of the Rings is er goed nieuws, het boek The Hobbit van J.R.R. Tolkien zal dan toch verfilmd worden. De verfilming zal in de handen liggen van niemand minder dan Peter Jackson, de regisseur die eerder al The Lord of the Rings-triologie voor zijn rekening nam.
The Hobbit verscheen in 1937 maar plannen voor een verfilming waren in het water gevallen door de financiële problemen van filmstudio MGM. Gisteren echter sprong het licht op groen toen Warner en New Line Cinema beslisten om terug kleur aan het project te geven. Het prijskaartje echter is iets anders, The Hobbit zal op nummer twee staan in de lijst van de duurste meerdelige filmproducties, Pirates of the Caribbean draagt het gouden prijskaartje met een som van 450 miljoen dollar voor de drie delen.
The Hobbit speelt zich af in een periode voorafgaande aan het verhaal dat in de razendpopulaire Lord of the Rings-boeken werd verteld. Hierin trekt een hobbit (Bilbo Balings) met een groep dwergen de wereld in en vinden de magische ring die later in de triologie de rode draad vormt. Voor de keuze van de acteurs is men er nog niet helemaal uit wie de hobbit zal vertolken, er wordt gefluisterd dat Martin Freeman de favoriet is. Gandalf, Gollem en Elrond echter worden gespeeld door dezelfde acteurs als in The Lord of the Rings films.
Of deze film iets verfrissends zal bieden is volgens mij maar de vraag, na de bekende triologie , die naar mijn mening niet zo geweldig is en iets wat te eentonig maar toch veel succes kende en kent. Ook is het een verhaal dat zich ervoor afspeelt , geen vervolg dus zoals het klassieke patroon luidt. Wat wel mijn interesse lokt in deze verfilming is de achtergrondmuziek die men zal gebruiken. Verras ons Peter Jackson.
Dan legt ze haar been over het been van de man. Ze zit bij hem op schoot. Ze voelt dat zijn ene hand nog in geen honder, geen duizend jaar genoeg zal krijgen van de ronding van haar schouder. Dat, nogmaals, voelt ze. Omdat zijn andere hand wat bedeesder is, drukt ze die met haar vingers een beetje aan, haar borst veert mee. Volledig gekleed zitten de twee bij elkaar. Zij draagt een jurk met een kuise v-hals en mouwen tot over de ellebogen, hij heeft zelfs zijn hoed nog op en zijn laarzen aan. Het enige wat bloot is, hoewel je dat niet kan zien, zijn haar voeten.
