Ik ben vandaag 11 weken zwanger. Ongelooflijk maar waar. Kan het zelf amper geloven dat er in mijn buik een wezentje van zo'n 5 cm leeft. De magische kaap van de '3 maanden' is bijna bereikt. Vanaf dan breekt naar het schijnt de periode aan dat je ten volle kan genieten van de zwangerschap.
Wordt dan wel hoog tijd, want to hiertoe is er niet echt sprake geweest van 'genieten'. Integendeel zelfs. Helemaal in het begin werd ik overstelpt door immense vermoeidheid en extreme migraine. De kerstvakantie heb ik voornamelijk in mijn bed en in de zetel doorgebracht. Echt een hel. Nog nooit in mijn leven heb ik zo'n hoofdpijn gehad. Hoofdpijn die je hele leven verlamt en waardoor je tot niets in staat bent. Zelfs slapen lukte niet. Zwangerschapsmigraine noemt men dat. Moet ik weer hebben, pfff.
En toen eindelijk aan die periode een eind kwam dook de misselijkheid op, waar ik tot op vandaag nog steeds last van heb. Elke ochtend haast ik me naar de frigo om zo snel mogelijke en Petit Gervais en enkele speculaasjes naar binnen te werken. Als dat niet tijdig lukt hang ik gegarandeerd boven de pot. Onmiddellijk na het openen van mijn ogen zo rond 7u 's ochtends wordt ik overstelpt door een gevoel van misselijkheid, dat ik meestal nog meedraag tot net na de middag. Resultaat is dat ik overdag zo goed als niets eet en tegen de avond echt uitgehongerd ben en begin te snoepen.
Tot hiertoe nochthans alleen maar kilo's verloren. 4 zelfs. Van een buikje is dan ook nog niet echt sprake. Alhoewel ikzelf wel 'iets' opmerk, maar dat kan ook verbeelding zijn. Misschien 'wil' ik gewoon wel heel graag dat 'buikje',hihi! Zal binnen enkele maanden wel anders zijn. Waarschijnlijk ga ik die zwangere buik nog vervloeken.
Zogezegd mag je ook pas na die kaap van 3 maanden bekend maken dat je zwanger bent, omdat dan de kans op een miskraam veel kleiner wordt. Ben het daar niet helemaal mee eens. Bij ons weet dus zo goed als iedereen het al. Want stel nu dat er inderdaad iets mis zou gaan. Is dat dan zo'n staatsgeheim? Zou daar enorm van aangedaan zijn en alle troost/steun goed kunnen gebruiken, dus ik zou dat sowieso ook zeggen tegen mensen in mijn omgeving. Dus ze mogen nu het goede nieuws ook best al wel weten! Gedeeld geluk is zoveel leuker! de oma's en opa die nu plannen kunnen beginnen maken, de vriendinnen die met elk kwaaltje meeleven,... Nee, ik zou deze periode echt niet 'in het geheim' willen doormaken. Veel beter zo!
Er rijzen vaak vragen en twijfels op. Gaan wij dat wel kunnen? Heb ik wel genoeg verantwoordelijkheidszin? Gaat dat allemaal niet enorm veel geld kosten? En ga ik nog tijd hebben voor mezelf? En gaat er nog tijd zijn voor 'ons'? .... Maar langs de andere kant denk ik: Eens die baby er is, gaat het allemaal wel vanzelf....zou het niet?
