Lekker uitgeslapen tot 08.00 uur! Dat deed goed!
Opgestaan met een stralende zon en een wolkeloze, blauwe hemel. Rustig ingepakt
en ons ontbijt klaargemaakt, want in de lodges/cottages is het altijd self
cathered.
Rustig naar Christchurch gereden om bij Go Rentals onze
huurwagen in te leveren. Daar konden we een gratis shuttle nemen tot aan de
luchthaven. We hadden geluk en mochten dadelijk inchecken. De eerste vlucht
ging van Christchurch naar Sydney en duurde 3,5 uur. Hier hebben we
ongeveer 2 uur moeten wachten. Dan hetzelfde vliegtuig genomen, op
dezelfde plaatsen gezeten en genoten van 2 vrije plaatsen links en rechts
naast ons. Dit betekende dat we tijdens de vlucht, van ongeveer 13,5 uur
naar Dubai veel plaats hadden. We vlogen met de Emerates en dat staat garant
voor meer beenruimte.
Eerst wat tv gezien en later een slaappilletje genomen en
onder het dekentje gekropen. We hebben toch ongeveer zo’n 5 uur kunnen
slapen. In Dubai moesten we 3 uur wachten vooraleer we naar Brussel zouden
vliegen. In Dubai nogmaals onze laatste vluchtgegevens gecheckt en een mailtje
gestuurd naar BrasTax om te laten weten dat we geen vertraging hadden. Ook op
deze vlucht hadden we redelijk wat beenruimte en konden we naast elkaar zitten.
Naast mij was een vrije plaats zodat ik daar wat spullen kon wegbergen. Na het
ontbijt nog een filmpje bekeken en dadelijk is het alweer tijd voor het
middagmaal. We hebben hier nog niks anders gedaan dan gegeten. Volgende week
wordt er beslist bewuster gegeten en gedronken!
Ondertussen het verslag voltooid. Als alles gaat zoals
gepland, landen we om 12.45 uur in Zaventem en zijn we tegen
14.30 uur thuis. Het was een fantastisch reis vol ervaringen, maar we
zullen blij zijn terug in ons eigen bedje te slapen …
Na een ontbijt met toast, kaas, jam en een mini koffiekoek
(wow, wat was dat lekker zeg!) het château achter ons gelaten en richting
Christchurch gereden. Onderweg een lekkere mocchacino gedronken en een eerste en
enige stop gemaakt aan de Moeraki Boulders. Dit zijn een soort grote, ronde,
logge stenen die over zon 50 m strand aan de State Highway 1
verspreid liggen. Deze grijze keien zijn vrijwel perfect rond en kunnen een
omtrek hebben tot 4 m.
Daarna een snelle lunch genomen om verder naar onze laatste
bestemming te rijden, nl. Banks Peninsula. Dit schiereiland wordt ten noorden,
ten oosten en ten zuiden omgeven door de Zuidelijke Pacific. Het wordt
gekenmerkt door een heuvelachtig en bebost landschap waarvan de Mount Herbert,
met zijn 919 m, het hoogste punt is. Het hele schiereiland is van
vulkanische oorsprong.
We hebben het weer moeilijk gehad om onze cottage te vinden
(de gps sucks) maar gelukkig is Akaroa erg klein en kent iedereen iedereen. De
weg gevraagd aan een local en snel onze locatie gevonden. Wij logeren in een
Akaroa studio (toch redelijk groot en comfortabel) met zicht op de Akaroa
Harbour. We zitten middenin de natuur! Heerlijk!
Na een snelle douche (want het water is hier kostbaar) een
restaurantje gezocht waar we nog buiten konden eten, want het was vandaag zon
23 °C en er was geen wolkje aan de lucht; een fantastische afsluiter van
onze vakantie! Nog een aantal mooie fotos genomen van de jetty aan de haven en
na het eten van de schemering bij zonsondergang.
Morgen vertrekken we richting Christchurch, zon slordige 80 km,
om daar onze wagen te droppen. De vlucht gaat van Christchurch, via Sydney naar
Dubai en duurt ongeveer 18 uur! In Dubai moeten we zon 3‑tal uur wachten
alvorens de vlucht naar Brussel te nemen. Die duurt ook nog eens 7,25 uur.
We zijn nog lang niet thuis
Na een heerlijk ontbijt nog een heel leuke babbel gehad met het
Nederlandse koppel. Vertrokken naar Dunedin, maar verder gereden tot aan het
meest noordelijk punt van het schiereiland om daar de Royal Albatros Colony te
bezoeken. Jammer genoeg moest je hiervoor alweer NZD 50 betalen om deze
vogels te kunnen zien en dat vonden we net iets te veel. Wel genoten van het
mooie uitzicht op zee en rotsen.
Rond 15.00 uur ingecheckt in het Larnach Castle. Pas
dan was onze kamer gereed. We logeren in een standaard lodge wat niet meer
betekent dan een slaapkamer met badkamer waar het erg muf rook. Ik heb even wat
deodorant in het rond gespoten ;-) Dit kasteel werd netjes
opgekalefaterd, maar staat in onze ogen een beetje gelijk aan vergane glorie.
Onze lodge, in de omgeving van het kasteel, ligt ongeveer op een 8‑tal
kilometer van Dunedin en ziet uit op Otago Harbour, wat ons een wijd en
prachtig uitzicht geeft op water en bergen.
Naar het centrum van Dunedin gereden om daar Baldwin Street
te bekijken, de stijlste straat ter wereld volgens het Guinness Book of
Records. Deze 350‑meter lange straat stijgt zo maar even met 35 %. Sinds
1990 houdt men hier elk jaar de Baldwin
Street Gutbuster waar deelnemers tegen de tijd naar boven rennen en terug.
Het aantal deelnemers kan oplopen tot 1 000. We zijn even naar de top
geklommen (langs de trappen was het eenvoudiger) en daarna rustig naar beneden
gewandeld en de Chinezen proberen te negeren die nog steeds op dezelfde plek
stonden, poses aannamen en honderduit fotografeerden. Pfff ik kan geen
Chinees meer zien
Nadien wilden we nog even de Chinese Gardens bezoeken, maar
we waren een halfuur te laat. Omdat de tuinen pas openen om 10.00 uur
kunnen we ze niet meer bekijken; we moeten morgen immers bijna 400 km
rijden tot Christchurch waar onze fantastische reis eindigt.
Toch nog even fotos genomen van het Train Station en het
Court House alvorens in de buurt van het Ortagon te parkeren en op zoek te gaan
naar een restaurantje. Alweer kip gegeten Paul zei in de auto dat hij
thuis uitkeek naar een ordinaire boterham met charcuterie en ik kon niet anders
dan dit beamen. Na 3 maanden uit eten gaan, verlang ik ernaar om terug
mijn eigen potje te koken. Raar, maar waar
Vanmorgen ontbeten met een Frans koppel die in de Auvergne
woonden, niet ver van Clermont Ferrant. Ze spraken niet echt goed Engels en toen
ze hoorden dat we Frans spraken en verstonden, verliep het gesprek gewoon in
het Frans. Een heel leuke babbel gehad met toffe mensen!
Vertrokken rond half elf en eerst naar het verste punt
gereden, nl. Nugget Point. Hier genoten we van de lookout op Nugget Point, een
afgelegen kaap en de enige plaats op het vasteland waar zowel pelsrobben als
zeeolifanten en zeeleeuwen leven. Hier staat ook een mooie vuurtoren.
Daarna naar Cannibal Bay gereden. De weg was een gravel road
en viel een beetje tegen want hij was 8 km lang en bochtig. Hier maakten
we een wandeling over het strand om zeeleeuwen te spotten. Niets te zien dan
aangespoeld zeewier dat leek op gestrande palingen. Het had een rode kleur wat
het geheel er vies deed uitzien. In de verte zagen we een man fotos nemen. We
wisten helemaal niet wat hij fotografeerde, maar toen we naderden, zag Paul
plots iets dat leek te bewegen een zeeleeuw! En inderdaad, wanneer we
dichter kwamen zagen we er verschillend in het zand liggen. Ze zwiepten met hun
staart en kieperden zand over hun lichaam. Af en toe bewogen ze met hun kop of
staart. Heel knap om te zien. We hebben heerlijke fotos genomen.
Omdat het al na enen was, hebben we een lekkere quiche met
slaatje gegeten in Owaka. Daarna doorgereden naar de Purakaunui Falls. Op de
foto in mijn document heeft deze waterval 5 niveaus en stroomt het water
met een groot debiet naar beneden. Jammer genoeg is het hier zomer en is er
hier zo weinig neerslag gevallen dat de waterval niet echt de moeite waard was
om te bezoeken. Jammer, maar helaas
Dan maar verder gereden naar de Matai Falls en de Horseshoe
Falls. Same story Gaan tanken in Papatowai, want daar hebben ze de
goedkoopste benzine volgens onze gastvrouw Gill (uitgesproken Jill). Het was
een vreemd systeem om te betalen. Je moest op voorhand aan een machine betalen
en gokken voor hoeveel dollar je ging tanken. Gek!
De volgende stop waren de 30 meter hoge Cathedral
Caves. Deze liggen in Waipati Beach. De grotten zijn slecht van 2 uur vóór
tot 2 uur na eb bereikbaar. Je moet dus checken wanneer het laagtij is,
want dat verandert dag na dag. De Caves zijn dus echte grote grotten waarin het
water naar binnen wordt gestuwd met een enorme kracht. Het zand in de grotten
is dan ook nog vrij vochtig. Het is er ook enorm donker zodat we De wandeling duurde
40 minuten heen en terug, maar de klim naar de parking was enorm stijl en
duurde echt een volle 15 minuten. We hebben flink doorgestapt en hebben
zodoende ons record floors verbroken. Het stond op 50 en we hadden er 52! Me
happy!!!
Nog één bezienswaardigheid te bezoeken, nl. Lake Wilkie.
Heel mooi, klein meer met reflectie! We hebben hier dan ook een selfie
genomen
Gegeten in internationaal gezelschap met Nederlanders en
Schotten. De eigenaars kwamen er gezellig bijzitten en we hadden een erg leuke
babbel. Heel fijn! Op het einde van de dag nogmaals het record floors
verbroken. Ik zit nu op 62 floors! So proud!
Vanochtend vertrokken richting The Catlins. The Catlins is
één van de meest schilderachtige plekken van Nieuw‑Zeeland. Je kan er prachtige
watervallen, goudgele stranden, oude dennen- en beukenbossen, hoge kliffen,
fossiele bomen en geheime grotten ontdekken. We namen de Scenic Drive naar
Owaka omdat het een bijzonder mooie, weliswaar bochtige weg is. Onderweg reden
we door een prachtige omgeving met glooiende heuvels, schapen, koeien en veel
groen. Heel rustgevend!
Onze eerste stop was aan de Clifden Suspension Bridge.
Oorspronkelijk was deze brug bestemd voor het vervoer door paarden. Rond 1920 zorgden
vrachtwagens en autos voor het vervoer, maar de brug bleef in gebruik tot
1978. Daarna bouwde men een brug met 2 rijstroken. De historische brug
werd echter nog gebruikt door voetgangers en fietsers. In 2010 bleek de brug
niet meer veilig te zijn en werd ze gesloten. Er werden heel wat reparaties
verricht en ze werd heropend op 9 november 2013.
Onze volgende stop was Invercargill. In het Starbucks Caffee
konden we lekker buiten lunchen in het zonnetje. Verder gereden naar Curio Bay,
waar je langs de vloedlijn een versteend bos van ongeveer 180 miljoen jaar
oud vindt. Het is één van de best bewaarde fossiele bossen ter wereld. De
versteende stammen en stronken zijn alleen te zien tijdens eb.
Daarna via de Chaslands doorgereden naar de spectaculaire McLean
Falls. Deze waterval is zon 22 meter hoog en wordt beschouwd als de meest
spectaculaire in de regio. Na een vrij steile, maar redelijke makkelijke
wandeling konden we de fall in al zijn schoonheid bewonderen. De omgeving was
wel bezaaid met jongeren die her en der klauterden op de wanden van de waterval.
De meesten gingen zwemmen of hadden net gedaan met zwemmen. Toch blij dat ik
fotos heb kunnen nemen zonder al die overbodige figuren.
Omdat het al laat begon te worden, zijn we maar rechtstreeks
doorgereden naar onze lodge. We moesten een gravel road oprijden. Gewoonlijk
geven de naam van ons hotel op in de gps, waarna ze zelf het juiste adres
opzoekt. Ook nu was dat het geval. Alleen bleek de gps niet het juiste
huisnummer te vinden. I.p.v. huisnummer 744 vond ze enkel huisnummer 348.
Onze ervaring leerde dat we haar maar even moeten laten begaan alvorens in te
grijpen. Op een bepaald moment bepaalde ze dat we onze bestemming bereikt
hadden. Er was nagenoeg niets anders te zien dan weiden met koeien en schapen
langs weerszijden Klein probleempje We reden een eindje verder maar
de weg leek ons eindeloos, wat ons deed besluiten om terug te keren. Onderweg
zagen we het complex River. Ik maande Paul aan hier te stoppen want dit leek
wel erg op de foto van onze lodge. Misschien was deze wel van naam veranderd?
Paul informeerde dadelijk en het bleek dat we wel degelijk de wegwijzer gemist
hadden. Om een lang verhaal kort te maken, hebben we de lodge uiteindelijk
gevonden. We kregen de Kahu Lodge toegewezen en ondanks het feit dat we een
beetje misnoegd waren over de ligging en het zoeken naar onze verblijfplaats,
waren we zeer verheugd een heus appartementje te vinden, alleen bovenop een
berg met een zalig uitzicht. Geen buren, geen burenlawaai, helemaal alleen op
de wereld. Oké, er was geen tv (wel wifi), maar we hadden de keuze uit een
aantal goeie cds om van wat achtergrondmuziek te genieten. Wij waren verrukt!
Jammer genoeg konden we vanavond niet dineren in de lodge.
Dat ging alleen op afspraak. We konden wel onze menukeuze doorgeven via mail
aan de eigenares van de lodge voor een reservatie voor morgen. Dus, snel de
bagage in ons appartementje gezet en dan snel weer 7 km gravel road verzet
om te gaan eten in Owaka. Het eerste restaurant dat in aanmerking kwam, was
volgeboekt. Dat zei althans het plaatje aan de het raam. Ik ben toen snel gaan
informeren of ze idd fully booked waren en na een klein overleg mochten we toch
nog komen eten; ze sluiten nl. al rond half 9 s avonds. Maar, we
mochten per uitzondering nog komen eten. En het was lekker!
