Ik heb hier geprobeerd om een blog aan te maken zodanig dat ik toch een beetje contact kan houden met iedereen zonder dat ik iedereen afzonderlijk moet mailen. Ik ga mijn best doen om hier regelmatig iets op te plaatsen maar ik beloof niets want de meesten zullen wel weten dat ik niet zo een computerfreak ben en ik ook niet altijd de mogelijkheid tot internet zal hebben. Kzal nog even kort zeggen wat ik in Nepal ga doen. Ik zal daar een educatieve speelruimte oprichten in een opvangtehuis in functie van mijn bachelorproef. Daarnaast is het natuurlijk ook de bedoeling dat ik het land ga ontdekken op een ander manier dan de doorsnee toerist. Voila das genoeg voor het eerste bericht denk ik. Kzal nog wel keer iets laten horen als ik uiteindelijk in Nepal zit binnen vier dagen.
Voor de laatste keer vanuit Nepal ga ik dze blog nog eens aanpassen. Deze week ws echt wel enheel rustige week zoals het hoort de laatste week. Op gemak uitbollen en genieten van elke dag. De eerste drie dagen bestonden vooral uit winkelen (souvenirs) en verslagen maken. Voor de rest was er vrijdag ons afscheidsfeestje want mieke vertrok gisteren en op zaterdag is iedereen thuis en dus beter vrijdag al afscheidsfeestje geven.Dit was zoals gewoonlijk weer super maar op het einde toch enkele problemen. Ze haqddenmieke haar camera laten vallen en nu is de lens stuk en bij mij hebben ze 200fotos ofzo gewist (per ongeluk). Maar behalve deze 2 kleine problemen was het echt terug superleuk. De dag nadien was het dan opening van de educatieve speelruimte in het weeshuis. Hiervoor werden alle leden van ncn ook uitgenodigd maar er konden er slechts 4 aanwezig zijn. Ook werden er voor iedereen momos gemaakt en was het dus terug feest. Heel de namiddag eten en spelen met de kinderen. Echt een zalige dag zoals zovele dagen hier. En dan was het gisteren tijd voor mieke om naar huis te vertrekken. Ik ging mee tot aan luchthaven en keerde dan met taxi terug naar thamel om nog wat voor school tewerken. Vandaag heb ikevaluatie van stage en ga ik afscheid nemen in weshuis. VVoila da was het zo een beetje
Jammer genoeg is het einde nu echt wel in zicht en is dit een van de laatste keren dat ik vanuit Nepal iets op mijn blog zal zetten. Vorige week zaterdag gingen we allemaal samen naar Nagarkot voor het schitterende uitzicht over de bergen. Badri had dit al vanaf het begin beloofd om daar met ons naartoe te gaan en nu was het dus eindelijk zo ver. Normaal gingen we daar naar de zonsondergang kijken maar aangezien we te laat waren ging dit dus niet. Dan maar oniddelijk met de voeten onder tafel en allemaal uitgebreid aperitieven en eten. Na het eten werd de muziek opgezet en ontstond er spontaan een feestje. Dus voor de zoveelste keer een geslaagde avond in Nepal. s' Morgens gingen we dan geniete4n van de uitzichten om net voor de middag naar baktapur te gaan. De meesten bleven daar maar een uur of 2 maar ik en mike besloten om een nachtje daar te blijven en de dag erna met de bus naar huis te gaan. Zo konden we rustig alles bezoeken en enkele souvenirs kopen. Na het weekend gingen we terug zoals gewoonlijk naar het weeshuis om daar de laatste dingen af te werken. Ook hadden de kinderen deze week geen school op woensdag vanwege festivasl en dus wij naar daar om met hen bezig te zijn. We hielden een spelnamiddag en hier waren ze duidelijk heel blij mee. De dag erna gingen Mieke en ik het twede klooster in de buurt bezoeken. We maakten er een volledige dag van en namen onze picknick mee. Maar uiteindelijk wa dit niet nodig want we mochten gratis eten in het klooster. Na het eten vertrokken we om nog een namiddagje te wandelen en gingen we de andee kant van de heuvel. Daar maakten we er een kroegentochtje van. Het grote voordeel hier is dat je nit zat word want ze verkopen geen alcohol. We wandelden voor een paar uur om dan uiteindelijk boven het weeshuis uit te komen. Op zich was dit super ware het niet dat er geen pad meer was en het weeshuis redelijk veel lager lag. Dus zat er niets anders op dan dik over dun naar het weeshuis te gaan. Achteraf gezien was het misschien niet verantwoord maar we zijn er heelhuids geraakt dus niets gebeurd. s'Avonds gaven we nog bijles in ht weeshuis om dat met drie man op de motto naar huis te gaan. Op zaterdag was het zoals gewoonlijk verij voor de kindren en gingen we naar ncn maar er waren 3 zussen die graag hun papa wilden bezoeken in de gevangenisen dus gingen we mee met hen. Wij werden grondig gecontroleerd en moesten alles afgeven maar toch had ik het gevoe dat het vrij simpel was om hier dingen binnen te krijgen. Het zag er echt een corrupte gevangenis uit. Wel jammer dat we niet binnen mochten gaan naar de cellen kijken. Ze riepen de gevangene naar buiten en dan mocht je daar buiten op een bankje waar veel te veel mensen op zaten een half uurtje met praten. Voor ons was dit op zich niet zo interessant maar de kinderen waren gelukkig us dat het belangrijkste. Voor de rest ligt deze week gans het land plat vanwege acties van de maohisten. Geen enkele winkel is open, scholen gesloten, er mogen geen autos, mottos, bussen, taxis,riksas rijden en kele 1 bus van thamel naar de luchthaven voor de toeristen. Op zich is dit wel leuk voor een dag maar het gaat nog enkele keren gebeuren deze week dusja vandaar dat iknu wel moet op internet komen. Voor de rest heb ik vooral gewerkt voor school deze week en verslagen geschreven. Ook ben ik gevallen deze week en zit mijnrug geblokkeerd maar ditoverleef ikwel. Het is al veel beter en zal er ver vanaf zijn denk ik. Gisteren gingen we een ganse dag shoppen want dringend souvenirs nodig maar dit leek makkelijker dan ikdacht. Vandaag vertrekken Mohammed en zijn twee vrienden naar huis. Voor hen moet dit niet makkelijk zijn want het lichaam van hun vriend is nog steeds niet gevonden. Maar ik ga het hier afsluite want nog redelijk wat andere dingen te doen. Ik weet niet of ik voor mijn vertrerk er nog iets kan opzetten maar ik doe mijn best en anders tot in belgie.
Deze week draaide alles eienlijk maar rond twee dingen. Namelijk het weeshuis en Hans. Rond Hans omdat deze vertrok naar huis deze week, meerbepaald vandaag en rond het weeshuis omdat we zaterdag met alle kinderen gaan picknicken zijn en deze week eindelijk de vloer, matten en meubels aangekomen zijn en geinstalleerd. Nu is het enkel nog wachten op de man die een muurschildering komt maken maar dat is hier slechts een detail. Hans was uiteindelijk vrijdag teruggekomen van het klooster en was komen zeggen dat hij zondag een feestje gaf omdat hij woensdag vertrekt (vandaag dus).Dit kon wel niet doorgaan want badri was niet thuis en dus was het pas maandag feest. Dit was echt een zalige avond. Iedereen stond te dansen en te feesten en amuseerde zich rot. Enkel HAns zelf leek er niet van te genieten maar dit liet ik niet aan mijn hart komen.Die avond trokken ze enorm veel fotos voor mij en dus heb ik eindelijk eens fotos waar ik zelf op sta. Ondertussen weet Mieke ook wanneer ze naar huis gaat. Haar vlucht is 13december en dus ben ik de eerste toegelkomen maar zal ik ook de laatste terugkeren. Op zich is het wel leuk dat ze zo lang blijft want dan moet ik hier geen weken meer alleen zitten. Ook komt er morgen nog een kameraad van Mohamed maar deze blijft niet lang. Ze gaan allebei op 10december naar huis.Hans is gisterenmorgen dus vertrokken want hij wou graag nog een nacht in Thamel slapen.Hij vertrok zonder goeiedag te zeggen en wou niets in mijn boek schrijven maar dat is zijn keuze. Dit was het zo een beetje omtrent Hans. Het andere deel nu. Eerst en vooral de picknick van zaterdag. Voor de kinderen was dit echt een hoogtdag. Iedereen had zijn mooiste kleren aangetrokken en wij staken dan eigelijk een beetje af want wij gewoon makkleijke kleren aangedaan.Maar je leert hier wel dat je daar geen zorgen moet in maken en dus gewoon vertrokken. Zij het wel een paar uur later dan voorzien maar ook dat is hier normaal.We gingen naar een park in het midden van de stad waar echt iedereen naartoe gaat en daar dan muziek meebrengt en gans de dag komt dansen. Dus deden wij dit ook maar. We hadden een heleboel eten voorzien en dit was maar goed ook want blijkbaar hadden ze allemaal veel honger.Iedereen amuseerde zich rot. Ook Dawa die eigelijk alles zowat in goeke banen moest leiden liet zich volledig gaan. We hadden echt terug 1 van de tofste dagen tot nu toe maar denk dat ik gewoon niet mag vergelijken met andere dagen want alles hier gewoonweg super. Alle kinderen waren echt gelukkig en wij leerden hen ook eens op een andere manier kennen dan binnen de muren van het weeshuis. Voor de rest omtrent het weeshuis was het veel shoppen en werken geblazen.Maar uiteindelijk hebben we alles gevonden en is de educatieve speelruimte bijna af. Ook Karki is in gang geschoten en heeft bijna alles gemaakt wat we nodig hebben. Verder werden Mieke en ik deze week uitgenodigd door een leraar om te gaan eten in zijn huis. Dit bleek een authentiek nepalees lemen huisje te zijn. Deze mensen hebben niets maar zijn toch zo gelukkig. Dit was echt puur genieten. Zonder kookplaat ofzo toch een supermaaltijd klarmaken. ook voor de man zelf was het super want nepalezen vinden het een eer als je bij hen komt eten. Net ervoor had hij ons getrakteerd op momos in een typisch cafeetje waar je naormaal als toerist niet binnenstapt want te vuil en te gevaarlijk voor ziek te zijn. Maar we gingen er toch op in en hebben het ons niet beklaagd. Dit is echt zoals de nepalezen leven en dit willen we uiteindelijk zien en ondervinden. We hadden een zalige avond en maakten hierbij nog iemand gelukkig ook. Dit is het voor vande week en nu probeer ik nog wat fotos door te sturen. Je hoort mij volgende week wel terug.
Deze week is echt voorbij gevlogen. De eerste dag gingen we winkelen voor de educatieve speelruimte en kchten tapijt want de betonnen vloer is veel te kud om op te zitten. Maar eigenlijk willen we van die grote speelmatten en deze hebben ze her maar niet voldoende en dus zoals gewoonlijk in nepal duurt het heel erg lang voor je zo iets te pakken krijgt. Maar ik ben er gerust in dat ik ze zal krijgen als ik maar een beetje geduld heb. Het enige nadeel aan die dag was dat ik behoorlijk ziek was maar gewoon even op de tanden bijten en de dag erna is het over want je weet dat het door het eten komt. De dag erna gingen we naar school om daar een les te volgen met Hans. Hij was toneeltjes aan het spelen en oefenen met die mannen en zo kon ik wat observeren. Na de les gingen Mieke en ik richting NCN om het tapijt te gaan leggen. Er was wel een klein probleemtje en dat was onze tape. We haden tape gekocht maar blijkbaar hadden ze die de vorige avond al voor andere dingen gebruikt. Volgende morgen bleven Mieke en ik thuis om onze medicijnen te ordenen en alles te beschrijven in het engels zodanig dat de mensen hier weten wat ze waarvoor kunnen gebruiken. Eens dit gedaan gingen w naar ncn om de meubels te plaatsen maar eens we dit gedaan hadden zagen we dat we het anders wilden en zeiden dit ook tegen badri. s 'Avonds was er normaal geen bijles want Ussa kon niet komen maar ik en Mieke besloten om gewoon zelf bijles te geven want anders maken die kinderen hun huiswerk niet. Dit was echt super want als Ussa erbij isdan gaan de kinderen automatisch meer naar haar toe want zij kan het in nepalees uitleggen. Volgende dag moesten we eerst 2 uur wachten op chauffeur om naar thamel te kunnen gaan en daar poefkes te kunnen kp[en zodanig dat de kindern niet op de grond moeten zitten. Nadien besloten w om te voet naar poshpatinath (hindoeistische crematies) te gaan. Maar we liepen hopeloos verloren en kwamen midden in een betoging van de communisten terecht. We vonden het al raar dat er zoveel volk liep en geen enkele toerist. Pas toen we ineens een ganse groep met vlaggen enz zagen staan wisten we dat we hier niet moesten zijn. Maar nood brak wet en we moesten er voledig door of anders moesten we terugkeren. Dus keuze snel gemaakt en er gewoon doorstappen. We hadden veel beziens maar uiteindelijk nemand die iets zei. En diegene die nog het meeste gaapten waren de agenten die volledig gewapend instonden voor de veiligheid. Dit was op zich wel tof om eens mee te maken maar misschien niet zo slim van ons om er door te lopen. We zijn toch geraakt waar we moesten zijn en genoten er echt van. s' Avonds aten we de beste pizza van nepal en kcht ik nog 3cds voo 1 euro stuk. Dag erna gingen we eerst naar thamel achter de vloer maar zoals je al kan denken was het nog steeds niet binnen. Du gingen we maar naar ncn om bijles te geven en te vragen wat ze p hun vrije zaterdag wilden doen. Zr vroergen ons om hen te leren dansen en of zij ons dan nepalese dans konden leren. Dus gingen we zaterdag zoals beloofd naar cn om te gaan dansen. In de voormiddag eerst alles klaarzetten want geen radioen dus via computer. Maar eens geinstalleerd konden we beginnen. Het begin verliep een beetje chaotisch maar uiteindelijk hebben ze ons toch leren dansen. Dit is erg mooi maar oh zo moeilijk. Nadien leerde ik hen de swing en hier zijn ze echt volledig zot van dus volgende week moeten we cds meenemen en hen volledig de swing aanleren. He enige probleem is dat ze niet kunnen volgen dus Ste kheb nog geen betere partner gevonden ze hier. Maar dit was echt zalig. Gewoon ganse namiddag dansen of iets wat er moest voor door gaan. En nu ben ik ver uitgebabbeld en moet ik voor de zoveelste keer gaqan kijken voor de vloer. Tot volgend week
Hier ben ik terug na een weekje. Aangezien ik mijn dagboek thuis laten liggen heb kan ik niet elke dg beschrijven want weet niet meer wat we op exact welke dag deden. Kga dus gewoon samenvatting van de volledige week geven. Deze week hadik voor de eerste keer echt het gevoel dat ik voltijds met stage bezig was. We gingen elke dag naar het weeshuis om te "spelen" met de kinderen, bijles te geven en dergelijke. Ook gingn we winkelen deze week om educatieve spelen te haklen die ik kan gebruiken in de educatieve speelruimte om therapie te geven. Dit duurde echt de ganse dag want gewoon van het ene "shoppingcenter" naar het andere gereden. Uiteindelijk spelletje of 5 gekocht en enkele kaarten met alfabet en dergelijke voor aan de muur te hangen.. Voor de rest ook de verf gekocht voor de ruimte en dit dan ook meteen geverfd. Dus nu krijgt de educatieve speelruimte endelijk vorm. Ik hoop dat deze tegen eind deze week volledig klaar zal zijn maar ja met nepalezen weet je nooit en zijn er altijd wel onverwachte omstandigheden. Maar ben al blijdat alles geverfd is en we de meubels erkunnen inzetten. Omtrent stage doe ik hier enorm veel observaties terwijl de kinderen aan het tekenen of spelen zijn. En dan waar nodig lg ik hen uit wat en waarom ze iets anderszouden moeten doen. Zo hebben we enkele zalige dagen in ncn gehad samen met de kinderen. Ben aan proberen fotos op facebook te zetten van kinderen en mij dus. Deze week hebben we natuurlijk ook wat tijd genomen voor onszelf maar dan wel als we niets konden doen in het weeshuis. Zo gingen we naar het klooster want mieke had dit nog niet gezien en dit was echt een van de leukste dagen tot nu toe. Niet dat het klooster zo speciaal was maar wel de wandeling er naartoe en terug was super. We zijn echt door paadjes gestapt waar eigenlijk geen pad was maar zo echte typische berghuisjes tegengekomen. Deze zijn echt schitterend. We wndelden enkele uren maar verveelden ons nooit want het was zo mooi. Zondag tijdens de lunch met badri vroeg die ons of we geen zin hadden in een massage. Natuurlijk hadden we daar zin in en hij bracht ons naar een massagecenter van zijn vriend. Hier kregen we (ik en mieke want hans bleef thuis) een massage van 2uur. Deze massage was echt zalig en gaan zeker nog terug gaan. Na massage mocht je dan gratis gebruik maken van stoomkabine en sauna dus het kon niet beter. In de voormiddag waren we al naar een klein straatfestivalletje geweest waar initiatie salsa gegeven werd. De slechtste dag van de week was de vrijdag want dan waren mieke en ik ziek van iets wat we de dag ervoor gegeten hadden maar dit duurde slechts 1 dag us geen probleem. Trouwens op vlak van eten leer je echt alles eten hier. Zo kregen we als aperitiefhapje kleine vissenkopjes. Het ziet er niet uit maar ja dan gewoon verstand op nul en eten zeker. En eigenlijk was dit ng niet zo slecht maar het is het uitzicht dat niet goed is. Mohamed die ging nog maar eens gaan zoeken achter zijn verdronken vriend maar zoner resu;ltaat. Hij blijft geloven dat hij na 7 weken zijn vriend levend gaat terug vinden maar dit is heel onwaarschijnlijk. Verder weet ik niet echt mee wat te vertellen behalve dan dat we gisteren nog gaan eten zijn in thamel en hiernachtje gebleven zijn. Wat wel nog leuk was, was dat voor de eerste keer tijdens de hapjes alle kinderen er ook kwamen bij zitten. Voila dit was het voor deze week.
Ik ben nu net terug van de trekking en zal hier maar keer iets zetten. Maar niet zoals vorige keren elke dag beschrijven want dit is veel te veel. We zijn begonnen met een rafting. Dit was op zich heel leuk maar minder spectactulair dan verwacht. Maar gewoon het schitterende weer en supermooie natuur maken dit wel goed. En daarbij ook gewoon de mensen en het plezier dat je samen hebt. Na het raften ging het richting chitwan voor enkele dagen. De rit naar chitwan duurde wel enkele uren langer vanwege een ongeluk. Een motto met daar op 4 mensen was onder een bus gereden. Met als gevolg 2 doden en 2 zwaargewonden. Bij ons zetten ze daar tent over en sluiten baan gedeeltelijk af maar hier leggen ze er gewoon vuilniszak over en je moet er maar rond rijden of stappen. In chitwan gingen we als eerste met kano gaan varen op zoek achter krokodillen en andere zeldzame dieren. Dit was de perfecte manier om op te staan want moesten er wel al voor 6u uit.Eens het varen gedaan was en na het zien van veel vogels en enkele krokodillen trokken we naar de geboorteplaats van de olifanten. Dit voelde beetje aan als een schooluitstapje want in groep met gids terwijl je makkelijk alleen kon doen maar was wel fijn om uitleg te krijgen. Hierna volgde dan wel het plezantste van de dagen in chitwan. We zijn naar de badplaats voor olifanten geweest en konden daar samen met olifanten baden. Echt iets wat je gedaan moet hebben als je het mij en mieke vraagt. Dus kropen we boven op rug van olifant om zo rivier in te gaan en douche te krijgen en erna paar keer afgegooid te worden. Hans die deed dit niet maar als je mij vraagt miste hij echt iets. Achter dit was het tijd van een olifantensafari. We kwamen onderweg enkele neushoorns, herten, krokodillen enz tegen maar doordat je met 4 op 1 olifant zat was dit niet confortabel maar je moet dit wel gedaan hebben. Zelf eerst nog wat toeren moeten uithalen omdat gewicht niet in evenwicht zat en dus moesten ik en mieke wisselen van plaats maar boven op olifant is dit makkelijker gezegd dan gedaan. Toen terug waren in hotel zag ik dat mijn handdoek gestolen was. Zou niet weten wat iemand met vuile handdoek moet maja kijk. De laatste dag moesten we om 6 uur opstaan om vogels te gaan bekijken maar uiteindelijk zagen we misschien 4 vogels en dan nog vogels die je hier overal ziet. Maar terug ideale manier om wakker te worden. De dag erna gingen we naar pokhara want vanaf daar zou trektocht effectief beginnen. Maar eerst moesten we geld zoeken want ze waren ons klein detail vergeten vertellen, namelijk dat de hotelletjes onderweg niet in de prijs inbegrepen waren dus dit kost ons nog eens een 200euro extra maar achteraf gezien was dit zeker zijn geld waard. AL was de zoektocht naar geld ook wel de moeite want vanwege het festival werktte geen enkele geldautomaat. Uiteindelijk na 3uur zoeken toch een wisselkantoor waar ze zonder automaat geld konden afhalen van onze visa. Dit is goed voor 1 keer maar je hebt totaal geen overzicht van wat ze doen en dus moet je er maar vanuit gaan dat ze eerlijk zijn. En dan begon de trektocht uiteindelijk. Deze was echt zalig gewoon. Ook al hebben we zwaar afgezien en kou gehad. Maar dit was zo mooi dat je al de rest gewoon vergat. Het feit dat het soms zo zwaar maakte het misschien wel nog mooier want dan was je blij dat je die dag op bestemming waard en kon je nog meer genieten van de omgeving. Na de 3de dag ofzo waren we in hotelletje waar er volleybal terrein aan was en ik en mieke dan maar besloten om gewoon aan nepalezen te vragen om mee te spelen want daar niets anders te doen. We hebben ons echt rot geamuseerd toen en er bijnaam aan overgehouden. Ineens noemden die ons kanchi(mieke) en kancha(ik). We weten wel niet wat het betekende dus ze konnen ons evengoed uitschelden maja. We zijn diezelfde mensen wel nog paar keer tegengekomen achteraf en terug gevolleybalt. Er waren wel 2 dingen waar we moesten aan wennen. Dit waren de koude nachten en dan het uur om te gaan slapen. Iedereen kruipt hier om 7 uur in zijn bed want om 6u donker. De eerste dagen was dit echt moeilijk maar na enkele zware dagen waren we al blij dat we zo vroeg in bed konden. Maar dan was er nog de koude. Het was de eerste keer in mijn lewven dat ik met lange broek, trui, muts , handschoenen , slaapzak en donsdeken moest slapen. We zijn echt van het ene uiterste in het andere gevallen. We vertrokken bij +35 om tot -15 te gaan en dan terug naar +35 graden te gaan . Dit was op zich wel eens een ervaring. Eens we aan onze eindbestemming waren was het echt super. Ik denk dat dit 1 van de mooiste dingen moet zijn die je in de bergen kan zien. Op 4130m hoogte zitten en dan gewoon omringt worden door de hoogste bergen ter wereld in een stralende zon. Alle bergen rondom ons waren meer dan 8000m hoog dus wel vrij indrukwekkend. Hier dan ook eens de moeite gedaann om rond 5u op te staan en te gaan kijken naar de zonsopgang. Dit was wel de moeite maar zo enorm koud. De terugweg was misschien nog wel mooier want dan door echt authentieke bergdorpjes gegaan. Maar wij dachten dat het enkel dalen zou zijn maar dit viell een beetje tegen. Er was nog heel wat klimwerk ook. Waar ik ook enorm van verschoten was, was het eten. Ondanks alles zo primitief is slagen ze er telkens in om goed eten te maken. Je mag wel niet kijken naar de keuken en waar het in gereed gemaakt word want dit is degoutant. Je leert hier wel om niet te eten met je ogen, je moet wel. Ik wil niet altijd weten wat we aten maar uiteindelijk was het lekker dus is er geen enkel probleem. Op de laatste dag van de trekking hadden we uit het niets ineens een feestje in het "hotelletje". Die dragers draaiden ineens muziek volledig open en dan maar beginnen dansen. Dit was misschien wel de leukste avond van allemaal. Na de trektocht besloten we om toch nog enkele dagen in phokara te blijven want iedereen is daar zo vol lof over en we hadden geen tijd gehad om het te bezichtigen. Daar hebben mieke en ik ons wel eens laten gaan met eten en echt genoten van de avondjes. Gwoon rustig restaurantje doen, cocktailtje drinken, hapje nadien en dan nog pintje erna. Dus gewoon genieten. Phokhara is idd wel heel mooi en moet je gezien hebben als je hier bent. Waarschijnlijk gaan ik en mieke nog wel eens terug maar dan met ons 2 op scooter en daar dan paragliding. Maar dit is voor op het einde want nu eerst paar weken terug volop tegen de stage aanleggen.De ruimte is leeg en heb alle doc dus kan er echt tegenaan gaan nu. Ook staat er ondertussen al muur op het dak voor de veiligheid. Gisteren dan uiteindelijk busrit van 8u gemaakt om terug naar kathmandu te komen en hier nachtje in hotel te blijven. Ik en mieke hebben hier eindelijk iets zoals disco gevonden die langer dan 12u open is en dus daar maar naartoe getrokken. Het was echt zalig. Keer kunnen dansen en op muziek van bij ons en niet dit van hier. Het was uiteindelijk 4 uur als we in bed lagen maar toch nog snel uit bed geraakt. Hier is het nu 11.15 en ga stoppen met typen want is te goed weer om binnen te zitten en ik wil naar weeshuis om met kinderen te werken.
Vorige week donderdag sliep Badri niet thuis en besloten we om samen met de kinderen een klein festje te bouwen thuis. Muziek volledig open en dan de nepalese dansen proberen te leren. Dit lijkt veel makkelijker dan het is maar uiteindelijk gaat het gewoon om het plezier. Het was 1 van de eerste keren dat de kinderen zo enthousiast waren en zich ook volledig lieten gaan. Je merkt echt een duidelijk verschil of badri thuis is of niet. Nog geen enkele avond z gelachen als toen, echt avond om te blijven herinneren maar zo zijn er wel meerdere. We krpen uiteindelijk veel later dan normaal toegestaan in bed en besloten om uit te slapen want de dag erna ging ik samen met mieke en hans het nepalese nachtleven eens gaan verkennen. Onze eerste stop waseen gezellige taverne voor stukje taart en koffietje. Je moet weten dat ze hier al vanaf 4 beginnen uit te gaan. Daarna gingen we op zoek naar het belgische frietkot maar dit zag er zo vuil uit dat we besloten om in iets typisch nepalees te gaan eten.De Rum doodle bar noemde het restaurant. Echt aanrader voor alle toeristen. Volledig het restaurant hangt vol met papieren voeten met boodschappen van toeristen. En terwijl je eet is er een liveband die alle soorten muziek speelt maar voornamelijk rock. We zijn hier dan ook enkele uren blijven zitten na ons eten. Hans dronk enkel water maar ik en mieke ontdekten het nepalese bier en dit viel wel in de smaak. Gelukkig niet zo straf dan bij ons want 650ml per fles. Erna trokken we naar een gezellig tuinte met terug een liveband maar na slechts vijf min viel de politie binnen en namen ze de gitarist mee waarop vele klanten rechtstonden en begonnente vechten. Wij besloten dan maar m te vertrekken en richting tom and jerrys te gaan. ans had het daar niet naar zijn zin en ging rond 22.30 slapen maar ik en miee namen nog paar everestbeer en hadden gezellige avond. We kregen dan ook nog eens gratis chips van baas dus alles was perfect. Uiteindelijk dan beetje in de wind richting hotel vertrokken om 01.45. Het nachtleven valt niet te vergelijken met het onze maar heeft zeker n vast zijn charmes. Mieke en ik hadden afgesproken elkaar te wekken om 11u wan we moeten voor 12 uit het hotel. Zo gezegd dus zo gedaan en dan tevoet richting huis maar dit duurt een kleine twee uur.dus namen we een taxi tot in sita paila chock dat ongeveer halfweg ligt. In de namiddag trokken we naar ncn (namaste children nepal). Daar de hele dag gevoetbald met de jongens want op zaterdag geen school en rond 7 naar huis om geslaagde dag af te ronden. Mieke voelde zich niet zo goed en kroop onmiddelijk in bed.De volgende dag terug naar ncn om de stolen en tafels een laatste laag verf te geven en om eindelijk de speelruimte leeg te maken. ook zorgden we ervoor dat er een omheining gebouwd kan worden op het dak van het weeshuis. Dag erna gingen we inkopen den want we zouden croque monsieur maken voor iedereen. Blij dat we alles hadden gevonden hoewel de hesp er niet eetbaar uitzag. Maar niemand die klaagde en het smaakte dusja. In de namiddag gingen we naar het schooltje om lessen bij te wonen en te kijken wat ik daar van therapi ekan geven. Ik weet niet waar eerst te beginne maar kan hier zovel doen als ergo. Dit wordt echt een schitterende uitdaging. Gisteren was het uiteindelijk tijd om eens alles te wassen want mogen vertrekken we op trekking voor 14 dagen. Mieke en ik deden dit dan ook maar voor hans was dit niet nodig en hij voelde zich niet zo bijzonder goed. In de namiddag vertrokken ik en mieke nr ncn om de tafels gaan af te kuisen want karki had geholpen met verven maar natuurlijk heel de witte bovenkant mee roo gevrf. Dus schrobben was de boodschap zonder white spirit. Eerst met staalwol en erna met zeep en tandenborstel. Roeien met de riemen die men heeft noemt men dit. Terug een ervaring rijker. Rond 15.30 waren de eerste kinderen daar en kon ik therapie geven. Uiteindelijk is dit voor de kinderengewoon spelen maar onbewust trainen ze wel hun motoriek en leren ze logisch en strategisch denken. Ik en mieke amuseerden ons kostelijk en het was doodjammer dat we om 6 moesten vertrekken want het wa donker. Maar vrtekken is niet zo simpoel want ze lieten niet toe dat we alleen giongen. Dus dan maar stkje met taxi. Hadden we dit op voorhand gweten waren we zeker nog paar uurtjes langer gebleven maar das ged voor volgende keer. s' Avonds was eer terg geen elektriciteit en kropen hans en alle andere kinderen rond 20.30 n bed. Maar ik en mieke hadden totaal nog geen zin dus deden kaarsje branden namen ons paar koekjes en babbelden nog een tijdje. Eens de elektriciteit terug belde ik nog eens naar huis want laten weten dat ik twee weken weg ben en dan i bed kruipen. We ontdekten trouwes naast de spinnen een vierde kamergnoot, muizen. Dit is niet zo naar de zin va mieke en ik vind dit ook niet optimaal maar gewoon negeren en slapen is de booschap. Voila dat was het zo een beetje voor deze keer en nu zal je 2 weken moeten wachten want op trekking.
Het is ondertussen al meer dan een week geleden maar ik had niet de mogelijkheid om de pc te gebruiken dus vandaar dat het iets langer duurt. Alles is hier nog steeds super en elke dag sta je hier wel voor enkele verassingen maar dit maakt het net leuk. Het eten is hier trouwens echt wel lekker [anso] maar moet zeggen dat twee weken twee maal per dag rijst eten toch al beetje eentonig wod maja we klagen niet want uiteindelijk meer dan genoeg. De dag na mijn vorige bericht zijn we dus met de raftboot erop uit getrokken op zoek achter de vermiste, verdronken persoon maar zonder succes. Dit was wel wat tegenstrijdig want de natuur waas daar zo mooi en jij zit dan naar een lijk te zoeken. Maar toch heb ik geprobeerd om te genieten van de natuur en vele dieren zoals arenden en waterslangen. Na het raften ging ik normaal met de auto terug n huis om de volgende dag hans en mieke op te pikken aan luchthaven maar aangezien de chauffeur er niet meer was moesdt ik daa een nacht blijven. We gingen dan maar per bus naar het dichtste stadje om een hotel te zeken. De eerste keer boven op het dak van een overvolle bus, echt de moeite en eigenlijk is het veiliger op het dak dan in de bus als je u voldoende vasthoud. Die avond gingen we echt uitgebreid gaan eten met vie personen voor slechts 3.80uro. De dag erna moest ik dus zien dat ik op tijd thuis was m naar de luchthaven te gaan dus dropten ze mij in een klein busje. Daar zat ik dan voor meer dan drie uur, in overvol busje met niemand bij mij die engels sprak en ik wist totaal niet waar ik zou moeten uittstappen. Maar uiteindelijk er toch geraakt en op tijd an luchthaven. Bleek toen dat de vlucht 4u vertraging had maar wij hadden geen chauffeur meer zo laat dus zat er niets anders op dan terug te keren en andee driver te gaan zoeken. Uiteindelijk rond 9 savonds waren ze er en gingen we nr thamel om daar twee dagen te slapen. Daar hadden we echt superlekker eten en vonden we enkele typisch nepalese cafetjes. Trouwens hans en mieke vallen heel goed mee. Twee totaal verschillende persoonlijkheden maar dat is net tof. Na die twee dagengingen we dan nr huis en moesten we de kamers verdelen. Ik verhuisde naar de grote kamer samen met mieke en hans ligt op mijn vorige kamer. Dit zal mss nog wel eens wisselen. Het is vooal leuk zo nog wat te kunnen babbelen inhet nederlans alsje in bed ligt hoewel ik de erse dagen soms moeite hadmet de uitspraak van het nederlands of gwoon er engels in vermengde. De dag erna deden we eigenlijk niets. Iedereen was moe en wou een beetje bekomen. We gingen wandelen en achterdrinken maar voor de est gewoon genieten van omgeving enveel babbelen want we kennen uiteindelijk elkaar nog maar net. 1 van de dagen erna nm Dawa [jongen met 1 arm] mij en mieke mee naar het ziekenhuis van de overheid en een priveziekenhuis. Hans ging naar een klooster. In het ziekenhuis van de regering kwamen we wel even met beide voeten op de grond. Het was echt de eerste keer dat ik het meilijk had met een situatie. Die mensen liggen daa in erbarmelijke omstandigheden. Zelfs de dode personen liggen gewoon een meter van de personen die verzorgt worden. De geur die daar hangt is gewoon verschrikkelijk. Maar wel blij dat ik er geweest ben. Dit was ook deel van de stage maar enorm confronterend. Zelf de plaatselijke bevolking durft daar niet naar het toilet omdatr het gewoon te vuil is. Maar als je ziek bent heb je geen keuze natuurlijk. Nog zoiets was de spoed. Iedereen loopt daar binnen en buiten en het enige wat er staat is een zuurstoffles en heel wat bedeen die elk moment kunnen doorzakken.Ook het trieste dat wanneer je niet kan betalen je ewoon buiten op het dak moet liggen en ze je daar danwel komen verzorgen. Dit is onmenselijk maar toch zijn daar honderden mensen die ziten te wachen op een behandeling. Eens we daar buiten waren hebben ik en mieke ons fles water die we meehadden gewoo weggegooit want die geur zat aandie fles enhet is waarschijnlijk miet zo maa je had het gevoel dat al die bacterien aan die fles zaten. Op weg naar het volgende zieknhuis waewn we dan nog getuigen van een ongeluk tussen drie mottos en een auto maar gelukkig zonder gewonden. Je ziet dan iedereen daar naartoe lopen van de plaatselijke bevolking maar ipv te helpen nemen die hun fototoestel en nemen fotos. Na de middag gingen we dan nr het prveziekenhios voro de iet5s rijkeren en dit is dan wel in orde maar natuurlijk heel weinig mensen want niet te betalen. s' Avonds wouden ik en hans de afwas eens doen maar z haden niet gezefd dat de waterleiding stuk was en dus met gevolg dat gans de keuken onder water stond. Iedereen vond dit hier hilarsch en kuisten dit gewoon samen op. De dagen erna gingen we naar het schooltje en opvangethuis om echt aan de stage te beginnen. Op et schooltje moest ik juist geld afgeven maar dit is niet zoals bij ons. Het duurde meer dan twee uur voor het in orde was. In het opvangtehuis zijn we begonnen met de medicijnen die vervallen zijn weg te goooien maar ipv deze ergens af te geven verbranden deze gewoon alles. ook zijn de meubels of het materiaal voor de speelruimte besteld en kunnen we deze middag normaal beginnen. Ook heb ik terug mijn zusje gezien en dit is echt super maar eigenlijk zijn al deze kinderen zo leuk. Maar zusma zal wss altijd boontje vor hebben want dit was de eerste die ik zag en waarik echt contact mee had. Binnen twee weken is het terug festival en gaan we dus maar 16 dagen trekken in de bergen. Vandaag starten we echt met e speelruimte. Voor de rest is het hier zalig en klikt het heel goed met mieke. Ook met hans klikt het maar deze wil vaker alleenzijn dus geven we hem ook die kans. Maar ik kan hier nog superveel zette maar geen tijd meer voor. Fotos daar moet je nog op wachten wqantdit is nog niet mogelijk maar ik doe mijn bes.
Het is hier echt geweldig, alles is hier zo mooi en rustig en iedereen op straat spreekt je aan alsof ze je al jaren kennen. Deze week kon ik eigenlijk niet zoveel doen in het weeshuis want de kinderen zijn allemaal weg omwille van een 15daags durend festival. Dus besloten badri en ik om de cultuur te leren kennen en ging ik 2 dagen alle tempels bezichtigen. Het is ongelooflijk hoe rijk dit land wel is. Ze hebben zo een grote culturele achtergrond en leven hier met massaal veel verschillende godsdiensten doo elkaar maar iedereen respecteerd de ander. Maar ik kan hier zoveel schrijven over wat ik zag maar als je het niet ziet kan je je het niet voorstellen dus jullie zullen moeten wachten to ik thuis ben om de fotos te bekijken en dan zal ik alles wel in geuren en kleuren vertellen. Na 2 dagen de toerist uit te hangen gng k naar het wees huis om aan mijn ruimte te beginnen maar ik kon niet veel den want alles is gesloten en ik heb ook de inspraak van de kinderen nodig. Tch begon ik met enkele schetsen te maken en uit te schrijven wat ik zoal ga doen. de dagen erna bezocht ik steeds in de namiddag enkele boedischtische stupa. Deze staan bovenop de berg en het uitzich is gewoon m stil van te worden. De eerste stupa deed ik samen met twee kinderen ie mijn gisen waren maar de dag erna tok ik er alleen op uit met juist twee flessen water bij mij. Ik wist totaal niet hoe ik daar zou geraken maar ik begon gewoon te stappen en ik zou zel zien waar ik uitkwam. Het was de mooiste3 wandeling tot nu toe. Ik leerde mensen kennen,ik had ongelooflijke uitzicten, ik zag mijn eerste slang van ongeveer een meter lang ofzo maar toen ik dit vertelde ze dat dit gewoon de kleinste waren dus ik kijk uit om de grote te zien. Ik weet niet waar ik overal was maar ik ben gewoonwweg een stu door de "jungle" gegaan omdat ik wist dat het boven op de berg was. en na meer dan een uur klkimmen bereikte ik het kloster en hier straalde zoveel rust van uit. Je kon gewon bij de monikken gaan zitten en genieten van de stilte. En het grote verschil met de dag ervoor was dat dit klooster niet toeristisch is. De dag erna kwamen er 3 iranezen bij ons logeren omdat deze de week ervoor een vriend verloren waren bij het kajakken maar ze kunnen het lichaam niet vinden. Dus tot vandaag is er stil hoop dat de persoon die overboord viel toch uit het water is geraakt en ergens in de jungle is. Maar het is onwaarschijnlijk dat hij nog leeft maar we blijven zeken. Deze iranzen zijn zo een sterke en symphatiee mensen. Vooral de man (mohamed) maakt een diepe indruk op mij. Hij is zo overtuigd van zijn doel en vl overgave. Ondanks hij zijn beste vriend verloor blijft hij mensen helpen en lachen. Hij is al meer dan drie jaar aan het trekken met zijn fiets en hij begon eraan met 300dollar. Hij werkt nooit dus hij overleeft door mensen te helpen die hem dan een nacht te slqapen en eten geven. Derze persoon moet je echt ontmeten. Nog zo iemand die ik leerrde kennen was Zusma, zij is een meisje van 6 jaar oud die in het weeshuis leeft. Eigenlijk heeft ze niets maar toch lijkt we het gelukkigste meisje ter wereld. Ondanks ze geen engels of heel weinig engels spreekt kan ik toch pefect met haar communiceren. Ze is gewon zo onschuldig en eerlijk en ze houd ervan om mij overal mee nrtoe te nemen en mijn gids te spelen. Ze noemt mij haar grote broer en voor deze drie maand zal ik dit proberen te zijn voor haar. Er was echter wel en klein pobleem gisteren. Wanneer ik naar beed ging zag ik dat mijn geld op mijn bed lag en dit kon niet want het zat in mijn tas. Blijkbaar wa er iemand in mijn kamer geweest en had deze een beetje geld gestolen. Het was ongeveer een 30 euro. Ik vertelde dit aan badri en hij zal dit oplossen zegt hij en hij gaf mij een groot slot. Maar dit voorval weegt niet op tegen alle goede dingen hier. En diegene die het stal heeft wss niets en kan je het dan kwalijk nemen?Wat niet wil zeggen dat ik het goedkeur, zker niet. Maar je moet altijd afsluiten met iets positiefs dus vegeet snel dit kleine voorval en onthou gewoon dat ik het hier geweldig naar mijn zin heb. Er is zoveel meer dat ik met vertellen maar ik wrd het typen stilaan beu dus wacht tot ik thuis ben en dan zal je alles wel horen.
