Heej lieve iedereen die mijn blog leest, waarschijnlijk zijn dat er nog niet zoveel maarja.
Ik faal nu al, al meteen in de eerste paar uren van de dag. Ik kan wel huilen, maar ik had het gewoon nodig. Ik heb al heel wat snoep en pinda's naar binnen gewerkt terwijl dat helemaal niet mijn bedoeling is. Ik wil gewoon dun worden. Nee, ik wil controle, dat wil ik. Ik kreeg nog steeds allemaal vervelende berichten van oude klasgenoten over hoe lelijk ik was, echt gewoon niet normaal. Ik ben vannacht om kwart voor twaalf gewoon nog gaan roken, ik wist het anders ook niet. Want ja, wat moet je in hemels godsnaam doen als je de weg even kwijt geraakt bent? Ik kan mijn armen dan gaan opensnijden, maar dan kan ik beter een sigaret roken.
Ik ben van mening dat ik voor vandaag toch alles al verpest heb, dus dat ik morgen een streng dieet ga beginnen. Zaterdag mag ik waarschijnlijk koken, dan zoek ik iets uit dat weinig calorieën heeft.
Ik moet gewoon sterk blijven proberen te zijn, hoe moeilijk het ook is.
Heej, ik ben Melissa, in April word ik zeventien en ik strijd al twee jaar tegen anorexia. In mijn beleving red ik mezelf daarin wel.
Het begon in November 2009. Het ging thuis toen niet meer zo goed en ik besloot in hongerstaking te gaan tegen over mama. Drie dagen later begon een stem tegen mij te vertellen dat ik dik was. Dat ik een vetrolletje had op mijn buik en dat die weg moest. Na drie maanden hard diëten woog ik 43 kilo op een lengte van 1.63 m. En toen zag ik mezelf in de spiegel, ik was dun, al heel lang ziek omdat mijn lichaam het niet meer aan kon. Vroeger, vanaf de lagere school groep zeven heb ik altijd binge-eating gehad. Mijn lichaam was dus ook gewend om veel te eten. Maar Ana was sterker natuurlijk. Véél sterker dan Mia.
In 2010 heb ik ook hard aan mezelf gewerkt, ik woonde niet meer thuis, probeerde mijn best te doen met eten enzovoorts, en op 21 November 2010 dacht ik er vanaf te zijn. Ik besloot mijn laxeerpillen te begraven in het bos. Helaas was ik een week later met een schep de pillen aan het zoeken terwijl ik huilde over het verraad tegenover Ana.
Ik weet best dat Ana geen vriendin is, maar als je geen vrienden hebt dan is ze de enigste op wie je kunt vertrouwen. Ik dacht dat ik vrienden had, en dat mijn klasgenoten normaal zouden doen, maar nee. En daarom start ik opnieuw. Ik weet dat ik lelijk ben, en dat ik een rotkop heb. En als ik opnieuw zal afvallen heb ik tenminste een trots. Dan heb ik het gevoel dat ik tenminste iets kan. Ik krijg maar geen werk, geen vrienden, geen mooi lichaam.
Ik zal even omschrijven hoe mijn lichaam eruit ziet. Het geen waar ik me het ergst aan stoor: de littekens van zelfverwonding. En verder, mijn vetrollen. Wat moet ik doen???
Ik wil even meegeven aan de mensen die wel geïnteresseerd zijn in mij, mijn blog kan triggerend zijn. Twee jaar geleden zat ik ook op pro-ana sites en blogs van meiden met anorexia, puur om mezelf sterk te houden in afvallen. Het is mijn bedoeling niet om iemand verder te helpen in anorexia omdat ik weet dat je er aan dood kunt gaan. En ik heb al genoeg meiden ermee geholpen. Ik wil dat mijn blog voor mezelf triggerend is maar niet voor anderen, en als je toch meeleest, en het je niet uitmaakt wat ik schrijf over mijn laatste zinnen, heet ik je welkom als vriendin of vriend. Samen geloven wij in Ana, ook al ben ik daar nog steeds niet helemaal zeker van.
Ik ben melissa
Ik ben een vrouw en woon in (nederland) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 26/04/1995 en ben nu dus 30 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Ik ben Melissa, bijna 17 jaar en ik ben in strijd met anorexia, al sinds 2009. Toch wil ik weer beginnen, ook al weet ik
