Vechten tegen Burn out, depressie en liefdesverdriet
13-06-2015
Mijn allereerste blog
Voila sè, ik ben helemaal met de tijd mee. Altijd in een dagboek gepend als ik de behoefte had om iets neer te schrijven...
Maar sinds vandaag officieel in blogmode...
Ik moet dringend wat van mij af schrijven. Het gepieker en de zwaar draaiende motor in mijn hoofd zijn overbelast aan het geraken.
Tijd om alles eens op een rij te zetten.
Gisteren had ik echt een 'eureka' gevoel. Na een seminarie over 'Burn out' werd alles ineens zo duidelijk. Ik was blij met de informatie die ik had opgedaan. Eindelijk nog een paar vraagtekens opgehelderd.
Het enige minpuntje is dat het nu wel duidelijk is geworden dat ik eveneens met een depressie kamp. Blijkbaar gaat dat vaak hand in hand met burn out bij gevoelige personen.
Maar 's avonds loopt een belachelijke ruzie met mijn vriend zo uit, dat hij al zijn spullen is komen halen en het zelfs over en uit is.
Ik kan niet zeggen dat het geen goede zaak is, het is een narcist in de ergste zin van het woord, maar het alleen zijn boezemt me veel angst in. Ga ik burn out en depressie in mijn eentje kunnen trotseren??
Ik heb het nog al eens gedaan, maar toen was ik jonger, meer omringd door mensen, en het heeft jaren geduurd...
Ik heb veel energie opgebruikt toen. Alleen al denken aan de strijd die me te wachten staat, doet me opgeven. Ik begin er liever niet aan. Maar zelfmoord plegen kost ook wel wat moeite. En wat met de katten? Die laat ik niet achter, maar hoe dan? En wil ik iemand opzadelen met het vinden van mijn dode zelf? Och, ik ben te gevoelig voor zelfmoord, of te laf, of te lui.... Het is me nog niet duidelijk.
Dus mijn leven start voor de 3de keer. Hopelijk wordt het echt de goede keer. Ik ben het mijn familie en mezelf verplicht om het nog eens te proberen. Deze keer is het vooral belangrijk om de juiste partner te vinden en weer niet te trappen in de mooie woorden van een narcist. Na 2 relaties met 2 zwaar narcistische mannen moet ik toch alle symptomen kunnen herkennen en tijdig afstand nemen.
Tans bij S wist ik het ook, zei iedereen het tegen mij en merkte ik het zelf in alles....Waarom denk ik dan toch dat het bij mij anders zal zijn? Ben ik echt zo naïef? Ik dacht echt dat het leven me al wat lessen had geleerd. En sommige levenslessen kwamen van pas, maar waarom besloot ik om er toch voor te gaan en al de miserie die er sowieso al bij kwam kijken? Heb ik een zwak voor slechte mannen?
Heb ik een drang naar drama? Misschien had mijn burn out mij psychisch al zo verzwakt dat ik een hopeloze prooi was voor de narcist van dienst....Hij heeft zich echt als reddende engel in de strijd gegooid en mijn leven een bepaalde tijd mentaal en fysiek beter gemaakt...zo viel ik natuurlijk nog dieper als hij mij uiteindelijk naar de afgrond duwde...
Ik moet echt meer karakter kweken, naar mijn gevoel leren luisteren en kordate, juiste beslissingen nemen.
Enfin, ik heb nog wel een heleboel to do's te verwezelijken voor ik een stap verder ben.
Eerst en vooral moet ik contact opnemen met een coach (en niet da jong ding van de vdab), iemand die mij kan evalueren, zodat ik weet wat ik moet doen met het eraan komende einde van mijn loopbaanonderbreking. Binnen 2,5 maand word ik weer dagelijks in Zaventem verwacht en ik heb totaal geen idee of dat de goede beslissing is. Ga ik terug, zoek ik iets anders? Werk ik eerst aan mezelf? Ma doe ik da dan met een extra jaar loopbaanonderbreking? Of spreek ik met mijn huisarts? Pfff...
wat te doen voor burn out?
⇒contact zoeken met coach (zie visitekaartjes Burn baby burn)
⇒mail sturen naar Dirk (misschien best na intake gesprek, met feedback van een deskundige)
⇒zoeken naar dingen die je gelukkig maken of die je graag wil doen
wat te doen voor liefdesverdriet?
⇒afstand nemen
⇒via Tinder op zoek naar nieuwe mensen, eerst vriendschappelijk
⇒wat meer gewoon onder de mensen komen
Ik word al moe van het te bedenken, laat staan uitvoeren.
Ik moet echt weer een hele draai maken. Maar ik moet mezelf blijven inprenten... het word slechter voor het beter word. Even doorbijten voor het goede doel.
Nooit in mijn leven was ik zo klaar voor een nieuwe tattoo... Ik loop er al jaren mee rond, maar wou het graag aan iets persoonlijk koppelen. Awel, dit is het!! Persoonlijker kan niet, het is een kwestie van overleven. Doe ik het of doe ik het niet?
Maandagavond....na een weekend vol met hersenspinsels, ruzie, eindeloze smssen en tussendoor ook nog 20u gewerkt.
Blijkbaar is de relatie dan toch nog niet helemaal afgeschreven, enfin, zo doen we nu toch weer.
Het is geen ideale situatie, een narcist met een hoog sensitief persoon met depressie.
Door Willemijn haar seminarie besef ik dat 'afhankelijk zijn van de liefde' één van de kenmerken van een depressie is.
Dat aangevuld met een narcist die geen afstand kan nemen... a match made in hell!!
Hoewel ik weet dat dit niet meer te lang mag blijven duren, ik heb vooral schrik dat ik het nu niet in mijn eentje kan.
Ik zou graag eerst hulp willen zoeken voor mijn depressie, en vooral mentale steun. Alleen kan ik een relatie-breuk niet aan.
Maar naarstig op zoek gaan naar een ander lief, kan ook niet de bedoeling zijn.
Ik hoop echt dat ik hierna niet weer jaren vrijgezel blijf. Ik vind het zo gezellig met 2.
Dat is ook mijn grootste schrik...ga ik mij bij iemand anders zo goed voelen als bij S??
OK, ik weet het, het is geen kado, ne lieger en bedrieger als vriend. Maar als die dingen niet spelen, gaat het echt wel goed.
We hebben dezelfde interesse, zijn even lui of even actief op de momenten dat het moet. Slapen graag samen uit, gaan na meer dan 1,5jaar (en verschillende werksituaties) nog altijd samen slapen. De sex is nog altijd supergoed (al merk ik de mankementen omdat het momenteel niet goed zit). Het klikt supergoed met mijn familie, ook met zijn zoontje.
Ik word soms kwaad op mezelf als ik merk dat ik soms nadenk over hoe ik zou kunnen leven met een bedriegende vriend.
Dan bedenk ik welke leuke eigenschappen ik zou moeten missen als ik voor een andere trouwere vriend ga. Stel je voor dat ik iemand vind die niet op zijn gemak bij mij in de zetel kan zitten... Of iemand die altijd vroeg uit de veren springt...ik heb zulke exen... en het zijn exen om verschillende reden, en niet bedrog.
Maar leven met iemand waarvan je weet dat hij altijd bezig is met aandacht vragen en krijgen van andere vrouwen... Mijn zelfvertrouwen heeft duidelijk een serieuze deuk gekregen.... Dat ik het mezelf durf afvragen... Niet goed.
Ik moet leren dat ik beter verdien. Ik ben loyaal, vriendelijk, verzorgend, lief, grappig.... en niet de allerlelijkste, denk ik.
Bedrogen worden met iemand die 3x mijn gewicht bedraagt en duidelijk zeer vals van karakter is.... je zelfvertrouwen zou voor minder wat wegzakken. En dat is dus mijn grootste issue momenteel. Hoe zet ik mij mentaal over het afront dat hij mij hiermee bezorgd heeft??
