Duizenden mensen starten elke dag een blog; slechts weinigen schrijven ooit ook een tweede bericht. Ik behoor tot die categorie. Heb de papieren versie meermaals geprobeerd, heb op het internet waarschijnlijk nog blogs openstaan, waarvan ik het bestaan niet eens meer weet en toch probeer ik het nu weer. Waarom? Denk dat ik de andere keren niet echt iets aan het meemaken was. "The usual stuff". Maak zelden iets spannends mee, of toch niet echt iets waarvan ik dacht dat het de moeite was om op te schrijven en de wereld in te sturen.
Paar dagen geleden veranderde dit. Spijtig genoeg in de negatieve zin. Volgens de statistieken ben ik 1 van de 1500 jaarlijkse gevallen bij wie men een melanoom ontdekt. Genoeg frustraties dus om de moed te vinden om de computer aan te doen.
Het begon allemaal enkele maanden geleden. Ik kreeg jeuk aan twee moedervlekjes (vrij dicht bij elkaar) die ik op mijn rug had. Na een paar opzoekingen op het internet, las ik dat jeuk af en toe kan wijzen op een moedervlek dat actief wordt. Geen reden tot paniek, hoewel ik nog andere symptomen herkende die werden genoemd. Heb toen beslist om een afspraak te maken bij de dermatoloog. Moest het iets zijn, kon hij iets doen, moest het niets zijn, kon ik met een gerust hartje naar huis.
(08/12/2010) De dermatoloog vond mijn vlekjes verdacht van kleur en vermits ik jeuk had, wou hij het onzekere voor het zekere te nemen en besloot om een afspraak te maken om deze twee moedervlekjes met een excisie weg te laten nemen. (16/12/2010) Op zich een kleine ingreep waarbij men een paar millimeter diep (2 à 3 mm) en rond de moedervlek (ongeveer 5mm aan elke kant) wegsnijdt en deze dan naar het labo stuurt voor onderzoek. Op zich een routine onderzoek. Twee weken draadjes en een plakker die fameus jeukte (ja, ik en plakker... nooit echt grote liefde geweest).
Toen ik de draadjes eruit liet halen door een verpleegster, liet ze me weten dat de resultaten van het labo-onderzoek er nog niet waren. "Veel vertraging bij het labo". Ze vroeg om een paar dagen later naar het ziekenhuis te bellen. Achteraf gezien is het misschien makkelijk gezegd, maar ik denk dat ik toen al wist dat er iets niet juist zat, hoewel ik niet meteen aan een melanoom dacht.
Heb zo gedurende twee weken om de twee dagen gebeld. Ondertussen veel op internet opgezocht, waardoor ik eigenlijk voorbereid was om slecht nieuws te horen. Nog steeds waren de resultaten niet binnen en zouden ze zo binnenkomen. De voorlaatste keer vroeg de verpleegster mijn gsm-nummer zodat de dokter zou kunnen terugbellen. Toen deze niet terug belde, heb ik een dag later gebeld, omdat ik het wachten nu echt beu was. Twintig minuten later kreeg ik telefoon. (18/01/2011) Wat een bevrijdend telefoontje had moeten zijn "niets aan de hand, maar kom elk jaar op controle", werd een telefoongesprek die ik niemand zou toewensen. De resultaten waren binnen. Hij wou ze met mij bespreken, maar niet via de telefoon en of ik zo snel mogelijk naar 't ziekenhuis kon komen. Het eerste wat in mij opkwam, was mijn examen van de dag nadien. Ik zou wel donderdag (twee dagen later langskomen). Had nog maar net opgehangen en besefte toen pas wat hij mij had gezegd. Het drong toen pas echt binnen en dat ik geen twee dagen kon wachten. Liep naar mijn mama (die toen ook thuis was) en die belde meteen terug. Een uur later waren we in het ziekenhuis...
Het "Ok"-gesprek Dat gesprek in het ziekenhuis was 1 van de meest rare gesprekken in mijn
leven. Hoewel ik vanaf ik de telefoon neer had gelegd, niet had
gestopt, stopte ik meteen vanaf ik naar het ziekenhuis ging.
De dokter bevestigde mijn vrees. Het vlekje was een beginnend melanoom.
Beginnend, maar het was er wel. Mensen denken dat ik daar heb moeten
beginnen wenen, of dat ik perplex stond of tenminste moest trillen op
mijn benen.
Neen, het enige wat ik zei was "ok, en wat nu?".
Hij legde de situatie wat meer in detail uit (als ik 10 % heb gehoord
van wat hij zei, is het véél), de bijkomende onderzoeken, dat ik om de
drie maanden zal op controle zal moeten gaan en dan of hij meteen meer
weefsel mocht wegnemen zodat men zeker was dat men alle slechte cellen
mee had (1cm aan elke kant van mijn litteken en in de diepte tot het
vetweefsel)? -Ok.
Heb daarna nog wat vragen gesteld over mijn examens (haalbaar?), over
mijn familie (moeten zij zich ook laten controleren) en de rest weet ik
al niet meer (paar dagen geleden en toch lijkt alles zo wazig).
Weet wel dat ik tijdens de ingreep best een goed humeur had. Door stress
praat ik en lach ik teveel (gênant eigenlijk). Vermits het onder
plaatselijke verdoving was, kon ik gemakkelijk verder praten.
- Dat ik mijn maandstonden had en gisteren een neurofen had genomen. Kon het kwaad? (Inderdaad... too much details.)
- Geluk dat het niet op mijn gezicht was, was nog al een zicht geweest (Heb nogal oppervlakkig moeten klinken)
- Zo zot dat hij die bloedvaatjes ging toebranden. (de geur was ook aanwezig)
- En dan nog over littekens, school en mijn vriend die ook al vlekjes heeft moeten laten wegnemen.
Nu ja, De dokter en de verpleegster zullen er aan moeten wennen, ben
altijd nerveus als ik naar het ziekenhuis ga. Gênante momenten zullen er
waarschijnlijk nog komen.
Na de ingreep, heb ik nog een afspraken gemaakt samen met dokter (zelfs
nog gevraagd om rekening te gehouden met de oh-zo-belangrijke examens)
voor een echografie van de oksels, liezen, PX Thorax (longen) en een
PET-CT scan (na een examen, moet ik nuchter voor zijn, jéééj)..
Naar huis gegaan en geprobeerd om te leren: erfenis- en testamentenrecht. Just Great! Niet geleerd dus...
Heel de avond aan iedereen gezegd dat ik geen pijn had en dat ik mij
goed voelde. Dat alles in orde ging komen... (denk dat het van een
begrafenis geleden is dat ik zoveel mensen op 1 dag heb zien of horen
wenen)
Die avond nog met twee vriendinnen gebeld. Ook twee rare
telefoongesprekken eigenlijk. Bij de 1 nog steeds de slappe lach,
(waarschijnlijk nog een naschok van de zenuwen) bij de andere aan het
uitleggen dat alles echt goed ging met mij (had geen zin in medelijden
of een "ma oooouh, 't is niet waar hé, zoooo erg".)
Die avond nog met mijn vriend gepraat over melanomen en elektronische
apparatuur (hoe we de overgang hebben gemaakt, weet ik zelf ook niet).
Maar hij liep er wat nerveus en verloren bij.
Die nacht zeer snel in slaap gevallen. Doodmoe en moest vroeg opstaan voor mijn examen te leren (Ja, serieus...).
