Mijn nachtrust is heilig. Dromen, eventjes omdraaien, nog verder dromen, even naar je klok kijken en beseffen dat je nog twee uurtjes kan blijven liggen. Zalig. Dat is puur genieten voor mij. Niet dat ik het type ben dat tot twaalf uur in mijn bed lig, neen, meestal ben ik er om maximum negen uit, maar slapen is toch een hobby geworden. Zo zorgeloos! Waarom ik jullie dit vertel? Omdat die dit weekend gewoon catastrofaal was.
Van vrijdag op zaterdag heb ik amper geslapen (zie vorig bericht) waardoor ik zelfs heb gedroomd over het examen en over elke ramp die er kon gebeuren.
Van zaterdag op zondag kon ik niet in slaap vallen omdat mijn benen mij het resultaat toonden van een hele dag op hoge hakken lopen. Hakken komen namelijker deftiger over op een mondeling examen. Mijn benen voelden zwaar aan en tintelden, precies of mijn zes liter bloed enkel nog in mijn benen te vinden waren. Toen ik dan toch in slaap viel (vermoeidheid overwon de pijn), moest mijn oudste zus plots om 4 uur thuiskomen, met groot lawaai: Licht aan, deuren toeslaan, etc.
Van zondag op maandag dan (vandaag) had mijn zus weer "feestneigingen". Maar hela hola, deze keer hield ze rekening met het feit dat "om vier uur 's nachts de mensen wakker maken een gebrek aan respect is, godv...!!!". Ze maakte dus niet iedereen wakker om vier uur, maar om drie uur. Dank u vriendelijk? vervolgens vond mijn kleine zus en papa het nodig om deze morgen te discussiëren, terwijl ik nog zo schattig lag te slapen.
Overdrijf ik? Nee, voor mij is slapen een droom en Marco Borsato verwoordde het toch zo mooi: De meeste dromen zijn bedrog!
Heb echt geen concentratie om te leren (Bijna drie op een rij. gewonnen?). Dat zonnetje, die pauzes van 5 minuten die een half uur duren, die computer die vriendelijk naar mij lacht, die rommel die plots zo aantrekkelijk lijkt om op te ruimen,... Door al die afleiding kan ik mij de dag van morgen al perfect inbeelden: Al mijn leerstof dat ik normaal mooi over drie dagen kon verspreiden, zal ik morgen allemaal deftig moeten leren: Paniekaanvallen, stress, misschien zelfs bijna een weenbui. 't ergste van dit alles is, dat ik het weet en er niets aandoe. Ik kan pas echt goed leren onder druk, zware druk. Red Bull wordt mijn beste vriend, mijn medestudent krijgen stress door mijn stressberichten, mijn eten smaakt niet en de leerstof wordt constant vervloekt. Nu ja, mijn omgeving is dus bij deze gewaarschuwd, morgen wordt een fijne dag... niet dus! Wat nog toffer zal worden is de nacht van vrijdag op zaterdag. ik zou lang kunnen uitslapen en uitgerust op mijn examen kunnen verschijnen vermits mijn examen toch pas tegen 14u begint, maar nee, dit is niet echt wat mijn zenuwstelsel voor ogen heeft: ik zal hoogstwaarschijnlijk gaan slapen met de gedachte dat het zal mislukken, dromen over het feit dat het zal mislukken en om 5u wakker worden met de gedachte dat het zal mislukken, waardoor ik paniekerig weer haastig alles begin na te lezen om 5u 's morgens. Hallo? is er iemand -op de bakker en de beenhouwer na- al wakker? Typisch ik. Bovendien zie ik enkel woorden, geen zinnen, laat staan een inhoud. Fijn, ik kijk er al met superveel enthousiasme naar uit. Nu ja, mijn wallen zal de prof misschien overtuigen dat ik echt gestudeerd heb of gefeest kan natuurlijk ook. Misschien moet ik dan toch een bril kopen en wat puisten openkrabben? Wacht, jullie weten het ergste nog niet eens... Het examen is mondeling. Niet zo erg denken jullie, je kent het of je kent het niet. Maar het hatelijk is dat die prof een vraag stelt en dan diep in je ogen kijkt, waardoor je je meer concentreert op de kleur ogen van die prof en dat raar moedervlekje van haar dat je nog nooit had opgemerkt. "Och, zou ze er door gecomplexeerd zijn? Shit! Ze heeft zowieso door dat ik aan het staren ben. Kijk naar iets anders. Concentreer u. Oh nee, ben de vraag vergeten. Nog meer stress. Kan u even herhalen?" Zie het al zo voor mij gebeuren. Nu ja, we zullen wel zien wat het geeft (deze zin typ ik, maar geloof ik echt niet hoor!). En zeggen dat ik er voor heb gekozen om verder te studeren. Hou jullie wel op de hoogte.
Tot ooit of nooit, Liefs, Lily-Rose
P.S.: Je mag je altijd zo vrij voelen om een kaarsje te laten branden voor mij, duimen, een gebedje zeggen, een vloek over mijn prof uitspreken en dergelijke meer. Mijn eeuwige dank hiervoor!
Goh, waarom ik een blog juist nu moet beginnen? Echt geen gepast moment uiteindelijk. Midden in mijn blok, midden in mijn examens. Zou uiteindelijk niets anders mogen doen dan leren. Waarom ik het dan toch doe? goh, ik kleur altijd binnen de lijntjes, dus heb een uitlaatklep nodig zonder echt te weten wat ik hier ga schrijven: persoonlijke gebeurtenissen? Meningen over wat ik zie, hoor en voel? Wie weet... misschien zal zelfs deze tekst het enige zijn wat ik hier ooit op zal posten... Moet wel toegeven dat dit idee niet uit het luchtledige valt: ik schrijf gráág. Moest ik meer geduld hebben, zou schrijver geworden zijn. Niet dat ik denk dat ik de mensen iets boeiends kan meedelen of een levensles kan bijbrengen, nee, het zou puur voor mezelf geweest zijn: het zou mij vanbinnen heel gelukkig hebben gemaakt. Het gevoel vrij te schrijven wat ik wil, wanneer ik wil en dat in alle anonimiteit. Misschien toch nog niet zo een gek idee om hiermee te beginnen.
Tot ooit of nooit, liefs, Lily-Rose
P.S.:In ieder geval, wat de levensduurte van deze blog
ook mag zijn, zou ik je toch 1 ding willen vragen: Geef de
eerstvolgende die je zie een compliment, wie het ook moge zijn. Ok, ik
geef het toe, klinkt inderdaad beetje vreemd om dit bovendien zo plots
te zeggen (je zal het misschien ooit nog merken, maar ik kom soms echt met zaken uit de lucht gevallen), maar het gebeurt echt te weinig. En als je het echt niet ziet zitten of je net een wildvreemde tegenkomt, glimlach dan gewoon. Wie weet komen we elkaar zo wel eens tegen...
