Ik heb een stalker... echt waar... brrr... ik krijg mailtjes en dergelijk en het stopt dus niet!

Ik weet niet wat ik eraan moet doen.

Het begon allemaal toen ik was aan ’t winkelen.  Een paar dagen nadien... een eerste mailtje.

Ik heb de grote fout gemaakt om er toen op in te gaan.  Wist ik veel!

Maar nu... telkens ik bij Zalando iets bestel vragen ze me opnieuw om een beoordeling te schrijven over de kledij die ik gekocht heb.  Eén keertje heb ik dat dus gedaan en nu hang ik er precies aan vast.

Die mensen begrijpen dus niet dat ik met mijn 1.80m niet bepaald binnen de dames ‘standaarden’ val en dat wat mij mooi past niet opgaat voor 99% van de vrouwelijke bevolking.

Bovendien had ik na de eerste aankoop een bon gekregen... en na de tweede bestelling ook.  Maar nadien... geen bonnen meer.  Klop maar op je kinnebakkes!  Gelukkig vind ik natuurlijk altijd online kortingscodes op de één of andere website (ah ja... ik bestel nooit meer zonder korting!) maar daar gaat het dus niet om.

Geen bons, geen kledingsbeoordeling, nà! 

Die denken zeker dat ik niks anders te doen heb.  Ik moet nog tekenen, gedichten schrijven, bloggen...

21-09-2014 om 18:45 geschreven door Lilly L.  

Neen, ik ben géén keukenprinses.  Bij mij brandt er al gemakkelijk eens iets aan van buiten en is het nog rauw vanbinnen.  De reden?  Ik heb géén geduld om te koken.  Dat is dus een dualiteit in mijn karakter want ik ben een extreem geduldig persoontje met mensen.  Dat is een eigenschap die trouwens heel erg van pas gekomen is toen ik les gaf.  Geloof me, als lerares moet je geduld hebben of je houdt het niet vol. 

Maar als het op koken aankomt...  Het gaat me gewoon allemaal niet rap genoeg.  In plaats van te staan tureluren in de pan draai ik de knop gewoon wat hoger in de hoop dat het dan ook sneller gaat.  Zo werkt dat dus niet!  Ik wéét het wel, maar ik kan het niet laten.

Daar heb ik dus nu iets op gevonden.  De kooktip – voor mensen zoals ik – is ... multitasken. Daarnet heb ik flensjes gebakken.  Normaal gezien mislukt de eerste altijd!  Nu niet... De oorzaak: multitasken! 

Ik maakte de vaatwasser leeg, checkte mijn Facebook account en ondertussen was ik dus pannekoeken aan het bakken.  Ik kwam niet in de verleiding om de knop hoger te zetten omdat ik bezig was met iets anders. Werkt perrrrrrrrfect!  Mijn flensjes zagen er schitterend uit en smaakten nog beter dan dat ze eruit zagen.  Alleen nu...brup... heb ik een beetje een indigestie.  Dat komt ervan hé...7 pannekoeken eten.

21-09-2014 om 14:16 geschreven door Lilly L.  

Mijn brievenbus... ik noem ze ook wel eens smalend de ‘BSN-bus’.  BSN staat voor brol en slecht nieuws. 

Slecht nieuws dat verstaat toch iedereen: facturen, overlijdensberichten, mensen die geld vragen... en brol.  Tja, die reclame van steunkousen kan ik op dit moment nog écht geen plaats geven.  En een rieten dak?  Wie wil er nu een rieten dak leggen op een nieuwbouw appartement met plat dak? 

Enfin, heel sporadisch misschien eens een leuk verjaardagskaartje (één keer per jaar dus!) , een nieuwjaars- of kerstwens of een leuke vakantiekaart van héél lieve mensen die je veel te weinig ziet.  Wat die vakantiekaart betreft:  fijn voor hen dat ze in het zonnige zuiden zitten terwijl jij in een uitgeregend België vertoeft!   En dan wrijven ze het nog eens letterlijk plàt in je gezicht met hun wit-strand-met-palmbomen-kaart met de tekst:  “Zonnige groetjes van de Costa xxxx (en die xxxx kan je dus niet ontcijferen want de schrijver van de kaart hing waarschijnlijk al aan de Sangria!).  Getekend Tam en Frans.  Maar je kent geen Tam en Frans.  En je herleest het nog eens en breekt je hoofd over wie in hemelsnaam Tam en Frans kunnen zijn. Ha, wacht eens even... je kent wel een Tamara en Fons! Dàt zal het dan wel zijn.  “Oh... hoe leuk... een kaartje van Tamara en Fons!” En dan nog drie namen van illustere onbekenden met véél kruisjes.  The kids!  Ja, dat waren schatjes toen je ze twee jaar geleden ontmoette. Hoe heetten ze ook alweer? Neen, nu overdrijf ik natuurlijk wat, ik vind het wel fijn dat die mensen aan  me denken en zo lief zijn om een kaartje te sturen. ’t Is echt een héél lief gebaar!

Enfin, vandaag was het geen BSN-dag en ook geen kaartjes-dag.  Het was puur goednieuws dag in mijn brievenbus.  Eerst begon het met een brief van mijn pensioenfonds.  Daar stond in te lezen dat ik geld ga krijgen.  Als ik het tot mijn pensioen zou uithouden krijg ik een éénmalige storting van €11,06.  Yihaaaaaaaaaaaaaa!  Maar dàt was nog niet alles.  Ik kreeg nog veel spannendere zaken in mijn bus.  Ik zou het bijna een soort van ‘liefdesbetuiging’ kunnen noemen.

“Wij missen u... “ , stond er in grote letters te lezen op romantisch Valentijnsrood papier. Ik kreeg er zowaar een krop in de keel van en toen ik op punt stond een traan weg te pinken een andere mail  “b Happy”.  De wij missen u was van Wijnvoordeel waar ik ooit al wel eens een aantal flessen wijn gekocht heb.  Mijn vriend, die soms zéér negativistisch is ingesteld, beweert nu dat Bauke en Juliette waarschijnlijk lesbisch zijn en mij hélemaal niet missen maar enkel mijn geld missen.  Ik heb hem met zijn neus een keer goed op dat bhappy boekske van bpost gedrukt!  Neen,  mijn dag kon niet meer stuk...

19-09-2014 om 18:00 geschreven door Lilly L.  

Hier is 'one to remember'.  Iets wat ik NOOIT meer mag doen! OMG...plan vandaag om 5 liter bolognaise saus te maken.  Heb gisteren alvast de groentjes gekuist waaronder ook 1 bol look.  Alles mooi in stukjes gesneden en in een kommetje gedaan met een folieke over.  Ik doe vanochtend mijn frigo open en val bijna flauw van de lookgeur die uit m'n frigo komt.  Mijn hele open keuken en living stinken naar de look. OMG... ik heb straks gasten die hier nog nooit geweest zijn!  Welkom in mijn stinkend lookstulpje!   Raam opengezet, Febreze verstoven, wierrookstokskes zijn hier om 7 uur 's morgens al aan 't branden.  Ik vraag me af hoeveel maand mijn frigo gaat stinken.  En ALLES zal waarschijnlijk een lookaroma hebben. Positief lichtpunt: ik denk niet dat ik de volgende dagen enige vrees moet hebben voor muggen of vampiers!  (Tiens, lichtpunt is altijd positief, tenzij je geen licht kan verdragen natuurlijk...)

14-09-2014 om 08:32 geschreven door Lilly L.  

“Bent u sportief?”, dat is een vraag die jij waarschijnlijk ook al wel eens voorgeschoteld hebt gekregen.  Ik vind dat moeilijk te beantwoorden.  Als de vraag zou zijn: “Doet u regelmatig aan sport?” Dan zou ik volmondig: “neen, nu niet meer!” antwoorden.

Vroeger wel.  Ik heb nog geturnd.  Later twee keer meegedaan aan een loopwedstrijd en twee keer gewonnen.  Ik kwam met mijn boeket bloemen en mijn gouden medaille thuis en mijn ma, zo fier als een gieter!  Maar dat vond ik nu eens écht stom.  Ik liep niet graag.  Ik wou zelfs niet aan die wedstrijd deelnemen maar ’t waren interscolaire wedstrijden en ik had niet echt de keuze.  De reden dat ik als eerste over de meet kwam was gewoon dat ik er écht snel vanaf wou  zijn en misschien ook wel dat ik eens een medaille wou winnen!

Toen ik een jaar of 23 was ben ik dan intensief beginnen fitnessen.  Ik ging iedere werkdag.  De baas van het fitnesscentrum zei wel eens lachend tegen me: “Ja... jij bent hier om je spieren te ontwikkelen, maar dan vooral je mondspieren!”  Tja,  ik kon daar toch ook niet aan doen dat ik daar heel veel leuke mensen heb leren kennen en graag een babbelke doe.   En dan is het stilgevallen. 

Neen, niet mijn mond... de fitness.  Sedert mijn 25 doe ik eigenlijk niet meer aan sport.  Tenzij je trappen doen natuurlijk als een sport beschouwt.  Ik loop echt héél veel trappen op en af.  Dagelijks!  Maar  dat is het dan ook.

Een paar dagen geleden, op het einde van een werkdag, stond ik te wachten aan een rood licht om het zebrapad over te steken.  Ik was gekleed in een leuk bloemig kleedje en blinkende zwarte ballerinekes.  Verre van sportief dus.  Naast me,  ook aan het wachten voor het rode licht, stonden drie sportievelingen.  Een dame en twee heren.  Ik schat ze ergens achteraan in de twintig tot vooraan in de dertig.  Ze waren ‘cool’ gekleed in échte loperskledij.  Spannende Lycra pakjes met felle fluorescerende kleuren.  De dame pronkte zelfs met een  ‘kastje’ van aanzienlijk formaat aan haar bovenarm. 

Ik weet niet wat dat ding deed.  Haar hartslag meten?  Haar passen en afstand meten?  Allebei?  Ik had heel erg zin om te vragen of ze daarmee ook een brood kon bakken maar toen sprong het licht op groen.  Ik stapte met zelfzekere tred over het zebrapad en onze drie sportievelingen begonnen te lopen.  Toen ik de overkant bereikte heb ik heel hard de slappe lach gekregen.  Je vraagt je misschien af : “Waarom?”  Ik stond daar als een onnozele in mijn eentje te lachen omdat ik besefte dat ik al stappend sneller aan de overkant was dan onze super-uitgeruste pimped- en dressed up sportievelingen die pretendeerden te lopen.  Ok, als men mij nu vraagt of ik sportief ben, dan is het antwoord volmondig: Oh ja, ik ben een sportster... !

... of ligt het gewoon weer eens aan mijn lange benen... ?

05-09-2014 om 17:36 geschreven door Lilly L.  

De voorbije twee weken waren weken gevuld met kleine ongelukjes en verloren voorwerpen.  Zo heb ik mijn vingers geraspt, bakvet in mijn gezicht gekregen, twee keer met een klink in mijn hand gestaan, een collega met een kop koffie van de trap zien totteren, bijna een scherp stuk plastiek ingeslikt dat op mijn donut kleefde en een vreemd voorwerp tegen de achterflank van mijn wagen gekregen toen ik op de E19 reed.  Wat dat laatste betreft heb ik een correctiestift gekocht om de kras op mijn wagen toch een beetje te verdoezelen. Vermits ik van plan ben de herstellingswerken dit weekend te laten uitvoeren door mijn vriend - die hier nu nét dat tikkeltje handiger in is dan ik -  besloot ik dat dit best zou gebeuren als mijn wagen proper zou zijn.  Na het werk ben ik dus even gestopt bij de carwash.  Eerst nog wat benzine getankt en toen ik naar de kassa wandelde om mijn ticketje voor de carwash te gaan halen was er een mijnheer met nét voor.  Ook hij vroeg een ticket voor de carwash.  Verdorie, ik zou dus iets langer moeten wachten.  

Toen ik aangereden kwam stond zijn wagen net in de carwash en hij stond buiten te wachten.  Hij tikte op mijn raam.  “Sorry mevrouw”, zei hij, “...als ik geweten had dat u ook naar de carwash zou gaan had ik u voor laten gaan.”  Wat een charmeur, dat pakt niet bij mij!  Maar allez wel vriendelijk.  “Ik ben Momo”, zei hij en hij strekte spontaan de hand uit.  Ik schudde hem de hand vanuit mijn wagen.  “U bent taxichauffeur?”, vroeg ik eigenlijk al het antwoord kennende vermits er een taxi voor mij in de carwash stond.  “Daar lijkt het sterk op”, antwoordde Momo.  “Als u ooit eens een taxi nodig heeft?”  En toen dacht ik aan de vele keren dat ik uitgescholden geweest ben aan de luchthaven als ik daar een taxi naar huis wil pakken omdat ik in Zaventem woon en dat voor hen niks opbrengt. Dat zou die aardige mijnheer vast en zeker niet doen!  “Geef me uw nummer maar”, zei ik. Hij gaf me z’n nummer en toen was het tijd om zijn wagen uit de carwash te halen.  Ik was de volgende.

Ik reed tot voor het toestel en besefte dan dat ik mijn code kwijt was.  Door met Momo wat te babbelen was ik vergeten wat ik met het briefke gedaan had.  Ik vond het nergens.  Ik haalde mijn hele sjakosj leeg.  Drie appelsienen, ne gps, nen usb stick, mijne portefeuille, een andere sjakosj (jaja ik heb een tas in mijn tas), een fles deodorant , een paraplu, een zonnebril... maar geen spoor van het ticketje.  Ik kon niet meer vooruit of achteruit en diene achter mij stond al te claxoneren.

Ik zette het op een drafje naar de kassa en schoot een file wachtenden voorbij.  “Ik... ik ben mijn ticketje kwijt!”, hijgde ik.  Het meisje aan de kassa bekeek me met een blik alsof dat nog nooit gebeurd was.  Het was een groot probleem.  Ze haalde er iemand bij.  Ondertussen bekeek de man wiens beurt ik een beetje abrupt onderbroken had me een beetje geërgerd en ik lachte een beetje beschaamd het voorval weg.  Ik keek naar buiten en ondertussen was de file aan de carwash al aangegroeid.

Een tweede dame – kennelijk ook geen supervisor – wist ook niet wat gedaan. “In principe mogen wij u geen nieuw ticket geven”, zei ze kordaat.  “Allez toe zeg”, antwoordde ik nog kordater, en ik kruiste mijn armen.  Mijn lichaamstaal toonde dat ik niet van plan was om zonder gratis ticketje weg te gaan en ik zou niet alleen een monsterfile aan de kassa, maar ook een file aan de carwash veroorzaken.  De vrouw bekeek me kwaad.

Op dat moment voelde ik me in een Western.  Je hoort zo’n Bonanza geluid, ziet een tumbelweed door de woestijn waaien en dan verschijnen er twee cowboys oog in oog.  Hun vingers, nerveus jeukend nabij de trekker van hun revolver. Clint Eastwood en een slechterik.  En ik was de Clint!  Ik zou dat duel winnen.  Een close-up van onze gerimpelde ogen en back to reality!

Ik stond daar nog steeds met m’n armen gekruist.  Ze brak en gaf me een tweede ticket zonder meerkost.  Ik spurtte naar m’n wagen en kwam onderweg Momo nog eens tegen die me nariep om te vragen of alles ok was.  “Oui, oui...”, antwoordde ik (Momo was franstalig!).

Toen ik eindelijk terug bij m’n wagen kwam zag ik het gezicht van de chauffeur achter mij.  Z’n innerlijke barometer stond op stormweer en achter hem stond een monsterfile. Ik lipte nog een ‘pardon’ maar de bruut kon het niet op prijs stellen.  Ach pfff.. binnen enkele minuutjes zou mijn wagen weer blinken en ik was het nummer van een vriendelijke taxichauffeur rijker (je weet nooit waar het goed voor is)!

29-08-2014 om 00:00 geschreven door Lilly L.  

Met het iets 'rijper' worden ben ik zeker ook wat filosofischer geworden.  Ik denk nu veel meer dan vroeger na over dingen zoals de zin van het leven, het geluk en dergelijke en ik besef... ik ben een gelukkig mens!  Ben ik altijd gelukkig? Natuurlijk niet.  Zeker niet als ik mezelf toelaat veel te denken aan mijn dochtertje, maar ik probeer me te focussen op wat ik noem ‘kleine geluksmomentjes’.  Een straaltje zon door een wolkendek, gaan tanken héél vroeg op een zondagmorgen om er dan achter te komen dat het daar vol konijntjes zit als de mensen weg zijn, een fijne avond met vrienden... dàt zijn allemaal dingen die me gelukkig maken.

Een plaats waar ik echter zelden dat gevoel beleef is achter het stuur van mijn wagen.  Rijden... is lijden voor mij!  Toch probeer ik er het beste van te maken.  Vermits ik heel graag muziek hoor, zet ik altijd de radio op.  Dat maakt het allemaal wat minder erg.  Maar dan moet ik dus veel in Antwerpen rijden... de stad van de omleidingen.  Er zijn zóveel omleidingen dat het wel lijkt alsof het een ‘plaatsnaam’ is.  Vele plaatsen hebben trouwens ook geen ‘normale’ naam in deze voor mij vreemde stad.

De meeste steden en gemeenten hebben straten, steenwegen, lanen en boulevards.  Antwerpen niet!  Die hebben leien, kaaien, eilandjes, omleidingen en ’t Zuid.  Onlangs kwam ik er een Amerikaan tegen die uitgerekend mij aansprak om z’n weg te vinden in Antwerpen.  “Is this ‘the South?”, vroeg hij.  Ik had er alle moeite van de wereld mee om de heer uit te leggen dat het Zuid geen straatnaam is maar hij had afgesproken aan ’t Zuid.  Maar alle gekheid op een stokje... Antwerpen is wel een mooie stad en ik heb tot nog toe alleen maar fijne ervaringen met Antwerpenaren.

Enfin, terug naar mijn geluk en zen momentjes.  Ik zat in m’n wagen te wachten voor het rode licht.  Ik heb heel véél geduld met mensen maar als het aankomt op ‘wachten op iets’ ben ik niet de meest geduldige persoon.  Daarom ook dat mijn kookprobeersels regelmatig mislukken, ik kan niet wachten tot het klaar is en zet het vuur gewoon hoger omdat het ‘rapper’ zou gaan.   In de wagen tracht ik dan altijd IETS te doen.  Ofwel kuis ik mijn dashboard (ik heb er doekjes voor liggen), ofwel doe ik wat lippenstift op, ofwel kuis ik mijn handtas uit...allez, alles om maar niet gewoon te hoeven zitten wachten voor dat stomme licht. 

Ik stond weer stil en merkte dat de zon laag binnenscheen.  Het contour van mijn hand was duidelijk zichtbaar op de binnendeur van mijn wagen.  En dan ben ik dus beginnen spelen...  Schaduwspel!  Ik maakte een hond, en een papegaai en een andere vogel en iets dat eruit zag als en mens en eerlijk gezegd, ik was bijna vergeten dat ik achter het stuur van mijn wagen zat tot het licht op groen sprong en ik plots beweging rondom mij opmerkt.  Ik kon het bijna niet geloven, maar ik had een ZEN-momentje gehad in mijn wagen!

29-08-2014 om 00:00 geschreven door Lilly L.  

... de hoofdprijs dan nog wel!  Het komt altijd een beetje vreemd aan als je een wedstrijd wint waarvan je niet eens wist dat je eraan deelgenomen hebt. Ik had mezelf niet ingeschreven.  Honderden deelnemers waren er klaarblijkelijk maar de jury was unaniem: ik was de beste!

Nu, ik moet niet vals bescheiden zijn, ik heb dergelijke wedstrijden al meerdere malen gewonnen.  Nochtans speelt ervaring kennelijk geen belangrijke rol.  Je hebt het, of je hebt het niet... en euh... ik heb hét gewoon denk ik.

De jury is hier langsgeweest om me persoonlijk de prijs te overhandigen.  Ik wou er eigenlijk voor bedanken maar die nemen geen ‘neen’ voor antwoord.  Heb ik een flesje gekraakt?  Neen, maar vanmorgen toen ik opstond voelde ik toch het resultaat van de roem.

De jury – bende bloedzuigers – had me tot vier maal toe bedankt!  Weerom won ik de populariteitscontest bij muggen!  Van al de potentiële kandidaten die hier in de buurt vertoeven moesten ze er mij uitpikken.  Mijn rechterarm vertoont drie joekels van muggebeten en ook op mijn been ben ik gezegend met de hoofdprijs.

25-08-2014 om 07:01 geschreven door Lilly L.  

Iemand zei me ooit dat het aan mijn sterrebeeld ligt.  Ik weet niet of ik het moet geloven maar ik kan soms héél moeilijk beslissen.  Pas op, ’t is niet dat ik een meningloos of karakterloos individu ben.  Als ik éénmaal iets in mijn hoofd heb, dan kan ik – volgens bronnen die me goed kennen – zelfs een vrij koppig persoontje worden.  Maar voor mij is het vaak gewoon ‘om het even’.   Ik denk dat ik daarom meestal ook gewoon goed opschiet met iedereen.  “Gaan we iets drinken?”  “Ok”  “Gaan we iets eten?”  “ Ook ok” “Naar de film?”  “Mij goed!” “Theaterke?” “Zalig!” “Een blauwe of een rode wagen?” “Als ’t maar rijdt” “Wandelingske maken?”  “Ja”.

Over ’t algemeen is het een goede karaktertrek omdat ik gewoon vaak heel gelukkig ben met wat ik ook kies of wat er gekozen wordt.  Maar soms... soms maak ik het mezelf een beetje gecompliceerd.  Gisteren bijvoorbeeld: ik kon – weeral eens – niet kiezen tussen een croque monsieur, een croque madame (met een eitje) of een croque Hawaï (met ananas).  En toen bedacht ik plots dat ik ooit al eens een oplossing voor dit zware dilemma had gevonden.  Waarom kiezen?  Dat hoeft toch niet!

Gisteren maakte ik dus een zààààlige croque-monsieur-madame-hawaï.  Mijn vriend die mee aan tafel zat vond het zo lekker dat hij zei dat dat wat hem betreft iedere week wel op het menu mag staan J

23-08-2014 om 07:40 geschreven door Lilly L.  

Toen ik onlangs met een zeer goede vriendin wou Skypen hoorde ik haar wel maar ik zag haar niet.

Ik: “Hello-o-o... ik hoor je wel maar ik zie je niet!”

Dierbare vriendin: “Euh... momentje...”

En dan werd de horizon plots scheef en uiteindelijk zag ik haar.

Ik:”Wat was dat allemaal...?”

Vriendin: “Oh...wel ik heb gehoord dat ‘ze’ via je camera op je laptop ook kunnen binnenkijken, vandaar dat ik er een briefje over plak.  Kwaad kan het niet hé....?”

Nu, dit is écht wel een wat ik beschouw ‘normale’ vriendin.  Geen rare tics, geen vervelende gewoontes, eerlijk, rechtuit, logisch, intelligent... Moest ik dat laatste nu in vraag stellen?  Ik dacht erover na.  Technisch is het natuurlijk mogelijk.  Maar wie zijn zé?  En waarom zouden ze nu twee huismoeders bespioneren?  Om onze geheime recepten voor kaaskroketten te ontfutselen?  Om te kijken hoe ik soms maar half aangekleed voor mijn computer zit?  Maar technisch... tja, ik ben er zeker van dat het wel mogelijk zal zijn.  Gisteren kwam dat tijdens een dineetje met m’n vriend weer ter sprake.  Mijn laptop stond open op de kast naast de tafel en kon eigenlijk alles bespioneren wat we aan het zeggen waren.  Plots springt m’n vriend recht, haalt een roze post-it te voorschijn, en plakt dat over de cameralens op mijn laptop.  “Wa-a-t doe je nu?”, riep ik verwonderd.  “’t Is zoals je vriendin zegt, kwaad kan het niet hé!”.  Woehaha... aan al diegenen die me kennen en ooit bij mij thuis zouden komen: als je een roze, neen maak het fuchsia post-it op mijn laptop zie plakken, aub stel géén vragen.  Dat is mijn gesofisticeerde anti-spionage tool!  Got it!  Do not pass the message or I will have to kill you J

21-08-2014 om 07:19 geschreven door Lilly L.  

De meeste mensen kennen het wel: de win-winsituatie.  Management boeken staan er vol van.  Voor wie het echter niet zou kennen: een win-winsituatie is simpel gezegd een situatie die zich voordoet waarbij alle betrokken partijen winnaar zijn.  Te theoretisch?  Tja,  ik hou daar ook niet zo van.  Vandaar een concreet en uit het leven gegrepen voorbeeld.

Stel: jij hebt grootse plannen.  Je hebt een projectje waarvoor je 10 kilo ijsblokjes nodig hebt en wil deze in je vriesvak maken (je zou ze natuurlijk ook kunnen gaan kopen maar je bent creatief!)  Helaas, je freezer zit vol crème-glace.  Je besluit me uit te nodigen voor een lekker crèmeke.  Win-win!  Ik éét heel graag ijsjes en krijg een gratis ijsje en leuk gezelschap en jij?  Wel euh... ook leuk gezelschap (mag ik hopen) en een freezer die leeg genoeg is om ijsblokjes te kunnen maken.

Bon, nu we met dit praktisch en realistisch voorbeeld aangetoond hebben wat een win-winsituatie is, dien ik dus nu de auw-bahsituatie uit te leggen.  Een auw-bahsituatie is als het ware een beetje het omgekeerde van een win-win situatie maar nét niet helemaal dat.  Het is een situatie waarin je belandt en je automatisch bepaalde instincten gaat tegenwerken, waarna je beseft dat dat eigenlijk geen goed idee is en je – te laat – je instinct volgt om achteraf dan te denken dat je dat beter toch niet zou gedaan hebben.  Te theoretisch?  Tja,  je wil zeker weer een praktisch en uit het leven gegrepen voorbeeld.

Niet zo simpel!  Om dit voorbeeld te begrijpen moet je twee dingen weten.  Numero uno: ik ben een kaasliefhebster maar hou helemaal niet van roquefort. Ik  weet niet waarom, maar kennelijk val ik steeds op mannen die héél graag blue-cheese eten.  Ik krijg dat dus écht niet door m’n strot!    Nummer twee: ik maak zelf vaak pizza, vers.  Allez... semi-vers!  Ik koop regelmatig pizzadeeg (ik ga er écht niet aan beginnen om dat ook zelf te gaan maken!) en decoreer dat dan met allerlei zaken die ik graag eet.  Vind ik leuk.  Zo’n hele pizza is té veel, dus nodig ik mijn vriend dan uit en dan maak ik twee helften: één voor mij en één naar zijn smaak. 

Ooit heb ik de helften eerst eens doorgesneden maar dan wordt het zo’n smeerboel omdat de saus er langs de gesneden kant afdruipt.  Vandaar, één pizza maar met twee verschillende toppings.  En ze kunnen niet meer verschillend zijn dan de onze.  Voor mij: tomatensaus, blokjes ham of spek, mozarella, nog wat andere kaas, ananas, oregano, champignons, basilicum, olijfjes.  Zijn toppings: tomatensaus, geitenkaas, honing, ansjovis, mozarella én ... heel veel roquefort!  Bah!

Gisteren was mijn vriend héél territoriaal zoals een hondje dat overal plast om zijn territorium af te bakenen.  Hij ging zich eens moeien met de pizza en kwam mij ‘helpen’.  Hij legde de stukjes roquefort véél te dicht bij de scheidingslijn.  “Back off,”  zei ik zwaar geïrriteerd, “... je bent wéér veel te territoriaal bezig.  Allez... zie dat nu... stukken blue-cheese zó dicht bij de scheidingslijn tussen jouw en mijn stuk.  Je beseft toch wel dat dat kaas is en smelt in de oven?  Ik ga roquefort op mijn deel hebben.  En je weet hoe ik dat hààt!”  Vele mensen zouden nu denken dat ik aan het zagen was.  Maar ’t is niet leuk als je gedwongen wordt iets te eten door de territoriumdrift van je partner.  Enfin, na wat heen-en-weer gedoe met stukjes kaas – hetgeen bijna uitmondde in een kaasbolletjes gevecht (maar dat is een ander verhaal) – was de pizza klaar voor de oven. 

Ik was er echter nog steeds van overtuigd dat bepaalde stukjes roquefort nog steeds té dicht bij het grensgebied lagen en ik had gelijk.  Toen ik een kwartiertje later de gloeiend hete pizza uit de oven haalde en in twee sneed plakte de roquefort in mijn snijroller en viel er een hele klot op mijn gedeelte.  De afschuw was enorm!  In een – wat ik bijna reflex noem – probeerde ik het stukje kaas van mijn gedeelte te zwieren.  Ik had niet direct een vork bij de hand maar in het geval van roquefort telt elke seconde, dus zonder veel nadenken – en soms impulsief als ik ben – probeerde ik met mijn vinger de gloeiend hete kaas van mijn pizzahelft te schrapen.  En nu komen we dus bij de auw-bah situatie. 

Ik kreeg een klot gloeiend hete roquefort op mijn vinger.  Het brandde!  Als dat nu een andere kaas zou geweest zijn, een kaas die ik lekker zou gevonden hebben, dan zou deze situatie in een win-win kunnen uitgemond zijn.  Ik zou dan in een reflex even mijn vinger in mijn mond gestoken hebben.  Mijn vinger zou gestopt zijn met branden, en ik zou een heerlijke kaassmaak in mijn mond gehad hebben.  Goed voor mijn vinger en goed voor mijn smaakpapillen. Niet met roquefort dus! 

Situatie:

Mijn vriend stond achter me, de weg naar de gootsteen ietwat te belemmeren.

Ik had gloeiend hete kaas op mijn vinger. 

Het brandde maar nét niet hard genoeg om mijn reflexen niet de baas te kunnen. 

Reflex zou zijn... vinger in de mond. 

Maar het was blue-cheese! 

Mijn vinger... op 1cm van mijn mond... en ik kom tot dit besef. 

Mijn vinger terug naar beneden. 

Maar het brandde en het deed pijn! 

Vinger toch maar in de mond!

Een auw-bahsituatie dus! 

Mijn afkeer voor blue cheese heeft ervoor gezorgd dat ik de verkeerde beslissing nam.  Mijn vinger deed dus pijn en uiteindelijk belandde ik toch met de afschuwelijke smaak van vers gesmolten roquefort in mijn mond!

17-08-2014 om 07:07 geschreven door Lilly L.  

Ik heb een eitje te pellen met een beroemde kok!  Hé, dat klinkt raar.  Lijkt wel of we samen gezellig zouden staan kokerellen.  Neen, het ‘figuurlijke’ eitje bedoel ik dan.  Een eitje met de sympathieke Jeroen Meus en zijn recept voor pannekoeken.

Via het internet kan je zijn recepten van Dagelijkse Kost opzoeken.  Ik probeer die recepten van tijd tot tijd, ook al omdat je het heel gemakkelijk kan aanpassen.  Standaard zijn de recepten voor 4 personen maar klik je op ‘2 personen’, dan moet je de wiskunde niet zelf doen en berekent een programma al de maten en gewichten voor jou.  Handig!   Ik heb het niet echt nodig want rekenen lukt vrij goed, maar ’t is gemakkelijk. Af en toe krijg je dan natuurlijk eigenaardigheden zoals een recept dat vraagt om een half ei.  Begin er maar eens aan, een half ei te zoeken in de winkel.  NIEMAND verkoopt halve eieren J.

Ik klikte dus vandaag op een recept voor pannekoeken voor twee personen.  In het recept stond dat het genoeg zou zijn voor 3 à 4 pannekoeken per persoon.  Vermits ik mijn pannekoeken vrij dun maak - ik vind ze het lekkerst zo maar dat is natuurlijk persoonlijke smaak - vermoedde ik dat het wel genoeg zou zijn.  Toen ik, na de hele bereidingsprocedure gevolgd te hebben de hoeveelheid deeg aanschouwde, rezen echter de eerste twijfels.

Ik had me niet vergist met maten en gewichten maar het leek zo weinig.  Mijn twijfel bleek – helaas – gegrond.  Het was amper genoeg voor 5 pannekoeken.  2,5 pannekoeken elk!  Jeroen, man, ik heb HONGER!  Ik vermoed nu dat Jeroen misschien wel heel kleine pannetjes heeft.  Smurfenpannetjes!  Maar ik heb een prachtige non-stick superdeluxe Greenpan waar ik nu trouwens ook even heel véél reclame voor wil maken.  Tefal is er niks tegen!  De béste pannen ever zijn deze van het merk Greenpan.  Sinds ik deze pannen heb is er bij mij nooit nog iets aangebakken (en ik was daar quasi expert in).  Neen, ik heb geen percentje bij Greenpan, verkoop deze dingen niet en heb geen persoonlijke belangen in het bedrijf maar als iets goed is mag het ook een keertje gezegd (of geschreven) worden. 

Greenpan toppie!  Pannekoekenrecept van el Meus: voor kleine eters of mensen met smurfenpannen die hiermee minstens drie pannekoeken per persoon willen maken.

15-08-2014 om 14:10 geschreven door Lilly L.  

Vanochtend, op weg naar het werk waren er wegomleidingen.  Voor diegenen die het nog niet weten: ik heb rijvrees.  Naar het werk rijden gaat nét, maar als er bijvoorbeeld omleidingen aan te pas komen, hoe klein ook, ben ik één bal zenuwen.  Anders, na een ritje eigenlijk ook, maar als er onvoorziene zaken gebeuren (zoals omleidingen) is het erger.  Vanochtend was ik dus één bal zenuwen toen ik aankwam op het werk.

Gewoontegetrouw op dinsdagochtend zet ik de twee vuilniscontainers binnen.  Een grijze en een blauwe.  Ik zag een grijze container staan, maar de blauwe was nergens te bespeuren.  Ik liep tot bij de buren want de afvalmannen willen deze al eens vrij ver terug zetten.  Geen blauwe afvalcontainer te bespeuren.  “Wie pikt er nu papiercontainers?”, dacht ik geïrriteerd en verstomd bij mezelf. 

Ik besloot dan maar de grijze container binnen te rijden en op z’n plaats te zetten.  Ik reed de container binnen, deed de deur van het containerkot open en tot mijn grote verbazing zag ik zowel onze grijze als onze blauwe container staan.

Onze poetsvrouw, die uitzonderlijk op dinsdag was komen werken, was zo lief geweest om de lege vuilnisbakken al binnen te zetten.  En toen schoot ik dus héél hard in de lach omdat ik dan plots tot het besef kwam dat ik zojuist de grijze container van onze buurman mee naar binnen gesleept had.  Ik merkte nu dat onze ‘kenmerkende’ plakker er niet opstond.  Ik heb hem dus heel rap terug naar buiten gerold in de hoop dat de sympathieke buurman mij niet heeft bezig gezien.  Die zou anders wel gedacht hebben: “Waar gaat die nu met mijn container naartoe?”  Zou niet willen gearresteerd worden voor het stelen van een afvalcontainer.  Stel je voor!

12-08-2014 om 19:49 geschreven door Lilly L.  

Ik denk dat ik de laatste tijd een ietsje te hard werk.  Enfin, ik weet het eigenlijk zeker door mijn vreemde slaapervaring.   Zolang ik leef slaap ik al heel slecht.  Ofwel lig ik te lang wakker, ofwel val ik op een onmenselijk vroeg uur in slaap maar dan word ik ook om 03:00 uur ’s morgens wakker.   Komt erop neer dat ik al bijna heel m’n leven te weinig slaap. 

Gisteravond viel ik in slaap voor tv.  Slecht nieuws normaal, want dat wil dan meestal zeggen dat ik weer uren zou wakker liggen, te draaien in bed nadat ik me van de canapé naar boven zou begeven hebben.  Gisteravond dus niet: mijn hoofd raakte het kussen en weg was ik!  En toen werd ik wakker om 07:15.

Dat is me nu nog NOOIT overkomen.  Ik heb meer dan acht uur aan een stuk geslapen.  Ik herinner me niet dat ik ooit zo lang geslapen heb.   Ik moet wel héél moe geweest zijn.

Bon, snel douchen, aankleden en dan naar het werk tuffen!  Toen ik buitenkwam zag ik zoals gewoonlijk de buurvrouw die haar hond aan ’t uitlaten was.  Ik krijg er sedert enige weken ook een goededag van.  Van de buurvrouw wil ik zeggen.  De hond probeert me al langer te groeten. Heeft even geduurd bij de buurmadam, maar niet iedereen is even extravert als ik dus ’t is haar vergeven. Ik zei goedemorgen en kreeg een goedemorgen terug (en de hond wou met me spelen).  Ik ging de hoek om en realiseerde me toen dat ik mijn wagen reeds voorbij gelopen was. Toen ik de hoek nu in de tegengestelde richting terug omkwam stond de buurvrouw vlakbij mijn wagen.  “Nog niet goed wakker, beetje zombie denk ik!”, zei ik enigzins beschaamd enigzins mijn lach inhoudend.  “Ik dacht al”, zei de buurvrouw, “...waar gaat die naartoe?  Haar wagen staat hier!” En er kon warempel een lachje af.  “Ik denk dat ik een koffie nodig heb”, antwoordde ik nog toen ik instapte.

Een uurtje later was ik al hard aan ’t werken achter m’n bureau.  En toen bedacht ik iets waardoor ik van mijn bureau op de tweede verdieping naar beneden liep.  Ik was vrij gehaast, legde het hele parcours af, en toen stond ik dus beneden... en wist ik dus niet meer waarom ik daar in hemelsnaam stond. Ik dus terug naar boven.

Een tijdje later kreeg ik telefoon van de broodjeszaak waar ik normaal gezien iedere dag plichtsgetrouw een bestelling plaats, met de vraag of er vandaag geen broodjes nodig waren.  Da’s nu wel omdat ik ze opdracht gegeven heb om dit te doen (omdat ik mezelf met m’n verstrooid hoofd ook wel een beetje ken) maar het was dus nog nooit nodig gebleken, tot dan toe... 

OMG... wat was ik zombie die morgen.  Help!  Waar is de koffie?

08-08-2014 om 07:16 geschreven door Lilly L.  

We hebben een nieuwe kuisvrouw op de werkplaats.  Iedere morgen als ik binnenkom en haar zie zeg ik goededag.  Ik vind dat gewoon basic beleefdheid.  Vandaag deed ik het dus weer en ze zei plots tegen me: “Mevrouw, u bent écht altijd zo vriendelijk.”  Wat, omdat ik goededag zei?  Ik vind van mezelf nu niet bepaald dat ik zó vriendelijk ben maar ik denk wel dat je elkaar moet respecteren.

“Je zou eens moeten weten hoeveel mensen zich te goed voelen om dag te zeggen tegen het schoonmaakpersoneel...”, ging ze verder.  Ik onderbrak haar: “Kijk ik ben héél rijk geweest, ik ben héél arm geweest en alles daar tussenin.  Ik heb een huis gehad met een binnenzwembad en sauna, ik ben dakloos geweest en alles daar tussenin.  En of ik me nu tussen rijke of arme mensen bevond (of alles daar tussenin), in iedere categorie heb je goede en slechte mensen.  In iedere groep heb je mensen mét en zonder manieren. Mensen die hun neus voor je ophalen en mensen die...” “...U...u...bent dakloos geweest?”, ze schrok.  “Ja... ongeveer 8 weken”, zei ik.  En toen begon ze dus te wenen. 

Ik wist niet wat gedaan. Ik kan daar zo moeilijk mee omgaan.  “Gaat het?”, vroeg ik ietwat bezorgd. Ze kreeg het nog erger.  De tranen spoten uit haar oogjes.  Ik voelde me zo ongemakkelijk.  Ze wreef nu haar gezicht af.   “Ja, ik heb ook een maand zonder huis gezeten.  Het was zo’n moeilijke tijd...”, zei ze snikkend.  Tja... ik begreep wel waarom ze huilde, heb ik toen ook gedaan, maar ik - de schijnbaar vriendelijke dame -  heb de kuisvrouw doen wenen verdomme! Ik heb me er de hele dag écht onbehaaglijk door gevoeld! 

06-08-2014 om 20:14 geschreven door Lilly L.  

Ik richt me hier nu heel even tot de dames: “Kennen jullie dat: Je stelt een vraag aan een man en er komt een heel verkeerd antwoord uit?”

Ik geef een voorbeeld vraag: “Welk kleedje zou ik dragen: het rode of het zwarte?”  En dan krijg je dus iets in de zin van:  “Maakt niet uit!”  of  iets in de zin van: “Rood!” ... Dàt willen we dus niet horen, mannen!  We willen iemand die met ons meedenkt!  Die onze dilemma’s doorbreekt.  Die proactief is.  Die zegt welk kleedje ons volgens hem het beste staat en waarom in die situatie dat bepaald kleedje zou moeten worden gedragen. Ik denk dat ik ooit eens een handleiding van de vrouw voor de man ga moeten schrijven maar ik vrees dat ik veel werk ga hebben want mannen voelen het vaak gewoon soms écht niet aan.

Mijn vriend heeft onlangs ook zo’n totaal verkeerd antwoord gegeven.  Ik was aan ’t roddelen over een vriendin van me.  ’t Is te zeggen, als je héél veel positieve dingen over iemand te zeggen hebt, is dat dan ook roddelen?  Enfin, ik was aan het vertellen over iemand dat ik het echt een heel fijne dame vond en dat ik tot op heden geen enkele karaktertrek aan deze persoon ontdekt had die ik vreemd of ongepast vond of iets dergelijks en dat als ik een man zou zijn, ik het wel zou weten... 

Nu gaan dus sommige mensen hier waarschijnlijk grote ogen trekken!  Even voor alle duidelijkheid: neen... ik voel me totaal niet aangetrokken tot vrouwen, maar ik heb er geen probleem mee om toe te geven dat er een aantal fantastische vrouwen bestaan en ik was louter aan het projecteren dat moest ik een man zijn, ik waarschijnlijk voor dàt soort vrouw zou gaan.  Daar is toch niks mis mee? 

Hoe dan ook, mijn vriend gaf me gelijk.  “Ja, inderdaad !”, zei hij.  In principe geen verkeerd antwoord want we zaten op dezelfde lijn.  Maar toen zei ik plagend: “Ah zo... dus wat als die vriendin avances naar jou zou maken?” Iets waar ik heel gerust in ben dat ze nooit zou doen want dat mens is gewoon quasi perfect en zoiets doe je niet met vriendinnen en ik ben ook zo goed als zeker dat mijn vriend daar nooit op zou ingaan.  Het antwoord van mijn vriend: “Maar allez... wat zeg je nu... die heeft toch geen interesse in zo’n oude kapitein als ik!” 

TOTAAL VERKEERD ANTWOORD!  “Ventje... dàt is nu écht eens een totaal verkeerd antwoord!  Dàt hoor ik dus écht niet graag!  Allez... denk toch eens even na...”, zei ik verbolgen.  Ik zag een denkrimpel op het voorhoofd van mijn vriend verschijnen en hij roefelde even door zijn haar.  Hij wist wat komen ging.  Een speech!  Ik ging verder: “Het juiste antwoord is: neen meisje, ze mag proberen, maar ik heb alleen maar interesse in jou!”  “Ah ...”, zei m’n vriend, “... alsof hij nét de ontdekking van de eeuw gedaan had!”  En die ‘ah...’ was er natuurlijk te veel aan.  Ik had absoluut geen jaloerse bui of zo want ik ben ervan overtuigd dat hij me heel graag ziet maar ik kon gewoon niet geloven dat hij het juiste antwoord op deze relatief simpele testvraag niet wist.  Mannen... ik denk toch echt dat ik eens aan die handleiding ga moeten beginnen!

05-08-2014 om 06:41 geschreven door Lilly L.  

Iedereen komt het al wel eens tegen: een freak-accident!  Een voorval in je leven waarvan je denkt: “Moet dat nu aan mij gebeuren?” of “Hoe kan dat nu dat ik met mijn beugel vast kom te zitten in de nieuwe pullover van mijn vriendin?”  Zo’n soort van accident...

Bij mij gebeurt het... laten we zeggen misschien iets meer dan gemiddeld.  Ik ben gewoon nogal erg onhandig (en onvoetig ook als je het mij vraagt).  Mijn vriend heeft me ooit gezegd dat ik de onhandigste vrouw was die hij kende.  Ik denk niet dat hij dat als compliment bedoelde.  Maar allez... ik zal dan toch wel andere kwaliteiten hebben zeker, want we zijn nog steeds samen.

Zelfspot... ik denk dat ik daardoor wel een gezonde dosis zelfspot gekweekt heb.  Je kan ook niet anders hé!  Ofwel word je depressief en ga je piekeren over alles wat je kapot doet en breekt, ofwel haal je je schouders op en denk je: “Volgende keer beter!”

Enfin, gisteren is het me dus weer overkomen.  Zo’n freak accident.  Het had alles te maken met mijn electrische tandenborstel. Jaja, ik ben nogal bezeten van tandhygiëne.  Als ik m’n studies kon overdoen zou ik zéker proberen om tandarts te worden.  Ik vind dat nu écht zo’n tof beroep.  Misschien gelukkig maar dat ik die studies niet heb aangevangen want met mijn aangeboren handigheid zou het wel eens kunnen dat patiënten me zouden overladen met ‘schadeclaims’.  Geef me een boor in de hand en ik geef je gegarandeerd gaten... véél gaten... maar of ze gaan zitten waar je het wenst, dàt is nog maar de vraag!

Bij de tandarts heb ik trouwens ooit eens een schroevendraaier ingeslikt maar da’s een ander verhaal – we wijken weer af.

Bon, ik heb dus een electrische tandenborstel die ik deel met m’n vriend als hij bij mij is. Je kan het kopje van zo’n tandenborstel heel gemakkelijk vervangen en er een nieuw opzetten.  Mijn vriend was blijven slapen en ik had zijn tandenborstel eraf gehaald en vervangen door de mijne.  Kennelijk had ik deze keer niet zo goed gecheckt dat het wel goed geklikt had en stevig vaststond.  

Dat ding begint dus te draaien aan een snelheid van – ik-weet-niet-wat – bijna 9000 toeren per minuut volgens Virginie Claes.  Aanvankelijk ging het goed en tand voor tand werd gepolijst met een laagje tandpasta.  Maar toen ging het dus fout! 

De kop schoot er gedeeltelijk af, mijn tandenborstel glijdt over mijn kaak , ik heb gelukkig de gepaste reactie om met mijn linkerhand de borstel letterlijk de kop in te drukken en terug over het nog steeds roterende stokje te duwen maar in dat proces, dat slechts een luttele seconde of twee geduurd heeft, vloog de tandpasta in het rond en behalve op de spiegel belandde een grote klot tandpasta in mijn oog.  Dat pikt dus enorm!  Ik slaakte een kreet, zette m’n tandenborstel af en boog me voorover om mijn brandend oog te spoelen.  Mijn vriend die aan de lavabo naast mij stond zijn ding te doen, was zich niet bewust van wat zich zonet afgespeeld had.  Het enige dat hij wist was dat ik geroepen had en dan zag hij me plots gebogen over de lavabo hangen.  Hij dacht dat ik mijn hoofd of iets dergelijks gestoten had. 

“Gaat het?”, vroeg hij bezord.  “Neen... dat pikt verdomme!”, zei ik terwijl ik nog steeds mijn rechter ook aan het ‘bewateren’ was.

Enfin, nu zijn dus niet alleen mijn tanden, maar is ook mijn rechteroog muntfris voor een ‘frisse kijk op het leven’ zullen we maar zeggen...

03-08-2014 om 17:18 geschreven door Lilly L.  

It happens to everyone: a freak-accident!  An accident of which you think: “Why does it have to happen to me?” or “ How did I happen to end up with my braces stuck in the new pullover of my friend?”  That kind of accidents. It happens to me let us say a bit more than average. I am just very clumsy.  Actually, my boyfriend once told me that I am the clumsiest person he knows. I don’t think he meant it as a compliment.  Oh well... I must have other qualities because we are still together.

A decent dose of self-mockery.  That’s what I now have.   In my case, I had to be able to laugh with my clumsyness or I would become depressed.  So now, when somehting happens, I just raise my shoulders and thing: “Next time better!”

Yesterday, it happened again: a freak accident!  It had everything to do with my electric toothbrush.  Yes, I am a bit obsessed with dental hygiene. If I could go back to school, I would try to become a dentist.  Such a great profession!  But maybe fortunately for humanity that I didn’t commence dentist school.  My patients would probably sew the hell out of me. Give me a drill and I will give you a hole!  Lots of holes, but maybe not in the place you want them!  Anyways, back to my storyline.

I have an electric toothbrush which I share with my boyfriend when he sleeps over.  One can easily change the head of the toothbrush en replace it with a new one.  I replaced my boyfriend’s toothbrush head with mine but apparently, I had not done it completely right this time and I didn’t check that the toothbrushhead was well stuck on the rotating device.

 Initially all went well. The toothbrush starts to spin at a speed of about 9000 rotations per minute.  But then it went wrong! The tootbrush head detached and my toothbrush slips over my jaw.  Fortunately, I have the appropriate relex to push the head down agan over the rotating stick but in the process of doing so, toothpaste is flying everywhere, on my mirror… but also in my eye.

OMG!  That burns… toothpaste in your eye!  I screamed, put off my rotating toothbrush and bend over to rinse my burning eye.  My friend, who was standing at the sink next to me, was oblivous of what just had happened. All he knew was that I yelled and that I was now bent over the sink.  He thought I had bumped my head.

“Are you ok?”, he asked concerned.  “No f*@! … my eye burns”, I responded whilst still rinsing my right eye.

Oh well, now not only my breath is mint fresh, but I also have a very fresh view on life… one could say.

03-08-2014 om 17:17 geschreven door Lilly L.  

Jaja... ik geef het toe... ik luister graag naar Nostalgie!  Wil dat zeggen dat ik oud aan het worden ben?  Misschien wel.  So what?  Ze speelden recent het liedje Abacadabra en die toverformule deed me denken aan mijn dochtertje in Texas.

In het huis waar ik woonde hadden we een haardvuur op gas.  Meestal vind ik die dingen verschrikkelijk.  Je hebt in mijn ogen een ‘open haard’ of ‘geen haard’.  Maar zo’n gasdingen zijn vaak archi-lelijk.  Deze niet!  Dit was echt een hele mooie gashaard.  We hadden er ook een afstandsbediening bij waarmee je het ding dus heel gemakkelijk aan en uit kon zetten.

Op een dag gebruikte ik de afstandsbediening zonder dat mijn dochtertje het zag.  “Heee... mama... hoe doe je dat?”, vroeg ze met grote verwondering in de ogen.  Ik hou er natuurlijk niet van om tegen mijn dochtertje te liegen maar wou toch een beetje dollen.  “Mama heeft magische krachten”, jokte ik mysterieus.  “Bibbedi babbedi boe”, zei ik en ik maakte met mijn rechterhand wat tovergestes terwijl ik eigenlijk wat geniepig met de linkerhand op de afstandsbediening drukte die verstopt lag onder mijn kussen.

 Jullie hadden haar gezichtje moeten zien!  Het klaarde op.  Opwinding alom!  “Oooh mama... ik wil dat ook zo graag kunnen”, riep ze joelend.  “Wel schatje, ik kan mijn magische krachten wel even met je delen”, zei ik. Ik maakte nog wat tovergebaren in haar richting en zei: “Bibbedi babbedi boe... bij deze wens ik je mijn krachten toe!”  En toen heeft ze wel een keer of zes het haardvuur aan en uit getoverd telkens heel hard ‘bibbedi babbedi boe-roepend’ en met haar armen zwaaiend.  Toen was het welletjes!  Ik ontnam haar de krachten uit vrees dat ze anders constant voor het haardvuur zou staan.  Ze mokte heel eventjes maar dat nam niet weg dat we een dik half uur echt héél veel plezier gehad hebben. Pas een jaar later of zo heb ik haar het echte geheim van het haardvuur toevertrouwd.  Dat was iets wat ik niet echt graag deed maar ik geloof ook niet in het dom houden van kinderen!  Een mooie herinnering...

03-08-2014 om 07:35 geschreven door Lilly L.  

Recent had ik een conversatie met mijn vriend over het feit dat ik mijn bord niet spoelde voor ik het in mijn vaatwasmachine zette.  De grote voedselresten belanden natuurlijk wel in de vuilbak, ik wil geen verstopte leidingen, maar als er dus wat saus blijft plakken spoel ik dus niet. Enerzijds omdat ik een hekel heb aan afwassen en het verschil tussen spoelen en afwassen is subtiel, en anderzijds omdat ik gelezen had dat het niet hoefde.  Ik geef toe dat als je je vaatwas niet direct opzet, dan begint het wel te stinken en als ik vermoed dat ik hem later die dag niet ga opzetten, doe ik dat dus soms wel. Maar de mijne blijft vaak niet lang genoeg leeg! Ik argumenteerde dat ik het niet deed omdat het in de handleiding van mijn vaatwasser stond dat dat niet nodig was.  En toen kreeg ik ‘dé blik’.  Kennen jullie hem: dé blik?  Zo’n blik van: “Meisje, jij hebt een levendige fantasie!”

Dat is ook waar... ik heb een levendige fantasie, maar ik weet wanneer die te gebruiken en wanneer niet.  Als ik een verhaaltje schrijf, kan ik het misschien soms wat aandikken, maar ik was niet aan het liegen.  Als er nu één ding is waar ik écht niet tegen kan, is dat ik het gevoel krijg dat men mij niet gelooft.  Ik zweer het, dan kan ik dus écht de koppigste persoon ter wereld worden (en nu ben ik mijn fantasie dus NIET aan het gebruiken!).  Serieus, ik voelde de stoom uit mijn oren komen (ok ... dit is dus fantasie, er kwam niet écht stoom uit mijn oren)!  Ik schoot naar de kast met handleidingen, toverde de manual te voorschijn en begon er naarstig in te lezen,  verwoed op zoek naar dat éne zinnetje waarvan ik wist dat ik het ooit gelezen had.

M’n vriend zat met een vreemde grijns op z’n gezicht.  Ik vermoed dat hij me nog steeds niet geloofde en genoot van mijn zogezegde ‘gedreven poging om mijn gelijk te bewijzen’.

En toen vond ik het: op bladzijde 33!  Ik citeer: “ Spoel niet eerst het serviesgoed onder de kraan af (onnodig waterverbruik).”  Nà... in your face!  Ik hield het boekje bijna onder zijn neus en met mijn wijsvinger volgde ik benadrukkend de lijn waarop het in vette letters (ok hier gaan we weer met de fantasie... de letters waren helemaal niet vet) gedrukt stond!

Ik meende een klein moment van verbazing waar te nemen op zijn gezicht en nu was het mijn beurt om te grijnzen.  Ik vermoed dat hij het nu niet zo leuk vond dat ik deze kleine confrontatie gewonnen had.  Heel even werd het stil en toen zei hij: “Tja... als de vaatwasser kapot gaat... Ik ben het niet die in mijn portemonnee zal mogen duiken om een nieuwe te kopen.”  Het is waar, het is mijn vaatwasser.  En weer zag ik de hoeken van zijn lippen zachtjes naar boven krommen.  Hij moest en zou het laatste woord hebben.  Ik ging mezelf hier niet gewonnen geven.  Die éne neuroon in mijn brein deed serieuze overuren maar ik moest en zou dit winnen en toen kwam de verrassende ingeving:  “Geen nood ventje, als mijn vaatwasmachine kapot gaat, dan moet ik niet in mijn portemonnee duiken.  Dan ben jij mijn vaatwasmachine!” Yes!  In de voetbal zouden ze zeggen: GOOOOOOAAAAAAL!  Wie grijnsde er het laatst denk je? 

Z’n glimlach verdween meteen en plots riep hij heel hard: “SPOELEN!”  En toen...toen begon ik pas écht heel hard te lachen.

02-08-2014 om 04:44 geschreven door Lilly L.  

Ik ben een propere dame.  Ik was me iedere dag, poets dagelijks m’n tanden meerdere malen, ik flos, de oorstokjes staan niet ver... allez, je weet wat ik wil zeggen,  basic hygiëne.  Omdat het zonneke schijnt en het dan wel eens warm kan worden, dacht ik dat het raadzaam was ook al preventief wat deo te spuiten.  Vorige week was ik me een extra bus gaan kopen.  Wat betreft deo ben ik niet merkentrouw.  Van vriendinnen kreeg ik wel wat goede tips maar ik koop meestal gewoon wat er in de winkel is en ga geen winkels afschuimen om een bepaald merk te vinden.  Ik kocht een merk dat ik nog nooit eerder geprobeerd had.

Ik weet niet of het daaraan lag, of dat ik niet goed geschud had of misschien van te dicht gespoten maar nadat ik gespoten had zag mijn oksel helemaal wit – nog nooit voorgehad. ’t Was also er zich een winterlandschap had gevormd!  Echt geen zicht.

Allez... ik ben hier een beetje aan het jokken.  Ik heb dit wel al een keertje voorgehad maar dat was omdat ik de tube scheerschuim per ongeluk aanzien had voor de fles deo.  Ik kan toch zo’n verstrooid hoofd hebben! En ik heb ook al eens deo in mijn haar gespoten, denkende dat ik met de haarlak bezig was.  Mijne froe froe viel van haar stokje en zag eruit alsof ze een appelflauwte had gekregen.  Het ergste is me gelukkig bespaard gebleven.  Ik heb ooit eens per vergissing een soort van hechtpasta voor kunstgebitten gekocht.  Ik dacht dat het tandpasta was.  Toen ik de tube echter opende en klaar was om het plakkerige goedje op mijn tandenborstel te smeren vond ik - nog nét op tijd -  dat de tuit van de tube een beetje een vreemde spitse vorm had. Nu kan ik er hier wel mee lachen maar ik weet gelukkig niet wat er gebeurd zou zijn als ik met het goedje mijn tanden zou hebben proberen te poetsen.  Misschien zouden mijn lippen op elkaar plakken en zou ik nooit meer kunnen lachen...?

Ondertussen is gelukkig de winterlaag onder mijn oksels al lang gesmolten en overal waar ik kom laat ik nu een deogeur van vers gesmolten sneeuw achter... of is het de zomergeur van vers geplukte lavendel?

31-07-2014 om 22:28 geschreven door Lilly L.  

Ik heb respect voor het leven en probeer iedereen zijn ding te laten doen.  Als je mij niet lastig valt, ga je met mij ook geen last hebben.  Ik pas dat niet alleen op mensen toe maar ook op dieren en planten.  Ik ben ervan overtuigd dat deze twee categorieën ook in mindere of meerdere mate gevoelens hebben of toch indrukken opdoen van hun omgeving die maken dat ze zich goed voelen of niet. 

Wist je bijvoorbeeld van ficussen dat je die nooit mag verzetten?  Doe je dat wel, als is het maar een meter verder, dan kan het zijn dat die plant begint te ‘mokken’ en al zijn bladeren afgooit.  

Mijn vriend heeft een crassula.  Ik had iets tegen die plant.  Da’s vreemd, want ’t is zoals met mensen.  Het gebeurt echt ZELDEN dat ik iemand zie en deze persoon niet moet.  Ik probeer iedereen een kans te geven maar héél soms voelt het écht niet goed aan.  Heel soms, kom ik in de buurt van iemand die ik niet ken en krijg ik... tja... hoe moet je dat noemen?   Ik krijg een slechte ‘vibe’.  Als dat gebeurt vermijd ik elk contact met die persoon. Zo is er één leverancier die - gelukkig maar - af en toe op het kantoor komt waar ik werk.  Als ik die man zie... ik geef het toe... ik verstop me gewoon.  Achter een kast of zo.  Die vent geeft me gewoon de kriebels (en niet op een fijne manier!)

Met de crassula ligt het echter wat ingewikkelder.  Vermits mijn blog nu 101 dagen oud is kan ik het wel kwijt.  In de tekenfilm ‘de 101 dalmatiers’ is er een Cruella De Ville.  Een slechte akelige dame die het gemunt heeft op onschuldige hondjes en er bontjassen van wil maken.  Cruella... crassula... heb je ‘m?  Die plant deed me altijd aan dat vreselijke tekenfilmfiguurtje denken.  Ik meed die plant dus als de pest.  En toen gebeurde het:  Een goede vriendin kwam op bezoek.  Ze had een ‘plantje’ mee.  Bleek dat toch geen crassula zeker...  En nog wel een héle mooie in een hele mooie pot.  Ik heb mezelf toen gedwongen mijn slechte liaison die ik maakte met crassula’s opzij te duwen en deze plant de nodige verzorging te geven.  Mijn vriend lachte geniepig want hij weet wat ik dacht van crassula’s.  Omdat de plant echter van zo’n goede vriendin komt heeft de rare kronkel in mijn hersenen een nieuwe link gelegd.  Mijn crassula=goede vriendin!  En nu krijg ik enkel nog de kriebels als ik de crassula van mijn vriend zie.

30-07-2014 om 07:44 geschreven door Lilly L.  

Alhoewel ik een vrouw ben, heb ik nooit problemen gemaakt van mijn gewicht.  Ik ben vier jaar geleden wel tien kilo bijgekomen, maar ik was toen om weg te blazen serieus onder mijn ideaal gewicht.  En nu... nu ben ik zeker geen pluimgewicht maar ja, ik ben dan ook 1,81 m dus ik kan moeilijk 52 kg wegen.  Zou niet schoon zijn.

Een vrouw maakte gisteren - en plein publique - een opmerking dat ik verdikt ben.  Zou kunnen, meestal na wat vakantie maar ik voel het toch gelukkig nog niet aan mijn kledij. Ze voegde er nadien aan toe dat het goed bedoeld was, dus ik zal het maar geloven, maar geen enkele vrouw hoort zoiets graag.  Als vrouw met een normale dosis intelligentie en tact hoor je dat toch te weten of niet?

Hoe dan ook, ik ging het me niet aantrekken. Ik kwam die avond thuis en was de opmerking over mijn gewicht zo goed als vergeten, totdat ik besloot om een kleedje te kopen.  Ik ben een online shopper.  Ik heb zo weinig tijd om te winkelen en als ik dat doe moét er gewoon iemand bij zijn want ik kan nooit kiezen, dus ik heb besloten dat ik heel veel van mijn kledij nu online koop.  Ik zit gewoon te zoeken achter mijn computer, zet alles wat ik mooi vind tussen mijn favorieten en dan kan mijn vriend met veel plezier daaruit kiezen wat hij mooi vindt.  Ideaal!

Zalando is normaliter mijn kleerkast (jaja... ik roep telkens A-a-a-h als er een pakje aankomt!) maar ik vond niet direct iets naar mijn smaak.  En toen zag ik plots een andere online shop waar ze ook leuke kleedjes hadden voor geen geld.  Ik besloot daar een kijkje te nemen.  Ik vond echt supér kleedjes aan spotlage prijzen.  Hoe doen ze het toch?  En toen besefte ik dat het een Chinese site was.

Nu, voor diegenen die het nog niet weten, die Chinese mensen zijn meestal niet erg groot of struis. Als je als westerling complexen wil opdoen, dan moet je dus zéker eens kledij gaan kopen via zo’n Chinese site.  Normaal heb ik dus een medium, maar in China bleek dit plots een XXL te zijn.  Ja, écht... een XXL - extra extra large. OMG, I’m fat! 

29-07-2014 om 19:26 geschreven door Lilly L.  

Alhoewel ik – en ik durf het hier bijna niet te schrijven – ooit Franse les gegeven heb (en nadien ook wiskunde) in een middelbare school, durf ik niet zeggen dat mijn kennis van de Franse taal goed is.  Wel goed genoeg om aan beginners in de Verenigde Staten tekst en uitleg te geven en om daar een diploma graduaat Frans te behalen, maar hier in België zou ik nooit durven beweren dat ik perfect Frans spreek.

Mijn Engels, on the other hand, is véél beter.  Nu ja... ik ken heel veel Texaanse slang voor wat het waard is en ben goed op de hoogte van het reilen en zeilen van allerlei Mexicaanse gangs en het gedrag van Afro American teenagers.  Weet niet in hoeverre me dat nu nog van pas zal komen ‘but one never knows’ (men weet maar nooit!).

Mijn vriend is wel perfect Franstalig.  Da’s eigenlijk zo’n beetje z’n moedertaal.  Tijdens een hoog intellectueel gesprek liet hij me weten dat het meervoud van één Petit Beurre ‘des touillous’ zijn.  “Touillous”, zo legde hij uit, “heeft geen enkelvoud. ’t Is een uitzonderingsgeval in de Franse taal.  Je zegt dus un petit beurre maar des touillous.”  Daar had ik nog nooit van gehoord! Ik meende dat het des petits-beurre moest zijn maar besloot wijselijk mijn mondje te houden daar het zijn moedertaal was. Ik ging de confrontatie niet aangaan met iemand die de taal van Voltaire als moedertaal had.

“En weet je waarom ze dat ‘des touillous’ noemen?”, vroeg hij onschuldig.  Ik schudde curieus het hoofd.  “Un Petit Beurre des touillous”.  “Uh?”  Hij herhaalde (nu zingend met een Frans accent) : “un p’ti beur day to you”  Ik had ‘m.  Klonk als ‘Happy Birthday to you!”  En toen heb ik heel wat lachtranen moeten wegpinken.

27-07-2014 om 08:42 geschreven door Lilly L.  

In de appartementsblok waar ik woon zijn ondergrondse garages.  Om in de garage te rijden moet je eerst door de inrit.  Vermits het daar vrij donker is heeft men bij ontwerp van het gebouw voorzien dat daar lampen met sensoren staan.  De bedoeling is dat als je met de wagen komt aangereden, de spots aanfloepen.

Althans, dat is het idee, maar de sensoren stonden verkeerd ingesteld waardoor dat de lichten aangingen elke keer als er iemand op het voetpad passeerde.  Bovendien stonden die spots ook nog eens verkeerd gericht waardoor zowel ik, maar zeker ook mijn onderbuurvrouw iedere maal een lichtbundel in onze living kregen als er buiten een toevallige voorbijganger passeerde.  Ik ergerde me er rot aan.  Mijn vriend had dat natuurlijk kunnen fixen, maar vermits het een grote blok is hebben we een syndicus met een team ‘professionele klussers’ die zulke zaken dient te regelen.  Alle eigenaars betalen er trouwens voor.

Ik maakte dus melding van het probleem met de sensoren en de installatierichting van de spots en kreeg te horen dat de onderbuurvrouw ook geklaagd had.  De klussers zijn het komen oplossen. Héhé... eindelijk, geen spot meer in je ogen als je rustig probeert na te genieten van een romantisch dineetje.  Dat was goed opgelost. Zàààààlig...

Een paar dagen geleden kwam ik thuis toen het donker was.  Ik reed de inrit in maar er gebeurde niks.  Géén verlichting! Toen ik de inrit voorbij was floepten de spots aan...

Ik wil niks zeggen, maar verlichting die aangaat wanneer je de plaats al voorbij bent...

Grrr...dat dient dus tot niks – behalve dan dat het de elektriciteitsrekening nodeloos naar boven trekt!  En ik die in al mijn naïviteit zo blij was dat het probleem opgelost was.  Het probleem is gewoon verplaatst.  Er is nu een ander probleem. Helééééééééééép... mijn klusser is een prutser!  Denk dat ik toch maar eens mijn vriend zal moeten inschakelen want als die klust, dan doet hij het goed.

26-07-2014 om 08:42 geschreven door Lilly L.  

Dan koop je dus een keer iets in China via zo’n online store... En dan heb je een vraag.  Moet je dus eerst dat ‘Chinglish’ van de klantendienst verstaan.  Mijn Engels is – al zeg ik het zelf – op een zéér behoorlijk niveau.  Ver genoeg gevorderd om ook aan het meeste ‘Chinglish’ aan uit te kunnen maar toch...

Enfin, dan komt het tot een bestelling en dan krijg je een bevestigingsmailtje in – jawel, bijna perfect Engels.  Dat zal standaard in ‘het systeem’ zitten.

En dan krijg je dus een tracking nummer om je bestelling op te volgen.  Vol hoge verwachting ga je naar de website van de transporteur om daar je tracking nummer in te geven en dan krijg je hetvolgende te zien:

我很抱歉，但跟踪僅在中國，白痴！

(vrij vertaald: Sorry, maar de tracking is alleen in het Chinees, pipo!)

Voor alle duidelijkheid:  dat was het antwoord niet maar het waren allemaal Chinese tekens en vermits ik geen Chinees kan lezen had het dàt dus evengoed kunnen zijn.

22-07-2014 om 10:22 geschreven door Lilly L.  

Mensen die mij een beetje kennen weten het: ik ben geen keukenprinses.  Ondanks het feit dat ik de laatste tijd een aantal kleine successen heb behaald.  Ik maak altijd lekkere chicon gratin.  Mijn stoofvlees is heerlijk.  Het recept van mijn vriend zijn Bolognaisesaus heb ik mezelf nu ook meester gemaakt.  Ik prepareer verrukkelijke omeletten  én ik maak zelf verse (en heel lekkere) kaaskroketten. Maar daar houdt het dan ook op!  Ongeveer de helft van alles wat ik probeer te koken mislukt ergens tijdens het preparatie proces.  Mijn vriend zegt dat het aan mijn timeline ligt. 

Hij kan wel heel goed koken.  Enkele dagen geleden maakte hij van niks een wonderbaarlijk menu.  Hij had wat pasta en tonijn en kruiden en ‘je ne sais quoi’ ... maar het zelf uitgevonden recept was om je vingers van af te likken.  Het was echt heerlijk!  Ik wou bijscheppen maar hij vroeg me nog iets over te houden zodat we er later nog een gratin schotel van konden maken.  Met veel tegenzin limiteerde ik mijn ‘tweede portie’ tot een zeer klein schepje.  Maar hij had gelijk... ik zou later nog eens kunnen genieten onder de vorm van een lekkere ovenschotel. Mmm...

Gisteren was het dan zover: “Willen we die ovenschotel eten?” , stelde mijn vriend voor.  Ik had er wel héél veel zin in.  “Oei... maar hij staat nog in de freezer? Misschien kan jij die eerst even ontdooien in de microgolf oven en nadien even oven opwarmen en grillen?”  Hij had beter moeten weten, die vriend van mij, dan mij zoiets voor te stellen.  Natuurlijk was ik – zoals altijd van goede wil.  Ik ging dat klusje wel even klaren.  Maar... omdat ik mezelf ken, besloot ik dat het wijs was om toch even het boekje van de microwave te raadplegen.  Ik zocht op welk programma de juiste ontdooi functie was (want er staan er twee op) en het werd mij duidelijk dat ik het gewicht van de’ te ontdooien pasta’ moest ingeven.   Ik besloot de weegschaal erbij te halen maar was wel zo slim om het geschatte gewicht van de ovenkom daarvan af te trekken.  En ik vermoed dat het daar dus ergens misgelopen is...

Ik kan goed rekenen maar kan duidelijk niet zo goed gewichten schatten.  Toen mijn microgolfoven aangaf dat de pasta 15 minuten moest ontdooien vond ik dat behoorlijk lang.  Even heb ik nog gedacht om dat serieus te verminderen maar ik vertrouwde mijn eigen vakkundig ‘keukenprinsesoordeel’ niet.  Ik had het gedaan volgens het boekje dus het zou wel goed zijn...

Ik had natuurlijk halfweg het proces even kunnen gaan kijken maar het was veel té plezant op mijn terrasje, met mijn leuke gezelschap, fonteintje en apéroke!  En toen ging het ovenbelletje.  Ik ging kijken en merkt tot mijn grote ontstentenis dat mijn schotel al volop aan het pruttelen was.

Er zat room en melk in maar dat was volledig verdampt.  De zijkanten van het gerecht waren rotshard maar de kern was nog nét eetbaar. De lepel kon je er loodrecht inzetten.  Met een teleurstelling die voelbaar was tot in Tokio zette ik de schotel op tafel.  Mijn vriend keek - terecht -  in shock naar het gerecht dat ik verknoeid had.  “Van alles dames die ik gekend heb...”, begon hij (en geloof mij, hij heeft er wel wat gekend), “... ben jij de ergste.  Hoe is dat mogelijk?” En hij ging verder: “... jij hebt écht heel veel kwaliteiten maar koken...”

Een traantje vloeide bij mij uit frustratie.  Soms veeg ik er mijn voeten aan en dan lukt het natuurlijk niet.  Maar ik had alles gedaan volgens het boekje.  Ware het niet dat ik nu inzag dat ik het gewicht van mijn glazen schotel onderschat had en bijgevolg het gewicht van het te ontdooien voedsel overschat.

De liefde van de man gaat door de maag zeggen ze.  Wel, ... mijn ventje zijn maag...  En toen besefte ik het.  Hij moet mij verdorie wel echt héél graag zien om dat op regelmatige basis (laten we zeggen één dag op twee)  te dulden en er eigenlijk zo goed als nooit over te klagen.  Ik klaag veel meer zelf over mijn slecht eten dan dat hij iets zegt.

Ooooooh... he loves me!

18-07-2014 om 18:14 geschreven door Lilly L.  

Ik ben verzot op muziek.  Alle soorten muziek: klassiek, rock, pop,  R&B, country, jazz, rap, disco... ja, heel af en toe weet zelfs een hardrock groep me te bekoren.  Ik sta op met muziek en ik ga slapen met muziek.  Kortom, ik leef met muziek!  En altijd zit er wel één of ander deuntje in mijn hoofd.

’s Morgens als ik naar mijn werk rijd staat de radio natuurlijk aan.  Ik kan het dan niet laten om luidkeels mee te zingen als het een nummer is dat ik wel weet te smaken.  Vanochtend speelden ze ‘Walk like an Egyptian’ in de versie van The Bangles.  Ik was mee aan het zingen toen ik plots moest stoppen voor een rood licht. 

Ik bleef natuurlijk enthousiast verder meekelen en toen betrapte ik mezelf erop dat ik misschien ietwat te enthousiast was en ook de vreemde beweging met mijn handen aan het maken was – je weet wel, één hand naar voor en één naar achter zoals de oude Egyptenaren dat deden (tiens, toen ik vorig jaar op vakantie was merkte ik dat de Egyptenaren van deze tijd niet meer zo lopen) en vervolgens de handen samen en dan met het hoofd van links naar rechts hetgeen je ook ziet in het spotje van the Bangles of misschien nog beter in de versie van Michael Jackson.

Hoe dan ook, ik had niet alleen mijn eigen betrapt, maar kennelijk zat de man die in de wagen naast mij aan het rode licht stond ook te genieten van het spektakel.   Toen ik dit merkte... Laten we het zo stellen, het licht kon niet snel genoeg op groen springen. ’t Is misschien mijn verbeelding maar het leek véél langer dan anders te duren. 

16-07-2014 om 20:00 geschreven door Lilly L.  

De laatste tijd heb ik me voor de grap intensief beziggehouden met het deelnemen aan Facebook quizkes.  Tjonge, jonge...wat ik daarmee allemaal over mezelf te weten gekomen ben! 

Ten eerste heb ik een goede kennis van de tachtiger jaren - wauw... ik heb uberhaupt kennis!

Mijn Kamelotiaanse naam is Haunting Promise - I promise I’ll haunt you als je me ooit zo noemt!

Ik ben een terughoudende vrouw - ABSOLUUT!

Ik heb een jonge mentale leeftijd namelijk: 19  - Oef!  Ik dacht dat het erger met me gesteld was...

Als ik een kinderboek zou zijn zou ik ‘Everyone Poops’ zijn - Who gives a shit!

Van beroep zou ik eigenlijk best ‘artiest’ zijn  - en in een cirus werken misschien?

Ik heb een kleur van ogen die niet bestaat en dus kon ik aan de quiz niet deelnemen. 

Ik ben ‘Charlotte’ van Sex & The City - Weet niet of dat goed of slecht is want ik kijk daar niet naar.

Je mag me ook Honey Bunny noemen want dat is kennelijk mijn bijnaam - maar dan enkel op eigen risico!

Het liedje ‘Happy’ zou voor mij geschreven zijn - Weeiiiiiii ik vind dat een zagelied! 

Ik zou een ‘classy lady’ zijn - ze durfden niet anders te zeggen ander had ik ze verdomme lik op stuk gegeven, idioten die die kwis hebben opgesteld.

Als Disney karakter zou ik best in the Little Mermaid family thuishoren - zolang ik maar niet naar vis ruik is dat ok voor mij. 

Moest ik een gangster zijn was ik ‘Al Capone’ (en dus onmiddellijk ook van geslacht veranderd) en ik zou met ‘Romeo’ een affaire moeten beginnen (Al Capone en Romeo?  Wist niet dat die gay waren?) 

Aangenaam... En u bent?

15-07-2014 om 20:45 geschreven door Lilly L.  

Ik ben het type persoontje dat als ze iets graag heeft ervoor gaat en ik kan me dan soms heel moeilijk inhouden.  Om een voorbeeld te geven: ik kocht ooit twee exact dezelfde kleedjes maar wel in een verschillende kleur omdat ik ze zo comfortabel en mooi vond.  Recent schafte ik me ook twee exact dezelfde paar ‘ballerina’ schoentjes aan;  ook omdat ze zo comfortabel zaten.  Ondertussen heb ik er al één paar versleten.  Heb ze meegenomen op vakantie en daar wat afgedanst ;-) . 

Tot op de draad versleten zijn ze na nog geen twee maand tijd maar geen nood: ik heb een ander paar! Ik degradeerde het versleten paar tot sloefkes.  Voor de winter heb ik een paar lekkere warme pantoffels met een soort van wit kunstbont in.  Kunnen mijn voetjes lekker zweten tijdens koude winteravonden.  Maar in de zomer... welja, nu heb ik dus mijn versleten ballerinekes.   En als ik ga werken, een gloednieuw paar!

Ware het dus niet dat ik een beetje een verstrooid persoontje ben.  Toen ik uit mijn auto stapte en mij voeten de kasseien van de Antwerpse kaaien raakten merkte ik het... Ik was op mijn sloefkes naar het werk gegaan.  En vanavond ben ik op kousevoeten buitengeslopen voor iemand het zou merken...

14-07-2014 om 19:18 geschreven door Lilly L.  

Toen ik dit weekend in de Renmans beenhouwerij stond wou de dame achter de toog een klant haar bestelling meegeven.  “En euh... dan ook nog die kippeborsten?”, hoorde ik haar vragen.  “Neen”, zei de klant, “... die zijn niet van mij maar van die vorige mevrouw!”

De winkeldame begon te blozen.  Ze was vergeten de vorige klant haar kippeborsten te geven.  “Oei... ik ... ik zal ze maar opzij leggen”, stotterde ze verlegen.  Haar collega, een jobstudentje die vorig jaar ook al in de beenhouwerij stond, zat behoorlijk in haar zakken. “Ah... ben je iets vergeten?” , zei ze met een behoorlijke grimas op haar gezichtje.  De vaste medewerkster bloosde nog wat meer. “Ja, kan jou toch ook overkomen...?”  Lief plagend antwoordde de jobstudente dat dat haar niet overkwam.

Toen was het aan mijn beurt.  Ik werd bediend door de jobstudente. “Wat zal het zijn?...”  Op het einde van mijn bestelling vroeg ik 150 gram americain préparé met ajuintjes.  Maar de americain was op.  “Nog even geduld mevrouw... ze zijn het aan ’t maken.” De jobstudente verdween naar achter en ongeveer een minuutje later toonde ze haar hoofdje weer: “Nog even geduld...”  Jaja,  ik ging nergens naartoe zonder mijn americain met ajuintjes.

En toen verscheen ze ten tonele met een grote schaal americain.  “Vers gemaakt”, zei ze zo fier als een gieter.  “Ja... ’t lijkt wel of het beest er nog in zit”, grapte ik.  Ze gaf me 150 gram americain en toen presenteerde ze me de rekening.  De vaste medewerkster zat achteraan in de beenhouwerij.

“Juffrouw...”, zei ik toen beleefd, “...voordat uw collega terug komt - je weet wel, die die alles vergeet - zal ik het maar zeggen...  Want anders zal ze denk ik in jouw ‘zakken zitten’....  Je bent mijn ajuintjes vergeten!”

De jobstudente sloeg knalrood aan maar haalde opgelucht adem dat haar collega het niet gehoord had.  En nu zet ik het dus op mijn blog ;-)  Woehahaha!

13-07-2014 om 13:25 geschreven door Lilly L.  

In tegenstelling tot de tandarts, waar ik als een trouwe puppy iedere 6 maand op het appel verschijn voor een inspectie en een grote schoonmaakbeurt, ga ik bijna nooit naar de dokter.  Ik denk dat het te maken heeft met de neiging tot hypochondrie van mijn moeder.  Geen kwaad woord over de doden zeggen ze wel eens, maar ’t is ook geen kwaadsprekerij.  Mijn mama dacht écht dat er voor elk probleem een pilletje bestond.  Droge mond, een pilletje. Te veel speeksel, een pilletje.  Angstgevoelens (omdat je zonder pillen zou vallen voor je droge mond), een pilletje.  Serieus, ik kende als kind meer namen van medicijnen dan van zangers of zangeressen en voelde me op een bizarre manier zelfs een beetje een ongediplomeerde dokter.

We keken heel veel naar medische rapportages en als er één of andere bizarre ziekte op tv kwam wist ik: mijn moeder zou het waarschijnlijk ook hebben en als ze niet zeker was dan zou ze toch wel even checken of misschien zou één van haar dochters het wel hebben.  Maar ze is niet alleen hoor.  Zeker deze dagen.  Veel dokters klagen dat mensen het internet afschuimen om hun ‘symptomen’ te checken en dan naar de dokter gaan om te zeggen wat ze denken te hebben.

Ik ben ervan overtuigd dat het grote merendeel van de ziektes gewoon vanzelf verdwijnt en geloof sterk in het woord ‘rust’.  Als je je een keer niet lekker voelt moet je lichaam rusten en dan komt het wel in orde.  En meestal heb ik gelijk.  Ik zie mijn huisdokter dan ook zelden of nooit.  En als ik hem al eens zie stelt hij vaak zo’n stomme vragen.

“Ah goedemiddag... hoe is ‘t?”  “Hoe zou het zijn dokter?  Niet goed, of ik zou hier toch niet in uw wachtzaal zitten, nietwaar?”

Dit gezegd zijnde ben ik enkele weken terug toch eens naar de dokter moeten gaan.  Ik had regelmatig zware aanvallen van hoofdpijn.  Een mens sterft er niet van maar het is vrij vervelend.”Ah, goedenamiddag... hoe is ‘t?”  Ik denk dat ik mijn dokter met een kwade blik bekeken heb. “Ik heb regelmatig last van zware hoofdpijn.  Voelt alsof ze met een drilboor aan één kant een put aan ’t boren zijn in mijn schedel.”  Na wat onderzoek bleek het een vorm van migraine te zijn.  “Wanneer heb je dat?”, vroeg mijn arts curieus.  Lap, weer zo’n domme vraag (dacht ik!).  “Meestal om kwart na acht”, zei ik op een spottend toontje dat mijn dokter goed begrepen had.  “Neen, dat bedoel ik niet.  Zijn er momenten dat je het vaker hebt?  We moeten de trigger zoeken.  Sommige mensen krijgen dat na het eten van bepaalde voedingsstoffen, andere bij het ruiken van geuren, anderen gewoon als ze moe zijn... Allez... de trigger.”

Ik beloofde samen met hem naar de trigger te zoeken en we kwamen tot de conclusie dat mijn hoofdpijn zich vooral in het weekend manifesteerde.  Dan heeft een mens een keertje vrije tijd en dan voelt het alsof je hoofd in een pletwals steekt. “Aha... da’s simpel”, zei m’n doc plots opgetogen alsof hij het wiel heruitgevonden had.

“Jij hebt ontspanningsmigraine!”  “Wat?”  “Ja, het feit dat de spanning van de week wegebt is bij jou de trigger voor het krijgen van een zware hoofdpijn aanval.  In het weekend ben je meer relaxed en dan krijg je dus die hoofdpijn.”

Het rare is: hij had gelijk die dokter van me.  Maar nu dat ik besef dat het ontspanningshoofdpijn is... nu als het vrijdag gaat worden ben ik zo vreselijk bang om hoofdpijn te krijgen.  Werkelijk ik loop er zó gestresseerd van wetende dat het weekend gaat worden en dat ik weer ga afzien, dat die ontspanningshoofdpijn plots verdwenen is.  Ik heb het niet meer.  Ik ben gewoon te gespannen zeker uit vrees dat ik ontspanningshoofdpijn ga krijgen.  Probleem opgelost!

12-07-2014 om 08:25 geschreven door Lilly L.  

Voetbal... het moest ervan komen... ik schrijf iets over voetbal!  Waarom?  Wel omdat ik het de afgelopen weken ontzettend spannend heb gevonden.  Natuurlijk supporterde ik voor onze Rode Duivels.  Na de match tegen de USA heeft mijn vriend een beetje schrik van me gekregen denk ik.  Hij vertrouwde me toe dat hij een kant van mij ontdekt had die hij nog niet echt kende en hij kent me al héél erg lang.  En dat heeft hem compleet verrast. Het was dan ook een nagelbijtend spannende match en ik kan een ontzettend groot inlevingsvermogen hebben. 

Ik heb een schietgebedje gedaan dat onze Duivels mochten winnen tegen Argentinië.  Ik had beter moeten weten: wie bidt er nu tot God om de Duivel(s) te laten winnen?  Spijtig, maar nu gaan we dus volop voor Oranje.  Ik heb mijn Nederlandse vrienden wat geplaagd dat de Hollandse leeuw Loeki was (je weet wel,van de ‘Asjemenou-reclame’ op tv) maar ik gun het ze heel erg hard, die finaleplaats.  Ook al ben ik niet helemaal overtuigd dat ze de grote winnaars gaan worden, ik hoop toch dat ze vanavond winnen.  Ik heb te veel Nederlandse vrienden die anders zwaar teleurgesteld zouden zijn dus: HUP-HOLLAND-HUP! 

Ik vertelde aan mijn vriend dat Duitsland Brazilië zwaar vernederd had met een zeven-één score.  Misschien beetje de omgekeerde wereld: een madam die haar ventje inlicht over de voetbalscores maar zo is het nu éénmaal! 

“Tegen wie speelt Nederland vandaag?”, vroeg hij curieus.  “Tegen Argentinië”, zei ik alsof ik mijn hele leven al niets anders gedaan had dan voetbalscores bijgehouden.  “Wacht eens even...”, zei hij “... als Nederland wint is het dus Duitsland – Nederland?”  “Ja”, antwoordde ik ietwat afwachtend.  En toen vervolgde hij met een slecht Hollands accent: “Tjonge, jonge, ... dat zal daar dan wat worden Boven de Moerdijk!”

09-07-2014 om 20:48 geschreven door Lilly L.  

Ik gooi niet graag eten weg.  Da’s nog een understatement: ik heb er écht een hekel aan! En het gaat me niet eens om het geld.  Ik denk dan altijd aan beelden van zwaar ondervoede Ethiopische kindjes die ik als jonge ‘gamine’ voor het eerst op het nieuws zag. Hun betraande oogjes vol vliegen bekijken me en ze steken hun beenderige armpjes uit en willen naar me roepen:  “Neen, da’s eten voor een week!”  Ik voel er me echt onbehaaglijk bij en dus probeer ik het te voorkomen.

Maar af en toe gebeurt het nog wel eens.  Zo onlangs twee keer op rij met rijsttaartjes die mijn vriend gekocht had omdat hij er zin in had.  Nu, ik ben niet zo gek op rijsttaart en had al serieus ‘gedreigd’ dat het gedaan moest zijn met dingen voor de vuilbak te kopen.  Deze keer had hij echter geen rijsttaarten gekocht maar twee éclairs.  Nu... ik ben stapelzót op éclairekes.  Echt... ik kan er niet afblijven.  Op dag één was de mijne dus al weg.  Kwatongen beweren dat ik hem zou verslonden hebben! Pfff...allemaal roddel.   De éclair van mijn vriend was echter nog onaangeroerd gebleven.  Iedere keer als ik  de frigo opende zag ik geen Ethiopische kindjes maar een lekkere, goed gevulde éclair met lekkere chocolade.

Het leek wel alsof het éclaireke mijn naam riep.  Ik wou die koelkastdeur niet meer openen want ik wist dat ik mezelf niet veel langer onder controle zou hebben.  We hadden de éclairtjes zaterdagnamiddag gekocht en zondagavond lag de zijne er nog!

En toen heb ik nogmaals moeten dreigen.  Ik heb gezegd dat hij deze éclair wel best op tijd zou opeten want dat ik er zeker geen haar op zou laten komen.  Toen ik vandaag de deur van de koelkast opendeed zag ik het: de éclair was verdwenen.

Opgelucht maar toch ergens met wat spijt in het hart sloot ik de deur van de koelkast. En toen zag ik een chocoladevlek op het t-shirt van mijn vriend.  “Dat moet het laatste stukje éclair zijn...”, dacht ik bij mezelf.  En toen had ik hem bijna afgelekt... dat t-shirt.

08-07-2014 om 00:00 geschreven door Lilly L.  

Mijn blog mag dan misschien nét nog niet de top 5 bij de columns halen maar ‘who needs a f*%@!*? blog’ als je een Youtube star kan worden?

Ik heb nooit beweerd dat ik goed kan rijden.  ’t Is publiek geheim dat ik rijvrees heb. Toen ik vanavond thuiskwam was de plaats waar ik gewoonlijk parkeer volzet en ik moest een ander plekje zoeken.  Ik vond een plek die groot genoeg was en ging me achterwaarts parkeren.  Meestal lukt me dat dus aardig maar soms draai ik nét iets te diep in waardoor ik bijvoorbeeld met m’n wielen op het trottoir kom.

Ik wéét dat de beste manier is om er dan gewoon uit te rijden maar ik had veel plaats en laten we gewoon stellen dat ik té lui was.  Ik heb dus ettelijke keren naar voor en naar achter moeten rijden en zat behoorlijk te klungelen.  Toen ik eindelijk geparkeerd geraakt was merkte ik dat een verdachte rode wagen met twee jonge mensen in die aan de overkant geparkeerd op de stoep stond vertrok vlak na mijn helse parkeerervaring.  Ik nam een vreemde grijns gewaar op het gezicht van de jonge man.

Volgens mij heeft die dus alles zitten filmen en krijgen we binnenkort weeral eens een filmke te zien op Youtube genaamd:  Blondje-dat-niet-kan-parkeren.  Ik word een STER!!!  Ben ik niet beschaamd over mijn geklungel?  Eigenlijk wel maar ik zal niet de eerste en ook niet de laatste zijn. En weet je wat?  Diene gast in de rode wagen heb ik al eens in z’n neus zien peuteren.  Als ik een filmke vind op Youtube ‘starring myself’ dan zal ik zeker niet aarzelen om ook eens op de loer te liggen met m’n cameraatje!  Big Brother is watching but watch out because Big Sister is watching closer!  Let the war begin!

PS Mijn blog stond vandaag even op nummer 3 in de columns categorie!  Thks trouwe lezertjes xxx

07-07-2014 om 00:00 geschreven door Lilly L.  

Een vriendin van mij postte vandaag op Facebook devolgende wijsheid: "Hell had no fury like a 4 year old whose sandwich has been cut into squares when he wanted triangles".  Even vrij vertaald:  Het is een echte hel als je een 4-jarige een boterham geeft die in vierkantjes gesneden is terwijl de vierjarige driehoekige boterhammetjes wou.  Dàt is nu eens een waarheid als een koe en ik spreek uit ervaring...

Vooraleer ik mijn diploma van lerares ben gaan behalen in de USA (ik heb een beetje vanalles gedaan tot nog toe maar weet nog altijd niet goed wat ik wil worden J) besloot ik om eerst even 'substitute teacher' te zijn om te zien of ik lesgeven wel uberhaupt leuk zou vinden vooreleer de studies aan te vangen. Ik kwam dus in heel verschillende klassen terecht van heel verschillende leeftijden.  Mijn meest angstaanjagende ervaring ooit was in een kleuterklas. 

Ik kwam binnen om een lerares te vervangen en onmiddellijk begon er al een klein meisje te wenen.  Ze kende me niet en was bang.  Ik nam aanvankelijk de kleine meid op m’n schoot om haar een beetje gerust te stellen maar twee uur later was ze nog bezig...  Enfin, het lesplan dat de lerares had achtergelaten was heel duidelijk.  We begonnen de dag met ‘het weer’.  Ik moest vragen aan de klas hoe het weer was en dat op het bord tekenen.  Een zonnetje voor een zonnige dag, een wolkje voor een bewolkte dag, ... je kent dat wel hé! 

Ik begon er meteen aan en vroeg hoe het weer was.  ‘A SUNNY DAY’, antwoordde de klas bijna volmondig in koor (behalve miss traantje die nog steeds aan het snikken was).  ‘A sunny day... very good!’ , bevestigde ik.  Nu... in Texas is het heel vaak heel zonnig dus veel variatie zat er niet in. Ik besloot het zonnetje op het bord te tekenen.  Ik liep naar het bord, pakte een krijtje in de hand en vooraleer ik nog maar mijn tweede streepje kon zetten was het plots één grote chaos in de klas.  Een stuk of twintig kleutertjes riepen opgewonden allen door elkaar dat het zo niet kon zijn.  Ik schrok me een hoedje.  Uiteindelijk bleek dat de échte juf het zonnetje links op het bord zette en ik had het aan de rechterkant van het bord willen tekenen.  Enfin... dat was maar één klein voorbeeld van hoe de rest van de dag verliep.  Alles moest precies gebeuren hoe de juf het deed en ondanks het feit dat ik al heel precieze instructies van de juf op een blaadje papier had, waren die nog nét niet nauwkeurig genoeg.  De hele dag liep ik op eieren en toen de ouders van ‘traantje’ haar kwamen ophalen viel er een blok beton van mijn schouders. 

Conclusie: Tenzij ik ooit zelf als lerares in een eigen kleuterklas zou staan, zou men mij nooit of te nimmer nog moeten vragen om vervanglerares te zijn in zo’n klasje.  Uiteindelijk heb ik vier jaar les gegeven in het middelbaar onderwijs aan leeftijdsgroepen van 12 tot 18 jaar.  Geef mij maar een groep lekker puberende tieners!

06-07-2014 om 11:27 geschreven door Lilly L.  

Soms zie je ze op één: de mededelingen van openbaar nut.  Als we dat even ‘normaal’ zeggen zouden dat nuttige boodschappen moeten zijn voor de bevolking.  Meer en meer wordt een verdoken vorm van reclame echter ook toegelaten als mededeling van openbaar nut. 

Zo denk ik bijvoorbeeld aan het spotje van Belgische kazen.  We willen Belgische producten promoten en dat is natuurlijk goed en nuttig voor de kaasindustrie en Belgische economie maar heeft het veel openbaar nut voor de algehele Belgische bevolking?  Kaas is vettig.  Kaas heeft veel cholesterol.  Als je veel kaas eet word je dik.  En als we dat dus allemaal doen hebben niet alleen de mensen die in de Belgische kaasindustrie tewerkgesteld zijn een job, maar ook diëtisten, hartspecialisten, fitnesscentra, dokters... en ik kan zo nog wel even doorgaan.  In die zin is er een nut voor die groem mensen maar om te zeggen dat Belgisch kaas promoten nu openbaar nuttig is? Neen!

Aan de andere kant heb ik hier wel een échte boodschap van openbaar nut.  Een waarschuwing aan de bevolking als het ware.  Het gaat om een product dat ik in den Aldi gekocht heb.  Niets tegen Aldi hoor!  Ik ga er vaak.  Ze hebben er onder andere het beste wc-papier én de beste scampi’s.  Maar  je moet goed weten wat je er koopt want niet alles is er goed.  Vandaar mijn mededeling van openbaar nut:

Bevolking van Vlaanderen en omstreken.  U weze gewaarschuwd.  De alombekende Duitse winkelketen Aldi verkoopt Twido allesreiniger met Jasmijn en Marseille zeep.  Dit product reinigt wel degelijk doch laat helaas een ‘frisse’ geur na die men kan vergelijken met de geur van een openbaar stationstoilet dat veel gebruikt wordt en weinig gereinigd wordt. Wij raden mensen met gevoelige reukorganen daarom aan dit product te vermijden en een waardig alternatief te zoeken.  Gebruik van dit product kan voor gevoelige mensen tot misselijkheid en hoofdpijn leiden. Einde mededeling van openbaar nut.

05-07-2014 om 11:47 geschreven door Lilly L.  

Je kent dat wel, van die Amerikaanse tv spotjes waarin ze je één of ander keukentoestel of verfsysteem willen verkopen of denken dé oplossing te hebben voor je bilspieren.  Het wordt dan gedubd met een vals Nederlands-Amerikaans accent en terwijl de mond van de persoon naar links gaat gaat de klank naar rechts als je snapt wat ik bedoel.

Ik ben al wel een paar keer bijna in de verleiding gekomen om zoiets te kopen.  Vooral als het gaat om keukenspullen.  Dan zie je wat die koks allemaal kunnen met zo’n wondertoestelletje : fijn hakken aan topsnelheden, grof hakken, dunne plakjes snijden, julienne... kortom, de mogelijkheden zijn écht oneindig en dan weet je... jij moet dat ook hebben!  Het is dé oplossing voor al je keukenproblemen.  Gelukkig heb ik me tot nu toe kunnen inhouden maar ik vond in het huis van mijn mama een keukentoestel genaamd ‘mandoline’.  Nog ongebruikt in de doos!  Ik besloot deze mee te nemen en op een gepast tijdstip eens een poging te wagen.  ’t Is niet dat mijn mama hem nog zou gebruiken vermits zij nu enkel nog rijstpap met gouden lepeltjes eet.

Zo gezegd, zo gedaan.  Ik bekeek de DVD die erbij zat en het ging allemaal zo ‘vlotjes’.  Oh ... ik zou kommetjes met vanalles en nog wat op tafel toveren en het zou er mooi uitzien én lekker smaken.  Ik begon met een komkommer maar daar ging het al behoorlijk fout mee. “Je komkommer is té zacht”, wist m’n vriend me te vertellen.  Die komkommer was hélemààl niet zacht en so what... zelfs als hij zacht zou zijn dan zou dat machien toch ook moeten werken? Er stond toch nergens in de manual dat dat toestel niet geschikt zou zijn voor zachte komkommers?

Ik besloot dan maar over te schakelen op wortels.  Harde wortels.  Maar wéér ging het niet.  Mijn vriend, die een ietsie pietsie technischer aangelegd is dan ikzelf kwam ter hulp.  Ook hij had het lastig. “De wortelen zijn te klein”, zei hij nu. 

“Verdorie zeg, wat is dat voor een rottoestel?  Niet geschikt voor zachte komkommers, niet geschikt voor kleine wortelen...  ’t Is knudde dat toestel!  Dàt zeg ik!”, antwoordde ik zwaar geïrriteerd.  Uiteindelijk slaagde mijn vriend er min of meer in om de wortelen toch te raspen met die mandoline maar het leek wel of er een bom ontploft was in mijn keuken.  Beiroet is er niks tegen!

Enkele uurtjes later zag ik een dotje bloed op z’n t-shirt.  “Vanwaar komt dat bloed?”, vroeg ik curieus.  Hij stak z’n vinger omhoog.  “Van mandoline te spelen.  Stout muziekinstrument!”

05-07-2014 om 09:47 geschreven door Lilly L.  

Het is publiek geheim: ik heb rijvrees!  Het verkeer maakt me bloednerveus.  De borden die achter struiken staan, de borden die voor verkeerslichten staan, het gebrek aan parkeerplaats, de hooligans in het verkeer... Kortom, ALLES maakt me nerveus. 

Dit gevoel ken je vast ook: je rijdt bijvoorbeeld met je klein Audi A1-tje op de linker rijstrook (misschien zelfs al wat harder dan toegelaten?) en je steekt de mensen die rechts van je rijden gestaag voorbij.  Plots merk je in je achteruitkijkspiegel dat vanuit het niets er een wagen aan je derrière plakt.  Niet alleen levensgevaarlijk maar ook behoorlijk irritant.  En meestal is die wagen een BMW, een andere Audi of een andere wagen van één of ander luxemerk.  En je wil nog wel wat sneller gaan maar niet véél sneller want je wil geen monsterboete.  En dan begint de wagen achter jou met z’n lichten te knipperen.  En je wil niet van rijvak veranderen want je rijdt aan een gestaag tempo en wil dit aanhouden en bovendien kan je niet van rijvak veranderen want het is druk verkeer en er is niet genoeg plaats.  En je rijdt toch al behoorlijk wat te snel maar Speedy Gonzales achter je wil op z’n minst 180 km/u rijden in z’n dikke Mercedes.  En er wordt nog maar eens met de lichten geknipperd.   En er wordt wat gegesticuleerd en in je achteruitkijkspiegel zie je dat de persoon achter je aan ’t vloeken is.  Behoorlijk irritant niet? 

Niet zo irritant als wat ik vandaag meegemaakt heb.  “Wat kan er dan nóg irritanter zijn? Hoe kan er nog iets irritanter dan dàt zijn?”, hoor ik je al denken.  Welnu, je neemt al het voorgaande: de dikke voiture, de ‘in het gat zitten’, de met de lichten knipperen, het nog wat dichter komen, de vieze gestes...  MAAR je vervangt die dikke voiture door een kleine knalrode KIA die je A1-tje van de baan wil rijden.  DÀT is pas irritant!  Want denkt diene pee in zijne KIA wel?  Dat hij de 24 uur van Le Mans rijdt? Dat hij een coole sportbak heeft? Dat hij Vettel is misschien?...

01-07-2014 om 19:49 geschreven door Lilly L.  

Soms zie je mensen dingen doen waarvan je denkt: “Hoe idioot kan die nu in hemelsnaam zijn...?”   Zoals bijvoorbeeld dit weekend: ik kom terug van boodschappen doen, wil mijn karretje in een rij karretjes zetten en zie dat aan de laatste kar van de rij karretjes ernaast een hond is vastgebonden.

Je ziet dat wel eens vaker, mensen die hun hond buiten vastbinden, maar toch niet aan een karretje?

Er waren maar twee rijen karretjes dus indien mijn rij karretjes op geweest zou zijn dan zou men dus verplicht zijn geweest een karretje te nemen waar een hondje aanhing.

En plots dacht ik:  “Verdorie... da’s echt een gemiste kans geweest.”  Ik wou stiekem dat dat hondje er al was toen ik een karretje zou nodig hebben om te gaan winkelen.  Dan had ik vast en zeker het karretje met het hondje aan gepakt.  En dan zou er ‘iemand’ van de winkel me wel gezegd hebben: “Mevrouw... u moet uw hond buiten laten.”  En dan zou ik geantwoord hebben: “Natuurlijk... maar dat is mijn hond helemaal niet... Die hing gewoon aan het karretje.”  En waarschijnlijk zou de stomme eigenaar van het lieve diertje ook wel verwonderd gekeken hebben toen ik met zijn of haar huisdier door de winkel paradeerde... Dat zou ik wel eens willen gezien hebben!

29-06-2014 om 17:26 geschreven door Lilly L.  

Mensen hebben gevoelens  - allez de meeste toch!  Ik denk dat we het daar allemaal wel over eens zijn.  Als ik zeg dat ook dieren gevoelens hebben, geloof ik dat een ruime meerderheid hier ook wel mee kan instemmen.  Planten?  Dat ligt al iets moeilijker!  Hebben planten gevoelens?  Ik denk het dus wel.  ’t Is te zeggen dat als planten zich goed voelen ze dat ook tonen.  Ze bloeien mooier, hun kleur wordt dieper.  Een ‘ongelukkige’ plant laat vaak het kopje hangen en ze kunnen ook hun bladeren laten vallen, verkleuren of sterven. In die zin hebben planten volgens mij ook wel iets dat je als gevoelens kan omschrijven.

Maar nu komt het... objecten!  Hebben ‘dingen’ ook gevoelens?  Tot voor kort dacht ik van niet.  Anders had ik me al wel duizend keer geexcuseerd tegen m’n tafel omdat ik tegen haar poot liep.  Maar na ‘het voorval’ weet ik het niet meer zo goed...

‘Het voorval’ heeft betrekking op mijn koffiezetmachine.  Ik heb een knalblauwe Senseo die afgrijselijk afsteekt tegen mijn strakke witte keuken maar omdat ik maar moeilijk zaken kan weggooien heb ik besloten hem te houden zolang hij functioneel is en me een lekker bakkie troost biedt.  De laatste tijd - en ik heb het dan over een periode van enkele weken - haperde de aan/uit knop wel wat en dit begon echt vervelend te worden. “De knop hapert weer”, zei m’n vriend die zichzelf een kopje wou zetten.  “Ik wéét het”, antwoordde ik.  “...misschien is hij wel aan vervanging toe.  Het wordt tijd dat we een nieuwe kopen”, zei ik luidop.  “Zaterdag ga ik een nieuwe halen!”

Je gelooft het of niet... maar nadat ik dat gezegd heb werkte die aan/uit knop plots weer perfect.  Heb ik de gevoelens van mijn koffiezet misschien geraakt?  Héél vreemd!  Ik ben nog altijd geen nieuwe machine gaan halen want het aan/uit probleem is plots gewoon weg... verschwunden...  maar telkens ik nu in mijn woning rondloop kijk ik met andere ogen naar de dingen die er staan en zéker naar mijn Senseo.  Wacht eens...SENSEo... to sense... dat wil toch zeggen voelen...?

28-06-2014 om 11:16 geschreven door Lilly L.  

Vorige week bestelde ik pizza en toen het geleverd werd stond mijn naam foutief op het kasticket.  Er werd geleverd aan een zeker ‘Elvis’.  De pizza smaakte naar meer en ik had goed gelachen met de bestemmeling en dus besloot ik vanavond nogmaals te bellen en bestellen.  “Spel je naam deze keer!”, zei m’n vriend bezorgd.  Natuurlijk ging ik dat zeker NIET doen.  Ik wou wel eens weten wat ze er nu van zouden maken.  Lekkere pizza en iedere keer geleverd op naam van iemand anders.  Dubbele verrassing dus!

Ik belde en bestelde. De pizzaman vroeg m’n naam en prevelde iets dat erop leek.  Spannend! En toen vroeg hij m’n adres en bus nummer.  Bus?  Mijn pizza moet niet in mijn brievenbus gestoken worden.  Da’s echt niet praktisch en waarschijnlijk is hij al koud tegen dat ik zou ontdekken dat hij geleverd is.  Neen, ik heb écht wel liever dat ze aanbellen!

27-06-2014 om 18:32 geschreven door Lilly L.  

Voor mijn job moet ik regelmatig bellen met een dame die ik voor het gemak hier ‘Nathalie’ zal noemen.  Nathalie is nogal een speciale dame.  Ze eet regelmatig aan telefoon en maakt bijhorende smakgeluiden. Soms begint ze in mijn oor te zingen. Dan hoor ik een kreet omdat een collega haar aan ’t plagen is of iets dergelijks... Enfin, ’t is verre van het standaard call-center madammeke, maar het klikt!  Kan mij niks schelen dat ze aan het eten is terwijl ze me probeert te helpen.  Ze probeert ten minste te helpen.  En het lukt haar vaak nog vrij goed ook.  We hebben dus een vrij informele omgang als we met elkaar op regelmatige basis praten.

Ook vandaag probeerde ik Nathalie te bereiken maar haar plichtsgetrouwe assistent nam op.  “Ze is nu eventjes bezig...” , meldde hij me spontaan.  “Ok... zoals gewoonlijk... laat je haar weten dat ik gebeld heb?”  “Natuurlijk, met veel plezier! Da-a-g  Klik...”  Normaal belt Nathalie dan altijd vrij snel terug maar drie uur waren reeds gepasseerd en nog geen teken van leven. 

“Misschien is ze het vergeten?”, dacht ik.  Ik besloot om zelf maar even terug te bellen.  En toen volgde deze conversatie:

Telefoon: “Ring, ring...”

Nathalie:  “Hallo?”

Ik: “Nathalie?”

Nathalie: “Ja...”

Ik: “Aha mevrouwtje, was jij misschien erg bezig met andere klanten?”

Nathalie: “Pardon?”

Ik: “... Ja... dat je niet terug belt!”

Nathalie: “Euh...?”

Ik: “... Nathalie...?”

Nathalie: “... Ja...”

(kleine vreemde ongemakkelijke stilte aan weerszijde van de telefoon)

Ik: “... euh... ik heb de indruk dat jij niet Nathalie De Smet bent...”

Nathalie: “... ik heet wel Nathalie maar ik ben een andere Nathalie...”

Ik: “... Dat vermoedde ik al toen ik uw reactie hoorde. Tja, Nathalie is ook een vrij veel voorkomende naam hé!”

Nathalie: “... Dat is waar!”

Ik: “Sorry voor de vergissing Nathalie!”

Nathalie: “...geen probleem mevrouw.”

Klik!

Toen heb ik dus naar de JUISTE Nathalie gebeld en m’n vreemde verhaal gedaan.  En toen heeft Nathalie héél hard in de hoorn gelachen.  Het zindert nu nog altijd na(thalie)!

25-06-2014 om 22:05 geschreven door Lilly L.  

Toen ik gisteren naar m’n werk tufte waande ik me in een video-game.  Eerst zag ik een grote oplegger een zeer gevaarlijk manoeuvre uitvoeren.  Hij was zijn oprit bijna vergeten en de chauffeur van het metalen monster besloot last minute over de schuine strepen toch nog de afrit te nemen.  De chauffeur die op het linker rijvak op de oprit reed moet waarschijnlijk in één klap tien jaar ouder geworden zijn toen hij plots in zijn spiegels keek. Hij moest vervaarlijk uitwijken maar helaas reed er op het rechter rijvak ook een wagen. Ik was getuige van een nét-niet ongeval dat zeer zware gevolgen zou kunnen gehad hebben.  Gelukkig was ik nog vrij ver verwijderd maar ik vloekte in gedachte in de plaats van de arme chauffeur.

Vijf minuutjes later hoorde ik plots een kletterend geluid. Ik keek naar de lucht?  Weer zo’n zomerhagelbui?  Neen, kletter-de-kletter-de-kletter.  En toen zag ik dat de camion op het rechter rijvak zandmannetje aan het spelen was.  Ik reed naast een vrachtwagen die steengruis verloor.  Snel heel eventjes optrekken om mijn voorruit te vrijwaren van mogelijke sterretjes.  Ik wou zeker niet bijdragen aan het succes van Carglass.

“Oef...wat een ochtend“, dacht ik opgelucht toen ik weer wat snelheid minderde en verder op het middenvak reed maar de opluchting was van korte duur. Ik reed weer achter een vrachtwagen.  Wat doen al die verdomde vrachtwagens eigenlijk op het middenvak? Gelukkig hield ik afstand maar plots zwaaide zijn laaddeur open.  Ik schrok me een hoedje!  De vrachtwagen was leeg. De deur klapperde vervaarlijk heen en weer.  Nu was het genoeg!  Ik zette mijn pinker op en besloot het linker rijvak op te rijden.  Ik reed misschien wel een ietsje te hard maar zelfs dan zat er in minder dan geen tijd een BMW in mijn gat! 

Ook dat nog!  En nu begon ik te vloeken: “Plakker...pot kol...wegpiraat...verkeershouligan...!”  Oh, oh, ik was een stressbom klaar om te ontploffen.   Ik smeet me weer op het middenvak want mijnheer kon me niet snel genoeg passeren en kreeg toen een douche van de wagen voor mij die ostentatief onnodig veel gebruik maakte van zijn ruitensproeier vloeistof.  Ik moest zelf ook mijn ruitenwissers aanzetten en toen merkte ik dat het tijd was om naar de carwash te gaan vermits er zich wat smurrie gevormd had in de hoeken van mijn voorruit.

Ongeveer een kilometer of tien gebeurde er niks.  De grootste stress was eindelijk wat weggeebd toen het plots leek alsof ik dronken was.  Ik zag nog wel door mijn voorruit maar alles leek een beetje scheef en vervormd.  Er was een doorschijnende plastiek folie op mijn voorruit terechtgekomen en die was een beetje geplooid zodat ik een soort van scheve lijn zag.  Het duurde maar een fractie van een seconde en toen vloog de folie weg van mijn voorruit om andere chauffeurs te verrassen.

Voor de mensen die het nog niet wisten – ik heb rijvrees maar dwing mezelf elke ochtend om het woon-werkverkeer te trotseren.  Dit was GEEN goede ochtend!  Bibberend op mijn benen kwam ik het kantoor binnengevallen en ik besloot dat ik na dit hindernissenparcours een dubbele koffie verdiend had. Maar ik had het overleefd!  GAME OVER!

21-06-2014 om 08:08 geschreven door Lilly L.  

Mijn vriend is een fantastische man!  Raar dat ik dat hier nu schrijf want nog maar zo’n vier jaar geleden was ik ervan overtuigd dat alle mannen monsters waren.  Niet zo vreemd als je zou weten met wat voor een exemplaar ik ooit getrouwd ben geweest maar toch... Ik was ervan overtuigd dat ik nooit nog een man zou vertrouwen.  En nu zijn we vier jaar verder en nu vind ik mijn ventje fantastisch.

Hij rookt.  Da’s misschien niet zo geweldig want ik ben een verstokte niet-rookster maar dat is dan ook één van de weinige zaken die ik niet warm onthaal. Het tien-minuutjes-alleen-op-restaurant-zitten- tureluren omdat hij per sé eentje moet gaan smoren is niet bepaald het hoogtepunt van het avondje uit.  En als je met een vliegtuig vanuit een zonnige vakantiebestemming terugreist naar het koude België in het holst van de nacht, dan mag je ook niet verwachten direct in een taxi te kunnen duiken.  Neen, eerst gaan we  om 02:00 u ’s morgens lekker fris uitwaaien want mijnheer moet eerst even een siggi opsteken. Klapper de klapper de klapper (dat zijn mijn tanden van de koude!)

Dat zijn dus de ‘grote klachten’ die ik heb maar vermits we toch al een tijdje samenzijn is dat dus verwaarloosbaar.  Het is en blijft een fantastische man: zijn humor, zijn parate kennis, zijn handigheid, zijn speelsheid, zijn warm karakter, zijn... (ok we gaan hier niet té ver in detail treden!)  En de laatste tijd scoort hij nog wat extra punten.  Nog niet zo lang geleden verraste hij mij met twee trendy handtassen.  Ik schrok me een hoedje, want dat is helemaal zijn stijl niet.  Wij kopen zelfs geen verjaardagcadeaus voor elkaar. 

Het geschenkje viel echter bijzonder in de smaak. Hij vond dat ik niet genoeg tassen had!  Voor de ladies... als een man zoiets zegt, dan weet je toch gewoon dat het een ‘keeper’ is!  Ik liet langs mijn neus weg vallen dat ik niet genoeg kleren had.  Helaas... hij is te slim om daar in te trappen.  Alle gekheid op een stokje! Ik vond het heel leuk zo’n onverwacht cadeautje. 

Maar nu komt het... ik kom daarnet thuis en er ligt een gloednieuw bling-bling uurwerk op mijn keyboard.  Héél fake maar heel schoon!  “ ’t Was helemaal niet duur hoor”, zei hij happend naar adem terwijl ik hem misschien niet helemaal gewenst overlaadde met een verrassings-kusaanval.  Je ziet natuurlijk dat het geen duur horloge is maar het is de attentie die telt.  “Wat krijg jij nu?”, vroeg ik verwonderd.  “Vorige week die sjakossen en nu dat horloge?”  En toen begon mijn fantasie op hol te slaan.  “Oh neen, hij is al zijn geld aan het uitgeven vooraleer hij beslist er een eind aan te maken...”  Ik dacht luidop.  Hij hoorde mij en schudde zijn hoofd.  “Neen... dat is het niet.  Je hebt me bedrogen en je voelt je schuldig!  Jàààà dat moet het zijn.”  Hij keek met z’n ogen richting plafond (dat doet hij wel vaker, ik denk dat het een tic is) en dan antwoordde hij bijna stoïcijns:  “Als ik een minnares zou hebben, dan zou ik HAAR toch die horloge cadeau doen en zéker niet aan jou!”  Woehahaha... wat heb ik gezegd... hij is fantastisch, die vriend van mij!

18-06-2014 om 20:42 geschreven door Lilly L.  

Ik ben denk ik een sociaal mens. Ik probeer rekening te houden met de mensen rondom mij.  “Doe nooit aan iemand anders wat je zelf niet graag zou hebben” , da’s zo’n beetje mijn motto en het werkt meestal heel goed voor mij.

Gisteren was mijn vriend hier en hij was tv aan ’t kijken.  Autoracing!  Ik was van plan om ne keer goed te stofzuigen maar ik weet hoe vervelend dat is als iemand met een stofzuiger passeert vlak voor je scherm terwijl er net een fantastisch inhaalmanoeuvre gaande is. 

De ‘sociale’ mens in mij ging hem dat niet aandoen.  Ik ging gewoon eventjes wachten.  Eventjes op Facebook bezig zijn, eventjes wat lezen, eventjes een verhaaltje schrijven...  En dan verlies ik dus de tijd uit het oog.  Vier uur later besef ik dat ik nog altijd ‘eventjes’ bezig ben.   Ik ben sociaal maar ik heb ook zo mijn grenzen! 

Kordaat stap ik op mijn vriend af en confronteer hem met het feit dat het me allemaal wat lang duurt.  “Wat ben je eigenlijk aan ’t kijken?”, vraag ik plots curieus.  “Ah... de vierentwintig uur van Le Mans tiens”, antwoordt hij mij alsof het de normaalste zaak van de wereld is.  “Wacht eens ff...24-uur van Le Mans?  Die duurt waarschijnlijk wel 24 uur!!!”  Verdomme zeg, zóóó lang ging ik nu ook weer niet wachten om mijn vloer te stofzuigen.  En toen ben ik dus heel even heel asociaal geweest!

15-06-2014 om 09:29 geschreven door Lilly L.  

Stoor jij je er ook zo aan: etiketjes die te pas en te onpas geplakt worden op producten die je in de winkel koopt?  Ik weet dat dit vaak gedaan wordt voor reclamedoeleinden maar het stoort me enorm.  Ik begrijp dat je een verpakking hebt die je moet openen en weg moet smijten, maar is het dan echt nodig om nog zo’n vettig stickerke op het product te plakken?

En dan slaat de twijfel toe:  Zal je het stickertje eraf halen als je weet dat de kans erin zit dat het niet helemaal lukt en er dan een vettige restant lijm blijft plakken die je soms wel kan verwijderen met dissolvant of zoiets (maar ook niet altijd want de kleur kan afgaan)  of laat je het lelijke fel gekleurde stickertje zitten?

Ik kocht onlangs een huisparfum.  Je weet wel, in zo’n sjiek potje met stokjes erin.  Op het potje plakte echter een klein maar knalblauwe stickertje.  We gaan deze dus NIET verwijderen had ik me voorgenomen.  Helaas had ik dat dus niet gecommuniceerd aan mijn vriend die noest aan het stickertje begon te prutsen.  “Neen...”, riep ik nog maar het was al te laat.  Hij had het hoekje al losgepeuterd. 

Ik snokte het potje uit z’n handen en duwde het min of meer terug op z’n plaats.  Hij rukte de zaak weer uit mijn handen en ging het plakkertje er wel helemaal aftrekken.  NIET dus...  Een vettige lijmrest plakte nu waar het knalblauwe stickertje ooit gezeten had.  Een product om de lijm eraf te krijgen kon ik niet gebruiken want dan riskeerde ik mijn schattig sjiek potteke ook te beschadigen.  “Goed gedaan!”,  mopperde ik.  En mijn innerlijke barometer duidde plots aan dat het wel eens onweerachtig kon worden.  “Gij luistert ook NOOIT eens naar mij...  Ik zal het potje dan maar met de vuile vettige grijs gestreepte plakselresten van het etiket naar achter zetten zeker?”, zei ik beteuterd.  En mijn vriend...?  Die begon gewoon te lachen.  En dan kon ik dus niet kwaad blijven.  Aan de mensen die me ooit een thuisbezoek brengen vraag ik om niet naar de achterkant of onderkant te kijken van de zaken die bij mij thuis op de kast staan.  Anders zou je wel eens tot een shockerende ontdekking kunnen komen.

15-06-2014 om 09:04 geschreven door Lilly L.  

In de beenhouwerij die ik iedere week frequenteer, werkt een heel vriendelijk jong meisje.  Ik zou ze zo adopteren.  Zo een lief kind!   Altijd een lach op haar gezicht, altijd gedienstig, werkt door...  Enfin, mensen die klagen en zagen over ‘de jeugd van tegenwoordig’ zijn gewoon oud want de jeugd van tegenwoordig is volgens mij helemaal niet anders dan de jeugd van mijn tijd.  Wat er duidelijk  wel anders is, is de ruime keuze aan producten die je in winkels vindt. 

Toen ik nog een klein meiske – correctie jong meiske was (ik ben nooit écht klein geweest) dan vond je bijvoorbeeld in de winkelrekken fruit zoals daar zijn: appels, peren, appelsienen, nectarinen, als het even kon een ananas etc... Ik wist perfect hoe die dingen heetten, smaakten en hoe ik ze moest bereiden voor verbruik. Nu moet ik vaak gaan opzoeken op internet wat iets is en hoe je het schoonmaakt:  een sharon, een rambutan, een pitahaya, een maracuya,  een mangistan... (geen nood als je dit niet allemaal kent – ik ben ook gaan googlen hoor!).  Die sharon kan ik trouwens aanbevelen!

Het zijn spannende tijden en als ik een eigenaardig fruitje in mijn handen krijg dan voel ik me zo’n beetje als een ontdekkingsreiziger.  Zou het lekker smaken?  We zulllen het moeten proberen.

Ook in de beenhouwerij zijn er heel wat smaken en keuzes bijgekomen. Bij de hamburgers bijvoorbeeld: de gewone hamburger, de kaas-hamburger, de light-burger... en ga zo maar even door.  Vandaag bestelde ik dus bij het lieve kind van de beenhouwerij twee hamburgers.  Dat ging als volgt:

Ik: “Twee hamburgers alsjeblieft.”

Vriendelijke vleesdame: “Normale?...”

En toen moest ik dus even nadenken.

Ik: “Neen, doe maar liever géén normale hamburgers.  Graag twee abnormale hamburgers!”

En toen viel er een korte stilte en ik zag een lach op het lieve gezicht verschijnen. Ik zeg het u... écht een lief kind daar in die beenhouwerij... lacht constant maar stelt soms wel heel rare vragen.

14-06-2014 om 15:07 geschreven door Lilly L.  

Ik ben zo avontuurlijk als een grasparkiet in een gesloten kooitje.  Vermits ik twee linker handen en dito voeten heb zoek ik risicosituaties normaliter niet op.  Zij zoeken mij wel... Ik ben niet mensenschuw.  Op dat gebied durf ik wél heel wat risico’s te nemen, maar als het op sporten en fysieke uitdagingen uitkomt ben ik eerder wat afwachtend terughoudend.

Mijn vriend hield dan ook zijn hart vast als hij hoorde dat ik op een vrijdag de dertiende ging indoor skydiven.  Ik zou er zelf nooit aan gedacht hebben om me daarvoor in te schrijven maar de gelegenheid bood zich aan.  Da’s zoals met dat over vuur lopen.  Ook daarvan had ik nooit gedacht dat ik dat nog eens zou doen.  Maar toen was ik daar toevallig in de buurt... en toen vroeg ‘iemand’ of ik ook een keertje wilde proberen om met mijn poezelige voetjes over een hete vuurmat te lopen.  Op dat moment maakte de nieuwsgierigheid zich meester van mij.  Mijn hart klopte in mijn keel, het zweet brak uit, maar ik besloot het toch te doen.  Ongeschonden bereikte ik de overkant.  Het was trouwens alsof je over heel zacht tapijt liep.  Een heel vreemde ervaring.  Mijn voetzolen waren zwart maar ik had geen brandwonden.  Volgens mij had ik uit angst zodanige ‘zweetpateekes’  dat er zich een beschermend waterlaagje gevormd had onder mijn voeten.  Soit... ik ben hier weer aan ’t afwijken! 

Ik ging dus skydiven op een vrijdag de dertiende en wist dat mijn bus deodorant na afloop nog goed van pas zou komen. Op naar het zonnige Nederland!  We gingen met een groepje en onze auto kwam als eerste aan.  Ik meldde ons dus alvast aan: “We hebben ons ingeschreven voor een Skydive”, zei ik tegen de eerste de beste Nederlander waarvan ik merkte dat hij een Outfit aan had van het Skydive etablissement.  Ik weet niet of het mijn franse ‘r’ was maar hij knikte en zei: “Bonjour...”  Uh?  Qu’est-ce que je vous? “U mag het gerust in het Nederlands zeggen hoor”, zei ik ietwat geïrriteerd met een vals Nederlands accent.

Ik zag dat de Nederlander mijn geprikkelde reactie niet begreep maar ik wou hem niet uitleggen dat hij met een stressbom was aan het praten was en dat het nu geen tijd was voor grapjes als ik straks mijn leven in hun handen zou leggen terwijl ik ergens als een blad in de wind zou ronddwarrelen.  “Juist ja...”, antwoordde hij en hij begon vanalles uit te leggen.  We zouden eerst een maaltijd nuttigen.  Ik nam me voor iets licht te eten want ik zou nadien een fysieke inspanning gaan doen.  En toen dacht ik: “Misschien was het wel mijn laatste maaltijd?”  Ik veranderde van gedacht.  Ik zou niet op een dissectietafel terecht komen met enkel wortels in mijn maag.  “Geef mij maar die Skydive burger mét frietjes!”.

Er waren een aantal groepsleden die besloten het zeker voor het onzekere te nemen en niet mee te doen met de Skydive maar enkel van het uitje te genieten door een maaltijd te verorberen en nadien de luchtzwemmers te aanschouwen.  “Misschien had ik dat beter ook wel gedaan?”, dacht ik toen ik naar buiten kwam gekleed in een veel te grote blauwe overall. Enfin, moest ik van de schrik in mijn broek schijten dan was er nog ruimte genoeg in mijn pakske.  Ik had zelfs iemand overtuigd om mee te skydiven maar was er zelf helemaal niet gerust in.  Maar mijn curiositeit nam weer de overhand.  Ik durfde eigenlijk niet écht maar was weer véél te nieuwsgierig naar hoe dat nu zou voelen.  En die nieuwsgierigheid maakte dat de stress plaatsruimde voor een spannende verwachting.

Eerst kregen we een filmpje te zien terwijl we in vliegtuigstoelen zaten.  Leuk concept! Na afloop konden we nog vragen stellen.  De enige die vragen stelde was... jawel, ik.  Ik vond het filmpje meer een reclamefilm dan een instructiefilm.  Er werd gezegd hoe je naar voor en naar achter moest gaan maar ik wou natuurlijk ook weten hoe je naar boven en benden moest navigeren.  En hoe je moest draaien...

Enfin de vragen werden professioneel beantwoord en dan was het dus zover.  Je staat in een smal deurgat en dan moet je je lichaam in de handen laten van een vreemde man die – zo had ik al gezien bij m’n voorgangers – aan je enkels trekt of je elleboog vasthoudt en als hij even loslaat vlieg je dus meters de lucht in en dan moest hij dus soms achter je springen om je weer naar benenden te halen enz... Dat beloofde!

Uiteindelijk ben ik vier keer in die luchtkoker geweest en ik moet zeggen: ‘I did suck’ maar ik vond het superplezant!  Het deed me denken aan mijn kindertijd toen ik met mijn hoofd uit het autoraam hing toen mijn moeder aan een maximum snelheid van 90 km per uur de autostrade onveilig maakte en riep dat ik mijn hoofd niet uit het raam mocht steken (jaja... dit verklaart veel!)

Ik was totaal niet angstig maar ik bleek toch niet goed begrepen te hebben hoe te navigeren in dat ding.  Ik kon naar omhoog en naar omlaag gaan als een jojo.  Geen probleem!  Maar toen was de opdracht

van punt a naar punt b gaan.  Tjonge, jonge...  Ik had altijd de neiging om te zwemmen.  Kon er niet aan doen het was sterker dan mezelf.  Ik probeerde de lucht weg te duwen zoals je dat met water in een zwembad zou doen maar ik zal je een geheimpje verklappen: dat werkt dus niet!  Van zodra je je arm ook maar een klein beetje beweegt schiet je lichaam een richting uit die je niet wenst. 

Mijn lichaam was als een gevaarlijk projectiel in de luchtbuis en de begeleider had denk ik heel wat moeite om een stamp van mijn lange benen of een slag van mijn dito armen te vermijden maar hij had dat nog al gedaan.  Als een slangenmens vloog hij om mij heen en als het juist héél erg plezant begon te worden, dan voelde ik hem aan mijn enkels trekken.

Conclusie: ik ben een luchtzwemmer en geen skydiver maar heb er wel een super plezante namiddag opzitten en jawel... ik ruik nog steeds fris en ben nog steeds gipsvrij!

14-06-2014 om 09:31 geschreven door Lilly L.  

Er zijn niet écht veel dingen waar ik goed in ben maar in één ding blink ik echt uit: ik krijg alles kapot!  Tot vervelens toe ben ik in mijn kindertijd geconfronteerd geweest met een hoofdschuddende zuchtende moeder als ik weer eens afkwam met ‘iets’ dat stuk was.

Trouwens, niet altijd zonder gevaar voor de eigen gezondheid of veiligheid...  De voorbeelden zijn talrijk: het gaat van een nieuwe pul kapot doen met mijn beugel (het slachtoffer spreekt er trouwens nog altijd over...) tot  met mijn vinger ergens in vastzitten waardoor men het object moet beschadigen om mij uit m’n hachelijke positie te bevrijden en alles er tussenin.

Ik zou in de sloopbusiness moeten gegaan zijn of producttester geworden zijn want als er iets verkeerd kan gaan met een product, dan zorg ik wel dat het ook zo gebeurt.  Ik had gehoopt dat het met het ouder worden zou verbeteren maar euh... laten we zeggen dat minder lichaamsdelen betrokken worden bij mijn voorvallen maar dat mijn talent nog lang niet verdwenen is. 

Nodeloos te zeggen dat ik een man in mijn leven nodig heb die ‘poten aan zijn lijf heeft’. Zo’n echte MacGyver. Ik vind dat trouwens heel sexy... zo’n man die dingen kan maken. En ik heb er gelukkig ook één gevonden!  ’t Is niet zo’n klusser van twaalf stielen dertien ongelukken hoor.  Neen, wat hij maakt maakt hij altijd heel goed!  En ik vind dat natuurlijk fantastisch!  Niet alleen herstelt hij alle schadegevallen die ik veroorzaak... hij werkt bovendien ook nog eens ‘de projectjes’ uit die in mijn hoofd rondspoken maar die ik door gebrek aan rechter handen zelf niet kan verwezenlijken.  En ik ben natuurlijk een vat vol inspiratie...

Ik ben er echt fier op dat hij kan wat hij kan maar héél soms... laat ik heel eerlijk zijn... hangt het me ook wel eens de keel uit.  Het feit is dat al wat technisch is voor hem kinderspel lijkt en dat ik alle moeite van de wereld moet doen om te begrijpen waar hij het in hemelsnaam over heeft.  Soms wordt hij ook kwaad op mij, omdat het voor hem ‘evident’ is dat je iets zus of zo doet maar voor mij is de ‘evidentie’ ver zoek en daarom deed ik het (natuurlijk) op de verkeerde manier. Ik heb wel al geleerd om de handleiding van zaken te lezen maar hij heeft dat dus meestal niet nodig.

Ik ga niet in competitie over techniek – ik zou het toch trouwens verliezen – en ben dus blij dat hij zo’n MacGyver is maar heel af en toe krijg ik wel eens een verwijt over mijn ‘gebrek aan technisch inzicht’ en dan doen dagen zoals gisteren wel eens goed.

“Wat is er dan gisteren wel gebeurd?”, hoor ik je al denken.  Wel gisteren stond hij voor mijn keramisch kookfornuis.  Hij had hier wel al gekookt maar vaak als ik het vuur al had aangestoken kennelijk.  Gisteren wou hij zichzelf een omeletje bakken.  Ik hoor dat hij lichtelijk geïrriteerd geraakt en dan... dan gebeurde het... hij riep mij ter hulp!  “Filleke...ik krijg het vuur niet aan...”  De woorden zinderden na in mijn hoofd. “Ik krijg het vuur niet aan...”  “Hoezo?”, vroeg ik enigzins verwonderd. “Ja... “, zei hij bijna met een hoofd hangend naar beneden,”... ik denk niet dat het kapot is, maar ik krijg het niet aan.”  En hij toonde mij hoe hij met alle kracht zijn wijsvinger trachtte te gebruiken om het vuur aan te zetten maar er gebeurde niks... En nog een keer...  Niks...!

Toen begon ik te glunderen.  Dit was dus iets ‘technisch’ en ik kon hèm voor de verandering eens helpen.  Ik stak mijn wijsvinger met een grote geste in de lucht. Duwde hem met mijn linker arm lichtjes opzij (zoals hij zo vaak ook met mij doet als hij eens gaat demonstreren hoe het moet).  Plaatste mijn wijsvinger heel zachtjes op de keramische plaat en wachtte twee seconden.  Na twee seconden sprong het vuur aan. TATAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA...  ’t Zijn uitzonderlijke dagen zoals deze die ik in mijn geheugen opsla en ‘gebruik’ als ik weer eens kom aandraven met iets dat niet werkt of dat ik stuk gedaan heb en ik moet horen dat het toch evident is dat je het zo niet doet. Het zijn dagen als deze die hem tot nederigheid nopen!  ’t Zijn dagen zoals deze die mijn zelfvertrouwen ook wel eens een opkikkertje geven.  Wat een fijne uitzonderlijke dag!

09-06-2014 om 10:01 geschreven door Lilly L.  

Vermits ik aan de verleiding had kunnen weerstaan om in het buitenland een echte valse pimped-up bling-bling merkhandtas met aangetast chroom te kopen, besloot ik dat als ik uit vakantie kwam, ik hier naar een winkel in België zou gaan om me een mooie degelijke tas te kopen.  En aangezien ik maar elke 8 tot 10 jaar een handtas koop mag dat gerust ook iets duurder zijn.  Ik was dus op zoek naar een lederen, niet te kleine handtas met strap en liefst in het zwart of wit.

Ik trok naar een heel mooie winkel en het leven en de sjakossjen lachten me toe.  En de zon scheen en ik wist dat daar ergens een tas zou staan die ik heel mooi zou vinden. En ik zou ermee thuiskomen en eraan ruiken.  En mijn vriend zijn mond zou openvallen van verbazing. En ik zou nog enkele minuten van opperste geluk beleven als ik voor de eerste keer mijn nieuwe tas zou gebruiken.  Ik had nog gevraagd aan m’n vriend of hij niet wou meekomen omdat ik heel moeilijk kan kiezen.  Hij toonde weinig interesse dus ben ik er alleen op uitgetrokken.  Dat had ik dus beter niet gedaan!

Het was een lijdensweg want er stonden drie tassen waar ik maar niet uit kon kiezen. Uitendelijk hakte ik de knoop door en ben ik met een Furla tas thuisgekomen.  ’t Was in mijn ogen een prachtige tas: mooi afgewerkt, groot genoeg, klassevol...  Maar... vermits ik niet kon kiezen tussen een witte of een zwarte was het een gebroken wit met donkerblauw en zwarte tas geworden mèt goudkleurige ritssluiting en embleem.  Lijkt misschien een vreemde combinatie maar ik vond het super.  Met zo veel te combineren.  Mijn vriend was echter minder onder de indruk.  “En waar is je schouderband?”, vroeg hij bijna een beetje belerend.  Het was waar.  Ik had ‘gesteld’ dat ik een schouderband moest en zou hebben en dit was een draagtas.  “Ach ja... ik heb besloten dat het toch niet zo nodig was als ik dacht”, vervolgde ik. Toen ook nog eens bleek dat het geen lederen tas was (en ik had zelf zo gehamerd op een lederen tas) begreep mijn vriend er geen sikkepit meer van.

Hij werd kwaad.  “Jouw logica...vrouw... ontgaat me totaal!”  En hij draaide zich om en verliet de kamer. Vrouw... zei hij, maar in mijn oren klonk het bijna als een scheldwoord.  Ik gaf toe dat ik me had laten verleiden. “Ik heb me laten VERLEIDEN...ok”, riep ik hem bijna verontschuldigend na maar ik vond het feit dat hij de tas niet mooi vond héél erg. Hij vond het vooral erg dat ik mijn logica had laten varen.  Hij is een uiterst rationeel persoontje en ik ga héél vaak op mijn gevoel af ook al heb ik alles eerst grondig geanalyseerd maar dan laat ik mijn uitgewerkte ideeën vaak schieten omdat het toch anders aanvoelt.  Het maakt hem zot!  “Kan je gewoon niet blij voor me zijn? Je hebt verdomme mijn geluksmomentje verpest!”.  Ik voelde dat een gevoel van boosheid zich nu van mij meester maakte.

Enfin, zijn mond viel dus open maar niet van verbazing omdat hij mijn tas zóóó knap vond. Mijn gevoel van opperste gelukzaligheid was ver zoek en in de plaats ervan had ik eerder een vreemde kramp in mijn darmen. En toen wist ik... ik moest die handtas terugbrengen.  Ik vond ze nog steeds mooi en ik wist dat als ik ze gewoon zou houden, mijn vriend wel zou bijdraaien wat betreft die logica.  Hij zou ze nog steeds lelijk vinden maar hij zou er niet boos over blijven.  Maar ik... ik zou gek worden!  Iedere keer dat ik mijn handtas ergens mee naartoe zou nemen zou ik denken aan de woorden van mijn vriend dat hij ze lelijk vond en dat ik geen logisch persoon ben.  Ben ik ook niet... maar dan nog...  Enfin, ik kon niet meer genieten van mijn tas.  Ik belde de winkel op.  “Ik heb zonet een Furla tas bij jullie gekocht maar nu heb ik een probleem. Mijn vriend vindt de tas archi-lelijk en hij wil zo niet meer met mij over straat lopen...(lichte overdrijving van mijnentwege om een standpunt duidelijk te maken)”.  Natuurlijk mocht ik ze komen inwisselen voor een andere tas. Ik zou dus terug naar de winkel gaan maar deze keer zou ik ervoor zorgen dat mijn commentaar delende vriend wèl mee ging.

Ik stònd erop.  Hij sputterde tegen.  “Je hebt nét aan die mensen gezegd dat ik hun tas lelijk vond...”, protesteerde hij nog.  “Wel... dat is toch ook zo”, je hebt het zelf gezegd baasde ik rond.  “Meekomen en help me maar een andere te kiezen!”

Duidelijk met enige tegenzin vergezelde hij me naar de boetiek.  In de winkel waren ze heel vriendelijk maar vroegen toch ter info wat hij zo lelijk aan de tas vond.  “Dat is geen tas... eerder een boekentas van een teenager...”  Daar was ik het dus totaal niet mee eens.  Het was wel een aktetas model maar een heel stijlvolle.  Maar goed... de pret was eraf ik hoefde ze niet écht meer. 

En toen... tot mijn grote verbazing... na lang rondkijken in de winkel kwam mijn vriend op de proppen met een handtas.  Kleuren: zwart en wit, materiaal: leder, om in de hand te dragen of met een strap en qua grootte nog nèt iets kleiner dan de Furla (die ik naderhand gezien toch iets té groot vond).  Ooooh...zoooooo mooi... mijn perfect sjakosjke.  Hoe had ik dat modelleke kunnen voorbij lopen?  Love it   <3 <3 <3     Hij is fantastisch die vriend van mij. Heb nog wel enkele Eurootjes moeten opleggen maar dat was het meer dan waard.  Hij blij... ik blij... everybody happy!  The end.

31-05-2014 om 20:30 geschreven door Lilly L.  

Ik heb er niet aan kunnen weerstaan... Ik ben recent op reis geweest en vlakbij het hotel was een shopping mall waar ze echte valse t-shirts en handtassen enz... verkochten.  Ik weet niet hoe dat toegelaten wordt, want hier zou dat een grote inbeslagname van de douane worden maar in die landen is dat dus de normaalste zaak van de wereld dat je een boetiek kan openen in namaakartikelen.

Ik ging eerst op zoek naar een handtas.  Probleem is wel dat ze er bijna overal gechromeerde onderdelen aanhangen.  Bij de handtassen van een – zal ik het maar noemen écht merk – ziet die chroom er vaak goed uit.  Onze valse sjakossen zager er echter niet zo schitterend uit.  Uiteindelijk vond ik er eentje waar bijna geen chroom op zat.  Maar daar was het leder dan weer helemaal verkleurd.  Na lang zoeken toch een degelijk uitziende tas gevonden.  “How much...?”, vroeg ik.  “164 Euros”, was het antwoord.  Daar begin ik zelfs niet op af te bieden.  Ik wou er maximaal 30 voor geven.

Dan de tassen maar even opzij schuiven voor een t-shirt.  Tegenwoordig is het ook al bijna verboden om af te dingen.  Heel veel handelaars hadden een plakkaatje “no handlen” staan wat denk ik zoveel betekent als niet afbieden in het Duits.   En als je er dan toch een vond die bereid was om je wat ‘rabat’ te geven, dan was hij gewoon dubbel zo duur als de concurrentie die nét hetzelfde verkocht. ’t Is ook niet meer wat het geweest is...  Uiteindelijk vond ik een winkeltje waar je niet kon afbieden (allez... ik heb het geprobeerd maar het werkte niet) maar waar de prijzen toch beduidend lager waren dan in de winkels ernaast. In de winkel ernaast had ik trouwens ook al proberen af te bieden maar ben toen uitgescholden geweest door een kwaaie moslim die vond dat ik hem probeerde uit te buiten.  Ik weet niet precies wat hij tegen mij gezegd heeft, maar aan het volume van zijn stem te horen moet het niet erg vriendelijk geweest zijn. “Al wat dat ge zegt zijt ge zelf”, riep ik dan maar terug in het Nederlands. Ik dus naar de winkel ernaast waar ze niet zo riepen.  Ik had mezelf voorgenomen dat ik een aantal bling-bling t-shirts zou kopen.  Je weet wel... met veel valse diamantjes op enz... Ik draag normaal nooit dergelijke zaken maar wou eens zot doen.  Ik kwam thuis met vier t-shirten waarvan ik één al op het vliegtuig had gedragen. Dat shirt moest nodig gewassen worden maar toen ik het uit de machine haalde bleken mijn bling-blings verdwenen.  Bijna al de steentjes waren ‘verschwunden’... weg... weiiiiiiiiiiiiiiiiii... maar dat heb je natuurlijk met goedkope rommel.

En toen haalde ik de overige kledingstukken uit mijn wasmachine.  Bijna op ieder kledingstuk plakte er wel ergens een vals diamantje.  Nu... telkens ik een was doe... komt er wel ergens een bloes, kleed, broek uit met steentjes.  Ok, de t-shirten waren niks waard maar nu heb ik dus wél een bling-bling wasmasjien.  Ongelofelijk!  Je gooit er een vuil keisaai t-shirt in en het komt eruit alsof het een Hollywood make-over gekregen heeft met hier en daar een glitter steentje ter hoogte van je tepel of net onder je oksel of daar waar je navel normaal zit. Fantastisch gewoon!

30-05-2014 om 09:55 geschreven door Lilly L.  

Op vakantie gaan is altijd een beetje lijden.  Toch als je groter dan 1.80m bent en in een vliegtuigstoeltje moet passen.  Mijn knieën zitten altijd geplet tegen de stoel voor mij en omdat ik heel goed besef hoe vervelend het is als de persoon die voor je zit je knieën constant voelt bewegen heb ik besloten om uit respect voor mijn medemens proberen zo stil mogelijk te zitten.  En dat dus langer dan drie uur aan een stuk.  Ik kom dan ook meestal geradbraakt uit het vliegtuig.  Niet alleen dat... maar heel vaak ben ik ook nog eens gezegend met vreemde of vervelende mensen naast me.

Voorbeeldjes genoeg:  Een keer zat ik naast een redelijk vriendelijke en normaal uitziende man. Hoe tof ik de kerel ook vond, toch was er iets heel storend aan zijn aanwezigheid... hij rook zo vreemd.  Aanvankelijk kon ik het geurtje maar niet thuisbrengen maar aangenaam was het niet, dat kan ik je vertellen.  Maar het was geen zweetgeur en ook geen lookgeur of rookgeur. Gelukkig had ik een pakske Kleenex met menthol geur bij en terwijl ik mijn neus (nog maar eens) aan het snuiten was vertelde hij dat hij in regenwouden apen observeerde.  Dàt was het dus! Die man rook naar aap.   Maanden later heb ik hem eens toevallig in een reportage van National Geographic gezien...

Een van de laatste keren dat ik gevlogen heb zat er een orthodoxe jood naast me maar even na het opstijgen is die plots verdwenen.  Hij zal vermoed ik niet graag naast me gezeten hebben maar eerlijk gezegd, ik ben niet zo vertrouwd met hun rituelen dus voor mij was die onverklaarbare verdwijning eerder een opluchting.

Deze keer wachtte ik om aan boord te gaan van een Airbus 320 en ik was in gesprek geraakt met een sympathieke dame die ook in ons hotel gelogeerd had en om een of andere reden mij had uitgekozen om de krant waar zij iedere dag voor betaalde gratis te delen (wat natuurlijk een heel vriendelijk gebaar was).  Ze vertelde me dat haar heenvlucht een lijdensweg was geweest.  “Kinderen...”, zei ze met een super gestresseerde blik op haar gezicht.  “Tja...”, probeerde ik te relativeren, “met kinderen reizen is natuurlijk niet altijd gemakkelijk.” “Ach... misschien ligt het aan mij”, zei de dame die me anders wel van het verdraagzame type leek, “maar het was een crèche aan boord”.  En toen daagden de mensen op die ook op haar heenvlucht gezeten hadden.  “Oh nee...”, daar zijn ze weer vervolgde ze en ik zag in haar ogen een blik die het midden hield tussen paniek en angst.  Heel even deed ze me denken aan de buurvrouw van Hyacint Bucket uit de serie ‘Schone Schijn’ als ze verneemt dat ze uitgenodigd is voor een koffie.  De dame werd een tikkeltje bleker.  

Ik kan hier nu schrijven... al héél snel begreep ik waarover ze het had.  Dat waren geen kinderen.  Dat was één kind van een jaar of vier en de familie Flodder.  Nog voor we aan boord gingen had de zoon al de hele vertrekhal bijeengekrijst en de papa krijste terug.  OMG!  Ik probeerde te achterhalen op welke rij deze mensen zouden zitten.  De vriendelijke dame was weerom de pineut.  Nu zaten ze achter haar.  Ik had het geluk wat verder te zitten en keek met angstige ogen naar de vier stoelen die naast mij vrij bleven.  Daar zou waarschijnlijk ook een familie komen te zitten.  En jawel... bingo!  Een koppel met twee meisjes.  Maar deze mensen waren welopgevoed en heel even zijn er bij de landing traantjes gevloeid omdat de meisjes wakker gemaakt moesten worden maar dat was van heel korte duur. Een zaligheid om met zo’n mensen te reizen. Op de achtergrond hoorde ik wel het getier en gekrijs van de Flodders.

De man die naast mij zat was ook wel erg groot en dat maakte dat ik absoluut geen speling had voor beenruimte. Na het opstijgen zou ik mijn zetel even naar achter zetten. Het was trouwens al elf uur ’s avonds en dan wou ik mijn ogen wel eventjes sluiten alhoewel ik wist dat ik niet zou slapen.  Ik voelde bij het vertrek wel al heel onaangename knieën in mijn rug. 

De man die achter mij zat was duidelijk niet zo attent als ik voor de passagier die voor mij zat.  Toen ik mijn de rugleuning van mijn stoel zoals iedereen dat deed, zoals de mens die voor mij zat dat had gedaan achteruit wou zetten kreeg ik echter een harde dreun in de rug te verwerken. De kerel zei: “Sorry, zal niet gaan ik heb lange benen.” Die lange benen reiken natuurlijk niet tot het bovengedeelte van de stoel dus hij zat gewoon te duwen.  Pisnijdig riep ik dat ik ook lange benen had.  De grote attente man die naast mij zat keek me bijna verontschuldigend aan want hij kon zijn stoel wel naar achter zetten en ook het hoofd van mijn reisgezel die aan de andere kant zat bleek plots enkele centimeters achter mij te hangen.  Kaarsrecht heb ik gezeten.  Kaarsrecht gedurende bijna vier uur.  En toen het vliegtuig uiteindelijk de grond bereikte en we uitstapten zag ik de ‘rotte stoelterrorist’.  Hij was kleiner dan ik.  Lange benen... m’n voeten ja!

29-05-2014 om 22:47 geschreven door Lilly L.  

Hèhè... net terug van elf dagen heerlijk genieten onder een stralende Turkse zon.  Vakantie!  Het was al heel lang geleden dat ik nog eens op vakantie geweest was en ik had het nodig.  Platte rust... zááálig niets doen... kruiswoordpuzzels oplossen aan de rand van een immens zwembad... af en toe een spelletje darts of boogschieten en lekker eten.  Wat wil een mens nog meer?

Op vakantie is een van mijn favoriete bezigheden ‘people watching’.  Gewoon naar mensen kijken en je afvragen waar ze elkaar van kennen, wat ze doen in het leven etc...  Vermits ik ook af en toe aan de animatie in ons hotel deelnam leer je natuurlijk ook heel snel een pak mensen kennen.  Mijn dagelijks ritueel bestond uit een spelletje darts voor de middag en boogschieten in de namiddag.  En ik bleek er bij wonder nog niet te slecht in te zijn. 

Al heel gauw was duidelijk dat de darts animator het leuk vond om af en toe vals te spelen.  Dat bracht natuurlijk héél wat ambiance in de keet en ik had er mijn persoonlijke missie van gemaakt om deze wanpraktijken tot een halt te brengen wat resulteerde in een soort van persoonlijke ‘gespeelde’ vete tussen mij en de animator tot grote hilariteit van de medespelers. We speelden killer darts en ik moest en zou de ervaren darts animator een lesje leren.  Ik mikte iedere keer weer op zijn nummer om hem uit het spel te spelen.  Dat lukte echter bijna nooit behalve die éne keer toen hij me onbedoeld echt kwaad maakte. “Now... I will definitely kill you...”, zei ik bloedserieus en ik maakte met mijn wijsvinger een snijgebaar over mijn keel.  En met drie pijlen ontnam ik hem in één slag de vier levens die hij nog over had tot groot jolijt van de omstaanders.  Ik haalde de pijltjes uit het dartsbord voor de volgende speler en blies erop alsof je de stoom zou blazen van de loop van een revolver die je net afgevuurd hebt. Nadien had ik ergens respect verdiend van mijn medespelers.  Iedereen dacht dat ik me had ingehouden en eigenlijk beter speelde dan ik tot dan toe had laten merken.  Dat was zeker niet het geval maar als ik echt kwaad ben... tja, dan lukken sommige dingen gewoon beter.

De echte vete was echter snel over en de animator kwam zich excuseren en nadien zijn we Facebook vrienden geworden.  Hoe dan ook... het was wel iedere keer ambiance. Telkens er een nieuwe lading toeristen arriveerden moesten de spelregels natuurlijk uitgelegd worden.  Vermits de animatoren enkel krom Duits en Engels spraken kreeg ik al snel de taak toebedeeld om de Franstalige, Nederlandse en Vlaamse hotelgasten op de hoogte te brengen van de regels die regelmatig gebroken werden.

Op een morgen arriveerde ik wat later dan gewoonlijk en zag ik dat er een hele hoop nieuwe medespelers op het bord bijstonden. Eén ervan heette Hi-man.  Ik sprak het aarzelend op z’n Engels uit... Hi-man...  Wat hebben de animatoren er nu weer van gemaakt?  Ik had al alle moeite van de wereld gehad om hen mijn naam correct te laten schrijven en soms gaven ze ook bijnamen aan bepaalde speler.  Zo werd Peter van boogschieten natuurlijk Peter Pan.  Mijn voorstel om het boogschiet spel wat spannender te maken en de animator vooraan met een appel op z’n hoofd te zetten en dàn te mikken werd op gelach onthaald maar gauw verworpen door de bange animator.

Hi-man...klonk een beetje als superman.  De man zag er sympathiek uit maar zijn superhero gehalte was toch wel eerlijk gezegd aan de lage kant.  Hi-man... ik vroeg me af waar het animatie team die naam vandaan gehaald had.  En toen was het dus de beurt aan ... Hi-man.  Tot mijn grote verwondering sprak de animator de Hi niet op z’n Engels uit.  Het klonk meer als een giechelende lach hi zoals in de helft van ‘hi hi’.  Hi-man... het klonk vreemder en vreemder en ik wou weten waar die man zijn bijnaam vandaan had.  Ik sprak hem aan in het Engels maar het bleken Belgen te zijn. 

“Da’s wat gemakkelijker”, zei ik opgetogen en ik vervolgde in ’t Vlaams.  Het bleken West-Vlamingen te zijn.  “En hoe is uw naam?”, vroeg ik curieus.  “Guy”, antwoordde de vriendelijke man met een zwaar Westvlaams accent. Huy... En toen begreep ik de ‘Hi-man’ bijnaam compleet.  De lachtranen rolden over mijn wangen en ik heb die dag heel slecht gespeeld omdat ik de slappe lach had en door de vele lachtranen in mijn ogen zag ik het dartsbord als één heel wazige vlek...

29-05-2014 om 09:16 geschreven door Lilly L.  

Voor marketingdoeleinden is het belangrijk dat als je een product op de markt brengt, dit ook herkenbaar is door een catchy naam of een leuk logo.  Zo heet de klusdienst waar ik regelmatig een beroep op doen ‘Fixdawell’. Super toch!  Veel leuker dan ‘Handige Harry’ of ‘De Smet en zonen’, ‘Dan de Klusjesman’.  Je begrijpt direct waarover het gaat, het is origineel en het blijft hangen.

Ik heb ook gehoord over een chauffagist die gewoon zijn naam meehad.  Hij werd gedoopt Gérard en zijn familienaam is toevallig Manfroid.  Als je dat in het frans uitspreekt klinkt het als volgt:” J’ai rarement froid” (=ik heb zelden koud).  En dat voor een chauffagist, geniaal gewoon!

Soms is een naam echter heel verkeerd gekozen.  Dovy (keukens) bijvoorbeeld.  Ik dacht aanvankelijk dat dat hoorapparaten waren. Gelukkig sloeg de simpelistische spot van Donald Muyle wel aan waardoor Dovy toch een begrip is geworden.  In de keukenbranche is dat kennelijk schering  en inslag.   Ook Ixina (uitgesproken ik-zien-aa) doet mij eerder denken aan een brillenwinkel dan aan keukens.

Het kan echter nog erger.  De naam kan gewoon totaal ongepast en afstotend zijn.  Zo wandelde ik onlangs een schoenwinkel binnen omdat ik naar een leuke geklede sandaal op zoek was.  En ik vond iets tof en zomers.  De sandalen voelden comfortabel aan en hadden toch een soort van bling-bling gehalte door de vele schitterende steentjes.  Leuke sandalen dus; ik kocht ze meteen.  En toen kreeg ik de doos te zien waarin men mijn sandalen verpakt had.  De merknaam vind ik op z’n zachtst gezegd zeer ongelukkig gekozen voor schoenen:  RIEKER... (en dit behoeft volgens mij geen verdere commentaar)!

18-05-2014 om 00:00 geschreven door Lilly L.  

Een aantal weekjes geleden plaatste ik hier op mijn blog al wat info over wat je best NIET met je CV doet (tenzij je natuurlijk niet uitgenodigd wil worden).  Ik was nog een categorie vergeten te vermelden: té veel info.  Je kan gewoon té veel info geven en dan komt dat soms heel raar over...

12 STIELEN 13 ONGELUKKEN

Misschien ben jij iemand die écht heel veel pech gehad hebt.  Je bent nog altijd op zoek naar de ideale job maar tijdens je zoektocht heb je al zesendertig andere jobs gehad. Meld ze aub niet ALLE 36 in je CV!  ’t Is zeker positief als je geen luie kont hebt en tracht zo veel mogelijk achtief te zijn op de arbeidsmarkt maar... “Trop is te veel... “, zei ook een bekende saucissenfabrikant (... en ’t was niet Balthazar Boma).  Vermeld enkel de jobs die je een tijdje gedaan hebt en tracht creatief te zijn met de leegtes daartussenin.

RIJBEWIJS

Een rijbewijs hebben is voor veel beroepen een pluspunt.  Ik zou zelfs denken... als je taxichauffeur wil worden... go for it!  Misschien ook wel vermelden dat je een eigen wagen bezit. Maar als je op je CV zet dat dat een getunede pimped-Lexus XT86 is... dàt is nu nèt dat ietsje te veel info.  Kan je evengoed als titel plaatsen: “Macho man met sjieke voiture zoekt job om deze te bekostigen.” ...als je snapt wat ik bedoel.

DE ZWARTE WEDUWE

Je burgerlijke stand vermelden.  Sommige mensen doen het.  Ik ook vroeger, maar ik laat dat meer en meer weg op mijn CV.  Waarom ook?  Waarom zou het relevant zijn of je gescheiden of getrouwd bent tenzij je bijvoorbeeld als escort dame solliciteert.  Ik kan aannemen dat ze dan liefst celibataire dames zoeken.  Hoe dan ook, als je weduwe of weduwenaar bent en je voelt de drang om dat op je cv te zetten, zet er dan alsjeblieft niet de naam van je overleden partner op en de datum van overlijden...  Ik weet, het is moeilijk... maar ben je nog aan het rouwen of zoek je een job?

DE FIERE MAMA EN PAPA

Je bent mama of papa en daar ben je fier op!  Terecht, want het is één van de mooiste dingen die in een mensenleven kunnen voorkomen.  Maar is het écht nodig om de naam van je drie kinderen in je CV te vermelden?  Kobe, Ulrike en Katrijntje zullen niet zo fier zijn als hun toffe mama niet uitgenodigd wordt omdat de HR persoon dacht dat het CV van de mama vol irrelevante info stond en er dus twijfel was gerezen of deze persoon wel over juiste vaardigheden beschikte om als secretaresse korte en bondige verslagen van vergaderingen te maken.

DE BEZIGE BIJ

Hobbies hebben is positief.  Dat toont aan de je veel interesses hebt.  Maar een mens kan ook té veel hobbies hebben.  “Wanneer gaat die mens nog tijd hebben om te werken, met z’n vijfentwintig plus hobbies?”, vroeg ik me ooit af.

WTF?

En als je dan hobbies hebt... moet je ze daarom nog niet allemààl vermelden.   Vrijen,  mascotte van een provinciale voetbalploeg zijn, bench drinking, drag queen, paaldansen, de zingende Conchita imiteren... je bedenkt het zo gek niet, mensen zetten het écht soms in hun CV.

17-05-2014 om 07:59 geschreven door Lilly L.  

Georganiseerde en gelegaliseerde misdaad noem ik het; banken en verzekeringen.  Ze veranderen zomaar hun tarieven of beginnen plots niet bestaande kosten aan te rekenen en je kan hier helemaal niets tegen doen.  Misschien... in het beste geval van bank veranderen maar ’t is één pot nat en ze hebben allemaal wel hun eigen maniertjes om geld los te peuteren.  Lijkt wel of ze prijsafspraken maken... en dat is in principe verboden!

Neem nu de ‘equiperingskosten’ die ik maandelijks betaal € 3,52 . ’t Is alsof ik een bankbediende iedere maand een broodjeslunch betaal.  Wat is dat eigenlijk EQUIPERINGSKOSTEN?  Ik ben al goed geequipeerd en dat is niet dankzij mijn bank.  Ze mogen mijn spaargeld al gebruiken om leningen met forse interest toe te staan aan andere mensen waaraan ze al dik  verdienen, maar ik moet nog eens equiperingskosten betalen.

En als ze na het uitbetalen van dikke bonussen aan hun incapabele managers geld te kort komen, dan vinden ze toch gewoon een andere kost uit.

Nu stond er op mijn uittreksel het volgende te lezen:  “bla...bla...bla... speciale tarifering die zal toegepast worden indien het beschikbare saldo op de rekening onvoldoende is.  In het geval dat een verrichting niet uitgevoerd kan worden zal een bedrag van € 4,50 als verrichtingskost afgehouden worden.”

Ik sta nooit negatief maar daar gaat het hier niet om. Lees ik dit goed?  Er kan geen verrichting plaatsvinden maar dan zou er een DIKKE verrichtingskost aangerekend worden?  Dus met andere woorden:  als je denkt genoeg geld op je rekening te hebben maar je komt €3,52 te kort omdat de bank een automatische equiperingskost heeft afgehouden dan wordt je nog eens bestraft met een boete van €4,5 verrichtingskost voor een verrichting die NOOIT heeft plaatsgevonden! 

Wat voor een maffiapraktijk is dat eigenlijk?  Kosten aanrekenen voor zaken die niets kosten en nooit gebeurd zijn? Schandalig vind ik het!  Er is geen kost aan verbonden.  ’t Is niet dat daar een manneke achter een computer zit die ze moeten betalen om na te kijken of er genoeg centjes op je rekening staan.  Dan zou ik het misschien nog begrijpen. 

Wat ik niet begrijp is dat onze politici niet in actie komen!  Of zou er misschien belangenvermenging zijn?  Zouden zij ook geen dikke bonussen krijgen of werkt zoon of dochterlief misschien als directeur of manager van één of andere bank.  Aah... vast niet... dat zou toch beginnen lijken op georganiseerde misdaad.

11-05-2014 om 10:12 geschreven door Lilly L.  

Moederdag... dit is nu een dag in het jaar dat ik altijd serieus ‘down’ ben.  Door omstandigheden die ik hier niet tot in het detail ga beschrijven verloor ik zo’n vier jaar geleden mijn moeder, maar wat nóg veel erger was is dat ik bijna gelijktijdig zelf een soort van ‘moeder af’ ben geworden.  Ik ben mijn dochtertje hierdoor ook kwijtgeraakt.  Ze leeft gelukkig nog hoor, alleen... ik zie haar nooit meer door zaken en keuzes die ik heb moeten maken die buiten mijn wil hebben plaatsgevonden.  Ik schrijf er niet veel over omdat het gewoon te diep zit en ik woorden te kort kom om te uiten hoe ik mij hierbij voel (en geloof me, het gebeurt ZELDEN dat ik verlegen zit om woorden).   Om het kort in het Engels te omschrijven ‘It really sucks!’ en dat is nog een serieuze ‘understatement’.

Ik ben niet alleen triest, maar eigenlijk ook altijd vrij boos. Boos omdat ik in een situatie zit waarin ik niet echt wil zitten, maar ook héél boos op de belastingen.  “Wat heeft dat met moederdag te maken?”, hoor ik je al denken.  Alles eigenlijk.  Ik ben waarschijnlijk één van de eerste Belgen die haar belastingsbrief invult.  Ik kan die bruine enveloppe gewoon niet meer zien liggen. 

“Tax on web”, hoor ik hier een flauwe plezante al zeggen, “... dan heb je daar geen last van.” 

Enfin, ik wil die brief zo snel mogelijk de deur uit en vermits ik hem maandag ontvangen had, ben ik er dan maar meteen ingevlogen.  Ik hekel echter de rubriek waarop je moet zetten hoeveel kinderen  je ‘ten laste hebt’.  Alhoewel ik een dochtertje heb is dat bij mij dus  een dikke vette nul. 

Dat confronteert mij niet alleen ieder jaar rond moederdag met mijn grote gemis, maar maakt mij ook nog eens heel kwaad.  De term ‘ten laste’ werkt als een rode doek op een stier.  Natuurlijk kosten kinderen veel centjes en natuurlijk is dat dus een financiële ‘last’ maar ik vind dat gewoon een uiterst ‘negatieve’ term.   Welke boodschap sturen we hiermee de wereld in?  Dat kinderen ‘lastig’ zijn en dat we ze eigenlijk niet willen?  Hoe voelen kinderen zich als ze volwassenen horen discussiëren over het ‘ten laste zijn’.

Kunnen we niet gewoon zetten ‘onderhoudsgerechtigde kinderen waarop u het voorrecht heeft?’.  Blijft hetzelfde voor mij: een dikke vette nul maar het klinkt me al een stuk positiever dan ‘kinderen ten laste’.  Iedere keer als ik die rubriek zie maakt het me écht kotsmisselijk.  En dan begrijp ik al beter de ‘bruine kotskleur’ van de enveloppe.  Enfin, het formulier is al weg, de bus op zodat ik me niet meer moet ergeren aan het negatieve woordgebruik. Tot volgend jaar althans...

11-05-2014 om 05:53 geschreven door Lilly L.  

Ik weet het nu wel heel zeker: ik ben van ‘generatie V’.  De ‘V’ staat voor vraagteken. Een hele generatie van mensen die is opgevoed met bepaalde zekerheden om deze dan van de kaart te zien worden geveegd. 

Neem nu de spelling van het Nederlands.  Als braaf gewillig studentje noteerde ik ooit eens dat het woord ‘factuur’ met een ‘c’ geschreven werd.  Een aantal jaren verder in mijn opleiding blijkt dat plots met een ‘k’ te zijn.  “Ok... faktuur is dus nu met een ‘k’, “ en ik propte deze belangrijke info in mijn kleine breintje waar de neuroon die nog werkt overuren deed want er waren nog andere woorden in hetzelfde geval.  Een aantal jaren later blijkt faktuur toch plots terug faCtuur te zijn.  Bon, het zal dan wel aan het Nederlands gelegen hebben.  Het is een ‘levende taal’.  Die kan dus veranderen.  Ik moest flexibel zijn.  Als ik dit niet aankon had ik maar verder Latijn moeten studeren zeker?

Maar toen kwam Marc Van Aalst.  “Wie in hemelsnaam is Marc Van Aalst?” hoor ik u denken.  Marc (ik weet niet of dat met een c of een k is, zou dus ook Mark kunnen zijn!) komt uit een ander vak: natuurkunde! 

Ik  heb op 13-jarige leeftijd het volgende zinnetje gememoriseerd: “Zal Marc Van Aalst met Jan Steen uit Nederland praten?”  Dit zinnetje was een ezelsbruggetje om de volgorde van de planten t.o.v. hun stand van de zon te onthouden.  Zon, Mars, Venus, Aarde, Mercurius, Jupiter, Saturnus, Uranus, Neptunus en Pluto...  Zie je wel… ik ken ze nog altijd !  Niet dus… Enkele jaren geleden hoorde ik plots op het nieuws dat er een nieuwe definitie van planeet was en dat Pluto dus geen planeet meer was.  “Wat moet Marc Van Aalst nu met Jan Steen doen?”, vroeg ik me verwonderd af.  “Zal Marc Van Aalst met Jan Steen uit Nederland...euh...” .  Verdomme hé... daar gaat mijn parate kennis.  Ik zou een nieuw ezelsbruggetje moeten vinden: “Maak Van Acht Meter Japanse Stof Uw Nachthemd!”  Bon, dat was dan ook opgelost.

Een paar dagen geleden kom ik plots weer tot een verbijsterende vaststelling:  Er is geen zekerheid over hoeveel continenten er zijn.  Mijn kennis van Aarderijkskunde is lamentabel.  Ik geef het toe.  Ik kan geen kaarten volgen omdat daar te veel kronkels op staan. Ik ben het type persoontje dat nog kan verloren lopen in de gemeente waar ze al heel haar leven gewoond heeft.  Bij mij is het meer AarderijksOnkunde. 

Dit gezegd zijnde was ik er wel zeker van dat er zeven continenten zijn.  Toen dit onderwerp toevallig ter sprake kwam en ik het cijfer zeven uitsprak, schoot mijn vriend in een - door mij niet zo op prijs gestelde - lach.  “Zeven...euh neen... vijf...euh...”, corrigeerde ik mezelf héél onzeker.  Ik ben al zó onzeker van mijn Aarderijkskundige talenten en mijnheertje die daar zat te grinikken was niet echt een hulp.  Ik schrok er wel van dat eerst het cijfer zeven en vervolgens het cijfer vijf door mijn brein schoten.  Ik ben dan maar gaan Googelen in de hoop een antwoord te vinden op deze vreemde hersenkronkel van mij.  Uiteindelijk vind ik het antwoord op Wikipedia op de vraag hoeveel continenten zijn er.  Het antwoord is 4 tot 7.  Afhankelijk van hoe je het geleerd hebt.  Ik heb op school altijd 7 geleerd maar mijn vriend had 5 geleerd.  Ik ben heel hard beginnen denken (neen, het deed geen pijn) en alhoewel ik 7 geleerd in had in de lagere school, hing er in de middelbare school wel een oude wereldkaart waarop 5 continenten stonden en waar ik tijdens de les naar had zitten staren.  Vandaar de 5-7 verwarring in mijn hoofdje.  Enfin, de wereld verandert dus moet ik maar flexibel zijn.

In mijn zoektocht naar wat standvastigheid deed ik iets wat ik al in jaren niet meer gedaan heb.  Ik keek naar de halve finales van Eurosong.  Nét zoals vroeger. Op zich is dat al niet standvastig want vroeger waren er geen halve finales en toen mocht bijna ieder land gewoon meedoen maar tja, we moeten flexibel zijn.  In de loop van de avond hoorde ik – het was weliswaar als grap bedoeld – dat Australië ook wou meedoen aan Euro-visie.  En ik dacht terug aan mijn Aarderijkskunde kaarten en mijn verbijsterende ontdekking van niet zo lang geleden.  Neen, 4 tot 7 continenten ok, maar Australië ligt nog altijd niet in Europa! 

En toen verscheen de inzending van Oostenrijk op het podium.  “De vrouw met de baard”, werd het genoemd.  Rechtzetting: “Dat is geen vrouw met een baard... dat is een man met een boezem!!!”  Kennelijk zou het als grap bedoeld zijn.  Niemand neemt Eurosong nog au sérieux.  Wat vroeger ooit een leuke liedjeswedstrijd was is helemaal verknoeid met politiek gekonkelfoes, zeer ouderwets klinkende liedjes en landen die sowiezo al denken meer te zijn dan andere landen want zij mogen altijd meedoen (en waarom dan wel vraag ik me af?) Het zou een teken zijn dat de deelnemer zich ook verzet en dat verzet wordt heel duidelijk getoond met een baard... euh neen... met een boezem.

 Kijk, ik ben een ruimdenkend mens (allez, dat denk ik toch van mezelf).  Laat Pluto een planeet zijn, laat er zeven continenten zijn, blijf af van de Nederlandse spelling en laat een vrouw vrouw zijn en een man man zijn maar niet een ‘Vram’ of een ‘Mouw’ of zoiets... Het is genoeg!  Wij van generatie V hebben er genoeg van.  Eén wijze levensles hebben wij alvast met de paplepel meegekregen... er bestaan bijna geen zekerheden dàt is zeker!

10-05-2014 om 08:13 geschreven door Lilly L.  

Ik werk mezelf soms serieus op de zenuwen.  Het probleem is dat ik heel impulsief kan zijn.  Combineer dat met een aangeboren verstrooidheid en een vergeetachtigheid en van die ‘ezel die zich geen twee maal aan dezelfde steen stoot’ is dus geen sprake meer.  Ik ben soms érger dan de ezel!

Ik doe mezelf dan ook altijd zaken aan waar ikzelf - en soms ook de mensen rondom mij - maar meestal gewoon ikzelf, de dupe van ben.  En dàt werkt dus nogal op mijn eigen zenuwen!

Vroeger konden mensen mijn verhalen op Facebook lezen over hoe ik telkens weer iets vergeet op mijn boodschappenlijstje te zetten als ik ga winkelen.  Vergeet ik het voor een keer niet op mijn lijstje te zetten, dan vergeet ik toch gewoon het hele lijstje mee te nemen naar de winkel!  En ga zo maar door...

De laatste keer bijvoorbeeld dat ik pizza maakte, toen zag mijn oven er niet uit.  Ik nam mezelf voor om de volgende keer aluminium folie op de bodem van de oven te leggen.  Zo zou de kaas die eraf loopt niet aankorsten aan de bodem van mijn oven en dien ik gewoon de folie weg te smijten.  Zo gezegd, zo NIET gedaan!  Ik schuif de pizza in de oven en als ik door het ovendeurtje kijk en zie dat de kaas begint te smelten en te lekken herinner ik me mijn goede voornemens van de laatste keer dat ik pizza maakte.  V#@!!$*!!!

Ik schotelde mijn vriend de ovenpizza voor.  “Smakelijk”, zei ik en bij het nemen van de eerste hap pizza barstte ik in tranen uit.  Mijn vriend begreep er niets van en ik moest hem uitleggen dat ik weeral vergeten was om folie in de oven te leggen en dat ik mezelf daardoor weer een kwartier meer werk gegeven had.  Hij suste mij heel lief met de woorden: “Zóóó erg is dat toch niet...”  Maar ik vond het dus wel erg!

Na het bekijken van de film ‘50 First Dates’ met Drew Barrymore vertelde mijn toenmalige man me dat die film hem aan mij deed denken.  Het hoofdpersonage in de film Lucy, liep een hersenbeschadiging op waardoor haar kortetermijngeheugen niet meer omgezet wordt naar haar langetermijngeheugen waardoor ze iedere keer dat ze wakker wordt de vorige dag compleet is vergeten. 

Zo erg is het nu ook weer niet maar ik geef toe dat ik héél vergeetachtig kan zijn.  Ik herinner het mij meestal wel maar te laat.  Als ik in de winkel sta herinner ik me bijvoorbeeld dat ik mijn boodschappenlijstje in de keuken heb gelegd.

Nog zoiets dat ik mezelf had opgelegd om het te herinneren: als je een staaltje parfum hebt, test dan altijd eerst even of je dat parfum wel graag ruikt!  Waarom?  Wel, uit eerdere ‘ervaring’ had ik dat ooit een keertje niet gedaan met alle gevolgen vandien.  Maar...bij mij bestaan sommige ervaringen dus om gewoon vergeten te worden en ze als het ware opnieuw te ervaren.

Ik had dus een staaltje parfum in mijn handen en spoot het zonder veel aarzelen in het rond.  OMG!  Ik kreeg hoofdpijn van dat parfum.  Stinken man! Maar ik had nét gedoucht en echt geen zin meer om terug onder de waterstraal te gaan staan.  Mijn haar was reeds gebrusht.  En toen herinnerde ik me dus dat ik dat mezelf al wel eens eerder had aangedaan... té laat.

Toen ik mijn vriend naderde begon deze te kuchen.  Hij zwaaide overdreven met z’n hand en bekeek me vragend.  “Jaja”, zei ik zwaar geïrriteerd door mijn eigen stommiteit, “haast en spoed en ik stink goed!”

Eigenlijk moet ik mij trachten te herinneren hier eens een verhaaltje over te schrijven... 

04-05-2014 om 12:22 geschreven door Lilly L.  

Vakantie...!  Ik geniet er veel te weinig van maar dit jaar heb ik besloten dat het anders zou zijn.  Dit jaar zou ik op reis gaan.  Ik ben dus natuurlijk naar Nancy gestapt - da’s die van de beste-prijsgarantie van Neckermann - maar Nancy was er niet.  Marina, de dame die daar anders altijd zit was er ook niet.  Wat?  Geen Nancy... geen Marina... dan hoefde het voor mij al bijna niet meer.  De illustere onbekende dame die daar werkte en van wie ik de naam niet ken, ik zal ze dus maar Jane Doe noemen zoals in de films, die hielp waar ze kon. Ik had mijn reis eigenlijk al online geboekt maar was vergeten een verzekering aan te klikken en geloof me... da’s iets wat ik echt wel nodig heb.  De dag dat ik het vergeet is de dag dat ik ziek zal vallen...!

Goedgemuts wandelde ik het reisbureau buiten.  Ik zou enkele weken later de zon en de zee zien en hele dagen zàààààlig niets doen.  Elf nachten zou ik blijven.  Elf zàààlige nachten.  Of ten minste... dat dacht ik toch.

En dan kwam hij: de e-mail.  Enkele dagen voor vertrek werd ik ingelicht over het reisschema.  Ik vertrok om... 21:00 uur.  Wat?  ’t Was bijna 4 uur vliegen dus ik zou pas iets voor 01:00 uur aankomen.  Dan nog wachten op de valiezen en door de douane en dan wachten tot iedereen op de bus zit.  Is het dus al 02:00 uur.  Vervolgens nog een lange busrit met verschillende tussenstops.  Allez... als ge om 04:00 uur ’s morgens in uw hotel aankomt moogt ge van geluk spreken.  Dan nog even inchecken en een douche nemen en om 05:00 uur ’s morgens ben ik dan gereed om aan mijn eerste nacht in een vreemd land te beginnen.

05:00 uur!  Sorry maar rond dat uur wordt ik meestal wakker.  05:00 uur... da’s toch geen overnachting meer?   En dan moet je fris en monter om 10:00 u op het appel verschijnen omdat een Neckermann dame je wat uitleg wil geven over de toeristische attracties waaraan ze nog een keertje kunnen verdienen.  Misschien is het beter om gewoon niet te gaan slapen en op het strand je jetlag uit te zweten.  Alhoewel... mezelf kennende zou ik daar in slaap kunnen sukkelen in de blakende zon.  ‘En m’n kleureke dan?’ wordt plots ‘En waar is hier een dokter...?’

Zoals je merkt was ik niet erg opgezet met het vertrekuur maar niets aan te doen... ’t Is een charter en dat moet renderen zeker?  Enfin, ik had er mij al min of meer bij neergelegd ware het niet dat ik nadien nog een e-mail van Neckermann ontving en die luidde als volgt:

“Geen zin om vroeg op te staan?  Liever geen gejaag in de ochtend of schrik voor het verkeer? Informeer naar onze hotels aan de luchthaven.”

Vroeg opstaan?  We vertrekken verdomme om 21:00 uur!  Schrik voor het verkeer?  Ik woon op loopafstand van de luchthaven...  En toen dacht ik: “Die zijn er echt mee aan ’t rammelen!”  En om de één of andere reden stond mijn innerlijke barometer plots op onweer.  “Je kijkt zo kwaad”, merkte m’n vriend droogjes op.  Ik mompelde: “Ja... Humormann... ik voel er mij wel door ge-neckt ! ”

04-05-2014 om 08:04 geschreven door Lilly L.  

Solliciteren... het is bijna een job op zich.  Doorheen de jaren heb ik vaak een beroep uitgeoefend waardoor ik veel sollicitatiebrieven onder ogen kreeg.  Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik ‘de waarheid’ in pacht heb.  Moest dat zo zijn, dan zou ikzelf voor elke job waarvoor ik ooit gesolliciteerd heb aangenomen zijn en dat is natuurlijk niet zo.  Maar ik weet wel dat alles begint met een goede cv en begeleidende brief. 

Ik wil het hier nu even niet hebben over het feit dat de layout best verzorgd is, dat er ook niet te veel spellingsfouten in het schrijven mogen staan, dat kandidaten best ook niet té veel overdrijven over hun kunnen en dat je natuurlijk niet moet solliciteren voor een IT-functie als je nog nooit een computer hebt vastgehad maar wel heel goed kan dansen... Dat zijn dingen waarover ik het later nog wel eens zal hebben.

Neen, ik wil het hier even hebben over ‘de foto’. Ik vraag altijd een foto van de sollicitanten omdat een beeld gewoon veel meer zegt dan woorden.  Werkgevers zoeken niet naar ravissant mooie mensen hoor.  Da’s meegnomen als je zo bent maar een foto kan zo veel meer vertellen.  Hieronder mijn top tien van hoe het niet moet.

NUMMER 10: DE LAAT MAAR WAAIEN SPIRIT

Vakantiefoto’s zijn heel leuk alleen... ze passen niet op een CV want het komt helemaal niet professioneel over.  Iemand in een bain soleilke met de haren in de wind en de strandtas op de grond geeft een ‘laat maar waaien’ indruk.  Helaas laat men zo ook vaak de kans op een sollicitatiegesprek voorbij waaien...

NUMMER 9: HET SELFIE-PERSPECTIEF

Het is best dat je een foto laat maken door bijvoorbeeld een vriend of een vriendin of zelfs een fotograaf.  Een selfie kan natuurlijk ook, maar zorg er dan zeker voor dat deze selfie niet uit een rare hoek getrokken wordt.  Als je jezelf van boven fotografeert zie je er klein en nietig uit alsof je een gestraft kind bent dat in de hoek is geplaatst.  Trek je een foto van jezelf langs onder dan zien je neusgaten er waarschijnlijk abnormaal groot uit en lijkt het vaak alsof je hoofd misvormd is.  En je wil je toch van je beste kant laten zien, niet?

NUMMER 8: WAT GEBEURT DAAR OP DE ACHTERGROND?

Staat er op deze sollicitatiefoto werkelijk een jonger broertje op de achtergrond die z’n tong uitsteekt? Commentaar is hier overbodig denk ik.

NUMMER 7: KIJK IK BEN EEN VOORZICHTIGE CHAUFFEUR

Tenzij je solliciteert voor een chauffeur functie is het geen goed idee om jezelf klikvast met de gordel om te fotograferen.  Wat wil je daarmee zeggen?  Dat je een voorzichtige chauffeur bent? Dat je je rijbewijs al behaald hebt?  Of dat je gewoon een heel slechte decorkeuze gemaakt hebt?

NUMMER 6: DE GRAPPIGE HARRY

Pretparken zijn tof maar of dit nu een geschikte plek is om een sollicitatiefoto te maken?  Misschien vond de persoon die me de foto opstuurde het wel leuk om met twee kleurrijke mascottes in pak op de foto te staan.  Ik vond het alleszins een vreemd zicht zo tussen Mickey en Minnie mouse.

NUMMER 5: I’M TOO SEXY

De kledij die je aanhebt op een sollicitatiefoto is ook heel belangrijk.  Tracht neutraal zakelijk te lijken.

Een dame met een decolleté waarin ‘de marchandise’ zeer goed te zien is... dàt is erover.

Een man met de knopjes van z’n hemd los zodat zijn borsthaar er macho uitsteekt... mmm.... zou ik nu precies niet doen.

En dan zijn er natuurlijk ook de ‘overdressers’.  De persoon op de foto ziet er fantastisch mooi uit omdat ze opgemaakt is om naar de eerste communie van Sofieke te gaan.  Kijk mevrouw... het is een hele mooie hoed met die bloemen en die pluim enz...  maar kleedt u zich werklijk zo als u gaat werken?

NUMMER 4: NU HEB IK HET ZUUR...

Zoals reeds eerder vermeld kan de plaats waar je een sollicitatiefoto maakt helemaal verkeerd gekozen zijn.  Geen vakantieplek, geen pretpark, niet achter het stuur van je wagen, maar zéker ook niet na het nuttigen van een maaltijd op restaurant.  Deze persoon had kalkoen of iets dergelijks gegeten en het grote, slecht afgeknabbelde kalkoenbot was de eye-catcher van de foto.  Even kreeg ik het zuur en heb toen de foto terzijde gelegd.

NUMMER 3: DE AFGEKNIPTE KAAK

Een foto waarop een jonge dame te zien is en je ziet dat er iemand heel dicht naast haar stond met de kaak tegen de hare.  Waarschijnlijk haar beste vriendin of haar liefje?  De HR persoon krijgt een foto met een stukje kaak te zien en dan een rare pose van de persoon die er wel helemaal opstaat

NUMMER 2: DE ALCOHOLIST IN SPE

Misschien drinkt deze persoon bijna nooit maar als beide handen op de foto gevuld zijn met een glas bubbels wordt er denk ik toch een verkeerd signaal gegeven.  “Hé, willen jullie een alcoholieker in spé aannemen?”  Ik zou zeggen: “Santé maar u doet niet meer mee!”

NUMMER 1: DE GROEPSFOTO

Op de foto staan met je vrienden is plezant. Maar wie is nu de sollicitant?  Ik vroeg het mij ooit af toen ik vijf jonge mannen op een foto zag staan. Hij had misschien een rood cirkeltje of een pijltje naar z’n hoofd kunnen zetten maar dat is ook maar niks.   Ik vroeg mij inderdaad af wie nu de sollicitant was maar de vraag was niet zo’n teaser dat ik me geroepen voelde om hem uit te nodigen als je snapt wat ik bedoel!

03-05-2014 om 19:23 geschreven door Lilly L.  

Ervaring... da’s zo’n woord dat nogal eens vaak te pas en te onpas gebruikt wordt en dan vooral door ouder wordende personen zoals bijvoorbeeld... euh... ik...

Maar eigenlijk wil ervaring niets zeggen.  ’t Is niet omdat je ‘ervaring’ hebt met iets dat je er ook van leert of dat het positief is.  Ik ken mensen die blijven doorklungelen en daar al heel veel jaren ‘ervaring’ in hebben. Wat hebben ze dan geleerd? Te klungelen... ?

Oudere mensen hebben de neiging om met de jongere generaties hun al dan niet positieve ervaringen te willen delen.  Da’s heel fijn, maar we weten allemaal dat we best uit onze eigen fouten leren. Jongeren lappen de ervaring van anderen - meer bepaald vaak van hun goedmenende ouders - dan ook wel aan eens hun laars of draaien met hun jonge oogjes als het woord ‘ervaring’ valt.

Toch zou men dat beter niet doen en de vele ervaringen die anderen met ons willen delen hartelijk omarmen.  Onlangs had ik een conversatie met een vriend.  Het ging over ‘ervaring’ en hij vertelde dat hij veel kennis had over het leger en dat de oorzaak was dat hij vroeger veel legertje met  z’n Playmobil soldaatjes had gespeeld.  Ervaring dus... Welnu,  ik speelde vroeger met Barbies.  Ik speelde héél veel met Barbies.  Barbie kookt, Barbie kuist het huisje... Heel veel ervaring dus.  Nochtans, ik ben niet bepaald de meest fantastische kok en nog minder beschik ik over geweldige huishoudelijke capaciteiten.  Nochtans mijn Barbiehuis was altijd mega-picco bello!

Ik begon te denken hoe mijn Barbie ervaring mij iets geleerd zou kunnen hebben.  “Ik kan me heel goed en snel uit- en aankleden,” riep ik plots heel blij.  M’n vriend rolde met z’n ogen.  Hij doet dat trouwens wel vaker, ik denk dat het een tic is.

“Waar is dat goed voor?”, hoorde ik hem mompelen, “Ervaring voor een stripper misschien? Maar wacht eens even... een stripper moet zich niet snel kunnen uitkleden... dat moet juist traag gaan”, spotte hij lichtjes.

Natuurlijk had ik - gelukkig misschien maar - mijn Barbie ervaring niet uitgetest als professionele stripper en is dit ook niet bepaald een carrière-move die ik ooit zal nastreven.  Maar inderdaad, strippers kleden zich best niet te rap uit.  Was mijn Barbie ervaring dan nergens goed voor?

“Maar strippers moeten zich wel heel snel kunnen aankleden... ,” opperde ik in een ultieme poging om mijn Barbie ervaring toch nog ergens nuttig voor te kunnen maken. “Hoezo?”, vroeg mijn vriend enigzins nieuwsgierig.  “Welja”, antwoordde ik opgetogen, “na hun optreden hebben ze het waarschijnlijk wel warm van de inspanning, maar als ze stoppen met dansen dan koelt hun lichaam razendsnel af en als ze dan niet rap iets warms aantrekken zouden ze een borstvalling kunnen oplopen! Ze moeten dus in staat zijn om zich snel te kunnen aankleden!”  Ik hoorde hem iets momepelen in de zin van:”...stripper... oh ja natuurlijk... BORSTvalling...” En toen... rolde hij met z’n ogen en keek naar het plafond.

 Ik kan je zeggen... met z’n ogen rollen, daar heeft hij al héél veel ERVARING mee en ik vraag me nog altijd af waar dàt dan goed voor is...

01-05-2014 om 19:09 geschreven door Lilly L.  

Toen een zeer goede vriendin me uitnodigde met de vraag of ik een weekendje Amsterdam wel zag zitten moet ik iets geantwoord hebben in de zin van: “Hebben kiekens pluimen?”  Ja, dus... En dit weekend was het zover.  Ik had er erg naar uitgekeken.

We waren van plan er een ‘gemoedelijk’ weekendje van te maken.  Wij waren ons er echter niet bewust van dat 26 april een héél  speciale dag was.  Onze Euro begon echter te vallen toen we ons hotel naderden.  Een zéér grote rommelmarkt was aan de gang en we zagen heel veel oranje op straat.  “Nederlanders zijn toch écht veel chauvinistischer dan wij Belgen”, spookte het door mijn hoofd.  Toen we echter een halve kilomter van ons hotel moesten parkeren vermoedde zowel ik als mijn vriendin dat er iets gaande was.  We vroegen het aan de eerste de beste Nederlander die we tegenkwamen.  “Vandaag is Koningsdag”, luidde het. Natuurlijk... Koningsdag... daar ging ons gemoedelijk weekendje en het zou moeten plaatsruimen voor een weekend vol ambiance, ook goed!

Spijtig genoeg reed het openbaar vervoer niet maar vermits het een prachtige dag werd besloten we de stad te voet te verkennen.  Eerst even onze bagage in het hotel afzetten.  Toen we de lobby van het gezellige en nette hotel binnenstapten, luidde er een enorm vervelend ‘beep’ geluid en dat bleef maar aanhouden.  Met mijn luidst mogelijk stem om het alarm te overstemmen zei ik goedemorgen aan de receptioniste: “IK HOU ENORM VAN UW ACHTERGROND MUZIEK HIER”, schreeuwde ik.  “DAT IS HET ALARM VAN HET INVALIDEN TOILET”, bulderde ze terug.  Een kind had er per ongeluk op geduwd.

Dat invaliden toilet bleek trouwens in het Engels aangekondigd als ‘Disabled Toilet’ wat zoveel wil zeggen als ‘kapot toilet’.  Ik vertelde de dame van de receptie dat hun vertaling niet juist was en dat het moest zijn ‘Toilet for people with a disability’.  De vriendelijke dame geloofde me niet.  “Hier komen zoveel Engelsen en Amerikanen en niemand heeft dit ooit opgemerkt”, was de reactie.  ’t Is niet omdat er niemand iets over gezegd had dat het niet zo was, maar ik besloot het zo te laten.  Dat ze maar verder sukkelen met hun kapot toilet.  Mijn slimme vriendin schoot in de lach, want zij had het wél begrepen.

Vermits het prachtig weer was besloten we de rest van de dag buiten te spenderen en we zouden eerst even de stad verkennen om vervolgens naar de welbekende Artis zoo te gaan.  Misschien was een boottochtje de moeite, maar toen we aan de kanaaltjes aankwamen zaten de boten propvol met dronken Hollanders.  Leuke ambiance maar het zou dus niet de dag worden om gemoedelijk een rondleiding met gids te krijgen.  “Waar gaan die boten eigenlijk naartoe?”, vroeg mijn vriendin curieus. Ik wist het ook niet maar na een tijdje de taferelen te hebben gadegeslagen wisten we het antwoord.  Naar nergens!  Het was gewoon héél leuk om dronken op een propvolle boot in het midden van het water te zitten.

We besloten een broodje te nemen dat tegen onze verwachting in - we waren niet met hoge cullinaire verwachtingen naar Nederland getrokken - best wel ‘te pruimen’ was.  Na een snelle maaltijd genuttigd hebben wilden we betalen.  “Pinnen...?”, zei de dame die met de rekening kwam.  Wat?  Pinnen!!! ’t Is niet omdat ik nog geen fooi gelegd heb dat ze ons mocht uitschelden!  Ze bedoelde natuurlijk ‘of we met de kaart wilden betalen?’.  “Ik zou pinnen als ik u was”, zei ze attentvol, "want heel veel automaten zijn al leeg en aan heel veel kraampjes kan u alleen cash betalen."  Zo gezegd zo gedaan... er werd gepind!

We stonden even stil bij het werkwoord ‘pinnen’.  Zo onbelgisch hé!  Ik pin... jij pint...  Als men tegen mij zou zeggen: “Jij pint...” zou mijn antwoord iets zijn in de zin van:  “Ja, natuurlijk een pintje en neem er zelf ook één!”

We zetten nadien onze tocht door de gezellige drukke stad voort om aan te komen bij de Artis dierentuin.  Het was een leuke dag maar ik bespaar u momenteel wat we daar gezien hebben vermits ik bijna ga eten en ik dit daarom even niet wil herbeleven. 

Na het zoo bezoekje zochten we een taverne om een avondmaal te nuttigen.  We vonden een gezellige plek waar we een drie-gangen-menu met een glaasje rode wijn bestelden “... en een glas ‘spuitwater’”, zei m’n vriendin.  Ik corrigeerde haar onmiddelijk.  “Spa rood bedoelen we eigenlijk!”  De vrouwelijke garçon (hé dat klinkt raar een vrouwelijke garçon is dat dan geen fille?)  had het wel begrepen maar giechelde toch even.  En weerom ... het eten was best te pruimen.  Ik schrijf het niet graag maar eigenlijk zelfs lekker te noemen!  Asjemenou... er bestaat toch nog iets anders dan kroket uit de muur en pindakaas bij onze Noorderburen.

De rekening was ook heel goed te verteren.  Het zou slechts een dikke twintig Euro per persoon zijn.  Toen men de rekening niet bracht besloten we deze maar zelf te gaan halen.  Mijn vriendin stapte met zekere tred op de toog af waarachter de dames aan het werk waren.  “De rekening aub”, zei ze op beleefde doch kordate toon.  “Was dat voor de chocomelk en de pannekoek en de...?”, vroeg de dame twijfelend.  Mijn vriendin en ik bekeken elkaar vragend.  “Euh... ik denk het niet”, antwoordde ik, “behalve als dat veel goedkoper is dan wat wij gegeten hebben... jaja, ik denk dat we de chocomelk...”  De diensters lachten vriendelijk en schotelden ons de zeer democratische rekening voor van het drie-gangen-menu.

Nadien zouden we nog een stapje in de wereld zetten.  Alleszins... dat was het plan.  Maar na het nuttigen van onze maaltijd beseften we dat we meer dan 6 uur gestapt hadden en waarschijnlijk al meer dan 10 kilometer op onze teller hadden.  Onze voeten wisten het ook.  We besloten met unanimiteit van stemmen terug naar het hotel te gaan.

De volgende morgen nuttigden we een lekker ontbijt in het hotel.  “Hagelslag “, zei mijn vriendin, “da’s al heel lang geleden.”  “Aah een boke met muizenstrontjes”, zei ik.  “Ja zóóó lang geleden”, herhaalde ze en ik schudde m’n hoofd.  Ze zou het NOOIT leren!!! Ik weet dat je dit waarschijnlijk leest lieve vriendin:  “In Nederland eten ze muisjes..  beschuit met muisjes!”

De zon van zaterdag had plaats geruimd voor een wenende hemel.  Het regende en dat was natuurlijk ook niet de ideale moment om een boottochtje door de kanalen te maken.  Dat zou voor een toekomstige Amsterdam reis zijn.  We besloten dan maar naar het Rijksmuseum te gaan en vermits het nog vroeg was wandelden we zo naar binnen.  Geen lange wachtrijen!

Een kaartje kostte €15 maar voor mensen tot 19 jaar was het gratis.  Ik begaf me naar de kassa. “Als ik u zou zeggen dat ik 18 ben, zou u me geloven?”, vroeg ik aan de glimlachende onthaaldame.  Ze schoot hard in de lach. “Uw reactie spreekt voor zich”, zei ik gespeeld verontwaardigd, “geeft u me dan maar twee tickets voor twee volwassenen.” 

Het museum stelde heel veel kunstwerken tentoon en het was wel eens de moeite maar veel van die kunstwerken deden me helaas niets.  Dat stond ook geschreven op de A3 bladen die op de muur hingen.  Dat er waarschijnlijk veel kunstwerken niet tot mijn verbeelding zouden spreken.  Uiteindelijk spraken de A3 bladen met de zeer droge humoristische opmerkingen op die naast de kunstwerken hingen nog het meest tot mijn verbeelding.  Ik las ze dan ook bijna allemaal en merkte dat mijn vriendin dit ook aan het doen was. 

“Die Nederlanders zijn toch zo veel losser dan wij stijve Belgen”, merkte ze terecht op.  “In België zouden ze zoiets nooit durven hangen in een serieus museum.” Uiteindelijk vonden wij beiden dat het een meerwaarde voor het museum was.  Na een leuke voormiddag beleefd te hebben en nog een kleine maaltijd genuttigd te hebbend die helaas wel voldeed aan ons Hollands verwachtingspatroon was het tijd om ‘de biezen te pakken’. 

Mijn vriendin reed terug richting Belgenland en tijdens die lange rit bleef ik maar zagen – niet over onze uitstap want die was heel fijn geweest – maar over dingen des levens die op mijn lever lagen en ik kon heel eventjes haar gedachten lezen “... ik heb je wel graag maar ik ga héél blij zijn om thuis te komen en mijn vriend terug te zien.” Ik begrijp het hoor.  Ze heeft naar verluidt een heel fijne man leren kennen en het is haar van harte gegund want het is een fantastische vrouw.  Maar ik heb nog steeds geen foto gezien!!! Picture pleazzzzzzzzzzzzzzzz...

27-04-2014 om 18:48 geschreven door Lilly L.  

Assertiviteit... mijn vriend zegt dat dat bij mij schromelijk ontbreekt... en hij heeft gelijk.  Het probleem stelt zich niet zozeer als ik vreemde mensen tegen kom.  Ik durf écht wel mijn gedacht te zeggen!  Het probleem is eigenlijk dat ik té veel empathie heb en vanaf het moment dat ik iemand ook maar een beetje ken ga ik meestal trachten om die persoon zijn gevoelens te sparen!  Fout natuurlijk want daardoor ben ik al in situaties gekomen waar ik liever niet in wilde zitten. 

Met het ouder worden is het wel wat gebeterd.  Ik durf nu al meer een keer ‘neen’ zeggen omdat mijn leven korter wordt en ik beslist heb dat het ok is dat ik meer quality time voor mezelf eis.  Maar het is en blijft een strijd! 

Sommige mensen zijn er echter super goed in.  Ze kunnen je afwimpelen en op je plaats zetten zonder dat je er erg in hebt.  Ik kan dat ook... met vreemden!  Onlangs moest ik naar een helpdesk bellen omdat bepaalde softwareproblemen moesten aangekaart worden.  Aan de andere kant van de lijn zat een heel vriendelijke mijnheer die vanachter zijn bureautje kon zien wat er op mijn computer scherm gebeurde.

Ik: “Kijk mijnheer, ik zal u nu eens tonen wat er gebeurt als ik op dit knopje druk...”

Mijn computer begon heel raar te doen.

IT’er: “Oei mevrouw... dat behoeft geen verdere uitleg...”

En hij nam een screenshot.

Ik: “Ja mijnheer... je kan begrijpen dat het zo héél moeilijk is om...”

Ik word abrupt onderbroken

IT’er:  “Ik zie het... behoeft inderdaad geen verdere uitleg.”

Ik: “Ja  is erg lastig.”

IT’er: ”Inderdaad de beelden spreken voor zich.  Geen bijkomende uitleg meer nodig.”

Ik: “Mijnheer... bent u mij nu hier al drie maal op een lieve manier aan ’t zeggen dat ik eigenlijk best mijn mond moet houden?”

En toen schoot de vriendelijke man aan de andere kant van de lijn heel hard in de lach.

26-04-2014 om 07:39 geschreven door Lilly L.  

Copywriter zijn... lijkt me een zàààlig beroep.  Heel de dag spelen met taal en schrijven... veel schrijven. En het zijn vaak nog dik betaalde jobs ook.  Niet altijd gemakkelijk denk ik want er bestaat wel degelijk zoiets als een schrijversblok.  De inspiratie komt dan niet en dat kan je je als copywriter dus echt niet veroorloven.

Dit gezegd zijnde denk ik dat sommige copywriters toch beter een ander beroep zouden kiezen.  Ik denk hier nu aan welbepaalde reclame: deze van Boursin.  Ik weet niet of jullie die reclamespot op tv al gehoord hebben maar hij luidt als volgt...

Wacht... ga eerst zeker even zitten voordat je het leest.  Ik wil zeker zijn dat je niet overweldigd wordt door de originaliteit waardoor je je plots onwel zou voelen.  Zit je neer?  Wat een stomme vraag!  Je zat waarschijnlijk al neer want heel waarschijnlijk lees je dit vanop een computer of een i-Pad en dan is zitten wel zo gemakkelijk.  Of misschien ook niet?  Misschien heb je je I-phone in je hand en loop je al lezend in het rond? Gevaarlijk hoor.  Zorg dan zeker dat je niet tegen iets opbotst! 

Enfin, hier komt de superdeluxe fantastisch originele slogan van Boursin:

“Als je Boursin eet... dan eet je Boursin...”

Wat heb ik je gezegd?  Fantastisch hé!  Een fantastisch voorbeeld van hoe het volgens mij niet moet.  En waarschijnlijk hebben ze die persoon die dit uitgeschreven heeft een hoge verloning gegeven.  Of misschien was het een strategie?  Misschien wisten ze dat er wel ergens een ambetant persoontje zoals ik zou zijn die hier kritiek op zou uiten?

Jàààààà... dat moét het zijn!   Nu wordt erover gesproken en gelezen.  Het merk Boursin wordt gewoon verschillende keren vermeld.  Die copywriter of marketeer is gewoon geniaal!  Ze hebben me goed liggen!  Wat ben ik een kieken.  En ik die dacht dat dat een oerslechte slogan was.  Waar is de pain en de vin gebleven?  Who needs fucking ‘pain’ en ‘vin’!

Boursin... boursin... boursin.  Als je Boursin eet... dan eet je Boursin. Geniaal!

24-04-2014 om 20:01 geschreven door Lilly L.  

Het feit dat ik ik ben is te danken (of te wijten, ’t is hoe je ’t maar bekijkt) aan het feit dat er één spermatozoïde veel sneller kon zwemmen dan honderdduizenden andere en de eicel het eerst bereikte.  Als je me nu ziet zwemmen zou je niet zeggen dat er ergens in mij een ‘snelle zaadcel’ verborgen zit.  Ik ben als een baksteen in het water.  Nu... da’s misschien overdreven, ik kan het hoofd wel boven water houden maar ik was in een vorig leven geen zeemeermin, zo veel is zeker.

Enfin, ik hou al veertig jaar het hoofd boven water en denk dat nog wel even vol te houden.  Alleen... met het ietsje ouder worden beginnen er zich bepaalde kwaaltjes te manifesteren.  Ik ben er gelukkig tot nog toe grotendeels van bespaard gebleven.  Er zijn wel twee zaken die me regelmatig tergen:  rugpijn en spierkrampen in de benen en voeten.

Voor die zéér pijnlijke spierkrampen consulteerde ik onlangs mijn huisarts.  “Waarschijnlijk een tekort aan magnesium”, zei deze spontaan.  “Je moet meer bananen eten...”  “Bananen... ja zeg, ik ben wel geen aap!”, antwoordde ik verontwaardigd.  En toen stopte ik met praten en dacht even na.  Natuurlijk ben ik wel een aap.  En jij ook!  Wist je dat genetisch gezien als je naar het DNA gaat kijken we maar 2% verschillen van de mensapen?

Trouwens, als je objectief kijkt naar het gedrag van mensen en dan analyseer je het gedrag van de mensapen dan zijn er toch opmerkelijke gelijkenissen, niet?  Niet alleen het gedrag maar zelfs het uiterlijk... 

Jaren geleden zat ik op de trein en voor me zat een dame die... tja, hoe moet ik het schrijven zonder grof te klinken...?  Lukt niet dus ik schrijf maar gewoon hoe ik het toen aanvoelde: de dame leek op een baviaan!  De baviaan is niet eens een mensaap en ik vind het heel erg voor die onbekende dame dat ik dit hier schrijf, maar ze deed me écht aan een baviaan denken.  Heel spits gezicht en ogen te dicht bij elkaar.  De héle rit lang... da’s jaren geleden en ik herinner het me nog. Maar zelfs dichter bij eigen huis.  Mijn ex had ongeloofelijk veel borsthaar en ook rughaar... Apen dus...

En dan komen we tot het rugpijn hoofdstuk.  Nu ik ervan overtuigd ben dat er op zijn minst een aapje in elk van ons schuilt begon ik na te denken over het gedrag van apen.  Wat zijn de essentiële gelijkenissen en verschillen?  Eén heel groot verschil is dat wij bijna altijd (en ik schrijf bijna omdat ik regelmatig wel eens de grond kus) rechtop lopen en apen hangen vaak ondersteboven in de bomen.  Nu... ik weet niet of er veel apen met rugpijn zijn, ik vermoed het niet, maar ik ken genoeg mensen die last hebben van hun rug. 

Mijn theorie - en ik ben geen medisch geschoold iemand - is dat de aantrekkingskracht van de aarde ons eigenlijk wat naar beneden trekt.  Daardoor worden onze rugwervels heel subtiel tegen elkaar getrokken.  Trouwens, als je iemand ’s morgens of ’s avonds meet is er vaak een merkelijk verschil.  Bij apen gebeurt dat natuurlijk ook maar doordat deze zo vaak op hun kop hangen werkt die kracht ook in de andere richting waardoor de wervels weer van elkaar getrokken worden en daardoor hebben apen gewoonweg veel minder rugklachten dan mensen.  Als we meer ons natuurlijk apengedrag - t.t.z. ondersteboven hangen - zouden vertonen, zouden we volgens mij minder rugpijn hebben. Ge kunt ermee lachen, met mijn roots-theorie, maar ik vind het zo dom nog niet.

Eigenlijk zou ik het willen uittesten.  Ik ben in mijn appartement op zoek gegaan naar een plaats waar ik mijn één meter tachtig lange lichaam ondersteboven kon keren maar dat bleek een uitdaging.  Eerst heb ik gezocht naar de handleiding van mijn kleerkast.  Ik wou weten hoeveel gewicht mijn kledingroede aankon maar het stond er helaas niet in.  Daar ik al brokken genoeg maak met ‘normaal’ te doen besloot ik dat het misschien beter was om mijn kleerkast maar niet als test-case te gebruiken.

De enige andere mogelijkheid was mijn balkon.  Maar dan zou ik met mijn lichaam naar buiten moeten hangen en eerlijk gezegd, lijkt me een beetje gevaarlijk van de eerste verdieping. Zo heldhaftig ben ik nu ook weer niet!  Ik heb trouwens het sterke vermoeden dat als ik dat doe, mijn overburen naar de politie zouden bellen.  Voordat je het weet beland je zo in de psychiatrie.  Leg het dan maar eens uit, nadat ze je vol met pillen gestoken hebben, dat je geen einde wou maken aan je leven maar gewoon je roots-theorie wou testen.  Geen kat die het gelooft!

En toen dacht ik aan de speeltuin!  Daar staat een rek waaraan je ondersteboven kan hangen.  Ik denk wel dat het mijn gewicht kan houden.  Misschien... als het weer niet te mooi is en de terrasjes recht tegenover de speeltuin niet gevuld zijn met koffiedrinkende mama’s...  Misschien dat ik dan wel eens de gelegenheid krijg om mijn theorie te testen.  Ik zal er wel aan moeten denken om het eventuele kleingeld uit m’n zakken te halen.

Conclusie: als je een veertig jarige vrouw in het park van Zaventem ondersteboven aan een rek ziet hangen, denk dan niet dat dat ‘het oud zot’ is.  Het is gewoon iemand die probeert een natuurlijke oplossing te vinden voor haar rugkwaaltje.  Of misschien is het wel iemand die graag ondersteboven hangt en het kind in haar wil loslaten en daarvoor  een verdomd goed excuus bedacht heeft? 

21-04-2014 om 07:21 geschreven door Lilly L.  

Alle begin is moeilijk zeggen ze maar OMG!  Ik ben het gewoon om op Facebook te schrijven en heb eigenlijk zo goed als geen blog ervaring.  Op aanraden van een aantal vrienden ben ik deze blog begonnen maar ik beklaag het me al een beetje.  Eerst was er de aanmaak van de account.

Ik vulde plichtsbewust alle velden in en probeerde een account aan te maken.  Ik kreeg een foutboodschap dat ik de algemene voorwaarden niet had goedgekeurd en ik dus met mijn browserpijltje terug moest gaan. 

In een verwoede tweede poging zorgde ik dat de algemene voorwaarden wel goedgekeurd werden maar ik kreeg weerom een foutboodschap.  Mijn paswoord was verdwenen door terug te gaan naar de vorige pagina. 

Poging drie resulteerde ook in een foutboodschap want nu had ik die nummertjes die je moest overtypen kennelijk niet correct overgetypt.  Ik dus terug met het pijltje.  Vermits mijn paswoord weer verdwenen was dacht ik eraan om dit eerst in te vullen en vervolgens de nummertjes over te typen.  Ik ontving een soort van felicitatie want ik was nu een blogger.  Nog slechts één stap te gaan en dat is via je e-mail account de link goedkeuren.

Ik open dus mijn e-mail maar ik zie geen link van bloggen.be.  Ik vermoedde dat ik een fout e-mail adres had ingegeven dus ik weer naar bloggen.be om daar nogmaals een vijfde poging te wagen.

Vijfde poging lukte niet want natuurlijk bestond mijn blog login al dus ik moest een andere kiezen.

Poging zes was succesvol maar weer kreeg ik geen link in mijn e-mail inbox.  Toen bedacht ik dat ik een telenet e-mail adres heb dat gelinkt is aan een hotmail account die ik dagelijks gebruik.  Misschien zat er wel een vertraging op het doorzenden van de telenet mail naar de hotmail?

Jawel hoor... toen ik mijn telenet box opende zag ik twee bevestigingen van account 1 en account 2.  Account 2 liet ik voor wat het was en ik besloot op de link van account 1 te klikken.  Eureka... mijn blogpagina was geboren.  Ik postte haastig een aantal blogs op mijn maagdelijk witte pagina.

Toen ik de verhaaltjes die ik gepost had even na wou kijken vond ik ze niet terug.  Ik scrolde en zag daar nummers 0 tot 5.  Ik had moeten weten dat pagina 0 niet zou bestaan maar in mijn naïeve onschuld drukte ik op 0 met de foutieve gedachte dat dat me naar mijn eerste geposte verhaaltje zou brengen.

Toen viel mijn Euro.  Ik had zonet mijn eigen verhaaltje een vette 0-score gegeven.  OMG!  Wat ga ik hier nog allemaal uitsteken?

20-04-2014 om 14:59 geschreven door Lilly L.  

Dag Bloggertjes,

't Is door een goede vriendin dat ik hier terecht gekomen ben.  Ze zei me dat ik van mijn vele Facebook verhalen beter een blog zou maken. Facebook kan je nog privé houden, maar met een blog smijt je je leventje zomaar de wijde wereld in voor al wie het lezen wil.

Een beetje beangstigend maar eigenlijk ook wel spannend!  En daar ik net veertig geworden ben vind ik dat de tijd wel rijp is voor een beetje extra spanning in mijn leven. Ik heb trouwens niets te verbergen.  Ik ben wie ik ben, met m'n onnoemelijke talenten en m'n vele gebreken.

Zoals ik zonet schreef, ik heb de kaap van de veertig net overschreden en weet nog altijd niet goed waar mijn leven naartoe gaat.

Schrijven is een passie van me, dus als ik er ooit eens mijn beroep van kan maken, dan zal ik zeker niet aarzelen.

Maar vooraleer de tijd daar rijp voor is - en misschien komt die tijd er nooit want ik ben niet aan het solliciteren - neem ik er genoegen mee om een lach te toveren op het gezicht van de enkeling die de weg naar mijn blog weet te vinden.

Enjoy!

Lilly L.

20-04-2014 om 14:25 geschreven door Lilly L.  

Ik laat me maar heel moeilijk verleiden.  Reclamemakers hebben aan mij een vette kluif want ik stel gewoon ALLES in vraag.  Dit gezegd zijnde wil ik wel toegeven dat ik nog steeds op zoek ben naar de ideale shampoo waardoor ik een ‘swish’ zou krijgen, dus als ik reclame zou zien voor een haarzeep die ik nog niet ken, zou het wel eens kunnen dat ik deze wil testen.  Deze uitzondering echter ter zijde latend kan ik veilig stellen: ’t is niet gemakkelijk om me te verleiden!

Maar...  uitzonderingen bestaan om regels te bevestigen.  Na een reeks van lovende kritieken gehoord te hebben van twee hooggewaardeerde collega’s over de zogezegde kookboeken van Pascale Naessens (de reeks ‘Mijn Pure Keuken’)  - wat die drie hoofdletters in de titel doen weet ik ook niet – heb ik me dus laten verleiden...  Ik weet dat het fout was maar het menselijk vlees is zwak.

Daar ik een wannabe keukenprinses ben besloot ik dat alle middeltjes goed zijn om mijn kookkunsten naar een hoger niveau te brengen.  Ik kocht tegen beter weten in Mijn Pure Keuken 1.  Ik begon het te lezen en al snel bleek dat het een soort van dieet kookboek was.  Gezond, lekker en goed voor de lijn.  Wat wil een mens meer?  De foto’s zagen er alleszins veelbelovend uit.

Het eerste recept dat ik probeerde - iets met guacamole - viel ietwat tegen.  Er was niets fout gelopen maar ik had reeds een recept voor guacamole en het mijne was even gezond en gewoon beter van smaak.

Het tweede recept dat ik dacht te maken was iets met kreeft.  Het begon als volgt:  “Haal het gekookte kreeftenvlees uit het pantser...”  Help!  Daarvoor moet je dus wel een kreeft eerst koken.  Had ik nog nooit gedaan maar geen nood er stond een TIP: koken van kreeft.  De tip beschreef niet hoe lang je de kreeft moet koken of wat je best in het kookwater smijt (weet ondertussen dat ze gewoon mooi roos moet zien).  Er stond alleen dat je de kreeft in een soort van trance moet brengen door ze op haar rug te leggen en dat je vervolgens met de achterkant van een mes over het kopje moet wrijven.  Oooh... hoe schattig! Hoe lief voor dat kreeftje.  Pascal scoort hier dikke punten bij GAIA. Maar dat legt verdorie nog altijd niet uit hoe je best een kreeft kookt en ik had dat verdomde kookboek niet gekocht om te leren hoe best een kreeft te vertroetelen.  De tip eindigde met de woorden:  “... nadien heb ik het nog een aantal keer gehoord.  Misschien de moeite waard om te proberen?”. 

Wat?  Pascale stelde een vraag!  Wil dit dan zeggen dat ze zelf ook nog nooit op die manier een kreeft gekookt heeft en wil ze mijn feedback?  Ze kocht dus haar kreeften al gekookt.  Nu... dat is niet koken dus ik besloot dit recept maar ter zijde te schuiven.

Op naar poging nummer drie: iets met kabeljauw en groene curry.  Zag er heerlijk uit op de foto.  Het recept vereiste echter een potje groene curry.  Waar zou ik dat in hemelsnaam gaan halen?  Zeker niet in den Aldi.  Maar ook niet in de kleine Delhaize.  Ook de iets grotere Carrefour buurtwinkel verkocht het niet.  Verdomme, ik zou de auto moeten pakken...  Neen hoor, we hebben tegenwoordig ook een thaïs winkeltje en daar was de groene curry te vinden.  Ik dacht dat het een poeder zou zijn maar het goedje had de consistentie van tandpasta en zag er al eens gegeten uit.  Bon, ik had al mijn ingrediënten... op naar de keuken.

In het gepretendeerde kookboek van ‘La Naessens’  stond er dus dat ik een potje groene curry moest gebruiken.  Hoe veel is een potje?  Je hebt grote potten en kleine potten.  Je hebt groene curry poeder en groene curry pasta.  Het was niet duidelijk of men nu het poeder of de pasta diende te gebruiken. Van maten en gewichten of duidelijke omschrijvingen heeft deze dame dus geen kaas gegeten.  Een potje leek me nogal veel dus voorzichtigheidshalve pak ik ¼ van de pot. Je moest dat vervolgens mengen met wat olijfolie en dan op de kabeljauw strijken.

Zo gezegd, zo gedaan.  Mijn kabeljauw zag eruit zoals op de foto.  Njammie, dat zou smaken!  Vervolgens moest men wat groenten toevoegen en de hele rim-ram overgieten met wijn tot het boeltje een centimeter onder de wijn zou staan.  Niet alleen zou mij dat een liter wijn kosten, maar met de weinige kookervaring die ik heb voelde ik gewoon intuïtief aan dat dit niet klopte.  Als de vis met de curry onder de wijn zou komen te staan zou de curry er gewoon afweken en dan zou de vis gewoon gekookt zijn en niet mooi bruin zoals op de foto en zou ik een soort van pikkante vissoep krijgen.  Ik besloot, na overleg met mijn vriend, slechte ‘een bodempje’ wijn te gebruiken.

Ik plaatste de schotel in mijn oven en binnen de kortste keren streelde een heerlijke geur mijn neusgaten.  Dit zou écht lekker worden en ’t was een heel gemakkelijk recept.  Het was trouwens met curry en  dat eet ik echt héél graag.  Er was ook nog een TIP van het ex-fotomodel: “De curry is echt niet te pikant, ik heb nog nooit een reactie in die richting gekregen.”

Ik haalde de overheerlijk geurende schotel uit de oven. En dresseerde alles mooi op een bord.  Het zag eruit als op de foto.  Identiek!  Goh... ik was echt goed.  “Bon appétit!”, zei ik enthousiast terwijl ik mijn vriend het heerlijk geurende bord voorschotelde.  We namen allebei een grote hap, keken ik elkaars ogen en zetten het op een spurt naar de keuken om onze mond die in brand stond te blussen.  Vervolgens schraapten we de curry van de vis en we aten met tranen in de ogen verder maar onze smaakpapillen waren tijdelijk ‘out of order’.  Of ik nu vis, een tomaat of spinazie in mijn mond stak... het smaakte allemaal hetzelfde... als brandende curry. Als er ooit een bacterie in mijn mond aanwezig was, dan had ik deze nu zeker en vast gedood!  Mijn mond was bij deze officieel ontsmet.  Lysterine is er niks tegen!  Mijn pure kaken.  We namen ook een pakje Kleenex bij de hand want onze beider neuzen begonnen onwaarschijnlijk hard te lopen.  Bij deze had dit recept dan ook nog eens positieve medische gevolgen.  Niet alleen was onze mond ontsmet maar ook onze sinussen werden geopend!  Waarschijnlijk had ik dus curry poeder moeten gebruiken maar ik vraag mij nog altijd af hoe groot dat potje is. Nu begrijp ik ook beter waarom het een dieet boek is.  Een hap en je hebt er genoeg van.

In ieder geval:  TE KOOP  >>>  het superdeluxe therapeutische hype-kookboek van de verleidelijke Pascale Naessens met verschillende hippe receptjes om de vingers van af te likken.  Het eerste dieet kookboek dat écht werkt!  Gekocht voor €25,-.  Boek ziet eruit als nieuw en mag weg voor €15,-...

Geïnteresseerden moeten het wel zelf even komen halen. 

20-04-2014 om 13:56 geschreven door Lilly L.  

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team

20-04-2014 om 13:30 geschreven door