Kleintje heeft pijn... hartepijn noemen ze zoiets, maar het voelt alsof elk vezeltje in mijn lichaam tegenwerkt... Alsof honger niet meer bestaat, koude een constante is en je elk moment de ziel uit je lijf zou kotsen en in tranen zou uitbarsten... De man die de laatste 2 jaar van mijn leven mijn alles werd, .... degene die mij zo blij kon maken... degene waarbij ik zijn kleine meisje en zijn sexy vamp kon zijn, degene waarbij ik IK was.. voor het eerst in mijn leven.... Net diegene die zo belangrijk voor me was heb ik uit mijn leven gebannen...
Normaalgezien zet je iemand uit als de liefde over is... toch?! Maar in dit geval moest het omdat de liefde die ik voelde té groot was... omdat die liefde pijn deed, niet mocht, niet kon, niet past.... Kleintje heeft altijd al een heel slecht gevoel voor timing gehad, maar deze relatie had nooit mogen beginnen voor 2 andere relaties eindigden..
Mijmeren, wakkerliggen, niet kunnen eten, me afvragen of ik wel de juiste keuze maak door hem uit mijn leven te bannen.... een diep dal... Al mijn toekomstdromen aan diggelen... omdat die enkel van mij waren, en omdat een toekomst met hem niet mogelijk is. Toekomstdromen zijn enkel leuk als je weet dat de andere kant ook droomt...
Ons verhaal leest als een sprookje, eentje met kabouters, een boze heks, de hele reutemeteut... maar spijtig genoeg eentje zonder happy end...
Op een dag kan ik het misschien relativeren en kan ik mezelf ertoe brengen hier met een warm gevoel op terug te kijken. Kan ik hem zelfs laten weten dat ik over hem heen ben.. tijd heelt tenslotte alle wonden. In tussentijd leven we even in een waas... eentje waar de kinderen denken dat er niets aan de hand is , omdat mama het knopje supermama indrukt en een potje huilt als de kinderen dromen over een nieuwe mooie dag... een waas waarin de glimlach op mijn gezicht net zo fake is als het voorstel van Vanessa Hoefkens, maar slechts enkele mensen zien door die fakeglimlach in mijn ogen dat het niet lukt...
Ik mis hem... en denk aan hem van het moment dat ik mijn ogen opendoe tot ik huilend in slaap val... Hij wil vrienden blijven.... en ik zou niets liever willen... maar ik weet dat hem horen, hem zien het alleen maar erger gaat maken... dat de hoop nog achter een hoekje ligt en ik mezelf heel gauw weer zou verliezen in mijn emotionele zelve..
kleintje loopt al een aantal dagen rond met een megagrote grijns op haar gezicht en krijgt hem niet meer weg. Er mag gebeuren wat er wil, die smile blijft er staan... De grootte van de grijns is van het kaliber dat mijn kaakspieren er pijn van doen. En niets of niemand kan mij doen stoppen!!!
Kortom... we zijn de laatste tijd gelukkig... en dat mag nog even duren ook!
Het wat, waar, hoe en waarom?? komen we nog wel eens op terug :)
wegens 'een klein beetje ziek' op vrijdag waren we deze week niet in de supermarkt geraakt. Dus zat er niets anders op dan zaterdag met 3 bengeltjes inkopen te gaan doen voor het weekend. Ik en supermarkten zijn sowieso al geen goede vriendjes. Hoezeer ik kan genieten van een dagje shoppen, hoe hels ik het vind om in de supermarkt rond te lopen.
Maar... als we eten op onze bordjes wouden (en koekjes wouden bakken, soep met balletjes wouden maken, chocoladecake wouden produceren -het is weekend en het weer is guur, we moeten het grut vooral bezighouden dan!) moesten we echt wel met z'n 4en richting daar. Lijstje netjes gemaakt, de jongens op het hart gedrukt dat we heel lekkere dingen gingen kopen en het kleine meisje veilig de kar ingehesen.
So far , so good.
Wonder boven wonder waren het niet mijn kinderen die mij deze keer lieten ontploffen in het midden van het warenhuis, maar een of andere boerenpummel (een jaar of 60 oud en duidelijk niet pro kinderen). Ik hoor ineens achter me 'allé uit de weg!', draai me om en zie meneer met z'n kar tegen de jongens aanrijden. Foutje 1 ... ik bekijk de heer in kwestie uitdagend en zeg luid en duidelijk 'alstublieft'. Hij kijkt ongelooflijk debiel terug en zegt 'wat alstublieft?' waarop ik antwoord 'het zijn misschien kinderen, maar dat zijn ook mensen meneer' waarop hij zegt 'kinderen horen niet thuis in de supermarkt'. Foutje nummer 2.... Kleintje zet zich voor de kar van meneer en antwoordt 'bejaarden ook niet meneer, die moeten maar in de week komen inkopen doen, dus aan U de eer meneer, mijn kinderen verwachten een verontschuldiging van uwentwege, want ik heb gezien hoe u het nodig vond met uw kar tegen hen te rijden'. Wederom verschijnt die debiele blik en zegt hij 'ik denk er niet aan'. Waarna ik de gang blokkeer met m'n kar (tot groot jolijt van een aantal mensen die het tafereeltje volgden) en zei 'dan vrees ik dat u achteruit zal moeten met uw kar, want mijn kinderen zijn wél opgevoed, in tegenstelling tot uzelf blijkbaar'.. en there he went, tail between his legs en een luid applaus van de omstaanders. (ik kon niet snel genoeg uit de voeten zijn, want het klinkt stoer, maar ik ben helemaal niet zo stoer en liep tegen het einde van dit tafereeltje rood aan terwijl ik het zweet over m'n rug voelde lopen :))
Kleintje en supermarkten, altijd wel een gezellige boel zo ...
Om het goed gedrag van de kinderen te belonen hebben we 2 supergrote verse pizza's gemaakt, en die hebben nog nooit zo goed gesmaakt! Maar winkelen op zaterdag... nog steeds niet mijn ding :D
Hoezeer ik het moederschap aanprijs, mijn kinderen bejubel en aan iedereen die het maar kan en wil horen laat weten hoe trots ik ben op mijn achterban, soms zijn er momenten dat het helemaal de mist ingaat...
Zo ook deze nacht.
Het is ondertussen wel al bekend dat dochterlief het harder uithangt bij mama als bij papa, maar wat ze deze nacht gepresteerd heeft tart alle logica. De voorbije weken liepen de nachten in casa kleintje op hetzelfde stramien... zo rond een uur of 22 liet de dochter weten dat ze er was... krijsen, wenen, roepen... de hele reutemeteut... En omdat dochterlief een stem als een klok heeft eindigde dat tafereeltje meestal op dezelfde manier, in het grote mamabed, waar ze na een minuut of 5 gewoon zalig lag te ronken.
Maar omdat mama echt niet van plan is om elke nacht met dochterlief door te brengen (lees een aantal posts hiervoor, mijn dochter is een wiebelkontje zo in het midden van de nacht, ook al slaapt ze, ze beweegt, en blijft bewegen) raapte ze deze week al haar moed samen om door te zetten. De reden dat dochterlief in het mamabed 'mocht' slapen was simpel, 2 broertjes die de dag erna op school verwacht werden. Zo niet deze week, het maakte kleintje zo niet uit om haar kleine meid te laten wenen en van haar hart een steen(tje) te maken. De jongens mochten wakker worden, de vakantie maakte dat allemaal goed.
Zover zit de logica goed....
Dag 1, zondagnacht: 22h15 en de hemelsluizen gaan open, de bom barst en meer van die mooie woordspelingen... Dochterlief begint aan haar 'ben wakker, haal me eruit en leg me maar weer neer in dat grote bed' spelletje... Het duurt een uur of 2 maar ja hoor, dochterlief geeft het op en snikt zichzelf in slaap (hartverscheurend, dat wel)... mama kan de wereld aan!
Dag 2, maandagavond 22h... Here we go again... Helemaal overtuigd dat ze die kleine meid wel terug in slaap zou krijgen begint mama aan een nieuwe ronde 'streng en overtuigend'... Kamertje in, tutje geven, muziekje laten spelen en buiten... 10 minuten gekrijs later: kamertje in... tutje geven, muziekje laten spelen en buiten... 20 minuten gekrijs later.... en ga maar door... 2 wakkere broertjes die zich laten meevoeren door het gehuil van ons meisje en zelf ook nog een concertje geven.. mama die met kapstokschouders in haar bed ligt te luisteren op het gehuil van haar kleinste en ondertussen nauwlettend de timer in het oog houdt om zeker niet te vroeg de kamer weer in te lopen voor een rondje 'troost, muziek en dekens goedleggen'... Zo rond 4h heb ik het opgegeven... doodop, helemaal over mijn toeren, op van de stress.... het kleine aandachtskikkertje had gewonnen...
Dag 3, dinsdagavond 21h05.... voorlopig is het stil boven... maar de kapstokschoudertjes die ondertussen echt wel pijn beginnen doen zien het niet zitten om wederom een nachtje tranen te ondergaan... iemand zin om een avondje over te nemen??!!
Ongeveer een jaar geleden is 'ie eruit getrokken, uit ons 'veilige' leventje, ons 'gewoontehaventje'... Maanden van discussies die eraan vooraf gingen, knopen in beider magen, traantjes bij beide partijen... Ik vergeet nooit nog de dag dat ik exie ex z'n leven op z'n kop zette door de mededeling dat ik niet gelukkig was... dat ik het zo beu was om heelder dagen alleen nog te kibbelen en als broer en zus naast elkaar te leven... Ik vergeet nooit zijn reaktie toen hij doorhad dat goede vriend X net iets meer was als dat, en hoe ik door verstomming geslagen zelfs niet gepast kon reageren (want ik wou er niet uit voor goede vriend X, ik wou eruit omdat ik mijn kinderen wou laten opgroeien in een sfeer van liefde, niet in een sfeer van bitsigheid en ruzie). Ik heb hem pijn gedaan, want hij vond onze gewoontehaven blijkbaar wel ok.
Er is een jaartje voorbij, en ik sta nog steeds 150 percent achter de beslissing dat we niet verder konden samen. De ruzies hebben plaats gemaakt voor respect voor exie ex (want doe het maar, op zijn leeftijd, er alleen voorstaan met 3 kleintjes) en ik ben blij dat ik de kalmte die ik vroeger niet vond door alle situaties hier thuis kan overdragen op mijn kindjes. Ik geniet van hen, iets wat ik vroeger veel minder deed. Ik ben trots de mama te zijn die ik wou zijn, de mama die zich volledig op haar kindjes kan focussen en hen leert wat juist en fout is.
Ik ben het voorbije jaar een aantal keer met mijn kop keihard tegen muren aangelopen, heb moeten opboksen tegen meningen die niet strookten met mijn werkelijkheid, heb moeten leren loslaten en mensen laten gaan waarvan ik dacht dat ze vrienden waren... heb tranen gelaten die heel bitter smaakten, heb knoopjes in mijn maag moeten leren ontrafelen en vooral moeten leren om mezelf te zijn, in allerlei situaties. Maar kijk... we staan nog recht ! :))
De kindjes vinden ook stilaan hun plaatsje in hun nieuwe leventje. Het moet niet makkelijk zijn om een deel van de week onder moeders paraplu te leven en het tweede deel van die zelfde week een andere aanpak gewoon te moeten worden bij papa. Ontieglijk veel respect voor die kleine spookjes.
Het enige waar kleintje nog moeite mee heeft is haar leven zonder kindjes in te vullen, om op dode momenten (wanneer de kindjes bij papa zijn) een leven als single uit te bouwen. Door alle toestanden rond goede vriend X, ben ik helemaal niet klaar om mezelf terug op die geweldige (?!) singlemarkt te zetten. Mijn hart is het laatste jaar een aantal keer overstag gegaan om erna te veranderen in een klompje ijs, om erna heel langzaam terug te ontdooien. Mijn zelfvertrouwen heeft hoge toppen gekend maar is met momenten dan weer ver te zoeken. Mezelf terugvinden in een rol van single mama is moeilijker dan ik dacht.
Dus ook al ben ik nu 80 percent de persoon die ik wil zijn, die 20 percent is en blijft een zoektocht... Maar als ik uit het voorbije jaar nu net 1 ding geleerd heb is dat geduld een schone deugd is, en dat mensen en situaties constant evolueren.
Er verandert heel wat in een leven als er kinderen bijkomen, dat weet iedereen. Als moeder zijnde sta je ook niet echt stil bij die veranderingen, die neem je erbij en al gauw bouw je een routine op.Bij elk kindje erbij is het weer even zoeken naar een nieuw ritme maar elke keer ben je na een aantal maanden wel op de goede weg en sta je er verder niet meer bij stil. Je doet maar op, met plezier, voor die kleine lieve snoetjes.
Vandaag rond de zevenen stond ik in de keuken en overdacht ik hoe onnozel ik eigelijk wel bezig was, hoe hard ik mij vasthou aan mijn 'tijdschema' en hoe fel ik eigelijk 'mama' ben... whatshetalkingabout? wel, laat ons even de doorsnee maandag nemen:
06.00am - wekker loopt af, kleintje slaat nog een aantal keer op de snoozeknop maar staat dan toch maar op, anders loopt de dag in het honderd. Naar beneden, koffie staat klaar. Eerst kop koffie, boterhammen en ontbijt kinderen maken, alles in hun schooltasjes stoppen en de online kranten doornemen.
07.00am - naar de badkamer, tanden poetsen, kleren aandoen, kleren kids klaarleggen, wasje opzetten en droogkast laten draaien. Terug naar beneden, 2e kop koffie.
07.30am - De jongens wakker maken, nog even bij hen liggen en ze proberen te overtuigen dat het echt wel tijd is om op te staan. Naar badkamer, jongens wassen, tandjes poetsen, aankleden.
07.45 - ontbijt kinderen. Elke dag dezelfde discussie over wie wat wil drinken (sjokomel', neen appelsap, neen fristi) en over het feit dat de korsten van de bokes nie lekker zijn :) Eens ze aan het eten zijn: terug naar boven, dochter wakker maken. Dochter naar de badkamer, kattewasje, pampertje verversen, kleren aan.
08.10 - Terwijl dochter eet de jongens een tweede keer onder handen nemen (sjokosnoetjes), nog even allemaal samen aan tafel praten en als mieke muizeke klaar is : jasjes aan, boekentasjes op de rug en hup, naar school
08.40 - jongens op school, dochter voor tv. Het slagveld in badkamer en keuken opruimen én nog een kopje koffie (oh jawel, i'm an addict :)). Rest van de voormiddag is 'vrij', beetje spelen met de dochter, was uithalen, bedden opmaken, eventueel naar de winkel.
11.30-12.00 - Dochter wordt moe, boke eten, het proberen rekken tot half één en haar bedje in.
12.30-14.30 - Dochter dut, ondertussen voorbereidingen avondeten, afhankelijk van de gradatie van moeheid bij de mama eventueel al stofzuigen en kuisen, anders even tijd om neer te zitten.
15.30 - samen met de dochter naar school, jongens ophalen, boekentasjes thuis gaan droppen en hop, op naar de bakker (maandag is taartjesdag en dat weten ze hier, na school gaan we richting andere kant van het dorp met de buggy). Onderweg de schooldag bespreken met de jongens en hen vooral laten 'razen'
16.30 - terug thuis, even tv op, samen met de kids zetel in en even tot rust komen, kwartiertje later : eten maken.
17.30 - etenstijd. Eerst de kindjes bedienen, dochter helpen haar bordje leeg te maken en als zij aan het dessert zijn ook vlug even iets in mijn mond duwen.
18.15 - badjestijd. Terwijl de kids dobberen vlug wat strijk wegwerken en de 'oorlogjes' in bad onder controle proberen houden (meestal met ijzeren hand, kinderen die moe zijn hangen het uit :)). Ruzie maken over wie eerst uit het water moet, 3 kinderen afdrogen, piamaatjes aan, tandjes poetsen.
18.45 - naar beneden, dochterlief haar fles geven en terwijl de keuken opruimen, koffie programmeren en de drankjes en hapjes voor school klaarzetten zodat we de dag erna enkel nog de brooddozen dienen te vullen en de zakjes te maken.
19.30 - 20.30 - bedtijd! Eerst dochterlief naar haar bedje, dan naar de jongenskamer, nog even praten, kusje knuffel en een 'cool hand' en honderd 'slaapwel en tot morgen'tjes.
En dan vragen mensen mij soms waarom ik er moe uitzie :) Nu moet ik wel toegeven dat ik ritme nodig heb in mijn leven, dat ik 1000 keer productiever ben als de kinderen hier zijn dan als ze hier niet zijn (dan doe ik echt niets, is het zelfs teveel een afwasmachine te ledigen) maar een mens wordt soms moe van zijn eigen ritme, van zijn pogingen om het 'té' goed te willen doen... Halfnegen, en kleintje zit op de zetel met héél vermoeide benen. Nog een glaasje wijn en zelf gaan slapen, morgen om 06.00 loopt die rotwekker weer af !!!
Herfst? welke herfst? Ik zit al een aantal dagen met een wintergevoel! In a very good way that is! Begrijp mij niet verkeerd, ik ben absoluut een fan van de zomer, en als ik zou mogen kiezen was ik allang geëmigreerd naar een of ander land waar het het hele jaar door zonnig, warm en zomerig is... Zon op mijn snoet maakt mij happy.Regen, koude, wind absoluut niet zo...
Maar om een of andere reden associeer ik winter met gezelligheid, met de geur van kaarsen, met het gevoel van liefde en warmte. Ik hou ervan in een ijskoude slaapkamer warm weg te kruipen onder mijn dekens, wakker te worden met koude neus en jezelf te verplichten die warme dekens van je af te slaan. Ik hou ervan de kinderen te gaan wandelen, warm ingeduffeld, rode neuzen en koude handen, en dan thuis te komen en ons op te warmen met warme chocomel' of een grote mok vol koffie! Ik vind het leuker te knuffelen en dicht bij elkaar te kruipen 's winters dan tijdens de zomer (mijn god, ik ga deze winter mijn kinderen platknuffelen, de kleintjes zoeken volgend jaar garanti een man voor de mama :)). Ik word happy van dikke wollen pulls, gezellige piama's en fleece dekentjes.
Laat de vriestemperaturen dus maar komen , kleintje is er klaar voor !!!
Halfnegen s avonds, ergens op de E314 op weg naar huis Een autoradio die het volledig begeven heeft, dus het enige geluid in de auto is dat van 3 kinderen op de achterbank. Ze moesten eigelijk al een uur in dromenland zijn, maar het etentje was gezellig, de kinderkes braaf en het weekend nog lang genoeg om te recupereren van één avondje te laat gaan slapen.
Mama luistert met grote grijns naar de gesprekjes tussen de 3 spookjes, die van fantasie naar realiteit naar fantasie springen. En opeens neemt de oudste het woord: mama, kijk, 2 vallende sterren, kijk dan , daar!
Hu? Vallende sterren, en dan nog wel 2 tegelijk? Ik kijk aandachtig naar de hemel (terwijl we op de autostrade rijden, dus neem dat aandachtig met grote korrel zout) en het enige wat ik zie zijn de lampen van een vliegtuig dat volgens mij net gaat landen zon 5 km verderop. Maar ach, zoontje is zo blij dat hij die 2 vallende sterren heeft gezien dat ik dan maar meega in zijn realiteit. oh, leuk lieverdje, nu mag je een wens doen, maar je mag die wens wel niet luidop uitspreken of hij komt niet uit. Ook broertje gaat erin op en even blijft het stil op de achterbank hoor ik ze tegen elkaar fezelen over wat ze gaan wensen. Zoontje wenst een nieuw poesje (het onze is nog niet zo lang geleden overreden) en broertje wenst een ijsje. Heerlijk toch, kinderwensjes die zo oprecht uit hun hartje komen?
We zingen even over miekes die zich moeten vasthouden aan takken van de bomen, praten nog even over de plannen voor de dag erna (uitslapen, cake bakken, knutselen )en opeens komt zoontje met volgende stelling mama, maar als ik jou niet vertel dat ik een poesje heb gewenst, hoe kan jij dan een poesje gaan halen voor mij?
Iedereen kent het wel... je staat in een winkel (eender wat voor winkel) en je ziet "het" item staan... Keukentoebehoren, schoenen, jurkjes, lingerie, boeken, enfin, een item dat op dat moment je onverdeelde aandacht krijgt en waarvan je wéét dat je alleen maar spijt gaat hebben als je de winkel in kwestie buitenstapt zonder het mee te nemen. Meestal sus je jezelf met de gedachte dat 50 écht niet veel is voor keukentoebehoren, schoenen, jurkje, lingerie in kwestie en hoe meer je erover nadenkt hoe meer je ervan overtuigd bent dat je zonder deze koop niet meer kan verderleven... een must have dus!
Helemaal glimmend van trots en compleet in je nopjes kom je thuis met je nieuwe schat, overtuigt van de koop van je leven..... In de tijd dat exie ex nog gewoon hubbie was dreef ik hem dikwijls tot wanhoop met mijn overtuigende argumenten waarom ik zo trots was, dat ik het item in kwestie ook gewoon elke dag ging gebruiken en dat hij dus echt geen reden had om mij met zo'n vieze blik te bekijken.
Het eerste gebruik gebeurt dan ook in volle enthousiasme, blinkend van trots, hélemaal in extase door de centjes die je zo goed gespendeert hebt... en ook al voel-weet-zie je dan al dat de koop van je leven dan toch eigelijk feitelijk een miskoop was, toegeven doen we niet... nee hoor, we blijven enthousiast... om de items in kwestie erna zorgvuldig te verstoppen waar al die items horen (de kelder) en nooit nog boven te halen.
En het lijstje van kleintje is lang... hééél lang... een korte bloemlezing:
-Een 2 in 1 pizzapan/paellapan - ik hou van paella en pizza maken, maar als bij eerste gebruik de tefallaag gewoon loskomt lijkt het mij verstandiger nooit nog die pan te gebruiken - we zijn ons leven hier nog niet beu.
-Een stomer : moést ik hebben, ik vond de babycook een debiele uitvinding wegens te klein en ging voor mijn babietjes alle groentjes en fruit stomen in de stomer... 1 keer gedaan... zoveel handiger in een kookpot! De stomer wordt nog wel gebruikt, zij het eens per maand om vis te stomen, maar voor zon groot ding is dat eigelijk wat weinig.
-De electrische wok : ik wok graag, exie ex luste dat niet, dus als je voor 1 persoon een megagrote wok moet bovenhalen, neen, dan maar in de diepe pan J
-Stijltang 1 & 2 :kleintje heeft krullen, véél krullen en verbergt die door haar stijltang zeer gediciplineerd te gebruiken. Stijltang 1 & 2 waren geen succes wegens tduurde allemaal te lang maar bij stijlang 3 had ik eindelijk gevonden wat ik moest hebben. Nu ja, miskopen zijn het niet, moest stijltang 3 het begeven heb ik nog een back-upje liggen natuurlijk J
-Mijn zwarte stilettos : PIJN dat die deden, van de bandjes die over de voet gespannen worden, van de punt aan de voorkant, van het leer aan de achterkant. De meeste schoenen die ik koop (heum mja, ik ben een vrouw dus ik hou van schoenen, laarsjes, laarzen, en alles wat met mijn voeten te maken heeft) geef ik meer kansen, maar dat paar staat na 1 keer dragen nog steeds te glimmen in mijn schoenenkast heel soms denk ik nog eens aan hen, maar ze dragen denk ik niet dat ik ze zal doen!
-Dat fantastische lingeriesetje van La Fille DO: knap knap knap op de paspop dan toch, wegens tijdsgebrek, maar toch totally inlove with it op goed gevoel gekocht (dateert van de tijd dat mijn maten stabiel waren en ik niet bij elk merk moest gaan zoeken welke cup ik nu weer zou hebben) In real life deed dat setje gewoon pijn echt pijn, de kanten g-string heeft ervoor gezorgd dat ik mijn liezen heb opengereten en de brettelekes vielen veel te groot uit op zn kleinst ik zal mij een paspop in huis moeten nemen om het nog eens te bewonderen J
-De eerste keer dat ik een wintermantel kocht : kleintje is absoluut niet voor jassen, mantels of al wat ook maar met winter te maken heeft en had al jaren geen wintermantel meer gekocht. Maar in de koude winter van 2005 vond ik in Maasmechelen Village de mantel van mijn dromen, zwart, lang, mooi gecentreerd en kijk, hij was van 650 naar 350 gegaan, die laat je toch niet liggen? Wel ik doe hem wel aan hoor, maar hij is me té gekleed, leuk om een avondje op resto te gaan, een gallerijtje te gaan bezoeken, maar voor het gewone zaken wil ik een winterjas die classy is, niet zo lang en zalig draagt, dus we gaan dit jaar eens een poging doen om de perfecte jas te vinden! J
-Mijn skipak : sinds ik dat pak heb ben ik 2 keer gaan skien 2 keer, maar het moest toen wel dat witte pak zijn van Hilfiger, want het was zo mooi denk dat de skivakanties samen minder gekost hebben dan mijn pak, en ik heb bij het uitmesten van mijn kleerkast gezien dat het maatje (L --- heum, een S zou me nu beter gaan) totaal niet meer zou passen
-Mijn MP3 speler : pas gescheiden, en dringend op zoek naar iets om je gedachten af te leiden, kleintje ging mountenbiken goed plan, maar dat wou ik niet doen zonder MP3 speler Leuven onveilig gemaakt, spelerke gekocht, thuisgekomen, beseft dat de mountenbike bij mijn vader stond en hem nooit gaan halen, en fietsen op een fiets is ook maar gewoon fietsen op een fiets hé J maar ik ben overtuigd dat die nog wel eens van pas zal komen!
-Buggys koetsen : toen kiddie 1 geboren werd waren we het erover eens dat we geen té duren buggy gingen kopen, zon 3 in 1 model zou wel goed zijn, wie geeft er nu fortuinen uit aan een buggy?? Bij kiddy 2 waren we heter toch wel over eens dat buggy 1 niet zo handig was en wou vooral kleintje er eentje met slaapbak. Toen kiddie 2 te groot was voor de slaapbak bleek ook dat onderstel allesbehalve handig om tot koets om te vormen dus vouwmodel 1 gekocht. Bij de geboorte van kiddie 3 heeft buggy 2 nog een tijdje dienst gedaan met slaapbak maar kwamen we erna tot de conclusie dat de vouwbuggy dan weer niet zo goed was . Zucht, de kelder staat hier vol met buggys in alle maten en gewichten, net als speelmatten (mooi, maar kids hebben kleur en geluid nodig, die kijken niet naar mooi!), eetstoelen (blad kapot), tafelhangertje was handiger, of toch niet, model om op de stoel te zetten is superhandig maar dan moeten ze wel eerst een jaar en half zijn
-DVD spelers /videos/oude pcs/oude printers : exie ex was een klein beetje een freak als het op technologie aankwam dat in combinatie met kinderen die dvd spelers helemaal in frut doen door de dvd erin te rammen op een onbewaakt moment en ja hoor, nog wat brol bij in de kelder ik zag zelfs dat we nog een van de eerste matrixprinters hebben staan en volgens mij werkt die zelfs nog weggooien?
Moraal van het verhaal : als kleintje vol enthousiasme komt vertellen over de nieuwste aankoop die ze echt niet kon laten liggen, frons maar eens hard je wenkbrouwen, en ga een paar weken later maar eens kijken in de kelder , 9/10 vind je die daar wel terug
De koorts is gaan liggen, de kliertjes zijn weer teruggedrongen tot een 'normale' grootte, mijn bed voelde deze nacht eens niet aan als een zwembad en kleintje heeft weer alle moed van de wereld.
Het helpt ook wel dat de dag begonnen is met een stomende vrijpartij... het type dat volgens mij bij beide partijen nog een ganse dag blijft nazinderen! Me like :) Mijn hoofdje blijft vandaag mooi in die zevende hemel zweven, en o wee als er iemand mij probeert van af te halen!
Kleintje is gelukkig en geeft voor een keertje volledig toe aan vlindertjes en kriebeltjes, het mag na 3 ellendige dagen!
Enkel en alleen als het absoluut niet uitkomt word ik ziek... altijd al zo geweest, een spannend uitje op het programma, een feest in het vooruitzicht...je mag er donders op zeggen dat kleintje net die dag 'nie goe' is...
maar deze keer bloedt mijn hart, nu had ik de kans om 2 volledige weken te genieten van de kindjes, en jawel hoor... doodziek.... 40 graden koorts, klieren zo groot als tennisballen, geen fut, zweten, koud, soit het hele pakket...De 2de dag op antibiotica, en nog niets beter, de koorts is amper onder controle te houden (en mijn god, met zoveel koorts doet echt alles pijn), eten en drinken lukken niet, en ik mis de kindjes!!!
Komt bij dat ik niet op veel hulp mag rekenen, mama mag door haar chemokuur echt niet in contact komen met zieke mensen, mijn ex schoonmoeder mag ik al dankbaar genoeg zijn dat ze de kindjes wil bijhouden... een mens voelt zich alleen op die manier... al moet ik toegeven dat er 1 persoon is die mij in superpositieve zin heeft verrast, die mijn koortskoppie is komen bekijken en zelfs nog voorstelde om mijn medicijntjes te halen... totaal niet verwacht, maar het deed me wel iets! Dank je wel, X , als ik ooit iets kan terugdoen?!
En nu, zetelke in, proberen nog wat te slapen, en hopen dat we ons morgen al een beetje beter voelen en tenminste iets kunnen eten !
Sinds de kindjes terugzijn klinken ze alledrie een beetje als kleine hondjes met rokerslong.. Hoesten, hees en een heerlijk 'zwoel' stemgeluid. De zomer is vertrokken en dat zullen we geweten hebben. De 'banale verkoudheden' waar ze zich zo ellendig door kunnen voelen zijn terug, in alle hevigheid.
De jongens hebben er niet zoveel last van, snotneusjes maken ze zelf proper en 's morgens gaan de mondjes gretig open voor de lekkere hoestsiroop.Mijn meisje is een andere zaak. Het is geloof ik de eerste keer sinds ze geboren is dat mieke muizeke een 'peetje ziek' is, en mijn god, dat zullen we geweten hebben. Haar hese krakelstemgeluid gebruikt ze enkel nog om kressend de dag door te komen, slapen vindt ze niet nodig, eten doet ze slechts als ze daar zin in heeft (en als dat betekent dat ze om 3h 's nachts een hongertje voelt opkomen is dat maar dikke pech voor la mama beredeneert ze).
Nu is er een ongeschreven wet in casa kleintje dat de kindjes enkel en alleen een plaatsje mogen opeisen in het mamabed als ze vroeg wakker worden in het weekend én als ze ziek zijn. En zo lag mijn jongste deze nacht naast mij, te 'wiebelkonten'. Met een eenjarige in je bed zie je elk minuutje van de nacht passeren. Het leek wel of mijn dochter een of andere rituele dans aan het uitvoeren was, geen seconde lag ze stil. Van naast mij, naar op mij, naar het voeteinde van het bed, naar gevaarlijk dicht bij de rand. Gek genoeg bleef ze er stil bij... tot een uur of 2, toen vond de kleine meid het nodig om nog even te demonstreren dat ze een stemgeluid heeft dat moeilijk te overtreffen is...
heum... het risico op 3 uitgeputte kinderen vond kleintje net iets te gevaarlijk, dus daar gingen moeder en dochter, in het midden van de nacht, richting beneden. Nog even een nieuw pampertje (oh ja, dochter weet wat ze wil 'pammmmm' weerklonk het toen we de badkamer passeerden) en de zetel in. Tv op (hopla) en de papfles dan toch maar klaargemaakt (paaaaaaap was haar 2e woordje die nacht).
Beide meiden onder het fleece dekentje in het midden van de nacht, het schept een band. Na een uur of 2 te staren naar het witte konijn vond mama het stilaan goed geweest, beide onze ogen waren ondertussen zo zwaar geworden dat we wel zouden slapen... Dochter haar eigen bed in (oef, deze keer enkel het geluid van stilte) en mama nog even haar bedje in (voor een uurtje, want toen begon de dag voor 2 jongens die verwacht werden in de 1ste en 3e kleuterklas).... Het plan was de jongens naar school brengen en terug mijn bed in... maar de dochter was klaar voor een nieuwe ronde hopla... *zucht*
Suffend manic monday in, aftellend naar het moment dat het kleine meisje haar oorlog tegen de vermoeidheid stopzet en een paar uur wil slapen,...mama is uitgeput...
Persoonlijke mailtjes zijn net zoals een gesprek, een reflectie van wat een persoon denkt op dat moment, en mogen na een eerste keer gelezen te zijn eigelijk niet meer herlezen te worden. Met de meeste mailtjes doe je dat ook niet, die wis je na verloop van tijd. Maar sommige mailtjes hou je bij, omdat ze je iets doen. En de meeste van die mailtjes herlees je op hun beurt ook nooit meer, maar ergens zijn ze belangrijk genoeg om in cyberspace te blijven hangen.
Vandaag was ik mijn mailbox aan het overlopen, op zoek naar een mailtje van een tijdje terug, een e-mail adres dat ik nodig had voor het een of ander . En toen stootte ik op DE mail De mail die ik nooit meer wis, de mail die intussen zo belangrijk voor mij is geworden en waar ik na herlezen ervan nog steeds een potje janken een halve dag ontreddert rondloop.
Een mail uit de moeilijkste periode van mijn leven, geschreven door de voor mij op dat moment belangrijkste persoon uit mijn leven.
1 zin heeft heel mijn leven verandert, heeft er bijna voor gezorgd dat ik eruit was gestapt, heeft mij volwassen doen worden, mij aangezet tot een onafhankelijk leven weg onder de vleugels van eender wie.
Een halftijds moeder is voor mij géén moeder, uit de pen van mijn grote god, de persoon waar ik zo naar opkeek en ontieglijk veel respect voor had, de persoon wie ik tot op dat moment nooit had tegengesproken. Die persoon pakte mij op dat moment op het enige wat mij toen nog overeind hield, mijn kinderen.
Het heeft mij doen wankelen, het heeft op dat moment mijn laatste beetje zelfrespect en zelfvertrouwen onderuit gehaald, ik ben er letterlijk ziek van geworden (ik ben in heel die periode maar één keer thuisgebleven van het werk,maar toen kon ik niets anders, ik was een wrak).
De persoon in kwestie heeft het bedoelt hoe het er stond, heeft zijn eigen kind doen wankelen in een enorm emotionele periode van haar leven en heeft nog steeds in zijn hoofd dat ik de grote schuldige ben in het scheidingsepos. Maar hoezeer hij mij toen heeft gekwetst, en hoe hard ik er heb van afgezien dat een ouder zijn kind geen steun wou geven, ook hier heb ik uit geleerd. Ik ben na 28 jaar éindelijk onafhankelijk geworden en leef op mijn buikgevoel in plaats van op de mening van een ander.
Mijn grote god is niet meer, en de band die we hadden gaat nooit meer terugkomen, maar ik hoop dat hij op een dag respect krijgt voor wie ik ben, voor wat ik doe en voor het feit dat ik in alles wat ik doe mijn kinderen voor ogen heb. Want een moeder is nooit halftijds moeder, die staat op en gaat slapen met haar kinderen, doét alles voor haar kinderen en neemt moeilijke beslissingen die misschien niet ideaal zijn voor de kinderen,maar idealer dan de situatie die op dat moment gaande was én ik hoop dat ik dan ook een mailtje krijg, eentje die ik zeker ook nooit zal wissen.
Overdracht... een lelijk woord, maar zo noemt het nu eenmaal... Vandaag, in het midden van het weekend, zo rond de vijven, was de overdracht van de kinderen gepland. Omdat exie ex morgen moet werken, omdat dat betekent dat de kindjes dus hier komen slapen ook dan.
Nu ben ik sowieso al niet voor halve kinderweekendjes, zeker niet voor degenen met 'overdrachten' net voor etenstijd (je mag er zeker van zijn dat de kinderen in al hun enthousiasme toch geen hap door de keel krijgen) maar die vandaag verliep superhectisch.
De kinderen waren eerst nog een paar uurtjes bij opa geweest, waardoor ze al zo gek liepen als maar kon, de jongste had amper geslapen deze middag, de middelste moest een hele uitleg doen (waarvan niet te begrijpen was omdat hij alles tegelijk wou vertellen) de oudste wou liever tv kijken... Daarbij kwam bij dat het voor hun papa de laatste keer was dat hij ze zag voor de komende 2,5 weken, en de kinderen voelden dat aan... lastig, roepen, tieren, geen honger, wel honger, nog een laatste kus en knuffel aan papa, nog eentje... bref, een kadootje deze overdracht...
Zo rond half zeven was mijn zen-attitude die ik deze morgen heel goed onder de knie had verdwenen als sneeuw voor de zon. In bad dan maar, daar worden kids toch kalm van?!? Not today they don't... had ze net alle3 in bad gestopt of mijn badkamer zag eruit alsof de titanic erin gezonken was, iedereen zich had willen redden door water overboord te kappen en de kreetjes in het bad waren navenant. Zucht, het ritueeltje voor als de kindjes in bad zitten (strijk wegwerken terwijl ze genieten van het water) maar laten varen, liedjes gezongen over visjes in het water, ze snel snel gewassen, tandjes laten poetsen en ondertussen de zondvloed proberen op te kuisen... Drie tegenstrubbelende kinderen afdrogen, piamaatjes aan en hupsa... naar beneden met dat klein grut...
De jongste haar papje gegeven, kusjes, knuffels en een slaapwelletje met de broertjes, en kiddie 1 klaar om naar dromenland te vertrekken. Ondertussen de tv even aangezet voor kiddie 2 en 3, maar helaas pindakaas, ze bleven maar 'enthousiast' rondspringen in de zetels...
En net voor ik mijn 'cool' verloor kwam ik op een ideetje dat ik ken van toen kleintje nog een klein meisje was... De fotoboeken!!! En zo zat ik met mijn mannen van mijn leven te kijken naar babyfotootjes, te raden welke foto van welke baby was, te bestuderen hoe zeer mijn oudste zoontje op mezelf lijkt en mijn jongste zoontje op mijn broer... heerlijk mijmeren bij kinderfoto's uit de tijd dat internet zelfs nog niet bestond, en ja hoor... het lukte... in no time zaten de 2 varkentjes gefacineerd fotootjes te kijken, ongezouten hun mening te geven bij sommige foto's (mama, jij was dik toen! :) ) en kende ik mijn fantastische lieverdjes terug... Knuffels, kusjes, ik zie je graagjes (tot de maan en terug zelfs)... Nog even wat ravotten, hen een beetje uithoren over de voorbije dagen bij exie ex en na een klein half uurtje waren beide de broertjes zo mak als lammetjes.
En nu liggen ze allemaal netjes in hun bedjes, te dromen van de komende 2,5 mamaweekjes, en ik moet zeggen: ik kijk er naar uit, ze zolang bij mij te houden!
En sinds een aantal weekjes ben ik oprecht gelukkig. Mijn leventje kabbelt nog steeds niet, lijkt op momenten op een heuse roetsjbaan, maar ik heb mijn kijk tegen 'geluk' bijgesteld.
Mama die vecht tegen de ziekte met de grote K... het maakte mij bang, bang om haar te verliezen, bang voor de toekomst, bang van wat voor haar stond... en nog steeds besluipt mij soms het gevoel van angst, slaat mijn maag toe als ik eraan denk dat we er nog niet door zijn, dat er nog steeds vanalles kan misgaan...maar ondertussen ben ik zo blij dat ze er nog is, dat ze de loodzware operatie heeft doorstaan, dat ze vecht zoals alleen mama's kunnen vechten, dat ze lacht om mijn - in vergelijking met de hare - simpele problemen, dat ze er staat zoals alleen mama's er staan, dat ze geniet van haar kleinkinderen, dat ze praat over toekomst. Maandag begint haar 6 maanden durende chemokuur... en ik weet dat ze zal blijven vechten, zal blijven lachen, zal blijven genieten... petje af voor mijn sterke mams!
Alleen zijn... ik heb er de eerste maanden zoveel moeite mee gehad, met de stilte, met de kilte, met de demoontjes in mijn hoofd. Maar eigelijk ben ik nooit alleen geweest... ik het zo'n goede kring rond mij, die mij uit de diepste dallen hebben gesleurd, die naar mij bleven luisteren en mij op het hart drukten nooit op te geven. Ik heb 3 fantastische kindjes, die mij in mijn moeilijkste momenten aan het lachen maakten, die mij kwamen knuffelen als ik de traantjes echt niet kon verstoppen, die mij met mijn neus op de realiteit duwden en mij lieten doorgaan voor hen. Ik heb een plaatsje in mijn hart gegeven aan een paar mensen, die mij oprecht en eerlijk graag zien, die mij oprecht en eerlijk nemen voor wie ik ben... mijn scheiding is een leerrijke periode geweest. Ik heb vriendschappen op de klippen weten lopen doordat mensen het nodig vonden om 'kanten te kiezen', ik ben mensen die mij heel dierbaar waren en waar ik onnoemelijk veel respect voor had op een andere manier moeten gaan zien omdat hun oordelen mij kapot maakten, ik ben volwassen moeten worden ... en hoe raar het mag klinken, en hoeveel pijn het mij allemaal gedaan heeft... ik ben dankbaar voor de rotperiode die ik heb meegemaakt... ik ben er alleen maar sterker van geworden.
nood aan liefde en iemand die me graag ziet.... de jaren voor de scheiding waren jaren waarin ik mij compleet op mijn kindjes heb gestort, waarin ik het niet meer nodig vond graag gezien te worden, en mezelf ook niet zo graag meer zag. Het moment dat het duidelijk was dat het niet meer lukte tussen exie ex en mezelf en het beter was elkaar los te laten ben ik compleet en stoicijns kalm gebleven, de klappen heb ik erna gehad. Helemaal in de knoop met mezelf, het gevoel dat ik alleen was op de wereld en niemand mij nog graag kon zien. Ook hier heb ik mijn zienswijze beetje bij beetje beginnen bijstellen, ik kan zeggen dat ik momenteel blij ben met de persoon die ik ben, dat ik recht in de spiegel kan kijken en blij ben met de facade die terugkijkt, dat ik een beter mens ben geworden. Ik heb liefde van 3 prachtige (b)engeltjes en hou mijn hartje nog een klein beetje gesloten om een nieuwe liefde toe te laten. Ik weet waar ik naartoe wil met mijn leven, ik weet wie en wat ik belangrijk vind en we zien wel hoever we komen, maar kleintje neemt de tijd om eerst een beetje te genieten, om eerst gelukkig te worden met haarzelf en gelukkig te zijn met wat ze wél heeft! Soms zijn er kriebeltjes, soms zijn er vlindertjes, maar de grote kriebels en vlinders laat ze om bepaalde redenen niet toe, genieten is nu de boodschap... gelukkig zijn met de kleine dingen, genieten van momenten die ik in mijn hart opneem...
Geluk maak je zelf... daar ben ik ondertussen achter gekomen!
vrijdagavond 22h - een superfilmpje op tv en een flesje cava op tafel.... Nieuwe laptop op de schoot en het vooruitzicht op 2 weken de kinderen hier... Een mens heeft soms weinig nodig om smilenderwijs het weekend te beginnen.
En toen besefte kleintje dat ze best wel gelukkig is met haarzelf, haar leventje en de mensen rondom haar!
maandag is thuisblijfdag voor kleintje... (net zoals dinsdag trouwens). Om kiddie 3 te entertainen, er zoals een oermoeder te zijn voor kiddie 1 en 2 als die uit school komen, om allerlei lekkers te voorzien, om was en strijk erdoor te werken. Mooi geregeld natuurlijk, woensdag zijn mijn klein grut ofwel bij oma of opa en donderdag en vrijdag is het tijd voor exie ex om dingen met hen te doen.
En toch blijf ik bij maandag het echte maandaggevoel houden.. zin om niets te doen, in bed te kruipen en daar te blijven liggen tot manic monday over is... Vanwaar dat gevoel komt? echt geen idee... het weekend dat nog niet uit mijn kleren is gekropen, het 'ploetermoedergevoel'?
Enfin, ik zie maandag en dinsdag dus niet als mijn verlengde weekend, niet als mijn nieuwe werkweek,maar wel als 2 dagen van babyvlekken op kledij, de honderste keer het huis proberen op te ruimen, van onoverzichtelijke bergen was en strijk...
En toch, als ik eerlijk moet zijn, geniet ik van 'ploetermoederen'... het gevoel van uitputting als kiddie 1, 2 en 3 onder de wol liggen, je aan belachelijke 'uurschema's' houden in de hoop het klein grut zoveel mogelijk RRR (rust ,regelmaat, ritme) mee te geven, ze aan tafel te zien genieten van hun vieruurtje... Ik zou het voor geen geld van de wereld willen missen...
En hoe ouder dat klein grut wordt, hoe liever ik het allemaal doe, met kiddie 1 meegaan in zijn fantasiewereld, met kiddie 2 knuffelen en 'ik zie u graag'en tot we er allebei bij neervallen, met kiddie 3 babytaal uitslaan terwijl we naar Bumba kijken...
Moederen.... een vak apart, eentje dat zo afwisselend, spannend, en voldoenend is dat je soms met tranen in je ogen naar de kindjes zit te kijken en beseft dat je geluk hebt dat je voor hen leeft!
One of those nights.... je hoofd raakt amper je hoofdkussen of de spookjes komen piepen... Eerst nog kleine spookjes, die je kan verdrijven met het nodige relativeringsvermogen, maar hoe later het wordt, hoe donkerder de spookjes worden...
Een hele rare film die blijft afspelen in je hoofd... de film over goede vriend X, die zoveel voor mij is gaan betekenen en waarvan ik weet dat hij alle gezever net als ik allemaal kotsbeu is... de film over exie ex, de hele periode van december tot nu... de film over stalkster Z waar ik nu officieel niet meer aan uit kan...
Zo rond de vijven lijkt niets nog oplosbaar, en kan je de spookjes niet meer bannen... zelfmedelijden steekt de kop op, de vraag waarom staat in grote letters voor je ogen... Breken met mensen, terugspelen, rare gedachten quoi...
Zo rond de zessen steekt uitputting op... je ogen voelen zwaar, je hoofd staat op ontploffen en je benen voelen ondertussen aan alsof je de hele nacht marathon gelopen hebt.. én eindelijk voel je je ogen dichtvallen... zzzzz....
Een half uur later weerklinkt een luide 'mamaaaa' ... een nieuwe dag begint... en of je nu moe bent of niet, niemand kan weerstaan aan drie kindjes die helemaal uitgeslapen en zonder zorgen aan een nieuwe dag vol plezier willen beginnen... Zucht... opstaan, of nog even allemaal het grote bed in?
Het eerste is quasi onmogelijk, die benen zijn nog niet hersteld van de marathon, de oogjes raken maar een klein beetje open... 3 kinderen in mijn bed dan maar... en als ik ze daar zie liggen, allen verstrengeld in elkaar, knuffels en kusjes gevend, zijn de spookjes weg, en besef ik dat zij en zij alleen tellen... Geslapen wordt er niet meer gedaan, gelachen, geknuffeld, ge'ikzieugraag'd des te meer...
Opstaan, pannekoekjes maken, koffie zetten (een grote pot, die snel uit zal zijn), genieten van kindergebrabbel aan tafel en proberen het allemaal los te laten...
Een nieuwe dag, hopelijk eentje die alles doet omkeren.... Kleintje steekt stekjes tussen haar ogen, neemt een 3e kop koffie en geniet... (of probeert te genieten!) Het is het allemaal niet waard mijn kop te laten zotmaken...
