En dan besluipt mij zon gevoel van melancholische zwaarmoedigheid, alsof je net merkt dat je op de verkeerde enkele trein richting het einde van de wereld zit en er geen weg meer terug is. Maar soms is het helemaal niet zo simpel om niet de verkeerde trein te nemen, want hoe weet je welke echt bestemd is voor jou, en als je het dan weet ben je meestal te laat en sta je daar, alleen. Dan spoken de gezichten van degene die het wel haalden, als rusteloze geesten door je hoofd, onafgebroken maken ze je hoorndol. En dan zou je willen om de verkeerde trein te nemen, naar nergens, niets, niemand of nooit, helemaal alleen. Om dan nooit meer terug te keren.
En waar ik ook passeer, heb ik herinneringen, aan jou. Ik zal me die dan ook altijd blijven herinneren, tot .. Tot ik ze vergeet, en dan nog zal ik ze diep in mijn hart nooit vergeten en altijd blijven koesteren.
