Eerst was er M, mijn toekomstige en huidige ex, een genetische mismatch van formaat.
Toen kwam Z, aanvankelijk een lief en schattig dochtertje, nu een norse, onvriendelijke puber. Dan D, een heel drukke baby, altijd maar huilen, van in de peutertuin problemen die escaleerden toen hij een tiener werd.
Dan kwam X, omdat ik iets goed wilde doen in deze wereld, een adoptie uit Roemenië. Wat we niet wisten was dat hij mentaal gehandicapt was, een foetaal alcoholsyndroom... én psychotisch.
Toen kwam de scheiding, het alleenstaan, de eenzaamheid, de mannen die sneller gingen dan kwamen. Daarna kreeg Z diabetes, 4 maal per dag spuiten en prikken, levenslang. Nachtmerries, hypo's, bewusteloosheid, een overdosis... toen stierf mijn vader en kreeg mijn moeder op hetzelfde moment een beroerte. Ik ben enige dochter... Toen kwam J, de man die me drie jaar gesteund heeft, hart van goud maar mijlenver van me af. Toen kwamen en gingen weer een paar mannen. Dan stelde men bij D autisme vast, gedrag dat de spuigaten uitliep...en ik die steeds wanhopiger werd maar me vastbeet in lopen, in werk, in zoeken van oplossingen.
En toen gebeurde er iets waar ik al zo lang op aan het wachten was: eens eindelijk iets goeds: D. Schat van een man, liefde van mijn leven. Met hem zou ik oud worden. door hem werd ik opzij gezet voor een nieuwe job in het buitenland. Niet eens voor een andere vrouw, voor werk!
Weet je, op zich leef ik graag... ik vecht, ik krabbel recht. Ik houd van het leven, ik zou zo graag willen zien wat er later nog komt. Maar trop is te veel niet?
Het begon nochthans zeer mooi, ik had twee leuke ouders, op school liep het als een trein, ik was een mooie tiener, niets puistjes, jongens vielen, er werd gelachen, gedanst, zorgeloos geleefd. Een fantastische jeugd had ik. Dus dan naar de univ, ging met brokken en bissen, het fuifnummer wist niet goed wanneer ze aan het blokken moest gaan en moest dan op de blaren zitten, maar goed... I made it. En eens afgestudeerd heb ik er nooit meer last van gehad, jammer dat ik niet echt kon specialiseren maar de job die ik nu doe is super, het enige in het leven dat goed gaat. Voor de rest zijn er zorgen en eenzaamheid. Uiteraard niet aan de buitenkant, keeping up the appearance my dear!
En nu weet ik niet meer of ik nog verder wil. Ik wil verder leven, maar niet meer in dit leven. Het is gewoon te veel. Ik mag dan wel van het leven houden, het leven houdt gewoon niet van mij...
