Maar wat als je halve lijf plots onder het bloed hangt? Wat als je daar in een haarspeldbocht onderuit gaat? Of gewoon voor je deur...
Geen paniek!
Verschillende keren ging ik met de fiets tegen de grond. Als kind was dat nooit erg maar recent was het toch enkele keren serieus.
Gelukkig liep alles uiteindelijk goed af.
Hierbij wil ik wel enkel tips geven. Gewoon uit ervaring.
Wanneer je valt en je merkt breuken op is uw rit voorbij. Contacteer een ambulance en neem geen verdere risico's. Dit geldt ook wanneer de helm zwaar beschadigd is.
Moet je zelf bellen? Probeer zo correct mogelijk door te geven waar jij je bevind. Bij rugpijn dit zeker vermelden.
Maar dit zijn gelukkig worst case scenario's.
In de afdaling van de Ornon in Frankrijk kwam ik hard ten val in een bocht. Stuurfout maar O zo snel gebeurd. Ik schoof enkele meters over het asfalt. Resultaat een zwaar beschadigde linker kant. Linker bovenbeen lag open, linker elleboog en schouder waren stevig geschaafd op mijn heup bloedde ik aardig. Mijn fietsbroek was in twee gescheurd en mijn linker schoen was een deel coating kwijt. Mijn fiets was oké, geen schrammetje.
Mijn broer hielp me recht om de wonden eens te bekijken. Goed zag dat er inderdaad niet uit. Pijn deed het nauwelijks. Adrenaline is een wonderlijke pijnstiller. De kans bestaat dat uw fietsmakkers meer afzien bij het zien van de wonden dan jijzelf.
Ik kon niet anders dan mij ter plekke verzorgen. Gelukkig hebben wij tijdens een mountainbike rit steeds een EHBO kit mee. Weeral bewees die zijn nut.
Ik heb de wonden eerst gekuist met zuurstofwater. toch zo goed mogelijk. Vervolgens heb ik wat steentjes uit de wonde verwijderd en windels/pleisters aangebracht op de wonde. Wees niet bang om kleefband en dergelijke in de wonden te plakken. Afdekken is nu even het belangrijkste. Vervolgens heb ik met een veiligheidsspeld en tape mijn short terug doen lijken op een short. Een uurtje later reed ik door Bourg d'Oisans met een rood been en een kapot broekje.
Ik was blij om thuis te zijn. Tijd om alle verbanden te verwijderen.
Ik ga je waarschuwen. Het ergste komt nu. De douche zal pijnlijk zijn. Kies niet voor warm water. Hou het zo koud mogelijk en laat geen water rechtstreeks in de wonden stromen. Was jezelf met weinig zeep. Spoel de wonde rustig uit. Vervolgens ga je jezelf moeten pijnigen. De enige manier om deze type brandwonden te reinigen is door ze proper te schuren. Ik deed dit onder de douche met een vaatsponsje. Improvisatie op het moment natuurlijk. Eens de wonde schoon is gebruikte ik (gele) Iso-betadine. Nogmaals een pijnlijk moment helaas. Wel de beste manier om te ontsmetten. Iso-betadine droogt brandwonden uit en houdt vocht vertoon tegen. Herhaal het gebruik van Iso-betadine elke keer je de wonde schoonmaakt. Vervolgens is het goed om de wonden zo goed mogelijk te verluchten. Dit wil zeggen niet altijd dichtplakken. Dit is goed voor het herstel, tegen littekens en tegen infecties. Ik liet de wonden 's nachts open. Natuurlijk worden uw lakens en pyjama's hier vuil van. Onvermijdelijk lekt er heel wat vocht uit deze wonden.
Ik liep dezelfde dag nog langs een lokale apotheker en toonde foto's van mijn kwetsuur. Ze verschoten zelf wel van de grootte. Ze gaven mij nog een extra fles Iso-betadine en zuurstofwater. Verder vroeg ik naar grote pleisters. Ik kreeg waterproof pleisters met een kompres van 10cm op 5cm en 15cm op 7cm. Dure maar nuttige pleisters. Verder adviseerden ze mij om toch 10 dagen ontstekingsremmers te nemen. Diclofenac kan je zo krijgen en is doeltreffend.
De dag erna ben ik terug gaan fietsen. Mijn lijf voelde enorm stijf aan. Alsof alles vast zat. Fietsen deed wel goed. Uiteindelijk kreeg ik alles los na enkele kilometers. Mijn wonden heb ik afgedekt met goed wat centimeters aan pleisters. Onderweg kwamen deze niet los. Ze werden vochtig maar losten niet. Belangrijk is de manier waarop je deze plakt. probeer rekening te houden met de beweging van gewrichten. Plak de pleisters op gestrekte huid. Nooit overstrekken want dan komt de pleister ook los. Probeer geen pleisters over elkaar te plakken. Dit veroorzaakt druk op de wonde. Neem pleisters mee voor eventueel onderweg. Verder is het nog enkele dagen goed kuisen, pijn lijden en wat minder slapen.
Ik hield geen enkel litteken over aan deze wonden.
Heb je toch littekens probeer deze dan uit de zon te houden of gebruik een factor 50 aan zonnecréme. Dit is nodig om de gevoelige zones te beschermen tegen verkleuren, verharden, jeuken en uitdrogen.
Conclusie: het overkomt elke fietser. Ervaren of niet ervaren. Belangrijk is om te weten wat je kan doen. Geraak niet in paniek en bewaar de herinnering om er eens mee te lachen.
Althans toch wanneer ik zin heb in heel wat klimwerk.
Maar liefst 7 maal beklimmen we een helling. Ook kruisen of volgen we enkele keren de l'Amblève. Vandaar gaf ik mijn route de naam "Les sommets de l'Amblève.
Ik vertrek steeds aan het station in Spa en eindig ook daar mijn rit. we beginnen meteen met een lang klim richting het domein Berinzenne. Dit is De Rosier via Creppe. Lang maar nooit echt steil. Leuke opwarmer.
Hierna dalen we af richting La Gleize om vervolgens richting Cheneux te volgen. In Cheneux begint de klim naar Ancienne Barrière. Ook deze is lang maar nooit echt steil. 4 kilometer wattage omhoog!
Vervolgens krijgen we een snelle afdaling tot voorbij Basse-Bodeux. Meteen na deze afdaling draaien we rechts de "Mont-de-Fosse" op gevolgd door de "Saint-Jacques". Deze dubbele helling wordt wel eens wat steiler. Vooral in het begin.
Op de top draaien we linksaf richting Grand-Halleux. Neem even tijd om te recupereren. In Grand Halleux steken we de grote baan over richting Wanne. Meteen krijgen we een steil stuk asfalt voorgeschoteld. Ongeveer 14% is de hellingsgraad. Deze klim is lang. Echter 3.6km deze Côte de Wanne is gemeen onregelmatig. In Wanne gaan we links op de rotonde richting Trois-Ponts. Vanaf de skipiste dalen we tot in het centrum van Trois-Ponts en rijden we verder richting het stuwmeer van Coo. Hierna volgt naar mijn mening de zwaarste klim. Maar eerste kan je bijtanken met koffie bij "le coffee ride". Dit café is meteen het begin van de zwaarste klim. Thier de Coo" heeft met zijn 18% een steil stukje. Je vertrekt haast uit stilstand aan deze helling. Lekker loopt het hier nooit. Dit is een krachtklim die toch ook meer dan 2 kilometer lang is. Niet mijn ding al sla ik hem zelden over.
Wil je deze klim toch overslaan? dat kan gemakkelijk. Na het station van Trois-Ponts sla je de eerste rechtsaf (route de trois-ponts). Net na de brug terug rechtsaf en rij je de Ravel (fietOstrade) op. Deze volg je tot Haute-Levée.
Na Thier de Coo moet je even een minder stuk asfalt verteren richting de Ravel. We draaien de Ravel links op richting Malmedy maar verlaten dit stukje autovrij fietsen al snel om Haute-Levée op te rijden. Let op hier rijdt veel verkeer. Ook goed om weten. Ik fiets hier nooit op de verhoogde strook rechts van de rijbaan. Het is immers geen fietspad. Nooit reden ze mij hier van de baan.
Deze klim is lang. Ondertussen voel je al zeer goed wat je hiervoor ontdekt hebt. Het doet pijn en de top is nog een eind. Op het hoogste punt staat een bordje naast de weg.
Net voor het dorp "Francorchamps" slaan we linksaf en kunnen we dalen.
Na deze afdaling volgt de allerlaatste klim. In Ruy draaien we rechtsop en gaan we nog één maal 4 kilometer klimmen. Ik heb hier alles al meegemaakt. Stilgevallen, de beklimming van mijn leven gereden, koud, regen,.... Maar hoe je het draait of keert het is steeds een mooie klim door het bos. De steilste stukken vind je in het begin. In september 2020 is deze weg trouwens opnieuw geasfalteerd. Dit voor La Doyenne in... oktober. 4 oktober. Corona edition.
De top is een punt dat je vandaag al hebt gezien. De top van de eerste klim is ook de top van de laatste. Vervolgens kies ik dezelfde afdaling terug richting Spa. Het is ook mogelijk om te blijven dalen via dezelfde hoofdweg tot in het centrum van Spa. Zo rij je een echt rondje.
Zin in nog een klimmetje en een leuke plaats voor een drankje?
Rij eens naar het domein Soll-Crèss boven op de Col de Annette et Lubin. Boven aan het standbeeld ga je links en rij je het kleine vakantiedomein op. Waar de receptie is kan je ook een bar terugvinden.
Al enkele jaren rij ik meerdere malen in deze regio. Ik verkies deze route omwille van zijn rustig karakter. Weinig verkeer, behoorlijke wegen en nauwelijks gevaarlijke kruispunten.
Enkel in Trois-Ponts en Coo kan het druk zijn. Ook de oversteek vanaf de Ravel richting Haute-Levée is een drukker punt. Voor de rest klim ik meestal helemaal alleen. In de zomer is het drukker. Maar in het voor- en najaar is het hier enorm rustig.
Ritje goed voor 88 kilometer en 1750 hoogtemeters.
Parkeren kan aan het station van Spa. Ook kan je daar een rustig café vinden om even bij te tanken.
Dit jaar koos ik en mijn broer Wout voor de Franse Alpen. Meer specifiek werd het Le Bourg d'Oisans. Een dorp gelegen aan de voet van de bekende alp.
Toen we hier toe kwamen hoorden we zeggen dat de alp op dinsdagochtend autovrij zou zijn. Tja, het kan niet beter natuurlijk.
Het weer was niet schitterend, koude regen viel als een waterval naar beneden maar toch vertrokken we voor 14km klimplezier.
Oisans Col Series wenste ons succes en veel fietsplezier toe.
De eerste kilometer was meteen een zware. Klimmen rond de 10% wanneer je eigenlijk nog koud bent is niet zo aangenaam. Helaas draag ik ook de gevolgen van een val eerder deze week. Ik heb het al snel lastig. Pijn verbijten. Ik probeer te genieten en kijk wat rond. Autovrij klimmen op een route die anders te druk is geeft automatisch vleugeltjes. Op één of andere manier is het een externe motivator. Meter bij meter gaat het beter. Mijn broer zie ik ondertussen voor de laatste keer opdraaien, één bochtje hoger. Hij 7 ik 8 denk ik. Ik probeer wat snelheid te maken door op de pedalen te staan en het helpt. Col series zorgt onderweg voor enkele leuke foto's en ik heb ondertussen gezelschap gevonden. Ik probeer mijn tempo op 10km/u te houden. Bij het binnenrijden van Huez kan ik even genieten van het uitzicht. Het mag er zijn hoor. Nog even en we zijn boven.
Ik zie de aankomstboog al staan. Ondertussen staan de hemelsluizen open, tijd voor een finaal sprintje. En nu even bijtanken met goudbeertjes.
Wat volgt is een snelle afdaling in de regen. Met een mountainbike kan je eens gek doen. Berg af merken we ook op hoe druk het ondertussen geworden is. De weg is niet meer autovrij en we beseffen hoe uniek dit evenement toch is. Wel triest zo veel auto's. Gelukkig heeft deze vallei nog wel wat meer te bieden dan deze alp. Veel meer...
Waag u eens aan een rondje Marmotte. Dit rondje staat op mijn bucketlist. Al dan niet binnen een evenement. Komt er ooit wel eens van.
Ook voor de mountainbike is het hier een paradijs. Vanuit Les deux Alpes kan je onverhard en vooral steil klimmen naar 3000 meter hoog. Col de Jandri.
Ook in Auris vertrekt een mooie mountainbike route via de Col de Cluy, top Sarenne en "Chemin du facteur". Les Balcons d'Auris bieden u adembenemende uitzichten. Een trail om nooit te vergeten. Ik had de pech dat het heel onze vakantie hier slecht weer was maar wanneer het mooi helder weer is krijg je prachtig zicht op Lac du Chambon. Ps: verschiet onderweg niet van "Bella".
Verder hebben we hier nog wel wat klimwerk.
- Col de Sarenne (andere kant Alpe d'Huez)
- Col de Sabot (Via Vaujany, haast autovrij)
- Col de Solude (Villard-Reymond, rondje met Ornon als afdaling, gravel)
- Col de Ornon
- Les Deux Alpes (Broertje van de grote Alp)
- Auris (Prachtige Balcony ernaartoe, Route de La Roche de Auris)
- Col de Croix de Fer (vergeet het uitzicht aan Lac de Grand Maison niet)
Arcalis doet vast een belletje rinkelen
bij wielerfans. Het skistation Arcalis was reeds drie maal aankomstplaats in
de Tour en vier maal in de Vuelta. Deze legende is een klim van buiten
categorie. Zo dus de uitdaging van onze eerste fietsreis. (Andorra Augustus 2016)
Vanuit Andorra La Vella moet je 30 kilometer
fietsen tot de top van Arcalis. Mogelijk om onderweg nog wat meer klimwerk mee te nemen via Col d'Ordino of Col de Beixalis.
Onze route vertrekt richting La Massana waarbij we
eerst via een wat drukkere weg door twee tunnels rijden. Druk verkeer in
Andorra is relatief. Wij zijn als Belg veel drukkere wegen gewoon dus stoorde
dit zeker niet. Denk wel aan uw verlichting! Eens in La Massana volg je de
pijlen "Ordino". Vanaf Ordino begint het echte klimwerk ook al ben je
eigenlijk altijd al aan het klimmen geweest. La Vella ligt op ong. 800 meter en
de top van Arcalis is 2225 meter hoog. Een behoorlijk hoogteverschil dus.
Eens in Ordino ben je op 20 kilometer van de top. De volgende acht tot in El Serrat lopen behoorlijk goed. Ze zijn niet
bijzonder stijl en je krijgt geen haarspeldbochten voorgeschoteld. Genieten van
de natuur kan je hier uiteraard wel. Ook
vind je hier voldoende gelegenheden om bij te tanken.. Wanneer je
het op dit stuk even moeilijk krijgt kan je misschien met een toevallige
passant mee fietsen want op deze klim ben je nooit alleen. De populariteit is
groot.
Eens we in El Serrat zijn beginnen we aan de echte
klim. Haarspeldbochten! Hier moet ik mijn broer al snel laten rijden. Eens het wat steiler wordt merk ik dat ik geen klimmer ben.
De eerste kilometers na het dorp halen gemiddelde boven de 7%. De steilste
kilometer is 8,4%. Het zwaartepunt van de klim. Eens dit verteerd is zal het steeds
beter gaan. Dit is mede te danken aan de prachtige natuur en zijn knappe
uitzichten. Na vier steile kilometers is
het even tijd voor een klein stukje recuperatie. We rijden door enkele
tunneltjes en de snelheid kan even omhoog. Doet best goed. Althans
voor mij toch. Verderop beginnen we aan het gedeelte met vele bochten. Dit is
het mooiste gedeelte van de klim. Het uitzicht is prachtig en geeft je energie.
De hellingsgraad schommelt hier ook steeds rond de 7% maar je voelt het minder.
Enkel de warmte kan hier spelbreker zijn. De zon zit hier na de middag in je nek te branden. Door de warmte had ik al veel gedronken. Bijtanken was
nodig. Onderweg kom je af en toe eens een mini watervalletje tegen. Ideaal om
bij te tanken met bergwater. Heerlijk fris water dat meteen wat extra energie
geeft. De top is overigens niet ver
meer. Je kan de eerste glimpen van de grote "O al zien. De "O" dat is het doel. Daar moet je naartoe.
Je ziet deze enkele keren staan tot ze weer voor een kilometer verdwijnt . En plots staat hij daar de grote "O".
uiteindelijk niet meer dan een metalen letter O. voor mij de O van overwinning.
(O = Ordino) Nog één kilometer klimmen en je bent boven. Dit loopt niet meer
mis. Schrik wel niet van de wind die hier staat. De echte top ligt aan de ski lift waar ook de gelegenheid
is om even te stoppen en te genieten van een koffie en kleine snack. Hier ligt
trouwens altijd vlees op de barbecue Ruikt heerlijk.
Iets verder doorrijden is zeker mogelijk met een mountainbike. De weg zelf loopt nog een goeie kilometer onverhard door. Te voet kan je via een bergpad naar Lacs de Tristaina. Prachtige bergmeren verstopt in een heerlijk landschap. Ontdekt van hieruit het mooiste uitzicht op de vallei en de O.
Neem in het terug rijden
ook de tijd om te stoppen aan de O. Het uitzicht is daar prachtig en levert geweldige fotos op. Wanneer je op de juiste wijze door de O kijkt zie je
trouwens de echte top van Arcalis. Vervolgens is de afdaling leuk en behoorlijk
snel.
Ordino Arcalis stelt nooit teleur. Persoonlijk is
dit mijn nummer twee in Andorra maar voor de meeste is dit de absolute nummer
één. Zeker niet onterecht. Voor de echte prof renners is dit ook één
van de meest gekozen trainingswegen. Een must-do in de Pyreneeën!
Onze eerste fietstocht in Andorra was er ééntje richting Sant
Julià De Lòria. (augustus 2016)
We waagden ons aan de 13,7 kilometer lange Col de
La Peguera. Minder bekende naam wegens afdaling van La Rabassa. De Rabassaberg is al meerdere malen
een aankomstplaats geweest in de Vuelta. Ondanks dit was het de goede keuze om hier naar boven te rijden.
De klim begint met een steil oplopend gedeelte in
het centrum om dan vervolgens een echte bergweg te worden. Makkelijker wordt
het echter niet. Deze pittige klim heeft uitschieters tot 14%. Het eerste deel
van deze klim is het zwaarst. via 15 haarspelden klim je
gemiddeld aan 8%. Na de laatste haarspeldbocht begint deel twee. Vanaf hier
wordt het iets minder steil. Net goed want hier begint de natuur je echt te
verwennen. Deze klim biedt adembenemende uitzichten en heerlijk fris water van
de rivier Riu Peguera. Het allermooiste uitzicht blijft wel geheim tot op de
top.
De top van deze klim stelt u voor de keuze. U kan
links opdraaien en nog twee kilometer verder klimmen naar de iets hogere La
Rabassa ofwel gaat u gewoon rechtsaf en daalt u af naar Sant Julia. Opgelet deze
afdaling is gevaarlijk door het drukke verkeer en enkele riooldeksels in de
weg! U kan natuurlijk ook de La Paguera zelf afdalen. Deze komen beide op
hetzelfde punt uit.
Voor mij is dit echt een topper. Ik verkies deze klim
boven Arcalis. Vooral omdat hier nauwelijks verkeer is en de natuur gewoon
geweldig is. Topklim!
Voor we aan La Peguera begonnen hadden we in het
centrum van La Vella een kleinere klim uitgetest. Ideaal als opwarming. De Col
de La Comella. Deze klim is 4.3 kilometer lang en heeft een gemiddelde hellingsgraad
van 7%. Ideaal als voorbereiding op een echte Pyreneënklim. Deze afdaling
eindigt vervolgens in het centrum van La Vella. Ideaal om zo verder te rijden
naar Sant Julia.
Ook zeer fijn aan alle beklimmingen in Andorra, om
de kilometer geeft een bordje jou alle kliminformatie. Gebruik
deze bordjes als hulpmiddel om de klim in te delen.
Beste bezoeker,
L'Alpe d'Huez - fietsreis Augustus 2017
