We zijn vrijdag en al vroeg wakker. Wat nerveus omdat we vertrekken zegt Marc.

De zon schijnt nog fel en dus doen we nog geen reiskledij aan. Het is veel te warm voor een lange broek. We eten nog eens in de Nizuc, daar hebben ze meer keuze in warm ontbijt en dan kunnen we er beter tegen voor de rest van de reis. Marc is bij de vooruitziende vrouwen denk ik soms.

We hebben toch weer ons fototoestel bij en zetten nog een paar bootjes of surfers vast op de geheugenkaart.

Het strand wordt mooi gezift (geen sigarettenpeuken) en het zeewier verwijderd. Er is zelfs een ventje dat er met een hark wat Japanse figuren probeert in te krijgen.

Hier en daar nog wat open ruimtes trekken en ook de kledij van de hotelbrandweer.

De blokken van de kamers worden aangeduid met een dier, die staan op richting aanwijzers. Dat is voor de slimme Amerikanen denk ik. Overal kan je ook plannekes vinden van het ganse domein. Alleen het stuk waar wij slapen staat er niet op, dat zal voor volgend jaar zijn als alle kamers af zijn (nog 1800 te gaan)

De laatste stukken zijn ingepakt en het ventje voor de valiezen staat aan de deur. Hij is besteld voor 10.30u. en komt 5 min. vroeger. De kamer nog eens dubbel checken hé Kris en met de lift naar beneden. We zitten dan ook op tijd in het golfkarreke. Maar we hebben nog een tussenstop want de krokodil heeft een wandelingetje gemaakt en zo kunnen we ze nog eens goeden dag zeggen. Ik weet niet of ze meer dan 1 beest hebben.

We checken uit en als we de lobby binnen komen staat de kerstboom al klaar dwz. de ster staat er al op en de groene slierten zijn er al maar het geheel heeft nog niet zoveel vorm.

De valiezen zijn bij de belboy en die stelt voor om nog iets te drinken want we hebben nog tijd. Marc heeft niet veel goesting want “over is voorbij” maar hij luistert toch en zo zitten we nog met een “banana monkey”. Het is een andere barman dan ’s avonds en deze monkey is eigenlijk niet zo lekker als anders.

Dan met het buske naar de luchthaven, we melden ons aan bij “Jetair” en dan naar de douane. Marc moet zijn riem weer uitdoen maar verder gebeurt er niets.  We hebben alle twee nog een flesje drinken in onze rugzak maar dat schijnt geen probleem te zijn. Dan naar de juiste gate en daar moeten we wachten. Ons vliegtuig is bijna op tijd vertrokken in Brussel en was op tijd in Cuba maar daar zal het wat langer geduurd hebben. Als het geland is, staat er al veel volk te wachten om het te poetsen.

Het is een mooi blauw machien maar het is niet hetzelfde vliegtuig als in de heen vlucht.

De service is een stuk minder, we krijgen geen oortjes en het is al laat als ze met een film komen en dan zit er nog een streep in.

Deze keer vliegen we meer over land; van Cancun richting Cuba maar eigenlijk juist ernaast. Dan over Florida, en naast Atlanta dan over Washington D.C en dan New York. Deze steden zijn goed te zien door de verlichting.

Vandaar naar Ierland en Engeland en dan landen we op Zaventem.

Het is er koud en nog donker; in Mexico schijnt de zon en is het warm.

Voorbij is voorbij.

29-11-2008 om 00:00 geschreven door Lieve

Het is inderdaad niet te geloven maar ik blog de dag van vandaag. Ik begin het door te hebben, je krijgt de 3° blog van mij. Alleen zal je ze niet allemaal op 27/11/08 zien. Het water loopt in de jacuzzi, we hebben nog juist een wandelingetje langs de zee gedaan en de sterren staan er. Wat hebben we vandaag allemaal beleefd? Niet veel want we hadden een volledige rustdag. Deze morgen nog eens gaan eten bij het favoriete restaurantje achter de hoek. Marc heeft ineens alles mee om op het strand te gaan niksen en ik kom terug naar de kamer om mijn blog verder te schrijven. We nemen voor alle zekerheid het fototoestel mee. En wat zien we… onze witte. Welk beest het juist is weet ik niet maar dat zullen we dan wel eens nakijken als we thuis zijn. Jullie kunnen het misschien ook al doen. Marc zegt dat het een Ibis is.

Hij komt later nog dichter bij de kamer. We hebben de Marc op het strand geïnstalleerd en hij zal een ligbed houden voor mij.Ik ga terug om die blog te maken. Het heeft een hele tijd geduurd voor hij juist op de site stond. Ofwel gingen de foto’s niet, ofwel stonden ze niet op de juiste plaats ofwel stond er een fout in de tekst; het was altijd iets .Ik ben uiteindelijk na 12u. op het strand aangekomen. Marc dacht dat ik ineens was gaan middageten.

De service van het hotel gaat ook verder op het strand, op regelmatige tijden komt er iemand vragen wat je moet drinken. Die neemt de commando’s aan; verdwijnt; en na een hele tijd komt die met een volle plateau terug en begint uit te delen. En dat alles gratis.

We maken nog een lange wandeling, voor de zon die vol schijnt is het genoeg. We hadden de eerste keer al vogeltjes gezien en nu heb ik mijn fototoestel mee.

Er groeien ook nog bloemen op het zand, het zal familie zijn van de heggewinde maar dan in het paars.

We proberen ook of we Cancun in het vizier kunnen krijgen, vooral de zone hoteliera is van heel ver te zien. Dat is het gedeelte waarin Marc vroeger al eens gelogeerd heeft. Daar staan alleen maar van die grote hotels, allemaal met veel kamers voor de Amerikanen.

We verhuizen weer naar ons zwembadje, gewoonlijk is het daar veel stiller want er zit weinig volk. We bestellen daar “taco’s met kip, varkenvlees en rundvlees.  Guacamolo en een saus waarvan de garçon zegt dat ze pikant is. Ik begin er dan niet aan maar Marc vindt dat hij eens moet proeven en kan alleen maar beamen dat ze behoorlijk pikant is.

We blijven nog even genieten van de zon op onze benen en dan wordt het te koud vindt Marc. We gaan naar de kamer, hij begint de valies te maken en dus kan ik niet achter blijven.

Er blijft nog veel in te steken maar dat is voor morgen.

We eten ook weer achter ons omdat het daar rustig is (denken we). Grote groepen moeten tot 60min. wachten eer ze een tafel krijgen. Een kleine groep heeft zo zijn voordelen. Ik eet amandelsoep, dan vis op een gegrilde ananas en dan een “rib eye”met chipotle saus dit was een onbehoorlijk stuk vlees.

Het dessert viel mee, en dan weer naar de Nizuc lobby want we moeten de belboys nog hebben om af te spreken wanneer ze onze valiezen komen halen. We moeten ze klaar hebben om 10.30u. Nog even in de bar een “banana monkey” drinken om het af te leren en dan de wandeling langs de strandzijde terug naar de kamer.

Dit zal waarschijnlijk de laatste blog zijn uit Mexico. Dus tot ziens of hoors in het thuisland.

28-11-2008 om 06:19 geschreven door Lieve

Zoals je gisteren hebt gelezen, moeten we er vroeg uit om te snorkelen. Het ziet er goed weer uit maar het zeewater zal waarschijnlijk toch fris zijn als we er in springen. Even de mail checken en dan klaarmaken en naar de Nizuc om te eten. Vandaag op dit uur moeten we zelfs geen naam zeggen aan de balie van het restaurant. Ze zullen ook nog niet goed wakker zijn. We krijgen weer het servet op onze knieën en een ventje komt vertellen hoe hij heet en dat hij blij is dat hij voor ons mag zorgen. Hij brengt thee en fruitsap en de rest doen we zelf: scrambled eggs en  toast, dan weer een trip naar het buffet voor nog een warme toast met confituur daarna fruit met yoghurt en we kunnen er weer tegen. We nemen geen foto’s op dit uur. Nog even vlug 2 bananen meepikken want je kan nooit weten en dan naar de palapa. We zijn al niet meer de eersten, de bussen komen en gaan en er is ook een bus voor ons. De rit duurt niet lang en dan zijn we aan de catamaran.

 We krijgen een grote handdoek en voor we op de boot stappen moeten de schoenen uit. We krijgen ook een reddingsvest en als we dat niet bijhebben ook een bril en snorkel en dan ben ik nog de flippers vergeten. De handen zitten al vol en dan moet je nog naar de aangegeven plaats manoeuvreren. Iedereen doet de vest al aan dus wij ook, sommigen hebben hun T-shirt aangehouden maar wij nieten dus zullen we verbranden zolang we niet in het water liggen.

We varen en krijgen ondertussen wat uitleg over wie wat allemaal kan en wie zorgt voor beginnelingen enz. Dan wordt het anker in zee gelaten en we mogen in het water springen. Ge weet dat het water koud zal zijn en ge staat wat hoog op de boot; het duurde dus even voor ik erin lag. Door die zwemvesten blijf je natuurlijk boven drijven. Marc vindt dit maar niks maar dat zal ook voor de verzekering van de Amerikanen zijn denk ik. Het water is nog altijd zout en de temperatuur valt goed mee. Het enige nadeel is dat iedereen rond die begeleiders blijft en dus iedereen in de weg zwemt van de anderen. Ze hebben ook eten meegebracht voor de vissen en zo krijgen we er toch te zien. Je kunt ze moeilijk aanraken, ze zijn veel te vlug. Het waren wel mooie vissen en de begroeiing is ook gekleurd.

We hebben de foto’s niet zelf genomen want dat kunnen we niet.

Dit heb ik wel getrokken maar dan ergens anders in Tulum. Toen wist ik niet wat het was maar vond het wel mooi, maar nu heb ik het wel in het water zien liggen, daar ziet het geel en het is dus een soort koraal denk ik.

Na een tijd begint die zwemvest te schuren aan je armen omdat die niet op de plaats blijft zitten. Je krijgt wat stampen van de ene en de andere maar we doen verder. Aangezien je boven blijft ga je ook op en neer met de stroming van het water. Dus na goed 40min. heb ik het gezien want mijn maag begint zo stilaan te protesteren. Als ik terug op de boot kom, vragen er toch een paar of alles wel in orde is. Marc komt wat later en vraagt ook of alles ok is.  Ik schijn wat bleek gezien te hebben. Na is natuurlijk de vraag kan je van snorkelen ook zeeziek worden.

Terug aan wal gaan we uitrusten en wat foto’s trekken. Niks spectaculair maar het is er wel een mooi wit strand.

Daarna eten, er speelt een duo en die kan je een cent geven.

Voor we op de boot stapten hebben ze ook al eens getrokken en die foto kan je dan kopen voor 10 dollars. Wij niet natuurlijk.

Om 3u. zijn we terug en zwemmen we in ons badje tot het daar fris wordt.( Er zwemmen geen mooie vissen rond.)

Naar de kamer en die is nog steeds niet gepoetst. Dat komen ze doen terwijl al het verslag schrijven op de blog; het is zoals thuis zegt Marc; op tijd je voeten opheffen als ze met de borstel komen.

We eten bij de Japanner, grote groepen moeten wachten op een plaats maar 2 personen kunnen ze gemakkelijk zetten. Het wordt weer sushi als voorgerecht, daarna een soep, dan verschillende soorten vlees met bami en een profiterol  als dessert.

Nog wat verder spelen met de comp. om de blog te verzenden, mijn boek uitlezen en het wordt toch weer 12.45u. eer het licht uitgaat.

Morgen een echte rustdag.

27-11-2008 om 19:07 geschreven door Lieve

Marc heeft dat goed geregeld, regelmatig zo een dag waarop je niet zo vroeg moet opstaan. Dus wij om 8u. uit ons bed. Het wordt weer een drukke dag. Taxi bestellen voor het vliegveld, postzegels kopen, kaartjes schrijven, geld uitgeven.

Ontbijten doen we achter ons, ze kenen ons daar al en hebben gaan problemen meer met Marc z’n naam. Die moet je opgeven als je in het restaurant komt. De garçon kan je dan met je naam aanspreken.

De persoon die je naar de tafel brengt, heeft gewoonlijk een servet in de hand met daarin 2 vorken of een tangetje, die hand heeft hij of zij op de rug. Het heeft enige dagen geduurd voor ik doorhad waarom die servet; wel met die tang of de vorken, drapeert hij of zij met 1 handbeweging je servet op je schoot. Ga je in het buffet iets halen en je servet ligt niet goed; je mag er zeker van zijn dat ze mooi gevouwen is als je terug aan de tafel komt. Ze zijn niet te schatten.

Deze keer gedragen we ons een beetje anders; ik ben een beetje trager dan Marc (hoe zou dat komen hé moeke), we hebben niet veel tijd te verliezen en beginnen in het restaurant al onze kaartjes te schrijven. We schrijven verder bij ons zwembadje. Dan alles bij elkaar zoeken en naar de lobby om de taxi te bestellen. Wat Marc juist besproken heeft weet ik niet maar we moeten vroeger weg dan hij dacht. Dan wachten bij de palapa voor de bus naar Cancun. Ze hebben hier een systeem dat zegt, je neemt de bus van 12u. naar de stad, dan neem je om 16u. de bus terug naar het hotel en niet later want dan is er geen plaats. We moeten daar er tijdje wachten en ik zie in het gras een vogel worstelen met een serieuze vis.

Nu staan er ook overal bordjes in het gras. Niet alleen dat je niet op het gras mag lopen maar ook

Van in het begin hebben we die bordjes zien staan en er ook ons gedacht over gezegd. Dat is natuurlijk voor die Amerikanen. Die hebben van alles schrik en dan lopen ze daar niet in.

En Marc maar zeggen dat er echt krokodillen zitten; nu bij het golf terrein neem ik dat aan; het is er groot genoeg en hier is overal water. Maar zo tussen de verschillende blokken met kamers nee dus. Tot ik nog eens terug keek of die vogel zijn vis al binnen had. En wat bleek…, er zat of lag een krokodil op het gras. Dus Marc heeft gelijk.

De bus is er en wij naar Cancun, we beginnen in het winkelcentrum: Kukulcan; terug naar de winkel met de armbanden. In een andere winkel was er ook een mooie, ene met veel kleurtjes en een rechthoekige. De andere was met 2 kleuren en rond. We hebben nog wat gewandeld tussen de 2 winkels maar het is die met veel kleuren geworden. Nu heb ik een aandenken van Mexico en als ik er het geld van mijn pensioen voor gebruik; kan ik nog eens aan’t school denken. Marc heeft ook nog wat gekocht. En dan was het tijd om verder naar Cancun stad te rijden. Hiervoor zitten we weer ongeveer 25min. op de bus. Dan wandelen naar een postkantoor voor zegels maar eerst moeten we nog pesos hebben. Dus op zoek naar een wisselagent die veel pesos geeft voor dollars. Na de post hebben we ook nog het plaatselijk ambachtsmarktje bezocht. Hier werken ze ook al voor Kerstmis want dat ligt niet meer zo ver af.

Ze hebben ook eigenaardige handtassen.

Dan is het weer tijd om de bus naar het Cancun palace te nemen. Daar moeten we zeker om 3.55u. zijn want anders is de bus weer weg en een taxi is te duur.

Terug in het hotel gaat Marc nog even zwemmen in ons zwembadje en ik lees een boek, we hebben ook nog een mooie foto gemaakt.

’s Avonds eten we bij de Mexicaan, alleen heeft de helft van het hotel beslist om daar te eten. We moeten 1u. wachten en dus zijn we verplicht aan de bar te zitten en te wachten. Je kan daar niet zomaar zitten. We worden opgeroepen door een stil verklikker systeem. Lichtjes gaan branden en je voelt het zoemen als je het vast hebt.

Zoek de verschillen

Het eten was er niet slecht maar “waw” zeggen we toch ook niet. We hebben al beter gehad. Marc blogt nog wat en ik lig al in bed met een boek. Rond 1u. gaat de comp. dicht want morgen hebben we onze laatste uitstap naar een snorkeling paradijs en hiervoor loopt de wekker af om 6.15u. en dat in de vakantie.

27-11-2008 om 06:23 geschreven door Lieve

Isla Mujeres

De Maya’s zijn voorbij, nu gaan we op een andere manier genieten. Voor vandaag staat een boottocht naar Isla Mujeres op het programma. Verzamelen om 8.40u. aan de palapa.

 Alle uitstappen beginnen daar en er staat dan ook veel volk en er komen veel bussen. Telkens wel om een ander uur maar als je op tijd bent, zie je de andere bussen vertrekken. Zo hebben we ook onze 1° gids gezien; hij ging weer naar Tulum. Alle bussen vertrekken, ook de betalende uitstappen zijn al weg, alleen de mensen van Isla Mujeres zitten er nog. Het wordt later en later, dan komt er iemand van het hotel kijken met hoeveel we er nog staan. Resultaat we worden op kosten van het hotel naar de aanlegsteiger van de boot gebracht. Wat er fout gelopen is weet ik niet maar het was precies een warboel daar. We zitten op boot 2 en de oversteek gebeurt zonder problemen.

We installeren ons op de plage en hebben al vlug zever met iemand die daar ligt. We hebben een ligstoel aangeslagen die al bezet is volgens haar. Er lag niks op toen we daar kwamen en zij zelf lag te slapen. Hoe kunnen wij dan weten dat die bezet is. We trekken het ons niet aan, laten ons materiaal liggen en gaan wat zwemmen en proberen te snorkelen. Aangezien de Amerikanen schrik hebben om te verdrinken en zwembaden ook niet dieper mogen zijn dan 1.20m valt er niet veel te snorkelen. Het punt is ook nog dat daar waar we mogen zwemmen het water troebel is. Ze hebben wel ander speelgoed voor de mensen: hangmatten.

Zo nu en dan vallen er regendruppels, de watervolleybal wordt onderbroken en wij hebben tijd om te middagmalen. We zitten ook nu weer in een hotel van hetzelfde resort. Maar toch vinden we het onze beter. Het strand is klein, we zien maar 1 restaurant, het water is troebel enz. Om 2.30u. vertrekken we weer met de boot om in het enige dorp van het eiland te shoppen. Ook hier is Marc al geweest en het dorp is hard gegroeid. Het vindt toch nog enkele plekjes waar hij toen ook is geweest.

De kerk aan een plein met een speciale kruisweg.

De Atlantische oceaan is ook niet ver, en er zijn meer golven dan bij ons.

We gaan op zoek naar een paar souvenirs voor de fam. Van Damme. Ook kijken we naar kaartjes, ik vond die van het hotel wat eenzijdig en daarom zijn we er zo laat mee. Op het afgesproken uur zijn we aan de pier en er is nog geen boot te zien. We wandelen nog wat verder en vinden eindelijk kaartjes naar ons goesting aan een behoorlijke prijs. Dan moeten ze nog weergeven en als we dan aan de pier komen is de boot juist vertrokken. De verantwoordelijke zegt; niet meer verder lopen we hebben nog een 2° boot; maar wij moeten daarna nog naar ons hotel en er is maar 1 bus. En dan zijn GSM’s wel een voordeel, er wordt duchtig gebabbeld en ze zullen de bus laten wachten tot wij er zijn. We hebben ons verontschuldigd tegen al de anderen op de bus; Marc heeft er een verhaaltje van gemaakt en alles was ok.

’s Avonds gaan we nog eens eten bij de Italiaan; (bij Marc zijn vriend). Het regende toen we vertrokken en we hebben voor de 1° keer onze jas uit de kast gehaald. Die hadden we eigenlijk niet nodig daar we van de Nizuc ineens een minibuske tot aan de golf hadden. Het eten was er weer goed;

een carpaccio van Agnus beef, een jing en jang soep van spinazie met ?????

daarna een Chicken Kiev met spinazie

en als dessert een chocomouse. Dit alles wordt overgoten met een witte wijn.

En we bloggen weer terwijl Marc in de jacuzzi zit en het schuimt veel.

We slapen al voor de computer gestopt en om 2.30u moeten we de machine nog afzetten.

Morgen hebben we een druk programma op onze vrije dag.

26-11-2008 om 06:33 geschreven door Lieve

We trekken om 8u. de gordijnen open en zien de zon, toch op de andere delen van de “Grand” schijnen. Het wordt weer een fijne dag, we ontbijten achter ons. We opteren voor een engels ontbijt dus scrambled egg op een toast,

Een boke met choco en eten voor de eerste keer een waffle maar op een redelijk geciviliseerde manier. Ik heb ze vol gelegd met fruit; het wordt het sluitstuk van mijn ontbijt.

Ze hebben ook een eigenaardige manier om hun wijn te stockeren; je kan er ineens je glazen bijsteken.

Dan weer naar het strand. Om een grote handdoek te krijgen moet je een kaart afgeven; een goed voorbeeld van efficiency denk je dan. Maar niks daarvan, we zijn begonnen met 2 kaarten ondertussen hebben we er elk 2. Als je vergeet een handdoek binnen te brengen geloof ik dat je 200 dollar moet betalen. Het is dus gemakkelijk als je wat kaarten in voorraad hebt.

De Amerikanen vinden het strand echt vuil met al dat zeewier en op zondag geef ik ze gelijk; aan de rand van het water ligt een beetje zeewier.

 De mensen van het hotel doen dat bij elkaar met een hark. En dan komt een groot machien dat alles bij elkaar pakt zoals een boer zijn gras bij elkaar haalt.

We maken ook deze keer een wandeling maar nu richting Cancun en terug. De zon schijnt goed en met een beetje wind krijg je een rood kleurtje. Dan hebben we natuurlijk aftersun van bij Cathy. Alleen geeft die precies een bruin kleurtje af. Het waait toch behoorlijk hard en we trekken ons terug bij ONS zwembadje. Daar zijn nog altijd weinig mensen; een garçon komt daar ook vragen wat hij moet brengen en daarna of we iets moeten eten. Het worden 2 pizza’s met ham en ananas en ene met stukken gebakken vlees. Een ijsje om te besluiten. We hebben weer een nieuwe cocktail geproefd: “passionfruit” er zit anders geen passionfruit in. Wat dan wel, weet ik niet maar het smaakt niet slecht en het heeft een mooi kleurtje en daar doe je het ook voor volgens Marc.

Die middag hebben we niet veel meer gedaan. We gaan souperen bij de Braziliaan; er staan veel wachtende voor ons. We krijgen een tafeltje dat kwikkelt en dus vragen we een ander. Het principe van de Braziliaan is dat je zoveel vlees eet als je wil. Op tafel ligt een groen rond schijfje; zolang het groen blijft, mogen ze met vlees komen. Ligt de rode kant naar boven dan stop je en moeten ze geen vlees meer brengen.

Tijdens het eten komt een bandje spelen, deze keer is het een gitarist, een harp speler en een nog grotere gitaar. Ze spelen alleen wat traag vindt Marc.

Er is weer een show zoals elke avond; vandaag staat de show in het teken van “de Caribische

Landen”. Ze dansen niet slecht en wisselen bij elke dans van kostuum. Het zijn zoals altijd medewerkers van het hotel die ook de avondshows animeren.

Dan weer naar de kamer en Marc neemt nog een granizada mee, we delen ook een kaastaartje en een appelkoek.

Nog wat werken aan onze blog; lezen van de sneeuw in België en genieten van het mooie weer hier.

25-11-2008 om 15:38 geschreven door Lieve

We zijn zover; de piramide der piramides. We moeten vroeg op, wekker loopt af om 6.15u. want we moeten om 7.30u aan de palapa (een rieten hutje) zijn. Er is nog geen echt ontbijt te krijgen maar ze hebben wel een “coffee en sweets” bar.

 Daar vragen we een sandwich met gerookte zalm, een met hesp en kaas voor elk nog een fruittaartje en wat koud drinken en we kunnen weer verder voor vandaag. We zitten op tijd te wachten en kunnen als eersten een plaats in de bus uitzoeken. De gids is vandaag een jong ventje (zo ziet hij er toch uit). Hij rammelt aan een stuk door in’t spaans en in’t engels. Die vertalen gewoon elke zin die ze zeggen. Ik neem aan dat ze dat wel meer gedaan hebben maar toch. We doen de weg al voor een 2° keer en het zal niet de laatste maal zijn dat we zoiets zeggen vandaag. We rijden voorbij een blauwe agave plantage, dat schijnt de grondstof voor tequila te zijn.

Ze hopen binnen enkele jaren hier ook tequila te kunnen maken. We moeten stoppen aan de grens (grens met de eigenlijke provincie Yucatan).

Daar is een péage voor auto’s en bussen. Daar is ook de eerste sanitaire stop. Vanaf hier is het nog ongeveer 90 min. rijden voor we in Chichen Itza zijn. We krijgen een kleine siësta van het ventje en wat later rijdt hij met ons door een Maya dorp. We zien er de woningen , appelsien bomen,gemeentehuis, een cenote enz. Juist voorbij het dorp kwam een vrouw aan met een bussel hout aan haar hoofd maar de chauffeur nam toen snelheid en er was geen foto meer te trekken. Dan komt weer de plaatselijke hobbywinkel waar veel leuke dingen zijn voor de Amerikanen. En dan is het eindelijk Chichen Itza. Marc heeft dit al eens gezien maar toen zag het er zo niet uit. Nu hebben ze een echte ingang met echte ticketen, winkeltjes, een restaurantje en WC. Daar staat ook een echte kauwgomballenboom, de chiclet.

 Deze site is weer anders dan de vorige; hier heeft men al de knepen van het vak geleerd; zowel de beheerders van de site als de illegale verkopers. Het is er precies Scherpenheuvel, overal zie je venters staan met snuisterijen. Het wemelt ervan. Het grote verschil met de andere dagen is dat je hier nergens meer mag opklimmen. Dat is natuurlijk spijtig maar het laat je ook de gerestaureerde gebouwen op een deftige manier zien.

Dit is de grote piramide, waarin de Maya’s hun hele kalender vertaalde.

Hier weer het voetbalveld met de doelen (iets anders dan de huidige), de bal moet door die ringen geraken.

Het observatorium; die mannen waren ook niet van gisteren en op 21/12/2012 gaan er dingen veranderen in de wereld,hebben de Maya’s lang geleden al uitgerekend.

Sommige bomen staan nog mooi in bloem.

Na het bezoek is het eindelijk tijd om te eten, in het restaurant zijn we al een 2° maal en de dansers zien we al voor een 3° maal. We kunnen bijna meedoen maar we zijn waarschijnlijk juist iets te oud.

Dan terug de bus in naar Cancun en daar een banana monkey drinken, er lopen 2 figuren rond die reclame maken voor de show van de avond. We zijn niet gaan kijken al hoewel we morgen niets te doen hebben.

Dat was het dan weer voor vandaag.

24-11-2008 om 07:35 geschreven door Lieve

We hebben ons zelf weer een vrije dag gegund. De vorige dagen was het vroeg opstaan en morgen nog erger.

Dit heet wel een vrije dag maar er is toch een programma af te werken.

We moeten zeker ons verblijf hier verlengen, we moeten de uitstap van morgen reserveren en voor volgende week staan er nog 2 dingen op het programma waarop we moeten inschrijven.

We beginnen bij het ontbijt; aangezien we in de lobby van Nizuc ons verblijf moeten verlengen; gaan we daar ineens ontbijten.

Waarom ze ons vorige vrijdag niet voor 2 weken konden inschrijven weet ik niet maar we staan hier terug om te bevestigen dat we nog een week langer blijven. Onze sleutelkaart gaat door een machientje en klaar is kees. Dan vragen we achter Martha om onze uitstappen vast te leggen. Ze is naar ergens anders verplaatst en dus komt er een ander ventje.

De comp. van de ene balie werkt niet zo vlug dat de comp. van de andere balie ons direct als opnieuw ingeschreven beschouwd. Het zal even wachten worden en we gaan dus ontbijten.

Voor ons wordt het de gewone trend; maar 2 tafeltjes naast ons zit een Amerikaans koppel.

Hoor je me al komen Kris? Ze hebben een waffle op hun bord, daarop kappen ze een half glas “maple syrup” dan ligt er een omelet of een gepocheerd ei op (als je dat doorprikt komt het eigeel zo mooi over alles te liggen). Daarop nog een goede laag van dat hard uitgebakken spek (en als ik al zeg uitgebakken hé moeke) dat alles rijkelijk overgoten met ketchup.  Ondanks dat hebben we toch goed ontbeten.  Als afsluiter laten we ons nog een smoothie maken: een soort milkshake maar met yoghurt en zonder ijs. Voor mij is er appel in en voor Marc ene met ananas.

Dan weer terug naar de balie, daar proberen ze ons nog een time share aan te smeren maar daar doen we niet aan mee.

Langs het strand terug naar de kamer, het weer is niet slecht en we opteren voor een dagje strand ipv. zwembad. Er wordt wat gejongleerd met bedden en parasol. Marc gaat naar de kamer; ik blijf op de buit letten en dan omgekeerd. We verkennen het strand en het zeewater en ik kan bevestigen het is er zo zout als in Blankenberge (als ik mij dat nog kan herinneren).

Als middagmaal eten we een patat in de schil met wat groentjes en om 3u is het klaarmaken voor de “kitchentour”.

Het hotel geeft de gasten de kans om achter de schermen te kijken. We doen dus mee. Iedereen een koksmuts op en een schort voor.

Dan de bus op naar gewoon de overkant van de grote baan maar dat duurt wel iets langer want er zit een soort autostrade tussen.

De 1° stop is in de makro: een magazijn van 40.000 m² en een hoogte van 16m Daar zit alles in wat ze maar in alle afdelingen van verschillende resorts kunnen gebruiken van de kleinste vijs tot 1800 plasmaTV die ze gebruiken bij het volgende te openen hotel.

Dan de wasserij, de grootste wasserij van Zuid Amerika zegt het ventje en met airco. Ze wassen hier zelfs 6000 trouwkleren per jaar. De arbeiders doen heel enthousiast als we buitengaan en staan op een rijtje aan de deur.

Dan mogen we eindelijk de keuken in. Ze bakken daar brood (10000/dag),tortilla’s (zo’n 66000/maand) maken alle pasta’s, liters soep of saus. Meer hoeveelheden geven ze eigenlijk niet en dat is juist spijtig.

’s Avonds gaan we opnieuw in de golf eten, maar deze keer Chinees. We moeten niet lang wachten. Krijgen zelfs een andere tafel omwille van de airco. Wat we eten weet ik niet meer; soep hoofdschotel en dessert. De maître d’ hotel komt  weer aan onze tafel zijn Frans oefenen.

Hij wil op een cruise werken en Marc vindt dat hij het moet proberen; de mens is niet getrouwd.

Voor de terugrit hebben we weer een golfkarreke tot aan de Sunrise; maar Marc haalt zijn beste Maya boven en het ventje doet ons tot bijna voor de deur.

We zitten te laat in ons bed want we moeten er om 6.30u. uit om naar Chichen Itza te gaan

24-11-2008 om 01:03 geschreven door Lieve

Onze 3° uitstap dag.

Kleden, ontbijten, een foto’ke nemen van het restaurant en terug naar de kamer rennen want de verkeerde batterijen zitten in het fototoestel. Ze hebben geen kracht meer om een hele dag foto’kes op te slaan.

Ik zit wat later dan Marc te wachten op de bus maar nog steeds op tijd.

Deze keer zitten we tussen de Engelsen en de Amerikanen. Het is iets rustiger, ook de gids zegt bijna niets. Hij kan wel een hele tijd zeveren zonder veel te vertellen. De chauffeur denkt dat we naar Chitzen Itza gaan maar ziet het nog op tijd en kan omdraaien.

De weg hebben we al gezien toen we naar Tulum reden, alleen de laatste 44km. zijn anders.

Ook nu weer een sanitaire stop en die valt toch weer samen met zo’n verkooppunt zeker.

We kennen ze al maar er zijn toch een paar nieuwigheden. De lavabos op het toilet zien er fleurig uit, en ook hier heeft de commercie toegeslagen.

Dan verder naar de site van Coba. Hier staat wat ze al gevonden hebben tussen de bomen. Dat is wel praktisch want dan is er schaduw.

Ze denken ook dat ze nog maar 90% uitgegraven hebben van wat er staat. Binnen 20jaar komen we nog eens terug om wat meer te bezoeken.

Hier staat ook al een “voetbalveld” van de Maya’s. Hoe ze juist speelden weet ik niet want het is met een zware bal en het doel staat behoorlijk hoog en ik geloof dat ze niet met handen of voeten aan de bal mochten komen. Waar ze ook nog niet uit zijn is of de verliezer of de winnaar geofferd wordt aan de goden.

We lopen nog wat verder; er is ook een mogelijkheid om met een triporteureke tot aan de grote “piramide “ te laten rijden.

Wij gaan natuurlijk te voet, krijgen nog wat uitleg over andere stenen en staan dan ineens voor een hoge piramide. Zoals 2 dagen geleden klimmen we weer naar boven, de trappen zijn weer ongelijk en er zijn ook nu weer mensen die op handen en voeten naar beneden komen. Het is toch een hele klim en ge moet goed opletten waar ge de voeten zet.

Na het bezoek aan Coba hebben we lunch. Die gebruiken we in dezelfde winkel van daarstraks. Er zijn weer dansers zoals bij vorige uitstap maar het zijn beroeps denk ik want het zijn dezelfde als vorige keer maar op een andere plaats.

Dan rijden we terug naar Cancun en kunnen we aan de foto’s en de blog beginnen.

’s Avonds eten we weer aan de golf maar dan in het Chinese restaurant. Diegene die de garçons in ’t oog moet houden komt een klapke doen met Marc. Hij wil zijn frans oefenen en hij heeft goesting om op een cruiseschip te gaan werken.

Voor de terugweg krijgen we eerst een karreke tot aan “Sunrise” het andere deel van het hotel; maar Marc krijgt het chauffeureke zo ver dat hij ons helemaal naar ons kamer brengt. En dat alleen omdat hij een paar woorden Maya kent en nog wat zevert. We kunnen er maar goed mee zijn.

Morgen weer een vrije dag.

22-11-2008 om 06:46 geschreven door Lieve

Vandaag niks speciaals op het programma. De idee is om naar Cancun te gaan; nog eens te kijken naar die armband dan verder te gaan naar Cancun stad en daar wat rond te lopen. We willen ook nog eens golf spelen (mini) dan wel.

Als we onze ogen openen ziet de zon er veelbelovend uit. Een mens leert om zich aan te passen aan de omstandigheden en dus: ander programma.

Ontbijt, zwemmen, stad en minigolf.

Aangezien we ergens nieuw ontbijten, hebben we ons fototoestel mee; deze keer is het meer Mexicaanse stijl. Cactus (kleine stukjes) met paprika, een soort van roer ei op z’n Mexicaans, nog wat andere rare dingen.

We vullen ook nog een rondvraag in over de service en eten enz. in het hotel. We hebben natuurlijk alles afgekeurd (hahaha).

Dan weer terug naar de kamer langs het strand, maar de zon schijnt zo mooi dat we veel foto’s nemen. Vliegt daar toch ook een pelikaan rond zeker. Een prachtig beest, ze waren eigenlijk met twee de andere zat op de aanlegsteiger. We hebben ook wat wolkenspel getrokken en zo ging de tijd ook voorbij.

De zon brandt behoorlijk en dus wordt het weer een zwembaddag. Achter ons ligt een klein waterpartijtje en daar hebben we gebruik van gemaakt. Heel rustig met wat klassiekachtige muziek zo nu en dan een drankje en ’s middags een pizza; wat moet een mens nog meer hebben.

Cancun en de armband vallen eraf maar dat is niet erg.

We spelen nog wel 2 spelletjes minigolf en de Marc wint nog altijd maar het verschil wordt kleiner, hij maakt meer fouten en ik minder.

Ze hebben hier ook nog een groot golfterrein met 27 holes. Daar hoort ook een restaurant bij en daar gaan we dan ook eens eten. Eerst nemen we een golfkarreke, tot aan ons hoofdgebouw Nizuc. Daar vragen we aan de “belboys” hoe we aan de golf geraken en we krijgen weer een golfkarrekes lift helemaal naar dat restaurant. Zogezegd moeten we daar 30min. wachten maar die zijn vlug voorbij (het zullen Mexicaanse minuten zijn).

Er speelt een violist er zitten heel wat oosterse families te eten. Het valt daar heel goed mee, dat doen we nog eens denk ik.

Op de terug weg hebben we dus eerst een karreke, dan een grote bus, en dan weer een karreke nodig. Dit alles om te beschrijven dat dit resort behoorlijk groot is.

Morgen weer vroeg op want Cobra wordt bezocht.

21-11-2008 om 02:43 geschreven door Lieve