Ironman Lanzarote was doel 1 van 2014. Na mijn DNF in Klagenfurt vorig jaar heb ik gesukkeld met een onvoldaan gevoel. Na de nodige evaluatie kwam ik tot de conclusie dat ik mentaal niet klaar was voor de wedstrijd. In Lanzarote wilde ik dus komaf maken met een kwelduivel die me bijna een jaar achtervolgde.
Het doel was dus om te finishen, maar ik wilde wel op een deftige manier finishen. Deftig is voor iedereen zelf in te vullen, maar voor mij betekende dat een finish binnen de 11 uur. Een tijd die realistisch was en niet veel druk legde, omdat hij tot ruim twintig minuten trager was dan mijn wedstrijdtijd twee jaar eerder.
Na een goede winter, waarin ik echt gefocust heb op zwemmen en trage tot rustige loop- en fietstrainingen werd de intensiteit opgevoerd naarmate 17 mei dichter kwam. Alles op schema, bijna alle trainingen kunnen afwerken, geen erge blessures of periode van ziekte doorgemaakt. Een veelbelovende winter.
Mentaal stond ik ook veel sterker dan een jaar voordien. Waarom? Geen idee, misschien legde ik gewoon wat minder druk en genoot ik meer van de trainingen op zich.
De dagen voor de wedstrijd nam de zenuwachtigheid toe en dit werd gestuurd vanuit een gebrek aan kracht en vertrouwen in de benen, maar alles bleef eigenlijk onder controle. Op wedstrijddag kwam net op tijd de volle goesting om er een heerlijke dag van te maken. Net op tijd voelde ik de kracht in de benen.
Het zwemmen was onmiddellijk een hernieuwde kennismaking met de realiteit. Je kan een hele winter zwemmen in een bad, als ze dan bijna 2200 atleten op een veel te kleine ruimte te water laten... soms leek het wel op een onderwaterorgie. Iedereen lag op elkaar!
Heel snel wist ik mijn mindset in orde te krijgen en besefte ik dat ik de wedstrijd niet ging winnen tijdens het zwemmen. Misschien ging ik zel wel helemaal niet winnen, maar ik bleef vastberaden om alles zo goed als mogelijk volgens plan te laten verlopen. Niet panikeren, niet te hevig van start gaan op de fiets en een goed looponderdeel neerzetten.
Op de fiets begon het al goed. Ik geraakte niet in mijn schoenen en moest me zelfs even aan de kant zetten om mijn schoenen aan te doen. Ik kon er nog om lachen. Het bewijs voor mezelf dat het allemaal goed zat in het hoofd. Eens ik dan op de fiets zat en vertrokken was voelde de benen onmiddellijk goed. Een goed ritme en mijn hartslag herstelde zich snel en ik kwam in mijn vooropgestelde zone. Bergop mocht ik naar mijn omslagpunt gaan, maar ik ging er onder blijven en bergaf (het is of bergop, of bergaf) zou ik relatief recupereren. Alles naar wens aan de eerste kleine klim, van Puerto Calero omhoog. Wat ik toen zag heb ik nog niet vaak gezien. Ik draaide rechts en zag plots een mensenmassa voor me. Tientallen atleten reden schouder aan schouder, wiel aan wiel naar boven. Er was geen andere manier, tenzij je een half uurtje zou wachten of vol op het linkerbaanvak gaan rijden. Eigenlijk heb ik nog nooit zo rustig en gezellig bergop gereden. Ik kwam heel veel bekende gezichten tegen en we hebben dan maar een kort praatje gemaakt en eens goed gelachen.
Twee kilometer verder kwam er iets meer ruimte en kon de wedstrijd terug beginnen.
Tot kilometer 80 ging alles volgens plan. Nog geen trap te veel gegeven en mooi op schema. En plots... tsjak, alle kracht weg uit de benen, pijn in mijn bovenbenen en naar mijn kleinste versnelling moeten schakelen om de pedalen toch nog rond te krijgen. Genoeg gegeten, genoeg gedronken, niet in het rood gegaan en plots stond het spook van Oostenrijk daar terug.
Ik heb nog 30 kilometer verder... tja, verder gereden? Ik wilde niet afstappen, maar ik kon ook geen kracht meer zetten op mijn pedalen, ook rechtstaan was onmogelijk geworden. Op karakter ben ik tot in Teguise geraakt, boven op de Mirador del Haria en dan terug beneden tot in Haria. Tijdens de afdaling voelde ik dat ik er niet met mijn volle aandacht bij was. Bij elke bocht moest ik echt mijn best doen om hem goed in te schatten.
Kort voor Mirador del Rio besefte ik dat ik van mijn fiets moest stappen, of er af vallen. Ik koos ervoor om af te stappen en plots begon mijn ganse lichaam te tintelen en ik ben gaan liggen. Tot daar Ironman Lanzarote voor mij.
Toen zijn mijn ogen dicht gegaan en eerst kon ik ze met moeite terug open krijgen, maar snel daarna lukte zelfs dat niet meer. Ik hoorde al wat rond mij gebeurde, maar kon niet reageren. Er zijn verschillende mede atleten bij mij geweest, maar enkel Bob De Jong heb ik herkend aan zijn stem.
Het leek een uur te duren voor de ziekenwagen er was en dan nog eens een half uur voor ik er in lag. Maar in werkelijkheid zal dit allemaal wel sneller gegaan zijn. Ik heb 4 of 5 prikken gevoeld in mijn vinger en al wat ik nog hoorde was "hyperglycemia" en "are you diabetic?"
Diabetic? Me? No(t to my knowledge)!
In het ziekenhuis aangekomen werd onmiddellijk mijn bloed terug gemeten en de suikerwaarden waren terug hersteld, maar er werden afwijkende waarden op de hartfunctie vastgesteld.
Ik heb nooit schrik gehad, want ik heb nooit iets gevoeld aan mijn hart en ik voelde ook iets van: "iedereen kan iets aan zijn hart krijgen, maar bij mij gaat dat niet gebeuren."
De volgende dag waren ze nog niet gerustgesteld met de nieuwe ecg, maar ik had echt geen zin om nog een nacht in een ziekenhuis te liggen op het eiland en ben dus vertrokken. 18u nadat ik in de ambulance was beland had ik nog steeds niet gedoucht. Ik bespaar jullie de details, maar ik ben 's nachts zelf wakker geworden van de geur.
Ondertussen is mijn hart terug volledig in orde verklaard, maar zijn we nog op zoek naar de reden van de hoge bloedsuiker spiegel. Hopelijk krijg ik snel uitsluitsel hierover en is het iets waar ik iets aan kan doen. Mijn grootste angst is nu dat ik geen lange afstands triathlon meer zou kunnen doen, maar met die mogelijkheid hou ik eigenlijk nog geen rekening.
Een keer per jaar sta ik mezelf toe om achterom te kijken en dat is op het einde van het seizoen. In 2012 werd mijn glimlach breder naarmate ik verder en verder keek, nu krijgen mijn mondhoeken meer de trekken van een cynische glimlach als ik het voorbije seizoen overloop. Misschien is deze foto wel heel symbolisch voor het voorbije seizoen.
De 70.3 op Lanzarote was een seizoensafsluiter waarbij ik gehoopt had mijn teleurstelling van het voorbije jaar om te kunnen zetten in een voldaan gevoel. Het gevoel zat goed, de zin was er, maar mijn overmoed heeft me genekt.
Na een voor mijn doen goed zwem-halfuurtje genoot ik van de fietskilometers. Op een laaaaaaang recht stuk was het Michael Schoofs die me gebood om achteraan de 'groep' te gaan zitten en te gaan rusten. Hij heeft twee jaar niet getraind, fietste met de vingers in de neus naast me en als zo iemand iets zegt, dan luister ik wel. Op Tabayesco heb ik hem bedankt en ben ik terug mijn eigen tempo gaan rijden. Een goede beklimming later ben ik begonnen aan een lekkere afdaling met als doel goed terug aan te komen in La Santa voor T2.
Wat ik pas na de wedstrijd vernomen heb is dat Michael terug kort achter mij zat toen hij in Teguise zwaar uit de bocht is gegaan en zijn wedstrijd heeft moeten staken. Een oef-gevoel overvalt niet alleen mij dat hij er zo goed als ongehavend uitgekomen is.
Om een lang verhaal kort te maken kan ik enkel besluiten dat ik toch te hard gefietst heb en dat zwaar bekocht heb tijdens het lopen. Het parcours en de warmte meegerekend had ik mijn halve marathon toch minstens 5 minuten sneller moeten lopen. 1u39' is gewoon niet goed genoeg.
Ik wilde finishen omdat ik enerzijds geleerd had wat een opgave mentaal doet, maar anderzijds ook omdat ik enkele onverlaten beloofd had te finishen met... een clownsneus.
(Don't ask!)
Eens de finish gepasseerd was het alsof er een gans jaar over of van me viel, ik kan het gevoel niet juist plaatsen. Vat af, lichaam leeg, hersenen uitgeschakeld. Het werd me niet zwart voor de ogen zoals in Oostenrijk, maar alles rondom me werd een waas. Ik zat 5 seconden te lachen en stuikte dan in elkaar, dan weer 5 seconden praten, dan weer weg en zo ging het wel even door.
Gelukkig was er Lucas Verbist die onmiddellijk bij me was en me dat eerste kwartier door heeft geholpen. Ik wil een banaan, nee geen banaan, een appelsien, nee geen appelsien, een cola, ja, of nee, een banaan... en zo ging ik wel even door. Eerlijk gezegd wist ik het verschil tussen een banaan en een appelsien eigenlijk niet zo goed op dat moment.
Het seizoen eindigde waar het begon, in La Santa op Lanzarote. Eind april een heerlijke Volcano triatlon, samen met Johan Pauwels en Pascal Trouve, was het begin van wat een schitterend jaar ging worden.
Later dat jaar stapte Pascal Trouve uit de Ironman van Nice, werd Johan Pauwels gediskwalificeerd bij de Ironman van Wales en gaf ik op tijdens de Ironman in Klagenfurt. Is er een verband?
Eigenlijk is de vloedgolf van positieve vibes weggeebd tijdens de halve tria-duathlon in Leuven. De crash tijdens het lopen daar ben ik precies nooit te boven gekomen. Een mentale tik die gevolgd werd door enkele mentale mokerslagen hebben me voor de rest van het seizoen volledig uit mijn lood geslagen.
De loopsnelheid die ik naar de kortere afstanden heb kunnen opdrijven heb ik niet deels mee kunnen nemen naar de langere afstanden en dat frustreert me.
Ik heb dit jaar ook vaak mogen horen dat ik te streng ben voor mezelf, dat ik mezelf wat krediet moet geven.
Wel, daarvoor heb ik de bank. Ik zal blijven vechten voor waar ik in geloof en voor wat ik wil. En bij mij komt dat nu eenmaal met de nodige zelfkastijding.
Maar 2013 was niet totaal een slecht jaar. In 2013 leerde ik ook Jan Van De Poel kennen en ik moet zeggen dat die man echt wel een meerwaarde aan 2013 heeft gegeven. En ook mijn makker en 'begeleider' Andre Verhoeven maakte 2013 veel gemakkelijker. Ik ben niet echt een vogelaar, maar deze twee rare vogels vervolledigen toch mijn gelukzalige voliere.
En Pascal Trouve... om elke vorm van bijgeloof over het seizoensbegin uit te schakelen won hij nog even losjes de age group 50-54 in de Challenge Barcelona.
Je komt van die periode van intensieve trainingen naar een periode van rust. Zaterdag 5 oktober staat de Ironman 70.3 van Lanzarote rood ingeschreven in mijn agenda. Hoewel de zenuwen toenemen naarmate de wedstrijd nadert mag je minder en minder fysieke inspanning doen.
Het zijn die dagen waarin mentale sterkte belangrijk is. Ik ben snel afgeleid, dus is het voor mij belangrijk om op die dagen de juiste afleiding op het juiste moment te zoeken, zonder mijn focus te verliezen. Te veel afleiding is ook gevaarlijk, want dan durf ik wel eens 'weg' te zijn. Als relatief beginnend triatleet (5 jaar is nog niet zo lang) blijft het een zoektocht en daarom heb ik er deze keer voor geopteerd om die laatste week op mezelf door te brengen. Met de mogelijkheid om mensen te zien als ik er behoefte aan heb. Johan Pauwels is hier met zijn misschien niet meer kers maar wel verse bruid op huwelijksreis, een klimverkenning met Bert Jammaer (aka de keizer van Lanzarote), een bezoekje aan Filip Van Creanenbroeck in La Santa,... er is altijd wel een mogelijkheid om even te ontsnappen aan de eenzaamheid als het nodig is.
Maar wie me het meest bijgestaan heeft de voorbije dagen is toch Jill Hennessy, met haar sexy scheefgetrokken mondhoek. Ze hield me gezelschap op de zetel, soms zelfs in bed, maar ze was er elke keer als ik nood had aan haar 'diensten'.
TV-series kijken zijn het ideale tijdverdrijf voor mij tijdens zo'n lege dagen. Lezen lukt niet omdat ik me daar niet op kan concentreren, maar als ik naar Jill kijk is er maar weinig wat me uit mijn concentratie kan halen.
Met deze aantrekkelijke dame in gedachte is het een wonder dat mijn ochtendpols kon zakken tot 37 slagen per minuut.
Zeggen dat ik na Klagenfurt in een dip zat zou een understatement zijn. 2 weken was ik volledig van de wereld op een depressieve manier. Mijn sport was mijn leven zo hard gaan overheersen dat mijn 'falen' me volledig tegen de grond had geslagen. Dagelijkse berichten van Ced Smets om me bij te staan, onze clubvoorzitter Olivier Pingnet die me steunende woorden stuurde en mijn favoriete trainingsmakker Jan Van de Poel die me rake en waarderende woorden stuurde ten spijt... ik was niets meer waard. Een iemand en haar situaties bleef me in deze periode voor de geest komen. Stefanie Adam maakt al een paar rotjaren door op triatlon gebied, maar als het er op aankwam draaide het uit op schitterende prestaties 'in the end'. Ook dit kon me niet opbeuren, maar het bleef wel door me spoken.
Ik geloof dat het leven je geeft waar je best in bent en ik heb het al vaak vervloekt dat ik goed ben ik terugvechten, maar het lukt elke keer wel.
Ik voelde wel dat extra hulp nodig was en op aanraden van mijn trainer, Jeroen Dingemans, ben ik eens met Griet Dingemans gaan praten. Griet doet de psychologische begeleiding bij atleten die trainen bij het 185 coaching center. Na mijn gesprek met Griet stond er een groepstraining op het programma en ik ben meteen naar voor gestoven, alsof er al een serieuse last van me gevallen was. Niet dat alles plots goed zat in mij hoofd, maar ze raakte duidelijk enkele juiste plaatsen aan. Met Griet heb ik ontdekt waar het op gebied van focus fout gelopen is in Klagenfurt. Ze toonde me 6 circels met de verschillende stadia van de focus en ik kon ze allemaal plaatsen in de Ironman van Klagenfurt. Elke stap waar ik meer en meer afgedwaald was van mijn focus kon ik volledig voor me zien op de plaats waar ze gebeurden. Een verhelderende fase in mij verwerkingsproces. Ik ben iemand die zaken moet kunnen verklaren en kan niet tegen onwetendheid. Het was niet zo dat alles emotioneel achter me lag, maar ik ging terug vooruit en ik begon terug genot te krijgen in mijn trainingen.
Ik begon terug doelen te stellen en mijn eerstvolgende doel was het BK halve triatlon in Eupen op 4 augustus, 5 weken na 'de feiten'. Ik wist terug een relatieve focus te leggen en genoot ervan om met mijn buddies Jan Van de Poel en Andre Verhoeven te gaan trainen op het parcours. Regen en bliksem konden me zelfs niet deren, want ik mocht fietsen. 11 keer legde ik het fietsrondje van 20km af op twee dagen en ik moest me inhouden om er geen twaalfde keer van te maken. Elke meter kende ik en ik droomde elke meter zelfs de week voor de wedstrijd. Ik zal nooit een wedstrijd winnen, of bovenaan eindigen in zo'n wedstrijd, maar ik geloofde er terug in dat een mooi resultaat mogelijk was, maar ik wilde vooral terug genieten van de sport.
Tijdens het zwemmen merkte ik dat ik eigenlijk wel graag zwem in open water. Ik ben dan 'misschien' niet de snelste zwemmer, maar ik vecht niet meer tegen het water. Tot mijn plezier merkte ik dat ik 4 minuten sneller was dan twee jaar geleden. Het fietsen begon zoals ik het ken... inhalen en nog eens inhalen, maar met dat verschil dat ik dankzij Griet nu bleef focussen op mij eigen hartslag, pedaalslag en wedstrijd. Een plan was vooraf opgesteld. Ik ging naar mijn trainings(maar vooral)makker Jan toerijden en samen gingen we het fietsen af proberen te werken. Het lopen zouden we wel zien, maar ik zou Jan bij het fietsen wat proberen voort te trekken en dan zou ik hem hopelijk tijdens het lopen kunnen volgen. De bedoeling was om Jan op het podium van het BK te krijgen bij de categorie +50. Bij het begin van ronde twee (van de vier) zag ik Jan kort voor me rijden. Ik kwam dichter en voelde plots dat ik meer moeite moest doen om vooruit te komen. Op zich geen rare zaak, want het ging bergop, maar ik stompte 2 maal met mijn 'derriere' op mij zadel en wist hoe laat het was. 11u20!!! Platte band!!! Sinds een goed jaar kies ik voor tubes tijdens de wedstrijd en ik had geen extra tube bij, dus moest ik hopen op pitstop om het lek te dichten. Eerst vergat ik het ventiel open te draaien, maar daarna zag ik dat het gat in mijn tube toch te groot was om te dichten. Een afknapper van formaat, na al de hoop die ik terug begon te koesteren. Om de een of andere reden wilde ik niet meer zwelgen in zelfmedelijden, maar aanvaarde ik de situatie. Een telefoontje naar mij vader om hem uit zijn lijden te verlossen en dan maar kennis maken met de vrouw van Jan en supporteren voor de deelnemende bekenden.
Eupen kon me niet terug in een negatieve spiraal brengen, maar de twijfel bleef wel leven...
De twijfel bleef leven, maar ik blijf leven, dus wilde ik verder. Ik besliste om om me terug in te schrijven voor een sprint triatlon. Even terug naar het begin, een achtste. De sprint triatlon in Lommel volgde de week na Eupenleak.
Toegegeven, na de uitslagen van het voorgaande jaar in Lommel te bekijken droomde ik mischien wel van een top-5. Misschien wat hoog gemikt voor een lange afstandsatleet, maar die hoop gaf me moed. Anderhalve maand eerder hoopte ik eerder op een nieuw leven. In Lommel werd ik logistiek vergezeld door mijn goede vriend Andre Verhoeven. Ik had hem gevraagd om me na het zwemmen in te lichten over mijn achterstand op de leiders en aangezien het zonder wetsuit zwemmen was was die achterstand al 5 minuten. Ik kwan in een 65ste positie uit het water. Een beetje teleurgesteld begon ik aan het fietsen. Lekker inhalen en toen ik Joris Sels al relatief snel inhaalde steeg mijn vertrouwen. Joris is degene die de eerste triatlon die ik ooit deed won en ook al is hij nu wat zwaarder en trager, het blijft een ankerpunt voor mij in zo'n wedstrijd. Langs het kanaal kon ik me volledig laten gaan tot de fietser van het eerste trio me terug passeerde. Twee seconden later bleek waarom hij me passeerde. Hij had 5 minuten in mijn wiel gereden, maar toen hij de motor van de ref hoorde passeerde hij. De ref riep me aan om niet aan te pikken en ik durf in alle eerlijkheid te zeggen dat ik geen stayer-trut ben en ik bleef dus op 10 meter hangen. Toen ik de stayer-beagel enkele kilometer later terug wilde inhalen floot de ref plots op zijn (scheidrechters)fluitje en riep '515, afstand!' Ik gaf hem een scheldtirade om hem te zeggen dat ik net aan het inhalen was, maar teruggefloten werd. Om een lang verhaal weer relatief kort te maken ging mijn scheldtirade verder en toen de Nzolo (heeft niets met de huidskleur te maken, maar alles met de kennis van het vak) van het Belgische triatlon met rood dreigde kwam mijn waarschijnlijk meest heldere moment tijdens een triatlon. Ik: Heb ik geel gekregen? Hij: Neen! Ik: Oke, sorry dan! Hij: Oke! Ik besefte plots dat ik terug in mijn focus moest komen. (Dankjewel Griet Dingemans!!!!) Ik plaatste mijn focus terug op mijn pedaalslag en fietste de snelste tijd van alle individuele deelnemers bij elkaar. BOOOOM!
Tijdens het lopen tilden de aanmoedigingen van Wouter Van der Mast me hoger dan ik zelf had kunnen hopen op dat moment. Zonder snelheidstraining de voorbije weken wist ik met een snelheid van een goede 16km/u een stevig tempo aan te houden. De voorbije maanden heb ik geleerd dat een wedstrijd echt tot de laatste meter gelopen wordt en dat begon in mijn hoofd te spoken de voorbije periode. Toen ik het dorpsplein terug opdraaide protesteerden mijn benen plots en begonnen ze ongecontroleerde bewegingen te maken. Het was genoeg geweest, maar ik slaagde erin om de laatste 300 meter door te blijven gaan en mijn achtste plaats vast te houden, maar vooral... ik kon terug finishen!
Het moment waarop de dreigende rode kaart omgetoverd werd tot 'vergiffens' van de ref is volgens mij het kantelpunt in mijn ongeluk-geluk periode volgens mij, maar ik heb vooral op mentaal gebied heel veel bijgeleerd de voorbije weken.
Op naar 5 oktober voor de 70.3 in Lanzarote, met een ommetje langs Viersel voor een kwart op 25 augustus.
En Jan... Jan werd mooi derde op het BK in Eupen! Een meer dan verdiende trofee op zijn kast.
Klagenfurt 30 juni, 2013 15u45: Ik sta met mijn handen voor mijn gezicht bij mijn vader. Al wat ik kan uitbrengen is: "Het is op!" Mijn hoofd wil verder, mijn benen weigeren om mee te gaan. Ik zeg nogmaals dat het op is en wandel een meter vooruit en terug, alles wordt even zwart. Ik wil niet stoppen, maar kan niet verder. Ik wil het parcours niet verlaten, maar besef dat ik niet meer verder kan. Op dat moment besef ik dat ik voor de moeilijkste beslissing uit mijn jonge sportloopbaan sta, maar ik ben dan ook al bang voor de gevolgen van die beslissing. Van links en rechts hoor ik aanmoedigingen om door te gaan, maar het is op, ik ben leeg. De aanmoedigingen en de voorbijlopende voetstappen beginnen te gonzen in mijn hoofd. 1 km verder wachten nog supporters op me en nog 1 kilometer verder staat super supporter Johan Pauwels. Als ik daar geraak kunnen zij me de nieuwe boost geven die ik nodig heb om nog 1 keer naar het centrum te lopen en terug. Iets verder dan 11km en ik mag de blauwe loper op. 11 'luttele' kilometers voordat ik tussen de magische mensenmassa de laatste 200 meter mag genieten, desnoods op handen en knieën. Ik grijp mijn laatste krachten samen en beslis om een laatste keer aan te zetten. Geen 100 meter verder stoppen de benen en het lijkt alsof zij me nu in hun macht hebben, alsof ik geen eigen wil meer heb. Ik sla mijn handen terug voor mijn hoofd, maar vind zelfs de energie niet meer om een traan te laten lopen. Het is voorbij! Zwaar teleurgesteld in mezelf, vol verdriet en met schaamte en schuldgevoel tegenover de supporters die de verplaatsing naar Oostenrijk maakten verlaat ik de wedstrijd.
Waar is het mis gelopen, wat is er gebeurd? Tot op heden heb ik daar nog altijd geen antwoord voor. De dagen voor de wedstrijd had ik al een heel slecht voorgevoel, maar iedereen deed het af als zenuwen. Ik kwam er niet toe mijn nodige rust te nemen. In mijn hoofd zat een draaikolk van emoties die de voorbije maand op me afgekomen waren. De nachten waren moeilijk, met hoofdpijn en veel zweten. De nacht voor de wedstrijd sliep ik wonderwel heel goed en ik werd 10 minuten wakker voor mijn wekker afging. Ik had er zin in en voelde me er plots klaar voor.
Bij het zwemmen had ik een goed gevoel, terwijl dat met voorsprong mijn minste onderdeel is. Toen ik uit het water kwam gaf de klok 1u03 aan. Een verbetering van 4 minuten op mijn beste tijd tot dan. Een motivationele boost.
Ronde 1 op de fiets... een zalig gevoel. Niet te diep gaan en vaak zelfs wat gas terug nemen om krachten over te houden. De beklimmingen doe ik met frisse benen en er kan links en rechts zelfs nog een grapje af. Geert Lauryssen steekt me pas op het einde van de eerste ronde voorbij. Een goed teken (Geert was wel 15 minuten later gestart, maar zou later 17 overall worden en eerste age grouper). De eerste ronde haspel ik af in 2u28. De tweede ronde is iets korter, dus ik zit zelfs voor op schema. Ik voel me sterk en begin met goede moed en vol vertrouwen aan ronde 2. Bij de tweede keer de beklimming na Sint Niklas (km 120) haperen de benen plots. Ik geraak niet meer vooruit, recht gaan staan op de trappers lukt plots niet meer en eens boven voel ik een pijn in de linker quadriceps. Kracht zetten gaat gewoon niet meer, want de energie is plots weg. Groepen fietsers passeren me, maar ik heb nog steeds de helderheid van geest om ze te laten gaan en me niet verder op te blazen. Meters worden kilometers, maar ik vind mijn kracht niet terug. Mijn hartslag wil niet meer omhoog en op de beklimming van Ruperti ben ik bang dat ik om ga vallen. Op karakter zwalp ik naar boven en ik neem me voor de tijd te nemen om te herstellen. 20km voor het einde gaat de pijn in mijn been weg en kan ik terug een iet of wat deftig tempo trappen. Het spookt door mijn hoofd om niet aan de marathon te beginnen wegens het vooruitzicht op een nutteloze kalvarietocht, maar naarmate ik Klagenfurt terug nader herwin ik kracht, herwin ik vertrouwen. Meer dan 10 minuten verloren in die tweede ronde, maar het publiek in Klagenfurt doet iets met me.
Het begin van de marathon was hemels. De mensen die achter de hekken stonden gingen er over hangen om me een high five te kunnen geven en schreeuwden me vooruit. Zoals afgesproken ging ik me niet te snel vertrekken en het tempo 4:40 min/km stond ook op mijn hand geschreven. Met een maximaal begin van km/u moet ik in staat zijn een marathon van om en bij de 3u25 af te leggen in deze Ironman. Zelfs na mijn inzinking op de fiets moet het mogelijk zijn om 9u45-9u50 te halen. Er kan zelfs terug een grapje af met speaker Paul Kaye bij een passage in de buurt van de finish. Maar 3km verder stokt het plots weer. Plots kom ik niet meer aan lopen toe en ik moet voor een halve minuut gestopt zijn. Even sanitair ontlasten en dan proberen aan de volgende bevoorrading te geraken. Van daar af ben ik cola beginnen drinken en wonderwel kwam ik terug op mijn tempo. Ik wist mijn eerste ronde volledig op schema af te werken en voelde me goed.
Het hoofd voelde nog goed, maar de benen zakten na 27km bij elke stap ineens dieper in de grond. Het ene moment haalde ik mijn snelheid 'zonder prbleem' en plots stokte het, ondanks verwoede pogingen om te blijven lopen. Uitwijken om andere lopers voorbij te steken werd moeilijker, elke seconde voelde ik mijn energiepijl dalen en ik wist dat ik van punt naar punt moest lopen. Een van die volgende punten was mijn vader die ongeveer halverwege de ronde stond. En daar kwam ik aan om 15u45...
............
Ik ben onmiddellijk naar de 'relax' ruimte gegaan en heb onmiddellijk 1,5 pizza opgegeten, samen met 4 koffiekoeken. Het zwaarste emotionele moment moest dan nog komen... mijn goede vriend Franky Van Langenhove was toe aan zijn eerste Ironman en ik zou er staan om hem te verwelkomen aan de finish. Ik ben hem later, samen met zijn vrouw en kinderen, gaan bejubelen tijdens zijn laatste 200 meter op de blauwe loper. De emotie die op dat moment door me heen is gegaan kan ik niet beschrijven. Ik was oprecht blij voor hem, maar zelf ben ik een tweede maal gestorven.
Wat nu? Daar ben ik helemaal nog niet aan toe, de klap en het besef is nog volop aan het toekomen. De dagen na de wedstrijd heb ik me sterk gehouden om de anderen hun meer dan verdiende goed gevoel te gunnen, maar eens in de anonimiteit van het eigen huis... Vanuit verschillende hoeken krijg ik berichten om een nieuw doel te zoeken, maar ik ben er echt nog niet aan toe. Eerst moet ik alles eens even op een rijtje zetten en zien waar ik uitkom.
De laatste trainingsweek staat synoniem voor het toevoegen van de laatste procenten. Zoals traditioneel opteer ik om die week enkel te spenderen aan trainen, eten en slapen.
Dit jaar heb ik gekozen om die week door te brengen in B&B De Vlinderheuvel in Kalmthout. Vlak naast de Kalmthoutse Heide heb ik hier alles voorraadig om me volledig op mijn trainingen te kunnen concentreren. Een prachtige uitvalsbasis voor fiets- en looptrainingen. Een fietsmakker waar ik gewoon nukkig tegen kan zijn (want ik loop de laatste weken wel 'onaangenaam' rond) en er is zelfs een bubbelbad op de kamer, als ik achteraf even wil ontspannen. Echt een aanrader dus voor iedereen die een paar dagen of een week vlak wil trainen. En voor de speelvogels onder ons... er zijn best wel wat interessante Strava segmenten in de buurt.
De voorbije weken heb ik heb ik te maken gekregen met pre-ironman depressie. Ik kende de post-ironman depressie wel, maar van die pre had ik nog nooit gehoord. De weerstand stond op een dergelijk laag pitje dat elke onverwachte slag als een mokerslag aanvoelde en ik deze niet kon ontwijken, laat staan weerwerk bieden. Nu balanceer ik op een dunne lijn van vermoeidheid en gretigheid. Het risico om teveel te doen is groot, maar een blik op het programma van de komende dagen weet me in te tomen. Waar ik echt nog tegenop zie is de 40* 100 meter die morgen in de Wezenberg op het programma staan en de 6u fietsen op zaterdag, gevolgd door 30' extensief lopen. Daarna ga ik echt leeg zijn en dan is het afgelopen, dan rest me enkel nog rust. Dat is ook het moment dat de twijfel tussen de oren gaat beginnen kruipen en kan ik echt iedereen aanraden uit mijn buurt te blijven, want de prikkelbaarheid gaat enkel toenemen.
Gelukkig zal ook dat van voorbijgaande aard zijn en binnen een paar weken ben ik gewoon weer mijn beminnelijke zelve. ;)
Het begin van het wedstrijdseizoen was een voltreffer voor mij. De eerste triatlon stond geprogrammeerd op Lanzarote. Niet de gevreesde Ironman, maar een 1/4, de Volcano triatlon. In goed gezelschap van Johan Pauwels, Pascal Trouve, Filip Van Craenenbroeck en Bert Jammaer wisten we heel wat podia Belgisch te kleuren. Filip en Bert kwamen bij de top 10 op het podium, Pascal werd winnaar in zijn age group, iets in de 50 en Johan en ik werden beiden 3de in onze respectievelijke age groups. Nadien nog een dikke week op Lanzarote blijven trainen met Johan en met een sterk gevoel terug naar huis gekomen. Een week later deelgenomen aan de 1/4 triatlon in Geel en ook daar een mooi resultaat neergezet met een looptijd die me duidelijk maakt dat we goed gewerkt hebben op het lopen dit seizoen. Tot zover de hemel. Twee weken later stond de 1/2 triatlon in Leuven op het programma. Een wedstrijd die een loopparcours heeft met trapjes, steile stukken en deels verhard en onverhard. Ergens vind ik dit een van de meest charmante wedstrijden die ik ken in Belgie en ik zie ze als een ideale voorbereiding op de Ironman van Klagenfurt, die op 30 juni op mijn programma staat. Door de koude weersomstandigheden van de voorbije weken werd de triatlon een duatlon. Eerst 8,5km lopen, waarbij ploegmaat Rudy Ceuppens er onmiddellijk zin in bleek te hebben en Serge en mezelf een strak tempo oplegde, gevolgd door 78km fietsen in 5 rondes. Dat fietsen dacht ik nog slim aangepakt te hebben. De eerste ronde wat behouden rijden en het parcours inschatten, om daarna stelselmatig te versnellen. Een 42ste fietstijd was mijn deel en een 50-tal plaatsen goedgemaakt tov het eerste looponderdeel. Maar dan... Ik voelde onmiddellijk dat het tweede looponderdeel er teveel aan zou zijn. De gewrichten draaiden helemaal niet soepel, op zich geen rariteit na het fietsen, maar het voelde echt alsof ze niet gesmeerd waren. Ik had ook het gevoel niet vooruit te komen, maar werd niet direct ingehaald en haalde zelf wel in. Na een paar kilometer kwam dan het mentale klopje waar ik altijd voor vrees... stappen. Eens ik begin te stappen lijkt er een veer gebroken en is het daarna moeilijk om niet weer te beginnen stappen. Op het einde van ronde 1 dacht ik even aan stoppen, in het begin van ronde 2 dacht ik echt aan stoppen en iets verder dacht ik niet meer. Mijn enige betrachting was om naar het verste punt op het parcours te geraken en dan moest ik wel terug. Zo is het ook gegaan. Wat ik me vooral herinner is dat ik wilde overgeven, maar niet kon, dat ik wilde opgeven, maar niet kon. Phillipe Wijns heeft me dan mee op sleeptouw genomen en met schaamte moet ik zeggen dat ik hem dan, zonder het te beseffen weliswaar, achtergelaten heb op een goede kilometer voor de finish. Bedankt Phillipe, ik ben je wat verschuldigd! Ik heb de finish gehaald binnen de 4u, maar toen ging het licht even uit. Nu blijf ik vooral achter met een slecht gevoel naar Klagenfurt toe. Deze week zal er vooral geanaliseerd worden waar het mis is gegaan. Het is volgens mij te gemakkelijk om te zeggen dat de ziekte van de voorbije week nog in mijn lijf zat. Ben ik niet eerder te snel gestart met het eerste looponderdeel (15km/u is misschien net iets teveel van het goede voor mij), heb ik wel genoeg gegeten (slechts 3 powerbar gels en 650ml sportdrank), ben ik misschien toch te diep gegaan bij het fietsen? Of moet ik me gewoon realiseren dat een kwartafstand geen halve is, laat staan een volledige.
Tijd om na te denken dus, gelukkig heb ik daar 'mijn mensen' voor. It's your turn now Jeroen Dingemans!
Op 3 maart stond de eerste loopproef van dit jaar op het programma. Door een op Lanzarote opgelopen onenigheid met Achilles was er geen snelheidstraining meer van gekomen. Jeroen en ik gingen deze loop toch al eens gebruiken om te kijken hoe het stond na maanden van rustige duurtrainingen. 's Morgens voelde ik me niet echt lekker. De keel begon wat op te spelen en een keelontsteking of een griep zou zich wel eens kunnen aankondigen.
Omdat ik liever wat in de anonimiteit loop had ik geopteerd voor de volksloop van 10,4km in Putte-Grasheide. 85% van het parcours was onverhard, wat Achilles wel zag zitten. Zonder verwachtingen naar daar gegaan met mijn loopmaatje Anita Maes loop ik bijna onmiddellijk een VTM-collega tegen het lijf. De immer beminnelijke Johan Rohaert was ook van de partij en hij wist me te zeggen dat weervrouw Jill Peeters aandachtig toeschouwer zou zijn. Aan de start liep ik dan ook nog eens een andere bekende, Marleen Korsten, tegen het lijf.
Ik had me voorgenomen om te snel te starten en dan wel te zien waar we uit gingen komen. Mijn bedoeling was om te zien of ik mezelf pijn zou kunnen doen. Er werden 4 rondes gelopen en in het bos viel de ondergrond best goed mee, op een bepaald stuk na, waar je er echt wel goed aan deed om het goede spoor te kiezen en niet te veel snelheid te verliezen.
Ik wist mijn hartslag vrij snel naar de regionen tegen de 180 slagen te brengen, wat ik dacht dat me letterlijk en figuurlijk zuur zou opbreken. Halverwege ronde 1 had ik door dat de eerste dame, Evy Hens, mijn richtpunt ging worden. Ik mocht haar niet uit het oog verliezen. Dat heet dan het nuttige aan het aangename koppelen in dit geval! Het verval vanaf de derde ronde was normaal en helemaal niet dramatisch. Doordat het 'maar' 10 kilometer is kan je je met een gerust hevig kloppend hart leeg lopen. Vandaag was ik dus zo'n leegloper.
Met een gemiddelde snelheid van 4:06 min/km en een gemiddelde hartslag van 178 ben ik best tevreden. Zeker gezien het ontbreken van snelheidstraining is dat best oke, voor mijn loopniveau. Het feit dat ik die hartslag van 178 kon blijven vasthouden heeft me wel verwond(erd).
Een geslaagde eerste looptest dus in een toffe volkse sfeer. Op naar de volgende, al heb ik even totaal geen idee welke dat is.
PS: "En Evy Hens?", hoor ik velen vragen... zij won bij de dames, maar stond alleen op de foto.
Een bezoek aan Lanzarote is altijd een goede reden om de trainingsuren wat op te drijven. Zo ook deze keer. Jeroen had me voorzien van 45 trainingsuren op het zonnige eiland waar elk jaar iets meer wind lijkt te staan. Die 45 uren zijn er 49 geworden en op het einde was de pijp echt wel uit. Zelfs Maarten toonde er geen interesse meer in.
De eerste dag ben ik altijd net iets te ontstuimig en vergeet ik dat er nog wat dagen na komen. Gelukkig herstel ik daar meestal goed van en kom ik dag 2 in een iets realistischer ritme, dat me in staat moet stellen om de uren af te malen. Er was bewust geopteerd om veel uren op de fiets door te brengen en kilometers te malen. Met het plaatselijke profiel en de lokale weersomstandigheden, gecombineerd met de nodige dosis persoonlijke ontstuimigheid zit er dan toch genoeg variatie in.
Met "companie" op stap gaan is altijd een grote gok voor mij. Ik hou er nogal van om mijn eigen ding te kunnen doen. Daarom had ik ook gezocht naar mensen die me wel liggen en waar ik goed mee kan trainen. Want een fijne tijd helpt, maar ik ging echt wel naar Lanzarote om te trainen. De uren op de fiets voelden echt als genot. Te weten dat ik nog kan en mag trainen... Elke keer opnieuw beseffen vanwaar ik kom en waar ik onderweg tegenaan ben gelopen. Ik blijf tegen mezelf en anderen aanlopen, maar niemand heeft me ooit de heilzame werking van trainingen kunnen ontnemen.
Op de 11-daagse zijn de nodige kilometers in de benen gestoken om van hieruit verder te kunnen werken richting seizoen 2013. Nu wordt het stilaan tijd om de snelheid in de benen te gaan steken. Benieuwd hoe me dat zal vergaan...
De voorbije weken raast er een motivationele wind door mijn prive leven. De zaken gaan me nu eenmaal meer voor de wind als het prive op orde zit. Veel progressie ligt in de discipline van de eerste trainingsmaanden. Hou je rustig, hou je lichaam wakker, maar hou je rustig. Maar hoe gedisciplineerd je ook rust, chaos tussen de oren kan een heel storende factor zijn. Orde en evenwicht... het nut van de stabiliteitsoefeningen begint door te dringen.
Geert Lauryssen steekt me pas op het einde van de eerste ronde voorbij. Een goed teken (Geert was wel 15 minuten later gestart, maar zou later 17 overall worden en eerste age grouper). De eerste ronde haspel ik af in 2u28. De tweede ronde is iets korter, dus ik zit zelfs voor op schema.
Op karakter zwalp ik naar boven en ik neem me voor de tijd te nemen om te herstellen. 20km voor het einde gaat de pijn in mijn been weg en kan ik terug een iet of wat deftig tempo trappen. Het spookt door mijn hoofd om niet aan de marathon te beginnen wegens het vooruitzicht op een nutteloze kalvarietocht, maar naarmate ik Klagenfurt terug nader herwin ik kracht, herwin ik vertrouwen. Meer dan 10 minuten verloren in die tweede ronde, maar het publiek in Klagenfurt doet iets met me.
