Vandaag was ik de hele dag in Gistel voor een boekenveiling.  In de voormiddag was er bezichtiging van de te veilen boeken.  Toen ik in Gistel arriveerde was er ongewoon veel volk in het steedje : massa's jongeren en mensen in zwart pak.   Even later hoorde ik dat er een 22-jarige student zou begraven worden.   Ik ging even kijken naar de kerk, deze was tot aan het portaal gevuld met vele honderden mensen, vooraan stonden schermen waarop beelden werden getoond.  De student studeerde voor apotheker en pleegde wellicht zelfmoord.  Dit al negen dagen geleden, wellicht werd om praktische redenen zolang gewacht met de begraving, want op een zaterdag kunnen de meeste mensen zich gemakkelijker vrijmaken om een begrafenis bij te wonen.   Het was muisstil achteraan in de kerk, de priester vooraan in de kerk kon je nauwelijks 'verstaan'.   Vele mensen weenden.   Rond halfeen was de dienst gedaan en werd in de middengang plaats gemaakt voor de priester die de kist voorafging, de kist werd gedragen door zes medestudenten.  Erachter de door zwaar verdriet in een rolstoel gekluisterde snikkende moeder, zo erg...  als moeder je kind moeten afgeven...   Daarna begroeting van de familie, net buiten de kerk.   Zélf kende ik die jongen niet maar ik wou even in de kerk gaan kijken en door het vele volk zat ik een uur lang als het ware gevangen in de menigte, ik kon noch vooruit noch achteruit.

In de namiddag was er dus een boekenveiling.  Veel mooie boeken maar een bikkelharde concurrentie...   jammer maar door die andere taaie bieder werden de prijzen de hoogte ingedreven...   Uiteindelijk een mooie dag want ik kon heel wat interessante boeken ea op de kop tikken.

Heel vaak kom ik niet in deze streek, en dit tochtje leverder dus tal van mooie ontdekkingen op.    Na een bezoekje aan een collega, voor de aankoop van een groot aantal boeken ivm kadaster en lokale geschiedenis, en na een bezoekje aan een zus van mijn jammergenoeg veel te vroeg overleden soldatenmakker Werner Oerlemans (+1991), maakte ik een ritje langs enkele mooie bezienswaardigheden in Herentals en Diest.    In Herentals valt niet veel te zien in het centrum, maar aan de rand is er een mooi en nogal groot begijnhof.  Net als in Brugge geplaveid met mottige slechte kasseistenen zodat het moeilijk wandelen is, gelukkig is aan de zijkant van de kasseien een strook pad dat makkelijker begaanbaar is.  Het mooiste gebouw is een heel mooie kerk, in uitstekende staat.  Op de deur stond dat op 24 april hier de laatste H. Mis werd opgedragen, ook hier is er natuurlijk een groot tekort aan priesters. Aan de zijkant van de kerk een mooi traliehekken, waarin afbeeldingen zoals zeisen verwijzen naar de dood.

Mijn bezoekje aan Diest startte in de kerk op de Markt in Diest.  Een collegiale kerk, een kerk dus waaraan een kapittel van kanunniken aan verbonden was (zoals in W-Vl. in Kortrijk, Ieper, Brugge (St-Salvator en OLV), Gistel en Harelbeke.   Het kerkgebouw oogt in heel goede staat. Binnenin écht een enorme schat aan mooie houten beelden, vele tientallen heiligenbeelden in hout (waarvan een aantal buitenbeentjes zoals de beelden van de H Martinus en H. Nicolaas).  Ook liturgische gewaden, relieken, enz. enz.   alles mooi gepresenteerd in de ruime kerk.  In bruikleen enkele mooie negentiende eeuwse glasramen met afbeelding van bisschoppen (oa H. Denijs), eigendom van Fernand Hutse nu, oorspronkelijk uit deze kerk.  Hutse zal de glasramen later laten overbrengen naar een museum dat in de Boerentoren te Antwerpen komt...

Het begijnhof van Diest is een pareltje, de kasseien echter zijn weeral een vloek.   Jaren geleden ontmoette ik hier priester Piet Peeters, hij stelde zich aan mijn voor als de 'Wulpse' (niet 'wulpse'!!!) pastoor... voordien was hij legeraalmoezenier in Koksijde en was hij pastoor in Wulpen.  Piet Peeters was een graaggezien priester en haalde graag grapjes uit.   Zo was ik ooit getuige op de bedevaart naar Baldjes Kruis in Koksijde, hoe hij de mijter van de abt van Bornem eventjes moest vastnemen, en hoe hij dan deed alsof hij de mijter op zijn eigen hoofd wou plaatsen.  Alle aanwezigen 'lagen' plat van het lachen...   het duurde enkele minuten voor de bedevaart weer ernstig verdergezet kon worden...

Tenslotte een bezoekje aan de abdij van Tongerlo.  Het was van 1992 geleden...  ik was er toen op bezinning als seminarist, we waren met drie in ons jaar... ik ontmoette er toen pater Decroos (afkomstig van Leisele) en er was ook een pater afkomstig van Veurne (pater Debruyne).   Ik had een leuk gesprek met een pater, hij vertelde mij dat pater Debruyne overleden was en dat pater Decroos momenteel een rondleiding gaf aan een paar Veurnaars.   Ze hebben een heel rijk archief maar het aantal paters is heel sterk gedaald.  In 1992 waren er vele tientallen (mss 50 of 60) paters, nu wonen er - als ik het goed begrepen heb - maar een 12-tal meer.   Op het domein is een grote winkel met tal van boeken en religieuze voorwerpen.   De vele mooie gebouwen worden onderhouden met subsidies, de kleine gemeenschap zou die centen natuurlijk niet kunnen ophoesten.    Ik besluit om de vespers bij te wonen.  In de kerk zijn een drietal jonge zusters in een opvallend donkerblauw gewaad aan het bidden.  Om 17u20 een feestelijk klokkengeluid en wat later schuifelen 8 paters binnen.  De vespers worden gezongen zonder orgel of instrument, a capella dus, de zang is niet denderend en na tien minuutjes muis ik er van onder, trop is teveel!  Het oor wil ook wat!

Bokrijk, een heel bekend begrip in de wereld van de heemkunde.  Een zalig oord vol oude gebouwen, van de ondergang gered door de inzet van velen.

Ik was al vaak hier in de buurt, telkens ik deelnam aan de antiekbeurs in Hasselt, maar in januari/februari is Bokrijk niet open voor het publiek.

Tegen 10u rijd ik de parking op en begeef me naar de ingang, maar geen kat te zien in de omgeving.  Een dame bezorgt mij een toegangskaartje en een kaartje om straks de parking te kunnen verlaten, kostprijs samen = 20 euro.

Ik ben werkelijk de enige bezoeker op dat moment, hoe is dat mogelijk?    Ik zie vooral bomen en lange kasseiwegen en besluit om tegenwijzerzin het domein te verkennen.   Eerst kom ik op een oude boerderij (mooie reconstructie), met wat kippen en een oude eend die op de kleine mestvaalt zit.   In een stal het luide klaaglied van een stelletje oude geiten, aangevuld met de kreten van hun jongen.   Buiten een groot perceel grond waarvan elke vierkante centimeter is omgewoeld, duidelijk het werk van een stelletje varkens.  Varkens die het geluk kennen (of niet weten hoe gelukkig ze mogen zijn) om buiten te mogen lopen en géén 'draad' door hun neus kregen zoals vele varkens vroeger.   Varkens wroeten alles ondersteboven, dus ook de graszoden.  Hierdoor kunnen planten niet overleven en groeit er geen gras meer.  Om dat woelen te voorkomen, kregen de varkens vroeger een stuk ijzerdraad door hun snoet, en zodra ze dan door de grond woelden prikte die draad door hun snoet en staakten ze het woelen...   Ik herinner me als kind dat we een soort dunne elektriciteitskabel door een stuk waterleiding duwden zodat we een lus bekwamen, die lus deden we rond de bek van het varken en zo konden we dat varken stevig vast en stil houden.  Dan stak vader een stuk scherpe ijzerdraad door de snoet van het varken, en met een nijptang plooide hij de twee uiteeneinden samen.  Dit was natuurlijk heel pijnlijk voor die beesten en ze schreeuwden zo hard als enkel varkens kunnen schreeuwen.   Resultaat : een relatief mooi weide, zonder putten door woelende varkens.

Daarna richting gebouwen uit West- en Oostvlaanderen.   Eerst via een soort 'stad', gebouwen die afgebroken werden in Antwerpen en hier heropgebouwd.  Samen met andere gebouwen een mooi geheel van hoge bakstenen gebouwen.   Binnenin een permanente tentoonstelling over de sixties-periode, wat nogal vreemd was : eeuwenoude gebouwen opvullen met oud kinderspeelgoed, oude radio's, enz.   Een personeelslid van het domein gaf wat uitleg maar dit kon me weinig bekoren.

Dan het interessantste stuk : reconstructies van gebouwen uit de Westhoek : een mooie hoeve met rieten dak, uit Abele.  Gebouwen uit Oostvleteren.   Herberg De Dolfijn uit Sint-Rijkers.   Dan een oude hoeve met bakstenen woonhuis uit Lo, een rossekot (= indoor-paardenmolen) uit Lampernisse en een grote schuur.  Ik was net op dat erf beland toen ik opeens werd weggejaagd want er waren tv-opnames voor 'Repair-shop'...  Verder een duiventoren uit Ingelmunster en een kapelletje uit Rollegemkapelle.  Deze gebouwen stonden nogal eenzaam en ongebruikt, alle deuren en schuurpoorten potdicht.   Verder een klein boerderijtje ('postje') uit Loppem, met een bakkeuken.   Verder gebouwen uit Oostvlaanderen oa een grote schuur uit Oorderen aan de Schelde, deze moest ooit afgebroken worden omwille van de uitbreiding van de haven van Antwerpen.   Dan de twee grootste concentraties aan gebouwen : twee dorpjes (eentje met kerk en eentje met een kapel).   In het eerste dorpje een heel mooi klein kerkje. Daarin enkele heel mooie oude houten beelden, waaronder de bekering van de H. Hubertus...   Niet alle naamgenoten hebben zich ooit bewust geweest héél verkeerd bezig te zijn geweest, en bijgevolg zich niet willen bekeren zoals hun patroonheilige...  Buiten de kerk een aantal blijkbaar originele stenen grafkruisen uit oa begin 18e eeuw.  Merkwaardig oud.

Enkele mooie windmolens... Eentje was toegankelijk, toch de onderste verdieping.  

Op deze plaatsen was wél veel volk, na twee uur moederziel alleen gewandeld te hebben, stikte het hier van de schoolkinderen, wellicht wordt het domein door 'normale' mensen in 'wijzerzin' verkend, vandaar dat ik de eerste uren mooi op mijn eentje op pad kon.   De meest luidruchtigen waren enkele groepen joodse kinderen, herkenbaar aan een keppeltje op het hoofd, enkele begeleiders waren in traditionele kledij, met hoge hoed en pijpekrullen dus.   

Ik kan iedereen een bezoek aan Bokrijk aanraden, je moet er zeker 4 à 5 uurtjes tijd voor nemen, en goede wandelschoenen meenemen want het parcours is soms wat hobbelig (veel kasseipaden).

Vandaag was er op tv de rechtstreeks uitgezonden mis vanuit de Brugse kathedraal.   Voorganger was Stijn Vanhee, een nog niet lang gewijde priester, heel toegewijd...  

Een héél mooie viering, feestelijk vooral door de onvolprezen en - zoals altijd - schitterende kathedraalorganist, Ignace Michiels en het kathedraalkoor.  De organist slaagde er in om het koor te dirigeren terwijl hij orgel speelde.

Grote afwezige was weeral de - meestal en wellicht terecht onvolprezen - bisschop.  Hij schitterde weeral … door zijn Afwezigheid.  Heel ver moet hij zich niet verplaatsen : simpelweg uit zijn huis met kelder komen en de straat oversteken, hoe moeilijk kan dat zijn?  Hoog tijd voor een waardige vervanger/opvolger.  Op dit ogenblik zijn er enkele priesters, jongere priesters, die 'de mijter in zich hebben'.   Hopelijk komt de huidige kerkvorst spoedig uit zijn ivoren torentje, en kan hij terugkeren naar het Gentse.   Want als hij nog lang wacht zullen de priesters die in mijn ogen een goeie bisschop zouden zijn misschien ook te oud...  Afwachten maar en hopen op een waardige bisschop voor ons bisdom, een bisschop dier er is voor zijn priesters, een bisschop die het bisdom 'recht' blijft houden.  Maar wie ben ik... ik had, heb  en zal nooit iets te zeggen hebben in die middens...

Vorig weekend heb ik deelgenomen aan een antiek- en brocantebeurs te Ciney, deze beurs vindt drie maal per jaar plaats, maar door de coronaepidemie zijn enkele beurzen niet kunnen doorgaan.

Donderdag stelde ik mijn stand op en keek ik al even bij de andere standhouders of er niets interessants te kopen viel.   Als ik goed kan inkopen dan is mijn beurs al geslaagd...  Een rappe madam was mij helaas te vlug af om mooie relieken te kopen.  Heel jammer want ik kende de verkoper goed en hij wist dat ik altijd interesse heb in zo'n zaken.   Te laat dus, ik werd hier niet echt vrolijk van en nam me voor om deze verkoper voortaan wat links te laten liggen, een 'dikke' klant dus die voorlopig niet meer bij hem zal aankopen.  

Daarna doe ik een uitstapje naar de abdij van Chevetogne.  De paters hebben er twee kerken, eentje voor de latijnse ritus (zoals wij die kennen) en eentje voor de byzantijnse ritus (kerk vol met wandschilderingen en ikonen).   In de kerk met de ikonen is het nogal duister, bijna zo donker als in de h.l…, ik blijf er niet lang binnen want eigenlijk hou ik niet echt van ikonen.  Buiten schrijdt een oude grijze monnik voorbij, een eerder ascetische figuur, wellicht begeeft hij zich naar de winkel waar allerlei religieuze zaken verkocht worden zoals boeken en (nep)ikoontjes.  Ik vraag hem waar de andere kerk te vinden is en hij zegt dat dat ik deze vind aan de achterkant van de abdij.   Het abdijcomplex is niet bijzonder groot en ook niet al te oud, en lijkt wat verwaarloosd.  Het houtwerk is versleten en heeft al decennia lang geen verfbeurt meer gekregen.  Geen rijke abdij dus.    Aan de zijkant word ik enthousiast begroet door een grote bende meisjes die mij nieuwsgierig aanstaren van onder hun grote zware wenkbrauwen.   Een twintigtal mooie koeien gapen mij aan achter de prikkeldraad.   Ze kwispelen met hun staarten, niet uit contentement om mij te zien, maar om de vliegen 'af te wimpelen'.   Wat verder zie ik de kerk, een lange hoge trap leidt naar de kerk die op de bovenverdieping van het complex ligt.  Niet voor oude mensen of mensen met slecht knieën.  Deze kerk oogt heel wat jonger dan de andere.   Binnenin zie ik een mooie sobere ruimte, het is er muisstil.

Dan naar het boekendorp Redu, benieuwd of er winkels open zullen zijn.   Vroeger waren er zeker tien à vijftien winkeltjes, nu nauwelijks nog een vijftal.  Voor mij niet echt de moeite om er naar toe te gaan, enkel als ik toevallig eens in de buurt ben.  Zoals nu dus.   Na een halfuurtje rijden vlam ik het dorpje binnen, er is geen kat te zien, dat belooft...    Ik bezoek er twee winkeltjes, naast elkaar gelegen, beide met een nederlandse uitbaatster.  De eerste is een korte tijd geleden weduwe geworden, de andere lijkt massa's ouder geworden in vergelijking met mijn vorig bezoek een tweetal jaar geleden.  De boeken zijn nogal duur geprijsd en ik krijg een leuke korting zodat er voor mij toch ook nog wat winst op zit.   Daarna nog een derde winkel bezocht.  Alles was potdicht en de lichten waren gedoofd, duidelijk dat ze geen bezoek verwachtten die dag...  Na hard kloppen op het raam deed de uitbater open en kon ik wat rondneuzen in de boeken.  De boeken staan opgesteld in een oude varkens- of koestal, in een andere ruimte daarnaast is een klein 'museumpje' met drukkersmateriaal.   Ook hier krijg ik een mooie korting.

Op vrijdag is er de opening.  Een paar duizend koopgrage (???) mensen drummen door de gangen in de ruime expohal.  Allemaal koopjesjagers blijkbaar, ze praten veel maar kopen weinig, ik voel de bui (weeral!) hangen!   De meesten wachten met kopen tot de beurs buiten ook opengaat, een paar uren later.   Om 14u bestormen dezelfde koopjesjagers de standhouders die buiten hun waren aanbieden.  Ik zie heel weinig verkoop, er is dus hoop dat al die mensen terug in de expohal komen om er te kopen.   Helaas, voor de meeste standhouders is er weinig winst.    Om 16u30 staat bij mij de teller op 50 euro.  Gelukkig komt er even later een collega uit Brugge en wat later een vaste klant, ik ben net 'uit de kosten'.   Op zaterdag en zondag komt er ook nog volk maar allen met een 'platte portemonnee'.   

Vandaag werden Zuster Yolande en Zuster Lucrèse, die met twee andere zuster samen leefden in rusthuis Westervier te Brugge (St-Kruis).   Om 10u30 was er een afscheidsviering in de Sint-Annakerk, vlakbij het vroegere rusthuis Jeruzalem, waar de zusters vele jaren gezorgd hebben voor de rusthuisbewoners.

Aangezien er geen publiek toegelaten was in de kerk besloot ik om naar het kerkhof te gaan voor de teraardebestelling na de mis.   Ik was al rond 10u00 op het kerkhof en hou er van om te wandelen tussen de vele duizenden grafmonumenten, ook speurend naar familienamen en speciale laatste rustplaatsen.   Veel grafmonumenten zijn in slechte staat of totaal overdekt met groen mos.  Je ziet er ook veel foto's op porselein, vaak uit de 19e eeuw.   

Op de grafconcessie van de zusters van Ruiselede waren twee grafputten gemaakt, eentje was een heel stuk dieper dan het andere, aangezien er heel wat zusters begraven liggen is het wellicht precisiewerk om nog een paar lege plaatsen te vinden.  De diepste put ging zelf een stukje onder de grote rechtstaande arduinen grafplaat, de ondiepere put bevond zich midden in het veldje.   Ik hoorde van de grafmakers dat ze de 'lichtste' zuster in de diepste put zouden laten zakken, en de 'zwaarste' in de ondiepere put...  een beetje rare discussie maar zo'n kist aan touwen laten zakken is geen eenvoudige klus natuurlijk.

Omstreeks de middag kwamen twee lijkwagens met de kisten van de zusters aan, de kisten dienden door middel van karretjes van het poortgebouw aan de ingang tot helemaal achteraan gebracht te worden.   Priester-directeur van de zusters van Ruiselede, een diaken uit Sint-Kruis, twee oude nonnetjes en nog enkele personen vergezelden de kisten.  Ook was er een man die het hele gebeuren filmde.

Aan het graf werd er kort gebeden en de kisten werden ter aarde gelaten, de 'zinking' zoals men vroeger zei.   Het hele gebeuren laat een rare indruk na.  Echt afscheid nemen kon niet : het stoffelijk overschot kon niet begroet worden en ik kon niet naar de mis in de kerk.   Maar beter dit dan niets.  En na de coronacrisis zal er een herdenkingsmis zijn.

Zuster Lucrèse kende ik niet zo goed, ik had altijd de indruk dat het nogal een 'strenge' was, veel heb ik haar nooit zien lachen...   Zuster Yolande daarentegen was een altijd opgewekte lieve Zuster, die heel haar leven in dienst stelde van de Kerk en haar medemensen.   Ze zorgde ervoor dat de kapel van het klooster altijd tiptop in orde was, zorgde voor mooie bloemen aan het beeld van OLV en op het altaar, zorgde dat alles klaar stond voor de H. Mis.  Met veel liefde bezocht ze de vele bejaarden, met een grote voorliefde voor wie eenzaam was en weinig bezoek kreeg.   Zo herinner ik mij mevr. Schmidt-Vandevelde, een negentig-plusser die altijd nogal nors leek, blind aan het worden was en niet veel bezoek had.   Ze had een broer die dichter was, en die heel jong overleden was.  Zij woonde in haar jonge jaren in Sint-Andries en ik meen dat haar vader of haar familie er orchideeën kweekte.  Ze ligt begraven te Sint-Andries.  Welnu, Zuster Yolande zei me dat ze wou dat ik haar regelmatig zou bezoeken, en ja, na enkele bezoekjes ontstond er een hartelijke relatie met deze hoogbejaarde dame.   

Zuster Yolande waakte ook bij mensen die stervende waren, daar is heel veel geduld en liefde voor nodig.  Onnodig te zeggen dat heel veel mensen haar enorm dankbaar zijn en blijven voor wat ze voor hun familieleden gedaan heeft.  Ook mocht ze vele jaren zorgen voor haar eigen moeder, mevr. Boudry en voor de moeder van de aalmoezenier.

Ik zal haar echt missen maar ben vooral heel dankbaar dat ik haar zolang heb mogen kennen.  Bedankt!!!

Nergens zijn de vieringen mooier en inniger dan in de abdij van Westvleteren.  Het is natuurlijk zo dat heel het leven van de monniken in het teken staat van 'ora et labora', bidden en werken dus.  

De Goede Week was altijd 'de top' van heel het jaar, althans op kerkelijk en liturgisch vlak : veel mooie vieringen met alles er op en er aan, in de kathedraal te Brugge.   Maar sinds ze mij daar een twintigtal jaren geleden 'buitengekareld' hebben was deze week niet meer hetzelfde.  En zeker de laatste 15 jaar niet want dan ben ik meestal op een beurs heel het paasweekend.    

Dit jaar niet dus, en voor een keer dat ik wél thuis ben zijn er géén vieringen in de kathedraal.  Dan maar kijken via lifestreaming op tv.  Deze vieringen vielen nogal tegen want een viering zonder volk, dat is weinig sfeervol natuurlijk.  Maar vanavond, de paaswaken in de abdij van Westvleteren, dat beloofde heel wat meer.   De monniken waren er allemaal samen in hun kapel, weliswaar met wat tussenruimte.

Abt Manu Vanhecke ging voor, zoals steeds heel waardig en vol rust, voor deze gelegenheid met abtsstaf in de handen.   Er was de wijding van het vuur, het aansteken van de paaskaars, het doorgeven van het licht aan alle monniken en de wijding van het water (wij-water dus).  

Het was een heel lange viering, met maar liefst acht lezingen uit het oude en nieuwe testament, afgewisseld met gezangen.  Zo zong men op een gegeven moment plots ook 'Met vreugde zult gij water drinken...'    Of wellicht drank met water in...  In het eerste deel van de viering was er geen orgelspel, maar gaandeweg kreeg de organist meer en meer te spelen, en zijn orgelspel werd almaar feestelijker en uitbundiger...   Bij de vredeswens bleef iedereen op zijn plaats staan, om veiligheidsredenen dus.

Wat heb ik een bewondering en waardering voor deze mannen, die volledig belangeloos hun hele leven wijden aan gebed.  Zij bidden voor en in de plaats van diegenen die niet bidden.   Hopelijk mogen zij allen in goede gezondheid blijven en een plaats van rust en gebed blijven, niet evident in onze tijd waar alles moet opbrengen en 'nuttig' moet zijn...

Daarna de eucharistieviering. 

Terwijl ze in Aalst carnaval vieren en verkleed als Joden het zotteke uithangen wordt er in de kathedraal te Gent een nieuwe bisschop gewijd.   Lode Van Hecke is van Roeselare afkomstig en is al veertig jaar monnik in de abdij van de Trappisten te Orval.  Aangezien hij al 69 is zal hij maar 6 jaar bisschop kunnen zijn, op de leeftijd van 75 jaar dien je immers je ontslag in te dienen...

In de Vlaamse bisdommen is er duidelijk een groot probleem om een 'deftige' bisschop te vinden.  In Antwerpen kozen ze voor een Westvlaming, in Mechelen is eveneens een Westvlaming er hulpbisschop.  In West-Vlaanderen werd een bisschop uit eigen rangen vervangen door een Oostvlaming die 'de rust wilde herstellen' en hiermee een supersmoes had om geen klop uit te voeren.  Zijn opvolger is weeral een Oostvlaming en ook die werkt zich niet 'dood'...  Als ze in 'het bisdom' alle vetes hebben uitgevochten kunnen ze misschien opnieuw een bisschop vinden in eigen rangen, een leider die zijn priesters écht kent...   Misschien een monnik ook?  

Maar goed, terug naar Gent nu.   Feestelijke orgelmuziek en een groot koor brengen iedereen in de gepaste sfeer.   Een langerekte processie schrijdt de kathedraal binnen : eerst een soort ceremoniemeester met een hele hoop misdienaars.  Eentje heeft het syndroom van Down.   Dan heel wat priesters in schitterende gewaden en tenslotte een vijftiental bisschoppen en de wijdeling.   

De aartsbisschop, Jozef De Kesel, voormalig bisschop van Brugge voert vandaag het hoge woord, hij zal de wijdingsdienst wijden.   Alhoewel hij anders niet veel zegt en weinig in de media komt zal hij van geen zwijgen weten de rest van de viering.   Ook zal hij iedereen 'verrassen' met zijn zangtalent... 

Hij begroet alle aanwezigen : eerst koningin Paola onze ijskoningin, haar man durft zijn gezicht niet tonen natuurlijk... en zijzelf zit daar in een lelijk pakje oud te wezen, zonder enige emotie op haar gelaat.  Dan een minister en de burgemeester van Gent.  De collega's-bisschoppen (die van Brugge, Gent, Mechelen, Hasselt en nog anderen waaronder een zwarte bisschop, wellicht enkele Waalse bisschoppen en enkelen uit Nederland en het groothertogdom Luxemburg).  Dan de afgevaardigden van de moslims, joden en protestanten.  Welkom aan iedereen maar niet aan de vele 'gewone' priesters, diegenen die eigenlijk elke dag 'alle werk doen'.  Als niet tot iet wordt kent iet zichzelve niet.   Als ik me het goed herinner was het ook niet nodig om de 'gewone' priesters te verwelkomen bij de laatste bisschopswijding in Brugge.

De kathedraal zit afgeladen vol, ik herken enkele mensen zoals Willem Vermandere, Pieter De Crem, Herman De Croo.  Bij de priesters Manu Vanhecke, abt van Westvleteren en verder de prior van Steenbrugge.   Opvallend : bijna géén kinderen.

De Kesel zingt mee, keihard eigenlijk...   Het is mooi meegenomen als je als priester goed kan zingen maar het is heel storend om als het koor aan het zingen is, je daar bovenuit wil komen.   Zelf heb ik jaren in een koor gezongen en de dirigent zei herhaaldelijk dat je er altijd voor moet zorgen dat je ook de anderen nog hoort zingen.  Je moet je stem dus niet willen verheffen boven die van de andere zangers.  En dit gekweel wordt pas héél genant als je de maat niet kan houden of - erger nog - vals begint te zingen...   De Kesel was elke keer iets te laat en herhaaldelijk 'sloeg zijn stem over'...  Storend dus.  Zo zingen ook de k-wesel-s.

De litanie van de heiligen is altijd een hoogtepunt.  De wijdeling ligt plat ter aarde en dan worden alle heiligen aangeroepen.  Eerst alle mogelijken engelen, dan de anderen : de patroonheiligen van de kathedraal, de eigen patroonheilige (de Heilige Lodewijk), Moeder Theresa, broeder Isidoor, pater Damiaan, enz.  De namen worden voorgezongen door een solist en het volk antwoordt met 'Bid voor ons' of dergelijke.  

Hij krijgt een mooi evangelieboek, een mijter, een bisschopsring en een staf.

De vredesgroet : de aartsbisschop rept zich naar de koningin.  De wijdeling naar zijn medebroeders uit Orval en de andere 'gewone' mensen. Ook een gehandicapte in een wagentje.  Ondertussen hoor je dat hij wat grappige opmerkingen maakt, hij draagt immers een micro bij zich.   Of hij ook Paola groette hebben ze niet getoond.  

Op het einde van de viering begeeft hij zich van het altaar naar het volk, onder luid en aanhoudend applaus.  Al zegenend gaat hij eerst naar zijn medebroeders en dan via de middenbeuk naar achteren, dan de rechterzijkant tot weer helemaal vooraan, dan verdwijnt hij in de kooromgang waar hij zich rept naar het hoogkoor waar hij iedereen begroet en dan verlaat hij het hoogkoor om de linkerzijkant te betreden, hij wil iedereen zien en zegenen.  Als hij terug bij het altaar komt hoor je hem aan de aartsbisschop vragen wat hij nu moet doen...  grappig.  Het antwoord : nu je dankwoordje.   Hij bedankt de koningin en doet de groetjes aan het héle (!) koningshuis, dus ook aan Albert en àl zijn kinderen...    Dank ook aan de paus, zijn broeders-monikken van Orval, àlle priesters (eindelijk!), zijn familie en alle anderen.  Hij zegt ook nog het volgende (wellicht in verband met wie niet op de viering aanwezig kan zijn?) : 'Wie de Kerk als moeder heeft is nergens vreemdeling!'  Om eens goed bij na te denken wat hij hiermee allemaal kan bedoelen!  

Feestelijk gaat weer het orgel spelen en geeft het koor een schitterend optreden.   De nieuwe bisschop en heel zijn gevolg verlaten het podium rond het altaar en begeven zich in processie naar buiten.  Paola glipt net voor de processie weg naar achteren.  Iedereen kijkt verrast.  Doel was blijkbaar om even later een babbeltje te kunnen slaan met de nieuwe bisschop.

Het moge de nieuwe bisschop goed gaan!

De antiekbeurs van Hasselt is weer voorbij.  Het was geen succes zoals vorig jaar maar dankzij een aantal sympathieke medestandhouders houd ik er opnieuw een goed gevoel aan over.

Het opstellen verloopt in een heel rustige en ontspannen sfeer,  in Limburg gaat alles veel trager, gebeurt alles in een 'gezapige' sfeer.   Geen gedrum of geruzie om zo dicht mogelijk bij de ingangspoorten te parkeren.  Er is plaats genoeg voor iedereen.

Ik breng al mijn spullen tot in mijn stand en even later komt men de vitrines leveren, nodig om mijn mooiste zaken netjes en veilig op te stellen.  Ik ben er enkele uren zoet mee.  Ondertussen kijk ik ook af en toe bij de collega's, op zoek naar interessante stukken.  Eén stuk in het bijzonder trekt mijn aandacht : een houten gepolychromeerde hond met een fakkel in zijn bek, heel mooi en iets wat ik tot nog toe nog nooit heb gezien.   Ik vraag de prijs en ik wil wat korting want veel winst zit er niet in, maar omdat het een speciaal voorwerp is wil ik het heel graag kopen.   Intussen komt er een 'gewichtig' persoon langs, iemand die hier helemaal niets te zoeken heeft tijdens de opbouw...   Hij zegt : 'Oeps ik geloof dat ik een dagje te vroeg ben, maar ja, ik ben hier nu toch he en ik neem even een kijkje.'   Dit kan echt niet, maar de meeste standhouders knijpen een oogje dicht omdat het een 'goeie klant' is...    en je raadt het nooit...  die gast kaapt dat stuk voor mijn neus weg!  Heel jammer.   Als die gast volgend jaar nog eens de bewaking weet te verschalken daags voor de opening dan zal hem meteen de deur gewezen worden.

Daar ik ruim voldoende tijd heb besluit ik een bezoekje te brengen aan de stad Sint-Truiden.    Ik ben er voordien nog nooit geweest en wil ook eens het alom geroemde museum van de Minderbroeders bezoeken.    Ik bezoek eerst de mooie OLV-kerk.   Deze blijkt veel minder oud dan ze lijkt : in de 19e eeuw werd de kerk vernield door een brand maar gelukkig op een schitterende wijze heropgebouwd.   In de kerk staan werkelijk heel veel - overdreven veel zelfs - houten heiligenbeelden.  Echt de moeite waard om te bezoeken.  Ook het mooie orgel valt op.   Bovendien is het lekker warm in de kerk.

Dan steek ik de Grote Markt over, een van de grootste van het land, maar niet de allergrootste zoals men vroeger al eens durfde beweren.  In het midden staat het belfort met sierlijke toren met daarin een beiaard.  Regelmatig speelt de beiaard een deuntje, heel mooi maar uiteraard helemaal niet te vergelijken met de beiaard van het Brugse belfort.   Ik bezoek ook nog de Sint-Maartenskerk, evenals de OLV-kerk is het er heel gezellig, ook doordat het gebouw mooi verwarmd is.  Rechts van deze kerk staat een monument ter ere van de gesneuvelden uit de oorlog, het is wat beschadigd : een uitstekend arm is zomaar afgekraakt, wellicht door vandalen.

Dan naar het museum van de Minderbroeders.  Het lijkt gesloten maar op de deur hangt een bericht.  Als de deur niet open is tijdens de openingsuren mag je op de bel duwen.  Dit gedaan hebbende komt een heel vriendelijke man de deur openen en geeft wat uitleg.  Er is een tentoonstelling over Sint-Franciscus, de stichter van de Minderbroeders.    Het verhaalt heel zijn leven.  Daarnaast een mooie tentoonstelling over de ontmoeting van Sint-Franciscus met de Muzelmannen...  met enkele mooie schilderijen dit deze gebeurtenissen uitbeelden.   Tenslotte bezoek ik het eigenlijke museum op de eerste verdieping.  Alles is op een uiterst mooie en hedendaagse wijze ingericht.  Je ziet er heel wat zaken in verband met de Minderbroedersorde.  Enkele mooie beelden in hout, ook een en ander over Antonius van Padua, die ook tot deze orde behoorde.   Heel indrukwekkend is een enorme 'stamboom' van de Franciscaanse orde : massa's ordegenoten worden afgebeeld op een grote wandplaat.  Ik heb dit ook ergens in de winkel liggen maar dan wel opgerold.   Ik ben heel aangenaam verrast maar denk toch dat er toch veel meer mooie zaken bewaard zijn, wellicht ligt de rest ergens in een depot.  De laatste broeders hebben onlangs het aanpalende klooster verlaten.  Als ik het goed begrepen heb resten er maar 12 geestelijken meer (in heel België?).  De laatste overste woont ergens in de stad in een nonnenklooster, een viertal wonen in Hasselt (waar het 'Heilig Paterke' vereerd wordt) en enkelen wonen in het Antwerpse.   De kloosterkerk is gesloten en de grootste van de orde, de grootste van heel het land.

Daarna dwars ik opnieuw het marktplein en wandel tot aan de enorme toren van de voormalige abdij.  In de jaren zeventig van de vorige eeuw woedde er een grote brand in deze gebouwen, waardoor het bovenste stuk van de toren voorgoed verwoest werd.  Nu huist er een grote school in de voormalige abijdgebouwen.

Donderdag om 15u opent de antiek-en kunstbeurs.  De vele standhouders hebben hun beste beentje voorgezet : antiquaris, juwelenstanden, zilverstanden, bronzen beelden en kostbare tapijten,  Veel moderne kunst : galerijen en enkele kunstenaars zoals Boud Ceysen met eigen schitterende creaties meestal in brons.   De beurs is niet van de grootste maar wel een van de aangenaamste.   Betaalbaar vooral.   Er zijn massaal veel bezoekers, veel klanten en vele bekenden.   Er is heel veel belangstelling en ik heb veel 'goede' gesprekken...   Maar verkopen is nog iets anders.  Velen willen alle mogelijke info over mijn beelden.  Velen komen echter enkel maar wat kijken en eens zien hoeveel ze kunnen krijgen voor de beelden en antiek die ze zélf al thuis hebben staan.   

De beurs duurde vroeger een tiental dagen, nu nog slechts een vijftal, gelukkig maar.  Vroeger was er veel volk in de weekends maar tijdens de week kwam er geen kat.  Nu is het élke dag lekker druk.    Ik ben toch wat bezorgd om de verkoop, ik zie immers weinig plastic tassen passeren, en vele standhouders lijken niet in een beste stemming.   Gelukkig heb ik heel wat leuke buren, handelaars die ik al vele jaren ken en graag een babbeltjes slaan.  Ook wordt er flink wat afgelachen met de vele loze praatjes van sommige bezoekers, vooral de vele redenen om niet over te gaan tot een aankoop (mijn vrouw zal me buitengooien, jammer dat die beelden of meubels zo donker zijn, ik heb er geen plaats voor, ik heb geen ezeltje dat geld …, ik ben te oud, mijn kinderen hebben daar geen interesse in, ik verhuis naar een kleine woning, er stond in de krant dat je al zaken kon vinden vanaf 10 euro, het is hier veel te warm, enz.).  

Veel bezoekers hebben volgens niet de bedoeling om wat dan ook aan te kopen.  Vooral dames komen zich enkel wat vergapen aan het vele moois.  En dan die commentaar : zelf hebben ze al dat moois ook in huis...  zo zeggen ze toch.   Ook zijn er stokoude bezoekers en wat antiquairs op rust die nood hebben aan een (lang) gesprek, soms heel interessant allemaal maar ik kom hier wel om te verkopen...  Soms moet ik hen dan voorzichtjes attent maken dat ik even wat aandacht wil schenken aan andere - wél kooplustige - bezoekers.   Ik leer écht heel veel bij, zo verneem ik dat de Vikingen 'maanstenen' (ik heb een paternoster mee in 'maansteentjes') gebruikten om zich op zee te oriënteren bij bewolkt/mistig weer op zee, zodat ze vlotjes de helft van Europa konden gaan beroven...  Als je zo'n steen naar hemelwaarts houdt dan kijk je door die wolken en mist heen...  straf verhaal hoor!  Een oude antiquair met veel capsones (te rap rijk geworden wellicht) komt met een oud vrouwmens zich vergapen aan mijn stand : ongetwijfeld wil hij mijn grote gotische Onze Lieve Vrouw tot de zijne maken, maar dat is buiten de waard gerekend (ik dus).  Eerst wat manieren leren...  maar jammer genoeg 'verergert hij met te verouderen'.   

Veel vaste klanten en veel kennissen zorgen er gelukkig voor dat ik hier een paar fijne dagen doorbreng.

Velen hopen dat er nog kopers zullen opdagen die het einde van de beurs af willen wachten maar...  neen hoor, het stormt buiten en velen zijn 'bang' om dan 'buiten' te komen.

De beurs eindigt maandagavond om zeven uur en iedereen ruimt in tempo zijn stand op om terug naar huis te gaan.  Een mooie beurs maar jammer genoeg geraakte ik niet uit de kosten...  En bovendien liep er water in mijn stand en beschadigde enkele beelden en boeken.   Tijd nu om opnieuw moed te verzamelen om er volgend jaar terug bij te zijn!

Vorige week kocht ik via een veiling op internet een oude koffer, bij nader toezien moest ik die ophalen in Groningen...   Dit ligt niet echt bij de deur dus besloot ik er ene minitrip van te maken : drie daagjes op uitstap bij de Noorderburen.  Enkele Friese steden bezoeken en genieten van de 'Hollandse oergezellige sfeer'.

Ik vertrok vorige dinsdag om 6u30, kwestie van tegen de middag in Friesland te arriveren.   Zoals gewoonlijk was er weer file vanaf Kruibeke tot aan de Kennedytunnel, wat een ellende telkens weer... ocharme al diegenen die hier elke dag langs moeten voor hun werk!    Ik snap trouwens niet hoe die file ontstaat want aan het einde van de Kennedytunnel is deze plots verdwenen... elke keer opnieuw.    Dan richting Breda, en na Breda richting Utrecht, en ja, wééral file!   Ter hoogte van Utrecht, richting Amsterdam, weer file...   Maar eens de regio Amsterdam voorbij verloopt het verkeer uitermate vlot.   Weinig verkeer en na nog een uurtje ben ik in Zwolle.   Mijn doel is om wat antiekzaken en antiquariaten te bezoeken.   Zwolle is een 'oergezellige stad' maar antiek heb ik niet gezien.   Er zijn massa's winkels maar voor mij weinig interessants.   In een oude kerk is een boekhandel (nieuwe boeken).  De kerk is héél mooi gerestaureerd en heet de 'broerekerk' of zo.  Het orgel is bewaard en schittert.    Enkele oude grafplaten zijn bewaard, heel mooi.  

Ik bekijk dan maar wat andere oude monumenten.  Zo bezoek ik de 'Grote Kerk', aan de ingang hangt een affiche over een 'grote boekenbeurs' ten voordele van de kerk.   De kerk is nogal leeg, zoals vele kerken hier, wellicht is deze kerk oorspronkelijk gebouwd door katholieken en later (rond 1600?) 'overgenomen' door de protesteanten?    Vooraan in het linkerkoor staan een hele hoop tafels met duizenden boeken over geloof, theologie, toerisme, enz.   Ook honderden cd's met allerlei muziek : van klassieke naar schlagermuziek...    Ik koop er één boekje, één van de grootste leugenboeken van het laatste decennium, niet omdat ik het zo interessant vind maar om het even later in de vuilnisbak te gooien, met als enig doel dat dit leugenboek niet door anderen gelezen wordt...  het gaat over iemand die ik nogal goed gekend heb en er zijn al genoeg leugens verspreid over deze mens...  misschien kan je dit censuur noemen?  Maar het is voor het goede doel hoor.

Daarna gaat het richting Leeuwarden.   Ook hier massa's ordinaire winkels.    Het is heel zacht weer en gelukkig regent het niet.   Ik wandel enkele uurtjes rond, zie plots een wegwijzer met 'oud stadsgedeelte' en kom bij een grote eeuwenoude kerktoren zonder kerkgebouw.  Een vriendelijke man zegt me dat de toren scheef staat omdat de ondergrond onvoldoende stabiel is.    Geen enkele antiekwinkel te zien.  Wél een een grote boekhandel met mooie tweedehands en nieuwe boeken : 'Vandervelde', dit is blijkbaar een keten want ik zag nog zo'n winkel in Groningen.   

Aan de andere zijde van de stad staat een katholieke kerk, met heel mooie hoge toren.  Daar vind ik een klein antiquariaat.  Een dame die er binnenkort mee stopt want het gebouw waarin haar winkel zich bevindt wordt verkocht.  En haar aanbod...  ik snap niet hoe zij daar van kan leven.  Misschien door héél héél zuinig te leven?  Misschien enkel mogelijk voor Nederlanders?  Grapje hoor.    

Daarna zoek ik mijn hotel op in Groningen.  Bij de boeking vond ik dat de prijs goed meeviel maar al vlug zag ik dat het ontbijt niet inbegrepen was in de kamerprijs.  Daar baal ik nu écht van!   Dan vertik ik het om extra te betalen voor een ontbijt.  Dus eerst nog wat boodschappen doen bij enkele lokale handelaars.   Op tv zie ik een reportage over de streek van Groningen, meer bepaald over de problemen die men daar kent door de decennialange gasontginning.   Door het winnen van gas uit de bodem ontstaan overal grondverzakkingen, zo zouden er meer dan 20 000 woningen zijn die beschadigingen opliepen.  Ik vraag me af wat er gebeurt als er zo'n grondverzakking gebeurt onder een wolkenkrabber?   

De tweede dag : ik moest om 13u de koffer ophalen maar besloot om dit 's morgens al te doen.   Niemand thuis, dus dan maar naar het centrum voor een bezoekje aan het centrum.    Ook hier massa's winkels : veel eethuisjes, kledingzaken en andere zoals tattooshop's, kapsalons, 'koffeeshops', …   Ik kom voorbij een veilinghuis maar daar is weinig beweging te bespeuren.   Eventjes verder kom ik een 'glazen straatje', allemaal huisjes met grote vitrines, Het is nog geen elf uur en de meeste dames zijn nog niet 'op post'.   Ik zie enkel lelijke opgetutte opdringerige dames die nogal agressief op de ruiten tikken om de aandacht te trekken...   Nog wat verder een antiquariaat 'Van Veen' of zo.  De uitbater zegt dat de boeken voor hem maar bijzaak zijn, en dat hij vooral kunstwerken verkoopt.  

Ik verneem dat een groot deel van de oude binnenstad vernield werd tijdens de bevrijding in Wereldoorlog II.   Op een groot plein zie ik een groot kerkgebouw, de 'Martinikerk'.  De grote poorten zijn potdicht maar op een bordje staat dat je de kerk kan bezoeken mits één euro te betalen in de 'kosterij'.   Aan de toren is een klein gebouw, dienstig als een soort tea-room.  Noch op de deur nog op de gevel staat enige verwijzing naar de mogelijkheid om de kerk te bezoeken.  Ik stap dus binnen en vraag aan de 'barmeid' hoe ik in de kerk kom.  Ze houdt haar hand open en vraagt één euro en zegt dan : 'Ga maar door die deur van de wc's, en doe het kleine deurtje op de einde van de gang open en je zal wel zien.'   Vreemd, maar idd, via de toiletten kom je het grote ruime kerkgebouw in.   Weeral zo goed als  leeg, maar met een enorm orgel waarop op dat moment gespeeld wordt.  Schitterend!

Daarna is het tijd om de innerlijke mens te versterken.  Ik zie een bord 'La Place', wat staat voor een mooi aanbod van lekkere verse gerechten, deze restaurantketen heeft ook heel wat vestigingen langs de autowegen in Nederland.   Over de middag krioelt het van de studenten in de stad, er is hier immers een grote universiteit.  

Daarna ga ik mijn koffer ophalen.  De dame die opendoet weet van niets.  Dan blijkt dat zij daar pas twee dagen woont en dat de verkoopster van die koffer verhuisd is naar een wijk verderop, ze gaf mij dus haar 'oud' adres.  Gelukkig werd mij uitgelegd waar ik de verkoopster kon vinden en even later was de koffer ingeladen.  Missie volbracht!

Intussen was het (= gisteren) halftwee en tijd om de terugtocht aan te vatten.  Doel was om nog enkele stadjes te bezoeken : Den Helder, Alkmaar en eventueel Lelystad.  Met als einddoel Naarden waar ik de volgende morgen de kunst- en antiekbeurs zou bezoeken.   Intussen was het aan het motregenen en ik besloot de stadsbezoekjes niet te doen en tegen de avond de antiekbeurs al te bezoeken, zou zou ik de volgende dag (vandaag donderdag dus) andere stadjes kunnen bezoeken, hopelijk met beter weer.    Ik vlamde door Friesland en bedacht hoe eenzaam het hier wonen is, en al zeker als het winter is en sneeuwt en vriest...  Er valt buiten de stadscentra wellicht niet veel te beleven.  Ik zie massa's typische hofsteden, grote vierkante gebouwen, net grote schuren, met alles onder één dak.   Ik rij richting kust en ben benieuwd hoe zo'n dorpje er uit ziet, ik bezoek 'Zurich', een onooglijk dorpje, net iets groter dan Zoutenaaie.  Een kerkje, enkele tientallen huizen, aan een hoge (zee)dijk.  Totaal doods en verlaten...  ik kan goed begrijpen dat veel Nederlanders hun land doodsaai vinden en emigreren naar alle mogelijke uithoeken van de wereld...

Wat verder rijd ik over een kilometerslange dijk, een stormwering, die de zee scheidt van een immens binnenmeer (Ijselmeer?).   Het is nogal mistig en je ziet enkel een grijze massa, de binnenzee dus.    Ik laat Alkmaar links (of is het rechts) liggen en nader Amsterdam.  Dan naar Naarden en Naarden-Vesting, voor een bezoek aan de antiekbeurs.   Het is halfvier en ik vind een plaatsje vlakbij de Grote Kerk waar de beurs plaatsvindt.   Er ligt voor mij een toegangskaart klaar aan het onthaal voor de volgende dag maar ik zie een heel sympathieke klant uit Utrecht die mij zegt dat hij een kaart voor twee bij zich heeft en zo kom ik vlot binnen om 16u.   

De beurs is heel mooi ingericht : het kerkgebouw en een groot tentcomplex naast de kerk.   Er is een heel verscheiden aanbod : zilver, juwelen, heel veel moderne kunst (bronzen sculpturen, schilderijen, …) en ook antiek.    Er is jammer genoeg al jaren een trend naar een aanbod van steeds meer moderne kunst en steeds minder antiek.    De deelname is ook nogal duur, zo'n 7000 eurootjes voor een kleine standplaats...   Moeilijk om nog winst te maken dus mij niet gezien als standhouder...

Na een uurtje heb ik alles gezien en vertrek ik naar mijn hotel.

De laatste dag, vandaag donderdag, bezoek ik Dordrecht, een mooie stad met vele winkeltjes.  Toch een tiental zaken met antiek en brocante, maar een aantal zaken stopt binnenkort wegens vergevorderde leeftijd of te weinig aanbod en bezoekers...   Jammer.   Dordrecht is een gezellig stadje, met veel winkels waaronder toch een aantal die mij konden interesseren, mooie oude monumenten en mooie kanalen.

Tijd om terug naar huis te gaan, geen stad mooier dan mijn Brugge!