tijdens zijn job als reisleider Vanaf 9 mei 2007 ben ik werkzaam als reisleider bij Thomas Cook. Om 'het thuisfront' op de hoogte te houden, heb ik besloten om mijn eigen blog aan te maken. Alvast veel leesplezier.
15-09-2007
De rennende rabby Jacob
Een aantal weken geleden waren we weer eens op toer in de binnenstad van Marrakech. Nadat we met ons drieën (Adil, Sami en ik) een koffie hadden gedronken besloten we om nog snel iets te gaan eten in een kleine snackbar in één van de kleine straatjes van de binnenstad. Natuurlijk konden we nergens een parkeerplaats vinden. Na 5 minuten heen en weer te hebben gereden, zagen we toch plots een piepklein gaatje. Je kunt al raden wie er aan het stuur zat en mocht proberen om de auto in het parkeergat te krijgen ... Ikke natuurlijk. En als er één ding is waarin ik niet supersterk ben, dan is het wel manoevreren met de wagen. Na wat gevloek begon ik toch aan de opdracht.
Het liep natuurlijk niet van een leien dakje. Plotseling kreeg ik hulp vanuit onverwachte hoek. Een van de parkeerwachters had gezien dat ik wat moeilijkheden had en kwam me voortonen hoe ik precies moest draaien. En zijn verschijning was precies gelik rabby Jacob. Ook zo'n lange baard, een zwarte hoed, niet te groot. De perfecte imitatie dus. Ik wou hem toch bedanken en wou uitstappen. Dit was echter wel buiten onze rabby gerekend. Plotseling zette hij het op een lopen. Er was blijkbaar een auto die wou weg rijden, en hij had nog geen fooi gekregen. Een meesterlijk sprintje dat onze rabby uit zijn oude knoken schudde. Kim Gevaert was er niets tegen.
Soit, ondertussen gingen we een pizza eten en we besloten om terug te keren naar onze wagen. En wie stond er een tiental meter braaf te wachten op zijn fooi... Inderdaad onze rabby Jacob. Ik gaf hem een fooi van 5 dirham en de man was heel tevreden. Hij hielp me zelfs bij het uitrijden uit de kleine parkeerplaats. Op die manier was ik enorm tevreden en konden we onze weg verder zetten.
De woensdag is altijd een heel drukke dag voor mij. Zo is er altijd het vertrek en de aankomst van de vlucht van Brussel. Daarna moet ik altijd bijeenkomsten geven in de hotels. Zo had ik enkele weken geleden ook een bijeenkomst in Club Issil. Dit is een hotel waar er ook veel animatie is voor de gasten. Zo hadden ze op een keer een soort filmquiz van Franse films in elkaar gestoken. Het toeval wou dat ik net gedaan had met mijn bijeenkomst en besloot om nog een glas te drinken met de gast die aangekomen was.
Zonder dat ik het wist werd ik onderverdeeld in een groep. De vragen gingen redelijk snel. De meeste antwoorden kende ik toch niet. De quiz was redelijk spannend. Onze groep stond bij de laatste vraag nog één punt achter. Als we de laatste vraag konden beantwoorden zouden we dus een gelijkspel uit de brand kunnen slepen. Het was een soort fragmentje dat ze lieten zien. En voor het eerst was het een film die me een beetje bekend voorkwam. Het deed me direct terugdenken aan mijn jeugdjaren. Ik ben altijd grote fan geweest van de charlots, en in het bijzonder van 'les fous du stade' waarin ze deelnamen aan de olympische spelen. Er was lik niemand die het antwoorde durfde of kon zeggen. Voorzichtig zei ik 'les fous du stade'. En wonder boven wonder, het was het juiste antwoord. Op die manier hadden we toch nog een gelijkspel uit de wacht kunnen slepen. Onverwachts was ik een beetje de matchwinnaar en kreeg ik nog een gratis consumptie aangeboden. Wees maar zeker dat het gesmaakt heeft na een dag hard werken...
Sedert een tweetal dagen is de ramadan hier begonnen. De voorbije dagen was er maar één gespreksonderwerp: de ramadan, van 's morgens tot 's avonds laat hetzelfde gespreksonderwerp. Op 14 semptember was het dan zover, de maand vasten was aangebroken. Van zonsopgang tot zonsondergang mogen de islamieten niets eten of drinken. Moet toch zel hard zijn als je het mij vraagt. Pas rond 18 uur 30 (als het donker is) mogen ze iets eten en drinken. Gisteren moest ik rond dat uur een aantal mensen gaan oppikken om naar de luchthaven te brengen. Toen was er echt iets vreemds. Er was geen levende luis op straat. Normaal is Marrakech een mierennest van wagens, brommertjes, fietsen, ... Nu waren de straten volledig vrij, er was echt niemand aanwezig. Toch wel een raar gevoel en beeld zulle. Zelfs de politie was nergens aanwezig.
Maar het raarste vond ik toen ik naar een grote supermarkt ging. Ik wou nog snel een paar biertjes kopen; maar de alcoholafdeling was lik afgesloten. Er was nog een kleine ingang met een wachter ervoor. Ik vroeg hem waarvoor dit diende en hij vertelde me dat het tijdens de ramadan verboden was voor islamieten om alcohol te drinken of te kopen. Vandaar dus de controle. Ik moest mijn identiteitskaart laten zien en mocht binnen. Nadien kon ik mijn identiteitskaart terug recupereren en kon ik afrekenen. Toch soms rare gewoontes zulle hier
Sedert een kleine week ken ik mijn winterbestemming. Deze winter gaan we niet skien (genen après-ski dus), maar we gaan weer naar de zon, meerbepaald naar Fuerteventura. Dit is een van de Canarische eilanden, niet ver van Tenerife. Fuerteventura is vooral gekend voor de witte stranden.
Op 12 november komen mijn vervangsters hier aan in Marrakech. Die zullen eerst nog een week meelopen met mij om de hotels en zo te leren kennen. Rond de 20ste keer ik dan naar huis om op de 28ste al terug te keren naar Fuerteventura. Het zal dus maar een kort verblijf in het Belgenland worden. Hopelijk kort maar goed om iedereen die me dierbaar is terug te zien.
De ramadan is bijna halfweg en dat laat zich stilletjes aan merken in het straatbeeld. Rond 18 uur is iedereen bloednerveus op straat en is het verkeer nog hectischer dan anders. Vorige week was daar een ideaal voorbeeld van. Ik was aan het aanschuiven voor het rode licht toen er plots een kleine rode Suzuki de hele rij wagens tegen een gigantische snelheid voorbijstak. Hij had hiervoor de dubbele witte lijnen overschreden en zeker wel een driehonderd meter als spookrijder gereden.
Er was echter één iets waarmee hij geen rekening had gehouden en dat was ... de politie. Er moet blijkbaar een flik geweest zijn die heel zijn manoever gezien had. Een twintig tal seconden nadat de Suzuki de hele meute voorbijgestoken had, kwam er tegen een gigantische vaart een flik af op een moto die precies hetzelfde deed. Het toeval wou net dat de Suzuki een halve kilometer verder een rotonde moest nemen en nu niet anders kon dan wachten. Toen ik een tweetal minuutjes daar passeerde zag ik de rode wagen mooi aan de kant staan en de flik die redelijk razend was. Echt weer mooi om zien, een woeste flik die met allerlei gesticulaties de andere probeerde aan het verstand te brengen dat het levensgevaarlijk was wat hij deed. En voor een keer moest ik de flik gelijk geven. Het was onverantwoord wat de rode suzuki deed. Ik kan nu wel verstaan dat je honger hebt, maar om daarvoor zo'n levensgevaarlijke manoevres uit te halen ...
Deze week is er een heel vliegtuig vol Italianen geland in het hotel waar ik mag eten en drinken. En iets wat me dit jaar echt al is opgevallen is de mode van de rode broeken bij de Italiaanse mannen. Iedere keer als er een Italiaanse gast is, dan draagt hij wel een broek in een onmogelijk rood kleur. De combinaties van hemden en t-shirts die ze hier bij dragen is soms echt hilarisch. Er wordt altijd gezegd dat de mode van Italië het volgend jaar bij ons in België aanwezig zal zijn. Maar je zult mij in ieder geval niet zien in een rode broek ...
Zoals ik in mijn vorige bericht meldde, is er een heel vliegtuig Italianen geland in het hotel. Als activiteit hadden de animatoren van het hotel er niets beter op gevonden om een soort van Olympische spelen te organiseren tussen de Italianen en de andere gasten. Met verschillende sporten: zwemmen, ping pong, petanque, tennis en gewichtheffen.
Voor alle sporten zochten ze nog een aantal deelnemers. Ik kwam net aan met mijn Franse collega toen ze bezig waren met het zoeken van kandidaten. Natuurlijk vroegen ze of wij ook niet wilden meedoen. Mijn collega paste, maar ik wou wel nog eens meedoen met het gewichtheffen (eigelijk gewoon fitnessen zulle).
We waren met een achttal deelnemers. De tegenstand viel eigelijk niet zo zwaar uit, er was echter één reus van een Italiaan die ook meedeed. Het was de bedoeling om zoveel mogelijk gewicht een keer omhoog te drukken vanuit liggende toestand.
We begonnen met een tiental kilogram. Voor mij en de reus was dat natuurlijk geen probleem, maar er was toch al één iemand die al afviel. Na een 25 minuten(en 50 kilogram later) bleven we nog met drieën over. De laatste blokkeerde zodat de reus en ik nog overschoten. Eigelijk een mooi beeld, een Italiaanse reus van 2 meter en ik daarnaast in mijn kostuum van Thomas Cook.
Zo bleven we voort doen. De ene moedigde de andere aan. Ondertussen begonnen mijn armen en borstkas toch serieus pijn te doen. Ik had immers al een viertal maand niet meer een fitnesszaal bezocht en ben sedert een tweetal weken lichtjes terug begonnen met een halter die ik gevonden heb in ons appartement. Deze "olympische spelen" waren direct een goede training. De Italiaan had een beetje hetzelfde gevoel zei hij me.
Ondertussen had de halter al een gewicht van 110 kg (aan beide kanten 45 kg en de halter zelf die 20 kg woog). En wonder boven wonder, de Italiaan blokkeerde en kreeg het niet omhoog. Daarna was ik aan de beurt. En je kunt het al raden ... ik blokkeerde ook. Op die manier waren er eigelijk twee winnaars: de Italiaanse reus en ik. We gaven elkaar een stevige handdruk en dronken een cola samen om wat te recupereren.
Vorige week heb ik weer iets speciaals meegemaakt in het verkeersleven van Marrakech. Zoals altijd rijden er veel karren met daarvoor een muilezel. Maar deze keer was het iets speciaal, nl. een straatrace tussen twee karretjes.
Op de een of de andere manier was er een kleine ruzie ontstaan tussen de twee mannen die de karretjes besturen. De een reed wat te traag naar de goesting van de andere denk ik. In ieder geval reden ze naast elkaar en maakten ze allerlei bewegingen en riepen ze tegen elkaar. Dan besloot de ene om zijn muilezel tot het uiterste te testen en hem te laten galopperen. De ander besloot om zijn voorbeeld te volgen en manoevreerde zijn karretje mooi naast de andere zijn kar. En maar slaan met de zweep en lelijk doen tegen elkaar. De een wou niet afgeven voor de andere. Echt hilarisch om te zien, twee karren die de hele weg blokkeren en dan nog eens ruzie maken met elkaar.
Het hele gedoe begon natuurlijk de autobestuurders te enerveren (het is immers ramadan) en ze begonnen te claxoneren gelijk gekken. Dat kon de karretjesbestuurders echter niet schelen, ze staken eens mooi hun middelvinger omhoog en bleven rijden naast elkaar. Dit schouwspel bleef toch wel een kilometer doorgaan. Ik had echt de slappe lach toen ik achter hen reed en de andere autobestuurders zag laveren en toeteren. Toen kwam plotseling de reddende engel: een flik die van ver het hele gebeuren had zien aankomen en die de karretjes mooi naar de kant leidde. Daar mochten ze beiden dan hun uitleg doen.
In Marrakech zijn er verschillende plaatsen waar je een paar minuutjes op een dromedaris kunt zitten, een foto nemen en dan weer kunt weggaan. Ik passeer zo regelmatig langs een van die plaatsen. Gisteren gebeurde er toch weer iets speciaals. Ik stond te wachten aan het rode licht, toen er plotseling een dromedaris hysterisch werd en besloot om zich los te rukken en het drukke kruispunt op te lopen. Daar bleef hij dan in het midden staan en laveerde van links naar rechts. Hij zag er redelijk woest uit.
De eigenaar van de dromedaris stond van de zijkant toe te kijken. Hij durfde lik niet naar de dromedaris toe te gaan. Ondertussen was het wel al groen geworden, maar natuurlijk zette er niemand aan. Je kunt het al raden, getoeter en geclaxonneer van langs alle kanten en geen wagen die vooruit ging. Het was de flikken ook opgevallen dat er geen vooruitgang kwam in het verkeer. Plotseling kwam er een brommer met twee agenten langs die de situatie kwamen bekijken. Die wisten lik ook niet wat ze zagen, een hystierische dromedaris in het midden van de weg. Ze gingen naar de eigenaar en vroegen of hij het dier wou weghalen. Die besloot om het beest met vier andere mannen voorzichtig te benaderen. Uiteindelijk konden ze het beest na een vijftal minuten toch weer naar de kudde brengen en kon het verkeer zijn weg toch verder zetten.
Een aantal weken geleden was Tim, iemand van Tandem, op bezoek. Hij is een weekje gebleven om de stad Marrakech en omgeving wat te verkennen. Op zijn voorlaatste dag besloten we om eens naar de vallei van Ourika te gaan. Dit is een regio met schitterende landschappen. We stopten dus regelmatig om een paar foto's te trekken. Al tijdens de eerste fotostop werden we belaagd door een aantal kinderen die ons een plantje wilden verpatsen voor een aantal dirhams. We zeiden mooi neen, maar ze bleven wel de hele tijd bij ons en vroegen om dirhams.
Na een paar minuten zetten we onze weg verder. Na een paar fotostops en een aantal bedelende kinderen verder kwamen we aan in Setti Fatma. Daar zijn er een aantal watervallen die zeker de moeite lonen om eens te bekijken. Toen we aankwamen stond er al meteen een Marokkaan te wieken met zijn armen. Hij zou onze gids zijn. Zijn naam was Mohammed (gelijk bijna iedereen hier).
Hij leidde ons langs allerlei rotsen die we moesten opklimmen. We mochten zoveel foto's nemen als we wilden, we hadden er immers het recht toe. Op onze weg kwamen we ook langs een aantal winkeltjes waar we gerust iets konden kopen, alles zonder BTW en factuur. Ook iets waar meneer overal zijn percentje op had natuurlijk. Na een half uurtje kwamen we aan bij de eerste watervallen. Wel een mooi spektakel. Meneer wilde natuurlijk doorgaan naar de volgende watervallen, maar dat betekende meteen een verdubbeling van de prijs. We besloten om terug te keren, maar meneer leidde ons wel langs een andere weg.
We bezochten nog het berberdorpje dat naast de watervallen lag. Dat vond ik wel interessant maar we hadden er niet om gevraagd. Op het einde wou meneer toch nog 100 dirham meer. We besloten om hem 50 extra te geven en besloten om weg te gaan.
Daarna zetten we de terugweg in. We reden langs dezelfde weg en iedere keer kwamen we wel lokale kinderen tegen die geld vroegen of teken deden. Wat wil je immers, twee blanken (enen met haar en enen zonder) die samen in Ourika rijden. Toen we op zo'n 30 km van Marrakech waren zagen we plots een kleine in een oranje t-shirt staan die heftig teken deed om iets van ons te krijgen. We reden gewoon verder en besloten om een 300 meter verder te stoppen om weer een aantal foto's te nemen. Alles ging goed, tot ik plots in de verte iets oranjes zag dichter komen. Je kunt het al raden ... Onze kleine van 5 jaar met zijn oranje t-shirt had ons zien stoppen en besloot om de achtervolging op ons in te zetten.
We trokken rustig verder wat foto's. Ondertussen was de kleine al ferm genaderd. We hadden er beiden eigelijk genoeg van en besloten om te vertrekken. De kleine was tot op zo'n 10 meter genaderd toen we snel aanzetten met de wagen. Achteraf beseften we eigelijk dat we op de vlucht geslagen waren voor een kleine van 5 jaar ...
