tijdens zijn job als reisleider Vanaf 9 mei 2007 ben ik werkzaam als reisleider bij Thomas Cook. Om 'het thuisfront' op de hoogte te houden, heb ik besloten om mijn eigen blog aan te maken. Alvast veel leesplezier.
27-09-2005
van scharretje tot huidgebakken zeebaarsje ...
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Aan allen die mijn blog bezoeken proficiat, aan allen die mijn blog niet bezoeken ... ook proficiat, (maar dat kon je waarschijnlijk al raden).
Na deze korte 'toespraak' heet ik je van harte welkom op mijn blog waar je in alle geuren en kleuren zal zien (en lezen ook natuurlijk) wat ik tijdens mijn job als reisleider meemaak.
Alvast veel leesplezier (zou ik zeggen)!
Mochten er vragen, opmerkingen, suggesties of ontboezemingen zijn, mag je mij dit altijd laten weten.
Iedereen kent wel het gevoel dat je je 100 % voor iets inzet, maar er toch nooit volledige voldoening uithaalt. Zo was het ook bij mij en mijn vorige werkervaringen. Telkens had ik het gevoel dat ik er mij niet volledig kon ontplooien en het mij niet voor de rest van mijn leven zag doen.
En dan plots, op de wekelijkse donderdagavond op café vertelde een goede vriend van me dat hij zijn kandidatuur gesteld had voor de job van reisleider bij Thomas Cook. "Zou dit ook niet iets voor jou zijn?"
Dit zinnetje zette me toch aan het denken. Het volgende weekend consulteerde ik de website van Thomas Cook en zag de jobomschrijving van reisleider. Ik moet zeggen dat het mij van het eerste moment enorm aansprak. Vooral het feit dat ik in het buitenland zou vertoeven en ik mijn talenkennis ten volle zou kunnen benutten waren aantrekkelijke factoren. Want dit was hetgeen ik tot nu toe het meeste miste.
Ik vulde zo goed en kwaad mogelijk het sollicitatieformulier in en koppelde er mijn cv aan. Het was nu wachten op antwoord. En opeens, een 14-tal dagen later kreeg ik een mail in mijn mailbox dat ik uitgenodigd was voor een selectie-interview. Dit was pas een grote verrassing. Ik was al bijna vergeten dat ik mijn kandidatuur gesteld had.
Op dinsdag 24 april moest ik naar het hoofdkantoor van Thomas Cook België in Zwijnaarde. Samen met een twaalftal andere mensen werd ik onderworpen aan een aantal testen en rollenspelen. De volgende dag zouden we via mail uitsluitsel krijgen of we al dan niet de job kregen van reisleider.
Na een zenuwachtig dagje, kreeg ik rond 16 uur dan eindelijk de verlossende mail. Ik was 'met glans' geslaagd voor de testen en mocht bij Thomas Cook beginnen werken als reisleider. Het enige minpunt was dat het vertrek heel kortbij was, nl. al op 9 mei. Ik had dus nog een tweetal weken om alles in orde te maken qua papieren en andere formaliteiten.
Er moesten nog een aantal documenten doorgefaxt worden vooraleer alles definitief was. Na de nodige problemen met faxen en bezette faxlijnen kon ik op zaterdag 28 april net na de middag de nodige papieren doorfaxen naar Zwitserland. Het is weer 'mijn copain' (die mij al op het idee gebracht had van reisleider) die mij uit de nood hielp met het gebruik van het faxtoestel van zijn werk. Na een telefoontje maandag morgen (om te checken of alles wel goed aangekomen was), was alles definitief.
Er restte mij dus nog een kleine week om alles hier in België in orde te maken en om mijn valies te pakken vooraleer ik vertrok voor een 10-daagse opleiding in Palma de Mallorca. Na de opleiding word ik daar mijn definitieve verblijfplaats toegewezen. Zolang ik Spaans of Italiaans kan spreken is het voor mij al dik in orde.
Er is maar één ding dat ik heel erg spijtig vind en dat is het feit dat ik de Specials Olympics mis. Heel het jaar door geef ik samen met mijn 'collega-coach' Katrien zwemlessen aan onze gasten van Tandem, en dit ter voorbereiding van de Specials. Jammer genoeg moet ik nu door een andere carrièrewending dit evenement aan mij laten voorbijgaan. Maar wees er maar zeker van dat ik zal meeroepen en meesupporteren vanuit Palma. Go for it gasten!!!
De laatste zwemles (en de ontmoeting met Rick De Leeuw)
Vandaag hebben we voor de laatste keer zwemtraining gehouden. Voor de laatste keer de aflossing geoefend en de tijden van de individuele nummers opgemeten. Het mag gezegd worden, onze zwemmers hebben echt uitstekend gepresteerd.
Aangezien het mijn laatste training was als coach, gingen we dan met zijn allen nog iets gaan drinken en eten. We besloten om eerst een aperitiefke te houden in een gezellig cafeetje op de grote markt van Veurne. Toen we aan een tafeltje zaten viel er me een andere 'stamgast' op. Hij zat aan een tafeltje apart met zijn portable. Hij leek als twee druppels op Rick De Leeuw ...
Katrien (mijn collega-zwemcoach) en ik vrogeen ons af of het echt hem was. Vooraleer we iets konden zeggen, was onze Bram al op weg naar de tafel van Rick De Leeuw en vroeg om een groepsfoto.
Toen Rick instemde, wisten we wel zeker dat het wel hem was. Zonder aarzelen was hij bereid om te poseren voor de groepsfoto. Na wat geduw en getrek pasten we toch allemaal in het 'filmbeeld' van Bram. Het resultaat was een mooie foto (die jammer genoeg nog niet in mijn bezit is).
Nadien hebben we nog een kort babbeltje geslaan met Rick. Hij kon jammer genoeg niet op de Specials aanwezig zijn. Hij zit dan immers in de studio met Jan Hautekiet. Maar hij had toch beloofd om vanop afstand te supporteren en ons mentaal te steunen. Hopelijk kunnen we dankzij hem schitterende resultaten boeken op de Specials.
Gisteravond heb ik een heel aangename verrassing meegemaakt. Na het zwemmen had ik afgesproken om met Katrien 's avonds nog iets te gaan eten om nog een aantal praktische zaken ivm de Specials te regelen. Ik moest zorgen dat ik om 18 uur in de lokalen was. Zij ging iets klaar maken en ik moest me van niets aantrekken ...
Zo gezegd zo gedaan. Om 18 uur kwam ik aan. Nadat ik mijn wagen geparkeerd had, moest ik plaats nemen in Katriens wagen. We gingen op verplaatsing.
Na een aantal minuten rijden kwamen we in Oostduinkerke. We moetsen een specifieke straat zoeken die moeilijk te vinden was. Na een aantal maal gekeerd en gedraaid te hebben raakten we toch ter plaatse. Er viel me meteen iets op. De auto's die langs de straat geparkeerd stonden kwamen me allemaal bekend voor. Toen we aanbelden en binnen gingen werd me alles duidelijk.
Mijn vrienden hadden (zonder mijn medeweten) een barbecue georganiseerd om mijn afschied te vieren. Bijna alle moni's waren aanwezig. Ik was compleet verrast. Toen we bijna gingen eten, kwam er nog een verrassing. Op een terraske kan ik altijd genieten van een plaatselijk streekbierke. Dit waren mijn mede-moni's niet vergeten. Voor ik het goed besefte stond er een biermand met de streekbieren van Koksijde, Veurne, Diksmuide en zelfs Alveringem (ik wist zelfs niet dat ze daar een bier hadden) voor mijn neus. Wees er maar zeker van dat dit het perfecte cadeau was voor mij.
Enorm bedankt voor de aangename avond en de schitterende cadeaus.
De ochtend van 9 mei begon al vroeg voor me. De wekker liep immers al af om 2 uur. Om 2 uur 30 waren we klaar om aan te zetten naar Zaventem. Het moment was aangebroken...
De heenrit verliep heel vlot en om vier uur was ik al ter plaatse. Gepakt en gezakt vond ik al snel de stand van Thomas Cook. Daar zag ik ook al snel een oude bekende: Tom, iemand die ook op het selectie-interview was.
Na het drinken van een koffie gignen we samen naar het vliegtuig. Het moment was eindelijk aangebroken... De vlucht verliep vlot, tot een half uur vooraleer we gingen landen. Toen kregen we de melding dat we niet konden landen in Mallorca doordat er te veel mist was. We weken uit naar Menorca. Ons nieuw vluchtschema gaf ons een vertraging van maar liefst vier uur ...
Vier uur later konden we eindelijk toch opstijgen om een half uurtje later te landen in Mallorca. Daar moest er ons een bus komen oppikken. Er was echter een probleem: er was geen bus ...
Een uurtje later kwam er dan toch iemand. We konden mee met een olijke Danny De Vito-achtige chauffeur. Wat we niet wisten was dat hij eerst nog vier andere hotels moest aandoen vooraleer hij ons kon afzetten aan ons hotel. Resultaat: heel mallorca afgereden en na twee en een half uur kwamen we ter plaatse...
De kamers werden toen verdeeld. Ik zat gelukkig bij Tom. Een Limburgse zanger samen met een West-Vlaamse boer. Dat gaat nog vonken geven ...
Gisteren heb ik eindelijk mijn bestemming voor de komende zes maanden gehoord. Eerst hadden we een korte evaluatie van onze opleiding en de testen die we gekregen hebben. Die waren allemaal goed. Toen kwam het moment suprême, onze bestemming ...
Ik stond op de lijst voor de mensen die Nederlands, Frans en Duits praatten. Wij konden enkel kiezen uit Burgas in Bulgarije en Kreta. Ik had mij dus wat ingesteld op die twee keuzes. Toen kwam echter de grote verrassing. Ik ging niet naar Bulgarije of Kreta, maar ik ga naar Marrakech in Marokko ...
Ik was eerst wel wat overdonderd en wist niet goed wat ik hiervan moest denken. Maar veel mensen van de groep benijden mijn bestemming. Velen hadden er ook willen heengaan. Ik zal er samen werken met twee Franstalige collega's. Kzal toch redelijk individueel en zelfstandig moeten werken. Aan de ene kant een voordeel, kan ik zelf wat mijn werken en doen bepalen, aan de andere kant toch een redelijke verantwoordelijkheid.
Na wat gesurf op internet kwam ik al heel wat meer te weten over de stad. Marrakech behoort tot de vier koningssteden. De naam Marokko is trouwens afgeleid van Marrakech. Het meest gekend is het Djemaa el Fna plein. Overdag zijn er op dit plein veel straatartiesten en 's avonds staan er tientallen eetkraampjes.
Woensdag vertrekken we, benieuwd wat ik er allemaal zal meemaken.
Woensdag 23 mei was het zo ver.Om 3 uur 's morgens ging de wekker af. Om 3 uur 30 zette ik aan naar de luchthaven van Zaventem. Gepakt en gezakt met 50 kg bagage kwamen we aan. Ik kreeg zonder moeite mijn ticket en kon omstreeks 7 uur 15 het vliegtuig riching Marrakech nemen. Het grote avontuur tegemoet ...
De vlucht verliep vrij probleemloos. Nadat we geland waren, moesten we allen nog langs de paspoortcontrole passeren. De douaniers namen echt hun tijd om het paspoort van iedereen te controleren. Na drie kwartier kon ik dan eindelijk het land in. Gelukkig stond er al iemand van Thomas Cook mij op te wachten om me naar de juiste bus te wijzen. Ik moest bus 7 nemen naar het hotel Kenzi Semistaris. Volgens Marokkaanse normen een heel mooi hotel. Ik mag er gedurende een week logeren. Daarna verhuis ik naar een appartement in Marrakech waar momenteel al drie collega's wonen. Volgende week vertrekt er echter één van hen, en ik kom in zijn plaats.
Toen mijn koffers in mijn kamer stonden, moest ik samen met mijn collega de baan op. Het mag gezegd worden, het verkeer in Marrakech is echt hectisch. Ze rijden van de ene kant naar de andere kant van de weg. Voorrang kennen ze er ook maar half. Dan maar te spreken over de mobiletjes en de fietsers die overal aan een hoge snelheid door laveren. Je zou soms echt je hart vasthouden hoe je ze ziet furrelen.
Vanaf heb ik een eigen wagen en mag ik mij dus in het gezellige verkeer van Marrakech gaan begeven. Tzal iets geven zeker, ik met mijn stuurmanskunsten...
's Namiddags heb ik nog een aantal hotels bezocht en een aantal gesprekken met klanten beluisterd. Vanaf volgende week moet ik het immers alleen zien te klaren.
Hierna zijn we langs geweest naar het hoofdbureau in Marrakech, niet zo ver van waar ik momenteel logeer. De collega's vallen allemaal goed mee. Het is net alsof we één grote familie zijn. Ik denk dat ik me er redelijk snel zal in kunnen integreren.
's Avons stond er dan nog de Champions League finale op het programma. Allen waren vurig supporter van Liverpool. Maar het mocht niet baten, het was toch Milan die met de beker naar huis ging.
Moe en versleten ging ik naar bed. De volgende dag stond er een excursie op het programma naar een mooi kuststadje. Benieuwd wat dat zal geven ...
Marrakech is echt wel de stad van de taxi. Er rijden er meer dan 1000 rond. De prijs van de taxi's valt goed mee, daarom dat het het meest gebruikt middel is om zich te verplaatsen binnen de stad. De taxichauffeurs vallen allen reuze mee. Toch zit er heel wat verschil in.
Zo moest ik mij gisteren verplaatsen van het ene hotel naar het andere. De afstand was redelijk groot, dus besloot ik om een taxi te nemen. De taxichauffeur die stopte wist meteen wel de naam van het hotel en de route, maar daar stopte het ook. Hij sprak alleen maar Arabisch en begon een hele lithanie. Daar verstond ik natuurlijk geen woord van. Ik maakte met een heel vertellement in het Frans duidelijk dat ik er niets van begreep. Nu was het hij die er niets van verstond. Hij trok een aangezicht van 'huh, wat zegt die hier nu'. We schoten allebei in een denderende lach. Hij verstond een paar woorden Frans en een paar woorden Engels en da was het. Heel de weg door moest ik de meest eenvoudige worden gebruiken. Zo ook om het weer van de komende dagen te weten. Hoe is het weer voor morgen, en dat voor morgen morgen (overmorgen kende hij niet). Uiteindelijk raakte ik toch ter plekke en hadden we toch een aangenaam gesprek gehad.
Deze morgen nam ik opnieuw een taxi. Toen ik ingestapt was, begon de chauffeur weer een heel vertellement in het arabisch. Daar gaan we weer dacht ik. Ik maakte hem duidelijk dat ik het nie verstond en vroeg welke talen hij sprak. Ik had bijna heel mijn arsenaal benuttigd, toen ik overschakelde naar het Italiaans. Dat bleek hij toch wel te kennen zeker ...
Meneer verbleef al 11 jaar in Italie en kwam ieder jaar (tijdens zijn vakantie in Italie) terug naar Marrakech om er te werken als taxichauffeur. Het was leuk om nog eens een mondje Italiaans te spreken. Op die manier kon ik dat ook nog eens onderhouden. Hopelijk komen we meer zulke tegen ...
De ochtend van 9 mei begon al vroeg voor me. De wekker liep immers al af om 2 uur. Om 2 uur 30 waren we klaar om aan te zetten naar Zaventem. Het moment was aangebroken...
