De situatie is natuurlijk recent opgelost – althans toch voor een groot deel – maar de voorbije maanden vroegen heel wat Nederlanders me verbaasd naar de politieke toestand van ons kleine landje. Ze konden er maar niet met hun verstand bij dat een formatie zo lang kon duren. Ik wees hen er dan maar snel op dat zij de vorige Europese recordhouder waren en bij de voorbije formatie ook heel wat problemen kenden. Het enige wat er voor zorgt dat wij er een paar honderdtal dagen langer over deden is ons communautaire probleem. En ook dat zorgt er bij heel wat nieuwe gesprekspartners voor dat de wenkbrauwen spontaan omhoog rijzen. Ze snappen immers niet goed dat we daar zo’n problemen rond maken en waarom we dan gewoon niet bij Nederland komen. Het zou het toch allemaal veel makkelijker maken? Dan heeft Nederland dat schattige en tevens rijke Vlaanderen erbij, zijn wij van die Walen verlost en omgekeerd. Iedereen wint! Althans, dat denken ze. Wanneer ik hen echter zo kort mogelijk uitleg dat wij Vlamingen onze hele geschiedenis al onderdrukt geweest zijn en nu de sterke behoefte hebben om eindelijk eens een onafhankelijk en zelfstandig gebied te vormen, snappen ze er helemaal niets meer van. Zou het echt kunnen dat wij niet bij Nederland willen komen? Zouden we er echt serieus over nadenken om hun genereuze aanbod af te slaan? Dan moeten we toch echt domme Belgen zijn. Maar ja, dat blijkt natuurlijk ook uit de beslissing van onze voorouders om ons landje af te scheuren van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden. Dat moet toch zowat de belachelijkste beslissing van de geschiedenis geweest zijn? In zo’n gesprekken valt me vaak op dat de meeste Nederlanders niet veel actieve kennis hebben over die periode. Ze weten wel dat we in 1830 zijn afgescheurd, maar kennen weinig redenen voor deze splitsing. Het lijkt wel alsof dat hoofdstuk in de geschiedenis heel snel is overgeslagen op school. Maar dat terzijde. Ik kan me niet voorstellen dat een hereniging van de twee gebieden een goed idee zou kunnen zijn. En ik kan het weten. Onze cultuur, onze omgangsvormen, onze leefregels zijn zo ontzettend verschillend. Daarnaast is heel wat van ons besturingssysteem anders georganiseerd. In mijn gesprekken gedragen de Nederlanders zich alsof wij ons dan maar snel moeten aanpassen. Maar dat is nu net het probleem. Dan krijgen wij Vlamingen opnieuw het gevoel dat wij ons moeten schikken naar de wetten van een ander gebied. Dan herhaalt heel de cyclus zich weer en gruwen we bij de gedachte dat we moeten neerbuigen aan de superieure Nederlander. En we hebben al zo’n laag zelfbeeld. De enige manier waarop zo’n hereniging zou kunnen werken is als we een volledig nieuw land oprichten dat we helemaal vanaf nul gaan opbouwen. Maar dat vinden mijn gesprekspartners dan weer te veel moeite. Tenslotte wilden ze gewoon graag die Vlaamse frietjes en chocolade erbij. En kijk, dat kan ik dan weer begrijpen.

Vriendlief vindt dat het nu wel eens tijd is dat ik me aan zijn woordenschat ga aanpassen. In onze slaapkamer hebben we namelijk een porte-fenêtre, ook wel bekend als een glazen deur. De charmante Nederlanders hebben ervoor gekozen om dit voorwerp een ‘schuifpui’ te noemen. Jawel, dit is geen schrijffout, het heet echt schuifPUI. Vraag me niet waar het woord vandaan komt, maar ik vind het uiterst apart. En ik zou het voor geen geld ter wereld willen gebruiken. Maar zoals men altijd zegt: in relaties moet je geven en nemen. Vandaar dat we de deur in onze slaapkamer ‘schuifdeur’ hebben gedoopt. Verder komen er heel wat andere verwarringen voor. Zo noemen Nederlanders vinyl ‘zeil’. De eerste twee dagen dat mijn lief en zijn familie bezig waren over een stuk zeil voor de slaapkamer zag ik zo’n groot plastieken doek voor mijn ogen dat we dan op de vloer zouden leggen. Ik snapte er helemaal niets van en vond het een afschuwelijk idee. Na heel wat naast elkaar praten viel de symbolische frank dan maar toen we de winkel binnenstapten en er in koeien van letters ‘vinyl te koop’ stond geschreven bij het zeil. In publieke situaties probeer ik me dan weer wel een beetje aan te passen. Zo vraag ik niet meer of ik mag betalen met Bancontact, maar of ik mag ‘pinnen’. En bestel ik steevast een ‘spa blauw’ in plaats van een ‘plat water’. Ik weiger echter om mijn woordenschat bij te stellen wanneer we onder ons twee zijn. In feite is het een principekwestie. Na uren discussies heb ik mijn naaste omgeving er eindelijk van overtuigd gekregen dat Vlaams een even gelijkwaardig onderdeel van het Nederlands is als het Nederlands dat ze in dit land spreken. Ik heb dan ook het recht om mijn eigen woorden te blijven gebruiken. Al moet ik toegeven dat sommige woordjes er nu eenmaal insluipen. De zetel wordt steeds meer ‘bank’ genoemd en tegenwoordig gaan we iets drinken in een ‘tentje’ in plaats van een tearoom. De eerste keer dat ik dat laatste woord gebruikte bij mijn ouders thuis verslikte mijn broer zich spontaan in zijn cola en kwam een uur lang niet meer bij van het lachen. Daarna liet hij me plechtig beloven om dat woord nooit meer te gebruiken in zijn bijzijn. Ik heb echter zo’n voorgevoel dat er binnenkort een bonte mengelmoes aan klanken en woorden zal ontstaan en dat we zo’n beetje onze eigen subtaal gaan creëren. Wordt ongetwijfeld vervolgd. 

HET IS ZOVER. We hebben de sleutel in ons bezit en nu ga ik dus echt verhuizen. Om eerlijk te zijn word ik er een beetje stil van. De hele week heb ik out-of-body experiences. Alles is nieuw. Alles is anders. Zo moeten we hier blijkbaar betalen om een bankrekening te mogen openen. Ja, je leest het goed. Iedere maand gaat er een klein bedrag van onze nieuwe gezamenlijke rekening en zo krijgen we het recht om ons geld op de bank te zetten. En dat terwijl ze in België juist staan te springen om je geld binnen te krijgen en er mee te gaan speculeren. Ondertussen vraagt iedereen die ik ontmoet doodleuk en superorigineel: ‘Kom je uit België?’ of ‘Jij komt niet van hier?’ Ja, die Nederlanders hier in ’s-Hertogenbosch zijn echt gevat. Ik weet niet hoe ze het doen, maar ik moet nog maar mijn mond open doen en een enkele klank produceren en ze merken meteen dat ik Belg ben. Al zijn mijn vrienden en familie er niet rouwig om dat ik nog niet té Nederlands praat. Verder heb ik nog niet echt tijd gehad om te vieren, want er moet ontzettend veel geregeld worden. Zo kun je me een dezer dagen op de trein naar Eindhoven vinden om een belastingnummer aan te vragen. En heb ik eindelijk een kaart gekocht aangezien ik maar bleef verdwalen. Je zou verwachten dat ik na drie jaar mijn weg al een beetje kan vinden in Den Bosch, niet dus. Vriendlief heeft beloofd dat hij binnenkort een smartphone voor me gaat regelen mét GPS. Nou, dat lijkt me nu eens vooruitgang. Naast al dat geregel voel ik me overigens een tikkeltje eenzaam. In Leuven is net het nieuwe academiejaar begonnen en zijn er dus heel wat reünies waar ik ook steevast een uitnodiging voor krijg. Het wordt tijd dat ik hier nieuwe mensen ga ontmoeten. 

Gelukkig ben ik al grotendeels vertrouwd geraakt met de verschillen tussen Noord en Zuid. In het begin verdween ik onbewust naar de achtergrond wanneer ik weer zo’n luidruchtige en vooral directe Hollander voor mijn neus had staan. Vandaag de dag sta ik echter steeds meer mijn mannetje. Ik vermoed stiekem dat mijn schoonfamilie er zelfs een sport van maakt om me zo snel mogelijk te introduceren. Zo kreeg ik voor mijn verjaardag stoffen klompen met een print van tulpen. Het ergste van de zaak, ze zitten best goed. Daarnaast heb je me al in heel wat stations zien passeren. Je dacht toch niet dat de NS zoveel beter was dan de NMBS? Alhoewel, je krijgt er wel gratis thee bij een vertraging. Wie zegt dat Nederlanders gierig zijn? Ik heb zelfs besloten om mijn thesis aan dit onderwerp te wijden. Kwestie van origineel te zijn, toch? Maar het absolute hoogtepunt van mijn brainwashing tot nu toe was het WK van vorig jaar. Ik heb mijn (Spaans) oranje rok aangetrokken en af en toe ontsnapte zelfs een ‘hup holland hup’. Nu moet ik al die verworven kennis in de realiteit omzetten. Het is nog een week tot we de sleutel krijgen en jawel, ik voel de kriebels al opborrelen.

Vorige week hebben we de test afgelegd en we blijken uitstekend relatiemateriaal te zijn. Prima. Nu moeten we dat ook nog gaan eens waarmaken. Ondanks alle verwachtingen in blijkt vriendlief diegene te zijn die alles in gang zet. Zo heeft hij al gezorgd dat ze het water en de elektriciteit komen aansluiten, vroeg internet en telefoon aan en keek zelfs al eens naar de televisies. En ik? Ik hou me bezig met Marktplaats en me mentaal voorbereiden op de grote stap. Daarnaast laat ik me nog eens lekker verwennen in Leuven. Het is niet meer dan normaal dat ik daar deftig afscheid neem, toch? (Mijn ouders vinden het vreselijk als ik ‘toch?’ gebruik, ze noemen het een van de eerste woordjes die ik van onze Noorderburen heb overgenomen.) Ik vind het erg moeilijk om het studentenhoofdstuk af te sluiten, vooral omdat de toekomst zo onzeker lijkt. Zullen die Hollanders me wel accepteren? Ik neem me alvast voor om veel ellebogenwerk te gebruiken en het imago van de “schattige Vlaming” te misbruiken. Immers, daar zijn imago's toch voor?

Het is eindelijk zo ver. We gaan samenwonen. Ik zou het wel van de daken willen schreeuwen.

Maar er is een minpuntje. Dat betekent namelijk dat ik ga verhuizen. Naar Nederland. Ja, je leest het goed, NEDERLAND. Wat heb ik daar nu als West-Vlaamse te zoeken? Wel, het is allemaal drie jaar geleden begonnen, bijna als een sprookje. Ik was er druk aan het werk als serveerster op de dijk en hij was er op vakantie met zijn ouders. Nu moet ik eerlijk gezegd bekennen, ik had helemaal niets met Nederland. Ik bedoel, ik had niets tegen die mensen of zo, maar als je je hele leven aan de kust woont, heb je soms wel genoeg van al die toeristen en buitenlanders. Je moet nog maar de voordeur openen en je hoort alweer een Nederlander naar het dichtstbijzijnde frietkot vragen. En toch.. deze Hollander is er in geslaagd om mijn hart met zich mee te nemen. Na drie jaar druk heen en weer reizen hebben we dan maar besloten om de grote stap te wagen. Wat dus betekent… ik ga in dat vreemde land uit het Noorden wonen. Ik ga er voortdurend onder de mensen vertoeven, ga er meer wiet en satésaus ruiken dan ik ooit voor mogelijk had gehouden en ga er ook nog eens werken. Dat lijkt me stof genoeg voor een blog. En die hebt u nu voor uw neus. Spannend toch?