30-03-2012

Vorige week donderdag zijn we dan eindelijk naar Lapland vertrokken! Samen met 33 andere Erasmusstudenten en een Mexicaanse reisleider sprongen we gretig op de trein, maar na een rit van 11uur was de gretigheid al ietsje minder. (Slapen lukte immers niet zo goed op een nachttrein waar de lichten steeds aanblijven en die vol zit met luidruchtige Duitsers.)

Eens de treinrit overleefd, moesten we nog even de bus op om van Rovaniemi naar Korvala te rijden. Daar verbleven we in kleine, houten cottages.  Best gezellig, al was het vaak niet zo handig.

De eerste avond kregen we al meteen een voorsmaakje van wat we de dag erna als activiteit zouden kunnen kiezen. We maakten een korte rit met de slee met husky’s ervoor en we hebben ook even in een rendierslee gezeten. s’ Avonds kregen we een heerlijke maaltijd voorgeschoteld, helemaal bereid door de man des huizes. We hebben de eerste avond in de sauna (met bijhorende duiken in het ijsmeer) en de gemeenschappelijke ruimte afgesloten.

De tweede dag koos ik voor twee activiteiten: huskysledge en snowmobile- safari!

Ik startte samen met Mieke en een andere Belgische studente met de eerste huskysafari. Hierbij werden we begeleid door de eigenares van het domein, die de slee vooraan bestuurde; en door haar dochter, die het rijtje afsloot.

Regels bij het besturen van een huskyslee:

1. Start steeds met beide voeten op de rem, om dan voorzichtig je linkervoet op de slee te zetten en met je rechtervoet langzaam de rem te lossen.  (Hier panikeerde ik al, ik stond immers met beide voeten op de rem, maar de honden waren zo hevig om te vertrekken dat ze steeds rukjes gaven aan de slee en het dus moeilijk was om te blijven staan.)

2. Houd zes meter afstand van de slee voor je,  als de honden te dicht komen kunnen ze hun poten kapotlopen op de slee voor hen.

3. Zorg dat de lijn steeds gespannen is en dat de slee dus niet sneller gaat dan de honden, want als je tegen hen aan zou botsen, kan je hun poten breken. (Nog een regel die paniek veroorzaakte.) Als de honden dus moesten kakken of plassen, was het ook remmen geboden. Goed die hondenkontjes in de gaten houden dus!

4. Rem in de bochten, als je te snel gaat kan de slee kantelen. In de bochten ga je door de knieën en je laat je gewicht op de kant waar de bocht naartoe gaat hangen. Rem ook bergaf.

5. ALLERBELANGRIJKSTE REGEL: Laat de slee nooit los! Ook al val je, blijf eraan hangen (en wees zo slim om met je hand op de rem te drukken terwijl je over de grond voortgezeuld wordt)!  Anders blijven de honden immers lopen,er staat echt geen rem op die beesten, en moeten ze die gaan vangen, wat zeer moeilijk blijkt te zijn.

ENIGE UITZONDERING: Merk je dat je een boom nadert en je hoofd er waarschijnlijk op gruwelijke wijze afgerukt zou worden, mag je lossen.

Gevolg laatste regel: totale paniek, ik ga het niet kunnen!!!!

Eens we een blitse start gemaakt hadden, bleek het echter suuuuuuuperleuk, en ik kon mijn evenwicht goed bewaren en op die smalle houten uitsteeksels blijven staan. De hele 7 km zijn vlot verlopen en achteraf vertelde de gastvrouw ons dat ze nog nooit zo’n vlotte rit had meegemaakt! Wij met zen drieën maar blinken! Moest ik in België geen job vinden, kan ik nog altijd huskysleebestuurder worden in Finland... Ofzoiets.

Tussen deze activiteit en de snowmobiles, zijn we ook nog even gaan langlaufen. Leutig! Zo lang geleden, ik waande me weer in de lagere school...

In de tweede activiteit, het besturen van een sneeuwscooter, bleek ik al heel wat minder begaafd. Ik kon dat logge ding nauwelijks op het pad houden en belandde al na tien minuten in de diepsneeuw. Gelukkig zaten we per twee op die dingen, en heb ik met mijn passagier gewisseld. Mieke bleek iets zenuwbestendiger te zijn dan mij, maar toch slaagden we erin om nog twee keer van de baan te raken. Het was echter wel superleuk, zo tegen 30, 40 km/u in een bos over hobbels vliegen! Spijtig genoeg heeft mijn rug er wel twee dagen van afgezien.

Op de tweede dag hebben we een ski- oord bezocht, dat tevens een nationaal park was. Daar hebben we een wandeling gemaakt, richting een bevroren waterval, maar doordat er gevaar was voor lawines, zijn we er niet aan geraakt. De natuur was er wel erg mooi en de zon scheen heel fel die dag, waardoor we in Lapland (in Lapland man!) in ons pulleke konden rondwandelen. Die avond hebben we voor het eerst porro (rendier) gegeten, en het was lekker. Het was qua structuur zowat als kebabvlees gesneden, maar het had een haal andere smaak.

Op de laatste dag hebben we de Kerstman bezocht in zijn eigenste dorpje.

Zijn dorpje bleek echter een resem souvenirwinkeltjes te zijn, en hij vroeg 25 euro voor een foto!De Kerstman heeft heel wat aan populariteit verloren onder de studenten vrees ik. Ik miste bovendien ook Rudolf, die had ik veel liever in hoogsteigen persoon ontmoet dan die behaarde, bejaarde, muffe man. Het was wel leuk dat we brieven konden versturen van over de Noordpoolcirkel.  Na deze teleurstellende activiteit reden we terug naar het station in Rovaniemi, waar we dan nog twee uur zouden moeten wachten op een trein. De verveling sloeg al meteen toe, tot onze geweldige Mexicaan met een strak plan afkwam. Blijkbaar bevind de meest noordelijk gelegen MC Donalds zich in Rovaniemi! Dat werd dan ook meteen onze laatste uitstap samen.

Hierna weer de trein op, deze keer voor twaalf lange uren. Uitgeteld kwamen we om 7 uur    ‘s ochtends weer aan in Helsinki en gingen we moe maar tevreden op weg naar huis!

30-03-2012, 18:11 Geschreven door Lieve Conickx