|
01-02-2012
We hebben nu een
aantal lessen Fins achter de rug. Deze lessen werden volledig in het Fins
gegeven; zelfs de vervoeging van de werkwoorden, wat tot vele frustraties
leidde bij ons allemaal. Na een hele dag Fins werden we depressief, we begonnen
spontaan te lachen van ergernis en we hadden er helemaal niet zoveel van
opgestoken als we hoopten. Dat ligt dan ook volledig aan de didactische
methodes van onze leerkracht, gewoon brabbelen en blijven doorgaan is haar
meest gebruikte werkvorm. Herhaling? Nee hoor. Misschien wat grammatica
uitleggen in het Engels? Een prentje gebruiken? Vertragen? HOPELOOS. Hebben wij op onze tong moeten
bijten na onze jarenlange opleiding en kennis van taalinitiatie! En het grappigste van al: tegen vrijdag moeten
we een essay schrijven; in het Fins! Gelukkig maar tien regels. We hebben al
een deal gemaakt met onze Finse kotgenoten; in ruil doen wij de afwas.
We waren nochtans zo
enthousiast om deze taal te leren, maar het zal dus voornamelijk zelfstudie
worden indien we het Fins ook maar een ietsepietsie willen beheersen. Ik beloof
jullie dat ik mijn Fins essay vrijdag zal posten, kunnen jullie eens lezen wat
we al kunnen. Geloof me, je zal er niet veel van begrijpen.
Gisteren hebben we als volwaardige cultuurparticipanten
eindelijk eens een wintersport kunnen beoefenen. Voor Tina en ik was het de
eerste keer dat we op de latten gingen staan om te skiën. Gelukkig hadden we
Mieke en Lotte voor de nodige uitleg. We begonnen dan ook op het kinderheuveltje,
na een paar keer zag ik het volledig zitten! Ik begon dat kleine heuveltje dan
ook algauw saai te vinden en Lotte en Mieke overhaalden me om mee van een groter
heuveltje af te gaan. Dat grotere heuveltje leek me eigenlijk heel steil en
ze hebben me even moeten overtuigen. Maar dapper als ik ben, besloot ik mee ta
gaan. Het eerste deel ging super (naar
mijn normen), maar plots werd het heel wat steiler en gladder. Ik maar ploegen
(blijkbaar noemt afremmen zo), maar aangezien ik net op een ijsvlak zat , ging
ik steeds sneller. Ik zoefde Lotte voorbij, die keek me angstig aan en riep nog
iets, maar dat kon ik niet horen omdat ik zelf allicht aan het gillen was.
Tegen grote snelheid ben ik dan ook gevallen en nog 15 meter
verder gegleden. Ik zag mijn leven al aan me voorbij gaan. Toen ik net weer (al liggend) tot stilstand
kwam, stond Lotte bezorgd bij me en riep Mieke van beneden ook of alles oké
was. Ik wist het zelf toen nog niet zo goed want ik was wat in shock. Ik denk
dat ik jaja gepiept heb en vervolgens al mijn lichaamsdelen op breuken of
andere pijntjes gecontroleerd heb. Maar
bon, alles hing er nog aan, dus ik heb met een klein hartje de rest van dat
stomme heuveltje gedaan.
Hierna hebben we ons even opgewarmd binnen. Blijkbaar was
het toch niet zon makkelijk heuveltje als Mieke en Lotte dachten, ze gingen er
toen samen met mij ook de eerste keer af en waren wel wat verschoten.
Na een donut, warme chocomelk en veel aanmoedigingen, heb ik
dan een ander heuveltje geprobeerd, dat eerst uitgetest werd door Mieke en
Lotte. Met een klein hartje ben ik dan weer aan de afdaling begonnen, om uiteindelijk uit pure paniek mezelf te laten
vallen. Stak ik daar weer in de helft van die berg. De Finnen zullen nogal gelachen
hebben! (Neenee, ze kwamen eigenlijk heel bezorgd vragen of het ging.) Ik heb
serieus overwogen om dat laatste stuk op mijn kont naar beneden te gaan, maar
ze hebben me dan weer overhaalt om mijn latten aan te doen. Heb ik dan ook
gedaan. Met mijn ogen dicht het laatste stuk om ergens in een hoopje sneeuw tot
stilstand te komen. Ik heb dan ook besloten dat ik een veel te grote angsthaas
ben om deze sport te beoefenen!
01-02-2012, 19:34
Geschreven door Lieve Conickx 
|
