Hey, dagboek. Ik heb tegenwoordig echt geen tijd meer voor je, sorry daarvoor, maar met het drukke rotleven dat ik heb, hoop ik wel dat je dat snapt.
Je weet dat ik vorige keer gestopt ben in het midden van mij uitleg, sorry daarvoor, maar ik lag hier met jou in men bed en mijn ogen vielen toe, ik besloot de rest van mijn verhaal later te vertellen, nu dus. En ik kan je verzekeren, na die vrijdag dat ik Mira mn verhaal deed, gebeurde er veel.
Je weet dat Mira en Kato volgens mij verdacht goed overeenkomen, wel, na dat ik mijn hele verhaal deed, over Kato die me aanraakte en vertelde hoe graag ze me zag, leek Mira me meer en meer te vertrouwen en het moment was daar dat ze alles er uitliet.
Ik wist niet wat me overkwam toen ik hoorde dat ze elke vrijdagavond samenkwam met een clubje moderne heksen. Oké, ze draagt vaak zwart en ik dacht ergens wel dat ze zich met zon bizarre toestanden bezighield, maar haar hele verhaal had ik in mijn wildste dromen niet kunnen verzinnen.
Ze vertelde dat ze zich voornamelijk bezighielden met het vervloeken van mensen waaraan ze allemaal een bloedhekel hadden, en volgens Mira hadden hun duistere bezigheden echt wel effect. De vriendin die hen enkele maanden geleden verlaten had, lag al 2 weken in het ziekenhuis met een maagzweer, en de ex-vriend van een van de heksen kampte al een halfjaar men ononderbroken migraine.
Je vraagt je vast af waarom ik dit volledig onboeiende verhaal vertel, maar ik beloof je, het beste, of liever, het slechtste deel komt nog.
Ze vertelde me dat ze enkele weken geleden een discussie had met de enige mannelijke heks van hun clubje, ik denk dat hij Lukas heet. Hij was het niet eens met Miras mening dat alle mannen met haar tot op hun achterste knap waren. Na uren discussiëren en argumenteren laaiden de gemoederen hoog op, en beëindigde Lukas hun gesprek met de belofte dat hij haar wel zou vervloeken.
Ik vroeg me af hoe je daar in hemelsnaam ruzie over kan maken, maar blijkbaar kunnen bepaalde mensen dat.
Nu, om eerlijk te zijn, ik geloof niets van al die hocus-pocus, maar Mira duidelijk wel. Ze voelde zich sinds vorige week zeer down, bijna depressief. Ze had blijkbaar zeer duistere, negatieve gedachten en wou er simpelweg een eind aan maken.
Ik wist niet wat gezegd en uit het beetje dat ik Mira kende, wist ik dat ze haar dwaze wil toch zou doordrijven.
Ze vroeg me om haar te beloven dit met niemand te bespreken en, eerlijk als ik ben, deed ik dat ook niet.
Het weekend ging voorbij, en ik spendeerde het meeste van mijn tijd in bed, een plan proberen te bedenken waarmee ik Mira kon stoppen, het stomme idee uit haar hoofd kon krijgen, tot zondagmiddag de bel ging.
Mijn hoofd kon nauwelijks geloven wie mijn ogen daar in de voordeur zagen staan, het was Kato. Ik was bijna vergeten over wie die vrijdagmiddagbabbel met Mira eigenlijk ging, over HAAR.
Ze kwam zich excuseren en vertelde me dat ze spijt had van haar impulsief gedrag, ze beloofde voortaan van mijn lijf te blijven en normaal te doen.
Ze zag dat ik zat te piekeren en na een tijdje aandringen vertelde ik haar over Mira.
Ik zweer het je dagboek, deze wereld is gek.
Kato kreeg het hele verhaal te horen en net als bij Mira vorige keer, gaf haar gezicht geen enkel teken van verbazing. Ik werd bijna gek toen ik merkte dat het Kato echt niets kon schelen dat Mira uit het leven zou stappen, later die dag wist ik waarom, Kato en Mira hadden een afspraak gemaakt.
Ik ben geen heldin, nooit geweest, maar dit is echt te gek voor woorden, ik leek me wel te bevinden in een slecht toneelstuk, of een overdreven geschreven blog. En in deze onrealistisch aanvoelende wereld leek het mijn tijd om eens iets totaal anders te doen, om actie te ondernemen, en om twee mensenlevens te redden.
Ik beval Mira en Kato zondagavond naar mij thuis te komen, mijn ouders waren toch uiteten dus ik kon doen wat ik wou.
Ik probeerde op hun gevoelens in te spelen en te vertellen wat ze zouden missen, en vooral wie hen zou missen. Ik zei wat voor een onnozel idee het is om samen zelfmoord te plegen, probeerde hen duidelijk te maken dat ze daar beiden het lef niet voor hadden, en vroeg me af hoe ze dat van plan waren. Blijkbaar raakte mijn woorden hen niet.
Ze keken elkaar even aan en Mira zei plots vol overtuiging morgenmiddag springen wij voor de trein.
Ik werd misselijk van hun vastberadenheid en liet ze naar huis gaan, maar ik had een plan, het moest me lukken hen te stoppen.
Maandagvoormiddag dacht ik niet aan school, ik liet mijn boekentas thuis en ik vertrok naar Willebroek, het is daar waar Kato en Mira wonen.
Tegen half twaalf kwam ik bij Kato thuis aan en ik zag Miras fiets staan. Ik wist dat ik hen daar niet zomaar kon tegenhouden, ze moesten en zouden hun dwaze plan uitvoeren, dus ik bleef buiten wachten en achtervolgde hen toen ze met tranen in de ogen hun fiets opstapten.
Ik had de treinuren opgezocht en wist dat de tijd drong, het was vijf na twaalf en om 8 na zou de trein vertrekken in het station, ik had dus maar 5 minuten om te doen waarvoor ik was gekomen.
Op het moment dat ze van hun fiets stapten riep ik hen terug, in de hoop dat ze zouden luisteren, maar ze leken in trance, ze hoorden of zagen me niet.
De spoorbel ging en ik stond nog aan de andere kant van het spoor, ik wist dat mijn moment was gekomen.
Ik spurtte zo snel ik kon richting de meisjes die zich vlak naast de rails hadden opgesteld, klaar voor de sprong.
Toen ik het spoor overstak zag ik op een 50-tal meter de locomotief luid toeterend naderen. Ik was vastbesloten de 2 te redden van hun ondergang. Wetend dat ik nog maar enkele seconden had om te reageren greep ik naar hun kraag maar die van Kato was de enige die ik kon beetnemen. Het was nu of nooit, dat wist ik, dus ik duwde haar met al mijn kracht weg van het spoor en ik keek naar Mira, wetend dat het te laat was.
De trein was daar, en ze sprong, Mira sprong verdomme
Allerliefste dagboek, Het is alweer een weekje geleden dat ik je iets liet weten. Dat komt doordat er weer zoveel gebeurd is. Mijn leven en alles rondom mij lijken wel een achtbaan van gevoelens, intriges en kleine avontuurtjes te zijn. Vorige week vertelde ik je hoe Kato Bruno sloeg omdat hij mij had gekust. Wel, ik kan je verzekeren dat achter die klap meer zat . Nadat Kato me twee dagen lang ontweek en niet aankeek kwam ze tijdens de speeltijd in de toiletten bij me staan. Ik was bang dat ze mij ook zou slaan en verrot ging schelden, maar tot mijn grote verbazing deed ze dat niet. Ze vroeg een beetje verlegen wat ik woensdagnamiddag zou doen, wat best een stomme vraag is, want iedereen weet dat ik elke week met de Mo en zijn vriendinneke ene ga knallen in Boom park. Wat denk je van een filmke vroeg ze me. Ik zei toe, gaan smoren kunnen we uiteindelijk elke dag doen. Zo gezegd , zo gedaan, we trokken dus na school naar Antwerpen. Na een tijdje twijfelen besloten we SM-rechter te gaan kijken, waarover we Sacha nog niets dan goeds hadden horen vertellen. Tijdens 1 van de veel te plastische SM-scenes voelde ik plots iets op mijn been. Ik schrok me een ongeluk toen ik zag dat het Katos hand was. Dit kon écht niet waar zijn dacht ik. Ik voelde hoe haar ogen me denkbeeldig uitkleedden, dit had ik nooit van haar gedacht. Toen ik niet reageerde op haar onverwachte maar best tedere aanrakingen hield ze er dan ook mee op. Na de film had ik geen idee wat ik moest zeggen. Ik was dan ook zeer blij toen ze zelf het onderwerp aansneed en zich excuseerde. Ik kreeg te horen dat ze zo geweldig kwaad was op Bruno omdat ze eigenlijk al een hele tijd diepe gevoelens voor me koesterde. Kato had het, zo vertelde ze, moeilijk om jongens graag te zien, en zag in meisjes iets zachts, iets liefdevols. Ze had genoeg van Bruno en zijn mannelijkheid en zou bereid zijn om hem te laten vallen van zodra we samen uit de kast zouden komen. Ik kon mijn oren niet geloven. Al wat ik wou was zo snel mogelijk naar huis gaan. Zonder Kato liep ik naar het station en nam de eerste de beste trein die stopte in Boom, ik wist met mezelf geen blijf. Donderdagmorgen was er in de klas geen Kato te bespeuren, en maar goed ook dacht ik toen, dat gekke mens moest uit mijn buurt blijven! Toen ze vrijdag weer afwezig was begon ik me toch een beetje zorgen te maken. Ik voelde me schuldig, misschien had ik het toch beter een beetje subtieler aangepakt dan haar zonder één woord achter te laten. Ik moest mijn verhaal kwijt en zag in Mira mijn perfecte vertrouwenspersoon. Tijdens de middag vroeg ik of ze mee in t Karoke een broodje ging eten. Het was daar dat ik haar het hele verhaal vertelde, en ze leek niet eens verbaasd, alsof ze het al die tijd al had geweten. Ik vond al dat die twee verdacht goed overeen kwamen
Vanmorgen op de bus kon ik er niet serieus bij blijven, mijn gedachten gingen telkens weer naar dat moment met Bruno. Ik wilde eigenlijk niet naar school gaan want ik was bang voor de reactie van Kato, Karel en de andere klasgenoten maar ik kan natuurlijk ook niet voor altijd thuisblijven. Eenmaal op de speelplaats aangekomen ging ik op zoek naar Bruno, ik moest hem gewoon mijn gedacht zeggen en zeker over wat er gisteren was gebeurd. Hij stond onder de talud zijn agenda bij te schrijven, ik sprak hem aan en nam hem mee naar een meer afgelegen stuk van de speelplaats. Eerst en vooral zei ik tegen hem dat er niks meer kon gebeuren zolang hij samen ging met Kato, ik wou niet de oorzaak zijn dat ze het zou uitmaken, ik vroeg ook aan hem of hij Karel al was tegengekomen en/of hij al iets gelost had. Bruno zei dat hij Karel al had gezien én gesproken, Karel eiste meer dan alleen die 2g van vorige week, de deal was al opgelopen tot nog eens 4g extra die hij dan vanmorgen gekregen heeft. Ik voelde me min of meer toch wat opgelucht, maar plots kwam daar Kato af waardoor het zweet mij over heel mijn lichaam uitbrak. Ik vluchtte snel naar de klas om toch maar niets te hoeven zeggen tegen haar. Een tijdje nadien zaten we allemaal in de klas, enkel Karel was blijkbaar te laat wat wel meer gebeurde op vrijdag om een test of zo over te slaan. De test van vandaag begon dan maar zonder hem, zoals gewoonlijk kon niemand er iets van en na een twintigtal minuutjes gaf ik een half ingevuld blad af. Op hetzelfde moment dat ik het blad aan de leerkracht afgaf kwam Karel de klas binnen, het was verschrikkelijk, zijn ogen waren helemaal rood en zijn hersenen had hij zo te zien ook ergens laten liggen. In zon toestand gebeurde het onvermijdelijke, zonder dat ik het goed en wel besefte mompelde hij eruit wat hij gisteren had gezien. Kato gaf Bruno een klets in zijn gezicht en stormde met al gerief de klas uit, we zagen haar die dag niet meer en Bruno met zijn vele verhaaltjes hoorde je ook niet meer. Ik ga nu slapen met nog een heleboel vragen, zou Kato het ons kunnen vergeven?, kan ik mij met deze chaos voldoende voorbereiden voor het proces waarin ik moet getuigen tegen de moordenaar van charlotte? Slaapwel
Opstaan viel me zwaar vanmorgen, en misschien was ik ook maar beter blijven liggen. Ik ging aan de ontbijttafel zitten en zag dat mama geweend had. Ze vertelde me over een telefoontje naar de moeder van Charlotte. Toen volgde de ontnuchterende waarheid.
De man die het ongeval had veroorzaakt heeft zich aangegeven bij de politie. In paniek had hij vluchtmisdrijf gepleegd maar een schuldgevoel was aan hem blijven knagen. Ja inderdaad, een man. Een man van 35 uit Antwerpen.
Ik veronderstel dat dit moment pijnlijker was, dan datgene waarop Charlottes lichaam de auto had geraakt. Niet Oswald, noch Steve had rechtstreeks iets te maken met haar dood.
Vandaag zou ik terug naar school gaan, maar dat kon ik nu echt niet aan. De rest van de dag heb ik niets meer kunnen eten. Denken lukte me ook niet. Hoofdpijn overmande mijn gedachten.
Omstreeks half 5 stond Bruno aan mijn deur. Het zou naïef zijn te denken dat Bruno enkel langskomt om mijn schoolwerk bij te houden. Zonder zijn arm over mijn schouders zou ik de leerstof ook snappen. Het feit dat Bruno een vriendin heeft maakt het er ook niet makkelijker op. Kato is tenslotte een goede vriendin van me.
Toen we aan mijn voordeur stonden en afscheid namen kuste hij me. Ik gaf me over. En zoals de wet van Murphy het voorschreef was dat geen goed idee. Hey Bruno, wat zal je vriendinnetje daar van denken? Karel stond aan de overkant van de straat en zou zonder scrupule ons geheim meedelen aan de rest van de klas. Bruno, die gooide het op een akkoordje. Als Karel niet zou doorvertellen wat hij zonet had gezien, moest hij die 2 g van vorige week niet terugbetalen. Dat was best wel een mooie geste, als je weet dat dat spul minstens 15 per g kost. Dat was dan toch al één zorg minder. Ik had reeds voldoende redenen om te piekeren.
Wat als Karel zijn mond niet kan houden? Hoe zal Kato reageren als ze hier achter komt? Zal ik me laten troosten door Bruno of zou mn geweten mij parten gaan spelen?
Wat een week! Hele dagen lang heb ik zitten piekeren over het verlies van Charlotte. Maar ja, het kon ook niet anders. Ik werd door men ouders van school weggehouden tot Men verdriet en men woede over was. Ik moest maar eens tot rust komen zeiden ze. Ja hoor!..makkelijker gezegt dan gedaan, als je helemaal overstuur bent! Het resultaat ervan is dat ik Steve nog altijd niet te pakken heb gekregen, en maar goed voor de jongen ook. Ik zou hem aan stukken scheuren! Pfuh ..Ik reken later nog wel met hem af.
Gelukkig heeft zon week ook nog zijn positieve kantjes. Toen men ouders in de week het huis uit waren kon ik rekenen op enkele leuke bezoekjes van Bruno. Hij zegt dat hij men verdriet begrijpt, en hij doet er alles aan om me zo goed mogelijk te steunen, ofzo lijkt het toch. De oorspronkelijke rede was dat hij enkel zijn notities kwam afleveren zodat ik op de hoogte bleef van wat er op school gebeurde. Maar ja.. daar bleef het dus niet bij. Soms keken we enkele leuke films, of zaten we op men kamer. En zo nu en dan sloeg hij zen arm om me heen en zei hij enkele lieve woordjes. Hmm.. tog zon leuke jongen die Bruno.
Morge mag ik terug naar school. Eindelijk! Maar wat zullen ze van me denken? Dat ik gek geworden ben? Een zottin! Krankzinnig! Zo zullen ze me noemen. Och.. wat maakt het uit.. Bruno helpt me er wel bovenop!
Toen ik tijdens Charlottes begrafenis Oswald zag binnenkomen, kon ik mijn woede inhouden maar toen ik hem maandag op school zag aankomen hield ik het niet meer uit. Ik was nog nooit zo kwaad geweest op iemand en wou hem dan ook zo erg mogelijk toetakelen. Ik vloog op hem af over een volle speelplaats. Je had vooral zijn gezicht moeten zien. Stijf van de schrik en verbazing van wat er op hem afkwam. Het moet inderdaad geen mooi zicht geweest zijn. Mijn gezicht verwrongen van woede, struikelend op mijn naaldhakjes en zwaaiend met mijn sjakosh om zo snel mogelijk te lopen.. Toen ik Oswald uiteindelijk bereikte probeerde ik met mijn vuisten, nagels, tanden en voeten te raken wat ik raken kon. Maar op een gegeven moment voelde ik handen mijn armen omklemmen en voelde ik enkel nog lucht. De handen bleken die van enkele leerkrachten te zijn. Ze brachten me meteen naar de directrice maar ik protesteerde luid, want waarom moest Oswald niet mee?! Ik had echt wel een reden om hem aan te vallen! Die reden bleek ik te moeten uitleggen aan de directrice. Jammer voor hem dat ik daar absoluut geen zin in had. Ik zweeg. Mijn ouders waren verwittigd over het incident en kwamen me ophalen op school. Het leek iedereen best dat ik eerst kalmeerde en mijn verdriet voor Charlotte probeerde te verwerken vooraleer ik terug naar school zou komen. Ik zou nog wat van mijn ouders mogen horen maar dat kan me niets schelen, het heeft me opgelucht en ik schaam me vooral niet over mijn gedrag. Vergeleken met wat Oswald Charlotte aangedaan heeft was dit absoluut niets. Steve heeft trouwens geluk gehad dat ik hem niet zag die ochtend. Hem moet ik nog zien te vinden. Maar daarvoor heb ik nu tijd genoeg, aangezien mijn ouders me willen thuishouden tot mijn woede bekoeld is. Dat zal nog wel even duren, geloof mij..
Eindelijk
ben ik een beetje gekalmeerd, na toch wel een week vol met verdriet en
angst. Ja angst, angst voor nog zon vreselijke aanslag. Ik ben er
bijna zeker van dat Oswald en Steve hier achter zitten. Zij hebben
Charlotte vermoord, maar spijtig genoeg heb ik hier geen enkel bewijs
voor. Maar wacht maar, wacht maar, hun acties zullen zeker en vast nog
bestraft worden.
Ondertussen
ben ik samen met de ouders van Charlotte de begrafenis aan het
voorbereiden. Juist de ouders, zij zijn er kapot van, volledig
gebroken. Ze kunnen het nog steeds niet goed vatten dat hun dochter weg
is, weg voor goed. Ze kunnen amper in elkaars ogen zien of ze barsten
in tranen uit. Ik ben blij dat ik hun kan helpen en een gevoel van
medeleven kan tonen.
10/03/09,
het is zover. De dag dat ze begraven wordt. Iedereen van de klas is
aanwezig. Ze zaten er allemaal verdwaasd en verward bij. Fred wist niet
waar te kijken, terwijl Sam in tranen uitbarstte. Toon en Eddy wilden
nog zoveel zeggen tegen haar, terwijl Jay en Louis elkaar in de armen
vlogen van verdriet. Ook ik was volledig gedesoriënteerd, ik wist geen
blijf met men gevoelens. Ik dacht altijd maar terug aan het moment
waarop de auto ons raakte. Vreselijk.
Plots
werd het muisstil in de kerk, je kon een naald horen vallen op de
grond. Ineens draaide iedereen zich om en keek recht naar de kerkpoort.
Een schimmige verschijning kwam naar voren. Het was . jawel Oswald. Hoe
durft hij, van waar haalt hij het lef. De hypocriet, ik werd razend ik
wilde hem kapot maken, afschieten, ophagen, lynchen, het maakt mij
niet uit als hij maar hetzelfde lot ondergaat als Charlotte, het zal
zijn verdiende loon zijn.
Liefste dagboek, Zoals ik al eerder zei hebben we Oswald wel voor schut gezet, maar is Steve nog steeds niet gestraft! Daarom had ik vanavond weer met Charlotte afgesproken. We kwamen samen in het jeugdhuis om mijn plan te verfijnen zodat ook Steve zich nooit meer in Olvi zou durven vertonen. We zouden een toevallige afspraak tussen Oswald en Steve regelen. Aan Steve schreven we een briefje met daarin de boodschap: Ik wil je spreken, vanavond om 8uur in het krot, Oswald en aan Oswald schreven we hetzelfde alleen dan getekend met Steve. In het krot zouden we fotos trekken van hen en later photoshoppen zodat het leek dat ze meer waren dan alleen maar vrienden. Dit zal hun imago zoooo schaden! Ze zullen nooit meer naar school willen en dan zijn wij van hen af! Ondertussen was het al aan het schemeren, over een uurtje zou het donker zijn en dus vertrokken we in een euforische bui naar huis. We dachten dat ons plan waterdicht was maar toen gebeurde er iets dat niemand had kunnen voorzien. Het eerste ogenblik had ik het niet door, maar dan kwam de angst. Een auto kwam met volle snelheid op ons afgereden, hij leek ons echt niet te zien. Dan was er een klap en een hevige pijn in mijn been. Ik hoorde op de achtergrond mensen praten, maar kon niets terugzeggen. Toen ik weer wakker werd, lag ik in een ambulance en keek ik in de blauwe ogen van de mooiste ambulancier ooit. Veel tijd om daarvan te genieten had ik niet want we kwamen juist aan in het ziekenhuis. De dokter onderzocht me en gipste mijn been in. Voor de rest had ik maar een paar schrammetjes, toch besliste hij om mij 2 nachten in het ziekenhuis te houden ter observatie. Mijn ouders kwamen al wenend binnen en omhelsde mij. En toen zag ik aan hun gezicht dat er iets erger was dan mijn been. Uiteindelijk kwam het eruit, ze moesten mij iets belangrijks vertellen. Wat ik toen hoorde, had ik nooit kunnen denken, Charlotte was gestorven op weg naar het ziekenhuis! Ik was radeloos, verdrietig en een naar gevoel kwam bij me op. IK was diegene die Oswald en Steve een lesje wou leren, IK was het die haar overtuigde mee te doen, IK! IK zou daar nu levenloos moeten liggen! Door mij is een nieuwe, best wel goede vriendin gestorven . Wat moet ik nu doen? Het is mijn schuld .
Onze missie is geslaagd. Ik en Charlotte hebben Oswald vernederd zoals nog nooit iemand vernedert is geweest. Een heel weekend hebben we samen gezeten. Ons plan was feilloos. Op maandag zijn we dan overgegaan tot actie. Ik nam Oswald tijdens de speeltijd apart en vertelde hem dat ik hem wel wou vergeven maar daarvoor moest hij één dingetje doen. Ik zei hem dat hij woensdag avond naar dat ouwe verlaten krot moest komen waar we eerder waren geweest. Daarna liep ik weg zonder verdere informatie te geven. Dinsdag en woensdag voormiddag gingen traag voorbij. Maar dan was het zover , ik was opgewonden omdat ik eindelijk die vieze perverse Oswald een koekje van eigen deeg kon geven. Ik liep naar het krot met Charlotte op mijn hielen. Zij had haar videocamera meegenomen om dit legendarische moment vast te leggen op tape. Charlotte verstopte zich terwijl ik wachtte op Oswald. Nog geen 5 minuten later kwam hij binnengewandeld. Ik gebood hem naar mij te komen en haalde een tijgerstring boven. Oswald s ogen worden groot. Ik zei hem dat ik hem wel wou vergeven als hij dit stringetje wou aandoen en een dansje wou doen voor mij. Ik dacht nooit dat dit zou lukken maar tot mijn grote verbazing kleedde Oswald zich uiten trok de string aan , daarna begon hij te dansen! En dat terwijl Charlotte dit alles filmde. Maar hier bleef het niet bij, Charlotte had de camera die dag erna meegenomen naar school en toevallig hadden we studie van dieje van godsdienst. Ik vroeg aan de studie leerkracht of ik een filmpje mocht opzetten. Hij zei dat het mocht dus ik plugde de camera in en drukte op play. Daar stond hij dan, Oswald in zijn blote kont shakend op het beeldscherm in een tijgerstring. Heel de klas ging plat van het lachen terwijl Oswald wenend naar buiten stormde en riep dat hij mij nog wel zou krijgen. Later die dag was Oswald nergens te bespeuren. Ondertussen weet iedereen van Oswald zijn gênant moment en circuleert het filmpje op netlog. Nu alleen nog die smerige Steve te pakken krijgen , en ik weet al wel hoe. Maar mij allerliefste dagboekje , ik ga slapen en genieten van mijn overwinning.
Kben al meer als een week niet meer naar school geweest. Ik wil die vieze, vettige, vuile, overbesekste Ozwald niet meer onder ogen zien. Maar vandaag waag ik het er op. Ik ga naar school !! Aangekomen op de speelplaats, zag ik niemand meer staan. Te laat dus. Wat een goed begin !! Ik rende zo snel als ik kon de trappen op. Ik kwam binnen in de klas en zag Ozwald en Steve lachen naar elkaar. Kzou zo op hun gezicht willen slaan, maar dat zou te gemakkelijk zijn. Ik moet ze op een andere manier te grazen nemen, maar hoe ?? Charlotte deed teken dat ik naast haar mocht komen zitten. En, dat deed ik ook. Ze zei me dat ze me wel wilde helpen om die twee rotzakken voor schut te zetten. Zonder het goed te beseffen was het tweede lesuur al ingegaan, Engels, van den Danny zoals we hem wel eens noemen. We keken naar een film, dus kon ik nog een hele les nadenken over een plannetje.
Op het einde van de dag die overigens weer véél te lang duurde ging ik nog iets drinken met Charlotte om onze plannen te bespreken. Maar hoe we stomme Steve en Onozele Ozwald gaan vernederen, dat vertel ik je wel een volgende keer, want nu ga ik het weekend inzetten met een goed feestje.
