leven met vermoeidheid, weinig energie en een laag zelfbeeld met ups en downs
18-12-2009
thuis gevoel
Vandaag is het vrijdag. Nog enkele uurtjes werken en het zit er voor even op.
Wat zal het zalig zijn om weer thuis te zijn. Dan kan ik weer op eigen tempo leven.
Zelf beslissen wat ik kan of wil doen. Zalig!
Ik zal ervan profiteren, ervan genieten. En vooral proberen niet te denken aan de 4de januari wanneer ik opnieuw moet beginnen. Dat zijn zorgen voor later.
Wat een mooi landschap is het buiten, ik heb een echt kerstgevoel. In mijn auto speelt er momenteel een kerstcd om helemaal in de sfeer te geraken.
2 weken geleden heb ik de kerstboom hier op de bureau geplaatst. Het is een oude plastieken kerstboom van 20 jaar oud, met zilverballen en witte lichtjes in. 1/5 van de lichtjes werkt niet meer, maar dat geeft niet. Ik wou het thuis gevoel meebrengen op het werk. Zodat ik meer relaxed kan zijn door het zien van die kerstboom. Het heeft niet echt geholpen.
De wil om naar huis te gaan is er nog steeds.
Waarom wil ik toch altijd thuis zijn? Het heeft mij een gerustig en veiliger gevoel. Ik kan er doen en laten wat ik wil. Ben ik moe dan kan ik slapen of rusten. Alles kan er op mijn eigen tempo. Ik kan er mezelf zijn. Allé, als ik alleen ben toch. Wanneer mijn vriend, Kevin, thuis is gaat het er wel een beetje anders aan toe. Kevin is een echte bezige bij. Heeft energie voor 3. Hij heeft altijd wel een taakje voor mij. Hij bedoelt het goed. Hij wil niet dat ik volledig stil val. Het is een drukke schat, ik zie hem graag.
Het is bijna vrijdag. De week begint weer door te wegen.
Aan de ene kant ben ik euforisch door het gedacht dat we weldra 2 weken thuis zijn, maar aan de andere kant ben ik angstig omdat ik na het verlof enkele maanden zal moeten werken zonder een tussenpauze. Dat gedacht is bijna ondraagelijk! Hoe zal ik dat volhouden. Die zenuwen, die vermoeidheid, die tegenzin,...
Ik zal niet anders kunnen dan dit gewoon te overleven. Gewoon doen zonder bij stil te staan.
Dat is zowat mijn levensverhaal, proberen te 'overleven' en proberen bij zo weinig mogelijk stil te staan.
Gisteren voor de laatste keer naar de psycholoog geweest. Noch een psycholoog noch een psychiater kan mij helpen. Tot dat besluit ben ik deze maand gekomen. Het heeft geen zin om die mensen hun tijd te verspillen. Ik slaag er niet in hun goeie raad op te volgen. Ik wil wel, maar het lukt mij echt niet. Het was er fijn om mijn hart te kunnen luchten, maar nu kan ik dit hier ook doen. Mijn geest schreeuwt nog steeds naar hulp, maar ik denk dat die vraag meer aan mezelf gericht is en niet aan een ander. Er is maar iemand die ervoor kan zorgen dat het leven minder zwaar om dragen is en dat ben ik! De grote vraag is natuurlijk hoe ik er eindelijk eens zal in slagen?
Men overtuigt zichzelf er vaak van dat het leven beter zal zijn nadat men getrouwd is, nadat men een kind heeft en nadien, nadat we een tweede kind gekregen hebben...
Later voelen we ons gefrustreerd want de kinderen zijn nog niet groot genoeg en we denken dat we beter af zullen zijn als ze groot zijn.
Men is er dan van overtuigd dat men gelukkiger zal zijn als éénmaal deze stap voorbij is. Mens zegt zichzelf dat het leven vollediger zal zijn wanneer de dingen beter zullen gaan voor ons, voor onze partner, wanneer men een schone wagen zal hebben of een groter huis, wanneer men op vakantie zal gaan, of wanneer men met pensioen zal zijn.
De waarheid is dat er geen beter moment is om gelukkig te zijn dan het huidig moment. Indien het niet nu is, wanneer zal het dan zijn?
Het leven zal altijd gevuld zijn met te bereiken objoectieven of af te maken projecten. Het is beter om dat toe te geven en om te beslissen om nu gelukkig te zijn, nu het nog kan. Heel lang heb ik gedacht dat mijn leven eigenlijk ging beginnen. Het echte leven!
Maar er is altijd een hindernis op de weg, een op te lossen probleem, een onbeëindigd project, nog door te brengen tijd, een te betalen schuld. En dan, dan zal het leven beginnen! Totdat ik besefte dat deze hindernissen juist mijn leven zijn.
Dit inzicht heeft me helpen begrijpen dat er geen weg bestaat dat naar het geluk leidt. het geluk is de weg.
Het is bijna vrijdag. De week begint weer door te wegen. 
Gisteren voor de laatste keer naar de psycholoog geweest. Noch een psycholoog noch een psychiater kan mij helpen. Tot dat besluit ben ik deze maand gekomen. Het heeft geen zin om die mensen hun tijd te verspillen.
Een tekst die ik op het werk ontvangen heb:
