ik wou je vragen, "wat doe je nu ?" maar je ogen keken me zo gemeen aan, dat ik heel stiletjes men woorden teruch inslikte . ik wou schreeuwen laat me los, ga weg!!" maar mijn stem bleef steken in men keel. ik wou wegrennen, heel ver weg van jou , maar mijn benen voelde als verlamdt . ik wou huilen van de pijn , wandt de eerste keer was ik pas 11 maar je zei:" zo wordt je groot ." ik duwde mijn tranen dapper weg. ik kon niet duwen schreeuwen vragen huilen rennen .... is het dan toch mijn eige domme schuld???
Het kleine meisje, getuige van zoveel verdriet en ruzies. Steeds vrolijk lachend op momenten dat het moest. Vechtend, nog niet goed beseffend waartegen. Op zoek naar wat warmte en genegenheid. Het kind, verdrietig, verward, bang.
Een jonge meid, ogen vol tranen, het lachen vergaan. Elk plekje van haar lichaam betast door handen die er niet thuishoorden. Elk plekje van haar hart doorprikt door woorden van afkeer. De luchtbel van haar leven is uiteengespat. Op zoek naar begrip en bescherming.
Het kind, bedrogen, verraden, vernederd.
Een volwassen vrouw, geen weg wetende met al haar gevoelens. Vol wanhoop en haat. Teleurgesteld in het leven, in zichzelf. Met een kapotte luchtbel, maar met een rugzak vol herinneringen. Bang om die volledig te openen, schrik om alles opnieuw te beleven. Op zoek naar zichzelf. Het kind, uitgeblust, moe gevochten, leeg
Het is nu bijna anderhalf jaar geleden, ik zal het nooit meer vergeten, Daar voor was alles okee ik had lieve vrienden, en ze leefde altijd met me mee, Op school ging alles goed ik deed alles wat een levensgenieter doet, Tot 12 februari in de winter Toen was mijn leven in één klap niet meer pienter, ik werd van het goede pad afgetrokken, en het enige wat aan mijn lijf bleef, waren mijn sokken. ik wilde het helemaal niet, en het deed me veel pijn en verdriet ik wilde met het leven stoppen en begon alles op te kroppen maar door mijn vrienden kom ik er doorheen als het misgaat helpen ze meteen ze steunen me als ik ga janken ik heb zoveel aan ze te danken maar nog steeds voel ik schuld, viesheid en pijn, Zal ik ooit de oude kunnen zijn? Sommige mensen geloven me niet omdat je 't aan de buitenkant ook niet ziet Van buiten ben ik heel blij Van binnen ben ik dood en stuk Elke dag besef ik het weer Dan lijkt het net of ik naar de plek, en dader terug keer Nog steeds denk ik dag en nacht aan die keer dat ik ben, Verkracht!!!!
hij neemt me in zijn armen, hij kust me overal, hij ritst mijn spijkerbroek open, ik duw hem van me af, hij dringt aan, ik wil het niet ik zeg dat hij moet stoppen, maar hij luistert niet, nee, nee, ik wil het niet waarom? ik dacht dat hij van me hield, het doet pijn, ik ben verkracht door de man die ik liefhad...
ik wil wakker worden zodat ik niet gewurgd kan worden door de nacht die als een donkere sluier op me neerstrijkt ik wil wakker worden zodat ik niet aangeraakt kan worden door koude vingers van de donkerte. ik wil wakker worden zodat ik de baas kan blijven over mijn eigen lichaam ik wil verlangen naar de zee naar de golven die me opslokken alsof ik er even niet meer ben ik wil verlangen naar het zand waarin ik me een weg kan graven naar de andere kant van de wereld ik wil verlangen naar de lucht naar de vogels die aan de werkelijkheid kunnen ontsnappen wanneer ze maar willen ik wil niet meer vast in de bomen zitten in een net dat me van de buitenwerlend isoleert ik wil niet meer dat het spook mij vastpakt alsof hij mij liefheeft ik wil niet meer een gevangene in mijn eigen lichaam zijn
Thuis zat het allemaal niet mee, Na elke ruzie moest ik huilen, tranen stroomde, een tranenzee. Toen kwam ik jou tegen, Ik was buiten aan het huilen in de regen. Je liep naar me toe en sloeg een arm om heen, Je vroeg wat er was, en leefde met me mee. Toen je weer weg ging begon de ellende thuis alweer, Ik besloot naar jou te gaan, daar had ik er geen last van, nooit meer. Je zei dat het beter was als ik bij jou bleef slapen. Ik vond het een prima idee en we gingen verder praten. 'S avonds kuste jij mij op me mond, Ik voelde me gelukkig, en dacht dat liefde misschien toch nog bestond. Het bleef niet bij die ene kus die nacht, Ik was zo blij, hij kwam zo totaal onverwacht. 2 weken samen waren we in de tussentijd. Nu later heb ik heel veel spijt. Toen we een keer aan tafel zaten te eten, zei hij dat hij iets was vergeten. Daar kwam hij met een gouden ring en hij schoof hem om mijn vinger heen. Hij zei dat hij van em hield en me nooit in de steek zou laten, ik dacht ik ben nooit meer alleen. Maar toen je op een avond vroeg of ik de ring en kleding nog terug ging betalen, begon mijn blijdschap flink te dalen, Je kuste me en zei je houd toch van mij, ik kon hem niet laten zitten, door hem was ik nu blij. Dus later deed ik het met al je vrienden, terwijl jij er flink veel geld mee verdiende, maar op een gegeven moment kon ik het niet meer, het deed me zeer. dus ik liep midden in de nacht bij jou weg, toen had jij flinke pech. later kon ik weer bij mijn famili terecht, waar ik vervolgens alles uti heb gelegt. Nu ben jij opgepakt en ik ben blij, maar ik voel me flink verraden en een stuk in mij, is nog altijd vol verdriet, ik wou dat ik dit nooit had meegemaakt, nee ik wou dit niet.
IK werd verliefd op jou Omdat ik van je hou Door de liefde deed ik dingen liet ik mij in bochten wringen deed dingen tegen mijn zin in ik vertrouwde jou Maar nu sta ik in de kou Heb alleen nog maar spijt en ben in de rouw en voel ik me depressief Ik deed het, omdat ik door mijn liefde niet meer realistisch kon denken Het doet pijn, alleen nog maar pijn voel me gekleineerd en als een niks waard zijnde behandeld.
Hij kijkt me aan, met die gevoelloze blik, Ik durf hem amper aan te kijken en ik slik. Wat gaat er nu komen? Blijf ik alleen achter met hem? Ik begin te zweten en krijg kippenvel van zijn stem.
Zijn handen gaan over mijn rug, zijn hand langs mijn oor, Zijn snelle, harde adem dat is alles wat ik hoor. Ik kijk hem bang aan en ik zeg ik wil het niet Maar hij gaat door en er is niemand die het ziet.
Kan iemand hem laten stoppen, ik kan er niet meer tegen, Hij laat mijn adem stokken, ik kan me niet bewegen. Zijn broek zakt op de grond, een traan over mijn wang, Hij leek zo aardig, maar nu maakt hij me bang.
Zijn hand gaat door mijn haar, maar ik kijk hem niet aan, Ik bid om het moment, waarop hij me laat gaan. Maar het lijkt uren te duren en me benen voelen als lood, Van binnen schreeuw ik het uit, van binnen ga ik dood.
Als hij klaar is, verdwijnt hij en ben ik alleen, Overal voel ik pijn er er loopt bloed langs mijn been. Ik wil schreeuwen, huilen en gillen, maar ik sluit mijn mond, Ik wil heel hard wegrennen, maar zak in elkaar op de grond.
Ik had nooit gedacht dat dit mij zou overkomen, Zelfs niet s nachts, in mijn allerengste dromen. Maar het is me overkomen en het is erger dan ik dacht, Ik kan het nog steeds niet geloven, ik ben verkracht
Mijn slapeloze nachten. Waar nachtmerries op me wachten. Ik drink wat om mijn geest te verzachten. Toch kan ik niks doen tegen deze duistere krachten.
Het trekt me naar onder. Trekt me uit mijn evenwicht. Ik neem nog een slok, ik slaap niet meer zonder. Ik verdoof zodat ik niet hoef te zien waar't aan ligt. Ik verdoof zodat ik niet meer hoef te voelen. Het lijkt een somber uitzicht.
Nachtmerries, gevoelens, angst Erger dan ik ooit had kunnen verwachten. Alsof ik uiteen word getrokken door duistere machten. Neem nog een slok en hoop mijn leed te verzachten.
De drank spoelt me schoon van het leed in mijn geest. Toch stopt hier het drinken. Even terug naar wie ik eerder ben geweest. Lijk voor jaren in mijn duister te zinken. Aan't verdrinken.
Nachtmerries, gevoelens, angst Moet erdoor heen op eigen krachten. Negeer de kwade machten. Geen drank die mijn leed komt verzachten. Ik herstel langzaam en moet nog wachten. Tot het eind van nachtmerries, gevoelens, angst Tot het einde van mijn slapeloze nachten.
Mijn slapeloze nachten. Waar nachtmerries op me wachten. Ik drink wat om mijn geest te verzachten. Toch kan ik niks doen tegen deze duistere krachten.
Het trekt me naar onder. Trekt me uit mijn evenwicht. Ik neem nog een slok, ik slaap niet meer zonder. Ik verdoof zodat ik niet hoef te zien waar't aan ligt. Ik verdoof zodat ik niet meer hoef te voelen. Het lijkt een somber uitzicht.
Nachtmerries, gevoelens, angst Erger dan ik ooit had kunnen verwachten. Alsof ik uiteen word getrokken door duistere machten. Neem nog een slok en hoop mijn leed te verzachten.
De drank spoelt me schoon van het leed in mijn geest. Toch stopt hier het drinken. Even terug naar wie ik eerder ben geweest. Lijk voor jaren in mijn duister te zinken. Aan't verdrinken.
Nachtmerries, gevoelens, angst Moet erdoor heen op eigen krachten. Negeer de kwade machten. Geen drank die mijn leed komt verzachten. Ik herstel langzaam en moet nog wachten. Tot het eind van nachtmerries, gevoelens, angst Tot het einde van mijn slapeloze nachten.
Ik ben het helemaal zat met alles in dit leven ik heb het helemaal gehad met de problemen die jij me hebt gegeven nu is het genoeg getraumatiseerd voor het leven toen jij niet stopte toen ik het vroeg heb jij mij die trauma gegeven
steentje voor steentje opgebouwd. Het muurtje om mij heen. Helemaal afgesloten. Helemaal alleen. Niemand komt dicht bij. Niemand doet me pijn. Het leven is zo hard dat ik alleen wil zijn
doe alsof alles o.k. is maar ben bang... ieder uur elke minuut die gevoelloze blik traan op mijn wang kon me niet bewegen keek hem niet aan van binnen schreeuwend ging er ruig aan toe dat moment totaal verdoofd tranen blijven stromen hart klopt in m'n keel ieder uur elke minuut ben ik bang...
Het is pikdonker en ik zie geen steek. Ik ben zo bang. Liefde is bij mij heel week. Want liefde voelt alleen maar meer aan als een drang!
Ik hunker naar vertouwen, ik snak naar een plekje onbegrensd. Ik smeek laat die leegte in mij weer opbouwen. Ik ween, want ik weet bij mij is dit alles niet meer gewenst.
Geef mij ruimte om die leegte te accepteren. Toch slaag je er nog in om ook dat te te kleineren. In die ruimte denk ik enkel aan wat je mij hebt aangedaan, al die talloze keren.
wat is gekrenkt en gekraakt, wat donker en zwart is gemaakt, zal altijd in mij schuilen, een ontrouw plekje in mij waar ik altijd om zal huilen...
Vertouwen is voor mij slechts een duistere kracht, Ik weet en voel dat ik dat ben afgepakt... K'heb nooit de kans gehad, het te ontdekken, te voelen,... Een leegte die bij mij onverwachts binnentrad
Al zes jaar lang, mij stil moeten houden, om te aanvaarden dat ik ben verkracht...
Kon ik die leegte maar bestrijden, kon ik maar weer leren liefhebben. Kon ik maar weer normaal liefde bedrijven.
Kon ik het je maar simpel uitleggen. Kon ik maar weer oprecht: ik hou van jou zeggen...
Waarom heb je dit gedaan, En kon je me niet laten gaan. Met die gevoelloze blik in je ogen, Terwijl mijn tranen bleven stromen.
Respectloos hoe je me behandelde, Alleen omdat je er zelf naar verlangde. Ik wilde gaan maar jij hield me vast, Je had mij volledig in je macht.
Je toonde geen enkel begrip toen ik zei: nee, Maar volgens jou viel het allemaal wel mee. Je kleedde me uit en begon me aan te raken, Ik had geen mogelijkheid om me zelf los te maken.
Ik kon geen woord meer uitbrengen, Door de angst was ik helmaal verstijfd. Ik voelde me vies en verpest, En jij vond het allemaal maar best.
Een herinnering van verdriet en pijn, Is een herinnering die mijn hele leven nog bij me zal zijn. Je hebt mijn zelfvertrouwen aangetast, En ik ben niet meer hoe ik vroeger was.
Ik moest van jou hierover zwijgen, Anders zou je ook mijn vriendinnen krijgen. Ik zal het je nooit vergeven, Maar ik moet toch verder leven.
waarom ik? waarom moest mij dit overkomen? ik heb er niet voor gekozen, een vreemde heeft mij dit aangedaan, omdat ik de achterdeur open liet staan, omdat het die dag warm was, hij drong mijn huis binnen , ik kan me nu niet meer in dat huis vinden, ben bang, het is nu 3maanden geleden, hoe hier mee omte gaan, het blijft moeilijk
Ik ben op zoek naar mijn oude vertrouwde ik. Want ik ben ik niet meer ben mezelf kwijt geraakt en weet niet meer waar ik nog zoeken moet.
Ik vlucht steeds weer naar het verleden en kijk niet naar het heden er zijn van die momenten dat ik me zo moedeloos voel en zoek ik om me heen. Waar is toch mijn oude vertrouwde ik heen?
Ik wil graag weer mijn vertrouwde ik die altijd vrolijk is terug vinden maar waar moet ik zoeken ben je kwijtgeraakt en weet niet meer wie ik nu ben.
Want deze ik is de hele dag verward, verdrietig en ziet de mooie dingen niet Ik wil terug mijn oude vertrouwde ik die altijd vrolijk is.
Wie kan me zeggen waar ik haar kan vinden? Ik zoek en zoek maar vind haar niet ik hoop je terug te vinden die vrolijke,spontane lieve ik.
Want de ik die ik nu ben denkt alleen maar aan verdriet en pijn en ziet geen zonneschijn. En dat is echt niet meer fijn.
Indien je mijn oude vertrouwde ik zou vinden stuur ze dan weer naar mij want ik heb ze nodig om terug te kunnen lachen te leven en al mijn liefde te kunnen geven in dit leven.
Sporen van verdriet dat men aan de buitenkant niet ziet. Een mooie bloem die werd vertrappeld en vernederd in het opkomen van haar bestaan.
Maar door de sporen in haar jonge bestaan vecht om te overleven om al haar pracht en schoonheid te tonen aan het leven.
Maar haar binnenkant huilt van verdriet dat men haar heeft, aangedaan,die sporen zullen eeuwig blijven bestaan.
Al begint ze nu stilaan open te bloeien de zonnestralen die haar gelaat al eens mogen aaien.
Zodat ze haar hoofdje al eens kan draaien en weer stilletjes aan kan open bloeien om toch dat plaatsje te mogen vinden in haar bestaan.
Al hangt er nog mist en regen om haar heen. Eens zal ze helemaal open bloeien en dan kun je genieten van al haar schoonheid en pracht die ze al die jaren verborgen hield.Door de sporen uit haar pril bestaan.
Als kind speelde we vaak een spelletje. Liefst verstoppertje zodat ons niemand kon zien.
Ik had zoveel dromen dat het later als ik groot was heel anders zou zijn. Later zou er geen pijn zijn.
En nu zoveel jaren later speel ik nog steeds verstoppertje. Maar op een andere manier dan toen. Een diploma heb ik gehaald in zwijgen, verdringen en intense zelfhaat om het spelletje wat we toen speelden.
Nu zoveel jaren later ben ik nog steeds niet die ik wilde zijn. Ik ben nooit die kunnen worden wat ik zo graag wilde zijn. Een meid die vol vertrouwen door het leven gaat en haar mannetje wel kan staan als het haar een keer niet gaat.
Nee als ik mezelf in de spiegel bekijk dan vraag ik mij af wie is die meid die mij bekijkt. De haat die ik voel en de pijn die door mijn lijf heen snijd.
Door de leugens die ik mezelf altijd heb wijsgemaakt dat ik dat spelletje wat we toen speelden wel een keer zou kunnen vergeten. Maar nu zoveel jaren later kom ik erachter dat verstoppertje spelen niet meer kan, je bent gezien. En nu! Nu voel ik me zo ontzettend klein.
Ik heb je jaren en jaren genegeerd. Alleen dan kon ik met je leven. Jaren heb ik je verstoken omdat ik je niet voelen wou. Jaren heb ik gedacht dat ik je voorgoed kwijt was.
Maar nu! Nu beheers je mijn bestaan. En dit neemt ontzettend veel kracht bij me vandaan. Toch ik zal je nu moeten tolereren in het heden.
Ik heb je steeds bewust ontweken niet naar je terug gekeken. Toch bleef je steeds met me meelopen. Als ik de moed eens liet zakken. Was jij degene die me als eerste weer vastpakte. Maar steeds heb ik je omhelzing genegeerd.
Maar nu zoveel jaren later zie ik al die beelden uit het verleden. Over hetgeen mij als kind werd aangedaan. Zal ik je ooit kunnen laten vergaan uit mijn bestaan? Ik zoek in het heden naar een weg die ik zonder jou kan gaan.
Ik weet je zult me met momenten laten vallen. Maar ik zal terug opstaan Mijn oude muren sloop ik steen voor steen. Zodat ik jou eindelijk achter mijn muur kan uitlaten. Waar ik je al die jaren heb gedwongen
om te blijven.
Nu wil ik je weg uit mijn leven. Daar ik eindelijk wil kunnen zeggen. Ik kan leven met mijn verleden. Ik heb het eindelijk een plaats kunnen geven in mijn leven.
Ik heb niet geleerd om te leven met het geen me werd aangedaan in mijn jong bestaan. Maar ik zoek nu wel een weg die me leert hoe ik er mee moet omgaan. Zodat ik er mee kan leven in het heden. De afstand tussen toen en nu doen me leven in het heden. Toch heeft het verleden me niet geleerd dat wat er nu gebeurd om wat verkeerd was en niet mocht gebeuren. Het op latere leeftijd nog eens zou terug komen in enge dromen. Hoe het toen allemaal is gelopen. Nu word die deur naar het verleden ineens opengetrokken. Door het verdriet dat het heden me liet. En zo loop ik nu door toen en nu. Ik zou zo graag die deur van het verleden willen sluiten. Zodat het er nooit meer uit kan kruipen. Maar het gevecht dat ik er alleen tegen moet vechten maken het me zo moeilijk dat met momenten gewoonweg de moed opgeef. Het verleden heeft met niet geleerd hoe ik vechten moet in het leven om er mee te leven.
Al van kinds af aan draag ik mijn masker heel spontaan. Om sterk,groot,lief en vrolijk te zijn. Mijn innerlijke goed verstopt en deurtje op slot. Om het te verdringen als het weer aanklopt.
Maar na al die jaren begint mijn masker me te bezwaren en wil ik mijn deurtje langzaam open doen. Maar dan moet ik wel gaan praten over de verdrongen kinderjaren de pijn het verdriet wat niemand ooit ziet.
Ik ben nu niet zo groot en sterk meer dan voorheen het doet pijn en dat vind ik niet meer fijn. Ik wil het uitschreeuwen en weer leven jaren leven met je verleden kan iemand dat begrijpen?
Nooit jezelf te kunnen/mogen zijn maar wat als ik ga praten? Kan ik dan na al die jaren mijn masker eindelijk achter laten?
Ik zag je komen, vlotte meid. Een stuk. Vriendinnen aardig wat, een enkeling die jou vertrouwen gaf zo dat je ook jezelf vergat.
Zachtjes boog de weg naar links. We liepen hand in hand. Ik leidde en jij leed. Je was wat zenuwachtig druk. Weten deed ik, toen ik naar je ogen keek, ze leken stuk.
Waar licht had moeten vonken, vertroostte donker zich met matheid in je blik. Je deed verschrikt. Ik proefde angst in schaarse woorden. Verdriet verhulde nonchalante zinnen aan de oppervlakte van gesprek. De klinkers waren hol van binnen en de klanken flets.
De onderhuidse zinnen lieten raden waar de pijnen zijn gezet. Ik vroeg naar dingen uit je jeugd. Je keek en zweeg, verzette schouders, deed alsof je niets begreep. Je vingers krampten in een woordeloos gebaar. Je stappen werden groter, omdat je weg liep voor gevaar. De route korter want het wandelen werd zwaar. We gingen verder uit elkaar.
Je schreeuwde toen de waarheid kwam. Je wilde niet dat hij je nam. Je kon je niet verzetten, probeerde te beletten dat je lichaam werd gekneusd. Je dacht je weg en voelde niets. Je wilde later niets meer weten, snel vergeten wat te erg was. Gewoon weer wakker worden zonder iets. Zonder geuren, zonder kleuren, helemaal niets. Niet bewegen, leeg, verrot en dood, want zelfs mijn adem is de goot.
Alleen maar morgen. Vandaag is te dichtbij. Is kijken over schouders, weer zien die vreemde blik, die handen van het duister, het graaien en het hijgen. De hete lijven in een chaos van kapot. Je wilt niet staan stil bij dat troosteloos gevoel. Tranen lopen over wangen, sporen glinsterend verdriet. Je laat in moedeloos gebaar je schouders hangen. Je lichaam zegt, ik wil dit niet.
Samen kijken over water. Luisteren naar de golven van herinnering. Beuken van de haat in machteloos verzet. Zuigen van de kolken in de passie van het donker. IJlheid van geschonden jeugd. Droefheid om verscheurd vertrouwen in de man die voor je je vader was. Zijn zachte handen hebben hard geslagen. Hebben je gedragen naar het graf van jeugd, het einde van je liefde.
Morgen is nog schoon. Vandaag is al weer grauw van veel te veel herinneringen. Weg ermee. Ik wil niet meer. Mijn dromen zijn verwoest door klauwen die me grijpen. Ik heb gepraat maar niemand wil begrijpen dat ik verder wil. Ik wil alleen maar morgen. Vandaag en gisteren zijn verrot. Daar kan ik niet mee leven. Vergeven als ik geen herinneringen wil? Geef mij maar rust in zicht op morgen. Dan ben ik weer thuis.
Zachtjes buigt de weg naar rechts. We lopen van het water. Nemen golfjes mee in ons gesprek. Je hand is warm en je stap wat kleiner. Vertrouwdheid fijner als die was. Je kijkt de wegen, hobbels, weg van nu, naar horizon van morgen.
Soms ben ik bang, dat alles bij me blijft. M'n keel knijpt dicht, me ogen sluiten door de tranen die ik huil. Ik zie geen gat in wat er komen gaat. Ze rennen om me heen. Mijn honden van herinnering, ze grauwen, bijten in mijn been en ik ben bang voor donker van alleen. Ik wil met jou het licht behouden. Hou me vast. Vraag naar morgen voor een antwoord zonder tranen in mijn stem. Moet ik alles soms vergeten. Heel mijn leven?
Gedachten vliegen van vandaag en landen morgen op de plaats die jij gekozen hebt. Een witheid, zonder grauw. Nieuw en schoon, ook zonder kou. Waar mensen spelen met elkaar, gewoon zonder herinnering. Dat lijkt me wel. De zin van leven dit moment. Ik ben echt niet verwend. Wat moet ik dan? Gewoon maar leven toch? En hopen dat het beter wordt en overgaat, vanzelf??
Ik laat je gaan en zie je rug. De kus gaf je te vlug alsof je bang was voor contact. Ik kom terug met deze brief. Ik wil je helpen met verdriet, met plaatsen van herinnering. Voelen moet weer terug, want ook vandaag is leven goed. We zullen praten, huilen allebei, om wat er was. De handen vast om samen gisteren te leven in vandaag. Te zien hoe was, geweest kan worden. Dat je ons kan zien met glinsters in je ogen, die nooit meer zullen doven.
Leven met je lang verstopt verleden. Enge dromen die maar blijven komen, ik kan ze niet verjagen. Ze zijn er weer alle dagen.
En kan ik de slaap weer niet vatten,bang dat het weer gaat hervatten. Tranen rollen over mijn wangen ik voel me zo gevangen door mijn angsten.
Wil zo graag streven om te kunnen leven in het heden. Maar die enge dromen blijven steeds komen. Mag ik mijn masker nu aflaten? Moet ik sterk zijn? Mag ik mezelf zijn? leven met je verleden
Al die jaren mijn masker gedragen. En nu! Nu kan ik het niet meer verdragen om mijn masker te dragen.
Maar waarom al die tranen als ik wil gaan praten? Om te verwoorden hoe ik me voel. Ik kom niet uit mijn woorden om te zeggen hoe ik me innerlijk voel.
Als kind heb ik er nooit iets over mogen zeggen en nu weet ik niet hoe ik het uit moet leggen.
Ik leef in mist en regen maar ik blijf zoeken naar de zon in mijn leven. Zodat ik eindelijk kan leven zonder masker in mijn leven.
Ze komen en ze gaan, maar wat heb ik er nou eigenlijk aan? Ze ontnemen mij m'n passie en mijn blijdschap, Het lukt me niet, ik kom niet verder, met geen enkele stap Moeheid, nergens meer zin in hebben, huilen maar niet weten waarom, waarom geen vreugde en vrolijkheid meer, was het maar eens andersom, Voel me zo somber, al een hele lange tijd, mijn lucht die ooit zo blauw was, is nu zo grijs als t maar kan, ik snap er niks meer van Zo alleen voel ik me, de eenzaamheid wordt met de dag erger, hoe veel ik er ook tegen vecht, het blijft alleen maar zo slecht. Wanneer gaan ze nou eens weg? Die depressieve gevoelens...
een verleden zo verrot het doet me veel verdriet het maakt me kapot maar niemand die het ziet dat dit mij moest overkomen het blijft in mijn gedachten het bezorgt me enge dromen al die rot nachten zoveel jaar geleden het zit nog steeds in mij niet durven denkend aan het heden ik voel me niet meer vrij ineens zag ik die lach ik wou me zo graag verschuilen nu zie ik het elke dag en elke dag weer moet ik huilen het doet me zoveel pijn ik voel me zo verrot dat dit nu zo moet zijn mijn verleden maakt me kapot
Akelige jeugdherinneringen nu ze ouder wordt komen ze steeds meer enge, lelijke dingen ze ziet ze helder keer op keer
Die donkere zolderkamer een kind, zo enorm bang die grote grijpgrage mannenhanden ze wil gillen maar weet dat het niet kan
Gretige, hongerige volwassen ogen een kinderleven in de kiem gesmoord wie zou haar nu toch geloven? Haar kinderstem werd niet gehoord
De dader,oppermachtig,terroriseerde was altijd zeer nabij hij had macht en profiteerde deed haar schuldig voelen ook erbij
Gebrandmerkt voor het leven haar schaamte droeg zij met zich mee niet in staat om liefde te geven complexen bij de vleet
Nu is zij volwassen de dader is nooit bestraft verjaring speelde haar parten onrecht gedaan aan haar kinderhart!
Hij leeft voort,zij is gebroken lachend ziet zij hem gaan met vrouw en vrinden zorgeloos lopend zolang hij leeft, zal zij nooit vrij verder kunnen gaan
Nacht op nacht heb ik mijn kussen nat geweend, Met tranen is mijn bed doordrenkt. Want ik werd iedere dag betast, & zelfs nog door mijn eigen pap. Ik kon het niet geloven, Hij stond altijd voor me klaar, Misschien had ik dit verdiend? Misschien was dit een straf?
Want wanneer je seksueel misbruikt wordt, Is alles opeens zo anders. Waar je vroeger op vertrouwde, Is nu niet meer het oude. Je bent verward & hulpeloos, En twijfelt aan jezelf. Je stelt jezelf zoveel vragen, & je geeft jezelf de schuld.
Mijn papa maakt me zo onzeker, een angstig mens. zodat alle vertrouwen in een ander was verloren, Maar vooral, in mezelf
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
