IK werd verliefd op jou Omdat ik van je hou Door de liefde deed ik dingen liet ik mij in bochten wringen deed dingen tegen mijn zin in ik vertrouwde jou Maar nu sta ik in de kou Heb alleen nog maar spijt en ben in de rouw en voel ik me depressief Ik deed het, omdat ik door mijn liefde niet meer realistisch kon denken Het doet pijn, alleen nog maar pijn voel me gekleineerd en als een niks waard zijnde behandeld.
Hij kijkt me aan, met die gevoelloze blik, Ik durf hem amper aan te kijken en ik slik. Wat gaat er nu komen? Blijf ik alleen achter met hem? Ik begin te zweten en krijg kippenvel van zijn stem.
Zijn handen gaan over mijn rug, zijn hand langs mijn oor, Zijn snelle, harde adem dat is alles wat ik hoor. Ik kijk hem bang aan en ik zeg ik wil het niet Maar hij gaat door en er is niemand die het ziet.
Kan iemand hem laten stoppen, ik kan er niet meer tegen, Hij laat mijn adem stokken, ik kan me niet bewegen. Zijn broek zakt op de grond, een traan over mijn wang, Hij leek zo aardig, maar nu maakt hij me bang.
Zijn hand gaat door mijn haar, maar ik kijk hem niet aan, Ik bid om het moment, waarop hij me laat gaan. Maar het lijkt uren te duren en me benen voelen als lood, Van binnen schreeuw ik het uit, van binnen ga ik dood.
Als hij klaar is, verdwijnt hij en ben ik alleen, Overal voel ik pijn er er loopt bloed langs mijn been. Ik wil schreeuwen, huilen en gillen, maar ik sluit mijn mond, Ik wil heel hard wegrennen, maar zak in elkaar op de grond.
Ik had nooit gedacht dat dit mij zou overkomen, Zelfs niet s nachts, in mijn allerengste dromen. Maar het is me overkomen en het is erger dan ik dacht, Ik kan het nog steeds niet geloven, ik ben verkracht
Mijn slapeloze nachten. Waar nachtmerries op me wachten. Ik drink wat om mijn geest te verzachten. Toch kan ik niks doen tegen deze duistere krachten.
Het trekt me naar onder. Trekt me uit mijn evenwicht. Ik neem nog een slok, ik slaap niet meer zonder. Ik verdoof zodat ik niet hoef te zien waar't aan ligt. Ik verdoof zodat ik niet meer hoef te voelen. Het lijkt een somber uitzicht.
Nachtmerries, gevoelens, angst Erger dan ik ooit had kunnen verwachten. Alsof ik uiteen word getrokken door duistere machten. Neem nog een slok en hoop mijn leed te verzachten.
De drank spoelt me schoon van het leed in mijn geest. Toch stopt hier het drinken. Even terug naar wie ik eerder ben geweest. Lijk voor jaren in mijn duister te zinken. Aan't verdrinken.
Nachtmerries, gevoelens, angst Moet erdoor heen op eigen krachten. Negeer de kwade machten. Geen drank die mijn leed komt verzachten. Ik herstel langzaam en moet nog wachten. Tot het eind van nachtmerries, gevoelens, angst Tot het einde van mijn slapeloze nachten.
Mijn slapeloze nachten. Waar nachtmerries op me wachten. Ik drink wat om mijn geest te verzachten. Toch kan ik niks doen tegen deze duistere krachten.
Het trekt me naar onder. Trekt me uit mijn evenwicht. Ik neem nog een slok, ik slaap niet meer zonder. Ik verdoof zodat ik niet hoef te zien waar't aan ligt. Ik verdoof zodat ik niet meer hoef te voelen. Het lijkt een somber uitzicht.
Nachtmerries, gevoelens, angst Erger dan ik ooit had kunnen verwachten. Alsof ik uiteen word getrokken door duistere machten. Neem nog een slok en hoop mijn leed te verzachten.
De drank spoelt me schoon van het leed in mijn geest. Toch stopt hier het drinken. Even terug naar wie ik eerder ben geweest. Lijk voor jaren in mijn duister te zinken. Aan't verdrinken.
Nachtmerries, gevoelens, angst Moet erdoor heen op eigen krachten. Negeer de kwade machten. Geen drank die mijn leed komt verzachten. Ik herstel langzaam en moet nog wachten. Tot het eind van nachtmerries, gevoelens, angst Tot het einde van mijn slapeloze nachten.
Ik ben het helemaal zat met alles in dit leven ik heb het helemaal gehad met de problemen die jij me hebt gegeven nu is het genoeg getraumatiseerd voor het leven toen jij niet stopte toen ik het vroeg heb jij mij die trauma gegeven
steentje voor steentje opgebouwd. Het muurtje om mij heen. Helemaal afgesloten. Helemaal alleen. Niemand komt dicht bij. Niemand doet me pijn. Het leven is zo hard dat ik alleen wil zijn
doe alsof alles o.k. is maar ben bang... ieder uur elke minuut die gevoelloze blik traan op mijn wang kon me niet bewegen keek hem niet aan van binnen schreeuwend ging er ruig aan toe dat moment totaal verdoofd tranen blijven stromen hart klopt in m'n keel ieder uur elke minuut ben ik bang...
Het is pikdonker en ik zie geen steek. Ik ben zo bang. Liefde is bij mij heel week. Want liefde voelt alleen maar meer aan als een drang!
Ik hunker naar vertouwen, ik snak naar een plekje onbegrensd. Ik smeek laat die leegte in mij weer opbouwen. Ik ween, want ik weet bij mij is dit alles niet meer gewenst.
Geef mij ruimte om die leegte te accepteren. Toch slaag je er nog in om ook dat te te kleineren. In die ruimte denk ik enkel aan wat je mij hebt aangedaan, al die talloze keren.
wat is gekrenkt en gekraakt, wat donker en zwart is gemaakt, zal altijd in mij schuilen, een ontrouw plekje in mij waar ik altijd om zal huilen...
Vertouwen is voor mij slechts een duistere kracht, Ik weet en voel dat ik dat ben afgepakt... K'heb nooit de kans gehad, het te ontdekken, te voelen,... Een leegte die bij mij onverwachts binnentrad
Al zes jaar lang, mij stil moeten houden, om te aanvaarden dat ik ben verkracht...
Kon ik die leegte maar bestrijden, kon ik maar weer leren liefhebben. Kon ik maar weer normaal liefde bedrijven.
Kon ik het je maar simpel uitleggen. Kon ik maar weer oprecht: ik hou van jou zeggen...
Waarom heb je dit gedaan, En kon je me niet laten gaan. Met die gevoelloze blik in je ogen, Terwijl mijn tranen bleven stromen.
Respectloos hoe je me behandelde, Alleen omdat je er zelf naar verlangde. Ik wilde gaan maar jij hield me vast, Je had mij volledig in je macht.
Je toonde geen enkel begrip toen ik zei: nee, Maar volgens jou viel het allemaal wel mee. Je kleedde me uit en begon me aan te raken, Ik had geen mogelijkheid om me zelf los te maken.
Ik kon geen woord meer uitbrengen, Door de angst was ik helmaal verstijfd. Ik voelde me vies en verpest, En jij vond het allemaal maar best.
Een herinnering van verdriet en pijn, Is een herinnering die mijn hele leven nog bij me zal zijn. Je hebt mijn zelfvertrouwen aangetast, En ik ben niet meer hoe ik vroeger was.
Ik moest van jou hierover zwijgen, Anders zou je ook mijn vriendinnen krijgen. Ik zal het je nooit vergeven, Maar ik moet toch verder leven.
waarom ik? waarom moest mij dit overkomen? ik heb er niet voor gekozen, een vreemde heeft mij dit aangedaan, omdat ik de achterdeur open liet staan, omdat het die dag warm was, hij drong mijn huis binnen , ik kan me nu niet meer in dat huis vinden, ben bang, het is nu 3maanden geleden, hoe hier mee omte gaan, het blijft moeilijk
Ik ben op zoek naar mijn oude vertrouwde ik. Want ik ben ik niet meer ben mezelf kwijt geraakt en weet niet meer waar ik nog zoeken moet.
Ik vlucht steeds weer naar het verleden en kijk niet naar het heden er zijn van die momenten dat ik me zo moedeloos voel en zoek ik om me heen. Waar is toch mijn oude vertrouwde ik heen?
Ik wil graag weer mijn vertrouwde ik die altijd vrolijk is terug vinden maar waar moet ik zoeken ben je kwijtgeraakt en weet niet meer wie ik nu ben.
Want deze ik is de hele dag verward, verdrietig en ziet de mooie dingen niet Ik wil terug mijn oude vertrouwde ik die altijd vrolijk is.
Wie kan me zeggen waar ik haar kan vinden? Ik zoek en zoek maar vind haar niet ik hoop je terug te vinden die vrolijke,spontane lieve ik.
Want de ik die ik nu ben denkt alleen maar aan verdriet en pijn en ziet geen zonneschijn. En dat is echt niet meer fijn.
Indien je mijn oude vertrouwde ik zou vinden stuur ze dan weer naar mij want ik heb ze nodig om terug te kunnen lachen te leven en al mijn liefde te kunnen geven in dit leven.
Sporen van verdriet dat men aan de buitenkant niet ziet. Een mooie bloem die werd vertrappeld en vernederd in het opkomen van haar bestaan.
Maar door de sporen in haar jonge bestaan vecht om te overleven om al haar pracht en schoonheid te tonen aan het leven.
Maar haar binnenkant huilt van verdriet dat men haar heeft, aangedaan,die sporen zullen eeuwig blijven bestaan.
Al begint ze nu stilaan open te bloeien de zonnestralen die haar gelaat al eens mogen aaien.
Zodat ze haar hoofdje al eens kan draaien en weer stilletjes aan kan open bloeien om toch dat plaatsje te mogen vinden in haar bestaan.
Al hangt er nog mist en regen om haar heen. Eens zal ze helemaal open bloeien en dan kun je genieten van al haar schoonheid en pracht die ze al die jaren verborgen hield.Door de sporen uit haar pril bestaan.
Als kind speelde we vaak een spelletje. Liefst verstoppertje zodat ons niemand kon zien.
Ik had zoveel dromen dat het later als ik groot was heel anders zou zijn. Later zou er geen pijn zijn.
En nu zoveel jaren later speel ik nog steeds verstoppertje. Maar op een andere manier dan toen. Een diploma heb ik gehaald in zwijgen, verdringen en intense zelfhaat om het spelletje wat we toen speelden.
Nu zoveel jaren later ben ik nog steeds niet die ik wilde zijn. Ik ben nooit die kunnen worden wat ik zo graag wilde zijn. Een meid die vol vertrouwen door het leven gaat en haar mannetje wel kan staan als het haar een keer niet gaat.
Nee als ik mezelf in de spiegel bekijk dan vraag ik mij af wie is die meid die mij bekijkt. De haat die ik voel en de pijn die door mijn lijf heen snijd.
Door de leugens die ik mezelf altijd heb wijsgemaakt dat ik dat spelletje wat we toen speelden wel een keer zou kunnen vergeten. Maar nu zoveel jaren later kom ik erachter dat verstoppertje spelen niet meer kan, je bent gezien. En nu! Nu voel ik me zo ontzettend klein.
