|
Liefste dagboek,
Ik kan het niet geloven! Ik leef nog, en Peeta ook!
We waren de laatste twee die het hebben overleefd en we dachten dat we geen ander keuze hadden dan alle twee samen te sterven, want elkaar doden wouden wij niet. Ik had vergiftigde bessen bij mij en gaf de helft van de bessen aan Peeta. We wisten dat iedereen in het Capitool aan het kijken waren naar ons, en ergens hoopte ik toch dat we ons alle bij zouden laten leven. Maar het was te laat, we telde tot drie, kijkend naar elkaar. En toen hoorde ik het, net toen ik de bessen wou inslikken hoorde ik de trompetten en de paniekerige stem van Claudius Templesmith die zei dat we alle bij de winnaars waren van de vierenzeventigste Hongerspelen. Wij. Katniss en Peeta. Dit was het laatste wat ik had verwacht. Ik nam Peeta zijn arm en liet niet meer los. Ik kon niet wachten om terug thuis te zijn, en terug proberen gelukkig te worden. Samen met Peeta. De Hongerspelen hebben zeker en vast mijn geheel veranderd, en ik zal de mensen die gevochten hadden en het niet gehaald hebben nooit vergeten. Vooral lieve Rue. Ze kon nog zo lang leven.. Het leven is niet eerlijk.
Iedereen was enthousiast en fier op onze terugkomst. En het vastpakken van Prim, haar huid en lang mooi haar tegen mij voelen was zo gerustelend. Ik heb haar zo gemist. Vanavond moeten Peeta en ik op televisie, en vertellen over de Hongerspelen. Daar kijk ik niet naar uit, ik wil gewoon wegkruipen met Peeta zijn armen rond mij zodat ik niet meer aan de Hongerspelen moet denken. Maar dat mag niet. Ik heb het kunnen overleven samen met Peeta en ik zal weer moeten doorbijten.
Katniss
|
