Vlak voor de paasvakantie heb ik mijn laatste boek voor Nederlands uitgelezen. Dit boek, Gloed, vond ik persoonlijk het beste van de drie. Op zich was het geen spectaculair verhaal waar er veel spanning of actie inzat, maar toch heeft het mij op één of andere manier geraakt. Het hele boek draait rond een gesprek tussen twee mannen die elkaar al gedurende vele jaren niet meer gezien hebben. Er is toen iets gebeurd wat de vriendschap tussen beiden heeft verbroken. Dit voorval en al de omstandigheden die zich daar rond afspeelden komen uitvoerig aan bod tijdens het gesprek.
Hetgeen mij hier raakt bij dit verhaal is de vriendschap tussen beiden. Tijdens hun jeugd waren ze onafscheidelijk. Hoewel ze zeer verschillend waren, zowel van afkomst als van karakter, deden ze toch alles voor mekaar. Maar als dan één van de twee een cruciale fout maakt, is die vriendschap over, voorgoed. Zo lijkt het toch, maar na 41 jaar zien ze elkaar voor de eerste keer terug en vertellen ze opnieuw wat er die bewuste dag gebeurd is. Maar of de tijd hen vergevingsgezinder heeft kunnen maken, dat valt natuurlijk af te wachten..
Voor tijdens de vakantie wou ik een nieuw boek om in te lezen. Ik had al langer Utopia van Thomas More willen lezen en dus vond ik het de ideale gelegenheid om het te gaan kopen. Ik had het boek dus meegenomen toen ik in Griekenland was. Maar spijtig genoeg waren mijn verwachtingen te hoog. Na vijftig paginas heb ik het boek aan de kant gelegd, aangezien mijn interesse volledig weg was. Ik had gehoopt op een echt verhaal, terwijl het boek vooral was opgedeeld in verschillende deeltjes die over die staat gingen. Als ik een keer veel tijd heb, denk ik wel dat ik opnieuw ga proberen erin te beginnen. Hopelijk zal het boek mij dan beter bevallen..
Ondertussen ben ik begonnen in mijn derde boek voor mijn leesportfolio van Nederlands. Ik heb gekozen voor het boek Gloed van Sándor Márai. Veel heb ik nog niet gelezen, maar tot nu toe vind ik de stijl van de auteur wel al fantastisch. Márai kan beelden op een enorm mooie manier verwoorden. Zo heb ik een passage uit het boek gevonden waarin hij een prachtige beschrijving geeft over het gevoel dat men krijgt bij een kasteel. Het is een plaats waar meestal eeuwenlang verschillende generaties hebben geleefd en waar er dus vele geheimen worden schuilgehouden.
Het kasteel sloot alles in zich op, als een grote, rijkelijk bewerkte stenen grafkelder, waarin de beenderen van generaties liggen te vergaan, waarin de lijkwaden van vrouwen en mannen van weleer, gemaakt van grijze zijde of zwart laken, liggen te verteren. Het sloot ook de stilte op, zoals een keldercel een diepreligieuze gevangene opsluit, die half bewusteloos ligt weg te kwijnen, met een baard en in vodden, verschimmeld op rottend stro. Ook de herinneringen aan de doden werden er opgesloten, de herinneringen die in de geheime holten van de kamers sluimerden, zoals paddenstoelen, vocht, vleermuizen, ratten en kevers in de vochtige kruipruimten van zeer oude huizen. Op de deurkrukken kon men de trilling van een hand voelen, de opwinding van een lang vervlogen ogenblik, toen de hand aarzelde om deze deur te openen. Ieder huis waar mensen door de volle kracht van passie zijn beroerd, vult zich met deze vage inhoud.
In dit boek leeft het hoofdpersonage, De Generaal, dan ook zelf in een kasteel. Hij ontvangt een brief van zijn oude vriend, die hij al 41 jaar niet meer gezien heeft. Maar er is toen iets gebeurd wat de vriendschap tussen beiden heeft verbroken. Misschien is dat toen ook wel voorgevallen in het kasteel en dan is het wel mogelijk dat bovenstaand fragment een verwijzing is naar die gebeurtenis.
Ik heb pas het boek De alchemist van Paulo Coelho uit. Dit boek verschilt enorm van al de andere boeken die ik al gelezen heb. Het is een heel filosofisch verhaal en dat maakt het dan ook zo apart. Maar ik vond het wel een zeer interessant boek. Het gaat namelijk over een herder, Santiago, die twee keer dezelfde droom krijgt. Daarin wordt duidelijk dat hij op zoek moet gaan naar een schat. Hij besluit dan om op reis te vertrekken naar Egypte. Onderweg komt hij verschillende mensen tegen, waaronder een alchemist. Er wordt beweerd dat alchemisten lood in goud kunnen veranderen. Deze man maakt hem duidelijk dat je altijd de tekens moet volgen die je ziet. Gedurende heel zijn reis doet Santiago dit ook en uiteindelijk zal hij ook zijn schat bereiken. Maar het is een heel andere schat dan hij zich had kunnen voorstellen.
Coelho wil ons met dit boek duidelijk maken dat we allemaal moeten proberen onze dromen te vervullen. Hij stelt dit voor met een heel simpel verhaaltje, maar in feite heeft hij wel ergens gelijk. We moeten iets hebben om naar uit te kijken, om naar te streven. Als we echt is willen, moet er altijd wel ergens een mogelijkheid zijn om dat te kunnen bereiken. Het zal misschien niet altijd even gemakkelijk zijn en we zullen al wel eens tegenslagen kennen, maar met genoeg hoop bereik je altijd wel iets.
Met dit verhaal vind ik wel dat Coelho zijn doel bereikt heeft. Hij heeft de lezer duidelijk gemaakt dat we zeker in dromen moeten blijven geloven.
Deze week heb ik voor de eerste keer kennis gemaakt met het werk van Willem Elsschot. Ik heb namelijk Het Dwaallicht van hem gelezen. Het verhaal telt ongeveer een 40 paginas en daardoor was ik ook snel door dit boek. Ik weet alleen niet goed of ik de boodschap of de reden waarom Elsschot dit werk geschreven heeft, heb gevonden. het verhaal is ook veel te kort om er echt een duidelijk zicht op te hebben. Mij lijkt het of de auteur ons wil laten zien dat iedereen wel eens op zoek is naar iets of iemand waar wij enorm naar uitkijken. Maar dat we soms al eens bedrogen kunnen uitkomen of dat we die droom toch niet kunnen verwezenlijken en dat we ons dan enkel maar kunnen teleurstellen. Het feit dat er veel religieuze passages inzitten, zoals dat het hoofdpersonage de drie vreemdelingen vergelijkt met de Drie Koningen, kan misschien ook betekenen dat Elsschot wil zeggen dat God degene is die alles regelt. Dat hij de persoon is die ons pad uitstippelt. Hopelijk zullen de lessen Nederlands mij meer duidelijkheid geven, daar gaan we namelijk het boek verder analyseren. Want ik heb nog steeds het gevoel dat ik de echte kern in het boek nog niet gevonden heb.
Wel ben ik zeer aangenaam verrast over de schrijfstijl van Elsschot. In het begin moest ik er wel voor zorgen dat ik heel aandachtig bleef lezen, want anders was ik even daarna het verhaal volledig kwijt. Maar met een beetje moeite kan je echt genieten van de woorden die hij gebruikt. Ik ben dan ook uit nieuwsgierig begonnen in Een ontgoocheling, een ander werk van Elsschot. Misschien krijg ik op die manier meer inzicht in zijn bedoelingen.
Het is spijtig genoeg al een tijdje geleden dat ik nog een blogbericht geplaatst heb, maar ondertussen heb ik wel al veel gelezen. Eindelijk heb ik Tirza kunnen uitlezen. Maar het boek is mij toch niet zo bevallen als ik gehoopt had. Het hele boek door krijg je allerlei vreemde conversaties tussen het hoofdpersonage Jörgen Hoffmeester en enkele andere personages. Dit is vooral met zijn dochter Tirza en zijn echtgenote. Hoffmeester heeft ook geen normale gezinssituatie: zijn vrouw is gedurende drie jaar bij hem weggeweest en heeft al die tijd bij haar jeugdliefde doorgebracht. Zijn oudste dochter Ibi is samen met haar vriend naar Frankrijk getrokken, aangezien de relatie die ze met haar vader had niet zo goed meer verliep. Dus hij heeft enkel Tirza nog en die relatie is dan ook heel goed. Hij heeft haar altijd al alleen opgevoed en dat heeft een speciale band geschept.
Voor hem was Tirza het belangrijkste in zijn leven. Maar dan verandert er plots iets. Tirza studeert af en wil op reis naar Afrika. Tijdens haar jeugd heeft ze vele vriendjes gehad, maar nu wil ze een serieuze relatie. Op haar eindexamenfeest komt ze samen met haar vriendje aan, Choukri, en met hem wil ze naar Afrika. Hoffmeester vindt Choukri geen goede partij en vergelijkt hem altijd met een terrorist. De vader-dochterrelatie is zo belangrijk voor Hoffmeester dat op een gegeven moment zijn stoppen doorslaan en hij de meest gruwelijke feiten pleegt. Ik vind wel dat Grunberg, de auteur, op een prachtige manier weergegeven heeft hoe een vader om zijn dochter kan geven. Heel zijn leven lang spaart hij geld om zijn dochter wegen te laten betreden die hij nooit heeft kunnen volgen. Dat hij haar zo hard gesteund en geholpen heeft om een perfecte dochter te worden. Maar als hij dan uiteindelijk merkt dat hij ergens toch gefaald heeft, dat zijn leven één puinhoop is en dat Tirza, zijn zonnekoningin, nu ook nog eens naar Afrika vertrekt, stort heel zijn leven in.
Spijtig genoeg wist ik in het begin van het boek nog niet welke richting het zou uitgaan en daardoor kon het boek niet altijd mijn interesse winnen. Vanaf de laatste twintig paginas wordt plots heel het verhaal op zijn kop gezet en heb je totaal geen idee meer wat er gebeurd. Zeker de laatste pagina begrijp je helemaal niets meer van wat er allemaal in Hoffmeesters gedachten moet hebben afgespeeld. Daardoor heeft het boek mij met gemengde gevoelens achtergelaten.
Voor het vak Latijn moeten we een eindwerk maken dit jaar en dit moet gaan over een zelfgekozen onderwerp. Ik wou wel eens iets meer te weten komen over de invloeden die de Romeinen hebben gehad op de Galliërs en of wij vandaag ook nog altijd iets merken van die aanwezigheid van de Romeinen hier in onze gebieden. Dus dit zou het onderwerp van mijn eindwerk worden. Daarom ben ik naar verschillende bibliotheken geweest en heb ik enkele boeken gevonden die mij wel meer informatie hierover zouden kunnen geven. Ik ben zelfs speciaal een dagje naar Tongeren geweest om wat meer te weten te komen over de oudste stad van ons land. Een stad die ontstaan is door de Romeinen. Spijtig genoeg heb ik dus Tirza, het boek dat ik ondertussen aan het lezen was, even aan de kant moeten leggen. En momenteel leek me dat toch niet zo erg, aangezien het boek me tot nu toe toch niet zo aansprak als ik had gehoopt.
Maar dit even terzijde. Ik wil het verder hebben over de Romeinen. Tijdens de lessen Latijn vond ik het al fascinerend om te zien wat voor een levenswijze de Romeinen er op nahielden. Maar nu ik deze boeken heb gelezen, ben ik volledig overtuigd dat ze toch wel een speciaal volk waren, of toch vooral hun leiders. Deze mannen waren volkomen uit op macht en alles en iedereen zou daar de gevolgen van ondervinden. Een belangrijk voorbeeld is dan natuurlijk Julius Caesar. Hij was één van de meest moordlustige personen uit de geschiedenis en hij deed alles om macht te verkrijgen. En dus waren de Galliërs het slachtoffer van Caesars veroveringstochten, want zij werden onderworpen aan de wetten van Rome.
Gelukkig voor de Galliërs kwam Keizer Augustus een tijd later aan de macht. Hij ging proberen rust te verkrijgen in Rome, evenals in de rest van het Romeinse Rijk. Hij wou dus ook Gallië pacificeren. Door zijn tussenkomst kwam er meer handel op gang en ontstond er zelfs een enorm wegennetwerk in Gallië. Dit zijn maar enkele voorbeelden van de dingen die de Romeinen hebben verwezenlijkt hier in onze contreien. Ik kan daar dus uit besluiten dat in het begin de Galliërs dus niet zo blij waren met de aanwezigheid van de Romeinen, maar na een tijd konden zij er ook hun voordelen uit halen. Dus waren die veroveringstochten toch niet voor niets geweest.
Maar wat mij eigenlijk het meest verrast heeft na dit onderzoek is dat zonder de Romeinen de verdere geschiedenis er compleet anders had uitgezien. Dan was er misschien nooit spraken geweest van Hitler of had ons land er volkomen anders uitgezien. Maar spijtig genoeg zullen we wel nooit een antwoord vinden over deze vragen. Of er al dan niet oorlogen zouden zijn geweest, weten we niet, maar zoals je ziet hebben de Romeinen zeker ook positieve gevolgen gehad. Zo slecht zijn dus toch niet geweest voor ons
Vakantie! Dus tijd om boeken te lezen. En dat heb ik ook gedaan! Ik was al een tijdje geleden in Het verloren symbool beginnen te lezen, maar door de examenperiode heb ik spijtig genoeg mijn boek aan de kant moeten leggen. Gelukkig had ik nu zeeën van tijd om terug te beginnen. Natuurlijk was ik een beetje mijn draad kwijt en dus ben ik maar opnieuw vanaf het begin gestart.
Ondertussen is het boek uit en, zoals ik wel verwacht/gehoopt had, was het weer een fantastisch boek! Brown kan echt op een geniale manier fictie en non- fictie vermengen. Hij vertelt een verhaal, maar ondertussen leidt hij ons heel Washington rond en vertelt hij over wetenschappelijke experimenten die onze kijk op het leven volledig kunnen veranderen.
Na een helse tocht door de hoofdstad van Amerika ben je werkelijk onder de indruk van de geheimen die deze stad verbergt. Verschillende gebouwen komen aan bod, maar ook kunstwerken. Zo speelde de Melencolia I van Albrecht Dürer een belangrijke rol in het verhaal. Er is namelijk een tovervierkant te zien in het werk en dit had het hoofdpersonage van het boek, Robert Langdon, nodig om het geheim van de Oude Mysteriën op te lossen. Maar het leuke hieraan is dat ik vorig jaar voor wiskunde een werkje heb moeten maken over tovervierkanten en toen is dit werk ook aan bod gekomen. Toen ik de naam Albrecht Dürer las in het boek, had ik het gevoel dat ik ooit al eens van deze man had gehoord, maar ik kon hem niet onmiddellijk ergens thuisbrengen. Toen ik iets verder zag dat het over tovervierkanten ging, wist ik het terug. Ik heb dan ook direct dit schilderij op internet opgezocht en inderdaad, ik herkende het.
Dit vind ik ook zo leuk aan Browns boeken, hij leert ons nieuwe dingen bij, maar soms vertelt hij ons ook iets meer over wat we al weten. Dat kan een simpel detail zijn, maar soms ook een hele geschiedenis. Dan sta je soms zelf verstomd van wat deze wereld wel niet allemaal verborgen voor ons houdt.
Het zijn boeken die toch een boodschap meegeven en waar je eens over moet nadenken. Ik raad iedereen dan ook aan om ze te lezen! Maar nu wordt het eens tijd om verder te gaan met mijn boeken van mijn boekenlijst. Als tweede boek had ik Tirza van Arnon Grunberg gekozen. Ik weet nog niet goed wat ik hiervan moet verwachten, want ik weet eigenlijk niet veel over de inhoud. Dus ik hoop dat het boek me wel zal verrassen.
Tijd voor een nieuw blogbericht. Ondertussen heb ik spijtig genoeg nog niet veel kunnen lezen in mijn boek, maar ik kan wel al zeggen dat ik vanaf de eerste paginas volledig opgenomen werd in het verhaal. Onmiddellijk heb je al die spanning die heel sterk aanwezig is en dat maakt het dan ook zo leuk om verder te blijven lezen. Zoals gewoonlijk baseert Brown zijn boeken op wetenschappelijke feiten die hij dan vermengt met een fictief verhaal. En dit is dan ook hetgeen wat mij het meest aanspreekt in zijn boeken. Het gaat niet enkel om een verhaal waarin de belevenissen van de personages worden vertelt, maar om een verhaal waarin echte wetenschappelijke feiten worden weergegeven. Ik vind het dan ook positief dat Brown zo een populaire auteur is geworden. Hij wil ons meer bijbrengen dan enkel maar een verhaal. Dit heeft dan misschien tot gevolg dat meer mensen beginnen met boeken te lezen, dit was in mijn geval toch zo. Ik vond het leuk dat je naast het feit dat je een boek leest als ontspanning, je er ook iets slimmer van wordt.
Maar natuurlijk begrijp ik ook dat niet iedereen een boek wilt lezen om, zoals in dit boek aan bod komt, meer te weten te komen over noëtische wetenschap. In het kort uitgelegd is dit een soort van macht die mensen kunnen uitoefenen op materie door hun geestelijke vermogens te bundelen. Bijvoorbeeld bij ijskristallen. Als vele mensen tegelijk aan hetzelfde denken dan zou die ijskristal van vorm kunnen veranderen. Zelf had ik nog nooit van deze wetenschap gehoord, maar wanneer je dan in aanraking komt met iets nieuws zoals dit, dan ben je toch automatisch nieuwsgierig of dit echt wel kan gebeuren. En ik veronderstel wel dat Brown hierop dieper in zal gaan in zijn boek. Of hij ook echt altijd de waarheid spreekt is natuurlijk in twijfel te trekken, denk maar aan de Da Vinci Code.
Maar volgens mij bewijst Brown de literatuur toch een grote dienst door uit te pakken met nieuws, dat toch soms wereldschokkend is. En hij op die manier de aandacht kan vestigen op zijn boek en mensen zo gaat aanzetten om het te lezen. Ik ben in ieder geval overtuigd van zijn schrijverstalent en hoop nog veel van zulke auteurs te vinden!
Vandaag was een dag waar ik toch wel een beetje naar heb uitgekeken. De 30e oktober kwam namelijk het nieuwe boek van Dan Brown uit, Het verloren symbool, de Nederlandse versie in ieder geval. Als fan van Dan Brown wou ik natuurlijk bij de eerste zijn om dit boek te bemachtigen. Daarom heb ik het een maand geleden al besteld, zodat ik het vandaag zeker zou hebben. De vorige vier bestsellers hadden al een hele goede indruk op mij gemaakt, dus mijn verwachtingen zijn ook deze keer hoog. Maar het wordt natuurlijk afwachten of Browns schrijfstijl nog steeds even goed is en of hij weer met een fascinerend verhaal gaat uitpakken. Hopelijk zal ik dus ook hier veel plezier beleven aan het lezen van zijn boek
Sinds gisteren heb ik het eerste boek van mijn literatuurlijst uitgelezen. Het spel van de engel is naar mijn mening een nogal raar boek. De eerste helft van het verhaal vond ik redelijk saai en met momenten langdradig. Ik wist niet goed in welke richting het uit zou gaan, het leek zo onduidelijk.
Het hoofdpersonage David Martín is schrijver en krijgt een opdracht om een boek te schrijven in ruil voor een hoop geld. Hij gaat wonen in een mysterieus huis met een toren, een huis dat al een bizarre geschiedenis heeft
Maar dan komt eindelijk het goede gedeelte aan. Alles gaat plots veel sneller en het boek dat David schrijft heeft als het ware bezit genomen van zijn ziel. Hoe hard hij ook probeert, hij kan er geen afstand van nemen. Zijn uitgever, een engel, blijft hem maar achtervolgen en heeft een enorme invloed op hem. Ondertussen gebeurt dan de ene moord na de andere en David heeft kort daarvoor nog contact gehad met al deze mensen. Het einde van het boek wil je echt zo snel mogelijk gelezen hebben en maakt het toch wel mindere eerste deel meer dan goed! Alhoewel ik op het einde nog wel enkele vraagtekens had over het verhaal, vond ik het toch een zeer geslaagd boek!!
