Ondertussen zit onze eerste werkweek er al op, maar we zullen beginnen bij het begin. In Lima hangt permanent een party-sfeertje: we waren nog geen twee dagen in Lima of 'las chicas Belgas', zoals ze ons hier noemen, waren al uitgenodigd op een home-party. Het feestje werd georganiseerd door ene Tico: nog nooit van gehoord. Het was een vriend van onze 'huisbazin', die we in het vervolg voor het gemak Cosi zullen noemen (een heel leuk mujertje van eind in de twintig). Toen we op het feestje aankwamen, leek het of het allemaal wat saai zou worden, maar dat was buiten ons gerekend: die kerel weet wie uit te nodigen ;) Tico's mama was ook wel grappig: aangezien we met zo veel meisjes waren, vond zij dat er duidelijk nood was aan meer testosteron. Ze heeft dan snel de telefoon gegrepen en na een uurtje stond de living vol. Daarna zijn we nog naar een discotheek geweest. Die was in heuse hollywood-styl: een rij met guestlist en een rij waar je lang moest aanschuiven. Deze gringa's zijn natuurlijk zonder probleem, gratis, langs de guestlist-rij gepasseerd! Van luchtzuiveringssystemen hadden ze daar duidelijk niet gehoord.
Maandag begonnen we aan onze eerste stage-dag: Ik (Sofie) ben, drie dagen voor we aankwamen in Lima, nog van stageplaats veranderd. Aangezien er één van de acht meisjes op het laatste nippertje besloten heeft niet mee naar Peru te gaan, moest Sofia Celis normaal gezien alleen stage doen. Aangezien we niet allemaal samen gereisd hebben, liep de communicatie over een eventuele herverdeling van de stageplaatsen een beetje mis. Uiteindelijk heeft Marjan, die na een jaar in Mexico te hebben gewoond wel goed spaans kan, zich 'opgeofferd' om alleen te gaan. Ik, die normaal gezien met Marjan stage deed, ben dan naar Sofia verhuisd. (op verzoek van: Sofia is wel een toffe :) ) De eerste dag zijn ik en Sofia, op de universiteit van Lima, Cecilia Ciccia gaan bezoeken. Zij is samen met Milagros Cuvas en Ana Coz onze stagebegeleidster. De unif van Lima is echt geweldig: een amerika-achtige campus waar alle studenten, zoals op tv, als ijverige bijen rondzwermen. Na de unif, hebben we viñea alta bezocht. Viñea is een schooltje waar ook een psychologisch consultorium aan verbonden is. In viñea zullen ik en Sofia zes dingen doen: een project met kleuters over emoties, een project met lagerschoolkinderen over waarden, verschillende pedagogische en psychologische casussen opvolgen, een project met adolescenten over seksualiteit en een project met adolescenten over 'vaardigheden voor het leven'. Voor de laatste twee projecten volgen we nog twee vakken op onze fancy unif. Dat is best wel gezellig: heel anders dan in Leuven. We zitten met maximum tien man in de klas en zitten een hele tijd te discussiëren.
Ik (lot) ga naar een andere stageplaats dan Sofie.Voor mijn stage ga ik naar COPSI, een consultorio psicologico.Samen met Cat waren maandag uitgenodigd voor een introductie. De Jorge Soto (onze stagebegeleider) is ons thuis komen halen om dan richting COPSI te vertrekken. Op het eerste zicht werd ons al vlug duidelijk dat we hier veel verschillende dingen zouden kunnen doen en veel zouden bijleren. Nu, wat doen ze allemaal in COPSI? eerst en vooral zijn er consultes, zowel voor kleine kinderen, volwassenen, koppels en families. Daarnaast zijn er ook cursussen voor de ontwikkeling van de taal en ontwikkelingsstimulatie voor kleine kinderen.In een andere cursus draait het rond creativiteit en leren de kinderen oa gedragsregels en zich goed te gedragen. de zaterdag kunnen we een project volgen voor kinderen met speciale behoeften, zoals kinderen met autisme, mentale retardatie.....Naast COPSI mogen we ook naar de rand van de stad trekken en zelfs naar het platteland trekken om daar te helpen. Hier gaat het meer rond de heel arme bevolking, terwijl de bevolking die naar COPSI komt tot de lagere middenklasse behoort.Tot nu toe hebben we enkel in COPSI zelf gewerkt, maar deze week gaan we normaal gezien naar andere plaatsen. Tenminste als het doorgaat. Dat gebeurt wel vaker dat we daar toekomen en dat er nog niemand is en dat we een paar uren moeten wachten. Nuja, da is Peru zeker??? In de eerste weken is het vooral de bedoeling dat we alles observeren en dan een keuze maken wat we willen volgen, en waar we aan willen meewerken. De eerste week was vré interessant!! Al veel gezien en gehoord. De verhalen die we hier soms horen zijn bijna niet te geloven. Bv. mannen die in twee verschillende landen een vrouw en kinderen hebben......noem maar op! De mensen zijn echt vré vriendelijk en we mogen echt wel overal meevolgen! Tzal een goeie stageplaats zijn!!!
Om het weekend op een sfeervolle manier in te zetten zijn we vrijdagavond, rara, uitgegaan! Bar ozo, in het district baranco, was the place to be! De foto's op onze picasasite spreken voor zich... de sfeer zat er goed in.
Zaterdagavond waren we allebei redelijk moe en hadden we niet veel zin om te koken. Oplossing: uit eten! Cosi ging die avond met een paar vrienden naar een traditioneel restaurant en vroeg ons mee. Toen we toekwamen bleek het restaurant iets groter dan ingebeeld: er was plaats voor een dikke 200 man. Qua eten, hadden we wel een vermoede dat het typisch Peruviaans zou zijn. We wisten echter niet zeker wat we op ons bord zouden krijgen. Wat we al vreesden werd werkelijkheid: hart stond wel degelijk op het menu. Na een glas pisco-sour durfden we dan toch de groeten, aardappelen en ander vlees, waar het hart wel zijn sappen op had achtergelaten, naar binnen werken. Een paar glazen pisco later, begon de plaatselijke bevolking de stoelen aan de kant te schuiven en werd de dansvloer open verklaard. Je kon het vergelijken met een Belgische bruiloft. Iedereen ging stevig uit de bol, zelfs het traditionele treintje is niet uitgebleven.
Zondagochtend moesten we om zeven uur op om naar een natuurpark te vertrekken en na zo'n avondje pisco, was de energie ver te zoeken. Tien keer 'snoozen' later, zijn we dan toch uit bed gekropen en samen met de hele groep in de taxi gestapt. Toen de bus ons afzette aan het natuurpark, konden we onze ogen niet geloven: waar we ook keken, we zagen alleen maar zand (Cathy de in iemand anders' neuspeuteraar en oorsteker kan dit bevestigen). Na twee vollen uren wandelen begon het uitzicht stilaan groener, maar spijtig genoeg ook mistiger, te worden: het uitzicht werd fenomenaal.........WIT :) Na het middageten zijn we aan een kleine wandeling richting mirador begonnen. Je kan al raden wat we op dat uitzichtpunt gezien hebben........... ALWEER...........WIT WIT WIT: als liefde wit zou zijn...........hihi, twas een stom mopje :) Aan het begin van wat een lange terugweg zou, werden we gelukkig meegenomen door een vriendelijke Peruviaan met een dikke chevrolet: met zijn zestienen in de achterbak en lekker crousen richting grote baan. Daar aangekomen zakte de auto met zijn rechter voorwiel in een diepe put. Gelukkig hadden we 'hero' Juan bij die zulke zaakjes wel kan fixen... na een uur of twee wast uiteindelijk gerepareerd. Al bij al was het een.............. WITTE dag.
Laat die tweede werkweek nu maar beginnen!
We missen iedereen enorm, hopen dat alles daar ok gaat en dat De Winter lang in den bak blijft (hoewré de VTM online)
