Ons eerste reisje hebben we al achter de rug! Woensdag- avond (22/08) zijn we samen met Magali, het derde pedagoogje, met de nachtbus naar Trujillo vertrokken. De peruviaanse nonkel van Magali had die bus voor ons geregeld en we schrokken ons echt een ongeluk: Nog nooit zo'n sjieke bus gezien. De rijke peruvianen (en daartoe behoort nonkel Theo wel!) reizen hier echt in stijl.
'S ochtends vroeg aangekomen in Trujillo, werden we verwacht in het strandhuis van vrienden van tío Theo. En zoals dat rijke mensen past: een kast van een villa met de zee als achtertuin. Echt prachtig! We bezochten in Trujillo de 'huaca de la sol' en de 'huaca de la luna', twee tempels waar tot op heden nog altijd opgegraven wordt. Super indrukwekkend! Hier kregen we ook al direct onze vuurdoop: we hadden immers om een spaanse gids gevraagd. Vanuit de huacas, vertrokken naar Chanchan, de restanten van een stad van het volk 'chimu'. Wisten jullie trouwens dat hier voor de inka's en de spanjaarden nog veel andere volkeren hebben gewoond? Een combi, een plaatselijke miniatuur van de lijnbus (weliswaar iets minder modern maar wel boordevol ambiance), zette ons echter veel te ver af, waardoor we een paar kilometer zouden moeten terugwandelen. Maar dat was buiten de politie, onze vriend, gerekend. Twee politie-mannen hebben ons, in volle ornaat, voor de deur van Chanchan afgezet. Toen we, twee uur later, terug buiten kwamen, stonden ze daar nog steeds. Ze wilden ons immers erg graag terug tot bij een combi brengen, ofzoiets toch, want van hun uitleg was erg weinig te verstaan... Ach ja, met lachen en mooi zijn kom je hier dus ook al heel erg ver (figuurlijk maar dus ook letterlijk)!! Taal en cultuur is over het algemeen wel een struikelblok. Zo werden we de volgende dag uitgenodigd door Emma, een vriendin van (rara) tío theo. We hadden een afspraak om acht uur 'savonds. We hadden echter nog niet goed door dat peruvianen erg laat eten en dachten dat het voor 'een rondleiding' was. Toen we door haar chauffeur bij het pizza-restaurant werden afgezet, draaiden onze magen een keer om, we waren immers een uur daarvoor uitgebreid gaan uiteten. Uit beleefdheid hebben we toch nog een paar stukken pizza naar binnen gepropt. En we kunnen jullie vertellen: twee keer avondeten is duidelijk een keer teveel! Verder hebben we ook nog op 'caballos de repaso' gereden. In het Nederlands kan je ze volgens ons gerust: 'paarden met scheve poten' noemen. Voor dat tripje zijn we goed afgeript geweest maar dat was wel buiten 'las tres chicas Belgas' gerekend! Resultaat van dit verhaal: we hebben al ons geld teruggekregen. Hierdoor leerden we een van ons eerste peruviaanse lesjes: als iemand mondeling zegt dat de inkom in de vooraf betaalde prijs inbegrepen is, kan dat ter plaatse wel eens anders uitdraaien...
Zondag ochtend zijn we richting Chiclayo gereden, ditmaal met een door ons gereserveerde bus, wat er wel aan te zien was. In Chiclayo bezochten we een paar musea, waaronder 'Bruning' en 'el senor de Sipan'. Musea, dat is toch niet echt ons ding, voor ons liever het echte werk! Een dag later trokken we dus richting Tucume, een grote archeologische vindplaats, bestaande uit ongeveer twintig piramides. We beklommen de berg waar de piramides rond gebouwd waren. Boven aangekomen, lichtelijk bezweet toch wel, konden we onze ogen niet geloven: muisstil en betoverend mooi! Daar in Tucume was er niemand te bespeuren. Iets wat ons in het algemeen opvalt is dat er in Peru weinig touristen zijn. Zelfs hier in Lima loopt het er zeker niet boordevol van. In Chiclayo zelf hebben we ook heel lekker gegeten. Het eten in Peru bevalt ons eigenlijk wel. Veel vis, groenten, kip, lekker vlees,... altijd vergezeld door rijst en, gelukkig, aardappelen: op die manier kan Sofie (die niet echt zot is van rijst) ook altijd haar maag vullen.
Vanuit Chiclayo trokken we verder naar het noorden, richting Mancora, een surfersdorpje. In tegenstelling tot Lima, waar het ijskoud 'sjaal- en mutsenweer' is (het is hier namelijk veel kouder dan iedereen ons had wijsgemaakt), heerste er in Mancora een broeierig temperatuurtje. Cultureel was er in Mancora niet veel te zien en relaxen was dus de boodschap. Dit was, in het luxueuse strandhuis van tío theo, echter geen probleem. In mancora verkenden we ook voor de eerste keer het peruviaanse nachtleven. Reeds na de eerste minuut wisten we dat het zeker niet de laatste keer zou zijn! Spijtig is wel dat de jongens hier erg opdringerig zijn. Een vrouw heeft volgens hen ten allen tijden een (of meerdere) danspartner(s) nodig. Daar kunnen deze twee chicas Belgas niet altijd met overweg: geemancipeerde vrouwen zoals wij dansen immers ook wel eens graag op ons eigen ritme In Mancora leerden we ook twee amerikaanse (redelijk geflipte) meisjes kennen, die in Peru zijn om vrijwilligerswerk te doen. Ze werken in een klein dorpje, ergens hoog in de bergen, en wonen samen met drie plaatselijke nonnen.
Vanuit Mancora vertrokken we donderdag-avond, in heuse VIP stijl, terug richting Lima. 17 uur rijden en u daarna nog steeds in hetzelfde land bevinden: welcome in the big Peru!
Eindelijk goed en wel geïnstalleerd in ons nieuwe huisje 'casa marfil', onze peruviaanse thuis. Casa marfil is een gezellig, niet zo klein huisje, gelegen aan een parkje in de wijk pueblo libre. We logeren hier samen met de andere vijf belgische meisjes en daarnaast nog één duitse chico, één duitse chica en juist aangekomen, een spanjaard. De vrouw des huises is cosi, een lieve, maar toch wat timide vrouw van rond de dertig. Daarnaast is er ons Martha, de huishoudster. Martha is echt zalig! Altijd paraat een uitgebreide babbel te slaan, ons met de was te helpen, te leren koken,... kortom: onze peruviaanse mama.
Lima in een paar woorden: gigantisch (Lima huist maar liefst 9 miljoen inwoners!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!), chaotisch, vuil maar tegelijkertijd erg charmant. We zouden hier ons hart wel kunnen verliezen!! De mensen zijn (meestal) erg vriendelijk, ze willen ons altijd helpen, ookal verstaan ze ons niet. Er heerst hier wel de erg ambetante gewoonte: de mensen antwoorden altijd op uw vraag, ook al weten ze het antwoord niet. Op die manier zijn we al vaak 20 quadros (men praat hier in blokken in plaats van straten) verkeerd gelopen.
Voor de rest stellen we het hier zalig! We zijn blij dat we hier eindelijk zijn en verlangen naar de start van de stages (3september). We zijn blij dat we eindelijk onze blog geïnstalleerd hebben en zullen jullie vanaf nu regelmatig op de hoogte houden.
Als jullie berichten willen sturen kan je deze altijd plaatsen in ons gastenboek, replyen op een post van ons of gewoon naar onze emailadressen sturen, berichtjes op de gsm, bellen naar de vaste lijn van casamarfil,... Vergeet niet dat wij hier zeven uren achterstaan (bvb: 11 uur in de middag bij jullie is bij ons 4 uur in de nacht!!!!!)
saludos,
Sofie en Lieselot xx
onze nieuwe nummers zijn:
Sofie: 0051 197 30 99 48
Lieselot: 0051 197 30 99 45
ons nieuw adres is:
Parque Ayacucho 126 Pueblo libre Lima Peru
Vaste lijn casa marfil: (er neemt waarschijnlijk iemand in het spaans op, je zegt dan: 'esta Sofie/Lieselot?')
