Ondertussen zit onze eerste werkweek er al op, maar we zullen beginnen bij het begin. In Lima hangt permanent een party-sfeertje: we waren nog geen twee dagen in Lima of 'las chicas Belgas', zoals ze ons hier noemen, waren al uitgenodigd op een home-party. Het feestje werd georganiseerd door ene Tico: nog nooit van gehoord. Het was een vriend van onze 'huisbazin', die we in het vervolg voor het gemak Cosi zullen noemen (een heel leuk mujertje van eind in de twintig). Toen we op het feestje aankwamen, leek het of het allemaal wat saai zou worden, maar dat was buiten ons gerekend: die kerel weet wie uit te nodigen ;) Tico's mama was ook wel grappig: aangezien we met zo veel meisjes waren, vond zij dat er duidelijk nood was aan meer testosteron. Ze heeft dan snel de telefoon gegrepen en na een uurtje stond de living vol. Daarna zijn we nog naar een discotheek geweest. Die was in heuse hollywood-styl: een rij met guestlist en een rij waar je lang moest aanschuiven. Deze gringa's zijn natuurlijk zonder probleem, gratis, langs de guestlist-rij gepasseerd! Van luchtzuiveringssystemen hadden ze daar duidelijk niet gehoord.
Maandag begonnen we aan onze eerste stage-dag: Ik (Sofie) ben, drie dagen voor we aankwamen in Lima, nog van stageplaats veranderd. Aangezien er één van de acht meisjes op het laatste nippertje besloten heeft niet mee naar Peru te gaan, moest Sofia Celis normaal gezien alleen stage doen. Aangezien we niet allemaal samen gereisd hebben, liep de communicatie over een eventuele herverdeling van de stageplaatsen een beetje mis. Uiteindelijk heeft Marjan, die na een jaar in Mexico te hebben gewoond wel goed spaans kan, zich 'opgeofferd' om alleen te gaan. Ik, die normaal gezien met Marjan stage deed, ben dan naar Sofia verhuisd. (op verzoek van: Sofia is wel een toffe :) ) De eerste dag zijn ik en Sofia, op de universiteit van Lima, Cecilia Ciccia gaan bezoeken. Zij is samen met Milagros Cuvas en Ana Coz onze stagebegeleidster. De unif van Lima is echt geweldig: een amerika-achtige campus waar alle studenten, zoals op tv, als ijverige bijen rondzwermen. Na de unif, hebben we viñea alta bezocht. Viñea is een schooltje waar ook een psychologisch consultorium aan verbonden is. In viñea zullen ik en Sofia zes dingen doen: een project met kleuters over emoties, een project met lagerschoolkinderen over waarden, verschillende pedagogische en psychologische casussen opvolgen, een project met adolescenten over seksualiteit en een project met adolescenten over 'vaardigheden voor het leven'. Voor de laatste twee projecten volgen we nog twee vakken op onze fancy unif. Dat is best wel gezellig: heel anders dan in Leuven. We zitten met maximum tien man in de klas en zitten een hele tijd te discussiëren.
Ik (lot) ga naar een andere stageplaats dan Sofie.Voor mijn stage ga ik naar COPSI, een consultorio psicologico.Samen met Cat waren maandag uitgenodigd voor een introductie. De Jorge Soto (onze stagebegeleider) is ons thuis komen halen om dan richting COPSI te vertrekken. Op het eerste zicht werd ons al vlug duidelijk dat we hier veel verschillende dingen zouden kunnen doen en veel zouden bijleren. Nu, wat doen ze allemaal in COPSI? eerst en vooral zijn er consultes, zowel voor kleine kinderen, volwassenen, koppels en families. Daarnaast zijn er ook cursussen voor de ontwikkeling van de taal en ontwikkelingsstimulatie voor kleine kinderen.In een andere cursus draait het rond creativiteit en leren de kinderen oa gedragsregels en zich goed te gedragen. de zaterdag kunnen we een project volgen voor kinderen met speciale behoeften, zoals kinderen met autisme, mentale retardatie.....Naast COPSI mogen we ook naar de rand van de stad trekken en zelfs naar het platteland trekken om daar te helpen. Hier gaat het meer rond de heel arme bevolking, terwijl de bevolking die naar COPSI komt tot de lagere middenklasse behoort.Tot nu toe hebben we enkel in COPSI zelf gewerkt, maar deze week gaan we normaal gezien naar andere plaatsen. Tenminste als het doorgaat. Dat gebeurt wel vaker dat we daar toekomen en dat er nog niemand is en dat we een paar uren moeten wachten. Nuja, da is Peru zeker??? In de eerste weken is het vooral de bedoeling dat we alles observeren en dan een keuze maken wat we willen volgen, en waar we aan willen meewerken. De eerste week was vré interessant!! Al veel gezien en gehoord. De verhalen die we hier soms horen zijn bijna niet te geloven. Bv. mannen die in twee verschillende landen een vrouw en kinderen hebben......noem maar op! De mensen zijn echt vré vriendelijk en we mogen echt wel overal meevolgen! Tzal een goeie stageplaats zijn!!!
Om het weekend op een sfeervolle manier in te zetten zijn we vrijdagavond, rara, uitgegaan! Bar ozo, in het district baranco, was the place to be! De foto's op onze picasasite spreken voor zich... de sfeer zat er goed in.
Zaterdagavond waren we allebei redelijk moe en hadden we niet veel zin om te koken. Oplossing: uit eten! Cosi ging die avond met een paar vrienden naar een traditioneel restaurant en vroeg ons mee. Toen we toekwamen bleek het restaurant iets groter dan ingebeeld: er was plaats voor een dikke 200 man. Qua eten, hadden we wel een vermoede dat het typisch Peruviaans zou zijn. We wisten echter niet zeker wat we op ons bord zouden krijgen. Wat we al vreesden werd werkelijkheid: hart stond wel degelijk op het menu. Na een glas pisco-sour durfden we dan toch de groeten, aardappelen en ander vlees, waar het hart wel zijn sappen op had achtergelaten, naar binnen werken. Een paar glazen pisco later, begon de plaatselijke bevolking de stoelen aan de kant te schuiven en werd de dansvloer open verklaard. Je kon het vergelijken met een Belgische bruiloft. Iedereen ging stevig uit de bol, zelfs het traditionele treintje is niet uitgebleven.
Zondagochtend moesten we om zeven uur op om naar een natuurpark te vertrekken en na zo'n avondje pisco, was de energie ver te zoeken. Tien keer 'snoozen' later, zijn we dan toch uit bed gekropen en samen met de hele groep in de taxi gestapt. Toen de bus ons afzette aan het natuurpark, konden we onze ogen niet geloven: waar we ook keken, we zagen alleen maar zand (Cathy de in iemand anders' neuspeuteraar en oorsteker kan dit bevestigen). Na twee vollen uren wandelen begon het uitzicht stilaan groener, maar spijtig genoeg ook mistiger, te worden: het uitzicht werd fenomenaal.........WIT :) Na het middageten zijn we aan een kleine wandeling richting mirador begonnen. Je kan al raden wat we op dat uitzichtpunt gezien hebben........... ALWEER...........WIT WIT WIT: als liefde wit zou zijn...........hihi, twas een stom mopje :) Aan het begin van wat een lange terugweg zou, werden we gelukkig meegenomen door een vriendelijke Peruviaan met een dikke chevrolet: met zijn zestienen in de achterbak en lekker crousen richting grote baan. Daar aangekomen zakte de auto met zijn rechter voorwiel in een diepe put. Gelukkig hadden we 'hero' Juan bij die zulke zaakjes wel kan fixen... na een uur of twee wast uiteindelijk gerepareerd. Al bij al was het een.............. WITTE dag.
Laat die tweede werkweek nu maar beginnen!
We missen iedereen enorm, hopen dat alles daar ok gaat en dat De Winter lang in den bak blijft (hoewré de VTM online)
Ons eerste reisje hebben we al achter de rug! Woensdag- avond (22/08) zijn we samen met Magali, het derde pedagoogje, met de nachtbus naar Trujillo vertrokken. De peruviaanse nonkel van Magali had die bus voor ons geregeld en we schrokken ons echt een ongeluk: Nog nooit zo'n sjieke bus gezien. De rijke peruvianen (en daartoe behoort nonkel Theo wel!) reizen hier echt in stijl.
'S ochtends vroeg aangekomen in Trujillo, werden we verwacht in het strandhuis van vrienden van tío Theo. En zoals dat rijke mensen past: een kast van een villa met de zee als achtertuin. Echt prachtig! We bezochten in Trujillo de 'huaca de la sol' en de 'huaca de la luna', twee tempels waar tot op heden nog altijd opgegraven wordt. Super indrukwekkend! Hier kregen we ook al direct onze vuurdoop: we hadden immers om een spaanse gids gevraagd. Vanuit de huacas, vertrokken naar Chanchan, de restanten van een stad van het volk 'chimu'. Wisten jullie trouwens dat hier voor de inka's en de spanjaarden nog veel andere volkeren hebben gewoond? Een combi, een plaatselijke miniatuur van de lijnbus (weliswaar iets minder modern maar wel boordevol ambiance), zette ons echter veel te ver af, waardoor we een paar kilometer zouden moeten terugwandelen. Maar dat was buiten de politie, onze vriend, gerekend. Twee politie-mannen hebben ons, in volle ornaat, voor de deur van Chanchan afgezet. Toen we, twee uur later, terug buiten kwamen, stonden ze daar nog steeds. Ze wilden ons immers erg graag terug tot bij een combi brengen, ofzoiets toch, want van hun uitleg was erg weinig te verstaan... Ach ja, met lachen en mooi zijn kom je hier dus ook al heel erg ver (figuurlijk maar dus ook letterlijk)!! Taal en cultuur is over het algemeen wel een struikelblok. Zo werden we de volgende dag uitgenodigd door Emma, een vriendin van (rara) tío theo. We hadden een afspraak om acht uur 'savonds. We hadden echter nog niet goed door dat peruvianen erg laat eten en dachten dat het voor 'een rondleiding' was. Toen we door haar chauffeur bij het pizza-restaurant werden afgezet, draaiden onze magen een keer om, we waren immers een uur daarvoor uitgebreid gaan uiteten. Uit beleefdheid hebben we toch nog een paar stukken pizza naar binnen gepropt. En we kunnen jullie vertellen: twee keer avondeten is duidelijk een keer teveel! Verder hebben we ook nog op 'caballos de repaso' gereden. In het Nederlands kan je ze volgens ons gerust: 'paarden met scheve poten' noemen. Voor dat tripje zijn we goed afgeript geweest maar dat was wel buiten 'las tres chicas Belgas' gerekend! Resultaat van dit verhaal: we hebben al ons geld teruggekregen. Hierdoor leerden we een van ons eerste peruviaanse lesjes: als iemand mondeling zegt dat de inkom in de vooraf betaalde prijs inbegrepen is, kan dat ter plaatse wel eens anders uitdraaien...
Zondag ochtend zijn we richting Chiclayo gereden, ditmaal met een door ons gereserveerde bus, wat er wel aan te zien was. In Chiclayo bezochten we een paar musea, waaronder 'Bruning' en 'el senor de Sipan'. Musea, dat is toch niet echt ons ding, voor ons liever het echte werk! Een dag later trokken we dus richting Tucume, een grote archeologische vindplaats, bestaande uit ongeveer twintig piramides. We beklommen de berg waar de piramides rond gebouwd waren. Boven aangekomen, lichtelijk bezweet toch wel, konden we onze ogen niet geloven: muisstil en betoverend mooi! Daar in Tucume was er niemand te bespeuren. Iets wat ons in het algemeen opvalt is dat er in Peru weinig touristen zijn. Zelfs hier in Lima loopt het er zeker niet boordevol van. In Chiclayo zelf hebben we ook heel lekker gegeten. Het eten in Peru bevalt ons eigenlijk wel. Veel vis, groenten, kip, lekker vlees,... altijd vergezeld door rijst en, gelukkig, aardappelen: op die manier kan Sofie (die niet echt zot is van rijst) ook altijd haar maag vullen.
Vanuit Chiclayo trokken we verder naar het noorden, richting Mancora, een surfersdorpje. In tegenstelling tot Lima, waar het ijskoud 'sjaal- en mutsenweer' is (het is hier namelijk veel kouder dan iedereen ons had wijsgemaakt), heerste er in Mancora een broeierig temperatuurtje. Cultureel was er in Mancora niet veel te zien en relaxen was dus de boodschap. Dit was, in het luxueuse strandhuis van tío theo, echter geen probleem. In mancora verkenden we ook voor de eerste keer het peruviaanse nachtleven. Reeds na de eerste minuut wisten we dat het zeker niet de laatste keer zou zijn! Spijtig is wel dat de jongens hier erg opdringerig zijn. Een vrouw heeft volgens hen ten allen tijden een (of meerdere) danspartner(s) nodig. Daar kunnen deze twee chicas Belgas niet altijd met overweg: geemancipeerde vrouwen zoals wij dansen immers ook wel eens graag op ons eigen ritme In Mancora leerden we ook twee amerikaanse (redelijk geflipte) meisjes kennen, die in Peru zijn om vrijwilligerswerk te doen. Ze werken in een klein dorpje, ergens hoog in de bergen, en wonen samen met drie plaatselijke nonnen.
Vanuit Mancora vertrokken we donderdag-avond, in heuse VIP stijl, terug richting Lima. 17 uur rijden en u daarna nog steeds in hetzelfde land bevinden: welcome in the big Peru!
Eindelijk goed en wel geïnstalleerd in ons nieuwe huisje 'casa marfil', onze peruviaanse thuis. Casa marfil is een gezellig, niet zo klein huisje, gelegen aan een parkje in de wijk pueblo libre. We logeren hier samen met de andere vijf belgische meisjes en daarnaast nog één duitse chico, één duitse chica en juist aangekomen, een spanjaard. De vrouw des huises is cosi, een lieve, maar toch wat timide vrouw van rond de dertig. Daarnaast is er ons Martha, de huishoudster. Martha is echt zalig! Altijd paraat een uitgebreide babbel te slaan, ons met de was te helpen, te leren koken,... kortom: onze peruviaanse mama.
Lima in een paar woorden: gigantisch (Lima huist maar liefst 9 miljoen inwoners!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!), chaotisch, vuil maar tegelijkertijd erg charmant. We zouden hier ons hart wel kunnen verliezen!! De mensen zijn (meestal) erg vriendelijk, ze willen ons altijd helpen, ookal verstaan ze ons niet. Er heerst hier wel de erg ambetante gewoonte: de mensen antwoorden altijd op uw vraag, ook al weten ze het antwoord niet. Op die manier zijn we al vaak 20 quadros (men praat hier in blokken in plaats van straten) verkeerd gelopen.
Voor de rest stellen we het hier zalig! We zijn blij dat we hier eindelijk zijn en verlangen naar de start van de stages (3september). We zijn blij dat we eindelijk onze blog geïnstalleerd hebben en zullen jullie vanaf nu regelmatig op de hoogte houden.
Als jullie berichten willen sturen kan je deze altijd plaatsen in ons gastenboek, replyen op een post van ons of gewoon naar onze emailadressen sturen, berichtjes op de gsm, bellen naar de vaste lijn van casamarfil,... Vergeet niet dat wij hier zeven uren achterstaan (bvb: 11 uur in de middag bij jullie is bij ons 4 uur in de nacht!!!!!)
saludos,
Sofie en Lieselot xx
onze nieuwe nummers zijn:
Sofie: 0051 197 30 99 48
Lieselot: 0051 197 30 99 45
ons nieuw adres is:
Parque Ayacucho 126 Pueblo libre Lima Peru
Vaste lijn casa marfil: (er neemt waarschijnlijk iemand in het spaans op, je zegt dan: 'esta Sofie/Lieselot?')
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
