Op een dag vertelde papa mij over hoe hij soldaat was in de eerste wereldoorlog. Hij had iemand leren kennen; Erik Vandeburg. Toen hij stierf had papa beloofd aan hem om er altijd voor zijn familie zou zijn wanneer ze hem nodig hadden. Zo kwam het dat we iemand bij ons mochten ontvangen. Die iemand heette Max. Toen hij aankwam bij ons was hij uitgeput, en daardoor sliep hij de eerste drie dagen in mijn kamer. Wat ik heel opmerkelijk vond is dat hij altijd een boek bij zich had. Ik kon het goed vinden met Max, we bouwden snel een band op. Ik zag hem echt als familie eerlijk gezegd. Wanneer ik jarig was, had hij als cadeau iets heel indrukwekkend gemaakt. In de kelder had hij zijn levensverhaal gemaakt met behulp van kranten en tekeningen.Max was een Jood, dus hij mocht niet naar buiten. Hij vertelde mij altijd hoe graag hij naar buiten wou en hoe graag hij mensen wilde zien en ik kon er niets aan doen en dat vond ik heel frustrerend. Ik bezorgde hem wel elke dag de krant met een oningevuld kruiswoordraadsel, want dat deed hij graag.
Op een dag ging het bomalarm af, en als die afgaat dan moet iedereen gaan schuilen in de schuilkelders. Altijd als er bombardementen plaatsvonden waren alle mensen bang en dat voelde ik. Ik wilde de mensen helpen door voor te lezen in mijn boek; 'de fluiter'. Mijn doel was om de mensen te kalmeren en af te leiden en dat werkte ook. Toen ik het voorlas vroeg zelfs Frau Holzapfel (een niet zo aardige vrouw van het dorp) om het nog een tweede keer voor te lezen en dat deed ik ook.
Wanneer er een groep Joden door de straat wandelde, besefte papa dat ze afgevoerd gingen worden naar Dachau. Hij zag een oude zieke Jood en hij wou hem helpen. Hij voelde heel veel medelijden met de man en gaf hem een stuk brood. Hiervoor moest hij boeten want hij hielp een Jood. Eerst kreeg hij zweepslagen en dan moest hij zijn naam vertellen aan de officier. Papa was heel bang dat ze hem gingen vervolgen en daarna oppakken en ik voelde zijn angst. Uit schrik besloten ze dat Max het huis tijdelijk moest verlaten. Het plan was dat papa hem vier dagen later ging halen op een afgesproken plek maar Max kwam niet opdagen. Bij de afgesproken plek lag een briefje waarin stond geschreven; "Jullie hebben genoeg gedaan"...
Ik schrijf hier om jullie mijn verleden te vertellen. Mijn verleden is iets waar ik veel uit geleerd heb en ik denk dat jullie er ook veel uit kunnen leren. Ik heb heel veel meegemaakt in mijn leven en dat wil ik ook graag delen met jullie omdat het ook voelt als een soort van opluchting om dit te kunnen vertellen aan mensen. Boeken waren een heel belangrijk aspect in mijn leven. Dankzij boeken heb ik mij toch nog gelukkig kunnen voelen in deze grillige periode van de tweede wereldoorlog.
Het begint allemaal met het verliezen van mijn broertje. Toen ik met mijn moeder en broertje onderweg was naar het dorpje Molching moesten we lang op de trein zitten en mijn broertje heeft het niet overleefd. De reden dat we naar het dorp gingen was omdat ik geadopteerd zou worden. Mijn moeder besliste om hem te begraven naast de sporen. Op dat moment stal ik mijn eerste boek; Het Doodgravershandboek. Het is een soort handleiding voor doodgravers.
Daarna leerde ik mijn pleegouders kennen; Rosa en Hans Hubermann. Met Hans, mijn papa, kon ik het vlug goed vinden maar met mama ging het iets moeilijker in het begin. Hij heeft mij ook leren lezen en schrijven. Ik leerde ook Rudy kennen, een jongen met geel haar. Eigenlijk heeft hij blond haar maar ik vond geel leuker om te zeggen.
