Omdat ze hier in de twenty4 om 8uur smorgens al beginnen te boren, zagen en timmeren, schrijf ik nu dan maar het spannende gevolg van onze trip naar de Ralleighvallen… 

Woensdagochtend stapten we met ons stijfste been uit bed en waren we weer klaar voor de volgende dag. Al hopend dat het niet zo’n zware tocht als gisteren zou worden. We zouden 1,5uur richting de Moedervallen wandelen en 1uurtje terug, maar op een veel lager tempo als gisteren. De gids, die gisteren bijna door het bos spurtte, zou vandaag info geven over de natuur. En dat deed hij goed! Hij benoemde verschillende speciale bomen zoals de wandelende palm, de jodiumboom, de telefoonboom (of pokpokboom) en verschillende soorten lianen. Ook duidde hij de funguboom aan, de boom die massaal op ons eiland aanwezig was en waarnaar het eiland dus naar genoemd werd. De gids liet ons ook verschillende dingen proeven: een bepaalde vrucht die eindigde op -money maar waarvan we de naam niet meer juist kenden (lekker!), een stuk van de viagrawortel (‘viagra voor vrouwen’  zoals hij het noemde) de lookgeur van een lookliaan en tot walging van sommigen toe, wormen die in een palmvrucht zaten. We moesten het kopje ervan af ‘plukken’ en daarna de worm leegzuigen, maar we hebben het toch maar aan de anderen (de stoere mannen) overgelaten. We hadden alle 5 niet zoveel zin om ziek te worden, ookal zaten er volgens de gids heel veel eiwitten in. Nu bomen zijn interessant, maar helemaal niet zo spannend, alleen als er plots, bij het bestuderen van een boom, een slang voor uw voeten ligt. De gids had niet goed uitgekeken en liet de groep bij een telefoonboom stoppen. Tot Hilde opmerkte dat op 10cm van zijn voeten een grote slang lag. Probleem nr 2: de kop van de slang was nog geen 30cm verwijderd van Liesbeth haar voeten… Probleem nr 3: het bleek opnieuw die 3^de giftigste slang te zijn die we al eens gezien hadden vanuit de auto. En probleem nr 4: die slang kon geen kant op: achter hem de gids, voor hem Liesbeth, en aan de andere kant een boom die in de weg stond. Hij lag dus in aanvalspositie want vluchten kon hij niet. De gids schrok enorm en beveelde Liesbeth heeeel rustig achteruit te gaan. Na een paar stappen rustig achteruit, was ‘nog verder, nog verder’ het beste wat hij kon verzinnen. De gids was enorm geschrokken en dat was eraan te merken! Het had in ieder geval niet veel gescheeld! Dat was dan de ‘bijna-doodservaring’ nr 1!

We wandelden verder en kwamen na een rustige wandeling van 1,5uur aan bij de Moedervallen. Het waren grote stroomversnellingen in de rivier, prachtig om te zien! De gidsen hadden eerder die ochtend al overlegd en hadden ons de toestemming gegeven om een verfrissende duik te mogen nemen in de rivier. Het punt van discussie was dat er bij zeer laag en zeer hoog water wel eens sidderalen in het water zouden kunnen zitten. Sidderalen kunnen een stoot van tot 500 volt bij stroom van 1 ampere uitdelen. Één stoot kan je dus wel overleven, maar als je bewusteloos in het water zou vallen nadien en je meerdere stoten zou krijgen, kan het de dood tot gevolge hebben. Gelukkig stond het water niet heel laag en ook niet heel hoog en mochten we de stroomversnellingen trotseren! Echter, het liep niet zoals gepland (wat hadden jullie anders gedacht?). Liesbeth begon aan haar tochtje door het stilstaande water om bij de stroomversnelling te komen, tot er ineens een sidderaal op nog geen 10cm voorbij haar voeten zwom! Een schreeuw, gevolgd door een heuse sprong uit het water en de vermelding van ‘een slang!’, deed de mensen die op het randje zaten snel uit het water springen en de mensen die al in de stroomversnelling zaten heel snel rechtstaan! Het bleek echter niet om een slang te gaan (Liesbeth had natuurlijk nog nooit een sidderaal gezien), maar een dikke sidderaal die daar in het water zwom (zie foto voor anderen die niet weten hoe zo’n beest eruit ziet)… Maar het had in ieder geval voor opschudding gezorgd!! De gidsen jaagden de sidderalen (er zat er nog eentje verderop) weg door het gooien van stenen en verzekerde ons dat als we door het stromende water over de stenen klommen, dat er daar geen sidderalen zouden zitten (hoewel we daar toch wel aan twijfelenden). Liesbeth kwam er met de schik en overwon deze schik zelfs door (al was het aan het handje van de gids) toch nog in de stroomversnelling te gaan zitten.. Dat was dus doodservaring nr 2..

De rest van de dag verliep gelukkig minder spannend. We hadden een vrije namiddag en gingen aan het water zitten bij ons aan het eiland terwijl Ruben de grootste moeite deed om piranha's te vangen met het vel van gebakken kip (dat is toch even goed als rauwe kip, niet?). We hebben in ieder geval rustig in het zonnetje en in het water gelegen, genietend van het mooie uitzicht.

Tegen de avond zijn we nog naar het vliegveldje van het eiland gewandeld met de gids om daar vogels te spotten. We zagen ara’s, een specht, een vogel waarvan ik de naam niet meer weet en enkele toekans. Al zittend in het lange gras tussen grote sprinkhanen keken we in het rond en genoten we van de rust en de omgeving. Het was in ieder geval opnieuw genieten! Op de terugweg richting ons huisje zagen we ook nog een grote vogelspin, wat een eng beest! Het was in ieder geval weer een schitterende dag geweest! 

Gisteren, donderdag dus, reisden we weer per boot en per bus terug naar Paramaribo. Op de boot spotten we nog een heel sjieke harpijarend (wat een beest!), echt mooi om te zien! En spotten we bijna een kaaiman…de gids dacht dat hij er eentje had gezien en vroeg de bootman om even terug te draaien. Jammer genoeg was hij al verdwenen (of had hij het zich gewoon ingebeeld, kan ook). De boottocht duurde deze keer een half uurtje minder lang doordat we stroomafwaarts gingen en ook de bustocht duurde zelfs een uur minder lang!

We kunnen in ieder geval besluiten dat het een fantastische uitstap is geweest! 4 dagen in de jungle was echt de moeite waard!!

Vandaag de laatste dag om te genieten! We gaan ervoor!  

Groetjes!!

15-03-2013 om 13:18 geschreven door Liesbeth en Eveline  

Vier dagen in the middle of nowhere vol met avontuur, idyllische plaatsen, mooie uitzichten en prachtige natuur, dat is de samenvatting van de afgelopen dagen. 

Maandagochtend vertrokken we al vroeg met een busje richting onze bestemming. We zouden eerst 1,5u rijden richting Zanderij, de luchthaven in Paramaribo, waarna we aan een 4uur durende rit over een zandweg zouden starten. Als dat nog niet lang genoeg was, stond ons daarna een boottocht van 3uur te wachten. En dat alles om midden in de jungle te geraken! De lange reis begon zeer interessant met onze gids Manu die informatie gaf over Suriname en zijn geschiedenis en daarna het spektakel van de denderende bus op de enorm brede zandweg. Daarbij kregen we al meteen onze, in het begin van de rit, beloofde massage. Het busje ging zo holder de bolder op en neer en van links naar rechts door de putten in de weg zodat we helemaal doorheen geschud werden. En ook konden we natuurlijk genieten van de natuur waar we doorheen crossten. Na een tijdje rijden stopte de bus ineens voor een spannende illustratie aan het begin van onze reis: een slang! Blijkbaar de 3^de giftigste slang die in Suriname te vinden is. Gelukkig konden we hem op een veilige afstand vanuit ons busje bekijken en fotograferen (zie foto). 5,5uur na de start van onze rit kwamen we uiteindelijk aan onze boot aan. We laadden al onze rugzakken en voedselvoorraden in om daarna 3uur lang van de natuur te kunnen genieten op het water tot onze gids in de verte het Fungu eiland aankondigde. Een beetje verder meerden we aan bij een prachtige stroomversnelling waar enkele houten huisjes in de natuur gevestigd waren. Echt een super mooi uitzicht! Dat al vanuit de boot, maar zeker vanop het eiland zelf. We besloten dan ook meteen even af te koelen in het lekker frisse water om daarna ons bed in te kruipen.

Dinsdag stond ons een zware tocht voor de boeg: eerst een kleine 5min met de boot de rivier oversteken waarna 16km wandelen door de jungle + een beklimming op de Voltzberg. We startten onze tocht met volle moed, goed gekleed op de mogelijke gevaren van de jungle: wandelschoenen (niet te missen voor zo’n lange wandeling, lange broek (dan ben je ietsje beter beschermd tegen een slangenbeet mocht er eentje je bijten, en dat was natuurlijk ook goed meegenomen ter bescherming tegen allerhande planten en uitstekende takken) en deze broek in de sokken zodat we niet zouden geconfronteerd worden met omhoogkruipende mieren… Onze eerste indrukken van de jungle waren echt: “prachtig”. We stapten op smalle paden die nog smaller werden, omhoog en omlaag, over en onder hinderlagen door en stopten af en toe voor speciale dieren die we tegenkwamen. Zo stopten we al vrij snel om naar brulapen te kijken, namen we een ons pad kruisende schildpad op, zagen we een Black Curasao (of zoals wij het noemen: ‘een pauwding’ omdat het wat weg had van een pauw) en keken we naar mooie vlinders en orchideeën. Een speciale pad, de bladpad, mag wel apart vernoemd worden. Hij was zo klein en zo goed gecamoufleerd dat we hem maar één keer gezien hebben van de 3 keer dat de gids hem had aangewezen. Ook zagen we een wild hert (of daar leek het toch op) die recht naar ons keek en zich volgens Hilde afvroeg wat voor vreemde beesten wij wel niet waren. Als we stil stonden om deze geweldige dieren te bekijken, moesten we oppassen (zoals ik hierboven al zei) voor de mieren die talrijk aanwezig waren. We zagen enorme mierenhopen en een enorme miersoort: de ‘bullet ends’ zoals de gids hen benoemde. Nu, de spannendste dingen houden we tot het laatste: natuurlijk passeerden we ook weer enkele slangen. We zagen de giftige tapijtslang en daarna een papegaaislag wegglijden door de bomen. Gelukkig zaten ze niet te dicht bij het pad, zodat we ze goed konden bestuderen zonder aangevallen te worden.

Uiteindelijk, na een 7,5km wandelen, kwamen we aan aan de voet van de Voltzberg. We zouden vanaf daar 240m omhoog klimmen. Niet hoog zou je denken, maar het was in ieder geval een serieuze beklimming! Hilde en Christine beslistten op het eerste stukje ‘plateau’ om daar al van het uitzicht te genieten. Ruben, Eveline en Liesbeth beten door en klommen met veel gepuff en gezweet naar het topje van de Voltzberg. En we werden ervoor beloond! Een prachtig 360° uitzicht over de jungle! En of dat nog niet genoeg was, zagen we nog enkele mooie ara’s wegvliegen en maakten we kennis met enorme hagedissen die van ons brood kwamen proeven.

Nadat we bekomen waren van onze beklimming en volop van het mooie uitzicht hadden kunnen genieten, begon onze tocht terug naar ons bootje. Op de terugweg begon het plots (zoals dat hier gaat in Suriname) heel hard te regenen, maar ik denk dat we nog nooit zo blij waren geweest met zo’n regenbui! Als beloning op het einde van de zware tocht, mochten we een plonsje nemen bij een watervalletje dicht bij de boot om daarna terug te keren naar het Fungu eiland. Helemaal uitgeput kregen we daar een lekkere maaltijd om daarna als een blok in slaap te vallen! 

…. de avond is hier ondertussen ook gevallen. Deel 2, het spannendste deel met bijna-doodservaringen van ‘De Ralleighvallen en Voltzberg’ volgt morgen! We houden jullie nog even in spanning ;-)

Btw, voor de geïnteresseerden: morgen even een rustige dag met een bezoek aan de Paramaribo zoo (eens kijken of daar meer dieren zitten dan in de Galibi zoo), een zwembadbezoekje en eventueel (als we nog wat spanning nodig hebben) een kaaimannen-vang-toer op het programma. 

Slaapwel!

15-03-2013 om 03:47 geschreven door Liesbeth en Eveline  

Vrijdag, na een lange tocht van 5uur  rijden met Fanny Taxi’s, kwamen we rond half 7 uiteindelijk aan in Paramaribo waar Ruben, Hilde en Christine ons zaten op te wachten. We deponeerden onze koffers op de kamer en kregen van hen een kleine rondleiding door Paramaribo terwijl we op zoek waren naar een restaurantje om iets lekkers te gaan eten. De bezienswaardigheden in Paramaribo blijken maar heel miniem te zijn waardoor we snel op het terras van ’t Vat belandden. Daar aten we, zoals we hier al langer gewend zijn, een lekkere kipschotel om daarna onze valiezen te pakken voor onze 2-daagse trip naar Galibi.

Deze trip begon ’s morgensvroeg om 8uur toen we door het busje werden opgehaald. We reden ongeveer 2,5uur richting het dorpje Albina, helemaal aan de Oostkust van Suriname. Onze gids vertelde onderweg zeer interessante weetjes over Suriname terwijl we de verschillende asfalten uittestten…Blijkbaar werd de verbindingsweg tussen Paramaribo en Albina opnieuw aangelegd door 3 verschillende ‘aannemers’: Hollanders, Chinezen en Surinamers zelf. Degene die het werk het beste zou verrichten, mocht de volgende asfalteringen ook uitvoeren. Wij vonden de Nederlanders toch wel duidelijk de beste. Onderweg naar Albina kwamen we al onze eerste attractie tegen: een overstekende slang! (zie foto) Een beetje spektakel in de langdurende busreis. Aangekomen in Albina zouden we daar een bootje op gaan om eerst te varen naar Frans Guyana. Echter, wat een mooie boottocht beloofde te worden, het regende en bleef regenen… Eveline en ik hadden daarbij nog eens een grote inschattingsfout gemaakt. Na één week stralende zon en geen drup regen hadden we geen regen verwacht, en bij dat drupje dat we nat zouden worden, hadden we gerekend op de zon die ons zou drogen. Helaas dus: we hadden geen regenjas bij! Gelukkig konden we er eentje bij een plaatselijk winkeltje kopen voor 30srd. We hebben hem in ieder geval goed kunnen gebruiken!

Op Frans Guyana (Europees/Frans grondgebied) kregen we een rondleiding door een oude gevangenis waar veel gruwelijke dingen zijn gebeurd vroeger en brachten we vervolgens een bezoekje aan de markt. Veel pret was daar echter niet aan in de regen.

Nadien vervolgde onze boottocht naar Galibi, een ‘eilandje’ tussen alle moerasgebieden en jungle in dat enkel met de boot te bereiken is. Deze boottocht was al helemaal geen pretje, toch zeker niet voor degene die vooraan in de boot zaten (Hilde, Christine, Liesbeth). Naast de regen die ons af en toe aanviel, blies de wind alle golven ons bootje in. Helemaal doorweekt kwamen we (eindelijk) 2uur later op Galibi aan. Een beetje drogen, uitpakken, omkleden en verkennen en we waren al weer snel goed gezind van ons huisje vlak aan het water met een mooi uitzicht op de zee. Als late-avond-activiteit brachtten we een bezoekje aan de ‘Galibi Zoo’. Het woord zegt veel meer dan het voorstelde, maar toch vond ik het geweldig! Het meest opmerkelijke waren de aapjes (zoals meneer Nielson van pipi Lankous) die ons al meteen tegemoet liepen en op onze schouders kwamen zitten, spelen en mango’s eten. (zie foto) Gevolg: heel ons t-shirt vol zand en mango. Maar het was in ieder geval een leuke belevenis! Naast de 5 aapjes zagen we nog 2 loslopende neusbeertjes, een boshaas, een soort van stekelvarken, een uil, 3 kleine schildpadden en een ocelot (een katachtige). Later op de avond, rond 8uur toen het donker was, verzamelden we om naar de hoofdact van de uitstap te vertrekken. We stapten terug in onze boot (nu beter voorbereid tegen het water als in de voormiddag) en vaarden in de pikkedonker naar het strand waar de zeeschildpadden hun eieren kwamen leggen. We moesten heel rustig, zonder onze pitslamp te gebruiken, op zoek naar een schildpad en we vonden er al snel één! We volgen van begin tot einde zijn ‘legproces’, echt indrukwekkend! Een schildpad van ongeveer 1,5m groot en 250kg (zie foto) had een gat in het zand gemaakt en legde eieren à volonté: hij zou er ongeveer 50 leggen per keer. Onze gids haalde wat zand weg, zodat we konden zien hoe alle eieren één voor één ‘gelegd’ werden. Nadien maakte de schildpad het gat terug helemaal dicht met zand met behulp van zijn achterpoten en maakte hij een camouflagegat ongeveer een halve meter achterop. Het was in ieder geval een heel werk voor zo’n zware schildpad om het zand te verplaatsen en zich stilaan voort te bewegen door het zand. We vonden het allemaal indrukwekkend om te zien! We vaarden terug naar ons hutje en vielen daar als een blok in slaap! 

Vandaag maakten we met onze gids een toertje door het dorp Galibi. Het dorpje is maar 3km lang langs de kustrand en 300m ‘diep’ het land in. Het was een leerzaam tochtje door een gezellig dorpje, waarbij we nog maar eens een keertje stopten bij de zoo Tegen de middag begonnen we onze reis terug naar Paramaribo. Nog beter voorzien als gisteren tegen de regen en golven, stapten we in onze boot, waarna onze rit werd verdergezet via het busje naar Paramaribo. Het was een fijn weekendje!

Morgen vertrekken we richting de Ralleighvallen en de Voltzberg. Het belooft opnieuw een lange rit te worden die, zoals gisteren en vandaag, ons uiteindelijk met volle teugen kan doen genieten! 

Over 4 dagen dus opnieuw een uitgebreid verslag!!

Groetjes!!

11-03-2013 om 02:50 geschreven door Liesbeth en Eveline  

Echt zo jammer dat we hier nu al moeten vertrekken. 4 weken zijn omgevlogen en leken wel één weekje te zijn. Dat betekent natuurlijk wel dat we ons hier enorm geamuseerd hebben

Na onze werkdag vandaag zijn we, om onze laatste volledige werkdag te vieren, nog even een cola’tje gaan drinken op het terras in het centrum van Nickerie. Nog even genieten… 

Onze koffers zijn ondertussen bijna volledig gepakt. We hebben daarstraks onze fietsen al binnengeleverd, was dat weer even spannend! De fietsenverhuur wist niet dat we nieuwe wielen hadden laten plaatsen en we hoopten dat hij er niets van zou merken.. Helaas, hij zag dat het ijzerwerk/spatbord rond Liesbeth haar wel een beetje vervormd was… Natuurlijk deden we alsof ons neus bloedde, maar we kregen toch wat schrik. Gelukkig heeft hij ons toch gewoon onze 200srd waarborg teruggegeven! En dus gaan we morgen eindigen hoe we hier 4 weken geleden begonnen zijn: te voet naar het ziekenhuis! Zo kunnen we wel nog eens extra genieten van het dorpje hier.

We hopen morgen nog even afscheid te kunnen nemen van iedereen in het ziekenhuis en hebben normaal (de surinaamse tijden moet ge altijd met een korrel zout nemen) een taxi rond half 2 richting Paramaribo. Maar daar springen we van het ene avontuur in het andere!

Onze planning voor de komende week:

-         Zat-zon: uitstap naar Galibi, een natuurreservaat waar we reuzenschildpadden gaan zien, waar we normaal ook een bezoekje brengen aan een plaatselijke dierentuin en waar we kunnen gaan zwemmen bij witte zandstranden

-         Ma-di-woe-do: grote uitstap naar de Ralleigvallen en de Voltzberg: we maken een tocht door ‘de jungle’ en klimmen de Voltzberg op en genieten ondertussen van de mooie natuur (alé das toch de bedoeling)

-         vrij: we rusten uit in Paramaribo om de hoofdstad nog wat te verkennen

-         zat: om 19u35 stijgen we op richting Schiphol :(

Volgende week zal dus, zoals jullie zien, de drukste week van de 5 weken Suriname worden ;-) We zullen proberen tussen die drukke tijd door nog af en toe iets op de blog te posten (als het internet natuurlijk wat wil meewerken). Anders mogen jullie de verhalen in levende lijve aanhoren als we terug thuis zijn (zowieso eigenlijk) ;-)

Groetjes en tot de volgende!

08-03-2013 om 01:13 geschreven door Liesbeth en Eveline  

Jammer genoeg beginnen we nu bij sommige dingen al te zeggen, het is de laatste keer dat… Wat is de tijd hier toch immens snel gegaan!

We hebben juist onze laatste tennisles hier gehad in Nickerie, echt jammer! Maar we hebben volop genoten van het laatste uurtje en natuurlijk ook afscheid genomen van onze tennisleraar en de 3 nederlandse meisjes die het geluk hebben om nog 3 maanden langer hier te blijven. We maakten alvast een leuke herinneringsfoto.

Vandaag hebben we ook een afspraak gemaakt om onze fietsen in te leveren. Omdat het gaan huren zo moeizaam was, hebben we de fietsenverhuur al maar verwittigd dat we er mogen weer zouden staan. Hij herkende ons zelfs aan de telefoon ‘ah die Belgische meisjes’, misschien heb ik een beetje te hard achter zijn veren gezeten 3 weken geleden ;-)

Dat maakte dus dat we juist na de tennis ook voor de laatste keer die zware fietsen de trap op moesten dragen. Het had zijn charmes, maar dat gaan we toch niet missen ;-)

Morgen is het inpaktijd! Nog onze laatste spulletjes wassen om daarna een nieuw avontuur tegemoet te gaan!!

07-03-2013 om 01:25 geschreven door Liesbeth en Eveline  

06-03-2013 om 00:53 geschreven door Liesbeth en Eveline  

Omdat we vandaag eigenlijk weinig te vertellen hebben, naast het feit dat we een goed evaluatiegesprek hebben gehad en dat we nog volop genieten van onze laatste dagen in Nickerie, dacht ik maar even een update te doen over ons kikkerverhaal:

-        Punt 1: we zijn nog steeds niet in ons gat gebeten

-        Punt 2: we proberen onze toiletbezoekjes tot zo kort en zo weinig mogelijk te beperken in huis

-        Punt 3: we hebben nochtans geen kikker meer gezien sinds onze act met de borstel in de wc

Conclusie: de kans is groot dat de kikker voorgoed verdwenen is. Nu nog het vertrouwen van onze wc terugwinnen ;-)

Groetjes!!

05-03-2013 om 22:21 geschreven door Liesbeth en Eveline  

Zoals jullie gedacht hadden dat ons kikkerprobleem zaterdagavond opgelost was, voelden wij onszelf alweer wat veiliger op ons eigen wc. Maar niets was minder waar… Eveline ging gisterenvoormiddag een plasje doen en schrok zich bijna dood toen ze bij het doortrekken die kikker in de pot zag verschijnen. Ze schrok zo hard dat ze ging lopen en helemaal niet gezien had wat er met de kikker gebeurd was. Ze ging ervan uit dat de kikker dood was en gewoon verdergespoeld was de riolering in. Jullie verwachten nu dat er bij de volgende doorspoelbeurt dus wel weer wat te beleven viel in huis, en gelijk krijgen jullie. Liesbeth ging een uurtje later ook een plasje doen en spoelde (vanzelfsprekend) de wc ook door. En jaja…opnieuw een kikker!! Liesbeth was wel enigszins gewaarschuwd geweest en kreeg haar wegloopdrang onder controle en keek hoe de kikker terug uit de pot naar boven klom tegen de stroming in, om vervolgens terug te verdwijnen in de ‘spleet’ waardoor het water de wc in stroomt. Nu waren we dus zeker van zijn levende bestaan en begonnen onze hersenen te pijnigen voor een nieuw plan. We haalden opnieuw de borstel van zaterdag en het gekende deksel tevoorschijn. We spoelden nog eens een keer door, maar besloten dat de kikker wel zo slim was om zich niet steeds opnieuw te laten meespoelen. Eveline kwam vervolgens met het plan om ons insecticide ook maar eens uit te proberen. Met de veronderstelling dat de kikker nog in de ‘spleet’ zat, spoot ze het insecticide in de richting. Dit haalde voor de moment zelf niets uit, maar we hoopten dat de kikker toch een beetje ‘vergast’/’verrast’ zou zijn dat hij de keer erop wel zou meespoelen. We spoelden dus opnieuw door… En jaja!! Daar was ie weer! Jammer genoeg waren we deze keer niet zo goed voorbereid als in ons spinnenverhaal. Eveline probeerde met de borstel de kikker zo goed mogelijk te verhinderen dat hij terug naar boven kon klimmen, maar verder reikte onze inspiratie niet. Tot dat opnieuw die kikker verdwenen was… We dachten dat hij zich in de borstel schuilhield en gooiden hem bijgevolg van ons terras af naar buiten. Maar helaas! Geen kikker meer te bespeuren… Nadien trokken we nog enkele keren door met een beter bedacht plan (opnieuw met borstels, zakjes en ons gekende deksel), maar de kikker liet zich niet meer zien. Waar hij gebleven is of waar hij zich schuilhoudt, daar hebben we tot nu toe geen weet van. We weten wel dat we nu razendsnelle wc-bezoekjes houden en niet meer op de bril durven te gaan zitten tot we weten waar die kikker gebleven is ;-) Die ‘ohnee-die-kikker-gaat-tegen-onze-billen-aan-springen’-angst kan in de loop van de week misschien nog wel wat vervagen. Maar het is misschien niet slecht als we in het weekend een rustig wc-bezoekje kunnen doen in Paramaribo ;-) 

Om niet alleen over onze problemen te babbelen.. Gisterennamiddag maakten we, na onze adrenalinestoot, een mooie fietstocht door Nickerie en eindigden aan het zwembad om af te koelen. Nadien aan het zwembad een grote friet met een loempia (en kippebillen die blijkbaar inclusief waren) en het vakantiegevoel was compleet. Daarna nog een beetje tennissen om al dat vettig eten er wat af te zweten en het was een fijne dag!

Vandaag zijn we rond de middag naar de bananenfabriek vertrokken. We hadden de toestemming om ons verloren uren morgen en overmorgenavond op de spoed in te halen en vertrokken met het busje van het ziekenhuis richting Surland. Het was van de eerste moment al veel indrukwekkender dan de rijstfabriek van zaterdag. We werden naar de plantages zelf gebracht, waar we een uitgebreide uitleg kregen over het planten en oogsten van de bananen en wat voor een ingewikkelde berekeningen enzo daarvoor nodig waren. Het ging in ieder geval naar onze inschatting om ‘millimeterwerk’. Daarna volgende we het proces van het oogsten tot aan de verdere bewerking van de bananen. Ook hier ging het om millimeterwerk. De bananentros mocht een maximaal aantal bananen bevatten, die bananen moesten een bepaalde lengte en breedte hebben,… Ze werden van hun stammen afgesneden, daarna werden de trosjes gescheiden zodat het trossen van 5-8 bananen bijeen waren, ze werden gewassen en daarna zeer zorgvuldig verpakt. Er kwam allersinds een hoop handenwerk aan te pas. Helemaal tegenovergesteld aan de rijstfabriek, waar we alleen maar machines bezig zagen. Op het einde van de rit gekomen, mochten we nog enkele vraagjes stellen, en jaja de Nederlandse roots van de gynaecoloog kwamen weer opsteken. Hij durfde te vragen of we wat bananen mochten meenemen naar huis. De vraag werd in ieder geval in overvloed beantwoord. We kregen een hele kist met bananentrossen in, ik schat een 24-tal, waar we eigenlijk weinig mee konden aanvangen omdat ze nog supergroen waren. Onze gids gaf ons de tip om ze te bakken vanavond bij het eten ipv patatten. En dat hebben we natuurlijk geprobeerd! En raar maar waar: het smaakte echt naar gebakken patatten! Nu weten we ook meteen waarom ze hier bananenchips maken

Conclusie: het was weer een interessante dag vandaag!

Tot de volgende!!

05-03-2013 om 00:37 geschreven door Liesbeth en Eveline  

Na 3 dagen niets van ons te laten horen op de blog, dachten we dat het wel eens stilaan tijd werd voor jullie zouden denken dat de spinnen of slangen ons hadden aangevallen. Niet dus ;-)

Gisterenavond daarentegen stonden we wel voor een ander probleem: Eveline ging naar de wc en het scheelde maar enkele millimeter voor ze op ne kikker ging staan.. We hadden dus weer een probleem.. Van kikkers hebben we niet echt veel schrik, zeker niet in vergelijking met die spin (die ondertussen opgeruimd is :D), maar naar de wc gaan met het gedacht dat er op elk moment een kikker tegen uw billen aan kon springen, vonden we toch niet zo’n aangenaam idee. We bedachten dus weer hetzelfde plan als ons ‘spinnenplan’: Liesbeth nam het deksel dat inmiddels al terug in de kast lag in de aanslag, terwijl Eveline met ne borstel de kikker achter de pot uit probeerden te jagen. We kregen het echter niet voor mekaar. De kikker zat verstopt achter de wc pot en op den duur zagen we hem er zelfs niet meer achteruit springen toen Eveline erachter zaten de wroeten. Met behulp van onze fotocamera keken we achter de wc pot en concludeerden dat er een gat zat in dat bovenste reservoir (ik weet niet hoe ge dat officieel noemt). We besloten dus dat de kikker daarin was gekropen. Besluit: dat gat moest dicht! Liesbeth kwam met het idee om een aantal plastieke zakken (daar hebben we toch een hoop van met al dat gewinkel hier) aan elkaar te knopen en dan rond dat reservoir, net op dat gat te binden. En dat lukte goed! Eveline had daarbij nog het goede plan om in dat gat het bovenste van een fles in te duwen (kapotgeknipt weliswaar) en dat gebeurde ook. Conclusie: we hebben nu een mooi versierde wc met rode strik met een kikker in het reservoir (zie foto) We hopen allersinds dat de kikker niet begint te rotten voor we hier volgende vrijdag vertrekken ;-) 

Gisterenvoormiddag zijn we zoals gepland naar Manglie rijstfabriek geweest, samen met de gynaecoloog Dr. Doeglas, de cardioloog Dr. Van Rossem en Jorine een assistent. We werden gebracht door een busje van het ziekenhuis dat door de gynaecoloog geregeld was. Hoewel de afspraak was om om 8u15 de rondleiding te beginnen, zaten we om 9u nog te wachten op de groep die ons vergezellen bij de rondleiding. En het bleek niet zomaar een normale groep te zijn. Een groepje van ongeveer 15 personen met allemaal mensen uit Paramaribo, van 20gers tot 60 jarigen schatten we in. We snapten de samenhang van de groep niet echt, maar het was me toch wel een groepje! We waren nog geen 5min aan de rondleiding begonnen, en ze hadden al minstens 5 vragen gesteld. En zo ging het de hele rondleiding door. Bij de eerste plaats waar we info kregen, de verpakkingszaal, hielden we het vol om te luisteren naar hun eerste idiote vragen zoals “wat gebeurt er als een zak scheurt?”, “wat als het licht uitvalt?”, “wat zijn de meeste klachten die jullie binnenkrijgen” (allemaal vragen die wij als brave Belgen nooit zouden stellen), maar we gaven het daarna op. De rondleiding zou ongeveer 45min duren naargelang het aantal vragen dat gesteld zouden worden en hij duurde in totaal 1,5u: als dat niet genoeg zegt over het aantal vragen dat gesteld werd? Naast de vervelende en veel aandachtvragende groep was het wel een interessante rondleiding. We zagen vooral veel machines waar de rijst het proces doorliep: eerst werd de rijst gezeefd zodat alle kleine en grote stenen werd verwijderd, daarna werd hij gepeld door een hoge druk machine, vervolgens werd de rijst geslepen om er mooi gevormde witte rijst van te maken en ten slotte werd hij nog gepolijst om hem mooi zuiver wit te krijgen. Later werd hij dan ook verpakt, maar dat hadden we gezien voor we de fabriek binnengingen. Na de rondleiding kregen we nog een drankje aangeboden van meneer Manglie himself en konden een praatje doen met hem. Natuurlijk kregen we de kans niet want de Surinaamse groep had zijn volle aandacht ;-)

Misschien nog een leuke anekdote die alweer typisch is: vermits wij eerst zelf hadden gemaild om een rondleiding te krijgen, wisten we dat het 10srd (2,5euro) zou kosten voor de rondleiding. Geen probleem dus. De gynaecoloog echter was al een 3-tal keer op bezoek geweest naar dat rijstfabriek (blijkbaar doet hij dat jaarlijks) en vond het niet gepast dat hij nog nooit had moeten betalen en sinds dit jaar wel. We hadden alvast betaald, maar in het midden van de rondleiding kwam hij ons ineens onze 10srd teruggeven. Hij had het geregeld gekregen dat we niet moesten betalen. Als dat niet typisch Hollander is??

De rest van de dag hebben we gisteren niet meer veel gedaan. Eveline heeft sollicitatiebrieven zitten versturen en Liesbeth heeft in de zon wat zitten lezen. Vandaag is ons plan toch wel wat actiever bezig te zijn. We gaan nog eens een toertje fietsen en vanavond hebben we tennisles. En omdat de zon weer straalt, kunnen we misschien daartussenin nog een duikje in het zwembad nemen. We zullen zien! 

Zo, dit was meteen leesstof voor 3 dagen ;-)

Groetjes!!

03-03-2013 om 13:55 geschreven door Liesbeth en Eveline  

Deze ochtend zaten jullie waarschijnlijk vol spanning te wachten op een nieuw verhaal op onze blog, maar helaas, gisterenavond kregen we onverwacht een goed aanbod. Na onze tennisles van een uurtje met onze gebruikelijke groep, zou onze tennisleraar aan een volgende groepje beginnen. We hadden net afgesproken dat we de les van volgende week vrijdag naar deze zondag zouden verplaatsen omdat we dan jammer genoeg al uit Nickerie zouden vertrekken. Onze tennisleraar nodigde ons vervolgens uit om ook met de volgende groep mee te trainen. Zij waren al 6 maanden lang tennisles aan het volgen, maar onze tennisleraar vond ons getalenteerd genoeg om met hen mee te doen. Wat een compliment hé :) Natuurlijk ook omdat we niet meer zo lang hier zouden zijn, maar dat is bijzaak. Heel enthousiast begonnen we dus mee te spelen met die groep. In het begin was het wel even wennen, met echte harde tennisballen ipv van die iets zachtere waarmee we de afgelopen weken geoefend hadden. Maar we hadden het in ieder geval snel onder de knie :) We kregen complimenten over onze zeer snelle vooruitgang, onze goede techniek en ons snel beenwerk. En daarmee voelden we ons zeker niet slechter dan onze medespeelsters. Eveline won zelfs op het einde het wedstrijdje dat we speelden :D Jaja, we beloven echte talenten te worden met de vooruitgang die we maken :p

Nu genoeg overdreven… Het is vandaag weer prachtig weer, tijd om nog wat bij te kleuren. Zeker nadat het vel dat na ons verbrand weekendje is afgeblot en ‘kale’ plekken heeft veroorzaakt ;) Na een werkdag zoals vandaag, waar we rond half 10 klaar waren met de zaaltoer en daarna moesten wachten tot 13u voor de bijscholing en de labo uitslagen, hadden we dat al wel verdiend. Zie fotos: een bewijs dat we vandaag hard aan het werk waren. Maar met een heldendaad nadien, hadden we het zeer zeker verdiend. Er zaten namelijk bij onze fietsen (neenee, deze keer hebben onze fietsen er niets mee te maken) 2 kleine vogeltjes dicht bij elkaar op de beton te tjieperen, juist ofdat ze uit hun nest waren gevallen en nergens anders een durfden (zie foto). We vonden het zo zielig en beslisten de vogeltjes alvast in het gras te zetten. Ze lieten zich goed doen waardoor ze in een mum van tijd gered waren van de uitdroging op de beton (in het gras uitdrogen is toch een beter vooruitzicht hé..). 

Zo genoeg gezeverd voor vandaag..

Groetjes!

28-02-2013 om 21:01 geschreven door Liesbeth en Eveline