Toen we vanmorgen wakker werden na de klok rond te hebben geslapen voelden we het meteen.... Overal spierpijn. We konden amper ons bed uit ons met moeite naar het ontbijtbuffet gesleept, waar we eerst de trap naar beneden moesten nemen om er te geraken. Iedereen bekeek ons raar, misschien door de manier waarop we de trap afgingen??? Wie weet. het ontbijtbuffet is super, verschillende soorten brood, ontbijtgranen, vruchtensappen, eieren, de nodige noedels.... En heel veel vers fruit en yoghurt. En natuurlijk mogen de croissants en koffiekoekjes niet ontbreken, Nadien hielden we een luie dag bij het zwembad om van tijd tot tijd wat afkoeling te zoeken. Vanavond hadden we dan de massage waar we naar uitkeken. De Borneo therapy. Pijnlijke zaak op sommige plaatsen maar toch was het genieten. Een echte beloning na onze zware beklimming. Nu gaan we lekker eten in Pepino's, het super lekkere Italiaans restaurant in het hotel.
Maandag was dan eindelijk de grote dag aangebroken. We starten met de eigenlijke beklimming van de Kinabalu. Na ons ontbijt gaan we ons registreren en ontmoeten we onze gids James. Een stevige gespierde kerel, maar heel rustig. Net wat we nodig hebben. Vanaf de Timpohon gate beginnen we aan de eerste dag van onze beklimming. We vertrekken op 1800m en klimmen naar 3200m, waar we zullen overnachten. Deze trip is amper 6 km. De eerste 3 km gaan vrij vlot. Vanaf dan beginnen we de hoogte te voelen aangezien we dan al ruim boven de 2500m zitten. Vanaf dan is het in een slakkentempo naar boven en moeten we nog om de 500m rusten. De ondergrond zijn trapjes de eerste kilometers. Maar de trapjes komen vaak tot aan onze knieën, wat het er een stuk zwaarder op maakt. Na 4 km en de shelter van Layang Layang zijn het allemaal grote rotsblokken en is het steil naar boven klauteren. Dit was zo pijnlijk. Echt afzien. Toen we dan eindelijk na 5 1/2 uur stappen Laban Rata bereikten was de vreugde groot. Om half 2 ploften we in ons bed, compleet uitgeteld. Toen pas voelde ik hoe erg de hoogteziekte mij weer in zijn greep had hoofdpijn, misselijk, duizelig, geen spatje energie over. En dan denken dat je de volgende dag nog zo'n 800m moet klimmen naar de top. Gelukkig deden alle pillen (diamox, dafalgan, motilium) hun werk en na het avondeten voelde ik mij beter. Om 19u kropen we in ons bedje ( in een dorm met 4 andere) en probeerden we te slapen want om 2 uur was het tijd om op te staan, te ontbijten en te vertrekken. Dit met de bedoeling de zon te zien opgaan op de top. Na 15 minuten klimmen voelde ik de hoogteziekte weer. Misselijk, hoofdpijn, doodmoe. Ik zwalpte verder naar boven ( zo vertelde Véronique mij) . Aangekomen op 3600 m moesten we ons optrekken aan touwen langs een eg steile rotswand. Daar ging het mis, ik voelde dat ik geen kracht meer had in armen en benen en zou mijzelf nooit omhoog kunnen trekken hebben. Dus jammer genoeg konden we niks anders doen dan terugkeren. De afspraak was samen uit, samen thuis. Jammer voor Vero want zij had er misschien wel geraakt aangezien zij praktisch geen last had van hoogteziekte. Terug toegekomen in Laban Rata kropen we nog voor een tweetal uurtjes in ons bed. Langzaam hoorden we nog opgevers binnenkomen. Tegen half acht kregen we nog een tweede ontbijt en begonnen we aan de afdaling. Dit was echt afzien. Mij enkels en knieën deden fameus pijn. Tegen het einde voelden mijn benen loodzwaar. Tegen half 1 kwamen we aan op de Timphon gate waar we gestart waren. Uitgeput keerden we terug naar ons resort. Hier gaan we nog de laatste 3 dagen relaxen.
ons met moeite naar het ontbijtbuffet gesleept, waar we eerst de trap naar beneden moesten nemen om er te geraken. Iedereen bekeek ons raar, misschien door de manier waarop we de trap afgingen??? Wie weet.
hoofdpijn, misselijk, duizelig, geen spatje energie over. En dan denken dat je de volgende dag nog zo'n 800m moet klimmen naar de top. Gelukkig deden alle pillen (diamox, dafalgan, motilium) hun werk en na het avondeten voelde ik mij beter. Om 19u kropen we in ons bedje ( in een dorm met 4 andere) en probeerden we te slapen want om 2 uur was het tijd om op te staan, te ontbijten en te vertrekken. Dit met de bedoeling de zon te zien opgaan op de top. Na 15 minuten klimmen voelde ik de hoogteziekte weer. Misselijk, hoofdpijn, doodmoe. Ik zwalpte verder naar boven ( zo vertelde Véronique mij) . Aangekomen op 3600 m moesten we ons optrekken aan touwen langs een eg steile rotswand. Daar ging het mis, ik voelde dat ik geen kracht meer had in armen en benen en zou mijzelf nooit omhoog kunnen trekken hebben. Dus jammer genoeg konden we niks anders doen dan terugkeren. De afspraak was samen uit, samen thuis. Jammer voor Vero want zij had er misschien wel geraakt aangezien zij praktisch geen last had van hoogteziekte. Terug toegekomen in Laban Rata kropen we nog voor een tweetal uurtjes in ons bed. Langzaam hoorden we nog opgevers binnenkomen. Tegen half acht kregen we nog een tweede ontbijt en begonnen we aan de afdaling. Dit was echt afzien. Mij enkels en knieën deden fameus pijn. Tegen het einde voelden mijn benen loodzwaar. Tegen half 1 kwamen we aan op de Timphon gate waar we gestart waren. Uitgeput keerden we terug naar ons resort. Hier gaan we nog de laatste 3 dagen relaxen.
