Ik ben Lienke
Van der steen. Ik ben geboren in Leuven op dertien mei 1994. Ik ben dus nu
achttien jaar (bijna negentien). Ik heb twee zussen Antje en Kaatje die op
dezelfde dag geboren zijn. Whoow een drieling. Ja deze reactie horen we
dikwijls. We hebben alle drie een heel andere persoonlijkheid. Maar onze band
is onbreekbaar. Verder heb ik nog twee broers Senne en Freek. Senne woont samen
met zijn vriendin Jade. Freek woont alleen op een appartement. Mijn ouders zie
ik heel graag. Ze staan altijd klaar voor mij, mijn zussen en mijn broers. Zo
nu kan ik mijn verhaal beginnen.
Mijn verhaal
begint drie jaar geleden. Eigenlijk begint het zes jaar geleden. Ik ging voor
de eerste keer mijn eigen richting uit. Ze hadden mij vertelt dat ik het zesde
leerjaar mocht overslagen om naar beroeps te gaan. Dit klonk helemaal niet
logisch in mijn oren alleen hele slimme mensen konden een jaar overslagen toch?
Of niet? Het school raden deze stap ten zeerste aan. Het enige waaraan ik kon
denken was de angst die ik voelde. Ik moest alleen naar deze grote
angstaanjagende school zonder mijn zussen. Het was mijn keuze dit is wat mijn
ouders mij vertelde. Dit maakte het niet gemakkelijk want in hun ogen zag ik
iets anders. Ik wou niet gaan. Ik was bang.
Maar in hun ogen zag ik dat ze het eens waren met de leerkrachten. Ik maakte de
grote stap in het onbekende. Ik ging alleen naar de middelbare school.
Haarzorg, dat was mijn keuze. Een keuze die ik welgeteld vier jaar zou volhouden.
Het was
allemaal heel spannend. Het verliep allemaal heel vlot. Ik voelde mijn goed in
mijn klas en in deze richting. Tot ongeveer in de helft van mijn schooljaar. De
vorige dag had ik een slecht gevoel ik voelde angst en verdrietigheid. Het had
allemaal met oma te maken. Wat het juist inhield kon ik niet thuisbrengen. Die
avond heb ik nog met oma gebeld.
Ik reed naar
huis helemaal alleen ik was heel opgelucht dat de dag gedaan was. Ik had het
gedacht om mijn neer te ploffen in de zetel. Hier zou echter een stokje voor
worden gestoken. Toen ik onze oprit naderde zag ik de auto van tante Miep
staan. Ik was blij wat ik vind het heel leuk als zijn langs komt. Ik zette mijn
fiets weg en ging naar binnen. Iedereen had rood doorlopende ogen. Tante Miep zei
dat ik mijn jas moest geven, waarop ik antwoorden amaaj wat een goed
ontvangst Toen merkte ik op dat ook moeke aanwezig was. Mama kwam op me
afgestapt. Mijn eerste gedacht was dat mijn zussen een slechte toets hadden
gemaakt, naïef. Mama vertelt me om even te gaan zitten. Er spoken allerlei
gedachten door mijn hoofd. Wat gebeurd er hier? Ik heb slecht nieuws mijn
gedachten slagen op hol ze zweven tegen een snelheid van 100km per uur door
mijn hoofd. er is iets met oma gebeurd Mijn ogen bleven strak naar haar
kijken. Wachtend op de rest van het verhaal. Oma is deze morgen gestorven.
Mijn eerste reactie was een schreeuw die NEEN luiden. Dit kan niet!
Hartaderbreuk zelfs als de ambulance eerder was gearriveerd hadden ze niks meer
kunnen beteken voor oma.
We hebben
deze nacht met drie op mijn kamer geslapen. Geen oog hebben we dicht gedaan.
We hebben hele tijd goede herinneringen op gehaald Meidendag, frietkraam,
verkleedpartijen, flikken na spelen, kampen bouwen en dansen op k3 omas aan de
top bij haar kon echt alles.
Maar je moet
verder met je leven. De seconden, minuten, uren, dagen, maanden en zelfs jaren
gaan gewoon door. Ze gaan gewoon door zonder haar. Kaatje heeft toen een heel
moeilijke periode gehad, maar ook zij is erover geraakt. Alleen Antje, alleen
voor haar stond de tijd wel stil. Nu nog steeds zes jaar later heeft ze het nog
niet verwerkt. Maar verwerken komt voor het leven verder zetten.
Zolang ze dit niet verwerkt kan ze niet verder in de maatschappij. Zolang ze
dit niet verwerkt kan ze niet verder met haar leven.
Je moet loslaten om je hand terug uit te kunnen rijken.
Geven en
nemen.
Laten en laten gaan.
Loslaten en verlaten.
Je kan niet
verder met je leven. Je kan niet verder zonder los te laten.
Maar loslaten is niet vergeten.
Vergeten en
wissen.
Uit je geheugen wissen.
Niet meer aan denken.
Niets meer voor voelen, gevoelloos.
Dit is geen
afscheid nemen. Wanneer je afscheid neemt vergeet je niet, je gaat verder met
je leven. Het is de moeilijkste en langste periode uit het rouwproces maar je
moet het door om terug de minuten, uren, dagen en jaren te zien van het leven.
Om terug het
mooie te zien van het leven. Om nieuwe mensen binnen te laten in je leven.
Om nieuwe mensen te omarmen en niet weg te duwen.
Ik wil dat
dit stopt! Al het verdriet, al de pijn. Mijn keel doet pijn omdat ik mijn
tranen, mijn emoties probeer tegen te houden.
Niemand mag me horen. Niemand mag me zien. Niemand mag mijn pijn meevoelen.
Gewoon omdat ik hun reactie al ken. Ik heb de woorden al meerdere keren moeten
aanhoren.
Ik snap je Ik ben er voor je maar ze snappen het niet. Zij voelen niet de
pijn die ik elke dag voel. Die angst die ik elke dag meedraag. Zoveel mensen
hebben de steun en de liefde die ik nu zo hard nodig heb opgegeven.
Ze zijn uit mijn leven gestapt in plaats van naast mij te lopen. Mijn hand vast
te houden en mij de liefde te gunnen die ik nodig heb. Helpen doe je door te
bellen te vragen Hoe gaat het met je? door te luisteren en raad te geven.
Zelfs als je geen raad weet is luisteren soms al genoeg. Luisteren naar wat ik
zeg, gewoon luisteren naar mijn verhaal.
Tranen
bereiken met een snelvaart mijn wangen en mijn keel om dan stopt te houden bij mijn
nek. Ze drogen op en blijven op mijn gezicht branden. Mijn keel doet nog steeds
pijn een dikke prop is er gevormd aan de onderkant van mijn keel.
Ik zou willen
lopen en nooit meer stoppen rust en vrede vinden. Gewoon even verdwijnen en
nadien terug komen. Terug komen wanneer de strijd is gestreden. Wanneer de
vrede zijn weg heeft terug gevonden. Weglopen is laf. Maar soms lukt strijden
niet meer.
Ik ben moe en uitgeput. Mijn lichaam en ogen zijn zwaar.
Bewegen lukt amper. Alleen mijn arm en hand bewegen om mijn pen over mijn blad
te laten schrijven. Letters verschijnen op mijn blad er vormen woorden en
zinnen. Ik heb niet veel besef van hoe mijn letters eruit zien.
Als ik later terug kijk zijn mijn zinnen bijna onleesbaar. Slapen is moeilijk.
Altijd blijft de angst en onrust in mijn hoofd en lichaam.
Veel mensen
voelen zich als mij maar ook zij kunnen mijn niet helpen. Zij kunnen mij niet
de hand toereiken die ik nodig heb. De maatschappij is zwaar en ze word alleen
nog maar zwaarder. Wij kunnen dit stoppen want wij leven in deze maatschappij,
wij vormen de maatschappij, wij zijn de maatschappij. We leggen de druk te
hoog. Vandaag zag ik een filmpje over een meisje dat gepest word. Zij heeft
haar verhaal gedaan. Zij is opgekomen voor haar eigen. Maar niet alle mensen
zijn zo sterk.
Iedereen heeft een verhaal, een verhaal om te vertellen. Er is een rode draad door je verhaal. Een onzichtbare, fictieve draad die je, je volledige leven meedraagt. deze rode draad ben jij zelf. Ik Lienke Van der Steen ben de rode draad in mijn eigen leven. http://www.youtube.com/watch?v=6_6M_6KStEw
Een verhaal dat niet altijd loopt zoals ik wil. Een al vastgelegd verhaal. Elke stap die ik zet is als bepaald voor ik deze neem. Maar toch neem ik deze stappen meestal met grote overtuiging. Gelukkig moet je deze stappen niet alleen nemen. Er gaan mensen zijn die zich vast gaan houden aan jou draad. Jij gaat hetzelfde doen. Je gaat van mensen houden. Deze mensen gaan je veel goede herinneringen bezorgen, maar ze gaan je ook zorgen en verdriet bezorgen. Alleen mensen die je echt graag ziet kunnen deze gevoelens bij je oproepen.
Dit is mijn verhaal en hoe mijn zus mijn geluk en leed brengt. Eigenlijk niet mijn zus maar haar depressie. De invloed van een depressie op een gezin en zijn leden.
Ik ben Lienke Van der Steen en dit is mijn verhaal.
let her go 
