Vandaag oudercontact. Papa en mama héél benieuwd. Papa speciaal geen afspraken gezet in zijn agenda. Mama vroeger vertrokken op het werk en enkel aan flitspalen op de rem gaan staan. Ze hebben maar 10 minuten dus ze moeten echt op tijd zijn. En dan komen ze in de klas. Papa plooit zich dubbel op het kinderstoeltje. Mama probeert deftig te gaan zitten, maar dat blijft bij een poging. Vol spanning kijken ze naar de juf. Het is een interimjuf. Wat zal ze zeggen over hun kleine meid? Nu gaan ze het eindelijk horen... De juf wijst naar het kleuterrapport dat ze heeft samengesteld. Dat kennen mama en papa van de vorige keren bij de 'echte' juf. Toen overliep de juf alle puntjes. Nu krijgen ze: "lezen jullie het zelf of zullen we het eens samen overlopen?". Pardon? Wij hebben ons in alle mogelijke bochten gewrongen (letterlijk op die stoeltjes) en dan mogen we het zelf lezen? Verstomming op ons gezicht want juf neemt dan toch verder het woord. En blijkbaar doet ze het heel goed, ons meisje. Zucht. Ontlading. Weg spanning. That's it. 10 minuten zo voorbij.
Binnenkort gaan we met ons viertjes skieën. Wat zou het tof zijn moest ons Z. mee op de latten kunnen! Dus volgt ze skiles. Hierdoor kom ik wel elke week voor een dilemma te staan. Het skieën zelf gaat goed, maar wat eraan vooraf gaat... Gewoon skikleren aandoen zou je denken. Maar bij haar gaat dat niet gewoon: de skibroek spant, de trui pikt, door de helm kan ze niets horen, de botten zijn te klein... (Ik doe alsof ik een maatje groter neem maar geef stiekem weer een 29... En die zitten perfect!) Het is elke keer een marteling om alles aan te krijgen. Ik zie de andere mensen kijken: 'weer zo'n kleine die op skiles moet tegen zijn of haar zin'. Ik zou dat althans denken. Maar eens ze op de piste is, doet ze het echt graag. Een dilemma dus. Vorige week hebben we haar een (klein) cadeautje beloofd als ze flink haar kleren aandeed. En het ging beter! Omkoperij? Ja, maar het werkt dus we doen nog even voort met de skiles.
Op school zijn er allerlei soorten mama's: fruitmama's, zwemmama's, verkeersmama's, ... Ik ben een puzzelmama. Eén dag in de week ga ik een uurtje puzzelen en andere fraaie dingen doen met een vijftal kleutertjes. Meestal gaat het goed en dan heb ik er ook veel voldoening van. Maar vandaag was het verloren moeite. De ene vond het nodig zijn schoenen uit te doen. Dat was toch wat koud met die stenen vloer, dus maar 'vlug' weer aan. De andere moest kaka doen ... Nog een andere kleuter onderhield me over een grappige film. Ik denk Tinkerbell, maar het kan even goed iets anders zijn. En dan was er nog het praatje over een staartje. Niks speciaals mee aan de hand, maar ze wou er toch over vertellen. Dan met hand en tand uitgelegd wat ieder moest doen, maar blijkbaar lukte het toch alleen als ik kwam helpen. Hoe doet de juf dat met 20 kleuters en meer? Waarschijnlijk is zij daarom juf en ik gewoon mama.
Twee jaar is hij, twee jaar en twee maanden om precies te zijn, en zijn meest gebruikte woord is NEE. Nee, mama nie in stukjes snijden! Nee, nie schoentjes uitdoen! Nee, ander dopje! Nee, nee, nee! En kwaad dat hij dan is. En kletsen. Dat zo'n klein ventje zo kwaad kan zijn. Soms is het voorspelbaar: ik weet dat hij liever de speen heeft op zijn papfles in plaats van het harde dopje. Maar we drinken alleen 's avonds met een speen. De papfles vliegt over tafel, de cornflakes gaat er bijna aan, maar ik weiger toe te geven. Hij drinkt dus al een week geen melk meer 's morgens. 's Avonds wel, dezelfde fles van 's morgens, maar met speen. Meestal is het echter onvoorspelbaar: ikke bodieke opendoen! Zomaar ineens. Mijn ventje wil het zelf doen. En kwaad. En weer kletsen. En weer op de gang. Heel even maar, dan mag hij terug in de badkamer. Hij kletst niet meer, maar nu wil hij niet op het potje. Negeren? Slecht idee want hij plast ... op de mat. TERRIBLE TWO! Nog tien maanden te gaan.
Vanmorgen om 6u15 bij ons in bed: Mama, ik ben zus en H. is de broer. Ja, da's waar. En ik zal altijd de zus blijven. Vertederd door zoveel wijsheid, kan ik het niet laten: En ik zal altijd jullie mama zijn... H. brengt me echter weer vlug op aarde: Ikke broer? Ikke nie broer. Ikke H.!
Mijn zoontje speelt geweldig mooi met de poppen. Mag ni kletsen... moet hoekje staan. Bah, kaka daan. Moet op potje. Stinken! En: ook siroopje? Flink, popje! Om te smelten gewoon. Maar zijn papa vindt het maar niks: moet ge dat nu echt stimuleren? Ik zou niet weten waarom niet. Binnenkort speelt hij oorlogje of cowboy en schiet hij in het wilde weg. En daarna gaat hij gamen en rijdt hij mensen van de baan op de PC. En dan gaat hij gokken en ... Ach, kon hij maar altijd twee blijven...
Mama, de hemel, is dat aan de grond? Nee, dat is in de lucht. Waar de zon en de sterren zijn. En hoe kan je daar dan naartoe gaan? Tja, eigenlijk kan je niet naar de lucht gaan. Dat kunnen alleen de astronauten met hun raket. En als je gestorven bent? Dan ga je toch in een put? Ja, dan word je begraven. Maar hoe kunnen die dan naar de hemel gaan?
En pas toen had ik door waar dit gesprek over ging...
Ik zag het direct toen ze uit de klas kwam: er was iets aan de hand. Geen dikke kus, geen tekening voor mama, alleen een gezicht naar beneden en een vaag gemompel over iemand die gevallen was en zei dat het haar schuld was. Da's natuurlijk niet leuk. Maar nadien stapelde de miserie zich op: luidkeels ik wil fietsen terwijl ze van mij met de fiets aan de hand moet oversteken. Dit ben ik al gewoon, en de andere ouders aan de schoolpoort ondertussen ook. Toch nog waardig weggeraakt maar dan thuis weer allerhande gezeur. Uiteindelijk haar op de schoot genomen en gewoon gevraagd wat er aan de hand was. Moe, zei ze en dat klopte met het plaatje. Toen nam broer de overhand. Dat doet ie altijd als ik aan het koken ben. En dan kwam het er ineens uit: ik moest vandaag in straf. Juf had gezegd dat ik niet mocht lopen en ik deed dat toch. Zij en een vriendinnetje. Wat moet dat leuk geweest zijn: zo samen lekker niet luisteren naar de juf. Maar dan ineens het boze gezicht van juf. En dan straf. Da's straf. Voor haar toch.
