Wat is er nieuw? 

ik ben moe. Dat weten jullie. En dus ben ik te moe om Neil te weerstaan. Zijn avances, zijn pogingen, zijn alles. Ik ben ook schuldig. Zelf blijf ik ook contact zoeken, probeer ik te begrijpen wat er gebeurde. Maar het komt steeds op hetzelfde neer: we missen elkaar. Maar dat "missen" is op een totaal andere manier, lijkt het me.

Neil mist het fysieke. Ik mis de samenhorigheid. Ergens komen we elkaar tegen... blijven we praten. Maar ik stel véél meer limieten dan hij. Ik stel mijn leven niet meer in naar hem, en dus, met mijn drukke agenda, zie ik hem hooguit eens per week. En dat "zien" is niet het "zien" van vroeger. Zien is fysiek zien, ook gewoon  op restaurant, of op zijn werk. Ik maak me niet meer vrij. Ik plooi me niet meer in bochten. En hij... hij is het enige excuus dat hij ooit had om 's avonds thuis weg te gaan kwijt (zijn vriend is overleden). Dus blijft er overdag over, en ik doe geen toegevingen meer.

We hebben een relatie, en geen relatie. Ik vermoed dat hij vindt dat we een relatie hebben. Zelf vind ik dat niet. Ik heb één toegeving gedaan: het dagelijkse "goededag". Voor hem belangrijk, mij kan het niet schelen. En dan nog... hij vergeet het soms. ik neem hem op zijn woord: vooral niets sturen wanneer zijn eega zijn gsm zou kunnen vastnemen. Dus hij moet als eerste sturen ik zwijg tot hij zich manifesteert. En is dat niet van de hele dag, dan is dat niet.

Ik heb erover nagedacht. En ik besef dat steeds afstand nemen, mezelf beschermen, "neen" zeggen.. het vroeg me meer energie als gewoon meegaan in het verhaal. Laat hem maar denken dat alles goed is. Ik denk niet meer aan hem. ik check niet meer wanneer hij online was op whatsapp. Het kan me allemaal niet meer schelen. Lukt het om te gaan eten samen: leuk. Maar met zijn 'last minute" houding lukt dat gewoon niet vaak. Zijn probleem, niet het mijne. Ik heb een agenda, hij niet. Ik pas niets meer aan, voorzie niets meer,... 

het is druk in mijn leven, mijn werk. Dus hem dumpen lukt me even niet. Sorry mijn beste vriendjes... ik weet dat jullie me liever een clean cut zien maken. Maar ik heb de energie niet. Ik overleef momenteel, en dat zal nog een 6-tal maanden duren, minstens (en zelfs dan). Neil is een accessoire geworden, als dat een troost mag zijn. Ik start mijn dag, en als hij me "bonjour" wenst, wens ik het hem terug. Maar verder denk ik niet aan hem. Mijn avonden zijn niet gedomineerd door hem.

ik voel me vrij, en is dat niet het allerbelangrijkste??? Wees blij voor me. Wees mijn vriend. Wees mijn gezelschap. Wees mijn bestie.

We blijven praten.. over wat er mis liep, én over wat er wél werkte.

Wat er misliep: zijn gebrek aan vertrouwen. Dat gebrek vertoont zich op alle niveau's: in april was het omdat hij niet geloofde dat hij me dezelfde vraag herhaaldelijk stelde "hoe vaak moet je nog naar je ouderlijk huis?" 

We spraken erover, en hij beloofde er rekening mee te houden, zijn gebrekkig geheugen. De ander geloven, vertrouwen... 

En toch ging het vandaag al mis. De afgelopen dagen trachtte ik hem te bellen maar ik kreeg telkens een "niet beschikbaar" (zowel op gsm als op whatsapp) Ik vroeg hem te checken of ik geblokkeerd was, maar hij beweerde bij hoog en bij laag dat dat niet het geval was. Uiteindelijk checkte hij wel, en was ik idd geblokkkeerd. Mijn vertrouwen is dus volledig verdwenen. Hij blokkert me, en beseft het zelfs niet???

Wat moet ik hiervan denken? Ik denk niet dat hij dit bewust deed. Maar heeft hij zodanige cogntieve stoornissen dat hij zelfs niet beseft wat hij doet? Sorry maar ik voel me niet geroepen om een beginnende dementie op te vangen. Hij heeft een eega, dat zij het maar opvangt. 

We zullen wel zien.. ik ben sowieso voorzichtig, na mijn prothese... het is het risico niet waard. Mijn gezondheid eerst!!!. 

Hij nodigde me opnieuw uit om te gaan eten. En ik zei ja. Niet omdat ik met hem wilde praten. Niet omdat ik beleefd wilde zijn. Maar als om aan mezelf te bewijzen dat hij me niets meer doet. En het werkte... ik keek naar hem, luisterde naar hem. En vroeg me af wat ik in deze man gezien had. Op dit moment zie ik het niet meer in elk geval. Hij is blij met een etentje. Zegt hoe zeer hij me mist, nog meer als vriendin dan als minnares. Ik luister en zwijg. 

Toch windt hij er geen doekjes om: hij zal blijven proberen om mijn "hart terug te veroveren". Hij heeft er niets van begrepen... hij heeft, 7.5 jaar geleden mijn hart niet veroverd. Ik heb hem verleid. Ik miste Calimero, had daar net met veel moeite een definitief punt achter gezet. En ik miste een speciaal iemand. Neil kwam gewoon op het juiste moment opdagen, was receptief en onder de indruk van mijn voortvarendheid. Een makkelijke prooi voor mij. Te makkelijk misschien, achteraf gezien. Maar hij deed niets om mijn hart te veroveren... integendeel. Toch werd ik verliefd, en gaandeweg hield ik van hem. Of van het beeld dat ik van hem had, ongetwijfeld. Nu dat beeld is bijgesteld, zijn mijn gevoelens ook veranderd.

Mogelijk is dat de reden dat ik voor Calimero, ondanks alles, nog steeds een warm plekje in mijn hart heb. Omdat ik nooit meer geconfronteerd ben geweest met de man die hij eigenlijk is, zonder mijn gevoelens. Heel af en toe chatten we eventjes, praten we bij. Maar er is geen enkele toenadering, en da's maar goed. Soms vraag ik me wel degelijk af of ik hem zou kunnen "zien" zoals hij is. Maar dan gaan de fijne herinneringen mogelijk ook weg, en die zou ik missen. Vreemd, hoe ik op een jaar of twee meer mooie herinneringen heb dan met Neil op bijna 7 jaar. Want zelfs onze mooie momenten worden vaak overschaduwd door een conflict achteraf...

Hoe dan ook: twee relaties vol ruzies. Misschien ligt het echt aan mij. Misschien ben ik te veeleisend, te dwingend. Toch zie ik een constante: bange mannen. Mannen vol onzekerheid, zich zelfzeker voordoend maar onderliggend bang zijnde voor alles. Paranoïde mannen ook. Mannen die zich onderwerpen aan hun vrouw, en dan klagen dat ze geen ruimte krijgen in hun relatie, dat ze altijd moeten toegeven om "haar" gelukkig te maken. Er zelfs prat op gaan dat ze "leven om hun vrouw te behagen". Om dan naar een minnares te zoeken? 

Naar mijn gevoel was ik nog nooit zo lang zonder minnaar. En het zal wel aan alles wat me het afgelopen half jaar overkwam liggen, maar ik mis niets. Ik wil rust. Die heb ik nu. Of toch bijna... nog enkele losse eindjes, familiaal gezien, en alles is voorbij. 

Was dit het dan? Ga ik, vanaf nu, écht metro-boulot-dodo leven? Geen geheimen meer. Geen escapades meer? Geen opwinding meer? Gewoon een moeder die hard werkt om haar kinderen alles te geven wat ze nodig hebben, en daar niets voor in ruil krijgt? Daar vrede mee nemen? Zeggen "dit is mijn leven, en meer wordt het niet"? Zorgen dat ze een goede start hebben, emotioneel en financieel. Vandaag zeg ik "ja" tegen dat leven. Mijn werk is mijn alles. Nog veel meer dan mijn gezin. In mijn werk maak ik het verschil. In mijn werk verander ik levens. Klinkt dit hooghartig? Je kan het zo lezen en denken. Maar ik wéét wat ik presteer, en dààr ben ik trots op. Trotser dan op eender wat in mijn leven. Ik heb levens kunnen veranderen, en dàt is het beste gevoel dat er is.

Eergisteren nog maar... zijn dochter belde me om advies. Ik vermoedde wel dat hij er achter zat, maar ok, ik vind haar wel nog steeds leuk, dus ik beloof de volgende dag langs te gaan. Tot mijn grote opluchting was hij er niet. Toch niet meteen. Na een half uurtje kwam hij er aan, samen met zijn eega. Oef, dacht ik, met hààr kan ik ook wel praten.

Maar hij draait rond me, stuurt haar naar boven met de kleinkinderen, veegt "een haar dat bijna in mijn ogen valt" weg... ik blijf rustig, reageer op niets. Praat met zijn dochter. Mijn antwoorden naar hem zijn kort, geen extra informatie. "we moeten eens gaan eten" -> "ja, ooit". 

En dan, om 3 u 's nachts, krijg ik een bericht op whatsapp: "dank je dat je langs kwam" met een zoenende smiley. WTF? Mijn antwoord kon niet duidelijker zijn: ik kwam langs op vraag van je dochter, die me geen kwaad deed. Ik praat graag met je echtgenote, die me geen kwaad deed. Maar ik vergeef je NIET voor je woorden van middag augustus, waarin je, intentioneel, verklaart me te willen kwetsen voor "al het kwaad dat ik je deed". Hij koos ervoor om me te kwetsen, voor "al het kwaad dat ik hem aandeed". 

Neil graaft zijn eigen graf. Elke keer dat hij zo'n zaken schrijft, stuurt, denkt... maakt hij mij enkel meer woedend. Ik wil hem vernietigen, kwetsen, fysiek en psychisch pijn doen... Toch blijf ik beleefd. Maar ik heb hem duidelijk gezegd dat ik op het punt sta dat ik me niet meer inhoud voor hem, maar enkel voor zijn eega en dochter, die het niet verdienen gekwetst te worden. Zij deden niets verkeerd, en moeten niets weten van al deze ellende. 

Toch hoop ik dat hij begrijpt en inziet hoe riskant het wordt voor hem om me te blijven "aanhalen". 

Mis ik hem? Ja en neen? Seksueel wil  ik niets... die heupprothese maakt dat ik uiterst voorzichtig ben, geen risico's wil lopen qua luxatie. Dus dàt blokkeert elk gevoel van "zin". Mis ik praten met hem? Ja en neen, want uiteindelijk interesseerde hij zich in niets meer in wat ik beleefde, maar moest ik luisteren naar ellenlange tirades ivm politiek, de arabieren, de chinese dreiging etc. Wat ik mis is iemand die er is voor mij, iemand die me me speciaal doet voelen. Maar misschien is het hoog tijd dat ik dat van mezelf vind. Het niet meer in een ander zoek. 

Zo ook 2 weken geleden.... midden in mijn werk een berichtje "of ik zin had om samen te lunchen?". Instinctief reageer ik "ok, bel je zo". Waarom? omdat er andere mensen in mijn bureau zaten, en ik niets wilde tonen. Op een ander moment zou ik hem gepeperd van antwoord hebben gediend. En daarna ben ik te beleefd om te annuleren, wetende dat hij al in het restaurant op me zit te wachten. 

Dus ik zat de lunch uit. Liet hem vertellen. Antwoordde zo kort en beknopt mogelijk op al zijn vragen, en vertelde niets meer dan wat hij vroeg. Geen details over nieuwe medische problemen hier in huis, geen details over het werk. Oppervlakkig.

Toch slaagde hij erin om me te destabiliseren. Begon over het feit dat er bij hem nog steeds een vlammetje brandt, dat hij me niet kan vergeten, dat ik zo kostbaar ben voor hem. Maar geen enkele introspectie, geen enkel moment waarop hij zichzelf in vraag trok, zijn woorden, zijn gedrag. Dus kwam het toch boven bij mij, en zei ik hem kort en krachtig dat hij me onvergeeflijk gekwetst heeft. Ik kàn hem niet vergeven, laat staan vergeten. Geen pagina omdraaien en doen alsof er niets gebeurd is. Hem zien brengt alle woede terug boven. En die lunch deed me enkel kwaad, geen enkel goed. 

Ik kies mijn momenten uit om bij zijn dochter langs te gaan. Momenten waarop hij er niet is. En dat ging goed, gedurende meerdere weken. Tot vandaag... hij was toch ter plaatse. En dan komt hij, alsof er niets aan de hand is, me een zoen geven, vragen of ik een thee wil, vrolijk... en ik wil hem enkel maar kwetsen. Ik wil hem vernietigen. Ik wil hem een fractie laten voelen van wat ik voel. 

Vergeving is niet mogelijk. Toch besef ik zelf: ik blijf genuanceerd in mijn woorden. Laat altijd een kiertje, hoe klein ook, open. Omdat er ergens, diep in mij, nog altijd dat sprankeltje hoop is. Minder dan een procentje maar het is er. En de deur sluiten, sleutel weggegooid, geeft geen enkele mogelijkheid meer. Ik weet goed genoeg dat de kans op een sprankje inzicht bijna nihil is. Maar de "bijna" maakt dat ik de ultieme manier om hem te kwetsen en voor eeuwig weg te duwen niet uitspreek... dat ik ook hém ontrouw was. Dat er anderen waren in die 7 jaren. Ik weet dat dàt de manier zal zijn om hem weg te duwen. Maar daar ben ik nog niet klaar voor.

Neil liet me vorige week weten dat hij naar Libanon ging, wilde weten of ik wilde dat hij iets voor me mee brengt. Vreesde ik nog dat hij ginder, as usual, de lege momenten zou opvullen met chatten... kwam ik er gisteren achter dat hij ginder zowel met zijn eega als met zijn dochter en haar gezin zit. Controle te over, dus ik ben veilig. Maar het toont me aan dat hij al lang weer vergeten is hoe hij tegen me sprak. Oh, wat zijn we vriendjes.... NOT!

Het vraagt het uiterste van me, maar ik stuur niets. Enfin, ik stuurde, heel beleefd "non merci, bon voyage" maar niets meer. Ik kan die laatste chat niét uitwissen, ik wis hem trouwens ook niet. Op moeilijke momenten als deze herlees ik 'm , en besef "hij ging te ver". Ik kan en wil zo iemand niet als minnaar, laat staan als vriend, hebben. Bovendien: ik wil geen minnaar meer. Die tijd is voorbij. Ik had 35 mooie jaren, veel avontuurtjes, zelfs sinds ik met mijn man samen ben. Het is welletjes geweest. 

Deze dame gaat kalmeren, genieten van het leven. Gisteren maakte ik een start... een heerlijke privé massage, deep tissue, just as I like it. Neil zou hierop flippen: ik, naakt voor een Afrikaanse man. Maar het voelde goed, gemakkelijk, vertrouwd. Zonder enige happy ending, gewoon heerlijk ontspannend (enfin, wie ooit een deep tissue massage kreeg: het doet verrekes pijn gedurende 48 uur, maar je spieren zijn totaal los). 

Met Neil moet ik gewoon geen rekening meer houden. Hij is collateral, meer niet. Ik moet hem er nu eenmaal bij nemen, ik heb hem toegestaan om me in die situatie te manoevreren. Maar als het ooit ter sprake komt: yes, ik wil gerust hun huis in Spanje huren voor een vakantie met de kids. Laat ik de voordelen maar nemen, zonder de nadelen. Hij heeft deze link gewild, en hij krijgt 'm. 

Mis ik 'm? Soms wel, ik ga niet liegen. Vandaag mis ik 'm. Ik zou willen kunnen chatten over mijn dag, mijn rotdag. Maar ik kom ook door deze dag zonder hem. Enkel het herlezen van die laatste berichten is voldoende om hem niet te contacteren. Hij heeft iets moois helemaal kapot gemaakt. Hij weigert er enige verantwoordelijkheid voor te nemen. Zelfs geen gedeelde verantwoordelijkheid. Ik zou hem dat onder zijn neus kunnen wrijven, en soms bekruipt de zin me. Maar hij is het niet waard. Ik zwijg, in alle talen. Zolang ik kan....

Hij deed of er niets aan de hand was. Groette me, gaf me een kus op de wang, nodigde me uit om een koffie te drinken. Dat laatste wees ik af, met een excuus. 

Ik zag hem, duidelijk alsof er niets aan de hand was. Maar ik vergeet niet meer. En ik vergeef niet meer. Ik herlees regelmatig, bijna dagelijks, die laatste verwijten. En dat sterkt me. Hij ging te ver. Al zijn verwijten over "kwaad doen". Als "ik wil me wreken" niet "bewust kwaad doen" is, weet ik het niet meer. Als ik hem kwetste, was het in onze relatie, was het omdat ik hem zo graag zag, maar het was nooit moedwillig. Het was nooit de bedoeling om hem zich slecht te doen voelen. 

Wraak is van een heel ander kaliber. Wraak, dat plan je, dat koester je, dat ontwikkel je. Wraak is geen instinctieve reactie op een situatie, maar is gepland. Hij wil me pijn doen, zo veel is duidelijk. Of hij wilde het tenminste. En dat kan en wil ik niet vergeven. 

Ik zwijg in alle talen. Neem geen enkel contact op. Toch besef ik... zij nodigden ons uit op een bbq, dus er zal een moment zijn dat wij hen moeten uitnodigen. Hij initieerde dit spel, en ik zal het spelen.  Geen probleem, ik zwijg, net zoals ik op de bbq al deed eigenlijk. Ik heb amper met hem gepraat, al manouvreerde hij zich naast mij. Ik richtte me op mijn linkerzijde: zijn eega en haar zus. 

Een jeugdvriend van me beleeft nu wat ik die eerste 2 jaren meemaakte. Wanneer we elkaar zien, praten we over "gevoelens krijgen voor de ander". Hij heeft geen idee dat ik uit ervaring spreek, denkt dat ik hem gewoon begrijp. Maar ik weet wat hij meemaakt, waar hij langs zal passeren, en wat ze zullen tegenkomen samen. Ik herken zijn woorden en uitspraken. Tegelijkertijd doet het me beseffen: dit is een verhaal van alle tijden. Mijn verhaal is niet uniek, net zomin als het zijne uniek is. Mensen gaan vreemd, hebben "plus-relaties". Zitten gevangen in een huwelijk/relatie die niet voldoende is. En ergens denk ik: de meeste situaties eindigen niet happy, maar zoals de mijne: met een breuk, en  het besef: dit is het dan. Dit is mijn leven, dat ik gekozen heb. En ik moet het er mee doen.

Mijn leven is best ok. We hebben 3 geweldige kinderen, die stilaan de volwassenheid ingaan. We plannen de financiële toekomst van onze kinderen. En dan, over een jaar of 30, mag de stekker er uit. Dat was het dan. Mijn leven. Ik zou gewild hebben dat het zo rijk, zo mooi was als dat van mijn vader. Maar dat is het niet. Dat potentieel maakte ik niet waar. Misschien ooit één van mijn kids. Dat zal mijn enige merite zijn in dit leven: 3 fijne mensen op de wereld zetten, en de maatschappij in sturen. 

We hebben elkaar niet geblokkeerd. Niet dat hij het niet vroeg, integendeel, hij sommeerde me hem te blokkeren. Initieel had ik dat ook gedaan, maar toen veranderde ik van gedacht. Als hij me niet meer wil spreken, moet hij zichzelf maar in de hand houden. Bij Calimero kon ik het zelf niet, maar die ruzies en verwijten waren anders. 

Neil heeft me enkele keren letterlijk gezegd én geschreven: "ik wil me wreken voor al het kwaad dat jij mij hebt aangedaan". Ik heb er geen enkele moeite mee om hem niet meer te contacteren. Integendeel... ik wil hem écht niet meer spreken. Maar ik moet het hem ook niet gemakkelijker maken. Dat heb ik al vaak genoeg gedaan.

Altijd zo'n grote woorden, van "het tegenstelde van liefde is niet haat, maar onverschilligheid". "ik zal altijd van je houden" "ik zal je nooit laten vallen" "ik vergeet en vergeef altijd alles". Maar ik heb heel bewust onze laatste chats niet verwijderd, zodat ik, op een moeilijk moment, zijn laatste woorden maar moet herlezen. "ik wil me wreken" "ik draag geen enkele verantwoordelijkheid, enkel jij" "ik heb je nooit kwaad gedaan" "je bent een ongeneeslijke egoïst".  Het zet me meteen met mijn beide voetjes terug op de grond. 

Soms denk ik dat ik verkeerde keuzes maakte in het leven. Maar hebben we dat niet allemaal af en toe, dat gevoel? Misschien had ik niet moeten gaan voor mijn goede vriend, goede vader, maar moeten wachten op een grote liefde. Toch... dan moet ik onze kids maar zien, en dan weet ik dat het goed is zo. Nee, het is niet altijd gemakkelijk thuis. Op een aantal vlakken zijn we gelijkgestemd, maar niet op alle vlakken. Bestaat dat wel, in een huwelijk? Twee mensen die het altijd eens zijn, altijd hetzelfde denken? Ik geloof er al lang niet meer in. Ik maakte keuzes, en moet met die keuzes verder leven. 

Natuurlijk stelde ik mezelf de vraag: zou ik terug op zoek gaan naar die plus-relatie? Het antwoord is duidelijk neen. Calimero overkwam me. En nét toen ik over hem heen was, en terug kwam uit A'dam, kwam ik Neil tegen. Een avond met te veel alcohol. Maar ja, ook die aantrekkingskracht. Had hij me leren kennen zoals ik er vandaag uit zie, hij was niet teruggekomen, dat weet ik. Dus: moet ik dan eigenlijk mijn best doen om terug af te vallen, en me weer goed te voelen in mijn vel (met alle risico's vandien)? Of is het leven gewoon eenvoudiger als je niét aantrekkelijk bent? Of kan ik me goed voelen in mijn vel, en toch niet in de verleiding komen, nu ik ruim 10j ouder ben als toen ik calimero leerde kennen? Ik hoop het laatste... 

Ik wil me terug goed voelen, voor mezelf. Dat moet mijn doel zijn voor het komende jaar. 

Neil moet een afgesloten boek zijn; Ik hoop dat het lukt. Dat het me deze keer écht lukt. Dat zijn verwijten blijven nazinderen in mijn hoofd, en ik besef hoe zeer deze man zich gekwetst voelt in zijn trots, dat hij niet anders kan dan me dit soort verwijten maken. Zo iemand past gewoon niet bij mij. Ik ben meer waard. 

En ik ben géén egoïst. 

De korte versie is dat Neil me midden in mijn vakantie (eerste twee weken van juli) blokkeerde omdat hij geen verwijten meer wilde horen. Volledig geblokkeerd, zonder verwittiging, zonder een duurtijd. Ik herinner me de ruzie nog toen ik hem de eerste keer blokkeerde, hoe kwaad hij was dat ik er geen termijn op had gezet. Maar as usual: twee maten, twee gewichten.

En eigenlijk was dat best rustig. Maar eens terug duurde het niet lang... al snel  telefoon. Me willen zien. Willen weten wàt we nu eigenlijk zijn voor elkaar. Mijn herinneren aan het feit dat ik wilde nadenken tot half augustus viel in slechte aarde, en het werd al snel terug stil. Hij vertrok enkele dagen later naar Spanje, en dan wordt het altijd stil. Af en toe een berichtje, met de nadruk op 'af en toe". Intussen wist hij dat ik eind juli onder het mes moest, maar die datum leek hij te vergeten. Niets "sterkte" of zo. Pas 36 uur na mijn ingreep kreeg ik een berichtje, hoe alles verlopen was. Ik bleef kort, was het zo beu, dat aantrekken en afstoten. 

Zodra zijn dochter vertrokken was uit Spanje, werden de berichtjes al weer frekwenter, en na thuiskomst liet het eerste telefoontje niet lang op zich wachten. Alleen zat ik intussen 130 km van thuis om te revalideren. Dàt was hij ook al weer vergeten (al had ik dat gepland én verteld). En sinds ik hier zit, intussen 11 dagen ver, belt hij zodra hij alleen is. In de auto dus meestal. Ik luisterde, liet alles over me heen komen, steeds weer dezelfde verwijten en opmerkingen. Tot gisteren die druppel te veel...

"ik denk er al enkele dagen over om je te komen opzoeken, maar ik wil die rit niet maken als er een kans is op ruzie. Dus ik kom niet". En "dat is nu al 2 keer dat je ophangt als ik bel" (tja, één keer stond de kiné hier net aan de deur, en de tweede keer mijn bezoek). Het was letterlijk de druppel, en ik kon niet meer zwijgen. Dus ik schreef hem dat ik al 2 weken verwijten over me heen laat komen, zonder te reageren. Dat hij blijkbaar wél mij verwijten mag maken. En dat ik er het nut niet van inzie om me te laten weten dat hij "zou hebben willen komen maar het toch niet zal doen". 

Vandaag kon hij eindelijk bellen... en ik kreeg alles over me heen. Dat ik gedurende die 7 jaren nooit enige moeite had gedaan. Dat ik al die jaren nooit enige rekening heb gehouden met zijn gevoelens. En vooral: dat ik nooit "pardon" had gezegd als ik een fout had gemaakt. Pardon blijkt iets héél anders te zijn dan je te verontschuldigen, want je moet blijkbaar je niet enkel verontschuldigen maar ook vergiffenis vragen. Dààr dient die pardon voor. Ik kan me niet herinneren dat ooit uit zijn mond te hebben gehoord maar ja... 2 maten, 2 gewichten, zoals altijd. 

Hij brulde en tierde aan de telefoon. Krijste. Riep dat hij kwaad is op mij, dat hij vol rancune zit en me niet kàn vergeven. Dat ik hém was kwijtgeraakt. Tot ik 'm zei dat hij me dan maar weer moest blokkeren en afstand nemen. Dat blokkeren hield hij precies 90 min vol. 

Ik hoopte dat hij een beetje gekalmeerd zou zijn, en liet 'm weten dat het jammer was dat praten niet meer lukt. Dat het nu wel duidelijk was hoezeer hij me verafschuwt, haat, hoe veel rancune hij heeft. Ik wilde nuanceren, herhaalde (zoals reeds eerder) dat we élkaar zijn kwijt geraakt, dat er in elke ruzie 2 partijen zijn. Dat we elkaar gekwetst hebben. Dat ik weet dat hij vol gekrenkte trots zit, dat hij is wie hij is, vanuit zijn cultuur, zijn opvoeding, zijn gezinsleven.

Zijn enige reactie was een nieuwe scheldtirade via chat. Ik ben bipolair, borderline, autist, ongeneeslijke egoïst. Zo, dat wist ik dan ook weer. Hij weigert enige verantwoordelijkheid te nemen in eender welke ruzie. Schrijft letterlijk dat ik de enige schuldige ben in het hele verhaal.

Ik heb hem geblokkeerd, zowel op chat als GSM. Als iemand je zodanig haat dat er geen redelijk gesprek meer mogelijk is, dan kan ik, zelfs met alle begrip voor zijn persoonlijkheid, dit niet meer aanvaarden. 

Ik ken hem te goed. Hij zal wel weer terug komen. Want ik ben "zijn enige close vriend". De enige met wie hij over alles kan praten. Je zou denken dat je vrienden in ere houdt; 

Toch haat ik hem niet. Dat gevoel van liefde is er nog. Maar je kiest zelf wàt je doet met een gevoel. Of je het volgt, of links laat liggen. 

Over 10 dagen ga ik terug naar huis. Zit hij weer elke dag op enkele 100-en meters te werken. Hij zal wel weer contact opnemen, daar ben ik zeker van. Ik denk enkel dat ik hem niet meer wil spreken, als ik het kan vermijden. Ik zal bij zijn dochter blijven langsgaan, want in haar zaak wegblijven zou vragen oproepen. En dan zal ik hem beleefd groeten. Maar meer niet meer. Ik draai hem de rug toe, en praat met haar. In de mate van het mogelijke zal ik langsgaan als ik weet dat hij er niet is. Er is een point of no return... en als dat vandaag niet bereikt werd, weet ik het ook niet meer. 

Een rode vlag op een stier... "in welke hoedanigheid kom ik langs? Vriend? Kennis? Ex-minnaar?" Ons laatste gesprek vanuit A'dam eindigde ermee dat ik zei dat ik in rekening nam wat hij zei (7 jaar samen, al ruzieënd) maar dat ik tot midden augustus (beider vakanties achter de rug) geen beslissing wilde nemen omtrent onze evt relatie. Maar gisteren was het plots een "unilaterale" beslissing van mij, waar hij niet mee instemde (ik herinner me duidelijk dat hij die kans beter vond dan geen kans). En hij ging me nooooooit meer bellen. 

Mis ik hem? Ja en nee. Ik denk dat ik meer "iemand speciaal" mis dan hem. Gisteren had ik een klein kind aan de lijn, dat zijn favoriete speeltje niet kreeg. Hij verwachtte dat ik door de knieën ging? No way. Seks is zoals sport: als je ermee stopt, mis je het niet meer na een tijdje. Maar eens je er terug in vliegt, heb je het weer nodig. Zo zie ik het in elk geval. En ik mis hem op dat vlak momenteel gewoonweg niet.. niet meer. 

En zijn reactie van gisteren? Die bevestigt me wat ik al lang wist: zijn trots zou ons uit elkaar drijven. Hij moet en zal alles in handen houden, zelfs deze breuk. Pech voor hem dat ik ook een flinke dosis "alfa" in me heb. 

Wat ik leerde in A'dam: zet niets zwart op wit, want het wordt tot in het oneindige uitgeplozen, verdraaid, herlezen. En zet ook niets op boodschap, want ook dat moet herbeluisterd kunnen worden. Dus ik zette whatsapp op "verwijderen na 24u". Zelfs dàt lokte een boze reactie uit. Ok, niéts meer schriftelijk. Als hij een vraag heeft, mag hij me bellen. Als hij me wil spreken, mag hij me bellen. Als hij zijn "bonjour" wil, mag hij me bellen. Maar ik schrijf niéts meer. Alles wordt tegen me gebruikt, ook wat ik zeg. Dus vanaf nu krijgt hij de "cold treatment". 

Mijn gemene ik denkt dat ik, bij onze volgende ontmoeting (jammer genoeg reeds volgende week, buurtfeest), hem en zijn eega vlakaf confronteer "ik heb gehoord dat jullie ons uitnodigen in Spanje? Leuk!". Ik wil hem wel eens héél bleek zien worden... Maar ik ken mezelf, ik zal braaf zijn. Beheerst. Vrolijk. Niets laten merken. Hij kan maar beter maken dat hij weg is als ik terug kom van mijn doktersafspraak die avond, en wél een glas mag drinken! 

Neil liet me met rust, omdat hij wist dat ik niet alleen was. 

Maar daarna... urenlange gesprekken. Verwijten. Ambivalentie. We zijn beiden duidelijk niet klaar om elkaar los te laten. Tezelfdertijd komen we beiden regelmatig tot de conclusie: "dit gaat nergens meer heen". Toch blijven we praten, proberen. 

Geweldige planning toch? Zit zijn eega een hele week in Spanje, met vriendinnen... preciés in de week dat ik in  A'dam zit, ver van thuis. Oh ja, "waarom ga je altijd zo ver op vakantie? Kan je niet gewoon naar de Ardennen gaan?". Die vraag kreeg ik al eerder.... voor het waterkansje dat hij me enkele uren zou kunnen komen opzoeken (wat dus nooit is, hooguit een uurtje, zoals in het verleden, als ik eens aan zee zat voor een weekendje), zou ik me ergens moeten begraven waar ik helemaal niet wil zijn. Mijn reis lag al 11 maanden vast.. de hunne (want hij vertrekt de dag van mijn thuiskomst) pas 8 weken. 

Neil ging alle kanten op.Van "ik kom vanavond naar A'dam, want ik wil gewoon graag naast je slapen" tot "wat is de kans op seks als ik kom? Want als de kans te laag is, rijd ik die afstand niet". Van "ik wil met je verder, want we maken al 7 j ruzie maar bleven samen, waarom kan het zo niet blijven?" tot "dit is zinloos". Van "je bent te moeilijk, onmogelijk om mee samen te zijn" tot "je bent quasi de perfecte partner voor mij". 

Ik ben ervan overtuigd dat hij nooit de rit van bijna 300 km wilde maken. Zocht elk excuus om niét te moeten komen. Zelfs de laatste avond, toen hij naar A'pen moest om de huur van een jaar op te halen, kreeg ik te horen "te gevaarlijk, een man alleen in een auto met zo'n som geld". Hij was nochtans al een flink eind in de richting... 

Hij weigert te veranderen, en daar komt het steeds weer op neer. Vroeg hij me "werkpunten" om te zien of hij daar iets aan kon doen... ik deed mijn best en noteerde er 5. Niét onder de vorm van verwijten maar onder de vorm van "ik heb nood aan....". Alle 5 punten werden met de grond gelijk gemaakt. Ontkracht. 

Ik kan kiezen: ofwel hem aanvaarden zoals hij is, de goede kanten uit deze relatie meenemen en de slechte negeren. Of alles verliezen wat we opbouwden in die 7 jaar.

Een goede vriendin zette me op het juiste pad (door een andere situatie, maar toch, wat heeft ze gelijk): "wat kwetst er je nu eigenlijk? Het gedrag van de ander, of het feit dat het gedrag van die ander niét aan jouw verwachtingen voldoet?". En ze heeft overschot van gelijk. In mijn leven voel ik me vaak gekwetst, teleurgesteld. Maar wat me écht kwetst is het feit dat ik, in reactie op mijn woorden of gedrag, een bepaalde reactie verwachtte, en die niet kreeg. Uiteindelijk kwets ik mezelf vooral, door een bepaald verwachtingspatroon te hebben op mijn woorden of gedrag.

Inzicht is 1 ding.. nu er nog verandering in brengen. Ik ben er nog niet helemaal uit hoé ik dat moet doen: mijn emotionele reactie op de afwezigheid van de verwachte/verhoopte reactie los maken van de affectieve reactie. Maar alles start met inzicht, niet? Als ik hierin slaag, gaat mijn leven zoveel rustiger worden. Niet enkel met Neil, maar ook in bepaalde familiale banden, vriendschappen. Ik zal mensen verliezen, maar zij die er écht toe doen, zullen blijven. Daarop moet ik vertrouwen. Ik heb goede vrienden, waardevolle vrienden. So what als ik enkele mensen verlies? 

Er is werk aan de winkel. Werk dat Neil overstijgt. Want ik maak hetzelfde mee met één van mijn broers momenteel. En ook in enkele vriendschappen voel ik dat het veel te éénzijdig geworden is. Als ik hierin slaag, ga ik me een stuk beter voelen. De weg is nog verre van geplaveid, maar er is hoop. 

Nu ben ik de eerste om toe te geven dat ik niet de makkelijkste ben. Maar difficile??? dat denk ik ook weer niet, anders zou ik al niet ruim 25j in een vaste relatie zijn. 

Ben ik een uitdaging? Ongetwijfeld. Hij zei me dat hij mijn "openheid" bewonderde, dat dàt hem aantrok. Ik ben wie ik ben. Ik ben nooit anders geweest. Maar ergens is er een verkeerde inschatting geweest van wat "wij " inhielden.

Ik blijf overtuigd dat deze relatie toxisch is. Maar... sorry jules... het is niet zo eenvoudig om zo maar de deur toe te gooien. Dat weet jij maar al te goed! Ik mis hem ook, op een zeker niveau. Seksueel absoluut. Maar seks werd de afgelopen jaren minder en minder belangrijk, dus dat kan niet meer het enige zijn. 7 jaar gooi je niet zo maar weg... ik heb zo zwaar geïnvesteerd...  

Toch denk ik dat er een point of no return bereikt is. Calimero had dat indertijd sneller door dan mij, en gedroeg zich ernaar. Hij nam afstand, op een manier die toen pijnlijk was maar die ik nu kan appreciëren. Neil zal me dat nooit geven, dus moet ik het doen. Maar ik weet niet of ik die kracht heb. Daar ben ik heel eerlijk in naar mezelf. Mss moet ik Calimero om raad vragen?

Hoe gooi je 7 jaar zo maar weg??? Met vallen en opstaan zeker?

Ik vertrek morgen naar A'dam. En Neil, die denkt erover om me een nacht op te zoeken.... Wat moet ik daarmee? Kan ik daar grenzen in trekken??? ik weet het nog niet, en zal het ook niet weten tot het zo ver is, denk ik. We moeten praten ,dat besef ik ook wel. Maar wat wil dat zeggen? Ik moet sterk blijven...

Maar al snel bleek dat hij vindt dat hij in niets in de fout ging. Integendeel: als IK iets anders verwacht had van hem, heb ik me vergist 7 jaar geleden. Mijn foute inschatting.

Issue is dat zijn eega ons absoluut voor een bbq wil uitnodigen. Who cares? Ze wil er een familiebbq van maken, en met zijn dochter kom ik supergoed overeen. Ik kom zelfs prima overeen met zijn eega. Enkel hij stoort me in het verhaal. Maar ik kan hem wel kortsluiten. Wat ik al vaker merkte op sociale evenementen: iedereen praat nederlands, en hij zit er maar een beetje bij. Niet meer mijn probleem.

Dus ik nam vanavond een beslissing. Zond hem via onze chat nog een verklaring, van wat ik miste in ons gesprek, en dat hij uiteindeliljk geen enkele verantwoordelijkheid nam voor alles wat er gebeurd is tussen ons (oh ja, hij neemt wel verantwoordelijkheid voor het materiële voor zijn gezin , al vind ik de manier waarop niet altijd juist maar da's zijn keuze). Maar emotioneel neemt hij geen enkele verantwoordelijkheid. Ik weet niet of ik moet hopen of dat begrip ooit komt . Het zou hem niet gelukkiger maken, en tussen ons heeft hij te veel kapot gemaakt. Meteen erna wiste ik hem overal. Geen kans meer voor mij om hem te contacteren op een zwak moment; 

Het is vreemd om te zeggen dat er geen hoop meer is;;; tot nu was er altijd dat idee van "dit is tijdelijjk". Deze keer heb ik dat gevoel niet. En hoe meer hij me zegt dat het mijn beslissing is, hoe meer ik denk dat het hem goed uitkomt: hij moet niet meer liegen thuis, geen excuses verzinnen... Ik ben er zeker van dat er voor hem ook voordelen aan zijn.

Ik ben sterk. Hij heeft me tijdelijk zwak gemaakt, maar ik zal mijn kracht wel terug vinden. Komt goed. Ik heb hulp, mensen die ik vertrouw en aan wie ik altijd kan zeggen dat ik het even moeilijk heb; Hij is alleen... zijn keuze. De mijne is anders

Ik ben moe. 

13/4 maakte ik een einde aan mijn relatie met Neil. Kon het niet geloven.. kan het nog steeds niet geloven. Maar het lukt niet meer. Alles is chaotisch, niet meer realistisch. Verwijten, ruzie, conflicten, ... Ligt het dan écht aan mij???

Ik weet het niet meer. 

Ik zie een therapeute... deze plus-relatie was slechts een komma tot nu in onze gesprekken. Wordt nu vrijdag anders? Ik had het al over thuis, over mijn jongste broer, maar nog nooit over Neil. Ik weet niet of ik het daar over Neil wil hebben. Wil ik 125 euro betalen om deze relatie te evalueren? Eigenlijk niet. Want ik ken de conclusie. Deze relatie is toxisch.

Neil... hij wil wil de controle. Le prince. Heeft alles te zeggen. Dirigeert. Dit ben IK niet. 

De zoveelste ruzie op 13/4... en ik zei "c'est fini". Ongelofelijk.. zowel voor hem als voor mij. Maar waar ik een toegeving deed, deed hij die enkel uit "hoop". Elke dag elkaar begroeten en fijne dag wensen... ik deed het tijdens zijn 20 dagen in het buitenland. Ik luisterde naar zijn zorgen, zijn ongerustheden. Ik aanvaardde dat hij me belde wanneer ik alleen was. En de dag van zijn terugkeer "je hebt me duidelijk gemaakt dat er geen hoop is voor "ons" dus ben je zoals elke andere persoon... ik moet je geen "goedemorgen" meer wensen". Ik kon mijn oren niet geloven. 

Dit is moeilijk. Ik kan zelf amper geloven dat het voorbij is. Bijna 7 jaar... gewoon weggespoeld. Maar ik kan niet toegeven. Ik mag niet toegeven. Deze relatie is toxisch. En waar Calimero niet in slaagde, slaagde Neil wel. Me bij zich houden. Hij was gewoon "subtieler". De afgelopen jaren heb ik zo vaak aan mezelf getwijfeld. "heb ik dat écht gezegd?" "deed ik dat écht?". 

Manipulatie. Van de eerste graad. Ik blijf denken "onbewust". ik wil geloven "onbewust". Maar het was er. 

Gelukkig heb ik vrienden. Steun. Die heeft hij niet.... hij is oprecht bij niemand. Ik heb vertrouwelingen. Mensen die weten van hem en mij. Mensen die ik vertrouw, al weten ze niet van hem en mij, maar die me steunen, als weten ze niet waarom ik me slecht voel. 

Waarom voel ik zo veel zelfmedelijden? Hij heeft niemand, dat weet ik. Maar misschien maakt het voor hem niet uit. Hij klasseert dit als een verlies, zonder meer. Ik moet hier door heen. En het komt wel goed met mij. Want ik heb HEB. Jules, J, zelfs Calimero, I, zelfs mijn eigen wederhelft (die niet altijd begrijpt waarom ik me slecht voel, en me steeds hoort zeggen "werkstress"). Ik heb een netwerk waar Neil enkel van kan dromen.... 

Het komt goed met mij... het komt goed met mij... het komt goed met mij....

Mijn werk komt weer op de eerste plaats, en dat gevoel heb ik gemist, merk ik. Mijn gezin heeft altijd geweten dat ze tweede zijn, na mijn werk (al ben ik er wel wanneer het moet, laten we duidelijk wezen, maar ik voed hen op op een zelfstandige manier). Maar jarenlang stond Neil op een gedeelde eerste plaats met mijn werk, nam ik afstand van collega's wanneer hij belde, nam tijd om te lunchen, ook al had ik die niet. Dat is voorbij. Nu staat hij onder mijn werk, en ik weet zelfs niet of hij kan aanspraak maken op een gedeelde tweede plaats met mijn gezin. 

Neil vindt me kalm, matuurder, geen drama, en vooral gelukkig. Alleen weet hij niet wààr dat geluk vandaan komt. Hij hoopt dat het een evolutie bij mij is, dat ik hem meer ruimte kan geven, vertrouw, geen bevestiging nodig heb, dat mijn "hoogtes en laagtes" achter de rug zijn. Niets is minder waar. Alleen... ik vind hem niet meer de uitgelezen persoon om dit mee te delen. Ik ben niets met zijn raad, opmerkingen, adviezen. Dus ik zwijg. Ik geniet van mijn werk (wat ik 3-4 maanden niet meer kon owv te hoge werkdruk).

Maar vooral: er is een kentering geweest. Naar mijn gevoel was het het moment dat hij, tijdens mijn vakantie, had nagelaten me te bellen toen hij een uur alleen in de auto zat om zijn vriend op te halen op de luchthaven. En dan vooral zijn reactie "ik ben toch niet verplicht om je te bellen zodra ik de kans zie". Het maakte iets stuk in mij, die eeuwige macho die vooral niét moet luisteren naar de wensen van een vrouw. Die zich niet moet "onderwerpen". Prima, maar ik betaal met gelijke munt terug. Ik sta in het leven met een gevoel van "gelijkheid". Liever de westerse gelijkheid, waarin beiden evenwaardig zijn. Maar als hij zijn middenoosterse houding wil toepassen op mij, krijgt hij met gelijke munt terugbetaald. 

Dus: overal waar hij mij mute, mute ik hem ook. Hij leest berichten maar reageert er niet op. Doe ik ook. Hij vertelt amper iets in berichten, ik dus ook niet meer. Schrftelijke communicatie is herleidt tot "goedemorgen" en af en toe "goedeavond". Desnoods eens "heb je tijd om te eten samen?" maar als dat bericht komt om 12h, heb ik mijn middagpauze al lang volgeboekt met allerlei to do-lijstjes. Hij weigert te plannen, prima, ik heb nood aan planning. Hij weigert uit principe zich aan te passen aan een ander, tja, dan gaan er veel kansen verloren. 

Ik voel me zo onverschillig naar hem toe. Niet altijd, toegegeven... Ik zie hem graag, weet niet of het houden van is, maar het zijn sterke gevoelens. Ik zou hem missen als hij er plots niet meer zou zijn. Maar ik moét niet meer zo nodig.... Als ik hem een dag (of meer) niet kan zien, is dat geen probleem. De enkele keren per week dat we elkaar zien, worden gewijd aan vrijen. Waarin ik niet meer zoek om die vrijpartij te verlengen, want of het nu 10 min of 1 uur duurt, hij vertrekt sowieso meteen erna. Dan maar die 10 minuten, zo win ik tijd om te werken. Want buiten die vrijpartijen speelt onze relatie zich af tijdens korte telefoontjes, op zijn traject huis-werk (12 minuten). 

Moest hij morgen beslissen om er een einde aan te maken? Het zou voor mij geen drama meer zijn. Ik ben er klaar mee. Ik doe gewoon door uit pure gemakzucht: geen zin in complicaties, in terugkomen op beslissingen, in zijn onbeholpen verleidingspogingen. Mijn rust krijg ik door het spel te spelen. Et dan lukt me wonderwel... 

Het zotste is: ik geloof hem absoluut als hij zegt "bij elke plek waar we heen gaan, in elk restaurant waar we gaan eten, denk ik "hoe zou jij het hier vinden?" en dan hoop ik dat we hier terug kunnen komen, maar dan zoals die éne keer: elk een eigen tafel, samen-apart". Ik begrijp hem niet, dat hij die avond zo'n geweldige ervaring vond. Ok, het was het restaurant van "een vriend" (de eigenaar van een restaurant, uit hetzelfde land, die hij énkel ziet of hoort wanneer hij in spanje is: is dàt een  vriend?), dus hij kon zich daar niet vertonen met mij. Maar ik voel niet de minste behoefte om alle restaurants die hij met zijn eega of familie uitprobeerde, opnieuw te gaan doen, elk aan zijn eigen tafeltje.

Erger: ik voel zelfs niet meer de behoefte om met hem naar Spanje te trekken. Hij houdt aan onze laatste reis een geweldige herinnering over. Bij mij worden de mooie momenten die er waren gebalanceerd met de momenten waarop hij kwaad was op me omdat de gps ons rondjes liet rijden (tezelfdertijd moest ik gps spelen op mijn gsm want hij moest zijn data sparen). Op de fijne avond die we -uiteindelijk- beleefden in een Irish pub, toen hij plots opstond en wilde vertrekken, omdat ik me "te uitdagend" gedroeg op de dansvloer (for the record: ik stond te dansen met 2 60-jarige Britse dames die zich amuseerden, terwijl Neil op een barkruk zat). 

Al zijn beloftes van "we gaan dansen" om dan op een barkruk te blijven zitten, soms 2 min mee te dansen omdat de Britse dames hem mee sleurden. Onze eerste reis was zijn excuus achteraf zijn hart. Onze tweede reis was dat opgelost, maar danste hij nog steeds niet. Op ons feest danste hij... met zijn eega. 

Hij blijft bang, en dat zal hij altijd blijven. We kunnen 100 km rijden vanuit hun vakantiehuis, en hij zal bang blijven dat iémand hem zal herkennen, zich hem zal herinneren, en hem later nog eens zal tegenkomen met zijn eigen vrouw. Hij wilde een maitresse, maar het levert hem een constante stress op. Bang...altijd weer bang. Terwijl hij, volgens mij, minder te verliezen heeft dan mij. Zijn eega zal hem nooit buiten zetten, daar ben ik zeker van. Wat het hier thuis zou opleveren: geen idee. Daar wil ik niet over nadenken, want dan word ik ook angstig. En zo wil ik niet leven. Ik wil die angst niet, elke dag opnieuw. 

Soms droom ik ervan om thuis te vertrekken (idd, vreemd voor een net-gehuwd persoon). Hoe zou mijn leven zijn? Maar ik zou zo veel moeten opgeven, we zouden beiden zo veel moeten opgeven. Het leven is goed, hier in huis. Een leven samen, met onze grootste gemeenschappelijke passie, en een leven apart, elk onze eigen vrienden, eigen uitstapjes, eigen interesses. Dit vind ik nergens meer. Dus waarom zou ik alleen willen wonen? Om "beschikbaar" te zijn voor een bange minnaar?

Mijn grootste angst komt soms bovendrijven: dat er iets gebeurt met zijn eega. Dat hij vrij zou zijn. Alleen. Dat wil ik niet, en dat besef ik steeds meer. Ik kan niet met hem samenleven. Ik wil niet met hem samenleven. En op dit moment wil ik nog steeds zelfs niet nadenken over met hem op vakantie gaan. Maar... al zei ik hem dat letterlijk.... hij blijft erover dromen. Hij noemt mij de realist, en het klopt. Ik droom niet over onbereikbare zaken. Ik leg me neer bij de realiteit. En die is dat we elk ons eigen leven, ons eigen gezin hebben. We zijn minnaars, maar geen partners.

Inderdaad, hij is het niet verplicht. Maar in een vakantie van ruim 3 weken waarin je wéét dat je amper alleen zal zijn om eens even te bellen, een uur laten verloren gaan? Het is gewoonweg niét in hem opgekomen om me te bellen onderweg, zo simpel is het. Ik heb het laten gaan, er verder geen woorden aan vuil gemaakt. 3 dagen later ging hij dochter en gezin ophalen, en toén belde hij wel. Evenals het weekend, al wist hij dat ik niet meer alleen thuis zou zijn... toch probeerde hij. Elke dag van dit lange weekend stuurde hij een "hi" (via sms) om te zien of ik kon bellen. Dus érgens is de boodschap toch blijven hangen "profiteer van elk moment". 

Eigenlijk zit ik niet te wachten op zijn telefoontjes, of zijn video-chat "we kunnen samen een moment delen" (zijn manier om te zeggen "ik ben alleen en kan videoseks hebben"). Het is best rustig, zonder conflicten. Zonder veel kans op contact.

We zijn nu precies 8 dagen verder, en de berichtjes beginnen "als jij hier zou geweest zijn, zouden we 3 keer per dag vrijen". Heb enkel geantwoord "ongetwijfeld". Ik zit hier, tussen de stinkende was van 3 tieners na 10 dagen tentenkamp, dus mijn hoofd staat absoluut niét naar seks-talk. Maar bij hem begint het te kriebelen.. as usual. Pech voor hem dat hij de afgelopen week, toen ik nog elke avond helemaal alleen in huis zat, liet voorbij gaan. Vanaf nu ben ik niet meer alleen thuis. So be it.

Ik wil dit jaar eens niét horen dat ik zijn vakantie ook maar op enige manier verpestte. Dus ik stuur hartjes, zoentjes, "ik geef je een knuffel", "love you". Talk the talk. Korte berichtjes, zonder meer. Ik stuur braafjes mijn locatie wanneer ik op restaurant ga, of zoals vandaag de kids ga ophalen. Verder "bonjour" "bonne nuit". 

Als ik heel eerlijk ben met mezelf, wil ik hier uit. Maar daar voel ik me gewoon niet sterk genoeg voor. Nog steeds niet. Ondanks alles nog steeds niet. Op onze beste momenten zijn we ongelofelijk intens samen. Alleen... elk van die momenten wordt overschaduwd door 10 conflictuele momenten. Misschien zal ik ooit de beslissing kunnen nemen. Maar nu nog niet. Nog steeds niet.

Al met al moet ik Calimero dankbaar zijn. Hij kon het wél: die afstand nemen, alle bruggen opblazen. Niet meer reageren op mijn berichtjes. Héél af en toe communiceren we, maar da's eerder omdat ik me -toch nog steeds- even wil verzekeren dat alles goed gaat met hem, met hen. Of we delen het feit dat één van onze favoriete auteurs een nieuw boek uitbracht, een mooi nummer dat we ontdekken. Maar hij houdt afstand, en dat is goed. Ik vrees dat Neil dàt nooit zal kunnen doen, die afstand creëren. Daarvoor is hij te... ik weet het niet... enerzijds angstig/aanhankelijk, anderzijds te macho/dictator. 

Intussen weet ik wél steeds beter wat ik hier thuis heb. Géén sterke fysieke relatie, maar wél een levenspartner met wie ik me amuseer, projecten onderneem, goed kan praten, op dezelfde manier in het leven sta. En ik blijf ervan overtuigd dat dàt op termijn nog altijd de juiste keuze is. Voor mij alvast. 

Precies wat ik voorspelde: "bonjour" , "bonne nuit", en soms overdag een emoji. Verder is het rustig. In mijn hoofd, in mijn leven, in mijn huis. Wanneer ik 's avonds thuis kom, ligt alles nog precies waar ik het achterliet. Wat ik opruim, blijft opgeruimd (al zal ik nooit alles in orde krijgen voor mijn bende weer naar huis komt, besef ik). Want ik besef nu echt wel: ik draai hier in huis voor alles op wat niet "van iemand" is. Ja, mijn wederhelft kookt, en hij doet dat prima. Maar al die kleine dingen die ik doe, die ziét hij gewoon niet. Ik heb vandaag ruim anderhalf uur alle bedden van de kinderen terug in orde gebracht (gisteren alles in de was gestoken ,tot matrasbeschermers toe). En dan vind ik kapotte latten, die ik moet herstellen, te veel stof en snoeppapiertjes overal... dié dingen komt hij allemaal niet tegen, en ziet hij ook niet als "deelname" in het huishouden. 

Ik wil mijn gezin niet missen. Maar ik zou best eens een maand zonder kunnen, om langer dan 1 week (waarin ik ook nog moet werken, en er een hittegolf is) in huis te kunnen werken. Wat zij niet beseffen... ik had alle kampeermateriaal opgeruimd na onze vakantie. Maar doordat de kids op kamp vertrokken, ligt de garage weer vol met alles wat ze uit de kasten trokken om te vinden wat zij wilden. Dàt opruimen is voor mij... anders blijft het liggen. 

En ja, dan komt het goed uit dat Neil ver weg is. Ik mis hem niet heel hard, moet ik toegeven. Geef ik hier toe. Dat maakt het gemakkelijk. Want blijkbaar is hij nooit langer dan 1 minuut alleen ginder, ook al is hij er momenteel alleen met zijn eega. Dan denk ik: "moet zij niet douchen of zo?". De vorige zomers had ik het daar moeilijk mee, en dit jaar voor het eerst gewoon niet. Voor mij is het gewoon meer van hetzelfde als tijdens mijn eigen vakantie: afstand, rust. 

het helpt ook dat ik ons chatprogramma op mute gezet heb, en ook op whatsapp is hij gemute. Ik ben dat immers ook bij hem. Enkel SMS geeft instant geluid voor beiden, en dat is enkel om te melden dat er snel gekeken moet worden op onze chat. En ja, dat maakt dat berichten vaak pas na uren worden gelezen. In het begin checkte ik voortdurend of hij iets stuurde. Maar als het altijd uren duurt, dan ga je niet meer checken... Het frustreert hem soms... zeker nu ik 4 weken alleen thuis ben gedurende de week. Hij begreep niet goed waarom ik hem op mute hield. 

J noemt het "beck and call". En hij heeft gelijk...ik stond altijd klaar, ik was "oproepbaar". En daar had ik het moeilijk mee, denk ik nu... besef ik nu. We zien elkaar hierdoor minder, omdat we kansen missen. Maar ik ben niet meer oproepbaar. Ik plan mijn leven, ik leef mijn leven. En Neil.... da's hoe het uitkomt. Ik had avonden vrij voorzien vanaf dat ik zonder wederhelft thuis was. Maar hij was 'vergeten' om me te laten weten dat zijn vriend, zijn gewoonlijke excuus voor een avond weg, op vakantie was, en hij dus nooit een avond weg kon die periode. Hij wil meer communicatie, maar laat het zelf na. En dus neem ik afstand, laat het gaan. Terug metro-boulot-dodo, en af en toe Neil. 

Ik twijfel niet aan zijn gevoelens, vreemd genoeg. Ik denk dat hij het meent, dat hij van me houdt, dat hij me graag ziet, dat hij me nooit kwijt wil. Maar hij is wie hij is. Een dictator, die niet doorheeft dat al minstens zijn dochter tegen mij opmerkingen maakt over zijn gedrag. Hoe zijn zoon hem ziet, dat kan ik me voorstellen uit zijn verhalen. Zijn eega? Ach, jong en onervaren in een huwelijk gestapt, vanuit een Afrikaanse context, dus ik denk dat ze niet anders weet (of wie weet...). Culturele verschillen, alle clichés ten spijt, zijn een realiteit. Ze scheiden ons, maar  in deze beschermen ze ons. Tegen domme beslissingen, tegen verkeerde beslissingen. Want voor ons is het te laat.

Hij is wie hij is. Maar ik ben ook wie ik ben. En wij zijn gewoonweg niét compatibel in het dagelijkse leven...

Vakantie... zelfs als ik werk. Gewoon omdat ik even géén rekening moet houden met Neil. Wie had dat ooit gedacht?

Sinds A'dam heb ik een maand op overlevingsmodus geleefd, daarna 2 weken vakantie. Een vakantie waarin ik erin geslaagd ben om het werk relatief goed achter me te laten. Relatief, omdat het werk nooit ver is. Ik moét minstens om de 48 uur inloggen om zaken op te volgen. Maar ik ben niet tussengekomen via mail, ik heb niets gechecked verder.... Ik heb mijn assistenten laten doen, en mezelf steeds weer gezegd: "ze moeten het maar redden". 

Het definitieve verlies van een collega (die een switch naar een andere afdeling vroeg, voor 6 mnd, definitief bevestigd begin juni) is mss ook wel een beetje mijn redding. Ik mis haar, en met haar vertrok enorm veel kennis. Maar zij was ook degene die wist dat ik altijd zou antwoorden als er een probleem was. Door haar vertrek is mijn dienst zelfstandiger moéten worden. Het is fijn om te horen dat ze me gemist hebben, dat mijn 2 weken een eeuwigheid leek. Maar die 2 weken waren ook fijn. Ik las boeken aan een sneltreinvaart (was halverwege de vakantie door mijn meegenomen voorraad heen, leve e-books daarna). Ik lag in de zon, iets dat ik me jaren niet toestond (werken was dan logischer, terwijl de anderen in de zon lagen). Mijn dienst liet me met rust, en dat is mss niet slecht, 2 weekjes per jaar...

Neil? Hij is er, zonder er te zijn. Een "good news" vriendje. Want met slecht nieuws moet ik bij hem niet aankomen. Alles moet fun zijn, vrolijk, probleemloos. Hij heeft zijn issues, maar die negeert hij. Spanningen met zijn dochter of zoon? Niet erg... alles gaat voorbij. Al verraste hij me de afgelopen week, door te zeggen dat hij mss té close is met hen, wat conflicten genereert. Wist ik al, maar ok, moest hij zelf achter komen. Maar wat "ons" betreft? Ik weet het niet. Ergens eind juni kreeg ik te horen dat ik lieg, dat ik hem zaken verstop , en dat hij me dus niet kan vertrouwen; Ik ben zo eerlijk als ik kan, denk ik. Dus dat verwijt kwam hard aan. En ik nam afstand... wat resulteerde in 2 weken vakantie met amper contact. Bonjour, bonne nuit en info over wààr ik was (want dàt was zijn klacht "ik weet niet wat je doet of wààr je bent" ). Eigenlijk vond ik het prima zo. Hij is mijn minnaar, en zodra hij naar Spanje vertrekt, moet ik het ook doen met het minimum aan info. 

Ik zie hem enorm graag, maar houd ik van hem? Ik weet het niet meer. Wat is houden van? Een groot woord voor gevoelens die je zo bestempelt. Neil is aanwezig, maar als ik hem niet zie, voel ik geen maagkrampen meer. Ik zie hem graag, maar er zijn evenveel momenten waarop ik denk "wanneer vertrek je, zodat ik kan verder werken?". Hij kan me bevredigen, seksueel gezien, maar ik kan ook zonder, merk ik. Dus tja, veel afstand, meer  dan hij zou willen, denk ik. Over een tweetal weken vertrekt hij, op vakantie. Druk met zijn gezin, zijn familie... we zullen zien....

Empathie... het zit niet in hem, en zal er ook nooit in zitten. Dat bewijst hij vandaag ook weer. Dankzij enkele vriendinnen voelde ik me vanaf 21/5 iets beter. Een luisterend oor, iemand die voor mij besliste "wij gaan een dag samen naar de sauna, en ik boek allerlei sessies, jij moet enkel komen opdagen". Meer was er niet nodig om me er door te sleuren. Neil had hier geen deel aan, genoot enkel van het feit dat ik terug rustiger werd naar het werk toe en dus naar hem toe. Hij vertrok uiteindelijk 22/5 reeds naar zijn eega, 3 dagen eerder dan voorzien. Gerust in mij. 

En dus was hij er, via kleine berichtjes, zowel 22 als 23 mei. Snel een telefoontje als hij even alleen in de auto zit. Een berichtje. Tot gisterenmiddag... toen ik hem liet weten dat ik slecht nieuws kreeg ivm het werk, en alle stress me weer volop op mijn hoofd was gevallen. Dus schreef ik hem gisterenmiddag dat ik weer een moeilijke dag had. Zijn enige reactie was "je bent op vakantie, om uit te rusten, om je batterijen terug op te laden. Waarom een moeilijke dag?". Sinds mijn uitleg vanochtend (die hij wél al las deze ochtend) heb ik niéts meer gekregen. Geen "knuffel". Geen "sterkte". Gewoon stilte. Complete stilte. 

Wat ik hem vorige week zei, meende ik. Hoe erg ik het vind, voor hemzelf, dat hij niet weet hoe empathie aanvoelt. Hoe het aanvoelt om de ander "aan te voelen". Steun te kunnen bieden. Een arm emotioneel leven, vind ik dit. Hij vindt zichzelf "gevoelig". Omdat hij zich slecht voelt als de ander zich slecht voelt, en hij zich niet slecht wil voelen.  Maar wat hij maar niét kan of wil begrijpen: dàt is geen empathie. Dàt is de meest pure vorm van egoïsme. 

Ik sterk me in de wetenschap dat ik vriend(inn)en heb die die empathie wél hebben. De vriendin die me vrijdagavond, out of the blue, opbelde om te vragen of het wel met me ging (zonder dat ik haar in weken sprak), me 10 minuten aanhoorde en toen zei "zondag gaan wij samen naar de sauna". De collega die me vandaag, na een half woord van mijn baas op de vergadering vanochtend, belde om te horen of alles wel goed met me gaat, en me bijna een uur liet huilen en vertellen. Mijn team dat me 's avonds berichtjes stuurt met de boodschap "we zien dat je moe bent. Ben er voor je". 

Ik ben bang. Bang dat dàtgene wat mijn omgeving (privé en werk) al jaren voorspellen: dat ik tegen mijn muur ga aanlopen. Sinds eens week lijk ik, privé alvast, niet meer in staat om beslissingen te nemen. Ik loop hier rond in Amsterdam, stap op een tram, en kan maar niet beslissen waar ik zal afstappen, stel de beslissing steeds uit, tot ik zo veel te ver ben dat ik een eind terug moet op de tram. Sta in de supermarkt, en slaag er niet in om een eenvoudige keuze te maken als "wat zal ik eten vanavond?". Omdat niets me aanspreekt. Omdat ik gewoon met mijn verstand eet. Omdat ik niet kan kiezen, gewoonweg. Ik probeer te remmen, deze week, in de hoop dat die muur, over enkele dagen, zich weer een eindje van me verwijderd zal hebben...