We zullen even met het ZIJN beginnen:

Enkele weken geleden kregen we, tijdens één van onze stops in het cafétje, van een vriendelijke Lillonaar (tot nu wist ik niet dat dit de benaming was van een inwoner van het meest pittoreske dorpje van Vlaanderen) een blad onder de neus geschoven: een uitnodiging voor de nieuwjaarsreceptie in Lillo.

We voelden ons enorm vereerd dat wij, toch nog steeds geen officiële inwoners, al uitgenodigd werden op dit evenement! Uiteraard wilden we hierbij van de partij zijn en we hebben zelfs een weekendje weg hiervoor naar een paar weekends later verzet.

Gisteren was het dan zover: met een klein hartje (ik, de verlegen Mie dan toch) vertrokken we naar "ons" dorpje. In de ruilbibliotheek van Barones Pecher werden we hartelijk ontvangen door reeds bekende en voor ons nog onbekende Lillonaars.

We hadden er een héél gezellige tijd, hebben er ondertussen weer heel wat bewoners bij leren kennen en tevens de districtsburgemeester en schepen Sempels ontmoet. 

Er werden ons wat vragen gesteld door een mysterieus persoon met een "rood boekske" die graag ook nog wat fotootjes had genomen van ons. Achteraf bleek deze mysterieuze man niemand minder dan Staf De Lie te zijn, hoofdredacteur van het alom bekende " 't Polderke".

Toen ik vanmorgen rondkeek op de site van deze bekende Polderkrant, ontdekte ik dat Staf niet had stil gezeten! 

"Lillo vergroot tot 40 inwoners" was de titel die ik te lezen kreeg. Ik moet eerlijk bekennen dat ik toch best wel trots ben op deze "verwezenlijking" En niet enkel 't Polderke pakte uit met dit nieuws maar ook de regionale afdelingen van de Gazet van Antwerpen en Het Nieuwsblad namen het artikel over. 

Vanmiddag hadden we dan nog een nieuwe afspraak met Staf voor nog een klein interviewke en het nemen van foto's met de kinderen erbij. Hoe welkom kan je je voelen? ;-)

Op de receptie gisteren kregen we een paar keer de vraag van een, weliswaar reeds lichtjes aangeschoten, nieuwjaarsvierder: "en jullie komen hier écht wonen????" En misschien stelde hij wel de vraag die meerdere inwoners ons zouden willen stellen....

Iemand had ons ook al eens voorzichtig gevraagd "of we wel wisten waar we aan begonnen?". 

Misschien weten we dat niet... Hoe kunnen we dat ook weten als we steeds in een dorpskern hebben gewoond met op 50m een winkel, op 350m de school, op 200m een bushalte, enz....? Maar wat we wél weten is dat we nu al een thuisgevoel hebben wanneer we Lillo binnen rijden. Het gevoel dat Lillo ons geeft, hebben we denk ik nooit gehad op de plaats waar we al zolang wonen. Pas op, ik zeg niet dat we hier niet graag gewoond hebben he, verre van zelfs! Maar het gevoel dat Lillo ons geeft.... Nee, dat is volgens mij iets heel unieks!

Zoals ik al zei, ZIJN we niet enkel groot nieuws maar hébben we ook nog een nieuwtje te vertellen!

Zoals ik in mijn vorige blog berichtte, wilden we niet te lang stilzitten wat betreft de verkoop van onze huidige woning. Rekening houdend met een gemiddelde termijn van 6 maanden die je mag rekenen om je huis verkocht te krijgen, maakten we zelf een advertentie aan op een bekende vastgoedsite. 

Al vrij snel kwam er redelijk wat reactie op en dienden de eerste geïnteresseerden zich aan. De eerste 2 belden tijdig (of nét op tijd) af en de moed zakte me al wat in de schoenen... Maar de interesse bleef en een eerste jong koppeltje kwam een kijkje nemen. 

Een dag later volgde een jongeman (geen idee wat hij van plan was met zo'n groot huis ;-) ) en enkele dagen later een vader en zoon die een huis zochten voor hun grote gezin. 

Het jonge koppeltje was meteen heel erg enthousiast en vroeg ons om hen op de hoogte te houden over eventuele andere geïnteresseerden en zij zouden ons op de hoogte houden over hun verdere huizenjacht. Voor ons geen probleem, zo gezegd zo gedaan.

Deze week kregen we dan telefoon om te vragen of ze het huis nog eens konden komen bekijken, samen met een bevriend koppel. Uiteraard hebben wij hen vandaag met veel plezier een tweede keer ontvangen

Nu moet ik zeggen... Het doet wel raar om mensen over je huidige woning al te horen spreken over de toekomstige inrichting hahaha

Maar tegelijk wisten we... Dit wordt het!

En ja hoor, ook de vrienden waren enorm enthousiast. En terwijl hun 2 bengels met onze jongste 2 zaten te spelen, verzamelden we rond de tafel voor een "ernstig" gesprek... En het resultaat van dit gesprek is een schriftelijk bod, door ons voor aanvaard ondertekend!

Ik ben me ervan bewust dat het uiteraard nog zou kunnen veranderen (ik bekijk het liever wat negatiever, dan kan het alleen maar positief worden ;-) ) maar dit koppel gaf ons een heel goed en eerlijk gevoel en ik denk wel dat we ervan mogen uitgaan dat ons huis op 3 weken tijd verkocht is geraakt! 

Zelf moeten we nog enkele weken geduld hebben op meer nieuws... pfffff... Binnen 2 weken wordt het pand in Lillo geschat en kan het verslag daarna naar de schuldeisers en de beslagrechter. Ik hoop dat we toch zeker tegen eind februari eindelijk gaan weten of de onderhandse verkoop aan ons zal doorgaan!

We houden jullie op de hoogte!

Wat is ondertussen de huidige stand van zaken?

We hebben al een eerste akkoord dat we nodig hadden: het akkoord van de advocaat van de beslaglegger!

De volgende stappen zouden nu zijn:  - schatter maakt schattingsverslag

- dit verslag gaan naar de schuldeisers (2 banken) 

- indien akkoord van deze schuldeisers:

- het dossier gaat naar de rechter

- en als hij akkoord gaat, zijn we pas zeker dat wij het huis onderhands gaan kunnen kopen.

Volgens de notaris zouden we binnen dit en een maand toch wel al nieuws moeten hebben daarover. Hij ziet er in ieder geval geen problemen in.

Met deze wetenschap zijn we zelf toch ook al een stukje meer "in gang" geschoten en staat ons huis sinds deze week te koop!

Voorlopig nog maar op 1 site omwille van de onzekerheid maar van zodra deze weg is, zullen we het zeker via veel meer kanalen laten weten ;-)

Ondertussen hebben we ook al de eerste makelaar over de vloer gekregen hahaha 

Nu ja, we laten die mensen komen en horen eens wat zij te zeggen en/of te bieden hebben. Voorlopig zijn we absoluut nog niet gehaast om de verkoop uit handen te geven.

En om het nog wat spannender te maken... Krijgen we binnen enkele dagen ook al de eerste geïnteresseerde kopers over de vloer!

Het brengt wel wat spanning met zich mee maar waarschijnlijk zullen we hier wel aan wennen zeker?

We wilden zo snel mogelijk de compromis ondertekenen zodat we daar toch tenminste al zeker over waren!

Eén telefoontje naar het immokantoor en een uur later (jawel!) konden we er al terecht, samen met de verkoper, om de eerste belangrijke stap in ons avontuur te zetten: het ondertekenen van de compromis!

In tegenstelling tot mensen die een "gewone" aankoop doen, betekent dit bij ons niet dat we sowieso zeker zijn van de aankoop.

Zoals reeds eerder gemeld, ligt er beslag op gebouw A (het pand bestaat uit 2 percelen) en moet er dus een hele procedure doorlopen worden voor we zekerheid hebben dat wij het überhaupt mogen kopen. 

En toch geeft het nu een veel geruster gevoel nu we onze handtekening hebben kunnen zetten!

Morgen gaan we met de eigenaar samen nog eens naar het pand om al wat opmetingen te doen en het pand "winterklaar" te maken zodat er zeker geen schade komt.

Duimen jullie allemaal mee dat de verdere procedure goed mag verlopen?

Ik liet er iemand naar kijken die wel wat verstand van zaken heeft en hij gaf me enkele punten waar we zeker nog eens naar moesten vragen of verder moesten laten toelichten door onze eigen notaris.

Onmiddellijk onze notaris gecontacteerd en een afspraak gemaakt voor deze voormiddag.

Opnieuw een enthousiaste jongeman die samen met ons onze vragen overliep en zijn eigen opmerkingen gaf. Er zullen nog wat dingen gewijzigd worden aan de compromis (mits goedkeuring van de verkoper/zijn notaris) dus of we onze "teken-datum" gaan halen (donderdag) is nog maar de vraag... Maar liever een paar dagen langer dan dat we binnenkort met een hele hoop problemen zitten!

Vanmiddag zijn we dan nog even naar "ons dorpje" gereden... Telkens we daar komen, weten we waarom we hier door gaan! We zouden het onszelf makkelijk kunnen maken en zeggen dat ze het maar bekijken en onszelf een hele hoop onzekerheid besparen de komende maanden. 

Maar dit is het voor ons zó waard!! 

Ik probeer zelf niet té enthousiast te zijn op dit moment. Ik geef mezelf liever het gevoel dat het zal tegenslagen dan dat ik constant met stress zit omdat ik het zo graag wil maar de kans nog steeds bestaat dat we het huisje niet gaan kunnen kopen.

Dat geeft me op dit moment een veel geruster gevoel, al zal het ook nu toch wel pijn doen moest alles nog afspringen.

Want voor alle duidelijkheid, in tegenstelling tot mensen die in een "normale" aankoopprocedure zitten, zijn wij niét zeker dat we het huis gaan kunnen kopen wanneer de compromis ondertekend wordt.

Afwachten is de boodschap...

Vandaag, 14 december:

Een slapeloze nacht verder, kan ik toch redelijk positief naar de dingen kijken. Ik heb het echt van me af moeten zetten want ik ben sowieso al heel stressgevoelig. "Wat er ook gebeurt, het is oké" is de meest krachtige zin die ik ooit aangeleerd heb gekregen. Ik vertel het nu zo'n 20x per dag aan mezelf [wink]. Ook de vraag: "Is het het einde van de wereld wanneer we dit huis niet kunnen kopen?" stel ik geregeld aan mezelf. 

Nee, natuurlijk is het dat niet maar ooooh wat zouden wij dit allemaal echt héél jammer vinden!

We besluiten deze namiddag te gaan wandelen... Uiteraard in ons "nieuwe" dorpje

Het voelt meteen als thuiskomen, van zodra we het kasseibaantje oprijden. De dorpsganzen begroeten ons en meteen krijg ik een boost van energie! Dit is wat ik wil, dit is wat wij willen en wat wij nodig hebben. Dit moét gewoon lukken!

We wandelen deze keer langs een andere kant van het dorp, springen over (gelukkig droge!) grachtjes, proberen de ganzenpoep te ontwijken, houden de jongens tegen om van een berg af te rollen (in de zomer jongens!),... We Genieten met de grote G!

Uiteraard kan een wandeling naar het huisje niet ontbreken en terwijl we binnen kijken, proberen we al de positie van onze sofa te bepalen  

Dit moét gewoon lukken!!

Ondertussen zijn we al vaste klanten in het cafétje en we worden hartelijk begroet door de uitbaatster die al van onze plannen op de hoogte is (en ondertussen ook al het "hele dorp" by the way hahaha).

We geven de nieuwe stand van zaken (beslag op het pand) en zien dat ook zij echt wel hoopt dat het goed komt.

Een tafeltje aan de overkant geeft plaats aan enkele mensen waarvan ik denk dat het dorpsbewoners zijn. Op een gegeven moment vertelt de uitbaatster iets aan hen en meteen worden we uitgenodigd om bij hen aan tafel te komen zitten. Het zijn geen dorpsbewoners (meer) maar wel mensen die nog héél actief zijn in dit dorp. Meteen bekruipt ons het échte dorpsgevoel, zo hartverwarmend!

We krijgen een stukje geschiedenis mee, de andere bewoners passeren per huis de revue, bijnamen van (oude) bewoners krijgen we te horen,... kortom, het was super gezellig!!

Met een warm hart (maar toch ook nog steeds een bang hartje; al is dat volgens één van hen echt niet nodig) vertrekken we terug richting onze huidige habitat en kunnen maar aan één ding denken: Dit moét gewoon lukken!!!

Morgen hebben we een afspraak bij de notaris... We zijn benieuwd!

Het immokantoor gaat nu aan het werk om de compromis op te maken.

Ze moeten wel eerst laten uitzoeken hoe het zit met de registratiekosten want het pand is deels handelspand en deels gewoon woning. De notaris gaat hier werk van maken en men probeert ons hierover zo snel mogelijk uitsluitsel te geven. (dit was vrijdag 9 december)

We beginnen foto's te maken van ons eigen huis om dit, na het tekenen van de compromis, zo snel mogelijk te koop te kunnen zetten.

Afgelopen maandag, nog helemaal vol van alle ideeën die ik in het weekend had opgedaan op Pinterest (wat een geweldige site is dit toch!!), krijg ik plots telefoon en zie ik dat het M. van het immokantoor is. Ik verwacht dat zij al een antwoord heeft op het "probleem" met de registratiekosten maar niets is minder waar....

Enkele dagen eerder bleek er beslag te zijn gelegd op "ons huisje".... Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken!

"Het zou allemaal niet zo erg zijn", "openbare verkoop", "bod kan geweigerd worden", "schatter zal langskomen" ... Het leek alsof ik de helft van het gesprek niet kon horen en enkel maar flarden had onthouden. 

Ik zag onze droom al helemaal aan ons voorbij gaan en liep de rest van de dag gestresst rond. (lang leve rescue-druppeltjes!) 

Moest ik nu de afspraak die we dinsdag bij de bank zouden hebben, afzeggen? We besloten om dit gewoon te laten doorgaan om toch al een idee te hebben van wat er mogelijk is indien de aankoop toch gewoon kan doorgaan.

Alles was eigenlijk positief... tot we vertelden over het beslag. "De bank zal jullie bod nooit aanvaarden" kregen we te horen. 

BOINK daar werden mijn positieve gedachten weer de grond ingeboord...

Elk logisch denkend mens zou het toch belachelijk vinden dat de bank een goed bod weigert en een openbare verkoop zou eisen van een pand dat al 2 jaar te koop staat en waar in al die tijd nooit 1 serieus bod op werd uitgebracht?!?

Opnieuw een slapeloze nacht....

Vooral de mening van onze oudste dochter baart me zorgen. Wat als zij niet door het vuil en de rommel heen kan kijken?

Zal ze de mogelijkheden van het huis zien? 

In ieder geval maakt ze zich al niet teveel zorgen meer om de praktische kant van de zaken. We zullen moeten wennen maar voor alles zal een oplossing zijn!

De "kleintjes" waren meteen weg van het pand, aangezien er beneden nu nog een toog staat van het café dat 2 jaar geleden zijn deuren hier gesloten heeft. "Cafétje spelen", hoe leuk kan een nieuw huisje zijn? ;-)

Boven werden de kamers al verdeeld en de grote zolder zien zij als één groot speelparadijs

Maar ook onze grote meid ziet het toch wel zitten. Een kamer die dubbel zo groot is als de kamer die ze nu heeft, daar ziet ze wel heel wat mogelijkheden in! We bekijken samen waar wat zou komen, hoe we het kunnen inrichten, welke kleuren we kunnen gebruiken,... 

Oh ja, we zien het helemaal zitten!!

We krijgen van de immo nog te horen dat de verkoper toch liever niet akkoord gaat met ons 2de bod. We beslissen de pot in 2 te delen en opnieuw een bod te doen.  Terwijl we nog onderweg zijn naar huis, krijgen we al terug telefoon van de immo: de verkoper aanvaardt ons bod!!!

Hij brengt ons zover dat we, ondanks mijn twijfels over de praktische kant van de zaken, een eerste bod uitbrengen!

Tegelijkertijd maken we een nieuwe afspraak met het immokantoor om het pand te gaan bezichtigen, samen mét de kinderen.

Want uiteraard zijn zij ook heel benieuwd naar het "nieuwe" huisje!

De omgeving hebben ze in ieder geval al goedgekeurd: een dorp waar ze zonder zorgen "op straat" kunnen spelen, waar kom je dat de dag van vandaag nog tegen?

Wanneer ze 100 meter wandelen, hebben ze zicht op de "grote boten" die voorbij varen, het haventje met de bootjes die de ene moment volledig op het droge liggen en het andere moment lustig liggen te wiegen op de golfjes.

Dit is voor ons dé plek waar iedereen enerzijds de rust zal vinden die we nodig hebben en anderzijds de ruimte om zich uit te leven.

(op ons eerste bod kregen we een tegenbod van de verkoper en meteen hierop deden we een nieuw bod... Afwachten maar!)

Maandagmorgen hebben we het immokantoor opgebeld en we konden meteen dezelfde avond gaan kijken... Zo spannend!

Oké, er is veel werk in het huis... Maar hier kunnen we doorkijken en we zien welke mogelijkheden het pand geeft!

Helemaal verkocht gaan we naar huis en praten we nog uren na, wat resulteert in een hele korte nachtrust... 

Het houdt me bezig dat er in het dorp 0,0 voorzieningen zijn, ook geen openbaar vervoer. We wonen nu recht over een grote winkel en zijn gewend onze boodschappen bij wijze van spreken een kwartier voor etenstijd te doen. De kinderen kunnen te voet naar school of hebben op 150 meter een bushalte voor de verder gelegen school. Wat als er iets met mijn man gebeurt? Of met mij? Wat als de kinderen daar in het water sukkelen? Wat als... wat als... wat als.... 

Ik hang tussen de "ja" die uit mijn hart komt en de "nee" van mijn verstand. Ik word er zelf gek van!

Het ene moment wil ik niets liever, het andere moment zie ik alle problemen die we kunnen (in mijn hoofd dus "zullen") tegenkomen.

Ik praat erover met mijn man, mijn mama, mijn zus, collega's ... en natuurlijk de kinderen!

De twijfels van onze oudste dochter doen ook mij weer twijfelen, al kan ik op al haar negatieve opmerkingen wel een positieve feedback geven. (om 5 minuten later zelf ook weer de negatieve kanten te zien)

Wat moeten we beslissen?