Zoals toegezegd hierbij mijn reactie.
Andy Garret woont vlakbij het buurtschap Erneen (Barry Cummins spelt in zijn verhaal m.i. foutief Earneen) en is onderdeel van het destijdse "hippievolkje" dat zich in de zeventiger jaren rondom Kenmare heeft genesteld.
Deze buitenpoorters drukten langere tijd, zo begreep ik, een negatief stempel op de gemeenschap aldaar, te vergelijken met bijvoorbeeld de situatie op Ibiza, zoals ik die in de tachtiger jaren tijdens een bezoek aan vrienden van mij aldaar heb ervaren.
Bij mij wekt dit type mensen gevoelens op van weerzin. Het spijt me, maar het is zo.
Ze doen me denken aan wolven in schaapsvel, waarbij ik tegelijkertijd aan het "Verraad van generatie 1968" moet denken van Gerrit Komrij, door hem voorgedragen in Ruigoord (zie ook You Tube).
Met voornoemde Andy Garret heb ik tijdens mijn onderzoek gesproken. Ik heb hem gevraagd wat hij zich wist te herinneren van Leidy en haar vriend.
Hij wilde daar niet veel over vertellen, behalve dan dat hij Nick W. bepaald geen prettige man vond en dat hij hem een onbetrouwbaar sujet vond.
Andy kwam echter op mij net zo achterbaks over als Leidy's vriendje op hem.
Hoe men destijds tegen dat hippievolkje aankeek, daarvoor verwijs ik naar de Kenmare Journal van 1982, "a bridge to the past", waarin Andy Garret op iets meer dan twee pagina's onder het kopje "Kenmare in relation to the Outsider" heeft gevraagd om respect voor de groep waarin hij leefde.
De "locals" hadden in elk geval dus geen affiniteit met de hippies in hun buurt in die tijd, omdat ze zich niet aansloten bij de bestaande gemeenschap.
"What more is new today!"
De Engelse hippies hadden bijvoorbeeld geen paspoort nodig om zich in Ierland te vestigen.
Ze maakten daarbij tegelijkertijd op grote schaal gebruik (misbruik) van de "dole" en Andy Garret rechtvaardigde dit in zijn artikel met de opmerking dat talloze Ieren in Engeland immers toch ook gebruik maakten van een sociale uitkering aldaar. Daar maak je jezelf niet geliefd mee.
Ze leefden feitelijk afzijdig van de plaatselijke bevolking en daarbij ontstond voor deze met name Engelse lieden in het milde zuidwesten van Ierland het ware Shangri La.
En het is m.i. primair deze afzijdigheid dan wel het 'op zichzelf' leven van deze mensen en daardoor het volstrekt gebrek aan sociale controle, dat ten grondslag ligt aan het falen van het onderzoek door de Garda naar de vermissing van Leidy, waaraan tegelijkertijd gekoppeld moet worden de volstrekte ongeinteresseerdheid van met name de Garda toentertijd ten op zichte van (vermiste) buitenlanders anders dan Engelsen in die groep.
Ik heb met een B & B eigenaresse en haar man (veearts) gesproken, vlakbij Erneen, over de verdwijning van Leidy en ze waren het met me eens dat het verhaal zoals dat tot op heden geldt en thans ook wordt verwoord door Barry Cummins volstrekt ongeloofwaardig is wat de uitleg van Nick W. betreft.
Zij geloven - met mij - dat er wel mogelijk drugs in het spel zijn geweest en dat de zaak boven op de berg volkomen uit de hand is gelopen en dat er (wellicht) iets als crime passionel, of verraad van strafbare feiten aan de orde is geweest.
De westkust was bovendien een geliefd en vrijwel risicoloze mogelijkheid om dubieuze handel aan te voeren, iets waar b.v. de IRA ook gebruik van heeft gemaakt.
Daar is ook veel geld mee verdiend en ik weet van voorbeelden te over omdat ik zo langzamerhand de gehele kuststrook heb leren kennen.
Men zwijgt echter collectief. Een klassieke cover-up, derhalve!
Daarbij moet ook worden meegenomen het feit dat Leidy kennelijk geen been zag in gevaarlijke ondernemingen.
Zij was in het verleden ook (indirect) betrokken bij een roofoverval in Nederland, zo meen ik mij te herinneren uit het gesprek met de CRI functionaris in den Haag.
Er is achter het huis in Erneen uiteindelijk ook nog een hennepplantage opgerold, hetgeen ook bekend is.
In Ierland is het niet zo moeilijk om een lijk onvindbaar weg te werken.
Daarbij moet wel aan een aantal voorwaarden worden voldaan, zoals ruim tijd hebben en een juiste plaats weten om iets dergelijks tot stand te brengen en tenslotte afwezigheid van sociale controle.
Aan deze voorwaarden werd ruimschoots voldaan.
De venen zijn dichtbij en zo'n klus is dan in een wip geklaard, aldus de B & B eigenaars.
De politie heeft zichzelf voortdured gerechtvaardigd met het grondig uitgevoerd onderzoek.
Dit onderzoek is evenwel veel te laat gestart, hetgeen in zekere zin overeenkomst vertoont met het falen van de recherche rond de moord op Marianne Vaatstra. De daders zijn gevlogen of de rijen hebben zich gesloten. Je kan er niet meer bij en er is geen hard bewijs!
Het allerergst acht ik echter het feit dat politieman Kingston naar Engeland toe moest gaan om Nick W. aldaar te bevragen.
Dit in mijn ogen vreemde gegeven hangt samen met het feit dat de vader van Nick W. een hoge Engelse politiefunctionaris bleek te zijn.
Daardoor konden de duimschroeven niet worden aangedraaid en die frustratie heb ik bemerkt bij Kingston (niet lang na mijn bezoek gepensioneerd).
Zoals je waarschijnlijk wel weet ben ik een aantal jaren geleden benaderd door de TROS om mee te werken - dus ook om live
in beeld te verschijnen - aan een t.v. uitzending over de vermissing van Leidy.
Ik heb de redactieleden van dit programma alleen willen helpen door mijn verzameld materiaal (foto's e.d.)
betreffende deze bizarre zaak in bruikleen mee te geven.
Niet lang daarna heeft de redactie van het Trosprogramma me alles compleet teruggestuurd.
Ik heb de uitzending niet gezien.
Om een aantal redenen kon ik niet persoonlijk aan die uitzending meedoen.
De belangrijkste reden was dat ik "low profile" wilde blijven vanwege richting mij een plotselinge grimmigheid destijds - zo voelde ik dat toen na een
laatste telefoongesprek met Flicker Thoma (vriendin van een vriendin van Chrissie Wood) - en het begin van dreiging als ik verder zou blijven wroeten in Leidy's geheimzinnige "disappearance" in het gebied rond Kenmare.
Flicker had van haar vriendin gehoord - Flicker was dus even loslippig tegen mij - dat Chrissie haar, in een kennelijk voor Chrissie zware periode - haar man Andrew was van haar gescheiden, waarbij ze de voogdij over haar kinderen verloor en en waartegen ze zich niet verzette(n) (kon) [CHANTAGE??] -, had verteld dat er achter en in hun huis (van de familie Wood) in Erneen verschrikkelijke dingen hadden plaatsgevonden.
Chrissie wilde geen details aan haar vriendin verstrekken. Het was te erg, zo vertelde Flicker mij.
Ik heb daarna overigens ook met Chrissie zelf gesproken, per telefoon.
Ze wilde me niet ontmoeten, ze wilde wel een brief schrijven.
Dat hoefde dus niet voor mij, omdat dit hetzelfde verhaal zou opleveren zoals we dat nu kennen.
Dat Chrissie overigens niet spoorde bleek ook wel uit het verhaal dat haar moeder mij vertelde over het feit dat ze na het overlijden van haar vader niet naar de begrafenis was gekomen.
Men moet zich realiseren dat ik gedurende een lange periode bezig geweest ben met de vermissing van Leidy en dat het op een gegeven moment
bij de desbetreffende 'locals' niet onopgemerkt bleef dat er steeds weer een in het noorden van de republiek wonende Nederlander zat te wroeten
in hun verleden, het verleden van voornamelijk Engelse hippies, wolven in schaapsvel dus.
Wolven die inmiddels veel hebben te verliezen omdat een behoorlijk aantal middenstander blijkt te zijn geworden.
De enige persoon die hier misschien nog iets aan zou kunnen doen is iemand van het kaliber Peter R. de Vries.
Als je verder nog iets wilt weten, neem dan gerust contact met mij op.
Met vriendelijke groet,
Raymond
"Toevoegen" op die pagina om het bericht toe te voegen. 
Nu moet ik dit weekend een stuk voor de krant schrijven over een taboe in Iran en ik heb de Liefde gekozen. Ik geef toe, het is een beetje rare keuze aangezien vrijwel iedere bekende Iraanse dichter het over liefde heeft (al dan niet middels granaatappels), veel mensen verliefd zijn en er ook kinderen worden geboren.
Prettig weekend!
