|
Beste lezer,
ik ben Jon, de vader van Jonna.
Ik weet niet goed wat te zeggen, ik ben nogal zwijgzaam.
Er spoken allerlei gedachten door mijn hoofd, die ik onmogelijk kan plaatsen.
De eerste dag van haar vertrek zit nog vers in mijn gedachten. Precies alsof het gisteren was.
Sindsdien lijkt elke dag langer te duren. Zelfs 's nachts kan ik met moeite de slaap vatten.
Daarvoor heb ik gelukkig een oplossing gevonden: de slaappil.
Alle verwarde en onzekere gevoelens blijven in me opgekropt zitten. Ik kan mijn hart bij niemand luchten.
Mijn vrouw, Magnhild, verwerkt het proces op een heel andere manier.
Zij kan alles kwijt bij haar zus Helene. Ik troost haar niet genoeg (volgens haar).
We piekeren over hoe dit nu in godsnaam kon gebeuren. Onze lieve dochter had toch niets te kort?
We hadden leuke momenten samen, alles verliep goed.
Misschien was Magnhild iets te hard voor haar geweest. Zij wou immers steeds haar eigen mening opdringen.
Of ligt het aan mij?
Ik praat niet veel, hoewel dit al altijd zo geweest is.
Nee, dit kan niet. Ik betwijfel het.
Magnhild raadt me aan om naar een psycholoog te gaan.
In het begin leek het me een absurd idee. Maar achteraf besloot ik het toch te doen, zonder dat zij van iets afwist.
Bij Eyolf Strand, zo noemt hij, voel ik me echt op mijn gemak.
Ik vertel hem de vreselijke ideeën die ik voor ogen heb. Dingen die gebeurd kunnen zijn met Jonna.
Het gaat niet altijd even vlot.
Het is moeilijk om iemand in vertrouwen te nemen.
Wat heeft hij trouwens aan al mijn verhalen? Hij heeft meer dan 10 patiënten per dag die elk ook hun zeg doen.
Maar ik heb bij hem het gevoel serieus te worden genomen.
Hij is een luisterend oor en probeert me tips te geven over hoe ik het best moet omgaan met zo'n intens verdriet.
Dankzij hem zie ik het leven weer een beetje meer zitten.
Ik overweeg zelfs om apart te gaan wonen.
Magnhild en ik, elk met onze eigen problemen.
Ik vraag me wel af hoe ze gaat reageren.
Het is niet mijn bedoeling haar pijn te doen, maar het lijkt me gewoon beter zo.
|
