Ongelooflijk welke gevoelens er allemaal door me heen gingen wanneer ik thuis opnieuw in de woonkamer stond.

Het was een mengeling van verdriet, wanhoop, onrust en opluchting.

Papa reageerde vrij kalm toen ik er was.

Ik heb het gevoel dat hij me niets wil opdringen en me de tijjd wil geven om alles rustig te verwerken.

Daarentegen was mama compleet over haar toeren.

Ze vuurde de ene na de andere vraag op mij af, waarop ik geen echt antwoord kon geven.

Op een dag zal ik toch alles moeten vertellen.

Het kan niet eeuwig geheim blijven.

Daar wil ik me voorlopig nog niet druk om maken.

Tijden veranderen...

Gelukkig maar, want ik wil de vorige momenten zo vlug mogelijk vergeten!

Hallo mama en papa,

het spijt me dat ik ben weggelopen van huis.

Het was helemaal niet mijn bedoeling jullie een slecht gevoel te bezorgen.

Ik besef dat ik niet goed genoeg heb nagedacht...

Ik was aangedaan toen ik jullie berichten las op deze blog.

Maar ik hoop dat jullie kunnen begrijpen dat het echt nodig was voor mij om dit te doen.

De situatie ligt nogal gevoelig.

Het is niet dat ik alles opzettelijk wil verzwijgen. Ik voel enkel dat het nog niet het moment is om alles te openbaren.

Ik snap dat jullie daar moeilijk mee kunnen omgaan, maar vertrouw alsjeblieft eens op mij.

Ik wist het even niet meer...

Het leek me goed om afstand te nemen, maar nu ik ben teruggekeerd, zie ik in dat ik jullie verschrikkelijk heb gemist.

Geef me dus tijd om alles op een rijtje te zetten.

Veel liefs van Jonna.

Liefste dagboek,

ik hoop dat niemand dit ooit zal lezen.

Mijn kleine meid Jonna is er niet meer. Ik mis haar vreselijk.

Ik weet niet eens of ze levend of dood is.

Ons enige kind...

Ik kan mij geen leven zonder haar inbeelden.

Telkens hoor ik haar stem weer als ik in de keuken, de living,... sta.

Mijn hersenen willen niet accepteren dat ze weggelopen is van huis. Zonder rede, zonder afscheid te nemen is ze plots verdwenen.

Ik heb nood om te praten met iemand. Jammer genoeg is Jon daar niet de geschikte persoon voor.

Ik vraag me af waarom ik voor hem heb gekozen.

Hij voert nooit het woord, neemt het niet voor mij op.

Ik sta er alleen voor.                              Ik ga door.                                Ik moet door.

De geboorte van Jonna had ons dichter bij elkaar gebracht, maar nu ze er niet meer is...

Zou hij het erg vinden als ik voorstel om te scheiden?

Vast wel..., maar ik heb niets aan hem.

Ik doe een inspanning om met andere mensen in contact te komen, terwijl hij zich van de buitenwereld afscheidt.

Ik redeneer helemaal anders dan hem.

Hij is geen verrijking in mijn leven geweest.

Het is misschien nogal strak verwoord, maar de waarheid moet ook gezegd worden.

Hopelijk lezen Jonna en Jon dit in geen honderd jaar, want anders denken ze dat ik een onmens ben.

Zo wil ik dus helemaal niet overkomen.

Eigenlijk heb ik er nooit eerder bij stil gestaan. Ze hebben werkelijk bijna dezelfde naam. Dit gebeurt er dus als ik hem laat beslissen.

Beste lezer,

ik ben Jon, de vader van Jonna.

Ik weet niet goed wat te zeggen, ik ben nogal zwijgzaam.

Er spoken allerlei gedachten door mijn hoofd, die ik onmogelijk kan plaatsen.

De eerste dag van haar vertrek zit nog vers in mijn gedachten. Precies alsof het gisteren was.

Sindsdien lijkt elke dag langer te duren. Zelfs 's nachts kan ik met moeite de slaap vatten.

Daarvoor heb ik gelukkig een oplossing gevonden: de slaappil.

Alle verwarde en onzekere gevoelens blijven in me opgekropt zitten. Ik kan mijn hart bij niemand luchten.

Mijn vrouw, Magnhild, verwerkt het proces op een heel andere manier.

Zij kan alles kwijt bij haar zus Helene. Ik troost haar niet genoeg (volgens haar).

We piekeren over hoe dit nu in godsnaam kon gebeuren. Onze lieve dochter had toch niets te kort?

We hadden leuke momenten samen, alles verliep goed.

Misschien was Magnhild iets te hard voor haar geweest. Zij wou immers steeds haar eigen mening opdringen.

Of ligt het aan mij?

Ik praat niet veel, hoewel dit al altijd zo geweest is.

Nee, dit kan niet. Ik betwijfel het.

Magnhild raadt me aan om naar een psycholoog te gaan.

In het begin leek het me een absurd idee. Maar achteraf besloot ik het toch te doen, zonder dat zij van iets afwist.

Bij Eyolf Strand, zo noemt hij, voel ik me echt op mijn gemak.

Ik vertel hem de vreselijke ideeën die ik voor ogen heb. Dingen die gebeurd kunnen zijn met Jonna.

Het gaat niet altijd even vlot.

Het is moeilijk om iemand in vertrouwen te nemen.

Wat heeft hij trouwens aan al mijn verhalen? Hij heeft meer dan 10 patiënten per dag die elk ook hun zeg doen.

Maar ik heb bij hem het gevoel serieus te worden genomen.

Hij is een luisterend oor en probeert me tips te geven over hoe ik het best moet omgaan met zo'n intens verdriet.

Dankzij hem zie ik het leven weer een beetje meer zitten.

Ik overweeg zelfs om apart te gaan wonen.

Magnhild en ik, elk met onze eigen problemen.

Ik vraag me wel af hoe ze gaat reageren. 

Het is niet mijn bedoeling haar pijn te doen, maar het lijkt me gewoon beter zo.

Welkom op mijn nieuwe blog!

Ik heb het boek "De nacht van vier november" van Karin Fossum gelezen.

Het verhaal gaat over Jonna, een 17-jarig meisje, die plots spoorloos is verdwenen.

Op een avond ging ze naar haar beste vriendin en de volgende dag bleek ze daar helemaal niet te zijn geweest.

Ze was gewoon verdwenen en had bovendien ook nog gelogen tegen haar ouders.

Hun intense verdriet was onmogelijk te accepteren.

In de blog kunnen jullie binnenkort de dagboeken van haar ouders lezen.

Zij zullen hun eenzame momenten en al hun nare gevoelens beschrijven.

Lees dus zeker verder...