Er was eens

Er was eens een land, mooi en rijk. De koning en zijn onderdanen leefden er in vrede samen.
Maar in het mooie land was een nieuwe drieletterig spook opgedoemd en het bedreigde de samenleving. Sommigen geloofden dat het een goedaardig spook was, brullend riepen ze naar de ander dat ze maar wat harder moesten werken en dat ieder bewoner met de juiste identiteit zijn talent tot ontwikkeling diende te brengen. Ze geloofden dat wat ze zelf zouden doen, ze ook beter zouden doen.
Anderen verscholen zich achter hun kippen, en geloofden dat in 2014 de wereld zou vergaan. Hun haantje de voorste zou immers geen partij zijn voor het spokengebrul.
De koning die het al niet te hoog ophad met de fanclub van het spook, stelde daarom een i -do -not-like facebookgroep samen. Bijna iedereen mocht meedoen.
Hij stelde ook drie ministers aan.
Een eerste werd belast met het aanleggen van een vaste spoorlijn naar de oranje spitsbroeders in het noorden. Jammer voor de minister die wel eens over één nacht ijs had gereisd de trein kwam er niet ondanks zijn snelle naam en herkomst. Bij de eerste sneeuw viel hij stil. Pech.
“Die smet wil ik niet dragen”:zei de tweede minister, ik ga niet over één nacht ijs. Ik ga veel plannen maken en in verre landen de mosterd halen, en hij trok naar Koreanderland en dronk canada dry. Op één van die reizen viel het hem op dat een vliegtuig toch vliegt of het nu volzet is of niet. En terug in spokenland begreep hij dat dit de sleutel van zijn succes zou kunnen worden. Tot die dag had hij immers nog veel plaatsen in zijn trofeeën kast vrij? Maar jagen vergt veel florijnen, en die had hij niet in deze bancair duistere tijden.
Maar de minister, niet van gisteren, had van zijn gereis wel een idee voor zijn departement van jonge wijsheid. Waarom ik niet de vliegtuigen volstoppen en hun bezettingsgraad opvoeren?” had hij zich afgevraagd. Gestuwd door het ietsisme maak ik volle klassen. Zo bespaar ik op piloten, en de reizigers paaien doe ik met individuele airportservice.
Een geweldig plan, dure piloten de deur uit, grotere vliegtuigen en groter groepen reizigers die gelijk vertrekken. Geen gerooster meer, het leek hem een win-win-win situatie.
Twee terminals houden we open, fluisterden zijn adviseur hem in de oren.
Terminal A vanouds bedienend de lijn naar Rome zou hij onder druk van Europa laten leiden vanuit de verkeerleiding in de Guimaardstraat. Ze moesten dan wel de spelregels respecteren en iedereen braaf laten meedoen, en zowel halal - als vegie gerechten aan boord aanbieden.
De tweede terminal leverde een iets groter probleem op. Daar verzamelden zich immers vanouds kleinere maatschappijen die nogal eens verschillende bestemmingen wilden aandoen. Vliegtuigen uit Mekka Lourdes en Rome dockten daar. De vliegtuigen en de piloten kostten handenvol geld en vaak zat er op zo’n vlucht amper een paar pasagiers.Roosters liepen vast en om de haverklap was er brand en moest er geblust worden. Men leek geen grip te hebben op de tarmac.
Eerder op het jaar had hij als minister al de onderscheiden incheckbalies aan de directies toegewezen . Men had er lauw op gereageerd en daardoor was hij als minister gestekt in zijn overtuiging dat er hier nog wel wat getaxied kon worden.
Aan de slots durfde hij (voorlopig) niet raken, want die waren verzegeld en verborgen wellicht een doos als pandora’s.
Hoe dit probleem oplossen? Even geniaal als eenvoudig zei een medewerker: Neem een wortel en en stok en zeg dat men het zelf maar moet oplossen.
En zo zag de commissie voor Liever Boordevolle Vliegtuigen het levenslicht. Als die commissie er niet zou in slagen met hogere bezettingsgraden te vliegen en naar ieders smaak maaltijden aan boord aan te bieden (unitaste) dan zou hij de terminal sluiten.
De commissie LBV toog aan het werk,op zoek naar een win-win-win voorstel.
De druk was hoog.
Pandora keek mee over de schouders en zag dat het goed was toen op een zinvrije dag er voorgesteld werd de afzonderlijke vluchten, met de onderscheiden bestemmingen, te vervangen door grote stratocasters waarin plaats was voor alle passagiers. Het inleggen van deze stratocasters type 20-14 had duidelijk voordelen. Voordelen op korte , half lange en lange termijn.
Vooreerst was het behoud van de terminal en een zeker status quo op korte termijn verzekerd. Er zou niet dadelijk gesnoeid moeten worden in piloten en ook de bestaande slots bleven behouden. Er zou geen pilotenstaking komen en samen reizen, daar kan tenslotte niemand iets tegen inbrengen.
Ten tweede kan men het feit dat er dan een zevental piloten aan boord zijn zeker niet zien als een toegift. Er zit misschien al niet teveel vliegend vermogen in ieder van hen. Ze vlogen allen tot op heden toch ook maar voor een low-cost carrier, er zal er wel één bij zijn die het werk doet. Wie naar Rome kan vliegen kan ook rond de plaatselijke moskee cirkelen. De kwaliteit gaat dus omHOOG.
Ten derde zit het er natuurlijk wel in dat passagiers gaan afhaken, en de plaatselijke doel-arme rondvluchten zullen ontvluchten. Als commissie moesten ze aanvaarden dat onderscheiden vluchten en bestemmingen daardoor steeds meer op elkaar zullen gaan lijken.
Kerken en moskeeën lijken vanuit de hemel nu eenmaal fel op elkaar en al vlug zal je blik afdwalen naar des mensens gewas en geplas in de achtertuinen, de universele rechte straten en wellicht ook naar de speurtocht naar tekenen van leven voor de dood, in en bij de natuur.
Koetjes en kalfjespraat zullen binnen de kortste keren de cockpit en het passagierscompartiment vullen. Eens deze common sence bereikt is, er een nieuwe modus vivendi gestalte zal gekregen hebben dat kunnen er volgens de commissieleden twee dingen gebeuren. Men vindt het goed, of men vindt het niet goed. In dat laatste geval vindt men dat ook goed want dan is er werk voor een crisismanager (binnen de bonuscultuur weet je wel).
Hypothetisch gesteld zou het dus wel eens goed kunnen gaan. In dat geval moge het duidelijk wezen dat één piloot nog wel zal volstaan. Want het experiment is geslaagd.
Winst: 6 piloten, 6 vliegtuigen, 6 nascholingsorganisaties en dito -kosten en 6 luchtvaartinspecteurs.
Hypothetisch zou het echter ook kunnen dat dit niet goed verloopt. Zo zouden de verslagen niet de realiteit maar de wenselijkheid uit kunnen drukken. passagiers zouden massaal vrijstelling voor deze vluchten kunnen aanvragen, Sommige piloten zouden over hun grenzen van hun kunnen gedwongen worden, of rollebollend door de cockpit rennen. Dan zou de commissie LBV in deemoed gehuld, zich in vastenas kerend kunnen besluiten dat het inderdaad van bovenaf niet werkt. Hoe mooi het er ook uitziet.
De minister zonder smet op zijn blazoen tot dan toe, zou dan alsnog maar kunnen besluiten het hele zootje onder curatele te laten plaatsen en samen met Dexia de absoute te geven. De winst wenkt.
Dat het een zin-loze dag zal zijn staat vast, RIP
Ach ja, er was ook nog een derde minister.
Weet dat dit maar een sprookje is. Vandaar.

Tja Maantje

21-02-2013 om 21:23 geschreven door LBV  

04-02-2013 om 14:44 geschreven door LBV  

04-02-2013 om 14:19 geschreven door LBV