|
Oef... Het begin is gemaakt.
Lang over nagedacht maar ik ben blij dat ik de stap heb gezet om met jullie te bloggen.
Ik ben Inge, bijna 39 jaar en sinds kleins af niet bang voor een uitdaging.
Als kind droomde ik er van om een eigen zaak te hebben en een jonge mama te worden.
Ik werd dan ook meteen zelfstandige na mijn schooljaren en werd mama op mijn 20 jaar.
Een hele uitdaging, toch wel!
Ik werd 23 en mama voor de 2de keer. Ik vond het gewéldig.
Al kan je je ook wel voorstellen dat het niet altijd simpel was.
Toen mijn man een aantal maanden later vertelde dat hij gevoelens had voor een man,
viel mijn ideale wereld in elkaar. Raar maar waar, werd ik heel rationeel en praktisch te denken.
Alsof ik mijn gevoelens had uitgeschakeld. (ontkenning) Ik zat in een rouwperiode, zonder dat ik het besefte.
Kort daarna, toen hij eerlijk zei dat hij eigenlijk al 9jaar gevoelens had voor mannen (langer dan dat hij met mij samen was)
voelde ik woede, telerugestelling, afkeer, ...
Daar stond ik dan, 2 schoon meisjes amper 23 jaar,... wat moest ik nu doen?
Gelukkig had ik ouders en zussen die me zonder aarzelen opnieuw bij hen liet wonen.
Een (gezellige) drukte, dat wel!
Een jaartje later, waren er al heel wat ruzies gevolgd... Oh wat heb ik het me vaak voorgesteld dat ik geen rekening meer moest houden met hem.
Alleen mijn dochters en ikzelf. Een zalig leventje, leek me. Geen gezever over alimentatie, vrije weekenden, feestdagen,...
Tot ik op een dag telefoon kreeg tijdens het werk... hij had een ongeval gehad en lag in coma. Overlevingskansen waren zeer klein...
OH WAT HAD IK NU GEDAAN!? Wat voelde ik me schuldig voor mijn wensen/gedachten...
Natuurlijk wou ik hem niet echt dood!
Het was vakantie, mijn oudste zou op 1 september terug naar school gaan,.. Wat nu?
Ik ben hem gaan bezoeken, maar ik kon het niet aan... wat een schaamte ging er door me heen.
Ik wist ook wel dat het niet mijn schuld was, maar schuld gevoel is iets waar je niet meteen vat op hebt.
Toen volgde er iets waar ik nooit rekening mee had gehouden...
Hoe zeg je tegen een kind van bijna 4 en bijna 2 dat hun vader waarschijnlijk niet meer terug komt?
Ik heb gewacht tot ik meer wist van het ziekenhuis... Maar helaas kreeg ik maar 4dagen...
Als hij de coma zou overleven, dan zou hij verder leven als een plant (niet zelfstandig eten, praten,....) Dat wens je niemand toe...
Zijn moeder, iemand die nooit in mijn vriendinnenboekje zal komen, probeerde ineens meer tijd door te brengen met haar kleinkinderen.
Maar dat is niet zo simpel, als ze eigenlijk een vreemde was voor hen.
Zoals ik wel kon denken had ook zij een zondebok nodig... en dat was ik. Het is niet wat je wil, maar ik begrijp het wel.
Na enkele jaartjes ben ik alleen gaan wonen met mijn dochters. Eindelijk begon het rouwproces echt.
Ik hield me recht, sterk voor de kinderen en waarom zou ik moeten rouwen, het was toch mijn ex?
In deze periode kwam ik ook mijn nieuwe man tegen. Het deed zoveel deugd om opnieuw liefde te voelen.
Een gezinnetje te vormen, mijn kinderen voelde ook de liefde van hun nieuwe papa.
Ze kregen nog een klein broertje erbij en wat waren ze gelukkig toen we met z'n 5 trouwde.
Zoveel liefde en struggels, zoals een (h)echt gezinnetje.
Ook zijn familie adopteerde de meisjes, meteen als "ons meisjes", zo fijn!!
Ik startte dus op mijn 19 jaar met een eigen kapsalon.
Toen mijn (ex) man overleed kreeg ik het lichamelijk heel zwaar, spasmofylie was de diagnose.
Ik was 23 jaar, moeder van 2 (half)weesjes en een pijnlijke spierziekte (waardoor ik niet meer kon werken)
Alsof het niet genoeg was.
Ik stopte als kapster en besliste om even thuis te blijven met mijn kinderen.
Na een jaar in behandeling te zijn bij een dokter die Oosterse geneeskunde toepaste (ik vertikte het om mijn hele leven zware medicatie te nemen, dus wou ik alles proberen) had ik die vervelende pijnen onder controle!
Mijn nieuwe man en ik hadden samen al gedroomd om, in gezonde tijden opnieuw voor mijn zaak te gaan.
Dat deed ik ook. Het ging jaren goed, tot ik opnieuw last kreeg, nog meer pijn, scheuten die de constante pijn verergerde...
Ik besloot om voorgoed de kapster wereld vaarwel te zeggen. (Want het was waarschijnlijk toch een typische kappersziekte?)
Hmm... daar hoor ik toch wat twijfel, misschien is het gewoon een waarschuwing van mijn lichaam?
Ik kon 2 dingen doen: toegeven en zware medicatie nemen OF mijn leven opnieuw in handen nemen: voeding aanpassen, levensstijl aanpassen én nieuwe job.
Ik ging voor het 2de! Weer niet de gemakkelijkste keuze, want als je maar 1 opleiding volgde (met hart en ziel) opgroeiende pubers in huis hebben en het huis aan het verbouwen bent is het misschien niet echt het moment?
Maar toch ben ik er voor gegaan!
Ik heb alle ervaringen bij elkaar gegooid, coaching opleidingen gaan volgen. Eerst personal coaching (voeding en beweging in evenwicht brengen) daarna lifecoach, want je kan je voeding en je beweging wel in evenwicht hebben maar je geest moet mee gaan.
Ik kreeg er niet genoeg van en ging voor een specialisatie: rouw en verlies coach.
Het is zo belangrijk om geholpen te worden door iemand die weet wat je doorstaat, een luisterend oor. Maar ik ga nog wat verder.
Wat ik miste tijdens mijn rouwperiode(s) is niet het luisterend oor, maar wat daarna? Goede raad krijg je van iedereen, maar is het altijd wat je nodig hebt?
Voor mij niet!
Voor mij was het belangrijkste om mijn leven opnieuw op te nemen, misschien helemaal anders als daarvoor. Er is wel degelijk een leven na het verleden.
Wat is er mooier dan je nabestaanden niet alleen te laten tijdens je eigen uitvaart? Ik merkte op dat het niet alleen het financiële was dat moeilijk was, maar ook het praktische. Welke instanties? Wanneer? Hoe? ...alleen? Daarom verdiepte ik me als uitvaartadviseur. Zo kan ik je helpen bij de voorbereidingen, je spaarplan, jouw plan.
Ik voel me nu helemaal compleet!
Ik vond mijn leven, na mijn verleden!
Wil je meer informatie over wat ik doe en hoe ik jou kan helpen?
Aarzel niet om me te vragen.
Inge
LichtPunt.
Wil je meer?
Volg me op Facebook Instagram LinkedIn
|
