De neuroloog was blijkbaar zeker van haar stuk. Nog voor de diagnose werd bevestigd door MRI en DAT-scan, schreef ze mij reeds Parkinson medicatie voor.

Over het algemeen sta ik nogal sceptisch tegenover medicatiegebruik. Ik ga naar de dokter voor een diagnose, en beslis ik zelf wat ik doe. Over het algemeen kies ik voor natuurlijke remedies: kruiden, etherische oliën, voeding. Nu heb ik maar even getwijfeld en toch beslist om voor de medicatie te gaan. Wel onmiddellijk met de bedenking dat ik die zou aanvullen met natuurlijke middelen, zodat ik het medicatiegebruik tot een minimum kan beperken.

Van zodra ik had ingestemd de medicijnen te nemen, waarschuwde de dokter mij voor de bijwerkingen, nl. lage bloeddruk en misselijkheid. Van het lezen van de bijsluiter werd ik ook niet echt vrolijker. De bijwerkingen zijn echt niet van de minste.

Soit, ik besliste ermee te starten op een zaterdag, hopend dat het ergste zou voorbij zijn tegen het begin van de werkweek. Ik cancelde mijn plannen voor het hele weekend voor het geval dat. Achteraf bekeken best belachelijk want ik heb eigenlijk niets gemerkt. Het enige waar ik last van gehad heb, is slapeloosheid en een gejaagdheid ‘s nachts. Misschien dat ik ook iets minder eetlust heb, maar daar blijft het bij.

Ik ben nog niet aan de optimale dosering. Na dat ene weekend is de dosering al twee keer verhoogd (opnieuw zonder noemenswaardige bijwerkingen - zelfs de slapeloosheid lijkt achterwege te blijven) en volgend weekend zal dat voor de laatste keer gebeuren. In de tweede helft van januari volgt een evaluatie.

De neuroloog was blijkbaar zeker van haar stuk. Nog voor de diagnose werd bevestigd door MRI en DAT-scan, schreef ze mij reeds Parkinson medicatie voor.

Over het algemeen sta ik nogal sceptisch tegenover medicatiegebruik. Ik ga naar de dokter voor een diagnose, en beslis ik zelf wat ik doe. Over het algemeen kies ik voor natuurlijke remedies: kruiden, etherische oliën, voeding. Nu heb ik maar even getwijfeld en toch beslist om voor de medicatie te gaan. Wel onmiddellijk met de bedenking dat ik die zou aanvullen met natuurlijke middelen, zodat ik het medicatiegebruik tot een minimum kan beperken.

Van zodra ik had ingestemd de medicijnen te nemen, waarschuwde de dokter mij voor de bijwerkingen, nl. lage bloeddruk en misselijkheid. Van het lezen van de bijsluiter werd ik ook niet echt vrolijker. De bijwerkingen zijn echt niet van de minste.

Soit, ik besliste ermee te starten op een zaterdag, hopend dat het ergste zou voorbij zijn tegen het begin van de werkweek. Ik cancelde mijn plannen voor het hele weekend voor het geval dat. Achteraf bekeken best belachelijk want ik heb eigenlijk niets gemerkt. Het enige waar ik last van gehad heb, is slapeloosheid en een gejaagdheid ‘s nachts. Misschien dat ik ook iets minder eetlust heb, maar daar blijft het bij.

Ik ben nog niet aan de optimale dosering. Na dat ene weekend is de dosering al twee keer verhoogd (opnieuw zonder noemenswaardige bijwerkingen - zelfs de slapeloosheid lijkt achterwege te blijven) en volgend weekend zal dat voor de laatste keer gebeuren. In de tweede helft van januari volgt een evaluatie.

Deze week kreeg ik de diagnose Ziekte van Parkinson. Woensdag 11 december 2019. Het moet zo'n 10 na 3 geweest zijn.

Is mijn leven nu veranderd? Is er sprake van een voor en een na? Eigenlijk niet. Net als Parkinsonisme sluipend je leven binnenkomt, is bij mij ook het besef gegroeid dat ik waarschijnlijk de ZvP had. De ziekte was mij immers niet vreemd. Mijn vader lijdt ook aan een vorm van Parkinson.

Enerzijds heeft de diagnose heel wat vragen beantwoord. De laatste jaren had ik meerdere vage mentale en lichamelijke klachten, waar niet meteen een oorzaak voor te vinden was. Het leek of ik constant balanceerde op het randje van een depressie, een burn-out, oververmoeidheid, noem maar op. Ik was prikkelbaar, kon mij bijna niet concentreren, kon niet meer multitasken, was steeds moe. Maar ja: ik nam wel eens te veel hooi op mijn vork, mijn kinderen waren niet van de gemakkelijkste en zat in een niet evidente relatie. Daarenboven zat ik in de menopauze. Wat wil je nog meer?

Als ik eraan terugdenk zijn ook de lichamelijke klachten al een paar jaar aanwezig. Mijn fijne motoriek was duidelijk niet meer wat hij geweest is en soms had ik het gevoel dat mijn hersenen mijn handen veel harder moesten aansturen dan normaal. Nu en dan, vooral als ik nerveus was, had ik last van een tremor.
De laatste maanden is dit alleen maar erger geworden. Zodanig dat ik bij het typen nu, mijn linkerhand bijna niet kan gebruiken. Mijn vingers luisteren gewoonweg niet. Ik merk dat ik de vingers van mijn linkerhand hoe langer hoe minder gebruik. Wat ik eerst dacht dat artrose was, moest toch wel wat anders zijn.

Met de diagnose van deze week weet ik nu wat er eigenlijk scheelt. Vooral: ik stel mij niets voor. Mijn probleem is echt.

Anderzijds zijn er tal van vragen bijgekomen. Hoe zal de ziekte evolueren? En hoe snel? Zal ik kunnen blijven werken? Zal ik voor mijn gezin kunnen blijven zorgen? Zal ik voor mijzelf kunnen blijven zorgen? Zal ik met de auto kunnen blijven rijden? Zal ook mijn stappen geaffecteerd worden? Vragen waar ik geen antwoord op weet en waar ook geen antwoord op is.