Ooit het gevoel gehad om alles op te geven terwijl alles al lang opgegeven is?
het leven te leiden dat al lang geen leven meer is?
De dagelijkse marteling, de dagelijkse pijn, het dagelijks verdriet,de spijt...
Het loslaten van het verleden en het omarmen van de onnodige toekomst
het verziekte leventje dat je leid omdat je te laf en te zwak bent om keuzes te maken
jezelf een zwakkeling vinden omdat je altijd de foutieve keuzes maakt
alle messen uit je rug halen en je toch opnieuw omdraaien met open armen
Blijven vechten terwijl je niet weet waarom en hoe
Loslaten kan ik niet hetzelfde als vergeten, vergeven, me uiten, en noem maar op
Geef me terug men grote mond, men groot hart, men moed, men lach laat me opnieuw beginnen maar geef me dit niet meer, men rugzakje zit vol maar kan hem niet legen... Wil dit allemaal niet meer wil afscheid nemen maar van wie en waarom?
Men leven lang zal ik naar je zoeken, men leven lang zal ik je najagen, men leven lang zal ik je nodig hebben.
Zou me niet meer verschuilen, zou me niet meer verstoppen.
Jij houdt me op de been, jij geeft me de kracht,
zonder jou kan ik er niet komen, zonder jou kan ik niet vechten, zonder jou kan ik men hoofd niet meer boven water houden,
Op een dag zal ik je vinden, ik zal terug het lichtpuntje zien waar ik al een lange tijd naar zocht ik zal terug men lach op men gelaat kunnen toveren ik zal terug kunnen spreken met de stem die ik nu niet heb
Men gedachten gooi ik weg, men pijn - verdriet - tranen laat ik achter de pijn van binnen heeft me sterker gemaakt men angsten zullen veranderden in nieuwsgierigheid mijn woede zal veranderden in geluk
Ik zal je ooit vinden, ik zal je niet laten gaan, zullen samen vechten voor men normaal bestaan
Eenzaam dwaal ik rond, ben verloren in deze wereld, ben alleen gekend in de mijne.
drukke plekke, leuke einddoelen, gezellige terrasjes, ik hoor jullie wel maar zie je niet,
voel me altijd alleen met zoveel om me heen, wetend dat je naast me staat en dan je men hand vasthoud
soms voel ik me zoals: het kleinste steentje in de visbak, het papiertje dat ze juist op de grond hebben gegooid en waar ze nog eens op stappen, het dwarrelend sneeuwvlokje dat eenzaam om de grond valt het eenzame persoontje waar niemand iets van weet en niemand iets van kent
Wil me verstoppen wil me verschuilen, wil uren al men woede uithuilen.
Soms wil ik dat ik zoals: een boomwortel op de grond was, als je me niet ziet val je erover en merk je me wel op
Ik hou van je, Wil je nooit meer kwijt, je bent echt men alles, blijf voor eeuwig bij mij, verlaat me nooit je probeert me te verstaan, bedankt voor alles
Ik haat je, ga weg, je bent niets dan een last voor me, je bent niets waard, begrijpen kun je me nooit, bedankt voor er nooit te zijn voor me
Het gevoel dat ik elk moment kan uitbarsten, Het gevoel dat ik steeds tegen iets in mij moet vechten, krijg om het kwartier wel een ander beeld voor me!
Ik word gewoon ZOT!!
Ben vanaf vandaag terug begonnen met men medicatie omdat ik het op de moment gewoon niet meer zie zitten.
Ben op het moment gewoon leeg, Ik ben op, ik ben moe heb ook geen zin om er nog langer tegen te vechten..
Laatste tijd weer vanalles meegemaakt en ik voel gewoon dat ik op ben. Ik heb het gevoel dat ik in zoveel dingen heb gefaald, dat ik dit altijd ga blijven doen.
Beelden voor me die ik niet kan verwijderen uit men geheugen, gevoelens die ik niet kan ontvluchten, haat - agressie die ik niet kan uiten, verdriet dat ik niet mag laten zien
Wil op het moment hier niet meer zijn, probeer er tegen te vechten en toch kom je altijd terug op hetzelfde kl*te punt
Wil gewoon dat je me verstaat, Wil gewoon dat je me begrijpt, Wil gewoon dat je me eindelijk aanvaard!
Voel me de laatste tijd zo eenzaam, zo alleen, zo onverstaanbaar, zo onbegrijpelijk.
Ben een volwassen persoon, ik heb een stem, ik heb een mening waarom wordt er niet naar me geluisterd, waarom wordt ik niet gehoord laat me voor mezelf spreken, laat me men stem horen
Ik heb een leven, ik leef laat me dit dan doen, laat me de fouten maken die ik moet maken, laat me de pijn voelen die ik moet voelen, laat me het zelf leven, en geef me niet het gevoel dat het wordt geleefd
Ik kan verdrietig zijn, laat me dit dan ook zijn, veeg men tranen niet af wanneer ze naar beneden dwarrelen, zeg me niet dat alles in orde komt, hou mezelf niet vast wanneer ik hysterisch word
Ik word boos, Laat me razen, laat me schelden, laat me roepen, laat me doen hoe ik wil doen,
Maar het belangrijkste van allemaal laat me op deze momenten alleen maar verlaat me niet.
Ik kan het op die moment niet aan om een persoon naast men zijde te hebben, maar zou er niet met kunnen leven moest ik het gevoel hebben moest ik er alleen voor staan.
Heb de ruimte nodig, maar ga niet te ver weg, Ik geef je men lach, men traan, men geluk en verdriet maar verlaat me alstublieft nooit niet.
