Zolang ik mij kan herinneren heb ik eczeem. Ik heb periodes gehad zonder eczeem maar een tijd waarin ik eczeem niet kende kan ik mij niet herinneren. In mijn kleutertijd betekende dit niet veel, ik had jeuk en dat was vervelend maar verder dacht ik er niet veel over na. Spelen en plezier maken was veel leuker. In de lagere school was dit moeilijker. Zowel ik als de andere kinderen gingen merken dat ik anders was. Als je als 9-jarige in je bikini naast het zwembad staat voor de zwemles en te horen krijgt van andere kinderen "met haar wil ik niet in het zwembad want dat is precies besmettelijk" dan zak je door de grond. Zelfvertrouwen heb je dan niet veel meer. Buiten het feit dat het voor je eigenwaarde niet goed was had je ook nog de uitputtende onderzoeken en behandelingen. 101 dingen uitproberen in de hoop dat het betert: testen bij die dokter, behandeling van die dokter, zalfjes zalfjes en nog een zalfjes, bad met stijfsel, van kop tot teen insmeren met olijfolie, dieet volgen, pilletjes nemen, andere pilletjes nemen en nog blijft het jeuken en krabben. Op 10-jarige leeftijd ging mijn moeder met mij naar de homeopaat. Van die tijd herinner ik me barweinig. Een kantoor waar veel glazen potjes stonden en een dieet wat maakte dat ik altijd uit de boot viel op verjaardagsfeestjes of andere leuke dagjes. Mijn moeder vertelde mij achteraf dat het wel hielp, dat ik aanzienlijk minder eczeem had maar zelf weet ik het niet goed meer. De jaren die daarop volgen heb ik soms eczeem, dan weet niet maar tijdens mijn puberteit heb ik er nog weinig last van. Soms tijdens stressperiodes zoals de examens of strenge winters maar in zomerperiodes bijvoorbeeld had ik eigenlijk geen eczeem. Ik kon vanalle verschillende zonnemelk gebruiken en ik had daar geen last van. Het pikte niet op mijn huid of mijn huid begon er niet van te "trekken". In mijn eerste jaar verpleegkunde kreeg ik terug meer last van eczeem. Na een bezoekje bij de dermatoloog kreeg ik een zalfje met hydrocortisone en witte teer voorgeschreven. Het goedje stonk enorm maar het hielp wel. Ik bleef gewoon die crème smeren tijdens opstoten en dat ging redelijk goed. De bom is pas gebarsten in mei/juli van dit jaar. Enorme opstoten ter hoogte van mijn armen, hals en gezicht, met andere woorden, alles wat je ziet! Na veel geklungel met de dermatologe die niets geholpen hebben was ik het beu om pillen te nemen en cortisone te smeren. Ik kan niet mijn leven lang cortisone blijven smeren. Dat gaat ook niet meer helpen na een tijdje. Dus nu ben ik sinds kort in behandeling bij een accupuncturist. De behandeling bestaat uit een dieet, kruidensuplementen en af een toe een sessie accupunctuur. Ondertussen zijn mijn opstoten onder controle. Ik heb nog steeds eczeem maar ik heb geen morgenden meer waarop ik wakker word en knalvol eczeem sta. Zo vol dat mijn ogen opgezwollen zijn en mijn zicht vermindert is. Tegen jeuk neem ik een bad met klassiek stijfsel van Remy in en wat olie (liefst jojoba, al is argan of amandelolie ook goed). Verder is het nog afwachten en hoop ik dat ik tegen de kerstperiode een beetje beter uitzie. Dit is mijn verhaal in een zeer beknopte vorm. Als ik alles moet uitschrijven dan ben ik uren aan het typen en jullie uren aan het lezen.
Als mooi begin van mijn blog zal ik mezelf voorstellen. Ik ben Paulien, 22 jaar oud en ik heb eczeem sinds ik 2 of 3 jaar oud ben. Zoals vele lotgenoten waarschijnlijk kunnen beamen krijg je in het dagelijkse leven vaak reacties en raadgevingen over hoe je de eczeem moet aanpakken. Soms is het goed bedoeld en willen mensen alleen maar helpen, soms zijn reacties gewoonweg grof en kwetsend. Daarom richt ik deze blog op, om contact te kunnen hebben met mensen die zelf eczeem hebben. Die weten waarover ze praten!
In de loop van komende tijd zal ik mijn verhaal online zetten! Graag wil ik jullie motiveren om hetzelfde te doen! Als jullie ook een verhaal kwijt willen mail het mij of zet het in een reactie dan plaats ik het op mijn blog! Zo kunnen we elkaar steunen en helpen door moeilijk en jeukerige tijden!
