Leven met CRPS

Inhoud blog

	Een kijkje achter de schermen: wie ben ik?
	Proficiat!

Zoeken in blog

Beoordeel dit blog

Leven met CRPS

De up's en down's van een chronische ziekte

09-06-2019

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

Een kijkje achter de schermen: wie ben ik?

Hallo daar allemaal!

Vooraleer ik start met schrijven wat het is om met CRPS te leven dacht ik, het is altijd fijn te weten wie er achter deze woorden schuilt. Vandaar dat ik zal starten met mezelf voor te stellen.

Ik ben Kimberly, op dit moment 27 en woonachtig te Halle (België).
Op 11 augustus 2013 was ik aan het werk als GAS-ambtenaar voor de gemeente Anderlecht. Op deze 11 augustus was er een voetbalmatch RSC Anderlecht - AA Gent. Als GAS-ambtenaar ben je steeds onderweg met iemand van de politie, in mijn geval was dar met de commissaris.

Wij deden een controle op een nachtwinkel. Want wanneer een voetbalmatch plaatsvindt, vragen we aan de handelaars, nachtwinkels en café's, om een waarborg van 1 te vragen voor een bekertje. Dit doen we om verspilling van plastiek tegen te gaan. Wanneer je je bekertje op het einde inwisselt krijg je gewoon je 1 terug. Wij, ik en de commissaris, hadden een melding ontvangen dat deze nachtwinkel de regels overtradt.

We stappen de nachtwinkel binnen en willen de controle uitvoeren. Vooraan in de rij merken we dat de uitbaters zich niet aan de regels houden. Echter, vooraan in de rij staat een man die zei: 'ik kan hiervoor niet wachten ik ben weg hoor als het zo zit'. In het naar buiten gaan vraagt de commissaris op een vriendelijke manier om zijn identiteitskaart te tonen. Deze man weigert.. Wanneer een agent in functie je vraagt om je te legitimeren ben je verplicht dit te doen. De man weigert en hieruit ontstaat een schermutseling. Ik stond achter de agressor en liet de commissaris zijn werk doen. Tot op het moment dat meneer zijn pulletje viel, hij had deze vastgeknoopt rond zijn nek. Ik raap dit op van de grond. Op dat moment vraagt zijn vader, die ook aanwezig was, om zijn pulletje te mogen ontvangen. Ik reageer dat zijn zoon dit zal terug krijgen na dat hij zich geïdentificeerd heeft. Bij de schermutseling met de commissaris heeft meneer verschillende stappen naar achter gezet waardoor mijn rechtervoet/enkel verpletterd is geweest. Ze zijn meneer komen ophalen met een politiewagen zodat wij ons werk konden verderzetten.

Op het einde van de werkdag kreeg ik enorme pijnen aan mijn rechtervoet/enkel en beslis ik om naar het ziekenhuis te gaan. Ze nemen foto's en daar zien ze dat tenen gebroken zijn en ligamenten geraakt. Na de nodige rust, blijft de pijn bestaan. Er worden nieuwe onderzoeken gepland. Daaruit blijkt dat ik osteochondritis dissecans heb. Dit is een aandoening waarbij je kraakbeen loslaat. Ik ben hieraan 2maal geopereerd. De eerste keer op 10 april 2014, toen kon ik nog stappen al was het wel mankend. Omdat de pijn aanwezig bleef hebben ze mij een 2de maal geopereerd op 25 mei 2015. Sinds deze dag heb ik nooit meer zonder hulp van krukken of rolstoel kunnen bewegen. Daarna werd gezegd dat CRPS of Complex Regionaal Pijnsyndroom aan de basis lag.

Door zinloos geweld kan ik dus niet meer gewoon functioneren en heb ik bij alles hulp nodig omdat ik 24/24 en 7/7 hevige pijnen heb.

Vroeger was ik zo'n actieve meid, ik werkte voltijds en daarnaast werkte ik in het weekend in de horeca om een centje bij te verdienen en startte ik ook een zelfstandige zaak in bijberoep. Door een simpele daad van zinloos geweld werd mijn wereld op zijn kop gezet.