De jongerenaktiviteit was een succes. We waren met een 15-tal mensen, van verschillende leeftijden en de roedel vond dit best spannend om met z'n allen op stap te gaan. Niet alle honden konden echter mee: Chimouk diende thuis te blijven wegens haar heftige bewakingsdrang, samen met Gobi omdat zij op de vorige wandeling onverstoorbaar bleef trekken en Happy omwille van haar buitensporig jachtgehalte. De anderen konden hun enthousiasme niet op. En dat hebben we ook gemerkt tot op het einde. Ik dacht dat ze na enkele km's, gezien de toch wel zonnige dag, al enkele versnellingen lager zouden trappelen maar niets was minder waar. Ze hebben hun trekkracht ten volle benut tot op het einde. Het is duidelijk dat hun werk-en trekmotivatie verhoogt naarmate de meute groter is. En gezien het tempo bij een wandeling beduidend lager is dan bij een muchingtocht, houden ze het ook veel langer vol. Ja, een Malamute is en blijft een 'eigenwijze' sledehond, nietwaar. De roedel heeft ons in ieder geval iets geleerd over hun lichaamstaal en hun intuïtieve krachten en tevens iets over ons eigen functioneren. Want onze relatie met de hond kan enkel positief groeien en in evenwicht zijn als wij de hond goed begrijpen en tevens bewust zijn van onze eigen energie en handelen.
