Jaja, het gaat goed met Happy. Maar ze is zo'n beetje huishond aan het worden. Je weet, de eerste weken toen ze hier was, verliep alles heel goed. Maar toen zijn een aantal teven loops geworden met wat nijdigheid en geruzie als gevolg, dus wilden we haar niet in de roedel laten als er geen van ons bij was. Daarnaast liep het ook wat moeilijk met onze jongste teef Ishra, die door die loopse energie ook jaloerse neigingen kreeg tegenover Happy terwijl dit in het begin niet zo was. We hebben op een bepaald moment er voor gekozen om Happy in huis te nemen om te voorkomen dat ze met Ishra alleen zou zijn. Want we zagen dat Ishra heel dominant begon te doen zodra er herrie was in de roedel.
En Happy, die nestelde zich zo graag naast onze benen. Peter heeft zich van in het begin over haar ontfermd en ze wil eigenlijk constant in zijn buurt zijn (is ook een beetje wederzijds). Nu de gemoederen wat bedaard zijn, is ze overdag weer buiten bij Ishra én bij de roedel als er één van ons in de buurt is. Maar ze is heel voorzichtig en stelt zich heel onderdanig op in de roedel en ze houdt steeds Peter (of mij) in het oog. 's Nachts slaapt ze nog steeds binnen. We willen alle tijd nemen en haar alle tijd geven om haar stap voor stap te laten integreren in de groep.
Het muchen gaat nog steeds goed. Zodra de zon niet schijnt en het kwik onder 15 staat, maken we toch even een rondje op een rustig tempo zodat de honden hun energie wat kwijt kunnen.
Verder lijkt Happy niet meteen aanleg te hebben om te verdikken, niettegenstaande ze nu ook met smaak van het vlees begint te eten. In het begin ging ze er alleen maar even aan snuffelen en wilde enkel korrels eten. En tot nu toe heeft ze alleen nog maar pootje gebaden en niet gezwommen. We zijn ook niet meer zoveel richting vijver getrokken.
Waar ik nu meer aandacht aan geef is het wandelen aan de voet. Als ze alleen is, zou dit al eens lukken, maar met 2 of meerdere op stap betekent voor haar zowiezo "ttttrrrrééééékkeeenn!!!" en jagen...ze laat geen kat, konijn, schaap... voorbij gaan zonder er achteraan te willen gaan.
Zo rustig als ze is binnen, zo speedy is ze op stap.
zijn altijd moeilijke tijden. Vooral de teven zijn dan zo bitsig tegen elkaar en vliegen voor een muggescheet mekaar in in het haar. Soms met verwondingen als gevolg. En dit keer is Chimouk er niet aan ontsnapt. Het gaat eigenlijk al een hele tijd niet zo goed tussen haar en Venus. Sedert Venus de rol van alfateef van haar moeder Shakira aan het overnemen is en dus nu functioneert als uitvoerende alfa (ook soms als beta omschreven) denkt ze dat ze bij iedere overtreding van de andere roedelteven moet ingrijpen en hierbij haar tanden gebruiken. Gisteren rond middernacht hoorden we een hels kabaal. Peter vloog meteen het perk in maar het kwade was al geschied: op het eerste zicht leek het wel of Chimouk haar li-oog kwijt was. Gelukkig was het de huid net eronder die weggescheurd was. Daar dit nu wel een plaats leek waar dit niet spontaan weer mooi zou dichtgroeien, zoals dit meestal wel op andere plaatsen gebeurd, zijn we meteen naar de dierenarts van wacht gegaan. In een half uurtje was alles geklaard en leek onze Chimouk wel een hondenon met haar kap aan. Haar kop ziet er momenteel afschuwelijk uit: haar weggescheerd, enkele paarse draden rond haar oog, vies vocht die uit de wonde loopt, dan nog een laag zalf erop...Maar de dierenarts vermoedt heel sterk dat ze geen letsel zal overhouden. Oef!
Het gaat nog steeds heel goed met Happy. Ze is heel aanhankelijk naar ons toe maar past zich ook goed aan in de roedel die haar zonder problemen aanvaard.
Daar het woensdag te warm was om te mushen, heeft ze vandaag haar intrede gedaan in het mushingteam: als swingdog naast onze jongste Ishra. Dit ging ook alweer heel goed. Ik had de indruk dat het voor haar een rustig verkenningstochtje leek en ze zich helemaal niet hoefde in te spannnen want het tempo van ons team is eerder aan de trage kant. Als het weer morgen meevalt, dus niet te warm, maken we opnieuw een tocht.
De stapweek in de Ardennen met Alegria en Thorgall is uiteindelijk maar een 3-daagse geworden daar ik toch nog een paar extra dagen nodig had om het eindwerk betreffende 'therapie met assistentie van dieren' klaar te hebben. Het was een intensieve periode waarbij ik minder aandacht kon geven aan de honden. Het voelde heel dubieus: het werk ging over 'het intensief werken met de honden' wat op dat moment in de praktijk heel wat te wensen over liet. Maar bon, het is achter de rug en ik ben fier met het resultaat: een geslaagd project; tenminste in theorie...nu nog de voorstelling voor de jury en daarna de praktijk! De honden en ikzelf hebben uiteindelijk heel erg genoten van de stapdagen en het contact met de natuur heeft ons weer extra kracht gegeven. Ik ben terug gekomen met een eigenaardige ingeving. Plots kwam het idee om toch nog even te informeren of de 2 getrainde Alaskan Malamutes van een ervaren musher nog naar een nieuwe thuis zochten. Enkele maanden geleden hadden we dit bericht gekregen van onze vriend musher in Estland maar waren daar toen niet op ingegaan. We wilden ons tot nu toe niet wagen aan het binnenbrengen van een vreemde volwassen malamute in de roedel. Want dit zou voor extra conflicten kunnen zorgen. Maar gezien het nog 2 jaar zal duren vooraleer we misschien enkele eigen goeie pups zullen hebben om aan het team toe te voegen en een reeds ervaren hond toch een goeie aanwinst is, meende ik dat het tijd was om die steeds terugkerende negatieve gedachte "wat als...??" nu eens positief om te buigen en ons te fixeren op de kansen ipv op de bedreigingen. En toeval is natuurlijk nooit toeval: er was 1 teef terug gekeerd daar de plaatsing mislukt was en was aan het wachten op een nieuwe uitdaging. Een plek bij ons dus! Gisteren op 13 juni zijn we Happy gaan ophalen en tijdens de rit van 2u was ze heel rustig. Thuis ging ze gewillig mee in de tuin, was even verbaasd en wat twijfelachtig toen ze onze roedel achter de omheining zag, maar vond het wel O.K. om verder de tuin in te lopen. We hebben ze eerst wat laten wennen aan de omgeving en daarna hebben we 1 voor 1 onze honden erbij gelaten. Eerst de chef van de bende: Allegro. Die deed zoals een alfa het betaamt: hij negeerde haar compleet. Daarna wat gesnuffel ter kennismaking en zonder er veel doekjes om te winden vond hij dat ze mocht blijven. Daarna kwam de meest sociale en grootste speelvogel van de bende: onze jongste Ishra. Ze waren beide even op hun hoede maar het duurde niet lang voor ze enthousiast aan het spelen waren. Daarna hebben we de rest van de roedel 1 voor 1 laten komen en het ging tot onze grote verwondering heel goed. Hier en daar wel een licht grom en wat rangordegedoe maar het ging er allemaal heel rustig aan toe. Happy paste zich heel goed aan aan iedere hond, ze was noch dominant noch onderdanig tenzij het soms wat nodig was om haar positie te handhaven. Toen iedereen voldoende had kennis gemaakt, hebben we de roedel terug naar hun perk gebracht en Happy samen met Ishra afwisselend in huis en in de tuin laten lopen. 's Nachts hebben ze samen in de garage geslapen.
Onze Yanah was al een tijdje op de sukkeltoer. Ze kon alsmaar minder goed stappen, zo erg dat ze de laatste maanden helemaal niet meer mee ging op wandel. We voerden haar regelmatig op het karretje tot aan de vijver want zwemmen deed haar wel nog deugd. Ze werd ook heel chagrijnig en gromde naar ieder die te dicht in haar buurt kwam. De laatste week kon ze zelfs op bepaalde momenten helemaal niet meer recht en moest zich voort slepen. Het was een moeilijke beslissing want zelf leek ze niet in de aanvaarding te willen gaan. Het was alsof ze er nog steeds van overtuigd was dat de roedel niet kon functioneren zonder haar aanwezigheid. Het was voor ons echter duidelijk dat ze aan het lijden was en dit niet meer omkeerbaar was, wat uiteindelijk ook werd bevestigd door de dierenarts. Een inslaapspuitje heeft haar gisteren uiteindelijk verlost uit haar hardnekkig vasthouden aan dit leven waar ze echter niet meer zou kunnen van genieten. Peter zal Yanah's liefkozende likjes missen maar ook haar humeurige jaloerse karakter zal zijn indrukken achterlaten. We vragen ons af hoezeer haar impact op de roedel uiteindelijk zal geweest zijn, nu de eeuwige strijd tussen haar en haar zus Shakira voorbij is... Yanah, het ga je goed, je blijft in ons geheugen als een heel speciale dame.
Daar ik het idee heb om enkele dagen te gaan stappen met 2 honden in de Ardennen samen met een vriendin en haar Witte Zwitserse Herders, hebben we eerst een try-out gedaan. Ik heb gekozen voor Thorgall omdat die nog steeds kilo's dient kwijt te raken en Alegria omdat ze nog steeds haar trauma niet verwerkt heeft. We zijn met beiden een dagje bij hen op bezoek geweest om na te gaan of de reu's elkaar zouden aanvaarden. Dit bleek geen enkel probleem te geven. Ze maakten kennis op neutraal terrein zonder leiband, wat de meest aangewezen manier is als honden voor de 1ste keer kennis maken, en ze reageerden helemaal op zijn honds: eerst elkaar negeren, dan even snuffelen aan alle kanten en daarna weer ieder zijn ding. Op het terrein van de Witte Herders bleven Thorgall en Alegria toch op hun hoede. Ze verloren ons niet uit het oog en bleven ook de Herders vanuit hun ooghoeken volgen. De wandeling door het bos vonden ze super en uiteindelijk keerden we tevreden terug. De dag nadien bleek dat we met meer dan met z'n vieren waren terug gekeerd...tientallen teken hadden een warm en voedzaam plekje gevonden.
Het trainen loopt niet zo vlot als geprogrammeerd was. Er valt regelmatig een trainingsdag weg wegens andere bezigheden zoals massageles voor honden. Ik heb ook een week de tijd genomen om ziek te zijn want een koortsige griepachtige verkoudheid bleef me achtervolgen. En nu ga ik nog enkele dagen op stap met mijn zoon om andere oorden te verkennen. Dit betekent even rustpauze voor de honden. Ik heb niet meteen de indruk dat ze er zich druk om maken en nemen uitgebreid de tijd om van het mooie lenteweer te genieten. De massages verwelkomen ze ondertussen met open poten. Als ze nog maar even de indruk krijgen dat het massagetijd is, gaan ze meteen op hun rug liggen met de poten in de lucht. Helaas moet er een beurtrol opgesteld worden, niet iedereen kan ten allen tijde verwend worden.
Ishra is vandaag 1 jaar geworden. Ze loopt goed mee in het span niettegenstaande ik de indruk heb dat haar achterpoten niet de meest geschikte bouw hebben om snel te lopen. Na enkele jaren bescheiden ervaring wat betreft mushing zie ik ondertussen de subtiele verschillen in stap, draf en galop bij iedere hond. Onze 2 zwart-witte Estse honden hebben de meest atletische bouw en gang, waarbij Chimouk haar zus Indi nog overtreft. Venus en Thorgall hebben de meest stijve gang. De anderen lopen vrij soepel maar Ishra heeft dan weer een gang met een lichte draaibeweging in haar achterpoten. Ik zal mij hierin toch eens wat meer gaan verdiepen en meer info opvragen bij professionele mushers. Het is immers belangrijk dat een sledehond een geschikte lichaamsbouw heeft om onnodige belasting te vermijden. Ondertussen ben ik opnieuw gestart met de training van Alegria en Thorgall. Eind vorig jaar hadden we Alegria als teamdog opgegeven wegens haar pertinente weigering om mee te lopen. Ze gaat echter heel graag mee op stap en ze wil zelfs meelopen naast de fiets...misschien kan ik haar toch nog opnieuw motiveren om naast de kar mee te lopen...!? En Thorgall...die moet dringend vermageren. We zijn nu sedert 2 weken gestart met een rantsoenering van zijn vleesporties én meer beweging. Niettegenstaande hij zich heel erg moet inspannen om het team bij te houden blijft hij toch gemotiveerd om met het span mee te lopen en het lukt hem ook. We lopen momenteel 3 X per week telkens 8,5 km. Ik zou binnenkort willen overgaan naar een rit van 10 à 12 km maar Thorgall lijkt nu op zijn limiet te zitten. Dus "extra training" is de boodschap.
Dit doet je even stil staan. Je gaat slapen en wenst iedereen 'goede nacht' toe en je staat op en je ziet dat er één van de honden vredig ligt te rusten...maar dan net iets té vredig opdat het enkel 'rusten' zou zijn. Akita is vannacht van ons heen gegaan, in alle stilte, heel onverwachts...of misschien toch niet helemaal...Ze had een hartkwaal, ze kon geen 10 m lopen of ze moest hijgend gaan zitten tot ze weer op adem gekomen was. We hebben het altijd geweten: eens zal haar hart het begeven. Wellicht is de opwinding die gepaard gaat met de loopsheid haar dit keer fataal geweest. De loopsheid is enkele weken geleden begonnen bij Chimouk, ook Venus en Alegria hadden al signalen getoond en nu waren Indy en Akita aan de beurt, met in hun kielzog Ishra voor de 1ste keer. Akita deed heel erg haar best om Thorgall te verleiden niettegenstaande hij nogal groot was voor haar kleine gestalte. Het heeft echter niet mogen zijn...Onze kleine Assepoester, de omega van de roedel, maar een ferme rattenpakster is naar de hondenhemel, bij haar lieve vriend en grootvader Ishtar. Ishra is helemaal uit haar lood geslagen. Akita was haar pleegmoeder die haar zo goed had opgevangen en ze sliepen nog steeds samen in de garage, apart van de roedel, daar ze beiden de zwakste schakel waren in de groep. Nu zal Ishra, 11 maanden oud, alleen haar mannetje moeten staan, waar ze ondertussen al goed weg mee weet, vooral tegenover Gobi die blijkbaar niet haar beste vriendinnetje is. Het zal belangrijk zijn nu vooral geen medelijden met haar te hebben want dit komt stabiliteit en evenwicht niet ten goede. Akita, het ga je goed. Je blijft in onze herinneringen.
Een nieuw jaar, nieuwe ideeën, nieuwe krachten...maar ik denk dat onze intiemste wensen toch steeds terug gaan naar een diepgeworteld verlangen nl. "gelukkig zijn". Een ultiem streefdoel die nooit volmaakt kan zijn tenzij je het geluk voortdurend kunt ervaren in de kleine dingen des levens. Echt waar, het geluk zit in de kleinste dingen waarvan je meestal niet beseft dat ze er zijn. Er wordt zoveel over gefilosofeerd en poëzie over geschreven maar eigenlijk volstaat het gewoon om je op dit moment bewust te zijn van de eenvoud en tegelijkertijd de rijkdom van datgene in en rondom jou. Zelfs bij moeilijke situaties in ons leven, ontgoocheling, verdriet, frustratie...ook dat zijn ervaringen die ons verder brengen. Als je op die momenten kunt aanvaarden wat "is" en je krachten bundelen om te blijven op weg gaan, al ervarende wat die dingen die je tegenkomt met je doen, dan ben je telkens weer gegroeid en wijzer geworden. Dit is in ieder geval waar wij naar streven en wat wij iedereen toewensen. En onze roedel Alaskan Malamutes zijn hierbij onze voorbeelden. Het is nl. zo verbazend hoe een dier, zonder zich iets af te vragen, in de aanvaarding kan gaan. Wij mensen hebben hier nog het leren naar.
Wit en mooi...en we genieten terwijl we gaan stappen want muchen is met dit weer niet mogelijk tussen het verkeer. Er is geen rem die het 8-span op gladde wegen tegenhoudt. En een slede, die we nog steeds niet hebben, zou ook geen oplossing zijn. Voor Alegria maakt het niet zoveel uit want ze heeft opnieuw afgehaakt. Na enkele malen goed te hebben meegelopen in het 8-span, weigerde ze plots te vertrekken. Een reden op dat moment was niet meteen duidelijk maar onenigheid in de roedel voor het vertrek kan misschien wel parten gespeeld hebben. Alegria wordt trouwens de laatste tijd nogal veel aangevallen, vooral door Venus, wat maakt dat haar positie in de groep onderaan de hiërarische ladder terecht komt. Ze is dus constant op haar hoede en gaat onduidelijke situaties uit de weg. Zolang de wegen glad zijn, hoeft ze dus geen werk meer te verrichten in het span en heeft ze tijd om te rusten en te bezinnen. Tijd brengt raad, nietwaar. Ook wij genieten ondertussen van een trager levensritme tijdens deze donkere dagen en nemen de tijd om zaken te doen waar we anders niet toe komen vb. vilten. Ik heb warme wanten gevilt van alpacawol en kerstballen van het wolhaar van onze Malamutten. Van iedere hond hangt er een kerstbal in onze gestyleerde kerstboom boven de kerststal...En hiermee sturen we witte warme vredige vreugde de wereld in van ons en de roedel.
Het is ons en Alegria gelukt! We lopen opnieuw met 8 in het span. De opbouw verliep vrij vlot: eerst met Thorgall voor de step, dan met Gobi, daarna met 4, met 5 en dan de ultieme test: met 7 wat betekent ook met Indy en Chimouk. En het lukte! Alegria bleef weliswaar vooraan lopen met haar dochter Gobi, zonder moeilijk te doen. Uiteindelijk hebben we ook Thorgall terug in het span gezet daar zijn fysieke uithouding ondertussen verbeterd is. En ook dit lukt! Daar Indy niet meer vooraan staat neemt het span niet zo'n hoge snelheid en lopen ze meestal in draf. De honden lijken tevreden en de baasjes ook. Ondertussen heb ik een trainingsschema opgesteld voor Ishra, Indy, Chimouk, Gobi en Alegria. Het is uiterst belangrijk dat deze teven die allen (kandidaat) leadingdog zijn, onze bevelen strikt opvolgen. Ik werk vooral aan de basiscommando's en de richtingen links en rechts. Ja, ik heb ook beslist om alle bevelen in het nederlands te geven. De klanken "Gee" en "Haw" bewogen niet goed in mijn mond, vooral de "Haw" waar ik nooit de juiste toonhoogte voor vond. Dus vanaf nu weer ons eigen Vlaamse taaltje. Wat de aanpak betreft, ben ik mij gaan verdiepen in verschillende methodes. En er is er niet één die dé methode is. In de opleiding "hondeninstructeur" heb ik al het één en ander opgestoken (jammer dat er zo weinig praktijkoefeningen aan bod komen) maar de meeste kennis haal ik toch bij mensen die de hond vooral benaderen vanuit het roedelgedrag. Voor mij is het opvoedingsaspect interessanter dan het trainen. Het is uiterst belangrijk dat een hond zijn baas ziet als zijn alfa want dan wordt hij een volger met evenwichtig gedrag. Het is echter niet altijd eenvoudig om een hond, die reeds probleemgedrag vertoont, die klik te laten maken. In zo'n geval dien je als alfa duidelijke en correcte honden-en roedeltaal te verkondigen en niet enkel verbaal maar vooral ook lichamelijk. Deze lichaamstaal is uiterst subtiel en is ook volledig afhankelijk van je energie. Een hond is uiterst gevoelig voor energie en zal dan ook enkel positief reageren op rustige en evenwichtige energie en niet op spanning, frustratie, kwaadheid, agressie. Besluit: als alfa-hondenbaas dien je altijd bewust te zijn van je energie en deze in evenwicht te brengen als je in contact bent met je hond.
Het trauma van Alegria zit blijkbaar diep. Gisteren wilden we haar opnieuw laten meelopen in een span van 7 maar dit ging mis. Ze weigerde opnieuw om te starten. Ze zette zich schrap en steigerde uit volle kracht. Ik dacht meteen: "neen, niet forceren" maar tegelijkertijd ook: "toch even volhouden en haar door de angst heen helpen". Maar tevergeefs, ze ging zelfs plat op haar buik liggen, ook als we haar op de 2de rij als swingdog plaatsten. Ik vermoed dat het te maken heeft met Indy: Indy als individu of de snelheid van Indy...We zullen dit moeten uitzoeken. Dit betekent ook: helemaal opnieuw beginnen...
Een klein accidentje gaf ons heel even extra hartkloppingen. Begin september hadden we de kar laten nazien door Arie (die hem ook gebouwd had). Groot onderhoud, dus kar weer helemaal in orde... ik had er echter helemaal geen rekening mee gehouden dat het stuur nu zo soepel draaide dat ik met een kleine beweging al meteen een korte bocht maakte. Gevolg: bij het starten (waar ik meteen even naar links en dan naar rechts moet draaien om op de weg te komen) leek het alsof de kar op ijs reed en ik het stuur helemaal niet meer onder controle had. Resultaat: de kar kwam tot stilstand tegen het kleine muurtje van de oprit van de buren. Op zich niet zo erg ware het niet dat bij deze slag het hoofdtouw, die de honden bevestigt aan de kar, doorgeknakt was. Honden dus in volle vaart weg... richting kruispunt (een god zij dank niet te drukke verbindingsweg tussen 2 gemeenten die wij moeten oversteken om ons trainingsparcour te volgen). Mijn hart ging toch even sneller kloppen... ik hoorde echter geen getoeter, noch gillende banden...Blijkbaar hadden de snelheidsremmers op het kruispunt toch effect of... er kwamen net op dat moment geen auto's af. In ieder geval, wij meteen in de camionette en de honden achterna. En ziedaar...500 m verder zaten ze met z'n zevenen in de graskant langs de weg te wachten, verward, net zoals de touwen, niet begrijpend waarom die kar met hun bazen niet meer achterkwam. Oef... eind goed, bijna al goed: Om van het verschot te bekomen en blijvende schrik te vermijden (vooral voor mijzelf), besliste ik meteen om de honden na een korte pauze terug in te spannen en opnieuw te vertrekken. Dit verliep vrij vlot behalve voor Alegria die met al haar kracht weigerde te starten. Blijkbaar had dit voorval een trauma bij haar teweeg gebracht. Nu zijn we enkele weken verder en ben ik intensief met Alegria aan het trainen. We zijn opnieuw van nul gestart: eerst gaan stappen langs de bewuste weg, daarna met de step, daarna met Thorgall op lage snelheid voor de step. Ondertussen loopt ze al terug in een span van 4 (met haar dochter Gobi naast haar) op een rustig tempo. Ze is nog steeds onzeker, kijkt regelmatig achter zich om te zien of alles wel O.K. is...maar tot nu toe blijft ze lopen.
Ishra is nu 6 maand en vindt het al helemaal naar haar zin in de roedel. Haar beste speelkameraden zijn Indy en Chimouk maar ook Gobi en Buddha daagt ze graag uit. 's Avonds en 's nachts blijft ze echter bij Akita in de tuin die steeds een oogje in het zeil houdt. Ondertussen beginnen we ook regelmatig te trainen, afhankelijk van de temperatuur uiteraard. Het blijft echter 's nachts vrij warm (rond de 15°) wat maakt dat vroeg uit de veren springen ook geen zin heeft. Ik begin Ischra al vertrouwd te maken met een gareel en ze loopt al eens mee naast de step. Het trainen met de step wordt beetje bij beetje opgebouwd zodat ze dan geleidelijk kan overstappen naar het team eens ze 1 jaar geworden is. Er moet altijd goed opgepast worden dat de jonge hond niet overbelast wordt want dit kan nefast zijn voor de botontwikkeling. Het team begint dus ook opnieuw kleine rondjes te lopen van 3 à 4 km. Daarna soms nog een rondje zwemmen in de vijver zien ze als een superbeloning. We zullen wel extra moeten trainen met Thorgal want die kan door zijn overgewicht de snelheid niet meer halen van de rest. We voederen nog steeds BARF (Bones And Raw Food). Tot voor kort hadden we geen gepaste diepvrieskist en bleef het vlees meerdere dagen liggen. En Thorgal heeft blijkbaar geen natuurlijke eetgeremdheid. Resultaat: obesitas!! Nu pakken we het anders aan. Ze krijgen de maandag vlees, ze eten hun buikje rond en dan gaat de rest de diepvries in tot donderdag of vrijdag. Daarnaast krijgen ze 2x per week rauwe wortelen en 1x rauwe aardappel (tegen de wormen). Merken we toch wormen dan krijgen ze eerst extra look. Enkel bij hardnekkige wormen gaan we over tot medicatie. Ze krijgen 1x per wee droogvoer die zorgen voor extra vitaminen en mineralen. Om de 2 weken drinken ze karnemelk voor de darmflora. Er liggen altijd beenderen om op te kauwen die zorgen voor de nodige kalk en als hierdoor hun uitwerpselen te hard worden, wordt dit opgelost met een lepel olijfolie. Een produkt dat wij trouwens ook gebruiken om huidproblemen aan te pakken (wat echter zeer weinig voorkomt in onze roedel). We merken trouwens dat de honden veel mooier in hun vacht staan sedert we hen BARF geven. Zo, dit waren enkele gezondheidstips met de groeten van de roedel.
Ishra is op reis geweest naar Zwitserland. Daar mijn zoon deel nam aan het Europees kampioenschap skaten in Basel, hadden we meteen de mogelijkheid om met Ishra enkele dagen van de roedel weg te zijn en enkele grenzen over te steken. De autorit van 7u verliep prima en ze had al gauw door dat behoeftes buiten in het gras worden gedaan en niet in de auto. We gingen kamperen en ook dat verliep gesmeerd. Ishra was heel voorbeeldig en sliep 's nachts mooi voor de ingang van de tent. We gingen kijken naar de skatewedstrijd waar ze zich vrij vlug aanpaste aan de massa mensen en het helse skatelawaai. En zeepbellen vindt ze blijkbaar heel fascinerend. De volgende dagen gingen we op stap: een deugddoende wandeling in de bossen was helemaal naar Ishra's zin want daar kon ze vrij rondlopen en snuffelen naar hartelust. De wandeling naar een kasteelruïne was iets lastiger: het was een fikse klim er naar toe onder een blakende zon. De eindbestemming gaf ons echter een prachtig zicht op de Vogezen van Frankrijk. We konden echter niet zomaar eender waar gaan wandelen! In speelparken, recreatiezones en natuurgebieden zijn honden immers niet toegelaten. Maar waar honden wel getolereerd worden zijn dan ook massaal poepzakjes voorhanden. Zwitserland is inderdaad een proper land. Na 5 dagen vonden we dat het goed geweest was en keerden terug richting roedel. Het was een blij weerzien. Oost, West, thuis in de roedel best.
Ishra is ondertussen 4,5 maanden, is al flink gegroeid en is dol op spelen met haar jonge vriendinnetjes uit de roedel: Gobi, Indy en Chimouk. Verleden week kon Ishra mee op ontdekkingstocht. Haar eerste kennismaking met de wijde Noordzee beviel haar goed. We maakten een lange wandeling tussen De Panne en Duinkerke waar ze eindeloos kon rondhuppelen achter de meeuwen, snuffelen aan de vele zoute strandobjecten, pootje baden en haar neus in de schuimende golven duwen. Verder ging ze niet...zwemmen staat blijkbaar nog niet op haar verlanglijstje! Op de terugweg naar huis hoorden we alleen nog een voldaan geronk. Enkele dagen later gingen we richting Ardennen. Daar maakte ze kennis met de Zwitserse herders van onze vrienden en hun kudde geiten. Al die witte beesten waren toch een hele uitdaging. Alleen leek het wat verwarrend: enkel die witte van haar eigen soort wilden met haar spelen, die witte mekkerende vierpoters echter waren niet zo gesteld op Ishra's voorstel om "De wolf en de 7 geitjes" te spelen...dan maar tikkertje met Isis en Icha!
Een lange tocht maken met de honden is ons (mijn) ultieme doel. Het klinkt simpel maar er komt toch wel een en ander bij kijken. Een GR-route volgen is ook iets waar ik al jaren over mijmer maar nog geen tijd voor gemaakt heb. Nu heb ik beide ideeën aan elkaar gekoppeld en ben ik met mijn zoon enkele dagen op stap gegaan met de rugzak én 2 honden, Allegria en Gobi (moeder en dochter). Oorspronkelijk was het mijn bedoeling om te voet naar onze huifkarrenvrienden te stappen nabij Ciney. Maar na GR-route 129 in vogelvlucht te hebben bestudeerd (ik had het boekje pas de avond voordien kunnen bemachtigen), heb ik dit idee meteen van de kaart geveegd en beslist om maar meteen 100 km verder in Mons te starten. Na 2 dagen en 30 km verder besloten we om onze tocht (voorlopig) daar te eindigen: de tocht was kort en goed geweest en vooral zeer leerrijk. We evalueerden: - dat het tijdstip verkeerd gekozen was: op 19 en 20 juli was het 30°C, helemaal geen temperatuur om met Malamutes te gaan stappen, zelfs niet als je met het ochtendgloren vertrekt en over de middag slaapt. Dus tochten plannen volgens het weerbericht en niet volgens je agenda. - dat we in de zomer niet een streek moeten kiezen waar je vooral door open vlaktes moet stappen. We waren gestart in Mons en daar zijn weinig bomen en schaduw te bespeuren. Dus beter nog 100 km verder zuidoostwaarts starten en vooral een bosrijke omgeving kiezen. - dat we met (té) zware rugzakken en niet getrainde voeten slechts 15 tot 20 km per dag kunnen stappen. Dus trainen om er nog 10 km per dag bij te doen. - dat hongerige magen, vermoeide benen, uitgerokken schouderspieren en een halve zonneslag je humeur serieus parten spelen, vooral als je in een klein dorpje aankomt waar je enkel een zoete maagvuller kan kopen in een tankstationshop 1 km verderop. Dus trainen op honger lijden is aangewezen. - maar vooral dat, niettegenstaande de ongunstige omstandigheden, onze 2 Malamutten, Allegria en Gobi, échte doorzetters zijn die helemaal niet geklaagd hebben. Zéér belangrijk...we hadden steeds water bij ons, hoe zwaar dit ook soms doorwoog, want dit is onontbeerlijk voor de honden. Eén groot pluspunt: water krijg je overal en van eender wie...vooral als het voor de honden is!! Dit betekent ook dat de honden zorgen voor het sociaal contact... op mooie momenten en ook bij momenten van nood. We zijn in ieder geval weer een ervaring rijker vooral in het kader van het TAD-project.
Het is Ishra geworden. We hebben gespeeld met de letters van Ishtar en we vinden dat de klanken heel goed bij haar passen. Ze is ondertussen ontloken tot een lieve, dartele pup. Ze luistert goed, leert vlug, speelt graag met de andere jonge honden en vertoont daarbij duidelijk dominante trekjes. Ze kon al na enkele dagen een balletje apporteren zonder het haar was aangeleerd! Blijkbaar had ze dit automatisch over genomen van haar moeder. Ze kent ondertussen al de commando's "zit", "down", "blijf" en leert aan de voet lopen. Ze houdt er van om op stap te gaan met de senioren. Terwijl die een frisse duik nemen in de vijver, twijfelt Ishra of zwemmen wel zo'n goed idee is. Vooral daar haar eerste kennismaking met de vijver een onverwachtse plons in het water was bij de achtervolging van een snelle eend. Het loopt dus goed, ook met de andere honden.
Het was even wennen: een lege plaats en tegelijkertijd een jong dartel ding dat al gauw heel veel aandacht naar zich toe haalde zowel van ons als van de roedel. We zijn haar op woensdagnacht gaan ophalen in Duitsland. De eigenaars gingen met alle pups van Denemarken naar Frankrijk om hen daar naar de nieuwe baasjes te brengen. Alles verliep heel vlot en het was voor ons de meest ecologische rit om hen halverwege hun reisweg tegemoet te komen. Alles verliep heel vlot en tegen de ochtend waren we terug thuis. De 1ste dag bleef de pup heel trouw op en rond haar matje in de keuken. De 2de dag ging ze al nieuwsgierig de rest van het huis verkennen en de 3de dag maakte ze kennis met Akita in de tuin. Deze was in den beginne op haar hoede en een paar grommen hielden het kleine wicht op afstand. Nu een week later, kunnen ze al goed met elkaar opschieten en Akita heeft, net als met Indy en Chimouk, op een zorgzame manier de opvoedkundige taak op zich genomen. Hoe ze heet...? We hebben nog niet de gepaste energetische klanken gevonden. In ieder geval klinkt haar stamboomnaam "Electra" niet in onze oren en past ook niet bij haar uitstraling. Dus nog even geduld.
Ishra is vandaag 1 jaar geworden. Ze loopt goed mee in het span niettegenstaande ik de indruk heb dat haar achterpoten niet de meest geschikte bouw hebben om snel te lopen. Na enkele jaren bescheiden ervaring wat betreft mushing zie ik ondertussen de subtiele verschillen in stap, draf en galop bij iedere hond. Onze 2 zwart-witte Estse honden hebben de meest atletische bouw en gang, waarbij Chimouk haar zus Indi nog overtreft. Venus en Thorgall hebben de meest stijve gang. De anderen lopen vrij soepel maar Ishra heeft dan weer een gang met een lichte draaibeweging in haar achterpoten. Ik zal mij hierin toch eens wat meer gaan verdiepen en meer info opvragen bij professionele mushers. Het is immers belangrijk dat een sledehond een geschikte lichaamsbouw heeft om onnodige belasting te vermijden.
Het is ons en Alegria gelukt! We lopen opnieuw met 8 in het span. De opbouw verliep vrij vlot: eerst met Thorgall voor de step, dan met Gobi, daarna met 4, met 5 en dan de ultieme test: met 7 wat betekent ook met Indy en Chimouk. En het lukte! Alegria bleef weliswaar vooraan lopen met haar dochter Gobi, zonder moeilijk te doen. Uiteindelijk hebben we ook Thorgall terug in het span gezet daar zijn fysieke uithouding ondertussen verbeterd is. En ook dit lukt! Daar Indy niet meer vooraan staat neemt het span niet zo'n hoge snelheid en lopen ze meestal in draf. De honden lijken tevreden en de baasjes ook.
Ishra is nu 6 maand en vindt het al helemaal naar haar zin in de roedel. Haar beste speelkameraden zijn Indy en Chimouk maar ook Gobi en Buddha daagt ze graag uit. 's Avonds en 's nachts blijft ze echter bij Akita in de tuin die steeds een oogje in het zeil houdt. 
