Ik ben Sofie
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 02/05/1979 en ben nu dus 46 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen, bakken,koken, dromen over verre reizen,....
Leven in de brouwerij
met mijn drukke (B)engeltjes
22-06-2015
Triest
De laatste weken worden we iets te veel triest nieuws gekregen. Baby's die veel te vroeg worden geboren, maar zich er toch door weten te slaan. Dat is schrikken, maar als je hoort dat alles de goede richting uit gaat, verdwijnen die zorgen weer snel. Ouder mensen die sterven door ziekte of ouderdom. Heel erg, maar ergens , als buitenstaander, leg je je er vrij snel bij neer en gaat het leven weer zijn gangetje. Maar enkele weken geleden werd de man van een vriendin heel plots van haar afgenomen in een ongeluk. Een jonge man met een goed hart, met een gezin en nog een heel leven voor zich! Zomaar ineens ... Daar heb ik het zo moeilijk mee! Dat gaat mijn petje te boven. En als ik het al niet kan plaatsen, wat moet het dan niet voor zijn vrouw en dochtertje zijn. En het kindje dat op komst is, zal haar papa nooit echt kennen. Vreselijk gewoon. Ik heb daar echt geen woorden voor.
Tot overmaat van ramp komen mijn kinderen vandaag naar met toe gelopen met het nieuws dat de mama van een klasgenootje (zoontje zit bij Amélie in de klas, dochtertje bij Olivier) dit weekend overleden is. Zomaar, plots, ineens. Weggerukt uit het leven dan dit super toffe gezin. Ze wilde nog zo graag een paar kindjes als het wat beter ging met haar dochtertje (heeft was motorische problemen). En nu is ze er plots niet meer. Gewoon, even naar de WC gaan, en niet meer terug komen...
De wereld kan zo wreed zijn ... ik snap het echt niet. Waarom net die mensen afgenomen worden. Mijn hart, mijn hoofd, ... ik ben veel te klein om dit te vatten.
Ik geloof niet in toeval. Als onze tijd gekomen is, dan is er geen weg naast. Dat heb ik inmiddels begrepen, maar het is zo oneerlijk!
In de klas worden die kinderen goed opgevangen, en gesteund. En vreemd genoeg zijn er op school heel wat kinderen die al een ouder verloren zijn. Dat schept een band, hoe raar dat ook klinkt. In Amélie haar klas zitten 2 kindjes die hun papa verloren. Eentje vorig jaar aan een ziekte en een ander verloor zijn papa enkele jaren terug door een bij in te slikken die in zijn glas was gevallen. En vorig jaar zat er een kindje in de klas dat zijn papa verloor na een operatie.
Amélie zei me daarstraks: "Mama, ik ken kindjes waar de papa van gestorven is, en dat is heel heel erg, maar je mama verliezen ... (ze zucht) ik denk dat dat nog erger is"
Ik weet het niet, ik denk dat het even erg is. Ik weet wel dat ik het onrechtvaardig vind. Verschrikkelijk onrechtvaardig!
En terwijl ik hier mijn hartje aan het luchten was, zijn mijn aardappelen overgekookt en heb ik gans mijn vuur al mogen poetsen. Dat is weer zo typisch. Ik zal me nu maar weer volle bak op mijn eten storten, vooraleer mijn kids straks aangebrande kost mogen eten.
Ik wil alleen nog even dit meegeven:
GENIET VAN ELKE DAG, WANT HET KAN DE LAATSTE ZIJN!
Ah... Juni! De maand van sportdagen en schoolreisjes is aangebroken. Altijd een spannende tijd. De ideale maand om juffen en meesters een mooie zomerherinnering te bezorgen. En tot nu toe is het elk jaar gelukt!
Zo hebben ze Amélie op schoolreis uit het schildpaddenverblijf van de Olmense Zoo mogen halen, kneusde ze haar neus bij een val in de speeltuin (nadat ze hem eerder dat jaar brak door tegen een glazen deur op te botsen), slikte ze een grote cent in en had ze de windpokken. Olivier speelde het ook al klaar om ziek te vallen op het einde van het jaar, waardoor we ook zijn juf een cadeautje mochten brengen in een gestippeld kostuum. En ook hij brak zijn neus in die laatste maand school. Ik hield mijn hartje dan ook vast toen het dit jaar zijn beurt was om op schoolreis te gaan naar de Olmense Zoo. Gelukkig bleef hij wel op de wandelpaden! De sportdag verliep vlekkeloos, tot hij op het einde toch nog kennis wilde maken met de stenen en daarbij zijn neus flink schaafde. Ach ja, dat zijn maar banaliteiten! Goed, dacht moeder toen. Al bij al komen we er geweldig vanaf dit jaar!
Ware het niet dat Olivier andere plannen had! En ik moet zeggen, ze waren zeer spectaculair!
Eind vorige week stond meneertje een beetje hevig (pilletje vergeten). Bij de kiné was er weinig mee aan te vangen en zowel de juf (kiné) als ik moesten ons uiterste best doen om rustig te blijven. Na de sessie loopt hij vliegensvlug langs het tuinpad naar het voetpad. Ik roep dat hij niet mag lopen terwijl ik de deur sluit en plots zie ik hem verdwijnen! Gevolgd door luid gehuil. Ik snel naar de straatkant en zie hem tegen de haag liggen! Vol bloed ... Mijn reactie was natuurlijk een luiden " OLIVIER" en op zoek naar de dader. Het meisje in kwestie was gewoon doorgefietst en was al bijna aan het einde van de straat. Ze had een grote sportzak op haar bagagedrager, dus volgens mij heeft ze amper door gehad dat ze dat kleine ukje van zijn sokken reed. Maar goed. Ze reed op het voetpad en aan de verkeerde kant van de straat, dus ze was wel duidelijk in de fout! Ze was de 12 immers ruim gepasseerd. En ze pleegde vluchtmisdrijf!
Ik terug naar binnen met Olivier, de kiné erbij en op zoek van waar al dat bloed kwam! Mega-bult en schaafwond op zijn voorhoofd, maar hij weende onmiddellijk en reageert goed op ge gestelde vragen en pupillen zijn normaal, geen hersenschudding op het eerste gezicht. Bloedneus, bloedlip, wondje aan mond, dikke bult op scheenbeen en geschaalde knie. Na een glaasje water zagen we geen wondjes in de mond zelf. Dus nadat we hem een beetje hadden gefatsoeneerd konden we naar huis. Daar kon ik dan de wonden verzorgen.
Het arme schaap, vol blutsen en builen en schaafwonden. En dat 3 dagen voor zijn verjaardagsfeestje ( was met wat uitstel). Wat een geweldige foto's zijn dat zeg! Allemaal met een mega rode wond op zijn voorhoofd. En iedereen maar vragen wat er is gebeurd. Wat hij dan weer kei stoer mag vertellen. En de juf heeft bij deze weer een zeer speciale herinnering om haar jaar mee af te sluiten.
Ik koester nu de ijdele hoop dat hij voor eens en voor altijd weet dat hij niet mag lopen naar de straat (of voetpad), mijn onderbewuste denkt dat hij dat nu al lang weer vergeten is ...
Deze namiddag komen neeftje Thibo en zijn ouders op bezoek. Lekker gezellig! Ik besluit nog snel wafeltjes te bakken, zo hebben we iets feestelijks om van te smullen.
Ik stuur de kids nog even wandelen met de hond, want het beslag moet toch even rusten. Ik zeg nog duidelijk dat ze in de straat en op het gras moeten blijven.
Ik begin aan het beslag en geef mijn tuinkruiden nog wat water. Ik ga eens kijken op straat, want ze zijn nog niet terug. Nog niets te zien. Ik trek hier en daar nog wat onkruid uit en ga nog eens kijken. Nog steeds niet te zien. Nu begin ik me zorgen te maken. Onze straat is nu niet zo lang dat ze er een half uur over moeten doen om heen en terug te wandelen. Nieuwe buurt, nieuwe straten. De weg naar school kennen ze zo ongeveer, maar de andere straten niet. Misschien vinden ze de weg niet terug. Ik besluit ze te gaan zoeken. Ik spring op de fiets en rijd richting school, intussen kijk ik in alle zijstraten. NIETS ! Oh help!
Terug thuis, loop ik nog een toertje rond het huis in de hoop dat ik ze gemist heb en dat ze op zoek zijn naar een open deur. NADA!
En dan.... kinderstemmen aan de kant van de grote baan. Ik loop naar de straat, in de richting van de drukke baan. En wie komen daar aan? De hond, Amélie en Olivier op zijn go-car vol paardenbloemen geladen. In paniek begin ik te schreeuwen. "Waar waren jullie? Ik ben helemaal tot aan de school gefietst! Ik dacht dat jullie de weg kwijt waren!" Amélie ziet dat ik in paniek ben en doet er nog een schepje bovenop door te zeggen dat ze langs de grote baan waren gegaan, die hadden overgestoken en in de staat aan de overkant waren gaan wandelen.
Dat wil zeggen dat ze 2x die drukke baan zijn overgestoken! Met hond en go-car! Ineens ben ik blij dat ze heelhuids thuis zijn gekomen. Als ik vraag waarom ze niet in de straat zijn gebleven, zoals ik had gezegd, is het antwoord "Oh, ik wandel altijd langs die baan ..."
Oké, ik moet tot rust komen ... voor iets sterks is het nog wat vroeg, een straffe koffie dan maar. Ik heb de kids voor de tv geplant en ik hoop voor 1 keer dat ze daar voorlopig netjes blijven zitten. Genoeg stress voor vandaag.
Na bijna 2 maanden in ons nieuwe huis beginnen de gebreken een beetje boven te komen. In het vorige huis hadden we amper deuren. Daarmee vergeleken, wonen we nu in een heus deurenpaleis! Al dat kloppen, slaan en hangen van en aan die deuren begint zo zijn tol te eisen. Zo vinden we regelmatig een schroefje of spijker op de grond of heeft dochterlief de wc-klink ineens in haar handen. Ook hebben we al een dag zonder warm water en verwarming gezeten. Blijkbaar een misrekening bij het controleren van de mazouttank.
Nu is de Amerikaanse koelkast aan de beurt. Het vriesgedeelte doet het niet zoals het hoort. De technieker weet me vrijwel onmiddellijk uit mijn lood te slaan door te melden dat dat ding al aan zijn 2e motor toe is, en dat hij er eigenlijk geen kosten meer aan zou doen omdat hij al 22 jaar oud is! "WAT???? 22 jaar??? Dat ding blinkt nog als nieuw, ruikt niet eens en vertoont niet het minste spikkeltje roest! " De man leert me dat het hier om de "Rolls Royce" onder dat soort koelkasten gaat en toen echt wel een pareltje was (en dat is hij dus nog steeds). Maar goed, het ding is aan vervanging toe. Aangezien we totaal geen ervaring hebben met Amerikaanse koelkasten ga ik informatie inwinnen.
Als manlief thuis komt ziet hij er vreselijk uit, hij klinkt als een zeehondje en snottert erop los. Die avond gaan we dus vroeg naar bed. Ik vind het prima want ik ben net in een nieuw boek begonnen. Eentje waar iedereen al een tijdje warm voor loopt en waar ook een film van loopt (Die volgens mijn schoonzus barslecht is in vergelijking met de boeken en met een lelijke acteur! Voor alle duidelijkheid: dit zijn niet mijn woorden, ik heb de film dus ook nog niet gezien). Nu dat boek leest echt wel héél leuk, dus ik verheug me op een avondje lezen.
Al snel zit ik helemaal in het verhaal. Mijn verbeelding geef ik de vrije loop ...
"Schat, heb je een voorkeur van merk? " ( Nee, dit kan niet, hij vergelijkt koelkasten IN BED!)
" Nee, in mijn ogen zijn ze allemaal hetzelfde" , zeg ik maar snel.
Oké, terug naar mijn verhaal ....
Intussen is het héél spannend aan het worden ...
" Hoeveel schuiven en schappen heb je nu? " (Ik hoor je niet!)
" A+ of A++ " (Ik hoor je nog steeds niet!)
" Heeft die man hier iets over verteld? " (Oh man, KOMAAN!)
" Inox of glas , inox zeker hé, want glas met die kinderen " ( MAYDAY - MAYDAY!!!)
" Telescopische rails of wieltjes? " (BOEM! CRASH!)
Komaan zeg!
Ik geef het op. Ik leg mijn oh zo spannend boek even aan de kant om me op de koelkastenbrochure te concentreren. Had ik dat maar eerst gedaan, want zoveel keuze was er niet en de beslissing was dus snel gemaakt. NU manlief tevreden is, kan hij rustig gaan slapen. En ik kan me terug op mijn leesvoer storten! Zonder aan koelkasten te moeten denken.
Niet alleen ik ben jarig geweest, ook onze kinderen zijn mei-vogeltjes!
Vorige week kwam een briefje van school mee. Er zijn 2 kindjes jarig op dezelfde dag! De juf wou dat graag een beetje speciaal maken en vroeg of de mama van Olivier VW (ik dus) voor de cake wou zorgen en de mama van Olivier M voor kinderchampagne. Leuk idee, en ik al helemaal mee!
Dus dinsdag ga ik tussen mijn middagpauze op zoek naar leuke taartversiering (chocolade en snoep zijn verboden op school) en als iedereen na het eten de keuken verlaten heeft, stort ik me op de bloem en eieren.
De oven staat op en na 10 min is mijn beslag klaar! Oei ... mijn cakevorm vergeten! Mmmm ... waar is mijn cakevorm... Vreemd, ik dacht dat ik al mijn bakspullen in een kast had gestoken. Nieuw huis, andere keuken, zoeken geblazen. Suikerpasta, spuitzakken, cup-cake-bakblikken in alle formaten, koekjesvormen, ...alles, behalve mijn bakvormen! Misschien toch nog een doos vergeten uit te laden, nee, ook in de garage zijn ze niet te vinden. Misschien heeft manlief ze per ongeluk naar de zolder gedaan? Nee, dat is geen optie, mister-proper-en-perfect (ja, tegenpolen trekken elkaar aan) zou direct gezien hebben dat dat daar niet thuis hoorde.
Maar goed, mijn beslag staat klaar, dus ik moet me nu echt wel beginnen haasten! Onderhandelen met de zoon dan maar. 'Ik wil een grote cake! dan wil ik wafels! Oké, popcorn dan!' Uiteindelijk heb ik hem naar mini-muffins op een toren gekregen, MET vlaggetje! Na een tijdje vechten met tandenstokers (had geen cake-torentje voorzien en was niet van plan er een in elkaar te knutselen) was het kunstwerk af en was meneertje heel content!
Intussen was mister-proper-en-perfect naar het oude huis gegaan om het gras nog eens af te doen, kwestie van de nieuwe eigenaars niet in een oerwoud te laten aankomen. En wat had hij bij???? Juist ja, mijn bakvormen, deegrol en afkoelroostertjes. Blijkbaar was ik het schuifje onder de oven vergeten leeg te maken!
De mensen die mij wat beter kennen zullen nu wel denken: 'Ah ja, dat is nu typisch iets voor Sofie! Hoe kan het ook anders dat ze echt niets zou vergeten mee te nemen?!' En ik kan niet anders dan jullie gelijk geven. Miss sloddervos-en-vergeetkop, dat ben ik! En mijn kinderen hebben dat stukje van mij meegekregen denk ik! (Pfff... gelukkig hebben ze nog iets van mij)
Vrijdag is het Amélie haar beurt om te trakteren. Ze wou eigenlijk wafels, maar na het zien van Olivier zijn toren, wil ze nu ook mini-cup-cakes. Voor haar ben ik wel een cake-torentje gaan halen. Dus morgenavond geen gevecht met tandenstokers voor mij!
Na de verkoop van ons oude huis, verhuis naar het nieuwe huis, een weekendtripje pretparken, communie van petekindje, mijn verjaardag, ettelijke bezoekjes aan de psychiater en 2 diagnoses verder, staan we er weer!
Jaja, je leest het goed, psychiater. Eng woord voor een hele toffe grappige man die weet hoe hij kinderen aanpakken kan. En... TATAAAA!!!! Olivier gaat nu officieel van 'regulatiestoornis' naar ADHD en ook dochterlief doet mee! HOERA!!!! Voordeel is nu wel dat ze alle 2 medicatie krijgen en dat we plots een heel ander leven hebben! Weliswaar 1 met minder fratsen als voordien, en iets minder strubbelingen, maar toch, het zijn en blijven toch wel drukke ukkepukken.
De zoon heeft plots een sociaal leven op school en staat te popelen om te vertrekken 's morgens, of zou dat komen omdat hij nu met de fiets naar school kan en mag. En dochterlief haar puntjes gaan weer vlotjes omhoog. Mama en papa krijgen meer nachtrust omdat iedereen nu vlotter gaat slapen en .... in bed blijft liggen! Bijna geen nachtelijke bezoekjes meer aan mijn kant van het bed! HOERA !!!!! Mama oh zo happy!!!!
Verder eten mijn kids nu ook gewoon alles wat er op tafel verschijnt, of ze het nu lusten of niet! Echt zo raar! Ik heb dus de laatste tijd ook geen moeite meer gestoken in het verzinnen van kids-proof-dinners. Maar binnenkort zijn ze jarig en dan volgt er wel weer een leuke foto van de traktaties op school.
Verder maken we het ons niet makkelijker dan het is. Want ook mijn leven gaat binnenkort een hele nieuwe weg uit. Na jaren van nadenken en twijfelen en terug nadenken en twijfelen en dan weer niet en dan weer wel en ga zo maar door, zijn we eruit geraakt ... Ik ga in september terug naar school. Ja, op 36 jarige leeftijd gaat deze mama verpleegkunde studeren! En oh wat ben ik trots op mezelf dat ik die beslissing eindelijk heb gemaakt en nog trotser ben ik op het feit dat de aanwervingsdienst zo positief was " Zo, binnen 3 jaar hebben we een nieuwe verpleegkundige, daar ben ik zeker van!" Ik kan alleen maar zeggen dat dat extra moed geeft om eraan te beginnen in september! En ik heb er zin in!
Zo, ik ga het hierbij houden voor vandaag want straks moet ik gaan werken en mijn bovenverdieping schreeuwt om gekuist te worden en de wasmand is al een hele week aan het huilen omdat ze niet genoeg aandacht krijgt. Ik zou ze liever nog wat verder laten huilen, maar ja, zo zit het leven niet in elkaar hé.
Jep! Weer zo'n simpel toppertje dat mijn kids niet kunnen weerstaan!
IJSJES!
We hebben vandaag gepaneerde vis nodig en 2 soorten pureepatatjes.
De vis kan je al voorgemaakt kopen in de winkel. De puree maak je met 2 verschillende groentjes. In dit geval hebben we wortel voor de oranje bol en broccoli voor de groene bol.
In de ogen van mijn kids is het een horentje met appelsien en pistache, eentje met slagroom (mayonaise) en eentje met aardbeiensaus (ketchup).
Leg de vis op het bord en schep met de ijsschep van elke kleur een bolletje aardappelpuree boven op het 'hoorntje', afwerken met ketchup en/of mayonaise ...
Vorige week kwam Amélie met een paar vragen af die ik op 8-jarige leeftijd nog niet echt had zien aankomen.
"Mama, kunnen lesbi-koppeltjes een baby krijgen? En hoe seksen die dan? "
BAM! ... Compleet uit het lood geslagen, met kikkerogen en een mond vol tanden stond ik daar te gapen naar mijn dochter.
"Euh .... ja, ze kunnen kindjes krijgen maar de dokter moet dan wat helpen" " En ik denk dat je voor de rest nog wat jong bent, lieve meid". Veel wijzer werd ze dus niet van mijn antwoord, maar ze nam er vrede mee.
Waarschijnlijk stond er op mijn gezicht te lezen "Wie? Wat? Hoe? Wanneer? OMG! Zei ze dat echt? Nee, dat kan niet!"
Mijn zus heeft altijd al gezegd dat mijn kleine meid in haar pubertijd is geboren. Wel, ik denk dat ze gelijk heeft, maar ik hoop dat ze die tegen haar 12e is ontgroeid! Stel je voor wat dat anders gaat geven! Oh nee, daar mag ik niet aan denken!
Maar goed, een paar uur later, als ik van de shock was bekomen, kon ik er toch wel heel erg mee lachen hoor!
Omdat mijn ukkepukken soms nogal moeilijke eters zijn, helpt een beetje fantasie vaak om het toch leuk en (plots) lekker te maken.
Omdat dit vaak om hele simpele gerechtjes gaat, ga ik de recepten er niet bij vermelden, indien je ze toch graag hebt, mag je het altijd even melden. Dan geef ik ze met veel plezier!
Ik heb er nu niet aan gedacht om er een foto van te maken, maar in de toekomst zal ik dat zeker doen!
Vuurballen-vulkaan
Een heel leuk en mega-simpel kunstwerkje. En hij heeft hier alvast enorm veel succes! Binnen de 10 min zijn mijn kids klaar met eten! Voor de ouders met zeer fantasierijke ukkepukken ... leg lippenbalsem klaar! Mijn kinderen beweren steeds dat hun lippen in brand staan na het eten van de vuurballen, lippenbalsem brengt dan verkoeling.
-Wat is het?
Selder en balletjes in tomatensaus met pureepatatjes.
-Hoe maak je het?
Schep een torentje puree in het midden van het bord. Zorg dat het een beetje op een vulkaan lijkt, dus een soort kegeltje.
Leg 1 balletje boven op de top van de berg, een paar andere gewoon op het bord rondom het bergje. Laat de saus dan over de berg vloeien, niet teveel anders ziet heel je berg rood en dat is niet de bedoeling. Giet ook saus rond de berg en over de andere balletjes, zodat ze precies zwemmen in de lava. De stukken selder zijn stenen en stukjes gestolde lava.
Zo, nu de lipjes nog insmeren en ... AANVALLEN!!!!
Super simpel en zo lekker! En ... geen lange gezichten aan tafel!
Vandaag was Bomma jarig. Mijn zus en ik hadden samen met alle kleinkinderen afgesproken om iets te gaan eten voor haar verjaardag.
Daar stond ik dan, mijn auto vol kinderen geladen, klaar voor een "feestje" , voor een gesloten deur!
Wat een teleurstelling toen bleek dat Bomma onze afspraak helemaal vergeten was en ergens anders naartoe was.
Uiteindelijk ben ik met de 5 kleinkinderen maar al naar het restaurant getrokken.
Mijn zus en schoonbroer zijn achter de Bomma aan gegaan en met enige vertraging heeft ze toch nog haar "feestje" gehaald!
Olivier was er echt van aangedaan. "Maar dat is toch niet meer leuk! Nu vergeet Bomma ook al haar eigen verjaardag! Kunnen we niets uitvinden dat ze op haar hoofd kan zetten zodat ze niets meer vergeet?!"
Amélie wist me te vertellen dat ze daar zelf ook al aan had gedacht. "Iets wat nog niet bestaat, kunnen we altijd nog uitvinden hé!"
Het staat vast, dit was het slechtste feestje OOIT! De kids hebben me verzekerd dat ze echt nooit zo een feestje willen voor hun verjaardag! En ik kan hen vertellen dat ik mijn uiterste best zal doen om ze zo lang mogelijk een droomfeestje te geven voor hun verjaardag. Zolang het maar binnen de perken blijft natuurlijk!
