Sint Geertruide, ook wel Sint Geertruide de Grote genoemd

Haar leven :

Sint Geertruide was een Benedictijnse mystieke schrijfster. Ze werd geboren ergens in Duitsland op  6 Jan. 1256 en stierf te Helfta, in de omgeving van Eisleben op 17 November 1301/1302. Over haar familie is niets geweten. Ze was waarschijnlijk een weeskind die onder het toezicht van  de Benedictijnse zusters van Helfta werd geplaatst. Ze was 5 jaar toen ze er binnen ging. De abdij werd toen beheerd door een andere Geertruide : de heilige abdis Geertruide van Hackerborn, onder wiens beheer de abdij floreerde, zowel bij de monniken als onder de intellectuele activiteiten.

Dit alles hielp om naar heiligheid te streven, door studie en contemplatie. Toen Helfta de deuren opende om het kind  met open armen te ontvangen, was het bestemd voor een glorievolle toekomst. Sint Mechtilde, lerares en zuster van abdis Gertruide gaf les aan Geertruide. Van in het begin won ze de harten van iedereen. Er onstond een hechte band tussen Geertruide en Mechtilde, die met de jaren alleen maar dieper werd.

Geertruide had zich helemaal verdiept in studie. Toen ze 26 jaar was kreeg ze een visioen dat het begin zou betekenen van vele visioenen. Het was als een ontwaken. Ze zag in dat ze zich weinig had bezield met belangrijke eeuwige zaken. Ze veranderde van theoreticus in theoloog. Ze liet de profane studies voor wat ze waren en legde zich toe op kennis van de Heilige Schrift en gebed. Sint Gertruide leerde van jongsaf Latijn, wat gebruikelijk was in die dagen voor personen zoals zij die hun leven in dienst stelden van God. Ze kon vloeiend Latijn spreken en schrijven. Met dezelfde inzet vertaalde ze, kopieerde ze en schreef ze in theologische stukken in het Latijn tot geestelijke vooruitgang van anderen. Niettegenstaande Geertruide zich haar verloren tijd verweet, was dit een fase geweest in haar opgang naar heiligheid : van zelfstudie naar het werk voor de orde. Uiterlijk leidde ze een leven van een eenvoudige Benedictijnse non. Haar liefdadigheid omvatte rijk en arm. Ze was geleerd en toch actief voor de armen en uitgestotenen. Bovendien was ze een vurige middelares in het redden van zielen voor God. Ze was zo nederig dat ze God smeekte om geen uitwendige manifestaties van de spirituele wonderen te krijgen. Ze was een profetes en kon ook wonderen bewerkstelligen.

Het redden van zielen lag Sint Geertruide na aan het hart. Ze was dikwijls huilend beneden het Kruis in de Kerk te vinden terwijl ze aan de zielen van de zondaars dacht. Bovendien bracht ze veel tijd door in aanbidding voor de monstrans met de H Hostie. Ze hield ervan om over de lijdensweg van de Heer en over de instelling van de Eucharistie te mediteren. Wanneer ze vol overgave over Jezus Christus en Zijn mysteries sprak waren de toehoorders geboeid door haar wijsheid. Wanneer de Zusters in de Kerk eens aan het zingen waren, zag Sint Geertruide Jezus voor haar staan. Zijn goddelijk gezicht was schitterend in schoonheid. Zijn blik doorboorde haar hart en vulde haar ziel met onuitsprekelijke verrukking. Goddelijke Liefde was haar streven in al haar gedachten en daden. Zo was ze verstorven van de wereld en al de verlokkingen.

Ze werd overstelpt met vele buitengewone genaden; Jezus Christus droeg Zijn wonden over in het hart van Zijn heilige bruid. Ze kreeg een ring om haar vinger en Hij toonde Zich aan haar in aanwezigheid van Zijn Moeder. In haar geest was het alsof Hij Zijn hart had verwisseld met het hare. Zij was ook degene die de aanbidding van Jezus’ Heilig Hart aanmoedigde, nog voor de Franse mystica Margaretha-Maria Alacoque (1647-1690) in Paray-le-Monial. Al deze verbazingwekkende genaden zorgden ervoor dat ze zich wilde opofferen in lijdende liefde. Ze wilde deze pijn aanvaarden, want voor haar was tijd zonder zelfopoffering verloren tijd. Op het einde van haar leven, toen was ze 45-46 jaar, was haar lichaam helemaal vertrokken van de pijn.

Tijdens haar vijf maanden durende ziekte, was bij haar geen teken van ongeduld en droefheid te merken, integendeel haar vreugde vermeerderde nog als haar pijn toenam. Toen ze op sterven lag in 1334, zag zij de Heilige Maagd Maria neerdalen vanuit de Hemel om haar bij te staan. Een van haar medezusters zag haar ziel recht naar het Hart van Jezus stijgen dat geopend was om die ziel te ontvangen. Sint Geertruide is een van de grote mystieken van de Kerk Het boek dat ze ons naliet met de beschrijving van haar openbaringen, is nog altijd populair. Daarin beschrijft ze de buitengewone schoonheid van de intieme omgang van haar ziel met Jezus en Maria. Ze was minzaam voor iedereen en vol medeleven voor de zondaars; diepe verering voor de heiligen, de zielen in het vagevuur, en bovenal voor de lijdensweg van Jezus Christus en Zijn Heilig Hart.

Men zou nog tot 1677 moeten wachten tot Sint Geertruide’s naam in het Romeinse Martyrologium werd ingeschreven en haar feestdag werd geïntroduceerd in de universele Kerk. Deze feestdag valt op 16 november. Ze werd door de Koning van Spanje uitgeroepen tot Patrones van de West-Indische eilandengroep. In Peru word haar feest met veel luister gevierd en in Nieuw Mexico werd een stad naar haar vernoemd.

De karakteristieken van Sint Gertruide’s religiositeit waren haar devotie tot het Heilig Hart, dat het symbool is van Jezus’ overgrote goedheid die ervoor gezorgd heeft dat het Woord vlees werd in de Heilige Eucharistie, dat Jezus onze zonden op Hem heeft genomen door op het Kruis te sterven, als offer voor de Eeuwige Vader.

Gebed van Sint Geertruide tot het Heilig Hart van Jezus :

O Heilig Hart van Jezus, fontein van eeuwig leven. Uw Hart is een gloeiende oven van Liefde. U bent mijn toevlucht en mijn heiligdom. O mijn beminnelijke en liefhebbende Verlosser, verteer mijn hart met hetzelfde vuur als waarmee het Uwe brandt. Laat genaden van Uw Liefde regenen op mijn ziel. Laat mijn hart samensmelten met het Uwe. Laat mijn wil in alles gelijkvormig worden met de Uwe. Dat Uw Wil het middelpunt mag zijn van al mijn daden en verlangens.

Gebed van Sint Geertruide tot de Heilige Maagd Maria :

Wees gegroet Maria, koningin van erbarmen, olijftak van vergiffenis, door wie we het medicijn ontvangen dat ons van dodelijke ziekten naar lichaam en ziel redt, de balsem van genade; Maagdelijke Moeder van goddelijke afstamming, door wie de genade van het Hemels Licht schijnt, bloeiende twijg van Israel !

Door Uw Zoon, Uw enige Zoon, die Zich verwaardigde om Mensenzoon te worden, bent U de Hemelse Moeder over allen geworden. Omwille van Uw moederschap omring mij, onwaardig als ik ben, met Uw Moederlijke Zorg.

Help mij, bescherm mij, verlicht mij, zorg voor mij, voed mij op in dit aardse leven, zodat ik de Uwe wordt voor alle eeuwigheid. Zodat ik in mijn stervensuur mij in Uw armen kan werpen, mijn beminnelijke onschatbare Hemelse Moeder. Amen.

Dit is het bekendste gebed van Sint Geertruide :

Jezus deelde aan Sint Geertruide mee dat dit gebed 1000 zielen uit het Vagevuur redt iedere keer als het gebed wordt gezegd. Het gebed werd later uitgebreid tot zondaars die nog leven.

Eeuwige Vader, ik offer U het kostbaarste Bloed van Uw goddelijke Zoon Jezus, verenigd met alle opgedragen Eucharistievieringen in de wereld vandaag, voor al de heilige Zielen in het Vagevuur, voor alle zondaars, voor zondaars in de Universele Kerk, de zondaars bij mij thuis en in mijn familie. Amen.

Nihil Obstat, September 1, 1909, Remy Lafort, Censor
Imprimatur. +John M. Farley, Archbishop of New York